jarraitubiltegia.labsindikatua.org/argitalpenak/iraultzen/163.pdf · 2012. 10. 2. · arga ibaia...

jarraitu LABsindikatua sarean

webgunea: www.labsindikatua.orgbloga: www.labetik.org

youtubefacebookissuu

flickrtwitterscribd

2-5.qxd:Maquetación 1 20/03/12 10:30 Página 2

ZUZENDARIA:Sonia González

ERREDAKZIO BURUA:

Zuriñe Etxeberria

DISEINUA ETA MAKETAZIOA:

Fidel Linazisoro

INPRIMAKETA:

mccgraphics-elkar

LEGE GORDAILUA:

SS. 734-77

IRAULTZEN ALDIZKARIAREKIN

KONTAKTUAN JARTZEKO:

Pokopandegi, 9, 2. Donostia 20018

TELEFONOA:943 32 64 67 / 943 22 44 00

POSTA ELEKTRONIKOA:[email protected]

BAIONACoursic Karrika, 13.

64100. Tf: 00 33 559 59 50 20

BILBOErrekalde Zumarkalea, 62, behea.

48010Tf: 94 470 69 00

DONOSTIASan Blas, 1 behea.

20013Tf: 943 22 44 00

GASTEIZFermin Lasuen, 13 behea. 01001

Tf: 945 25 58 77

IRUÑEAArga Ibaia kalea 12-14 behea

31014Tf: 948 22 11 30

iraultzenBIDE PROPIOA EGITEKO ALDARRIA

Hego Euskal Herriak hiru urtetan egin duen laugarren greba oroko-rraren ostean heldu berri zaizue Iraultzen hau. Iraultzen berezia dagure herria bizitzen ari den egoera berezia delako baina, batez ere,euskal langileriak hiru urte hauetan islatu duen kemenak eta indarrakalternatiban sinisten duela eta aternatiba hori behingoz eraiki tzenhasteko exijitzen duela erakusten digulako. Berezia da, era berean,gure sindikatuaren 8. Biltzar Nagusia hurbiltzen ari delako. AurtengoBiltzarra ataka eta erronka honetan kokatzen dugu bete-betean: euskal langileriak behar duen alternatibaren eraikuntzan.

Laugarren greba orokor hau inflexio puntua izan behar zela errepikatu izan dugu eta halaxe izan da.Erantzun arrakastatsu eta indartsu honek Euskal Herrian bide propioa egiteko aldarria izan da. Grebahonek bide propio hori bultzatuko duten erabaki eta iniziatiba berriak ekarriko ditu. Iniziatiba berriaklantokietan erreformaren ondorioei aurre egiteko beharrezkoak diren adostasunak eraikitzeko eta borro-ka aktibatzeko langileen artean. Iniziatiba berriak krisi honen aurrean ezinbestez egin behar dugun eral-daketa prozesua indar berriz bultzatzeko, demokrazian eta justizia sozialean oinarritu behar den eredu-rako prozesua azkartzeko.

Inoiz baino argiago gelditu da herri honek bere bidea egin behar duela. Euskal Herrian badagoen etaerakutsi dugun alternatiba grina eta desiraren aurrean Estatuek ez daukate ezer eskaintzekorik; aitzitik,gero eta handiagoak dira ezartzen dizkiguten oztopoak. Frantses zentralismo eta jakobinismo eztabai-daezina dukagu alde batetik; baina, bestetik, autonomismoaren gabezia eta mugak ageriago uzten ditukrisialdiaren aitzakiaz Madriletik inposatzen ari diren eta Estatuaren birzentralizazioa dakartzaten neurriguztiek. Aldaketa galarazteaz gain, gure herriarentzat zama sozial eta ekonomiko bihurtu dira.

Krisi honek behar duen irtenbidea Euskal Herritik eta Euskal Herrirako izango da ala ez da izango.Irtenbide hori euskal eragileon eskutik eraikiko dugu ala ez da izango eraikia. Irtenbidea euskal langi -leon borondatea, aldarrikapenak eta premiak aintzat hartuta eta gure parte hartzeaz jorratuko da ala ezda langileriak behar duen irtenbidea izango, ez da benetako alternatibarik izango.

Justizia sozialean eta eskubide sozial eta laboralen errespetuan oinarritzen den irtenbide propio etademokratikoa aldarrikatu dugu. Propioa, hemen eraikitakoa eta ezberdina; demokratikoa, bere helburue-tan eta kudeaketan. Eta honi ekiteko burujabetza politiko eta ekonomikoa ere aldarrikatu ditugu, horixebaita modu bakarra alternatiba eskuratzeko. Prozesu subiranista martxan da Euskal Herrian eta prozesuhonek aldaketa soziala ekarri behar digu. Subirautza gure herriarentzat ez ezik, euskal herritarrontzatere hil ala biziko kontu bihurtu da eta.

Badakigu zer nahi dugun, badakigu zer behar dugun eta badakigu zein izan behar den bidea. Beraz,aldarrikatzetik egitera. Orain da garaia, eraiki dezagun langileon Euskal Herria.

LABen aldizkari nazionala 163. zkia. Ale berezia


>FUKUSHIMA GOGOAN,

ALDARRIA KALEAN

Garoña itxi orain! etaNuklearrik ez lelopean, ehunkalagun bildu ziren Bilboko kalee-tan pasa den martxoaren 10ean.Orain urtebete Fukushiman(Japonian) izandako istripu nukle-arra gogora nahi izan zuten eka-rri eta bide batez, Garoñako itxie-ra aldarrikatzea izan zutenhelburu. Fukushimako istripuahistorian izandako bigarren jarioradioaktibo kaltegarriena izan da,Chernobilen 1986ko apirilaren26an izandakoaren ondoren.Japoniako isuriaren ondorioak,oraindik ere ezezagunak zaizkigu,orain arte inoiz ez delako itsaso-ko halako kutsadura mailarikizan. Aurrean dugunak bertanbehera uzten du zentral nuklea-rren teknologiak eta segurtasunsistemak hutsik ezin dutela egindioen teoria.

Bilbon, besteak beste, EkologistakMartxan, Eguzki, Sagarrak etaGreenpeace talde ekologistek,LAB, ELA, ESK, CCOO eta EHNEsindikatuek, eta Aralar, Bildu,Alternatiba, ezker abertzalea, EBeta Equo alderdi politikoek deituzuten martxan parte hartzera.Jesusen Bihotza plazatik abiatuzen manifestazioa, EuskoJaurlaritzaren egoitzaren ondotik.Kutsaduraz babesteko jantziaketa maskarak soinean zituztenbatzuek, hondakin nuklearrakgordetzeko latontziak beste bat-zuek. Sirena hotsen eta nuklea-rren aurkako aldarrien arteanheldu ziren ibilbidearen amaiera-ra: Iberdrola dorrera.Euskal Herriko jendarteak argidauka energia nuklearra baztertubeharra dagoela eta ez dela erre-gai fosilen alternatiba. Horriesker ez zen eraiki Lemoiz, ez daausartzen inongo Alkaterik hon-dakin erradioaktiboentzako bilte-gia Euskal Herrira ekartzen etaaldarri hedatua da Garoña ixtekogaraia dela. LABen apostua ener-gia nuklearra baztertzea, etaenergia aurrezteari eta eraginkor-tasunari benetako bultzada ema-tea da, energia berriztagarri gar-biak eta instalazio sakabanatuaksustatzeaz gain. Ildo horretan,herri industrialdunok aurrera-pausu handiak eman ditzakeguenergia aurrezteko, batez ereelektrizitateari dagokionez.

gogora ekarri

> ENCHUFISMO EN EUSKOTRENLa Dirección de Euskotren prioriza el incremento de puestosdirectivos de responsabilidad (más de veinte en los dos últimosaños) por encima de las necesidades reales de personal.Esto, más conocido como enchufismo, además de suponer undespilfarro de dinero público, está conllevando además unempeoramiento de la calidad del servicio.El Comité de Euskotren sigue, por tanto, movilizándose paradenunciar la irresponsable gestión que la Dirección está haciendo de los recursos económicos y de personal.

>DOS TRABAJADORAS

EN HUELGA DE HAMBRE

CONTRA LOS DESPIDOS

Leire Sáinz-Ezkerra eIrantzu Llamosas, dosdelegadas de LAB en laempresa subcontrata deIberdrola Konecta BTO

iniciaron a comienzos de marzo una huelga de hambre indefinida. El pasado 1 de marzo, la dirección de Konecta BTO despidió a 11trabajadoras y a otras 7 personas les aplicó un despido encubier-to, ya que la oferta consistía en un traslado a Barcelona en unempleo de 900 euros mensuales, en ambos casos con una indem-nización de 20 días por año con un tope de 12 mensualidades. Konecta se ha convertido en una de las primeras empresas enaplicar las ventajas que les otorga la nueva reforma laboral, yaque la causa de los despidos ha sido por absentismo. En todos ycada uno de los casos las trabajadoras han faltado a su trabajodebido a bajas médicas justificadas.La rabia y la frustración de quien opta por ponerse en huelga dehambre solamente es imaginable cuando se ha despedido en unaño a casi 80 trabajadores y trabajadoras en esta empresa, cuan-do se vulnera por parte de Iberdrola su derecho a huelga –des-viando a otras empresas las llamadas atendidas habitualmentepor estas trabajadoras-, y cuando ante un cambio de empresa,aun debiendo ser subrogadas, la presión de la compañía eléctricapuede más que la legalidad vigente.Sus reivindicaciones son claras: readmisión de las 11 trabajado-ras, anulación de la orden de traslado para las otras 7 compañe-ras, así como que las instituciones apuesten por el empleo y porel mantenimiento de la planta de Gueñes. Cabe recordar que elayuntamiento de esta localidad, del que está al frente el PNV,cedió el suelo a Iberdrola por solo 600 euros al año por 75 años ycon opción a compra y con un compromiso de mantenimiento delempleo únicamente durante tres años.

4>5


LA CIUDADANÍA DICE “NO”

A LOS RECORTES

Diferentes colectivos socia-les, Asambleas de Parados yParadas, Plataformas por losDerechos Sociales y sindica-tos habían lanzado un llama-miento a la ciudadanía paraparticipar en la manifesta-

ción nacional que el pasado 25 de febrero abarrotó las calles deBilbo en contra de los recortes sociales y en defensa de nuestrosderechos sociales y laborales. Más de 20.000 personas secunda-ron la marcha que discurría bajo el lema “Mugi gaitezen geureeskubideen alde. Recortes igual a más pobreza y menos derechos”.Bilbo fue el escenario de una gran movilización donde fue notorioel enfado social en cuanto a la política de la tijera que las admi-nistraciones están llevando a cabo con la excusa de la crisis eco-nómica. La ofensiva del capital se dirige a la destrucción del esta-do del bienestar y a la eliminación de numerosos derechosconquistados a través de décadas de lucha, sin embargo, numero-sos sectores populares están dispuestos a hacer frente a esta polí-tica de recortes y a reclamar un nuevo modelo.

>EL SAT EN EUSKAL HERRIADiego Cañamero y javier García, represen-tantes del Sindicato Andaluz deTrabajadores visitaron Euskal Herria invita-dos por LAB.Nos explicaron la situación que viveAndalucía y la represión que sufre su sindi-cato. Más de 35o personas procesadas,multas que ascienden a 400.000 euros...

No son pocas las veces que nuestro sindi-cato ha recibido muestras de solidaridad.Era, por tanto, imprescindible no solo soli-darizarnos con nuestros compañeros ycompañeras, sino traer su voz a nuestropueblo para que compartiesen en primerapersona su situación con nuestra militan-cia y también se hiciesen oír a través de losmedios de comunicación.

