lectura continuada 2013

84
1ªSESIÓN O REI NU, de Quico Cadaval e Cándido Pazó 1ºESO A ESCENA V Entra o ANANO reflexionando mentres fai malabares coas tres mazás ANANO: (Xogando coas mazás.) Mazá branca, mazá verde, mazá castaña. Plusvalía, oferta, demanda. Mazá branca, gaña a banca; mazá verde, vostede perde; mazá castaña, a banca gaña. (Ao público). Hai que adestrarse, cómpre ser moi hábil, moi esperto para triunfar no mundo dos negocios. Estas mazás teñen un gran valor sentimental para min. Foron a primeira transacción comercial que fixen cando saín da mina. ¡Ah, a mina! Alí non hai futuro, pouco filón para tanto anano, e por riba des que chegou Brancaneves... Pero nunca é tarde para cambiar de vida. ¡Do subsolo ás altas finanzas! O que agora precisaría é atopar un socio. Algún pailán que me fixera de gancho. Comprendan, eu son demasiado listo, demasiado sabio. Iso nótaseme ás leguas, chéiraseme no alento. E ninguén fía nun listo demasiado listo. En cambio, nun parvo demasiado parvo, si, porque todo o mundo confía en poder enganalo. (Berra, como chamando por alguén). ¡A ver, quen quere triunfar comigo? Quen quere dar o salto? Nisto, gabeando pola mata das fabas (saltando coa pértiga), entra JACK DAS FABAS. JACK: ¡Un anano! ANANO: ¡¡Si, un anano. Pasa algo?!! JACK: Pois si..., non sei... Eu esperaba atopar un xigante. ANANO: (Amolado) Un xigante, un xigante... JACK: Si, un ogro que tivese moito ouro. ANANO: ¿¡Ouro!? JACK: Si, sacos e sacos de ouro. ¡Roubaríallo e faríame rico! ANANO: (Ao público) Parece ambicioso e non e non demasiado listo. JACK: (Apolicando na pértiga) Que fastidio, non se albisca ningún xigante no horizonte. ¡Co traballo que pasei gabeando pola mata! ANANO: ¡A mata! ¿Que mata? JACK: A das fabas. ANANO: ¿Que fabas? JACK: As que me deron en troca pala miña vaca. ANANO: ¿¡Que trocaches unha vaca por unhas fabas!?

Upload: biblioribeira-ribeira

Post on 20-Mar-2016

257 views

Category:

Documents


10 download

DESCRIPTION

Sesion de teatro lido para celebrarmos o Dia do libro

TRANSCRIPT

Page 1: Lectura continuada 2013

1ªSESIÓN

O REI NU, de Quico Cadaval e Cándido Pazó 1ºESO A

ESCENA V

Entra o ANANO reflexionando mentres fai malabares coas tres mazás

ANANO: (Xogando coas mazás.) Mazá branca, mazá verde, mazá castaña. Plusvalía,

oferta, demanda. Mazá branca, gaña a banca; mazá verde, vostede perde; mazá castaña,

a banca gaña. (Ao público). Hai que adestrarse, cómpre ser moi hábil, moi esperto para

triunfar no mundo dos negocios. Estas mazás teñen un gran valor sentimental para min.

Foron a primeira transacción comercial que fixen cando saín da mina. ¡Ah, a mina! Alí non

hai futuro, pouco filón para tanto anano, e por riba des que chegou Brancaneves... Pero

nunca é tarde para cambiar de vida. ¡Do subsolo ás altas finanzas! O que agora precisaría

é atopar un socio. Algún pailán que me fixera de gancho. Comprendan, eu son demasiado

listo, demasiado sabio. Iso nótaseme ás leguas, chéiraseme no alento. E ninguén fía nun

listo demasiado listo. En cambio, nun parvo demasiado parvo, si, porque todo o mundo

confía en poder enganalo. (Berra, como chamando por alguén). ¡A ver, quen quere triunfar

comigo? Quen quere dar o salto?

Nisto, gabeando pola mata das fabas (saltando coa pértiga), entra JACK DAS FABAS.

JACK: ¡Un anano!

ANANO: ¡¡Si, un anano. Pasa algo?!!

JACK: Pois si..., non sei... Eu esperaba atopar un xigante.

ANANO: (Amolado) Un xigante, un xigante...

JACK: Si, un ogro que tivese moito ouro.

ANANO: ¿¡Ouro!?

JACK: Si, sacos e sacos de ouro. ¡Roubaríallo e faríame rico!

ANANO: (Ao público) Parece ambicioso e non e non demasiado listo.

JACK: (Apolicando na pértiga) Que fastidio, non se albisca ningún xigante no horizonte.

¡Co traballo que pasei gabeando pola mata!

ANANO: ¡A mata! ¿Que mata?

JACK: A das fabas.

ANANO: ¿Que fabas?

JACK: As que me deron en troca pala miña vaca.

ANANO: ¿¡Que trocaches unha vaca por unhas fabas!?

Page 2: Lectura continuada 2013

JACK: Si. Miña nai díxome: “Jack –Jack son eu-, leva esta vaca á feira. E alá fun eu,

“vamos marela”. Polo camiño topei cun home que me dixo: “Jack –tal me chamo-, douche

estas fabas se me dás a túa vaca”.

ANANO: ¿E ti décheslla?

JACK: Si. E marchei todo contento para a casa.

ANANO: ¡Pois que porquería de negocio!

JACK: Iso mesmo dixo miña nai.

ANANO: Aprende de min. ¿Ves estas mazás? Deumos unha vella bruxa en troca dunha

simple información. Unha parvada: quería saber onde vivía Brancaneves. ¡Un negoción!

JACK: Xa, pero é que as miñas fabas son máxicas.

ANANO: ¿¡Máxicas!? (Ri)

JACK: Foi o que dixo o home.

ANANO: ¿E ti créchesllo?

JACK: Pois si. De feito cando as sementei medraron e medraron. Eu gabeei por elas a ver

se atopaba algún xigante pero... Se cadra está por alí, vou ver.

ANANO: ¡Espera! ¡Eu e ti podemos facer grandes negocios!

JACK: É que ....

ANANO: ¿¡Queres ou non queres facerte rico!?

