ana domínguez e ana freire ... sobre o amor

TRABALLO DE FILOSOFÍA1ª AVALIACIÓN. CURSO 2012-

2013

O Ana Domínguez López Ana Freire Dapena1º Bach F.

amor

O amor é un dos aspectos máis importantes na nosa vida e está presente nas

nosas conversacións. Hai innumerables películas e cancións sobre amores felices e desgraciados. Innumerables veces, as bágoas ou a emoción

embárgannos por razóns de amor.

A palabra amor, foi motivo de confusión a raíz da gran diversidade de significados que se lle atribuiron. Na actualidade podemos recopilar unha definición de amor que tan só é un conxunto de palabras escritas

nun dicionario:“Sentimento intenso cara a alguén

baseado na atracción sexual e no afecto.”

Sen embargo despois de moitos anos aínda non se chegou a unha definición

concreta do amor.

Cada persoa considérao dunha maneira diferente

basándose na súa cultura, época, experiencia

persoal, ...

Aínda que todas as culturas se basan nesta definición profundizan de xeitos moi diversos dependendo do lugar e

da época na que nos atopemos.

Algúns perpetúan en mitos, outros mesmo o consideran como unha

epidemia.

Incluso os gregos , inventaron o mito de Cupido para explicar o inexplicable

do amor.

Mitololoxia gregaNa mitoloxia grega existian tres sexos: o

masculino estaba representado polo sol, o feminino pola terra e o que estaba entre eles dous era a lúa. Xuntos eran arrogantes e fortes, e non

prestaban atencíón as criticas dos deuses. Entonces Zeus (padre de todos os deuses)

encontrouse baixo un gran dilema: non podia facelos desaparecer, pero tampouco podia permitir

que estos se burlaran dos deuses máximos. Foi así como decidiu facer do home un ser mais débil: partiu en dous a cada ser da raza humana convertíndose nunha raza mais débil e ao mesmo

tempo mais útil xa que ao multiplicarse estos tamen se multiplicarian os sacrificios.

O home entonces quedou cortado en dous. Pero sucedeu que cada parte anhelaba á outra, de

modo que sentía a necesidade de ter que estar xuntos, asi que as dúas partes de cada persoa

tenderon a abrazarse, desexando ser outra vez un só ser.

O deus que representa o amor na mitoloxía Grega é Eros. E nun segundo plano, Afrodita, deusa de beleza

e do amor.

Despois de que Crono cortase os xenitais a Urano. E foran logo levados polo piélago durante moito

tempo. O seu redor, xurdia do membro inmortal unha branca escuma e no medio dela naceu una doncela xa adulta, Afrodita. Por este feito esta

deusa é dunha xeración anterior á de Zeus.

Eros era o deus do amor, aínda que na actualidade coñécese mais co seu nome romano, Cupido.

Nas primeiras etapas da mitoloxia grega deciase que era fillo de Caos e que encarnaba a harmonia e a creatividade,

pero logo, coincibiuse como fillo de Afrodita e víase como un apaixonado mozo que sempre estaba acompañado por Poto

e Hímero (o deseo). Eros tiña un irmán xemelgo chamado Anteros.

Eros acababa de nacer cando Zeus, coñecedor das súas capacidades como seductor e mentireiro, ademáis de maligno, mandou que lle fixese desaparecer.Afrodita

ocultouno no mais profundo dos bosques e foi amamantado por leóns e tigres.

Cando creceu, construíu un arco de fresno e con madeira de ciprés construíu as súas peligrosas frechas entreandose con elas disparando aos animais. Represéntase como un mozo

alado, lixeiro, belo, cos ollos vendados e cun arco de plata e frechas cas que iba namorando aos deuses e homes cos

que se topaba.

Eros

Nesta cultura, tamén influíron historias ou mitos da antiga época relacionados con este tema, nos que se contaban os feitos acontecidos aos deuses e demáis seres mitoloxicos, que non se chegan a confirmar, coñécense como mitos, e no amor destacamos ode «Eurídice e Orfeo».

Eurídice e Orfeo.

Eurídice era unha ninfa e a esposa de Orefeo.Orfeo amaba profundamente á súa bela esposa.