>ZAPALKUNTZAREN AURKAKO

EREDU BERRIA, EMAKUMEON

ERRONKA

Emakumeen NazioartekoEgunaren harira, LABek sindika -tuko Emakumeon Batzar Orokorraburutu zuen Iruñeako GurutzePlazako institutuan. Madriletikinposatu diguten lan erreformakemakumeongan izango dituenondorio latzak aztertzeaz gainera,martxoaren 29an kalera ateratzea-ren garrantzia azpimarratu eginzuten. Batzarra bukatu eta mani -festazioan abiatu ziren ehunkalagun PPren egoitza parerainoinposatu dizkiguten azken lan erre-forma eta murrizketak salatzeko.Euskal Herrian eredu ekonomikoeta sozial berri bat eraikitzea pre-miazkoa badugu, emakumeok ereeraikuntza horren parte izanbehar gara eta horren aldekoapostu tinkoa egin da LAB sindi-katutik. Langileria klasearen erdiabaino gehiago osatzen dugunemakumeok kontuan hartukogaituen eredu berria osatu beha-rra dago, hain zuzen ere, egungo

eredu patriarkala suntsitzea hel-burua izango duena. Eredu jus-tuago bat, non lanaren banaketaerreal bat emango den, lana bereosotasunean kontuan hartukoduena eta emakumeok egitendugun lan erreproduktiboarenaitortza sozial eta ekonomikoakontuan izango duena.Martxoaren 8an Iruñean izandakobatzarrean argi geratu zen jakitungarela aldaketa hauek guztiakerdiesteko emakumeok hitza etaerabakia izan behar dugula, alda-ketak ez dira nahikoa izango, eus-kal emakumeok pairatzen dugunzapalkuntza hirukoitza gainditzerazuzenduak ez badoaz, eta honeta-rako, alternatiba bakarra dago,prozesu hau guztia feminismotikeraikitzea, egun dauden neurripartzialetatik haratago benetakoaldaketa estruktural bat izandadin, non emakumeon eskubide-ak aitortuak izango diren.

>JAI EGUNAK, BIZI EGUNAK

Saltokiak igande eta jaiegune-tan irekitzearen aldeko ofentsibaantolatu dute kate multinaziona-lek, Eusko Jaurlaritza, BilbokoUdala, eta beste hainbat erakun-deren laguntzarekin. Politika,kapital handien interesen mesede-tan, beste behin ere. Sindikatu guztiak, merkatarienelkarteak eta kontsumitzaileenakizan dituzte aurrez aurre, atsede-

na eta familia eta laneko bizitzabateratzeko aldarriarekin. Horrenadierazgarri martxoaren 11anBilboko kaleak zeharkatu zituenmanifestazio erraldoia. Nabarmena da jai egunetan den-dak irekitzeak ez duela enplegueta kontsumo gehiagorik lortzen,eta gainera, negozio txikiei kalteegiteaz gain, langileak deskantsu-rako eskubidea duen asteko egunbakarrari ere uko egiten dio.


EUROPA, BAJO UNA ORQUESTA DIRIGIDAPOR EL TÁNDEM MERKEL-SARKOZY, IMPO-NE LA FÓRMULA DE LA DICTADURA FINAN-CIERA CON EL OBJETIVO DE “SALIR DE LACRISIS”. PARA LOS PAÍSES QUE FIRMAN ELACUERDO, LAS MEDIDAS COMO EL CON-TROL DE LOS PRESUPUESTOS O EL CASTI-GO DEL DÉFICIT NO SE TRADUCEN MÁSQUE EN LA PÉRDIDA DE DEMOCRACIA. Lasmedidas para salvar a la zona euro se dieron aconocer el segundo fin de semana de diciembredurante la Cumbre que los mandatarios euro-peos celebraron en Bruselas. Ángela Merkel yNicolás Sarkozy fueron quienes pusieron lasmedidas sobre la mesa, a la espera de ser acep-tadas por el resto de los estados. Días anterioresMerkel ya había dejado claro que sus medidassaldrían adelante bien con una Europa de 27como con una de 17 (o de 23, 24 o 26). El mástajante fue Reino Unido, quién desde el primermomento anunció que no pasaría por el aro,finalmente sólo mostraron su acuerdo los 17países de la Eurozona y otros 9 de la UE, no obs-tante, estos últimos organizarán una consulta,y decidirán en base a lo que sus ciudadanos

quieran. Según lo establecido, el acuerdo se fir-mará en marzo.

Los países que firmen el acuerdo fiscal debe-rán modificar sus constituciones para reflejar elnuevo techo de deuda, como ya hizo el Estadoespañol con una reforma expres en verano.Pero, poniendo los pies en la tierra, ¿en que setraduce todo esto? Por un lado, se debe hablarde la pérdida de democracia. La obligación deimponer el déficit cero con rango de ley en todala UE , así como una política de sanciones auto-máticas a quienes incumplan la norma acorra-la y ata en corto a los países que firmen elacuerdo. Por otro lado, también se ha decidido

no pedir a los bancos una mayor implicación enel esfuerzo, que las administraciones públicas siestán asumiendo para afrontar la crisis de ladeuda. Es decir, el Banco Central Europeo segui-rá en la línea de no comprar deuda pública, per-mitiendo que la banca privada salga beneficia-da con todo ello. Una vez más, queda enevidencia la necesidad de un banco públiconacional en Euskal Herria. Una herramientacomo ésta permitiría proteger el sector público,Kutxabank debe ser un ejemplo de ello, no obs-tante, PP y PNV han decidido ir por el otro cami-no, por el mismo que nos abocó a la crisis.

Decisiones ¿lejanas?Siempre ha existido la sensación generaliza-

da de que las decisiones tomadas en Bruselasquedan muy lejos; ahora técnicamente, setoman más en Berlín, previo paso de cortesíapor París. Pero aún así, ¿son tan lejanas? Ese dis-tanciamiento se percibe básicamente por quelos y las ciudadanas de Euskal Herria no tene-mos ninguna opción de participación en lasdecisiones que se toman allí. Pero la lejaníaqueda en entredicho desde el momento que los

nueva recetaeuropea

6>7

guregaiak

La obligación de imponer el déficit cerocon rango de ley tan sólo se traduce enpérdida de democracia.

La dictadura financiera,

6-11 ONA AZKENA.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:33 Página 6

acuerdos adoptadosen el viejo continentenos afectan y mucho enel funcionamiento de nues-tras administraciones públicas.

Para no endeudarse más de la cuen-ta y ser sancionado, lejos de buscar otras alter-nativas, nuestras administraciones también sehan decantado por los recortes en el sectorpúblico poniendo en el abismo los pilares del“estado de bienestar”. No es momento de seguirjugando al beneplácito de los bancos y multina-cionales, sino de crear políticas económicas en

favor de los ciuda-danos y ciudadanas. Ahora, más que

nunca hay que apostarpor un sector público fuerte y

de calidad como garante del bienes-tar social. La historia en numerosas ocasionesha sido testigo de que la solución que nos plan-tean con los recortes está destinada al fracaso.En la crisis de los 30 y también en la deLatinoamérica, en los 90, también apostaronpor meter la tijera en el sector público y, en vezde salir de la crisis, lo único que consiguieroncon ello fue incrementar el desequilibrio socialy condenar a los pobres a ser más pobres, mien-tras los ricos todavía eran más ricos

Por muchas cumbres y acuerdos que firmen,la solución a los problemas de Europa no van avenir de la mano de una nueva reforma fiscal,controlar el gasto de los países sólo se traduceen acorralar a los mismos y es de máximaurgencia abordar políticas y alternativas paraque las administraciones dejen de apostar porlos recortes y apuesten por una economía enfo-cada a las personas y no a los bancos.

Meter la tijera en el sector público sólo hace que los pobres sean más pobres, mientras los ricos se llenan los bolsillos.

¿Qué papel están jugando las agencias de califi-cación en esta crisis? ¿Qué credibilidad se mere-cen? ¿Quiénes las dirigen? Las agencias de rating,de calificación de créditos o agencias de califica-ción de riesgos son empresas que califican unosdeterminados productos financieros ya sean deempresas, estados o gobiernos regionales. Aunquehay más de setenta agencias, realmente, el merca-do mundial está controlado por tres grandes com-pañías norteamericanas: Standard & Poor´s,Moody´s y Fitch. El poder que tienen es tal, queentre otras cosas, los inversores toman sus decisio-nes basándose en las calificaciones que estasagencias otorgan.

La verdad es que estas todopoderosas empresasquedaron en entredicho cuando al desencadenarsela crisis, en 2007, empresas privadas como LehmanBrothers gozaban de la mítica triple A en elmomento que cayeron en banca rota. No obstante,los gobiernos siguen dándoles, cuando les convie-ne, una credibilidad del 100% y dotándoles de unpoder que no les corresponde.

La soberanía económica y política que EuskalHerria demanda se presenta como la clave parahacerles frente a las agencias, a la banca y a losresponsables de la crisis. Todos los ataques deMadrid y París responden a un mismo guión, forta-lecer el sistema capitalista. Los y las trabajadorasde Euskal Herria sabemos que la única manera desalir de este agujero es creando un nuevo modeloeconómico y social, para ello, nuestra prioridad esconseguir esa soberanía frente a los mercados yfrente a la Europa del capital.

Más soberanía ymenos agencias


PUBLIKO, UNIBERTSAL, KALITATEKOETA DOAKOAK, HALAXE IZAN BEHARDUTE JENDARTE OSOAREN ESKUBIDESOZIALAK BERMATUKO DITUZTEN ZER-BITZUEK. Zerbitzu publikoak ezin ditugubeste era batean ulertu ezta onartu ere, ezindugunez onartu krisialdiaren aitzakiazburutzen ari den sektore publikoaren deu-seztapena. Hezkuntza, osasungintza, zaintzaedota babes soziala herritar guztiei bermat-zeko tresna bakarra sektore publiko sendoada eta, era berean, funtsezko bitartekoa jus-tizia sozialean eta aberastasunaren banake-tan oinarritzen den eredu ekonomiko etasoziala eraikitzeko.

Europako Batasuneko beste herrialdegaratuenekin alderatuz gero, Estatu espai-nolean zerbitzu publikoak ez dira inoizbehar bezala garatu –gastu mailari errepa-ratze hutsaz argi gelditzen denez- eta, kri-sialdi hau baino lehenago ere, pribatiza-zioari ate ugari zabaldu izan zaizkio. Denadela, krisi ekonomikoaren aitzakiaz baliatu-ta, kapitala sektorearen erabateko desman-telazioa bilatzen ari dira, goxoki ezin ede-rragoa baita, pribatizazioen kontura,negozio arlo berriak zabaltzeko.

Instituzioen papera jendartearen eskubideakbermatzea izan beharko litzatekeen honetan,aplikatzen ari diren politikak kontrako norabi-dean datoz. Murrizketek zerbitzuak kaskartzenari dira norabide bitan: zuzen, erreforma etamurrizketen bidez, jendarte osoaren kontrakoneurri erregresiboak inposatzen ari direlako,eta zeharka, sektore publikoko langileei ezarri-tako neurriek, langile hauei ez ezik, zerbitzua-ren kalitateari ere eragiten diotelako.

Krisiak geroz eta jende gehiago babes sozia-lik eta errekurtsorik gabe uzten ari denean,

hain beharrezkoak diren zerbitzu publiko etaunibertsalak garatu eta sendotu beharrean,prekarietate sozialera kondenatzen ari dirajendartea.

Honez gain, sektore publikoa, batez ere ego-era honetan, oinarrizko funtzioa bete beharkoluke: sektore publikoa ehundura produktiboa-ren bultzatzaile nagusia izan beharko litzateke.Enplegu publikoa sortzeaz gain, ekonomiarenhainbat arlo sustatzeko tresna bihurtu beharkolitzateke. Aitzitik, ekonomia berpiztu beharre-an, ehundura produktiboaren desmantelazioa-ren aurrean ezikusiarena egiten dute instituzioezberdinek.

Era berean, enplegu publikoa sortu beharre-an, lanpostuak suntsitzen ari dira. Azken egu-notan beste aurrerapusu bat eman du Madrilgogobernuak, Iruñea eta Gasteizko gobernuekonartu dutena, lan eskaintza publiko gehiago-rik deituko ez dutela eta ordezkapenarik ezdirela egongo, alegia.