JACK: Si.

ANANO: ¡Pois eu son o teu home!

JACK: Pero é que eu busco un xigante e ti...

ANANO: ¡Todo se andará, todo se andará! ¡Prosperaremos xuntos! Só temos que agardar

pola nosa opor... (Sorpréndense co sinal acústico da “proclama”)

ESCENA VI

Orgulloso pola misión de responsabilidade que lle encomendaron, entra FERNANDIÑO,

tocando a trompeta, en labores de pregoeiro.

FERNANDIÑO: Faise saber (a quen teña orellas para escoitar) que a elegantísima

mona... Monarquía, Monarquía. A Elegantísima Monarquía ten o detalle de convidar ao

seu amado pobo, á pasarela que terá lugar no auditorium de palacio. Alí exhibiranse os

traxes máis rachados... máis rachadores dos ateliers –isto debe ser taller-, dos ateliers

dos deseñadores máis sonados deste país de conto e do estranxeiro de conto que nos

arrodea... e nos envexa. Os asistentes ao acto deberán observar (Xesto de dedo debaixo

do ollo) a máis estrita etiqueta.

ESCENA VII

ANANO: ¿Oíches iso? ¡Eis a nosa primeira oportunidade!

Page 3: Lectura continuada 2013

JACK: ¿Cal?

ANANO: Convertérmonos en magnates da industria téxtil.

JACK: ¿Convertérmonos en mangantes da industria téxtil.

ANANO: ¡En “magnates”, ”magnates” do negocio da moda, do mundo da pasarela!

JACK: Ah. ¿E que hai que facer?

ANANO: Fiar, tecer, cortar, coser... ¿Sabes facer algo diso?

JACK: ¿Eu? Nada. ¿E ti?

ANANO: (Encantado.) Nada de nada.

JACK: ¿Entón?

ANANO: Entón ese é un negocio perfecto para nós: nada que arriscar, nada que perder ...

JACK: Non entendo.

ANANO: Enxeñería financeira.

JACK: ¿E iso que é? (Sae JACK.)

ANANO: Nada. Vai coller dous sitios para o desfile, que agora vou eu. Un parvo e un listo,

combinación explosiva. Agora teño que conseguir de calquera xeito que me reciba o Rei.

Unha entrevista nas alturas. Fareille unha proposición que non poderá rexeitar.

Page 4: Lectura continuada 2013

ULISES Y PENÉLOPE de M. Vargas Llosa

1ºbACHARELATO B

ODISEO Era la tierra de los lotófagos. Dieron a varios de mis remeros las frutas del loto

con que ellos se alimentan. Entonces, mis hombres se afligieron. Les sobrevino una

parálisis del ánimo. Una pereza invencible. Un deseo enloquecido de permanecer allí,

para siempre. Con los otros compañeros tuvimos que arrastrarlos a las barcas a la fuerza.

Ésa fue mi primera aventura, a los pocos días de zarpar de Troya.

PENÉLOPE Hace frío. Ven, cobíjate bajo esta manta. Quiero sentir tu cuerpo junto al mío.

ODISEO Temo dormirme y descubrir, al abrir los ojos, que estar aquí, a tu lado y en Ítaca,

era sólo un sueño.

PENÉLOPE No lo es. Es verdad. Ha ocurrido. Has vuelto. Has recuperado tu reino. Y a

mí. Después de veinte años. ¿Ves esta manta? ¿Te gustan sus hilos de colores? ¿Las

sombras y luces que reverberan en ella como escamas cuando la agitas? Yo misma la

tejí.

ODISEO Tiene todavía el perfume de tus manos.

PENÉLOPE Tres años de mi vida están disueltos en su trama, costuras y bordados. Nadie

puso nunca tanto desvelo en el telar y la rueca, como yo en estas hebras.

ODISEO Lo dices con amargura.

PENÉLOPE Este manto es el símbolo de mi fidelidad a ti, Odiseo. Cuando empecé a

hilarlo, el palacio ya estaba lleno de forasteros que me querían como esposa. Habían

venido de toda la región y, algunos, de sitios muy lejanos. Me acosaban. Me decían:

(Imitando a un pretendiente)

"Todos los príncipes aqueos que fueron a guerrear a Troya con el rey Agamenón han

regresado o están muertos, Penélope. Odiseo no ha vuelto. Por lo tanto, está muerto

también, entre las ruinas de Troya o en las profundidades del océano. ¡Olvídalo! Actúa

como una soberana responsable. Elige a uno de nosotros por esposo. Ítaca necesita un

rey. Y tú, bella Penélope, necesitas un marido".

No sólo los pretendientes me aseguraban que estabas muerto. También mi propia familia.

Y la tuya. Y los cortesanos.

(Imitando a un cortesano)

"Ítaca necesita un rey, señora. Aquí tienes, a tus pies, a todos los monarcas y príncipes de

las islas de Duliquio y de Same y muchas más. Decídete por uno, de una vez."

Entonces, en el sueño, un diosecillo me dictó el primer engaño que usé en estos diez

Page 5: Lectura continuada 2013

años, para ganar tiempo, a ver si aparecías.

"Jóvenes, señores, amigos que me honráis con vuestro deseo de desposarme, escuchad.

Sea, os creo. Odiseo, mi esposo, ha muerto. Pero, dadme tiempo. Que mi boda espere

hasta que termine el manto que servirá de sudario al que fue señor de Ítaca y mío. Que

nadie pueda decir que Odiseo no viajó al Hades, el mundo de las sombras, sin una tela

primorosa, hilada por su viuda como homenaje a su memoria."

Les mentí con tanta convicción, que me creyeron.

ODISEO ¿Y te tomó tres años hilarlo?

PENÉLOPE Me habría tomado muchos más, si no me hubiera traicionado alguna de mis

siervas. Lo hilaba de día y lo deshilaba de noche. El manto crecía con la luz y decrecía

con las sombras. Le cambiaba los hilos, los bordados, las tramas, hacía cada vez

combinaciones distintas.

"Es como el tiempo", me dijo un filósofo. "Avanza sin cesar y, sin embargo, no se mueve.

Has atrapado un pedazo de la eternidad en ese manto que tejes, Penélope."