Unha vez, na que Euridice camiñaba nun dos seus paseos que acostumaba a dar por un

prado de Tracia, foi vista por Arsisteo, quen prendado inmediatamente dela, perséguea para

facela súa. Ela escapa con gran velocidade e medo, pois o seu corazón só lle pertence a

Orfeo. Na súa huída, Eurídice é mordida por unha serpe e morre.

Orfeo, desconsolado, inúndase entre lágrimas e a súa desesperación non encontra consolo, polo que toma a arriesgada decision de ir buscar á súa dulce e amada esposa ao inferno, onde se

encontraba o Deus Hades, o deus do inframundo.

Co seu dóce canto e as súas poesías, Orfeo logrou conmover a Caronte, quen lle deixa

atravesar o río Estigia, límite entre o mundo dos vivos e dos mortos. Despois, tamen cas

súas habilidades artisticas, Orfeo logra convencer a Perséfone e a Hades que lle

permita levarse a Eurídice.

As divindades subterráneas aceptan que a leve, pero Orfeo debe prometer que non

intentará ver á súa esposa ata que ela vexa á luz do sol.

Entón, segundo o convido, Eurídice segue a Orfeo no camiño cara á luz, e no momento en

que estaban a piques de abandonar as escuras profundidades, Orfeo tivo dúbidas.

Así, empezou a pensar na posibilidade de que Perséfone o enganara e que Eurídice non

viñese tras el, polo que non puido soportar a tentación e volveuse para mirala e corroborar

que ela viña con el.

Cando isto ocorreu, Eurídice foi arrastrada por unha forza irresistible outra vez cara ao Hades.

Orfeo, desesperado, intenta ir de novo a rescatar á súa amada, pero esta vez Caronte

non llo permite.

Orfeo regresou á Terra só e desamparado e mantivo fidelidade á súa esposa ata a súa

morte. 

Tamén os filósofos gregos desta epoca fixeron a súa reflexion sobre o amor, e

compre destacar a un dos grandes filósofos, Platón, do que provén o concepto

«amor platónico».

A teoría do amor platónico, tan famosa como fermosa, é a das almas que poden

recoñecerse como complemento porque xa se tiveron e volveron aquí a buscarse.

É unha especie de amor eterno pois esa persoa que amaches estará contigo por toda a eternidade e na continuidade do tempo e o

universo! (Sen importar que che separes dela por

algunha razón).

O verdadeiro amor é universal, é a forza que move ao mundo, a que nos permite crear

novas cousas.

Mitololoxia exipciaPara os exipcios a vida non tiña sentido sen o amor. E este era considerado tanto por homes e mulleres, como unha paixón

íntima ligada á maxia viva e real. Desde as húmidas beiras do Nilo, ao máis árido e seco do deserto do Sinaí, os sentimentos razoábanse como seres animados, como

pertencentes aos dun xogo de forzas máxicas.

Infinidade de textos, esculturas e gravados de todas as épocas, son os fieis testemuños

da grandeza do amor no Antigo Exipto. E esta emoción era de carácter máxico. O que daba

a lugar que existisen multitude de encantamentos e fórmulas máxicas, para solicitar aos deuses a correspondencia no

amor do ser querido.

Para os exipcios a vida non tiña sentido sen o amor. E este era considerado tanto

por homes e mulleres, como unha paixón íntima ligada á

maxia viva e real.

Desde as húmidas beiras do Nilo, ao máis árido e seco do

deserto do Sinaí, os sentimentos razoábanse

como seres animados, como pertencentes aos dun xogo

de forzas máxicas.

Hathor era o nome da deusa exipcia do amor, a alegría e o

canto. Esposa de Horus (iniciador da civilización exipcia), tamén lla considera patroa da música e os

ebrios. Representa a embriaguez, o amor, a fertilidade e o pracer. Isto débese a que antigamente

Hathor era unha besta sanguinaria sen control. O deus

Ra (divos do sol) sentiu un profundo desexo de tela consigo,

de modo que enviou a uns mensaxeiros ás terras de Nubia

para convencela de que se mudase a Exipto, país da alegría

e o bo beber. Esta convencida trasladouse alí, perdendo a súa

salvajez e convirtiendose en puro xúbilo e risa.