Kalitateko zerbitzu publiko eta sozialensistema baten eraikuntzan norabide berriahartzea posible da. Nahiko aberastasunasortzen da Euskal Herrian; arazoa da gero eta

Sektore publikoaren deuseztapena

eskubideak negoziobihurtu nahi dituztenean

8>9

Kalitateko zerbitzupubliko eta sozialensistema baten eraikuntzan norabideberria hartzea posibleda. Ardura eta borondate politikoabaino ez dira behar.

guregaiak


bidegabekiago banatzen dela. Nahiko diruabadago, behar dena da ardura eta borondatepolitikoa. Zerbitzu publiko eta sozialakhobetzea eta enplegu publikoa sortzeaborondate kontua da. Hala ere, Iruñeakozein Gasteizeko borondatea Madrilekoarekinlerrokatuta dago: Ongizate Estatuaren sus-tengua den sektore publikoaren desagerra-raztea bultzatzea.

Negoziatzeko tarterik ezJasaten ari garen erasoaldi honen aurrean,

LABek hasieratik argi izan du ez duelamurrizketarik onartuko ezta negoziatukoere. Murrizketetan oinarritutako politikekaberastasunaren banaketa eta justizia sozia-la helburu ez izateaz gain, ekonomia berpiz-teko eta enplegua sortzeko ez dutela balioargi ikusten dugu. Zentzu honetan, funtziopublikoaren mahaietan ere gure jarrera ber-

dina izan da. Negoziazio mahai batean eser-tzea murrizketak ezarri dituzten aurrekon-tuak jadanik onartuak izan direnean, adarjotze hutsa dela deritzogu. Beraz, aurrekon-tuetan zerbitzu publikoetarako dirua jadanikmurriztu bada, ez dute ezelako tarterik utzinegoziazioetarako.

Arduraz jokatzeko eskatu izan digute behinbaino gehiagotan, zerbitzu publikoak murriz-tea arduratsua bailitzan, soldatak jaistea ardu-ratsua bailitzan, dirua oinarrizko eskubideeta-ra ordez bankari eta kapitalari bideratzeaarduratsua bailitzan. Mahai orokorretan esandugu bezala, inbertsioa handitzea, zerbitzupublikoak bultzatu eta garatzea, soldatakhobetu eta enplegu publikoa sortzea da bene-tan arduraz jokatzea... hori da modu bakarraeskubide sozialak bermatzeko eta, horretazgain, ekonomia benetan bultzatzeko.

Lakuako Gobernuak dekretu bidez hartutako“krisi ekonomikoa gainditzeko”erabakiak kalitatekozerbitzuak zuzen-zuzenean erasotuko dituzten neu-rriak izateaz gainera, langile publikoen baldintzakere bete-betean kaltetzen dituzte. Kentzekomomentua ez dela, baizik eta zerbitzu publikoengarapenaren aldeko apustua egitekoa salatzeko,hainbat mobilizazio izan dira murrizketa hauenberri izan genuenetik. Hala nola, urtarrilaren 26anEAEko hiru hiriburuetan mobilizazioak egin zireneta otsailaren 9an, aldiz, lanuzteak burutu dira.

Idoia Mendia bozeramaileak aditzera eman zue-nez, adina baino lehen erretiratzen direnentzakopizgarriak kenduko dituzte, 65 urtetik aurrera lane-an jarraitzea galaraziko dute, erretiroa hartzenduten funtzionarioak ez ordezkatzea erabaki dute,soldata osoa lan gaixotasunetan soilik ordaindukoda eta ordezko langilerik ez dute hartuko.

Bestalde, Nafarroako Gobernuak tankera berdi-neko neurri itogarriak hartzen ari daOsasunbidearen kalterako. Erietxeetako sukaldee-tan diharduten langileen zerbitzua «pribatizatu»nahi dutela salatzeko borrokan segitzen dutebeharginek. Lanuzteak, sinadura bilketa edotaegun osoko greba arrakastatsua izan dira Iruñeanazken astetan eman diren mobilizazioak.Nafarroako Gobernuak zerbitzua enpresa pribatuenesku utzita 3,5 milioi euro aurreztuko dituztelasineztarazi nahi du, baina emandako kopuru horiekfuntsik ez dute eta, dakigun bakarra ondorengoada: pribatizazio prozesuarekin jokoan 180 langile-ren lanpostuak daudela.

Langileen erantzuna,mobilizazioa


ORAIN ARTE, OHIKOA IZAN DA LANISTRIPU BATEN ONDORIOZ HERIOTZABAT EMATEN DENEAN HOGEITA LAUORDUKO LANUZTE AUTOMATIKOA EGI-TEA, IZAN ERE, EUSKAL GEHIENGO SIN-DIKALAK ERA HONETAN DAUKA ADOS-TUA. Alta, langile baten heriotza istripubatek eraginda ez denean, baizik eta lanakeragindako gaixotasun baten ondorioz jazo -tzen denean, zer egiten da?

Gaia ez da batere erraza, izan ere, egunarte, lanak eragindako gaixotasun batenondorioz langile batek bizia galtzen zueneanezer gutxi egin da. Esparru honetan dagoenhu tsuneak dimentsioa irabazten du askotanheriotza hauek ematen direnerako enpresa-rekin harremana apurtua dagoelako, dagoe-neko. Besteak beste, izan daiteke beharginaerretiratu ondoren gaixotzea edota gaixota-sun prozesu luzea izatea eta, kasu hauetan,normala denez, familiak gaia isilpean edodiskrezioz eramatea…

Ildo berdinean, beste zenbaitetan ere, osozaila suertatzen da ematen den heriotzalanak eragindako gaixotasun baten ondoriozizan dela baieztatzea. Arrazoi hauek guztiak

medio, ekintza sindikala aurrera eramatea osozaila izan da esparru honetan.

Zailtasunak zailtasun, lanak eragindako gai-xotasun baten ondorioz langile bat hiltzendenean nahikoa egiten ez dela eta, hutsunehorretaz jabetu eta honen aurrean, BeasaingoCAFeko Prebentzio Ordezkarien iniziatibaz,komiteak protokolo bat diseinatzen hasteaonartu zuen. Orain hilabete gutxi, EuskalHerrian aitzindaria den prozedura bat onartu

dute. Gauzak honela, amiantoak eragindakohilketa bat izan dela baieztatzen den aldibakoitzean (langilea aktiboan egon, aurrejubi-latua edo jubilatua egon), betiere familiarenbaimenarekin, langileek ordubeteko lanuzteaegingo dute eta amiantoaren biktimak gogoandituen eskulturaren aurrean mobilizazio zeinhildakoentzako omenaldi bat burutuko dute.Errekonozimendua, omenaldia egitea etaprentsa oharra komunikabideei bidaltzea,horretan datza CAFen onartu berri den proto-koloa.

Prozedura honekin, Pre bentzio Ordezkariennahia izan da arlo honetan zegoen hutsuneabetetzea eta langi leei zein gizarteari gogoraraz-tea amiantoaren arazoak, zoritxarrez, oraindikbizirik dirauela. Zentzu berean, enpresari zeinadministrazioari, hurrenez hurren, dagozkienerantzukizunak eskatu nahi dizkiete ekintzahonekin.

Orotara, protokoloa abian jarri zenetik bilanuzte egin dira CAF enpresan: bata,Beasainen; eta bestea, Irunen. Lanak eraginda-ko gaixotasunen ondorioz ematen diren heriot-zen aurrean, LABeko prebentzio ordezkarieniniziatibari esker lortu dena aitzindaria dela

Protesta eta lanuzteak

amiantoak eragindakoheriotzen aurrean

10>11

Beasaingo CAFen amian toak eragindakolehendabiziko heriotza1996 urtean jazo zen eta zoritxarrez, honek noiz amaituko denez dakigun zerrendabesterik ez zuen ireki

guregaiak


diogu, protokolo honek gaia beste enpresa etasektore batzuetan arazoa sakonean lantzekobalio dezakeelako, eta bide batez, langileenheriotzen aurrean eran tzun irmo bat egondadila ziurtatuko du.

XX. mendean gehien erabilitakomaterialetako bat

Amiantoak dituen ezaugarri fisiko-kimiko-engatik eta prezio baxuagatik, XX. mendeangehien erabili den materialetako bat izan da.Indus tria iraultza gertatu zenean, amiantoarenerabilera sektore guztietara hedatu zen eta gurekasuan, Hego Euskal Herrian, batez ere, 60.hamarkadatik 80. hamarkadara erabili izan damodu masiboan.

Gaur egun, leku askota dago instalatua,debekatua izan baino lehenago 3.600 produktubaino gehiagotan erabili bai tzuten: besteakbeste, etxerako gaietan, balaztetan, galdaretan,berogailuetan, industria eraikinetan eta etxebi-zitzetan. Hala ere, erabilera ugariena eta ezagu-nena fibrozementuaren (uralita) fabrikazioaizan da. Eraikuntzan eta ur hodietan erabili dagehienbat fibrozementua. Beste industria etaarloetan bezala, urte horietan ere erabili izanzen amianto gehien CAFen.

Beste arrisku batzuen eragina berehala ikus-ten da, aldiz, amiantoaren eraginezko kalteak10 urtetik 40-50 urtera bitartean agertzen dira.Hainbat adituren arabera, 500.000 pertsonahilko dira Europan datozen 30 urteotan.Horietatik, 40.000-50.000 izango dira espainiarEstatukoak. Euskal Herrian hainbat kalkuluegin dituzte eta horietako batzuen arabera,datozen 20 urteetan 6.000-10.000 langile ohihilko liratezke.

Mineral multzo honen eraginpean egoteaga-tik arrisku gehienak amiantoaren zuntzakarnasteagatik sortzen dira. Arnasbidea daamiantoa gure organismoan sartzeko bidenagusia eta honen zuntzak txikiak, luzeak etafinak direnez, airean flotatzen denbora luzeanegon daitezke eta arnastu egin ditzakegu.

Adibide bat jartzearren, Beasaingo CAFenpresan bakarrik “ofizialki” hogei bat lagunhil dira amiantoak jota. Hildakoen artean,zaharrenak 84 urte zituen eta gazteenak 52urte. Amian toak eragindako lehendabizikoheriotza 1996 urtean jazo zen eta zoritxarrez,honek noiz amaituko den ez dakigun zerrendabat besterik ez zuen ireki; azken hildakoa igaroden otsailaren 15ean eman zen.

Ordubeteko lanuztea burutu zuten CAFBeasaingo langileek igaro den otsailaren 17anberen lankide ziren Paco Gonzalez Nieto (59 urte)eta Antton Irizar Imaz (55 urte), biak amiantoare-kin lana egitearen ondorioz hildakoak omentzeko.CAFeko lantegi ondoan dagoen “Amiantorenei”eskulturaren parean elkarretaratu ziren ekitaldierrebindikatibo batean eta familiartekoek loreeskaintza hunkigarria egin zuten bertan.

Protokolo berdina segituz, martxoaren 2an ere,oraingo honetan Irungo CAF enpresa batzordeakdeituta amiantoarekin lan egitearen ondorioz,urriaren 21ean hil zen Joaquin ArruabarrenaMariaezcurrena langilearen heriotza salatzeko etahau omentzeko lanuztea ere burutu zuten.

Errekonozimendu eta omenezko ekitaldiak izateaz gain, LABeko prebentzio ordezkariennahia da ere errebindikazio ekintza bat izatea.Errebindikazioen jo puntuan hauek bi dituzte:enpresa eta administrazioa. Alde batetik, akorda-tu duten protokolo honen helburuetariko batenpresak amiantoarekin kontaktuan egondakolangileen benetako zerrenda onartu dezala eskatzea da, baita kaltetuek gaixotasun profesio-nalaren errekonozimendua zein prestazioen errekargua eskatzen dituztenean eragozpenik ezjartzea ere. Bestetik, orokorrean sindikatu eta kaltetu guztiek eskatzen dituzten erantzukizunberdinak dira LABeko prebentzio ordezkariekeskatzen dizkiotenak administrazioari. Hala nola,konpentsazio fondo bat sortzea; gaixotasunenerregistroa osatzea; amiantoa non erabili denekomapa bat; edota, kaltetuentzako askotarikolaguntza eskaintzea, besteak beste, psikologikoa,soziala eta ekonomikoa.