ODISEO ¿No se daban cuenta del engaño?

-PENÉLOPE Al principio, me creyeron. Yo les mostraba el manto cada día. Lo miraban

con desconfianza. Lo medían, se secreteaban, apenas se atrevían a tocarlo. Presentían

en él algo mágico, que los asustaba.

ODISEO ¿Cuál esclava te traicionó?

PENÉLOPE Tal vez Melanto, una de las que mataste ayer. Se acostaba con Eurímaco y

me enloquecía urgiéndome a que me casara con él. No lo sé. Tal vez fue otra, o varias,

las que me delataron. Yo procuraba deshilar lo hilado cuando ellas estaban dormidas.

Debieron de sorprenderme. Al descubrir el engaño, me obligaron a terminar el manto. Le

guardo un cariño especial por eso. ¿Abriga bien, verdad, Odiseo?

ODISEO Tu cuerpo abriga todavía mejor, Penélope.

PENÉLOPE Ésta ya no es la hora del amor, sino la de los cuentos. Sigue con tu historia.

ODISEO Que sea nuestra historia, Penélope. Ayúdame a reconstruirla. Compártela

conmigo. Yo mismo no la tengo clara y ordenada en mi memoria. Resucitémosla juntos,

como si la hubiéramos vivido los dos.

PENÉLOPE ¿Quieres que juguemos a inventar el pasado, Odiseo?

ODISEO No a inventarlo. A hacerlo, a vivirlo de verdad, otra vez, con la fantasía y la

memoria, pero, ahora, juntos. El pasado es maleable como la arcilla, depende de nosotros

tanto como el futuro, Penélope.

PENÉLOPE Bueno. Empecemos. Al escapar de los lotófagos, la marea os arrastró a...

Page 6: Lectura continuada 2013

Pic – Nic 2ºBAC A

de Fernando Arrabal.

PERSONAJES

ZAPO.

SEÑOR TEPÁN

SEÑORA TEPÁN

ZEPO

Decorado:

Campo de batalla.

Cruza el escenario, de derecha a izquierda, una alambrada.

Junto a esta alambrada hay unos sacos de tierra,

(La batalla hace furor. Se oyen tiros, bombazos, ráfagas de ametralladora. ZAPO, solo en

escena, está acurrucado entre los sacos. Tiene mucho miedo. Cesa el combate. Silencio.

Entra en escena el matrimonio TEPÁN con cestas, como si vinieran a pasar un día en el

campo. Se dirigen a su hijo, ZAPO, que, de espaldas y escondido entre los sacos, no ve

lo que pasa.)

SR. TEPÁN.- Hijo, levántate y besa en la frente a tu madre. Y ahora, bésame a mí.

ZAPO.-Pero papaítos, ¿cómo os habéis atrevido a venir aquí con lo peligroso que es? Iros

inmediatamente.

SR. TEPÁN.- ¿Acaso quieres dar a tu padre una lección de guerras y peligros? Esto para

mí es un pasatiempo. Cuántas veces, sin ir más lejos, he bajado del metro en marcha.

SRA. TEPÁN.-Hemos pensado que te aburrirías, por eso te hemos venido a ver. Tanta

guerra te tiene que aburrir.

ZAPO.-Perdonadme. Os tenéis que marchar. Está prohibido venir a la guerra si no se es

soldado.

Page 7: Lectura continuada 2013

SR. TEPÁN.-A mí me importa un pito. Nosotros no venimos al frente para hacer la guerra.

Sólo queremos pasar un día de campo contigo, aprovechando que es domingo.

SRA. TEPÁN.-Precisamente he preparado una comida muy buena. He hecho una tortilla

de patatas que tanto te gusta, unos bocadillos de jamón, vino tinto, ensalada y pasteles.

ZAPO.-Bueno, lo que queráis, pero si viene el capitán, yo diré que no sabía nada. Menudo

se va a poner. Con lo que le molesta a él eso de que haya visitas en la guerra. Él nos

repite siempre: «en la guerra, disciplina y bombas, pero nada de visitas».

SR. TEPÁN.-No te preocupes, ya le diré yo un par de cosas a ese capitán. Además,

nadie nos ha dicho nada.

ZAPO.-Supondrían que erais los árbitros.

SR. TEPÁN._Lo malo fue que, como había tantos tanques y jeeps, resultaba muy difícil

avanzar. De las guerras, es bien sabido, se puede esperar todo.

SRA. TEPÁN.-Bueno, vamos a comer.

SR. TEPÁN.-Sí, vamos, que tengo un apetito enorme. A mí, este tufillo de pólvora, me

abre el apetito.

SRA. TEPÁN.-Comeremos aquí mismo, sentados sobre la manta.

ZAPO.- ¿Como con el fusil?

SR. TEPÁN.-Nada de fusiles. Es de mala educación sentarse a la mesa con fusil. (Pausa)

Pero qué sucio estás, hijo mío… ¿Cómo te has puesto así? Enséñame las manos.

ZAPO.- (Avergonzado, se las muestra.) Me he tenido que arrastrar por el suelo con eso

de las maniobras.

SRA. TEPÁN.-Y las orejas, ¿qué?

ZAPO.-Me las he lavado esta mañana.

Page 8: Lectura continuada 2013

SRA. TEPÁN.-Bueno, pueden pasar. ¿Y los dientes? (Enseña los dientes.) Muy bien.

¿Quién le va a dar a su niñito un besito por haberse lavado los dientes? (A su marido.)

Dale un beso a tu hijo que se ha lavado bien los dientes. (El SR. TEPÁN besa a su hijo.)

Porque lo que no se te puede consentir es que con el cuento de la guerra te dejes de

lavar.

ZAPO.-Sí, mamá. (Se ponen a comer).

SR. TEPÁN.-Qué, hijo mío, ¿has matado mucho?

ZAPO.- ¿Cuándo?

SR. TEPÁN.-Pues estos días.

ZAPO.- ¿Dónde?

SR. TEPÁN.-Pues en esto de la guerra.

ZAPO.-No mucho. He matado poco. Casi nada.

SR. TEPÁN.- ¿Qué es lo que has matado más, caballos enemigos o soldados?

ZAPO.-No, caballos no. No hay caballos.

