Ruth mirou na súa caixa de correo,

pero só había unha carta.

Colleuna e mirouna antes de abrila, pero logo observouna con

máis coidado.

Non tiña selo nin marcas do correo, soamente o seu nome e

dirección. Leu a carta:

Querida Ruth:

Estarei na túa veciñanza o sábado pola tarde e pasarei a visitarte.

Con agarimo,

Xesús

As súas mans tremían cando puxo a carta sobre a mesa.

"Por que quererá vir visitarme o Señor?

Non son ninguén en especial, non teño nada que ofrecerlle...

Pensando niso, Ruth recordou o baleiro reinante nos estantes da

súa cocina.

Ai non! Non teño nada para ofrecerlle!

Terei que ir mercar algo.

Ben, mercarei algo de pan e algunha outra cousa, polo menos.

Botouse un abrigo encima e saíu con présa.

Un molete de pan, media libra de pavo e un cartón de leite...

E Ruth quedou con soamente dous euros que le deberían durar

ata o luns.

Aínda así sintiuse ben de camiño á casa, cos seus humildes

ingredientes baixo o brazo.

- “Oia, señora, pode axudar, señora?”

Ruth estaba tan absorta pensando na cea que non veu as dúas

figuras que estaban de pé no corredor. Un home e unha

muller, os dous vestidos con pouco máis que farrapos.

- “Mire, señora, non teño emprego, vostede sabe…, e a

miña muller e mais eu estivemos vivindo alá fóra na rúa e, vaia,

como está facendo frío e pícanos a fame…, e mire, se vostede nos pode axudar, señora, estariamoslle moi agradecidos...”

Ruth mirounos con máis coidado.

Pensou que eles poderían obter algún emprego se realmente

quixesen....

-”Señor, quixer axudar, pero eu mesma son unha muller pobre.

Todo o que teño é unhas rebandas de pan, pero teño un

hóspede importante

para esta noite e planeaba servirlle iso a El."

- "Si, ben…, si señora, entendo.

Grazas de todos modos."

O home puxo o seu brazo arredor dos hombreiros da muller e

dirixíronse á saída. A medida que os vía saír, Ruth sentiu un

latexo familiar no seu corazón.

- "Señor, espere!"

A parella detívose e volveu a medida que Ruth corría cara a

eles ata alcanzalos.

- “Mire: por que non toma esta comida? Algo se me ocorrerá para

servir ao meu invitado...”, e estendeu a man coa bolsa de

víveres.

_ "Grazas, señora, moitas grazas!"

-"Si, grazas!", díxolle a muller e Ruth puido notar que estaba tremendo de frío. - "Sabe, teño outro abrigo na casa. Tome este", Ruth desabotoou o seu abrigo e púxollo sobre os hombreiros da muller. E sorrindo, volveu e regresou camiño da casa... sen o seu abrigo e sen nada que servir ao seu invitado. -"Grazas, señora, moitas grazas!"

Ruth estaba tremelicando cando chegou á entrada. Agora non

tiña nada para ofrecerlle ao Señor.

Buscou rapidamente a chave na carteira.

Mentres o facía, notou que había outra carta na caixa do correo.

"Que raro, o carteiro non vén dúas veces nun día."

Tomou o sobre e abriuno:

Querida Ruth:

Que bo foi volverte ver. Grazas pola deliciosa cea, e grazas tamén polo fermoso abrigo.

Con agarimo,

Xesús

O aire xa estaba frío, pero aínda sen o seu abrigo, Ruth non o

notou. Se amas a Xesús, envía esta mensaxe a dez persoas.

Deberá saír das túas mans en 96 horas.

Terás unha moi agradable sorpresa.

Isto é verdade, aínda que non sexas supersticioso.

Manda isto a todos os teus amigos se amas a Xesús...