Lehendabizikoomenaldiak


Garbiñe Aranburuelkarrizketa

12>13

Garbiñe AranburuEkintza

SindikalekoIdazkaria

Zer nabarmenduko zenuke zuk negoziaziokolektiboaz? Zelan azalduko zenieke langileeitresna honen garrantzia?Negoziazio kolektiboa bitarteko garrantzitsua da soldatak eta lan baldintzak hobetzeko. Are gehiago,euskal langileen kasuan, enplegu politiketan inolakoahalmen eta eskuduntza legegilerik ez dugulako.Aurrekontu eta politika fiskalarekin batera, sortzenden aberastasuna modu orekatuago batez banatzekotresna ere bada negoziazio kolektiboa.

Erreformaz bitartekoa deuseztatu nahi baduteere, lehenago ere negoziazio kolektiboarenegoera ez zen oso osasuntsua, zelanbait esateko.Azken urte hauetan negoziazio kolektiboaren ezaugarri nagusia blokeoa izan da. Krisiaz baliatuzeta etorriko ziren erreformen zain, patronalak negoziazio mahaietan ez du eskaintzarik egin eta

horrek negoziazioak blokeora eraman ditu. Ez daborondaterik egon negoziatzeko, jakitun zirelakoerreformetatik etorritakoa mesedegarri izango zitzaiela eta orain arteko negoziazio kolektiboa goitik behera aldatuko zuela.

Esan bezala, lan erreformaren helburuetakobat, negoziazio kolektiboa ezerezean uztea da.Zein da honetarako erabili duten modua?Negoziazio kolektiborako eskubidea lapurtu egindigute. Euskal Herrian orain arte izan dugun negoziazio kolektibo eredua (nagusiki herrialdekohitzarmenetan oinarritua eta enpresetan hitzarmenhoriek hobetzeko akordioak) guztiz baldintzatuageratu da.Negoziazio kolektiboa zentralizatu egin da, estatuko hitzarmenei indar gehiago ematen zaie, herrialdekoen kaltetan. Hauek ez dira desagertzen,baina ahulduak geratzen dira guztiz.

“A gure esku dago erreformak

eman dien guztia praktikara ez eramatea.

Horretarako, gogor borroka egin

beharko dugu”

“Etsituak eta menpekoak nahi gaituzte eta ez dute lortuko”

Negoziazio kolektiboa beti izan da langileok oso presente izan dugun tresna bat, baina azkenaldi honetan, lan erreformaren eraginez, bereziki dabil ahotik ahora.

Garbiñe Aranburuk, LABeko ekintza sindikaleko eta negoziazio kolektiboko arduradunaknagoziazio kolektiboaren garrantziaz, momentuko egoeraz eta aurrera begirakoetaz

hitz egin digu elkarrizketa honetan.

12-15 ONA 163azkena.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:39 Página 12

Bestalde, enpresetako negoziazioari ahalmen osoaematen zaio eta goragoko mailako hitzarmenakokertzeko aukera dute.Hau gutxi balitz, derrigorrezko arbitraia inposatzenda, enpresariei erabateko aldebakartasuna ematenzaio, nahi duen momentuan adostutakoa ez betetzeko. Honela akordioek balioa galtzen dute.Zertarako lotu akordio bat, ondoren enpresak nahiduen moduan aldatu badezake?Ultraaktibitate printzipioa ere, hau da, hitzarmenberri bat negoziatu arte zaharrak indarrean jarraitzen duela, kendu egin dute. Orain bi urtekoepea dago hitzarmenak negoziatzeko eta adostasunikez badago hitzarmen hori desagertzen da.

Asko galdetzen ari dira momentu honetan zeinden sindikatuen funtzioa egoera honetan.Negoziazio kolektiboari eta orokorrean langilegoariegiten zaion erasoa latza da. Urteetan eskatu duen

guztia ematen zaio kapitalari, patronalari. Legeek nahi dutena ematen diete, baina ez daudederrigortuak legeetan jasotzen dena bere horretanaplikatzera.Hor dugu erronka, gure esku dago erreformak emandieten guztia praktikara ez eramatea. Horretarako,gogor borroka egin beharko dugu eta langileei posible dela erakutsi beharko diegu proposamenberriak eginez, borrokak merezi duela erakutsiz.Sindikatuon zeregina da hori guztia ondo antolatzea. Bestela, egun bakar batean gal ditzakegu, azken urteetan borroka askoren ondoriozlortutako eskubideak. Estatuak lan legedia patronalari oparitu dion momentu honetan, sindikatuok gara langileek daukaten tresna bakarradefendatzeko.

Euskal Herrian negoziazio kolektiborako esparru propioa eraikitzea izango litzateke

eraso hauetatik defendatzeko modua, ba aldago biderik horretarako?Egon beharko du edo bilatu beharko dugu eta horretarako proposamenak egingo ditugu. Hemengo soldatak eta lan baldintzak Estatukoekin alderaturik, askoz hobeak dira, beste dinamika sindikal bat dagoelako, langileek euren eskubideendefentsan borroka egin dutelako eta negoziaziokolektiboaren tresna gure eskuetan egon delako.Orain eta inposatzen ari diren erreformadesberdinen aurrean, are garrantzi gehiago dunegoziazio eredu propioa edukitzeak.Eredu propio batek aukera emango liguke gure hitzarmenak blindatzeko estatuko negoziazioarenaurrean, enpresetako hitzarmenei baldintzak okertzeko ematen zaien aukeraren aurrean etaenpresek adostutakoa ez betetzeko dituzten aukerakmugatzeko, baita hemendik aurrera etor daitezkeenbestelako erasoen aurrean ere. •••


Esparrua blindatzeko ahalegina egin zenCofebaskekin, akaso patronalari ere interesatzen zaio?Honelako mahai bat sortzen den momentutik, esandaiteke badagoela interesa. Prezio garestiegia jarridio akordioari eta abarizia hori izan da akordioaoztopatu duena.Confebaskek ere gogoeta egin beharko du. EuskalHerrian beste eredu produktibo bat dugu, beste errealitate sindikal bat eskubideen alde borroka egiteko prest dagoena. Zakua ireki eta Madriletikdatorren guztia jasotzeko prest agertu dira, irtenbi-dea ez da erreformak ematen dien guztia hartu, etekin azkarra bilatu eta langileak erabili eta botadaitezkeen bitarteko hutsa bilakatzea, bestela motzean estatuan bezalako egoeran egongo gara.Estatuko erreformen bidez lan harreman eredu erabat prekarioa bultzatzen da, kalerapenak errazten dira eta langileen errotazioan oinarritzenden eredu baten aldeko apustua egiten da. Hau euskal enpresek behar dituzten langile kualifikatuenkontra doa.Hemen bertoko errealitatean oinarritua izango deneztabaida propio bat ireki behar da, herri bezala,kalitateko enplegua sortzeko ea ze nolako garapeneredua behar dugun eztabaidatu behar da, lanharreman eredu propio bat eraiki behar da. Lanarenezagutza, etengabeko hobekuntza, berrikuntza, langile kualifikatuak kontuan hartubeharreko balioak direla deritzogu.

Esan duzunez, patronalaren abariziagatik ezzen akordiorik lotu. Ze izan zen, zehazki, gertatu zena?Gure helburu nagusia mahai horretan negoziaziokolektiboaren euskal esparruaren defentsa izan da,bertoko negoziazioa blindatzea eta babesteaMadrilekoaren gainetik eta inolaz ere ez negoziaziokolektiboaren desarautzean urrats gehiago egitea. Bertoko hitzarmenei eusteko eta Madrilekoen gainetik jartzeko nolabaiteko adostasuna egon da,oso positiboki baloratzen duguna. BainaCONFEBASKek negoziazio eremuei eustearen truke,euskal esparruari eustearen truke, enpresetako lanbaldintzak desarautzeko urrats berriak nahi zituen.Arbitrajeak horixe dakar.LABek derrigorrezko arbitrajerik onartu ez izanak

elkarrizketa

14>15

Garbiñe Aranburu

oztopatu zuen akordioa. Orain egia da Rajoyren erreformak eman diela. Baina ez da gauza berabeste nonbatetik lortzea edo norberak opartitzea langileen aurka erabiliko zuten tresna bat. Gurekontura ez dute aterako sekula horrelakorik.

Eta bide hori guztiz alboraturik dago ala auke-rarik ikusten duzu noizbait berriro jorratzeko?Orain erreforma berriak gauzak aldatu egin ditu.Patronala ase ezina izateak hautsi zuen mahaia etaeredu gatazkatsu baten aldeko hautua egin zuen.Negoziazio kolektiboa blindatu behar dela esatenjarraitzen du LABek eta akordio interprofesionalahorretarako aukera paregabea zen. Hala ere, besteaukera batzuk ere jorratu daitezke beti ere akordioetarako borondatea badago, eta guk orainhorretan dugu burua. Beste proposamen batzuk lantzen ari gara.

Herrialdeetako hitzarmen mahaietatik altxatugara. Hau gure militantziari gogorra irudituahal zaio.

“Bertoko errealitatean oinarritua izango den

eztabaida propioaireki behar da,

herri bezala, ea ze nolako garapen eredua

behar dugun eztabaidatu behar da,

lan harreman eredu propiobat eraiki behar da.”


dugun egoera berriaren aurrean kontzientzia hardezaten egiten dugun mugimendua da eta langileekin eztabaidatu eta borroka antolatzekoizango da.Patronalari amore emateko prest ez gaudela erakusteko mugimendua da, baita erreforma ez betetzeko interpelazioa egiteko ere.Beste sindikatuei ere dei egiten diegu erreformarenaurrean alternatibak bilatzeko eta men ez egitekomomentu honetan uzten diguten joko zelaiari.

Eta, mundu guztiak buruan daukan galdera: hemendik aurrera, zer?Hainbestekoa da erreformak patronalaren alde egiten duen desoreka, ezen gai izan behar dugundenboran iraunkorra izango den konfrotazio fasebatera joateko. Zalantzarik gabe greba orokorrainflexio puntu garrantzitsua izan da.Etsituak eta menpekoak nahi gaituzte eta ez dute lortuko, proposamen berriekin langileak borrokaralotuko ditugu, eskubideetan atzera ez egiteko bermebakarra horixe delako, euskal langileriaren indarra.

Gogorra egoera bera da eta horrek eskatzen dituhonelako neurriak eta aurrerantzean etor daitezkeengehiago. Gure militantziak oso ondo ulertu du bukatu dela orain arteko negoziazioa, eta fase honetan negoziazio kolektiboa benetako eskubideaizan dadin borroka egin beharko dugula.Greba eguna pasa bitartean orain arte ezagutudugun negoziazio kolektiboaren apurketa irudikatzeko, negoziazio kolektiborik gabe utzi gaituztela salatzeko, herrialdeko negoziazio mahaietan gure partehartzea etetea erabaki dugu.LABek negoziazio mahaiak borroka esparru moduanulertzen ditu eta greba ondoren langileek erakutsitako haserreari segida emanez, bueltatukogara. Baina ez orain arte egiten duguna egiteko, ezblokeatua dagoen negoziazio esparru bati segidaemateko edota patronalak nahi izango duenmoduan erreformaren ondorioak bertara eramateko.Negoziazio kolektiboko eredu propioa eraikitzekoproposamen berriekin bueltatuko gara negoziaziomahaietara.Tarte hau gogoetarako gunea izango da. Langileak

“LABek negoziazio mahaiak

borroka esparru moduanulertzen ditu eta

greba ondoren langileekerakutsitako haserreari

segida emanez, bueltatuko gara

proposamen berriekin. ”


VERSUS criminalización

En estos últimos años y, sobre todo, duran-te estos últimos meses, no se está tomandomedida alguna que incentive la economía, nicree empleo, ni, mucho menos, apueste porredistribuir la riqueza de forma más justa. Esnatural, ya que de hecho, no es ese su objeti-vo.