SR. TEPÁN.- ¿Y soldados?

ZAPO.-A lo mejor.

SR. TEPÁN.- ¿A lo mejor? ¿Es que no estás seguro?

ZAPO.-Sí, es que disparo sin mirar. (Pausa.) De todas formas, disparo muy poco. Y cada

vez que disparo, rezo un Padrenuestro por el tío que he matado.

( Entra un soldado enemigo: ZEPO. Viste como ZAPO. Sólo cambia el color del traje.

Ambos se ponen manos arriba llenos de terror. Los esposos TEPÁN los contemplan

Page 9: Lectura continuada 2013

extrañados.)

SR. TEPÁN.- ¿Qué pasa?

ZAPO.- ¡Manos arriba!

(ZEPO levanta aún más las manos, todavía más amedrentado. ZAPO no sabe qué hacer9

SR. TEPÁN.-Bueno, ¿y ahora, qué?

ZAPO.-Pues ya ves, a lo mejor, en premio, me hacen cabo.

SR. TEPÁN.-Átale, no sea que se escape.

ZAPO.- ¿Por qué atarle?

SR. TEPÁN.-Pero, ¿es que aún no sabes que a los prisioneros hay que atarles

inmediatamente?

ZAPO.- ¿Cómo le ato?

SR. TEPÁN.-Átale las manos.

SRA. TEPÁN.-Sí. Eso sobre todo. Hay que atarle las manos. Siempre he visto que se

hace así.

ZAPO.-Bueno. (Al prisionero.) Haga el favor de poner las manos juntas, que le voy a atar.

ZEPO.-No me haga mucho daño.

ZAPO.-No.

ZEPO.-Ay, qué daño me hace...

SR. TEPÁN.-Hijo, no seas burro. No maltrates al prisionero.

SRA. TEPÁN.- ¿Eso es lo que yo te he enseñado? ¿Cuántas veces te he repetido que

Page 10: Lectura continuada 2013

hay que ser bueno con todo el mundo?

ZAPO.-Lo había hecho sin mala intención. (A ZEPO.) ¿Y así, le hace daño?

ZEPO.-No. Así, no.

SR. TEPÁN.-Diga usted la verdad. Con toda confianza. No se avergüence porque

estemos delante. Si le molestan, díganoslo y se las ponemos más suavemente.

ZEPO.-Así está bien.

SR. TEPÁN.-Hijo átale también los pies para que no se escape.

ZAPO.- ¿También los pies? Qué de cosas…

SR. TEPÁN.-Pero ¿es que no te han enseñado 1as ordenanzas?

ZAPO.-Sí.

SR. TEPÁN.-Bueno, pues todo eso se dice en las ordenanzas.

ZAPO.- (Con muy buenas maneras.) Por favor tenga la bondad de sentarse en el suelo

que le vaya atar los pies.

ZEPO.-Pero no me haga daño como la primera vez.

SR. TEPÁN.-Ahora te vas a ganar que te tome tirria.

ZAPO.-No me tomará tirria. ¿Le hago daño?

ZEPO.-No. Ahora está perfecto.

ZAPO.-Bueno, ¿y qué hacemos ahora con el prisionero?

SRA. TEPÁN.-Lo podemos invitar a comer. ¿Te parece?

Page 11: Lectura continuada 2013

SR. TEPÁN.-Por mí no hay inconveniente.

ZAPO.-(A ZEPO). ¿Qué? ¿Quiere comer con nosotros?

ZEPO.-Pues...

SR. TEPÁN.-Hemos traído un buen tintorro.

ZEPO.-Si es así bueno.

SR. TEPÁN.-Usted haga como si estuviera en su casa. Pídanos lo que quiera.

ZEPO.-Bueno.

SR. TEPÁN.- ¿Qué?, ¿y usted, ha matado mucho?

ZEPO.- ¿Cuándo?

SR. TEPÁN.-Pues estos días.

ZEPO.- ¿Dónde?

SR. TEPÁN.-Pues en esto de la guerra.

ZEPO.-No mucho. He matado poco. Casi nada.

SR. TEPÁN.- ¿Qué es lo que ha matado más, caballos enemigos o soldados?

ZEPO.-No, caballos no. No hay caballos.

SR. TEPÁN.- ¿Y soldados?

ZEPO.-A lo mejor.

SR. TEPÁN.- ¿A lo mejor? ¿Es que no está seguro?

ZEPO.-Sí, es que disparo sin mirar. (Pausa.) De todas formas, disparo muy poco. Y cada

Page 12: Lectura continuada 2013

vez que disparo, rezo un Avemaría por el tío que he matado.

SR. TEPÁN.- ¿Un Avemaría? Yo creí que rezaría un Padrenuestro.

ZEPO.-No. Siempre un Avemaría. (Pausa.) Es más corto.

SR. TEPÁN.-Ánimo, hombre. Hay que tener más valor.

SRA. TEPÁN.- (A ZEPO.) Si quiere usted, le soltamos las ligaduras.

ZEPO.-No, déjelo, no tiene importancia.

SR. TEPÁN.-No vaya usted ahora a andar con vergüenzas con nosotros. Si quiere que le

soltemos las ligaduras, díganoslo.

SRA. TEPÁN.-Usted póngase lo más cómodo que pueda.

ZEPO.-Bueno, si se ponen así, suéltenme las ligaduras. Pero sólo se lo digo por darles

gusto.

SR. TEPÁN.-Hijo, quítaselas. (ZAPO le quita las ligaduras de los pies.)

SRA. TEPÁN.- ¿Qué, se encuentra usted mejor?

ZEPO.-Sí, sin duda. A lo mejor les estoy molestando mucho.

SR. TEPÁN.-Nada de molestarnos, Usted, considérese como en su casa. Y si quiere que

le soltemos las manos, no tiene nada más que pedírnoslo.

ZEPO.-No. Las manos, no. Es pedir demasiado.

SR. TEPÁN.-Que no, hombre que no. Ya le digo que no nos molesta en absoluto.

ZEPO.-Bueno... entonces, desátenme las manos. Pero sólo para comer, ¿eh?, que no

quiero yo que me digan luego que me ofrecen el dedo y me tomo la mano entera.