Hathor era representada por unha muller con longos cornos de vaca que acollen unha gran esfera

simbolizando o sol

Mitololoxia hindú

A filosofía oriental presenta unha aproximación ao amor espiritual

diferente da occidental: O sufrimento en si mesmo non é o que nos fai

virtuosos, senón que é un medio para alcanzar a virtude, de tal modo que

achegarse á iluminación ou o nirvana implica o cesamento paulatino do sufrimento e o aumento do gozo.

O deus que representaba o amor, o sexo e a luxuria chámase Kamadeva. O

seu nome Kama significa desexo sexual, ou luxuria, mentres que deva significa deus. Dise que o coñecido

libro KamaSutra foi inspirado por este deus hindú.

KamadevaAdóitaselle representar como un home alado,

novo e fermoso. Ten un arco de cana de azucre (con abellas pousadas

sobre el) e as súas frechas están decoradas con cinco tipos de flores fragantes. A corda está

feita con abellas enganchadas entre si.

O seu nome kama significa : desexo sexual

e deva: deus

A súa compañeira é a primavera (cos seus

símbolos: un cucú, un papagaio, abellas, e a

brisa suave).

Na mitoloxia hindu, encontramos moitas lendas e contos que falan do amor. Entre eles, destacaremos a máis antiga historia romántica do hinduismo, a historia entre Nala e Damayanti.

NALA E DAMAYANTIA historia é sobre o amor entre Nala,un rei tan fermoso como os deuses, e Damayanti a

princesa mais fermosa de todas. Ambos oíran falar do outro e das súas calidades, Nala escoito tantos halagos sobre a princesa que non paraba de pensar nela e terminou namorándose. Un día no castelo Nala viu cruzar cun cisne que lle dixo que faría de mensaxeiro para el e iría á terra de Damayanti a declararlle o seu amor. En resposta

Damayanti anuncio que ía elixir a un esposo, todos os reis do mundo asistiron á cerimonia

igual que todos os deuses que decidiron que a princesa debería casar cun deles.

Un día Nala atopouse cun trasgo, Naga, este díxolle que se poña un manto vermello que lle fará o home mais feo da terra e que vaia traballar no cortello dun rei e que o destino

uniralle con Damayanti. E nese momento poderase quitar o seu manto e mostrarse en

todo o seu resplandor. Damayanti decide volver escoller un esposo

pensando que Nala estaba morto. Pero Nala vai en compañía do seu

novo rei e no momento que chega libérase

do manto e móstrase en toda a súa beleza, e

abrázanse. Recupera o seu antigo reino , do

que cedeu a metade ao seu

irmán.

No momento de decidir Damayanti comezou a camiñar cara a Nala pero en resposta os deuses transformáronse en Nala. Damayanti rógalles que tomen a súa forma natural para poder ver ao Nala que de verdade ama e eles acceden.

Pero o deus da vinganza Kali non perdoou a Nala e únese co irmán enteco e envexoso Puskara. Kali que controla a boa e a mala sorte axuda a

Puskara a gañarlle todas as súas riquezas ao seu irmán nun xogo de dados.

Nala e Damayanti durmiron na

intemperie unha noite pero Nala foise porque quería que

Damayanti volva ao castelo do seu pai.

Mitololoxia Celta

A mitoloxía celta cóntanos que o deus do amor chamábase Angus Og. De

orixe irlandesa, este deus era chamado tamén Mac Oc (que significa novo fillo) e tiña o poder de namorar as parellas co seu canto. Este era representado

con catro paxaros sobre a súa cabeza, símbolo dos seus bicos. A mitoloxía conta que o deus namorouse dunha doncela en soños, e non parou ata

atopala en vida. Cando Angus deu con ela, chamouna polo seu nome e ela

converteuse en cisne. O seguiuna no lago e xuntos cantaron belas

harmonías. Dise que todos os que escoitaron a estes namorados cantar, durmiron por tres días e tres noites.

Mito: Diarmuid e Grania

O amor de Diarmuid e Grania é un relato medular do ciclo irlandés sobre o heroe

Finn MacCumhal e os seus guerreiros, os Fianna.