Estas políticas del gobierno de Madridestán siendo impuestas por encima de lavoluntad popular y cuentan con el seguidismode los gobiernos de Iruñea y Gasteiz quecopian miméticamente todos los recortes enmateria social y aceptan sin rechistar las refor-mas que se aplican por decreto.

El problema del modelo productivo español y la situación de Euskal Herria

El estado español tiene un serio problema demodelo productivo, de modelo económico. Esun problema estructural causado por un tejidodébil, sin valor añadido y basado en la genera-ción de burbujas económicas de diferentesigno. Ni siquiera en las mejores fases desupuesta bonanza se ha tajado el problemaestructural de ese Estado y, ahora, en plenarecesión, el único camino que conocen esseguir trillando vías que no tienen salida nin-guna, a no ser que sea seguir aumentando el

Una alternativa realdesde la iniciativa del ámbito

político, social y sindical.

17>

•••

erreporgaia

Tras las distintas políticas

que está aplicando el Estado

español, tanto vía recorte como

vía decreto, se está imponiendo

un proceso de recentralización

y uniformización del estado,

basado en un desmantelamiento

total del sector público y de una

desregularización absoluta

del mercado laboral.

16-19 ONA2.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:37 Página 15

margen de beneficio de una cada vez máspequeña elite económica que se está benefi-ciando de esta crisis

Este tipo de políticas, como venimos denun-ciando, en ningún caso van a permitir salir dela crisis, sino todo lo contrario. Están destru-yendo más empleo,. Está aumentando la preca-riedad, la exclusión social y el riesgo de pobre-za. Va a negar el acceso a servicios públicosbásicos, tales como la asistencia sanitaria, laeducación de calidad o la atención a la depen-dencia de una gran parte de la población.

A esta realidad se contrapone la situación deEuskal Herria, con unas potencialidades econó-micas y sociales muy diferentes. Es cierto que lasituación económica es mejor, aunque a conse-cuencia de estas políticas que se están realizan-do de uniformización con las decisiones que setoman desde Madrid, el margen es cada vezmás exiguo. No obstante, más importante queuna realidad económica más favorable, es quela realidad social y la correlación de fuerzas enEuskal Herria es mucho más favorable a los

intereses de la clase trabajadora. No hay másque mirar a la situación sociolaboral para com-probar la diferencia de condiciones laborales deEuskal Herria y del Estado. Esto bien lo saben lastrabajadoras y trabajadores a quienes se aplicaconvenios estatales... esto no es debido, porsupuesto, a una patronal más solidaria o bene-factora, sino a un sindicalismo de confrontaciónque ha sabido defender los derechos de la clasetrabajadora sin caer en pactos estériles y deacompañamiento.

Con estas medidas

el Gobierno español está

acabando con el debate

de modelo de estado

sin ni siquiera ponerlo

encima de la mesa.

erreporgaia

EL SINDICALISMO DEBE DAR CONTENIDO AL PROCESO POLÍTICO Y SOCIAL EN EUSKAL HERRIA

El sindicalismo abertzale está en la obligación deresponder a las preguntas de cómo vamos a cambiarlas cosas; entre quiénes abordamos la construcciónde un nuevo modelo social; dónde está la posibilidadpara avanzar en ese proceso; cuáles son las prioridades, los instrumentos, los pasos que vamos adar: cuáles son los cambios políticos que vamos ademandar para poder cambiar las políticas que nosimponen desde Madrid, París o Bruselas; cómovamos a confrontar democráticamente con los estados español y francés para poder dotarnos de lacapacidad para transformar este país. Y, en definitiva,cuál es la alternativa a una clase política que nos havendido al capital.

Ahí está el verdadero debate. Y no se puede evitar.En su defecto, se puede alargar. El papel que nostoca jugar en estos momentos cruciales no es darcobertura sino contenido al proceso político y socialque se debe desarrollar en Euskal Herria. Pero esepapel, aquí y en todas partes, un sindicalismo que deverdad quiere cambiar las cosas, lo juega integrando,participando y condicionando procesos reales decambio.

En consecuencia, desde el ámbito político deizquierdas y soberanista han de asumirse compromisos claros con la clase trabajadora. Asumirel sindicalismo como ámbito propio, autónomo ycomo un pilar fundamental en la construcción de unnuevo modelo social. Y tener claro que es el aliadofundamental para avanzar en el cambio.


to de trabajo digno, que permita conciliar lavida laboral y familiar, que elimine las discrimi-naciones de genero. Que se invierta en la mejo-ra de los servicios publicos porque generaempleo y calidad de vida.

Todo esto es posible y es la unica alternativaa la crisis. Y es posible desde la defensa del ambi-to de decisión, de un marco que garantice quelas instituciones vascas puedan determinar cuá-les son las politicas economicas y sociales que sedesarrollan en nuestro territorio. Y es posible sise apuesta por un sector publico vasco capaz deliderar un nuevo modelo economico.

Se pueden y se deben hacer otras politicas. Ysobre todo se puede y se debe construir unaalternativa real a esta crisis desde la iniciativadel ambito político, social y sindical vasco. Eshora de empezar a recorrer un nuevo camino, yhacerlo de forma conjuta entre todos los queestamos demandando cambios póliticos y socia-les ante una situación que no nos ofrece másque crisis y empeoramiento de la realidadsocioeconómica de Euskal Herria.

Lo económico y laboral y lo político no pue-den ser agendas paralelas, sino una agendaúnica. Porque detrás de esta crisis económica loque hay es una crisis política determinante yestructural. Y la crisis económica necesita deci-siones políticas, necesita definir dónde se tieneque debatir y dónde se tienen que tomar lasdecisiones sobre el futuro de Euskal Herria.

Recentralización del estado

Las políticas que, con excusa de la crisis, seestán aplicando, además de suponer un retroce-so brutal en derechos sociales y laborales, sonpolíticas que de facto están transformando elmarco juridico político vigente. Se esta dandouna involución total en el modelo territorial neu-tralizando de forma efectiva los ambitos propiosde decisión. El estado es quien determina cualesson las politicas económicas que se pueden des-arrollar, cual es el nivel de cobertura social quese puede ofrecer...

Con estas medidas el Gobierno español estáacabando con el debate de modelo de estado sinni siquiera ponerlo encima de la mesa. Nos abocasí o sí a la uniformización, uniformización sobreuna economía en ruina y sobre la que no plante-an ninguna actuación para reconstruirla.

Esto ratifica que este marco jurídico y políticoque sufrimos no nos sirve a las trabajadoras y alos trabajadores vascos para defender nuestrosderechos, algo que llevamos tiempo denunciandoy que cada vez queda más en evidencia: el agota-miento de este marco jurídico y político.

Si la única salida de esta crisis es construirotro modelo económico y social, esta´claro que esimposible abordarlo desde los límites de el marcoautonómico. Tenemos que luchar por nuestrasoberanía, por la soberanía de nuestro país, por-que solo desde la soberanía colectiva de nuestropueblo vamos a ser capaces de llegar a esos pro-yectos de vida independientes que estamos rei-vindicando.

La soberanía debe traer consigo un nuevomodelo económico y social, porque o el procesosoberanista se basa en la construcción de unmodelo económico y social diferente al actual ono será tal proceso soberanista. No podremos lle-varlo a cabo porque ni va a contar con la mayo-ría social que necesita respuestas y alternativas ala actual situación, ni va a ser capaz de disputarel poder al capital y a los estados. Por lo tanto, elproceso soberanista necesario, el cambio políticoque necesita este país, requiere indudablementeapostar por un nuevo modelo económico y socialy situar en esa apuesta su eje estratégico.

Una salida propia y real a la crisis

Ante esta realidad es más urgente si cabeconstruir una salida a la crisis propia y real. Unasalida que pasa por abrir una nueva fase econó-mica, basada en un nuevo modelo de desarrollo,que se tiene que definir y desarrollar sobre lascondiciones y posibilidades que tiene la econo-mía vasca.

No hay salida en la uniformización. Ademásde ser un ataque directo al derecho que tene-mos de decidir que tipo de politicas económicasy sociales se deben desarrollar en nuestro ámbi-to, es la peor decisión política y económica anteuna nueva fase de recesión que va a perjudicargravemente la situación economica y social deEuskal Herria.

Debemos empezar a recorrer el camino paraconstruir acuerdos nacionales sólidos que nospermitan construir de una vez una alternativa depais, por encima de los intereses de los especula-dores, por encima de decisiones que se adoptanal margen de nuestro ambito decisión y en con-tra de la voluntad de la mayoria social y sin par-ticipación alguna de los y las trabajadoras.

Demandamos que se construya un salida a lacrisis adoptando decisiones políticas efectivaspara invertir en el desarrollo de nuestro tejidoproductivo, para desarrollar una política redis-tributiva de la riqueza basada en una politicafiscal equitativa y progresiva para generarrecursos publicos y crecimiento economico.Que se apueste por políticas de reparto del tra-bajo y del empleo para poder acceder a un pues-

19>

Debemos recorrer el

camino para construir

acuerdos nacionales sólidos

que nos permitan

construir de una vez

una alternativa de pais

El proceso soberanista

necesario,

el cambio político que

necesita este país, requiere

apostar por un nuevo

modelo económico

y social y situar en esa

apuesta su eje estratégico.


Principales medidas dela reforma laboral

orain da garaia

El Gobierno de Madrid intenta vendernos quela crisis es la razón de esta reforma, no obstan-te, desde LAB denunciamos que escudarse en lacrisis para defender esta agresión no es másque una excusa. Se trata de una coartada paraavanzar en las posiciones de la patronal, que vesatisfechas sus demandas mediante la imposi-ción de una reforma laboral a su medida queno tiene carácter coyuntural ni transitoria; setrata de una reforma estructural que llega paraquedarse. Este decretazo supone una huidahacia adelante con medidas que, una y otravez, ya han demostrado su ineficacia parahacer frente a la destrucción de empleo y laprecariedad laboral. Además, esta vez, los mis-mos creadores de la reforma han ido más alláreconociendo que la misma no va a servir paracrear empleo ni para solucionar los problemasexistentes en el mercado laboral. Por lo tanto,¿por qué se hace entonces esta reforma? y,sobre todo, ¿para qué sirve esta reforma? Seacual sea la medida que se analice todas llegana la misma conclusión: aumento del poder

empresarial para despedir, para rebajar sala-rios y para no cumplir los convenios colectivos.Es decir, desregularización total del mundolaboral. ¿El objetivo? Trabajar más por menosdinero, ya que la opción del estado español enesta coyuntura es competir en productos y ser-vicios baratos. por decirlo de alguna manera,convertirse en la “China de Europa”.Las medidas principales contenidas en la refor-ma se pueden englobar en tres bloques:empleo, precariedad y unilateralidad en elmodelo de relaciones laborales.

1. Más facilidades para despedir más barato1.1. Abaratamiento de la indemnización pordespido improcedente.Con carácter general se establece la rebaja dela indemnización del despido improcedente delos 45 días por año trabajado con el tope de 42mensualidades, a 33 días por año trabajadocon el tope de 24 mensualidades. Además, se

generaliza esta indemnización para la totalidadde trabajadores y trabajadoras; esto es, tam-bién a quien hoy ya se encuentra en el merca-do laboral. Sin embargo, tampoco se va a aplicar esta últi-ma, ya que se facilita absolutamente que todoslos despidos sean “procedentes”, por lo que enla práctica se aplicará una indemnización de 20días con un límite de un año. En resumidascuentas: despido libre y gratuito. De hecho, sesuprime el abono de los salarios de tramita-ción. Se establece así un incentivo más paraque la empresa no opte por la readmisión. Delo que se trata ahora es de sustituir el “despidoexprés” por el “ERE exprés” para fijar con carác-ter general la indemnización 20 días de salariopor año trabajado con el tope de un año desalario. Como dijo el máximo responsable de laCEOE, el despido improcedente tiene que seralgo “residual”.