SR. TEPÁN.-Niño, quítale las ligaduras de las manos.

Page 13: Lectura continuada 2013

SRA. TEPÁN.-Qué bien, con lo simpático que es el señor prisionero, vamos a pasar un

buen día de campo.

ZEPO.-No tiene usted que decirme «señor prisionero», diga «prisionero» a secas.

SRA. TEPÁN.- ¿No le va a molestar?

ZEPO.-No, en absoluto.

SR. TEPÁN.-Desde luego hay que reconocer que es usted modesto.

SRA. TEPÁN.-Esto es lo agradable de salir los domingos al campo. Siempre se encuentra

gente simpática. Y usted, ¿por qué es enemigo?

ZEPO.-No sé de estas cosas. Yo tengo muy poca cultura.

SRA. TEPÁN.- ¿Eso es de nacimiento, o se hizo usted enemigo más tarde?

ZEPO.-No sé. Ya le digo que no sé.

SR. TEPÁN.-Entonces, ¿cómo ha venido a la guerra?

ZEPO.- Yo estaba un día en mi casa arreglando una plancha eléctrica de mi madre

cuando vino un señor y me dijo: « ¿Es usted Zepo? Sí. Pues que me han dicho que tienes

que ir a la guerra.» Y yo entonces le pregunté: «Pero, ¿a qué guerra?» Y él me dijo: «Qué

bruto eres, ¿es que no lees los periódicos?» Yo le dije que sí, pero no lo de las guerras...

ZAPO.-Igualito, igualito me pasó a mí.

SRA. TEPÁN.-No, no era igual, aquel día tú no estabas arreglando una plancha eléctrica,

sino una avería del coche. .

SR. TEPÁN. ¿Y qué pasó luego?

ZEPO.-Le dije que además tenía novia y que si no iba conmigo al cine los domingos lo iba

Page 14: Lectura continuada 2013

a pasar muy aburrido. Me respondió que eso de la novia no tenía importancia.

ZAPO.-Igualito, igualito que a mí.

ZEPO.-Luego bajó mi padre y dijo que yo no podía ir a la guerra porque no tenía caballo.

ZAPO.-Igualito dijo mi padre.

ZEPO.-Pero el señor dijo que no hacía falta caballo y yo le pregunté si podía llevar a mi

novia, y me dijo que no. Entonces le pregunté si podía llevar a mi tía para que me hiciera

natillas los jueves, que me gustan mucho.

ZEPO.- Y me volvió a decir que no.

ZAPO.-Igualito me pasó a mí.

ZEPO.-Y, desde entonces, casi siempre solo en esta trinchera.

SRA. TEPÁN.-Yo creo que ya que el señor prisionero y tú os encontráis tan cerca y tan

aburridos, podríais reuniros todas las tardes para jugar juntos.

ZAPO.-Ay, no mamá. Es un enemigo.

SR. TEPÁN.-Nada, hombre, no tengas miedo.

ZAPO.-Es que si supieras lo que el general nos ha contado de los enemigos.

SRA. TEPÁN.- ¿Qué ha dicho el general?

ZAPO.-Pues nos ha dicho que los enemigos son muy malos, muy malos muy malos. Dice

que cuando cogen prisioneros les ponen chinitas en los zapatos para que cuando anden

se hagan daño. .

SRA. TEPÁN. - ¡Qué barbaridad! ¡Qué malísimos son! ¿ Y no le da a usted vergüenza

pertenecer a ese ejército de criminales?

ZEPO.-Señora, no se ponga así conmigo. Además le diré que a nosotros nuestro general

Page 15: Lectura continuada 2013

nos ha dicho lo mismo de ustedes.

SRA. TEPÁN.- ¿Cómo se ha atrevido a mentir de esa forma?

ZAPO.-Pero, ¿todo igual?

ZEPO.-Exactamente igual.

SR. TEPÁN.- ¿No sería el mismo el que os habló a los dos?

SRA. TEPÁN.-Pero si es el mismo, por lo menos podría cambiar de discurso. También

tiene poca gracia eso de que a todo el mundo le diga las mismas cosas.

SRA. TEPÁN.-(A ZEPO.) Y en la trinchera, ¿qué hace usted para distraerse?

ZEPO.- Yo, para distraerme, lo que hago es pasarme el tiempo haciendo flores de trapo.

Me aburro mucho.

SRA. TEPÁN.- ¿ Y qué hace usted con las flores?

ZEPO.-Antes se las enviaba a mi novia. Pero un día me dijo que ya había llenado el

invernadero y la bodega de flores de trapo y que si no me molestaba que le enviara otra

cosa, que ya no sabía qué hacer con tanta flor. Ahora les he encontrado una buena utili-

dad: doy una flor para cada compañero que muere. Así ya sé que por muchas que haga,

nunca daré abasto.

ZAPO.-Pues yo me distraigo haciendo jerseys.

SRA. TEPÁN.-Pero, oiga, ¿es que todos los soldados se aburren tanto como usted?

ZEPO.-Eso depende de lo que hagan para divertirse.

ZAPO.-En mi lado ocurre lo mismo.

SR. TEPÁN.-Pues entonces podemos hacer una cosa: parar la guerra.

ZEPO.- ¿Cómo?

Page 16: Lectura continuada 2013

SR. TEPÁN.-Pues muy sencillo. Tú le dices a todos los soldados de nuestro ejército que

los soldados enemigos no quieren hacer la guerra, y usted le dice lo mismo a sus amigos.

Y' cada uno se vuelve a su casa.

ZAPO.- ¡Formidable!

SRA. TEPÁN.- Y así podrá usted terminar de arreglar la plancha eléctrica.

ZAPO.- ¿Cómo no se nos habrá ocurrido antes una idea tan buena para terminar con este

lío de la guerra?

(Bailan, llenos de alegría, ZAPO con ZEPO y la SRA. TEPÁN con su marido. Suena el

teléfono de campaña. Ninguno de los cuatro lo oye. Siguen, muy animados, bailando. El

teléfono suena otra vez. Continúa el baile. Comienza de nuevo la batalla con gran ruido

de bombazos, tiros y ametralladoras. Ellos no se dan cuenta de nada y continúan bailando

alegremente. Una ráfaga de ametralladora los siega a los cuatro. Caen al suelo,

muertos..Entran, por la izquierda, dos camilleros. Inmediatamente, cae el TELON.