Grania, filla do Gran Rei de Irlanda, estaba prometida a Finn, pero durante a voda, namórase perdidamente do seu sobriño Diarmuid, quen tiña un lunar de amor na súa fronte o cal facíao irresistible. Grania enfeitiza a Diarmuid, polo cal o non ten

outro remedio que seguila e converterse no seu amante.

Tras unha longa persecusión, Finn atopa a Diarmuid moribundo e ferido por un xabaril. E aínda que Finn tiña poder suficiente como para salvalo (cando era neno queimouse o pulgar co salmón do coñecemento e, como consecuencia, podía facer que todo o que bebese da súa man recobrase mocidade e saúde), non pode facelo. Dúas veces encheu as súas mans con auga e deixouna escapar entre os seus dedos. Ao terceiro intento achegouse ata Diarmuid, pero este xa morrera.

Grania non morre de amor, senón que se reconcilia con Finn.

14 de febreiro «San Valentín»O 14 de febreiro é mundialmente o día

dos namorados. hai diversas teorías que nos explican o porqué de esta data

e non de outra, nós destacamos 3:

Teoría de Valentino

Existen moitos mitos e lendas acerca desta celebración, fálase dun emperador romano chamado Claudio III que non cría

no amor, dicía que os soldados namorados e casados non eran eficientes, polo que

prohibiu os casamentos; caso contrario ao que pensaba un mártir cristián chamado

Valentino. El dedicábase a casar en segredo parellas namoradas, feito que lamentablemente o levou á morte, xa que por non obedecer

ordénelas do emperador foi sacrificado un día 14 de Febreiro do ano 270.

Posteriormente e en honra a este mártir, a celebración do Día de San Valentín faise oficial no ano de 1969. recordando a este

santo cada 14 de Febreiro.

Teoría separación dos namoradosDoutra banda, esta aquela famosa lenda dunha parella de mozos namorados que foron separados pola súa familia, e que

como non podían verse tiveron que demostrarse o seu amor a base de

mensaxes.

Ela acendía unha lámpada que iluminaba a súa fiestra e o como resposta lle

deixaba unha pedra, finalmente nunha ocasión o sinal non apareceu e esperando

fóra da fiestra da súa amada, o mozo morre de frío.

A partir de entón e recordando a esta parella celébrase o 14 de Febreiro como

día dos namorados.

Teoría do amor de Cupido

O cupido ou deus do amor tamén fai a súa aparición nesta data, e do mesmo

xeito que os personaxes anteriores tamén ten a súa historia.

Cupido sentiu o amor nunha nova princesa chamada psique. Aquel

pequeniño co seu arco e frechas que ao ferir espertaban o amor, tamén tivo que sufrir ao non poder ver aos ollos á súa

amada por que ela era mortal e o viviría para a eternidade, pero os deuses se compadecieron de psique e fixérona inmortal para que así puidese estar

xunto ao seu amado cupido.

Opinion persoalTodos dixemos nalgún punto da nosa vida a frase: “ estou namorado/a”. Sen embargo podo asegurar

que cada unha desas persoas ten sentimentos totalmente distintos. Por eso despois de tantos anos

non se pode definir o amor, porque, aínda que o intentáramos cada persoa sacaría un significado

diferente.

Para min eso é o mellor do amor, que cada un o vivimos dunha maneira distinta, cada un buscamos unha cousa na persoa á que lle vamos entregar o noso corazón, cada un pon unhas espectativas no

futuro que lle depará ca persoa da que esta namorada… Só unha cousa esta clara: por moi

distintas que sean as causas do noso amor todo encontramos algo en común, a felicidade e eso é o

máis importante na vida. 

Ana Domínguez López

O amor consta, en resumidas contas, dunha longa historia chea de mitos,

crenzas, deuses… Non é doado definilo nin para nós con 16 anos nin para un

ancián e moito menos comparalo, porque a súa perspectiva será diferente á nosa, a

locura e o descoñecido é o que nos apaixona, mentres que o ancián buscará

compartir os díascunha persoa que esté ó seu carón.

Cabe destacar a gran importacia desta mera palabra “amor” na nosa vida, e

porque non, deixar aberta a súa defición e que cada quen decida, como definilo

creando a súa propia historia.Ana Freire Dapena