1.2. EREs sin intervención de la autoridadlaboral.La reforma vuelve a reformular las causas econó-micas, técnicas, organizativas y de producciónque pueden justificar los despidos. Se añadeahora que será causa suficiente para proceder aldespido por causas económicas “la disminuciónpersistente de su nivel de ingresos o ventas”.También se elimina la mención legal que sehacía a la necesidad de justificar que la situacióneconómica “pueda afectar a su viabilidad o a sucapacidad de mantener volumen de empleo”. Sepermite el despido a conveniencia del empresa-rio incluso en empresas con beneficios.

1.3. EREs en la Administración pública.Se abre la posibilidad de que los organismos yentidades que forman parte del sector públicoinvoquen causas económicas, técnicas, organi-zativas y de producción para despedir a las y lostrabajadores con vínculo laboral con la admi-nistración pública. Esta novedad de despidosen la administración está unida a la decisión derecorte de los servicios públicos (sanidad, edu-cación, y servicios sociales) y a las políticas deprivatización.

eraiki dezagun langileon Euskal Herria

1.4. Despido objetivo por absentismo. El absentismo ya existía como causa de despidopero ahora se facilita al desligarlo del índice deabsentismo de la plantilla. Ahora las ausenciasjustificadas al trabajo serán, por sí solas, causasuficiente para el despido cuando las mismassupongan el 20% de las jornadas hábiles en dosmeses consecutivos (aproximadamente 8 días) oel 25% en cuatro meses discontinuos (aproxima-damente 20 días). Es decir, pueden despedirnospor estar de baja médica justificada, también eneste caso con 20 días por año.

2. Contratación más precaria

2.1. Nuevo contrato precario para las empre-sas de hasta 50 personas en plantilla: “con-trato de trabajo indefinido de apoyo a losemprendedores”.Este contrato que cuenta con deducciones fisca-les para la empresa y bonificaciones a la seguri-dad social, tiene como característica principal laexistencia de un periodo de prueba de un añocomo forma de camuflar que el despido, en elprimer año, no exige alegar causa alguna niabono de indemnización, lo que pone en cues-tión su carácter indefinido. Podrán aplicarlocasi el 98% de las empresas de Euskal Herria.La trabajadora o el trabajador así contratado“podrá voluntariamente compatibilizar cadames, junto con el salario, el 25% de la cuantíade la prestación por desempleo”. Las prestacio-nes, por tanto, pasan a subvencionar y comple-mentar bajos salarios.

2.2. Contrato precario para la formación.Los contratos de formación, que se amplíanhasta los 30 años, pueden alargarse desde unmínimo de un año hasta un máximo de tres. Afalta de previsión en el convenio colectivo, sefija como salario el S.M.I. descontando el tiem-po dedicado a la formación. Lo que supone, parael 2012, un salario de 481 euros/mes durante elprimer año, y de 513 euros el segundo y terceraño. esto supone que desde que un o una jóvenaccede al mundo laboral puede estar cobrandounos 500 euros hasta cumplir los 33 años.

Desactivar la negociación colectiva

supone el cambio más radical y el objetivo

de la reforma

La flexibilidad consisteen atribuir a la patronalla unilateralidad en las

decisiones

2.3.Contrato a tiempo parcial con horasextraordinarias.En la misma línea, en los contratos de jornadaparcial, se podrán hacer horas extras. Es decir,con un contrato así podrán cubrir en la prác-tica una jornada completa. Esta modalidadestá dirigida a las mujeres. En estos momentos el 85% de las jornadas atiempo parcial son ocupadas por mujeres y, enla mayoría de los casos, no es de forma volun-taria. No es una medida de conciliación, sino unaforma de convertir el empleo de las mujeresen una “ayuda al salario familiar” y de que las“obligaciones familiares” sean obligaciónexclusivamente de las mujeres. De hecho, lareforma va totalmente en contra de la conci-liación, ya que lo que hace es desregular y fle-xibilizar más los horarios.

2.4. Reducción de jornada por guarda legal.hasta ahora era la propia trabajadora la quetenía la opción de elegir el horario. En la prác-tica no ha sido sencillo ejercer este derecho,pero a partir de ahora ya no se tendrán encuenta solamente la necesidades de concilia-ción, sino que también se tendrán en cuentalas necesidades productivas y organizativas dela empresa. A partir de ahora va a ser práctica-mente imposible.

2.5. Se eliminan las bonificaciones a la rein-corporación de las mujeres tras el permiso dematernidad o tras una excedencia por cuidadode hijos. Ya sabemos que las bonificaciones noson el elemento principal para que un empresa-rio decida o no contratar a mujeres, pero susupresión deja bastante clara la dirección deesta reforma para con el empleo femenino.

3. Unilateralidad empresarial y debilitamiento de la negociación colectivaLa flexibilidad reclamada consiste en atribuir ala patronal la unilateralidad en la decisión de loselementos claves de la relación laboral: salarios,jornada y derechos laborales en general. Todo loque se oponga a esta unilateralidad es un obstá-culo a combatir, y el mayor de ellos es la nego-ciación colectiva. Este aspecto supone el cambiomás radical y el objetivo clave de la reforma.

Los convenios provinciales sectoriales semantienen en la misma situación de despro-tección ante la prioridad y prevalencia delámbito estatal. Asimismo, a la empresa se le daplena potestad para desregular a la baja lo esta-blecido en el ámbito provincial.

Se facilita la inaplicación del convenio, seaeste de sector o de empresa, en materiasclave como son: la jornada, el horario y distri-bución del tiempo de trabajo, el régimen de tra-bajo a turnos, el sistema de remuneración ycuantía salarial, la movilidad funcional…

Se pierde la ultractividad de los convenioscolectivos una vez transcurridos 2 añosdesde la pérdida de su vigencia, si no sepacta expresamente en el convenio su man-tenimiento. La ultractividad es la garantía legalpor la que un convenio, una vez perdida suvigencia, mantiene su aplicación hasta su susti-tución por el nuevo convenio. Por lo tanto sesitua en una posición de fuerza a la patronaldurante el proceso de negociación ante la posi-ble desaparición del convenio.

21>

20-25 zuzenduta2.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:55 Página 21

23>


Democracia y justicia social

Un nuevo modelo económico y social debebasarse en un nuevo modelo de desarrolloeconómico. Esto necesita tres fundamentosmuy claros en los que sustentarse:

Primero, el valor del trabajo. Que ponga el tra-bajo por encima del capital, que trabajadorasy trabajadores primen por encima de empre-sarios, porque el no reconocer el valor políticodel trabajo es lo que posibilita que todas ycada una de las políticas se hagan para bene-ficiar al capital, bajo la excusa de que es elempresario quien genera empleo y, por tanto,riqueza. Somos las trabajadoras y trabajado-res quienes creamos riqueza, de la cual seapropia el empresario. Y crear empleo no debedejarse en manos únicamente de la iniciativaprivada. El sector público también puede ydebe generar empleo y en más ámbitos de losque lo hace hoy en día.

Segundo, un nuevo modelo de desarrollo eco-nómico debe estar al servicio de la sociedad,es decir, que no se base únicamente en obte-ner beneficios, sino que se centre en garanti-zar el bienestar de los hombres y mujeres quecomponemos la sociedad, que aproveche lariqueza que generamos en Euskal Herria paraque todas y todos los que vivimos aquí tenga-mos derecho a desarrollar un proyecto de vidadigno y autónomo.

Y, por último, debe ser un modelo democráti-co. Y la única forma para ello es que la clasetrabajadora sea parte de las decisiones que setoman. Todas las medidas se están aplicandopor medio de la imposición, porque es la únicaforma que existe para que puedan hacerlo, porencima de la voluntad popular, por medio dela exclusión de la sociedad de la toma de deci-siones.

De reivindicar la alternativa, a construirlaLa clase trabajadora de Euskal Herria ha deja-do claro que ya basta de imposiciones, que síexiste alternativa y que está dispuesta a traba-jar por ella. Han sido muchas la luchas que seha abierto en estos años, han sido muchas lasprotestas, las huelgas (con otras tres huelgasgenerales de por medio), las movilizaciones ylas reividicaciones. Es hora de comenzar aconstruir esa alternativa.

Es hora de proponer pasos y estrategias con-cretas. En eso el sindicalismo abertzale tieneun papel fundamental. Y LAB está implicadapara dotar de contenido social el proceso polí-tico soberanista que tiene que traer cambiossubstanciales a este país. El seguidismo de laspolíticas que se deciden en Madrid que nosestán planteando desde los Gobiernos deIruñea y Gasteiz no es una opción válida parala clase trabajadora de Euskal Herria. Unmovimiento político que tenga como objetivosla independencia y el socialismo es el únicoque puede realizarnos una oferta real y, por lotanto, está obligado a realizarnos una ofertaamplia en ese sentido. El éxito del cambiopolítico y social de Euskal Herria pasa por unaoferta de cambio integral.

La huelga general en Euskal Herria ha supues-to un punto de inflexión. Comienza una fase delucha en la que se va decidir el futuro de laclase trabajadora. Hay que disputar el poder alcapital en los centros de trabajo, en las insti-tuciones, en la sociedad. Vamos a construir unnuevo modelo económico, social y políticopara Euskal Herria y para eso hay que recupe-rar el poder, el poder político y el poder popu-lar, para poder transformar Euskal Herria. Es elmomento. Vamos a construir la Euskal Herriade la clase trabajadora.


Martxoaren 3a beti izan da data bereziki esanguratsua eta garrantzitsualangileontzat. Esanguratsua oroitzapen eta omenaldi eguna delako. Etagarrantzitsua langile borrokaren adibide gogoangarria izateaz gain, egin-dako bideari eusteko eta borrokari segida emateko bultzada suposatzendigulako.

Gasteizen piztu zen borroka erakusgarria izan zen zentzu askotan, bainabereziki langile borrokak bere osotasunean hartu zuelako tamaina.Lantokietatik kaleetara jauzi egin zuen, langile klasea ez delako enpresenateetatik barrura bilatu behar den zerbait, harago doa, kaleetara, etxeeta-ra, langabezia estatistiketara, euren lan indarra noizbait saldu beharkoduten gazteetara...

Urtero gogoratzen ditugun langileek ez zeukaten urte askorik. Ustez paso-tak eta berekoiak diren gazteak lehen lerroan egon ziren eta kate hori ez daeten: lehen lerroan ikusi ditugu aurten eta orain arteko borroketan ere,polizia borra kolpepean.

Langileok daukagun bitarteko nagusia, gure indarrik handiena, langile kla-searen batasunean datza. Horregatik ahalegindu da betidanik kapitalabatasun hori apurtzen, gure artean bereizketak egiten: langile finkoak etaaldi baterakoak edo azpikontratetakoak, hemen jaio direnak eta atzerrita-rrak, funtzionarioak eta enpresa pribatukoak, emakumeak eta gizonak...langileria eremu ezberdinak elkarren aurka borrokan jartzen ahalegindudira betidanik, benetako borroka, kapitalaren aurkakoa, urtu edo lausotunahiean.

Lan erreformarekin ere horixe egiten saiatu dira. Langabezia tasa ikaraga-rrizkoaz baliaturik, erreformak enplegua sortzeko balioko duela saldu nahiizan digute. Lan erreformaren kontrako jarrera bakarrik lanean daudenenarazo eta borroka izan dadin: landunak eta langabetuak elkarri mokokanahi izan dituzte.

Gasteizen, martxoaren 3 hartan, langile borroka herri borroka dela eraku-tsi genuen. Orain da momentua berriro ere langile klaseak erakusteko gureborroka herri osoaren borroka dela. Langile klasea ez dutela enplegua dau-katenek soilik osatzen, langabetuek, gazteek, pentsionistek, oinarrizko

errenta eta bestelako prestazioak jasotzen dutenek, enplegu ordaindurik ezdaukaten emakumeek... denok gara langile klasea. Eta langile klasearenaurkako erasoei denok erantzun behar diegu.