Page 17: Lectura continuada 2013

Excerpt from “Hamlet”, by William Shakespeare.

Extracto de “Hamlet”, de William Shakespeare.

COMERCIO INTERNACIONAL

HAMLET: To be, or not to be, that is the question:

Whether 'tis nobler in the mind to suffer

The slings and arrows of outrageous fortune,

Or to take arms against a sea of troubles,

And by opposing end them: to die, to sleep

No more; and by a sleep, to say we end

The heart-ache, and the thousand natural shocks

That flesh is heir to? 'Tis a consummation

Devoutly to be wished. To die, to sleep,

To sleep, perchance to dream; aye, there's the rub,

For in that sleep of death, what dreams may come,

When we have shuffled off this mortal coil,

Must give us pause. There's the respect

That makes calamity of so long life:

For who would bear the whips and scorns of time,

The oppressor's wrong, the proud man's contumely,

The pangs of disprized love, the law’s delay,

The insolence of office, and the spurns

That patient merit of the unworthy takes,

When he himself might his quietus make

With a bare bodkin? Who would fardels bear,

To grunt and sweat under a weary life?

Page 18: Lectura continuada 2013

Excerpt from “A Woman of No importance”, by Oscar Wilde

Extracto de “Unha muller sen importancia”, de Oscar Wilde

LADY HUNSTANTON: How clever you are, my dear! You never mean a single word you

say.

LADY STUTFIELD: Thank you, thank you. It has been quite, quite entrancing. I must try

and remember it all. There are such a number of details that are so very, very important.

LADY CAROLINE. But you have not told us yet what the reward of the Ideal Man is to be.

MRS. ALLONBY. His reward? Oh, infinite expectation.That is quite enough for him.

LADY STUTFIELD. But men are so terribly, terribly exacting, are they not?

MRS. ALLONBY. That makes no matter. One should never surrender.

LADY STUTFIELD. Not even to the Ideal Man?

MRS. ALLONBY. Certainly not to him. Unless, of course, one wants to grow tired of him.

LADY STUTFIELD. Oh! … yes. I see that. It is very, very helpful. Do you think, Mrs.

Allonby, I shall ever meet the Ideal Man? Or are there more than one?

MRS. ALLONBY. There are just four in London, Lady Stutfield.

LADY HUNSTANTON. Oh, my dear!

MRS. ALLONBY. [Going over to her] What has happened? Do tell me.

LADY HUNSTANTON [ in a low voice] I had completely forgotten that the American young

lady has been in the room all the time. I am afraid some of this clever talk may have

shocked her a little.

MRS. ALLONBY. Ah, that will do her so much good!

LADY HUNSTANTON. Let us hope she didn’t understand much. I think I had better go

over and talk to her.[Rises and goes across to HESTER WORSLEY.] Well, dear Miss

Worsley. [Sitting down beside her.] How quiet you have been in your nice little corner all

this time! I suppose you have been reading a book? There are so many books here in the

library.

HESTER. No, I have been listening to the conversation.

LADY HUNSTANTON. You mustn’t believe everything that was said, you know, dear.

HESTER. I didn’t believe any of it

LADY HUNSTANTON. That is quite right, dear.

HESTER. [Continuing] I couldn’t believe that any women could really hold such views of

life as I have heard tonight from some of your guests. [An awkward pause]

LADY HUNSTANTON. I hear you have such pleasant society in America. Quite like our

own in places, my son wrote to me.

HESTER. HESTER There are cliques in America as elsewhere, Lady Hunstanton. But true

Page 19: Lectura continuada 2013

American society consists simply of all the good women and good men we have in our

country.

LADY HUNSTANTON. What a sensible system, and I dare say quite pleasant too. I am

afraid in England we have too many artificial social barriers. We don’t see as much as we

should of the middle and lower classes.

HESTER. In America we have no lower classes.

LADY HUNSTANTON. Really? What a very strange arrangement!

MRS. ALLONBY. What is that dreadful girl talking about?

LADY STUTFIELD. She is painfully natural, is she not?

LADY CAROLINE. There are a great many things you haven’t got in America, I am told,

Miss Worsley. They say you have no ruins, and no curiosities.

MRS. ALLONBY. [To LADY STUTFIELD.] What nonsense! They have their mothers and

their manners.

HESTER. The English aristocracy supply us with our curiosities, Lady Caroline. They are

sent over to us every summer, regularly, in the steamers, and propose to us the day after

they land. As for ruins, we are trying to build up something that will last longer than brick or

stone.

Page 20: Lectura continuada 2013

Excerpt from “The Glass Menagerie”, by Tennessee Williams

Extracto de “O zoo de cristal”, de Tennessee Williams.

JIM: [after several reflective puffs on a cigarette] : What have you done since high school?

[She seems not to hear him.] Huh? [LAURA looks up.] I said what have you done since

high school, Laura?

LAURA:: Nothing much.

JIM: You must have been doing something these six long years.

LAURA:Yes.

JIM: Well, then, such as what?

LAURA: I took a business course at business college

JIM: How did that work out?

LAURA: Well, not very well … I had to drop out, it gave me … indigestion

J I M [laughs gently]: What are you doing now?

LAURA: I don't do anything … much. Oh, please don't think I sit around doing nothing! My

glass collection takes up a good deal of time. Glass is something you have to take good

care of.

JIM: What did you say about glass?

LAURA: Collection. I said I have one [she clears her throat and turns away, acutely shy]

………………….

JIM: Now how about you? Isn't there something you take more interest in than anything

else?

LAURA: Well, I do; as I said, I have my glass collection [A peal of girlish laughter from the

kitchen]

JIM: I'm not right sure I know what you're talking about What kind of glass is it?

LAURA: Little articles of it, they're ornaments mostly. Most of them are little animals made

out of glass, the tiniest little animals in the world. Mother calls them the glass menagerie !

Here's an example of one, if you'd like to see it.

This one is one of the oldest. It's nearly thirteen.

[MUSIC: ' THE GLASS MENAGERIE''

He stretches out his hand.]

Oh, be careful, if you breathe, it breaks !

JIM: I'd better not take it. I'm pretty clumsy with things.

LAURA: Go on, I trust you! [Places it in his palm.] There now, you're holding him gently !

Page 21: Lectura continuada 2013

Hold him over the light, he loves the light I You see how the light shines through him?

JIM: It sure does shine!

LAURA: I shouldn't be partial, but he is my favourite one.

JIM: What kind of a thing is this one supposed to be?

LAURA: Haven't you noticed the single horn on his forehead head?

JIM: A unicorn, huh?

LAURA: Mmmm-hmmm!

JIM: Unicorns, aren't they extinct in the modern world?

LAURA: I know !

JIM: Poor little fellow, he must feel sort of lonesome.

Page 22: Lectura continuada 2013

2ª SESIÓN

BRANCANEVES E OS OITO ROQUEIROS (1ºESO C)

PERSONAXES

A CONTISTA

PAI

MADRASTA

O ESPELLO

BRANCANEVES

OITAVO ANANO

OSVALDO FANTA

O CANTANTE PELADO

MARULO JACKSON

KIDPRINT

AMIÑASAIA

ATUASAIA

ASUASAIA

A BELA DORMENTE

CONTISTA.- Brancaneves quería marchar da casa. Non é que a súa madrasta fose

malvada con ela e a sometese a mofa e burlas; pola contra, facía unha nai

deleitable e cativante para Brancaneves. Cosíalle ela mesma toda a roupa. Desde

cativa, presentaba a pequena beldade en todos os sitios, moi pulcra e orixinalisimamente

vestida; chamaba poderosamente a atención, a dedicación daquela madrasta, que

destacaba na súa beleza límpida e sosegada, pola súa fillarasca. Inventaba xogos

fantasiosos para ela e facían deporte conxuntamente: practicaban a natación mais o

balonvolea. Se a neniña estaba de malas, mercáballe gomas de mascar xigantes, de

sabores novidosos; escribía contos e poesías para ela nun caderno. Logo pasábaos ao

ordenador e facía libros encadernados para a súa filliña, cunha tapa adornada con

debuxos feitos por ela. Os demais rapaces marabillábanse cando vían o que facía a

madrasta de Brancaneves por ela. Mimaba tanto á c r i a t u r a , q u e a t a o p a i d e

Page 23: Lectura continuada 2013

Brancaneves, ou sexa o marido da madrasta, protestaba.

PAI.- Veña, mulleriña, a ver se exerces un pouco de madrasta, pois a rapaza xa tolea de

tanto mimo.

CONTISTA.- Efectivamente, Brancaneves era moi caprichosa e teimuda, mais o

peor non ero iso. O peor era que quería marchar da casa. O seu desexo era ser

cantante de rock. Soñaba con ser famosa, coma Madonna, a súa cantante

predilecta. Ao mesmo tempo, non Ile gustaba nada magoar a súa madrasta;

queríaa moito.

BRANCANEVES.- Se eu puidese marchar por al cun grupo de rock... ¡que pinto eu aquí, con

estes pelos e coa cara de enturbada? Non quero estudar, carafio, xa está ben... quero

cantar... Voume facer un peiteado de roqueira.

CONTISTA.- Brancaneves colleu o seu espello. Non semellaba o mesmo espello de

sempre, pois non devolvía a imaxe dela...logo falou o espello.

ESPELLO.- ¿Que fai unha rapaza coma ti nun lugar coma este, se pode saberse?

BRANCANEVES.- ¡Eu con estes pelos, carafio! ¡Que ácido! Estame a falar o espello. Moi

ben. Moi normal. Vivo nunha lata de millo. Son de Venus. Fixo. Se xa dicía eu. Curmá dos

marcianos. Chamarme Brancaneves... Perdinme algo polo visto. Estou tumefacta. E ti

¿desde cando sabes falar?

ESPELLO.- Pois de sempre, filla. O que pasa é que non tiña nada que dicirche.

BRANCANEVES.- ¿Ai non? Que metálico. ESPELLO.- Exacto.

BRANCANEVES.- Veña.

ESPELLO.- Hai uns roqueiros por alí que buscan unha cantante. É música moi heavy.

Pensei en ti... ¿que che parece?

BRANCANEVES.-¡Xusto o que necesito!

¿Como se chama o grupo?

ESPELLO.- "Os oito ananiños".

BRANCANEVES:- Os sete, dirás.

ESPELLO.- É que eran sete, nun principio, pero apareceu outro máis, o batería

precisamente. Díxolles que un anano só non pinta nada na vida. Claro, ten razón, de feito

que agora son oito.

BRANCANEVES.- Dime, espello. ¿Onde podería atopar aos oito ananiños?

Page 24: Lectura continuada 2013

ESPELLO.- Abre a porta, Brancaneves. Están no xardín.

CONTISTA.- Brancaneves abriu a porta. Efectivamente, alí había oito ananiños cunha

pinta moi heavy. Presentouse o máis cativo.

OITAVO ANANO.- Ola, pequena. Chámome

Oitavo Anano. Son o batería.

BRANCANEVES.- ¡Que riquiño! (Aparece outro anano sobre o escenario.) ¿E ti quen es?

OSVALDO FANTA.- (Moi serio, leva un libro moi gordo nas mans.) Son Osvaldo Fanta.

BRANCANEVES.- ¿Que libro traes aquí?

OSVALDO FANTA.- É para ti, Brancaneves. Dixéronme que che gustaba moito estudar. É

un agasallo. (Dálle o libro.)

BRANCANEVES.- (Abrindo o libro.) ¡Ui¡ ¡Que libro máis xeitoso! ¡A guía telefónica de

Moscova! (Nun á parte) Aventura casposa. Estropallo abrasivo. A guía telefónica de

Moscova. Non entendo palabra. (En alto) ¡Moitas grazas!

OSVALDO FANTA.- (Satisfeito.) Xa tes para estudar ¿non?.

BRANCANEVES.- (Con falsa ledicia.) Pois si, ¡que fantástico!

O CANTANTE PELADO.- A ver se me falas un pouquiño, son o teu compañeiro, o cantante.

Cantaremos xuntos.

BRANCANEVES.- ¿Como te chamas?