Sasoi hartan, egiten ziren aldarrikapenen atzetik, eredu oso bat egokitzeaala goitik behera eraldatzea zegoen jokoan. Franko hil berria zen eta langi-leok aukerak parez pare zabaltzen ikusten genituen. Orain, 36 urte beran-duago, gauden bidegurutzean, ezberdina izan arren, antzekotasun nahikodituen atakan dago gure herria.

Sistema krisian dago eta sistemak aurrera egiteko bere burua transforma-tu behar du eta transformazio hori kapitalak zuzentzen duen bitartean,kapitalaren mesedetan izango da. Hala ere, momentu honetan ere aukerakparez pare zabalik dauzkagu bestelako eredu ekonomiko eta sozial bateraikitzeko Euskal Herrian. Ez da makala daukagun erronka, baina, eraberean, ez da makala langileok daukagun indarra.

Martxoaren 29an erantzuna eman dugu, orain erantzun horretan oinarritubehar gara langile klasea berrosatu, duindu, eta batez ere boterea berres-kuratzea ekarriko duen bidea jorratzeko. Klase gatazka azken batez betiizan da boterea eskuratzeko gatazka. Geure esku dago. Jendartearen gehien -goa osatzen dugu eta horixe da gure indarrik handiena.

Langile klasea berrosatzea,duintzea, eta boterea berreskuratzea

dugu erronka

Esana dugu behin baino gehiagotan, krisia ai tzaki moduan era-biltzen ari direla aberastasuna metatzen jarraitu ahal izateko.Esana dugu, era beran, horretarako, ezinbestekoa daukatela langile-ok eskubiderik gabe uztea, gure interesak defendatzeko eta botereaborrokatzeko tresnarik gabe utzi behar gaituztela Egia da erasoaldi honeklangile guzion kontrakoa dela, baina emakumeon kasua bereziki da lazga-rria.

Momentu honetara emakumeok ez gara eskubide berdintasunan heldu, ezdugu diskriminazioarekin amaitzea lortu izan eta, hortaz, ondorioak ere ezdira neurri berekoak izango sexu bientzat. Enplegurik prekarioenakemakumeoi zuzendu ohi dizkigute, soldata baxuen eta lan baldintza kas-karrenekin. Honela, gizon eta emakumeen arteko soldata ezberdintasuna%22koa da Hego Euskal Herrian, kontratu partzialen %85a emakumeokbetetzen ditugu eta gehienetan ez da gure borondatez izaten, emakume-ok gara ezkutuko ekonomian aritzen direnen gehiengoa...

Diskriminazio honek prekarietate eta bazterketa sozialera kondenatzengaitu. Datuak argiak dira: emakumeen langabezia tasa gizonena bainohandiagoa da; emakume asko prestazio sozialen jasotzaileak dira etaprestazio hauexek dira instituzioek murriztu duten lehenbiziko gauza;bankuek euren etxeetatik botatzen dituztenen artean, kopuru oso altu batemakumeak dira, asko seme-alabadunak...

Gehigarri honetan azaldu dugunez, erreformaren neurri zehatzek ondoriozuzenak dauzkate emakumeon lan baldintzetan. Hala ere, erreformarenazken helburua lan merkatua guztiz desregularizatzea da: askoz ezegonko-rrago bihurtzea, kontratu finkorik gabekoa, enpresariak soldata, jardunal-dia eta lan ordu kopurua erabakiko dituena... Eta hau batez ere izango dalarria sektore feminizatuetan, hauek baitira berez prekarioenak direnak etalangileok sakabanatuen eta ahulen gauden sektoreak.

Honekin batera, zerbitzu publikoen pribatizazioak bereziki kaltetuko gaitu.Alde batetik, emakumeok eskuratzea lortu dugun enplegu duin bakarrene-takoa sektore publikoan izan delako, osasungintzan, administrazioanedota irakaskuntzan. Sektore publikoan enplegua suntsitzeak emakumeasko eta asko kalera botatzea suposatzen du. Baina hau ez da ondorio

bakarra: zerbitzu publikoak pribatizatzenbadira, familian sustengatu beharko dira

hainbat premia, hala nola, zaintza lanak. Etabadakigu honek zer esan nahi duen, emakumeon

bizkar izango dela behar hauek guztiak asetzea.

Hauxe da markatu nahi diguten bidea.Eta bide hori ez ibil tzeko modu baka-rra emakumeok borrokara lotzea da.Borroka gogor eta iraunkorra izangoda, langile guztiok egin beharkoduguna. Hala ere, emakumeok

borroka horretan gure aldarrikapenakaintzat hartzen direla bermatu beharko dugu.

Emakumeok ez dugu aldarrikatzen duela urteba-tzuetako egoerara bueltatzea. Guretzat ego-

era hura ere ez zen baliagarria. Beste sasoi bat-zuetan aberastasuna sortu bada, emakumeon egoera prekario

eta jardunaldi bikoitzari esker izan da eta aberastasun horretatik ezer gutxiheltzen zen gure eskuetara. Sistema kapitalista gure zapalkuntzan oinarri-tu da betidanik eta gure zapalkuntzari esker egin du eta egiten du aurrera.

Emakumeok eredu berri bat behar dugu, Euskal Herrian eraiki behar denaeta euskal langileon protagonismoaz. Baina eredu berri horrek emakume-on egoerari sakonean erantzuteko modu bakarra, emakumeon eskakizu-nak jasotzea da eta, horretarako, emakumeok parte hartu behar dugu.Eraiki behar dugun alternatiba politiko eta sozialean gure ahotsa eta gureerabakia presente egon behar da eta errespetatua izan behar da. Hori ber-matzeko era bakarra horrela bideratzen duten bitarteko espezifikoak abia -tzea da.

Emakumeok jendartearen erdia izateaz gain, jendarteak aurrera egitekobehar-beharrezkoak gara. Are gehiago jendarte hau aldatuko duen borro-ka egiteko. Ez dago emakumeak borrokara lotuz gero, borroka hori geldi-tuko duenik. Martxoaren 29ak fase berri bat zabaldu du eta horretan ema-kumeok erabakigarriak izan behar gara. Erabakigarriak izango gara.


25>

Emakumeok erabakigarriak gara


ABERRI EGUNAIndependentista sareakIruñearako deia egin du aurten.Bertan burutuko dute ekitaldinagusia. 2012. urtea, erronkagarrantzitsua da mugimenduindependentistarentzat. 500 urtedira 1512ko Nafarroako konkista-tik eta 75 urte 1937ko Gernikakobonbardaketatik. Gertakariokgure Herriaren historian eta ima-jinario kolektiboan garrantzi etaeragin handia izan zuten. Honigehitu behar dizkiogu azken hila-beteetan irekitzen ari den aroberriak piztu duen ilusioa etaindependentisten arteko elkarla-nerako zabaldutako baldintzaberriak. Aukera historikoa daherriaren erabakiari atea irekitze-ko eta independentziari argi ber-dea pizteko.Herri moduan, geure lekua aurki-tu behar dugu Europan eta mun-duan, aske, beste inoren menpebizi gabe. Ez dago herri libre iza-terik gure izaera eta estatusa era-bakitzeko eskubidea ukatzen diz-kiguten bitartean. Espainiakhondamendira garamatza, kateaketeteko ordua da, independent-zian dago etorkizuna!

EUSKAL PRESO ETA IHESLARIPOLITIKOAK HERRIRAUrtarrilaren 7ko Bilboko uholdekolosalaren ondoren, otsailaren5ean sortu zen DonostianHerrira, ekitaldi jendetsuan.Preso eta iheslarien etxeratzeaahalbidetu nahi duen herri mugi-mendua da Herrira, anitza etaaskotarikoa. Helburua lortutadesagertuko den mugimendua.Ahalik eta lasterren desagertunahi duen mugimendua. Presogaixoen egoera bereziki latzak,muturreko egoerak nabarmenduzhasi du bere bidea mugimen-duak, herriratzearen aldarrikape-nak kartzela atarietaraino erama-nez eta furgoneta baten bidezherriratzearen aldeko aldarriagure eskualdeetan zehar barreia-tuz. Azken ostiraletako mobilizazioe-tan erakutsi du indarra mugi-mendu sortu berriak. Hemendikaurrera ere jarraituko dugu bideaegiten. Preso politikoen aldekoborroka indartzea eta lantokieta-raino eramatea dagokigu guri,eta orain arte egin den bezalajarraituko dugu, baina energiaberriekin.

26>27

gogoan izan

28 DE ABRILLa reforma laboral va a teneruna incidencia directa sobre lasalud y la vida de la clase trabaja-dora. La amenaza de despido porfaltas de asistencia al trabajo, aunsiendo justificadas, va a suponeruna reducción del número debajas, pero no de enfermedades.De esta manera, además de noanalizarse las condiciones labora-les que producen los daños a lasalud, y por tanto, no aplicarsemedidas preventivas, se generali-zará el hecho de acudir a trabajarsin estar en condiciones para ello,con el consiguiente incrementodel riesgo de accidente laboral.Por si esto fuera poco, en el plazode 6 meses se dotará a las mutuasde nuevas capacidades “para unagestión más eficaz de la incapaci-dad temporal”. Así, se les darámayores competencias en rela-ción con la baja y el alta en lascontingencias comunes; es decir,poder absoluto sobre nuestrasalud y nuestra vida. Conociendolas actuales malas prácticas de lasmutuas, este claro retrocesosupondrá acabar con el derecho ala salud de la clase trabajadora.

Hay derechos

secundarios, como

la libertad de opinión y

de expresión, el derecho

a la educación, a la

seguridad econo ́mica, oa formar sindicatos.

Convertir estos

derechos secundarios

en prioritarios y los

derechos prioritarios

a la propiedad privada

y al beneficio,

en secundarios, sería

una revolución de gran

envergadura. Las luchas

políticas sobre una

concepción adecuada delos derechos, e incluso

de la propia libertad,

ocupan un lugar central

en la búsqueda de

alternativas.

David Harvey

AGEND26-32 bis.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:50 Página 18

8. BILTZARRERAINO BIDEA EGITEN

Lau urte pasatu dira Barakaldon, sindikatuaren 7.

Biltzar Nagusian, militanteen belaunaldi berri

batek sindikatuko zuzendaritza eta gidaritza hartu

zuenetik. Ordutik honako bidea kapitalaren azken

oldarraldiak eta Euskal Herriko langileriak

emandako erantzunak ezaugarritu dute.

Testuinguru honetan heltzen gara, beraz, gure

8. Biltzar Nagusira, erronka handia eta borroka

gogorra izango dela jabeturik, baina euskal langile-

riaren kemenak eta indarrak hauspoa emanik.

Eztabaidatzea dagokigu orain, lantokietan, atal

sindikaletan, sektoreetan eta eskualdeetan.

Egoaeraren eta ibilbidearen inguruan hausnartu

eta balantzea egin eta aurrera begirako oinarriak

ondo finkatzeko momentua da Biltzarra, horren

arabera burutuko baitira gure egitasmoak ziklo oso

baterako. Ponentziak, politiko-sindikala zein anto-

lakuntzakoa apirilean egongo dira afiliazioaren

esku, eztabaidatzeko eta emendakinak egiteko.

2012. urtea dela kontuan harturik, Nafarroan

egiteko erabakia hartu genuen eta Barañaingo

Auditorioan izango da, ekainaren 21 eta 22an.

“Orain da garaia. Eraiki dezagun langileon

Euskal Herria” lemapean burutuko da LABen

8. Biltzar Nagusia. Herri moduan aurrera egiteko

momentua da, aldaketa politiko eta soziala

eskuratzekoa, burujabetzaren alde borrokatzekoa.

Azken finean, eraikitzen ari garen Euskal Herria

langileona izango da, edo ez da izango.

72 URTETAKO GARTZELAESKAERA Independentista sareakPentsioen erreformaren kontrakogreba orokorrean, orain urte betebaino gehiago, grebako piketelasai batean ertzantzak 18 lagungelditu zituen Gernikan.Ertzantza denbora osoan alboanzeukatela ibili zen piketea zabalikzeuden komertzioetan esku-orriak banatzen.Momentu batean eratzainak furgonetatik jaitsi eta multzohandi bat ordubetez erretenituondoren, identifikatu zituen,Erkorekan gurpil bat zulatua zelaesanda.Denuntzia bertan behera geratubazen ere, martxoaren 29kogreba antolatzen geundela helduzen fiskaltzaren eskaera: bakoi-tzari 3 urte eta 9 hilabeteko gartzela zigorra (guztira 72 urte)eta 6.000 euroko isuna (108.000euro guztira).Greba berri baten atarian, tamai-nako eskaera fiskala heltzea, helburu bakarra du: herritarrakmehatxatzea erantzun sozialadesaktibatzeko. Argi dago ezdutela lortu.

DA26-32 bis.qxp:Maquetación 1 21/03/12 13:15 Página 19

DENBORAK ESANA...

Entre los datos que se citan enel informe, destaca el desempleo,cuya tasa alcanzó el 12,5% enEuskal Herria a finales del añopasado. Además, el 53% de las per-sonas desempleadas llevan más deun año buscando empleo, desde elinicio de la crisis se han perdidocerca de 107.000 puestos de trabajoy la contratación temporal yarepresenta el 93,8% del total. Elanálisis finaliza con un apartadosobre nuevas imposiciones en polí-tica presupuestaria.

Metalgintzako hitzarmenakberritzeko urtea da hau Araba,Bizkaia, Gipuzkoa eta Nafarroan,milaka langileri eragiten dionnegoziazioaren aurrean gaudeberaz. Sektoreko langileei ahaliketa informaziorik eguneratuenaemateko helburuarekin orri infor-matibo berezituak argitaratu dituLABek, herrialde bakoitzeko nego-ziazioaren nondik norakoen berrizehatza eskainiz.

Tresna honekin, langileekiko hur-biltasuna eta zuzeneko harremanabermatu nahi du sindikatuak, nego-ziazio mahaietako dinamika lanto-kietara gerturatuz. Langileak infor-matzea ezinbestekoa da herrialdekohitzarmenen eta lan-baldintzendefentsarako, kapitalaren oldarraldiberriaren aurrean.

Esta última reforma ha cam-biado las reglas de juego de lasrelaciones laborales por completo.Con la excusa mil veces repetidasde la supuesta rigidez del mercado laboral, se ha otorgado ala patronal plena potestad para decidir unilateralmente en todolo referente a nuestras condiciones laborales.

Son múltiples las medidas que recoge esta reforma y esnecesario tener un conocimientoamplio sobre las mismas, ya que,además, se han establecido mecanismos suficientes para que sus efectos no se limiten alas nuevas contrataciones, sinoque afecten con caracter generala todas las trabajadoras y trabajadores.

Por medio de este informehemos pretendido explicar lasmedidas más importantes contenidas en la reforma. No obstante, más adelante realizaremos un estudio másexhaustivo de las mismas.

El informe podéis encontrarlo y descargarlo o leerlo directamente en nuestra nueva página web: www.labsindikatua.org así comoen nuestro canal de Scribd:www.scribd.com/LABsindikatua

La evolución de riesgos es unaactividad clave para la prevención.Es donde se van a identificar losproblemas, donde se van a fijar loslímites admisibles y se van a elabo-rar las medidas preventivas o decontrol de riesgo. Sin embargo,dependiendo de los criterios conque se realice dicha evaluación,puede ser un impulso para laacción preventiva o, por el contra-rio, convertirse en un freno o unsimple procedimiento burocrático.En este sentido, la experiencia delos últimos años nos muestra quelas evaluaciones de riesgos no cum-plen el papel preventivo que debie-ran.

El presente manual, disponibleen las sedes del sindicato, contienen

explicaciones sobre la evaluaciónde riesgos en seguridad, en higie-ne industrial, en ergonomía y enpsicosociología aplicada. Tambiéndesgrana una propuesta para unaestrategia sindical para la evalua-ción de riesgos.

Este cuaderno sindical analizala situación laboral en EuskalHerria durante 2011. Tras unaintroducción sobre el contexto yevolución de la economía vasca,en la que se concluye que el espe-jismo de la recuperación económi-ca ha ido desvaneciéndose a lolargo del años pasado y con él hadesaparecido también la esperan-za de frenar la sangría de empleoiniciada en 2008.

Koaderno sindikalaEgoera sozioekonomikoa

iraultzen

29>

Esku liburuaLan Osasuna

InfoMetalgintzako hitzarmenak

Txostena2012ko lan erreforma

info.26-32 bis.qxp:Maquetación 1 20/03/12 10:50 Página 21

Internet: beranduegi.tv. Web telebista, Argia

Beranduegi,Argiaren web tele-bista daukagu. Webtelebista formatuakgero eta usuagoakizaten dira, baitaeuskaraz ere. Hordaukagu, esaterako,BerriaTB. Hala ere,Beranduegirenkasua bereziagoa da.Ez da gai ezberdinakjorratzen dituztenbideo sorta, baizik

eta formatu horretarako bereziki sortutako saio laburra.Asteari gainbegirada egiten dio, 10-15 minutu inguruko errepaso -

txoan, asteartero, beti ere umorez eta politikoki zuzenak izaten ez direnbarre kolpeekin. Albistegia, elkarrizketa, erreportajeak... denetarik,baina edozein momentutan ikusteko moduko dosi txikietan.

Urtebete baino gehiago egin ditu sarean asteari errepasoa egitendion saio honek. Izan ere, duela gutxi bete zituen 50 programa, etasorrera zein izaera azaltzen dituen emanaldi berezi batez ospatu zuten.Gero eta ezagunagoa bada ere, interesgarria iruditu zaigu Iraultzenenere gomendatzea. Helbidea: www.beranduegi.tv, nahiz eta bideo guz-tiak Youtuben ere topatu ala iTunes podcast bidez ikusi ahal dituzuen.Facebook zein twitterretik ere jarraitzeko aukera.

Tortura Euskal Herrian. Documental, TAT, Torturaren Aurkako Taldea

Durante los últimos 50 años,10.000 personas han denunciadotorturas en Euskal Herria por partede distintos cuerpos policiales. EnEuskal Herria se tortura. Es conoci-do por absolutamente todo elmundo y quien lo niega, niega laevidencia a sabiendas.

El uso de la tortura como herra-mienta represiva es sistemático y obedece a distintos objetivos:obtener autoinculpaciones e inculpaciones de terceras personas quemuchas veces constituyen la única prueba incriminatoria; utilizarlacomo instrumento contra la población en general, ya que medianteel miedo pretende lograr la desmovilización social, y obtener infor-mación con muy diferentes propósitos.

Este documental parte de la historia concreta de 10 ciudadanas yciudadanos vascos, detenidos en una operación, dirigida por el juezGarzón, que se desarrolló en julio de 2008 a quienes, además, se lesaplicó el protocolo que supuestamente tiene como objetivo evitar losmalos tratos. Esta narración pretende dar una visión completa de lautilización de la tortura en Euskal Herria y de su impunidad por partede los estamentos policiales, judiciales y políticos del Estado.

Podéis encontrar este documental, rodado en castellano, aunquecon subtítulos también en euskara, francés e inglés, en el canal deYoutube de Tortura Euskal Herrian:www.youtube.com/torturaeuskalherrian

txokoazure

31>

✍✉[email protected]

Iraultzen aldizkaria, LAB. Pokopandegi 9, 2. Solairua 20018 Donostia.

Bai&by. Proiektu baten izenean eskubide sindikalak urratzen

Ezagunak dira krisiaren aitzakiapean enpresa munduan ematen ari diren lan-gileen eskubideen urraketak. Hain zuzen ere, horixe bera da krisiaren helbu-ruetako bat: langileok urteetan lortutako aurrerapenak bertan behera uzteaeta talde-izaera apurtzea.Hala ere, enpresa batzutan ematen ari den egoera guztiz gaiztotuta dagoelaesan desakegu. Egoera ekonomikoaren eta “proiektu aurrerakoi eta euskaltza-lea” aurrera ateratzearen aitzakiaz lan sindikala “deabrutzen” ari dira. Hau daBai&by enpresan ematen ari den egoera.2010. urtearen amaieran irakurketa ekonomikoaren eta horren ondorioz hartubeharreko neurrien inguruan, zuzendaritza eta langileen artean zabaldutakoeztabaidarekin amaitzeko enpresak erabili duen diseinua, benetan ikaragarriaeta beldurgarria iruditzen zaigu.Komunikazioa eta informazioaren elkartrukatze bat eman beharrean enpresa-ren zuzendaritzak hautatu duen bidea, zoritxarrez, ez da berria enpresa mun-duan: langileria banatzea, langile “gaiztoak” eta langile “onak” bereiztuz.Enpresa batzutan, langileon baldintzak arautzeko barne itunak egiteak ekarridituen onurak begi bistakoak izan arren, onartu beharra dago beste batzueta-rako ez direla baliagarriak.Hau da, langileok gure lan baldintzak zein formatutan jaso nahi ditugun era-bakitzeko eskubide osoa dugu. Gure kasuan, langileen gehiengoak erabakizuen bide ofiziala nahi zuela, guztiz legala, lan hitzarmen propio bat izateko-tan ezin zela “barne itun” bat izan, eta ordezkaritza sindikal batek sintuta etahorren ondoren guztiz legala izango zen hitzarmena lortzea izan zen gure hau-tua. Baina zer gertatu da bide honetan? Zuzendaritzatik ordezkaritza sindikal horidesprestigiatzeko eta kontuan ez hartzeko erabilitako indar eta energia guz-tiak krisia bera gainditzeko erabili izan balira, zalantzarik gabe egoera egokia-goan egongo ginateke Bai&by-n.Hartu beharreko neurrien inguruko eztabaida bera aurrera eramateko metodo-logiarekin desadostasunak egon dira, eta objektiboa da hori alde bien erant-zunkizuna izan dela: ordezkaritza sindikalaren partetik eztabaida alde baterauzteko ahalegina egin denean eta hartu beharreko neurrien inguruan hitz egi-teko saiakera behin eta berriz egin dugunean, zuzendaritzatik ordezkaritzahonekin hitz egiteko prest ez daudela azaldu dute behin eta berriz.Zergatik? “Mesfidatiak” garelako, “etika falta” dugulako, haien ustez apurtuegin ditugulako hartutako akordio tazitoak, “maltzurrak” garelako, etab. luze

✍✉ ✍✉ ✍✉

bat. Azken finean, “ordezkari egokiak” ez garenaren mezua luzatu dute behineta berriz. Zuzendaritzarentzat “ezegokiak”, beraz, langileentzat “ezegokiak”.Eta zein izan da Zuzendaritzak hartutako bidea? Beste ordezkari batzuk hau-tatzeko prozedura martxan jartzea, hau da, hauteskunde “ez legal” batzukantolatu eta “ordezkari ez legalak” hautatu.Horretarako, zalantzarik gabe, langile batzuen laguntza izan dute, eta gureustez hor lortzeko erabili izan duten bidea ez da berria enpresetan: beldurra,presioa eta boterearen erabilera lotsagabea.Saiakera ezberdinak egin ditugu egoera desblokeatzeko, ordezkari sindikaleninguruan egon diren deskalifikazio pertsonalak erantzuten sartu barik (saiatuegin gara behintzat, oso zaila izan bada ere).Une honetan egia da LABeko arduradun nazional batek esan zuena: ordezkarisindikalon igerilekua urik gabe utzi dute. Eta are mingarriagoa dena: langilebatzuen laguntzarekin.Ezin ukatu bide honeta

jarraitubiltegia.labsindikatua.org/argitalpenak/iraultzen/163.pdf · 2012. 10. 2. · arga ibaia...

Documents