O CANTANTE PELADO.- O meu nome é "O cantante pelado". Quero presentarche ao

meu mellor amigo, toca o saxo.(Salta sobre o escenario, co saxo na man,

outro anano roqueiro, cunhas pintas

tremendas.)

BRANCANEVES.- ¡Ah! xa sei...pero ¡se ti es Marulo Jackson! Ti es compositor....

Prívame a túa banda do filme "A mili por e-mail".... ¡é tremenda a música!

MARULO JACKSON.- (Todo inflado de soberbia.) Aínda hai categorías... vouche traer o

meu CD novo.

BRANCANEVES.- ¿Que CD é?

Page 25: Lectura continuada 2013

MARULO JACKSON.- (Todo orgulloso.) "Alicia en Galicia".

(Preséntase outro anano, coa guitarra.)

KIDPRINT.- Ola, Brancaneves... Son Kidprint. Mira, veñen tamén as trillizas que tocan a

trompeta, a gaita e a frauta...

BRANCANEVES.- Pero... ¿non eran todos tíos? ¿Como é que aparecen tres

ananas agora? ¡Que raro!

(Preséntanse as trillizas de minisaia, moi turbulentas, brincando no escenario, nas mans

traen a trompeta, a gaita e a frauta.)

O ESPELLO.- Pois estas ananas aparecen unicamente por razóns gramaticais.

BRANCANEVES.- ¡Ah!, xa entendo....

(Empezan tocar as trillizas, brincando ao

mesmo tempo. De súpeto, paran. A máis

fresca das tres fala.)

AMIÑASAIA.- Boas tardes, Brancaneves.... ¡sentímonos moi felices de poder tocar

contigo!

AMIÑASAIA.- Chámome Amiñasaia, as miñas irmás son Atúasaia e Asúasaia..

BRANCANEVES.- (Rindo.) ¡Que nomes máis interesantes!

CONTISTA.- Brancaneves marchou cos seus oito ananos roqueiros. Pero antes falou coa

súa madrasta.

BRANCANEVES.- Vou de xira cos oito ananiños, Mamá.

MADRASTA.- Iso dos ananos.... non sei.... recórdame algo...

BRANCANEVES.- É que me falou deles o espelliño, mamá.

MADRASTA.- ¡Que condenado! A min tamén me falou, mais non Ile fixen caso. É medio

falso e traizoeiro.

BRANCANEVES.- ¿Que che contou o espello, mamá?

MADRASTA.- Nada.... non eran mais ca parvadas... quíxome botar un conto con que eu

era máis guapa ca ti, ou ti máis guapa ca min, non me lembro

ben. Fica claro que quería armar algunha escaramuza....

Page 26: Lectura continuada 2013

• •76 77

BRANCANEVES.- Como ti e mais eu nos levamos ben, non ten nada que facer o espello

traizoeiro...

CONTISTA.- Despedíronse agarimosamente e Brancaneves prometeulle á súa madrasta

que á volta se presentaría ás materias que Ile faltaban de segundo de bacharelato. A xira

foi un éxito total. "Brancaneves e os oito ananiños" fixéronse moi famosos. Ata rodaron un

filme chamado "Mazás pezoñentas".

ESPELLO.- Perdón, pero ¿Que é iso de "mazás pezoñentas"?

CONTISTA.- Quere dicir mazás velenosas.

ESPELLO.- Perdón pola miña ignorancia.

CONTISTA.- Se preguntan, non é ignorancia; chámase interese.

ESPELLO.- Moi acertado, si señora.

CONTISTA.- Dixen que "Brancaneves e os oito ananiños" se fixeron moi afamados e

que ata rodaron un filme, chamado "Mazás tóxicas".

ESPELLO.- Xa son tres diferentes palabras. Tóxicas. Velenosas. Pezoñentas.

CONTISTA.- (Nun á parte.) ¡Ai que carafiol (En voz alta.) Moi ben, estupendo. Sigo coa

historia... Pero un día pasou algo espantoso. Andaba por alí outra cantante de rock que Ile

collera moita xenreira . e envexa a Brancaneves. Chamábase "A bela dormente", pois tiña

un xeito de cantar que parecía que ela estaba durmindo. "A bela dormente" tiña tantas

ganas de actuar cos oito ananiños que tomou unha decisión certamen-te drástica. Decidiu

envelenar a Brancaneves. Mercou un kiwi e inxectoulle pezoña. Logo disfrazouse de

mestra parvulista e foi facerlle unha visita a Brancaneves.

A BELA DORMENTE.- (Finxíndo.) Ola, raíña. Toleamos todos polas túas actuacións, os

parvuliños meus sempre queren escoitar as túas baladas... Mira, trouxen un kiwi para ti,

ten moita vitamina C; é moi beneficiosa para a túa voz, xa verás.

CONTISTA.- Brancaneves deulle as gracias. Empezou a pelar o kiwi. Xusto no intre no

que o estaba partindo pola metade, entrou na casa Osvaldo Fanta cunha coca-

cola na man.

OSVALDO FANTA.- ¿Que clase de insecto

estás a papar, Nevebranca?

BRANCANEVES.- É un kiwi, tío.

OSVALDO FANTA.- Non sei o que é, sister.

Page 27: Lectura continuada 2013

BRANCANEVES.- É unha froita.

OSVALDO FANTA.- Unha froita... unha froita.... non sei... sóame moito...

CONTISTA-. De súpeto berrou.

OSVALDO FANTA.- ¡Tira a froita! ¡Tíraa! ¡Está envelada!

(Brancaneves, con cara de susto, bota o kiwi ao chan.)

OSVALDO FANTA.- Aínda menos mal, sister. Salvácheste dunha boa... Xa sei quen puido

cometer tal crime.... ¡que farruca a tía! Está que morre de xenreira.

BRANCANEVES.-Pero ¿ti como sabías que a

froita estaba empezoñada?

OSVALDO FANTA.- Eu que sei, Berolina... Hai por al un conto... lembrábame de algo...

non sei. (Orgulloso) Un libro que abrín hai moito tempo... Toma margarida frita, sister, e

forget it.

CONTISTA.- Seguiron coa xira. O éxito era cada vez máis clamoroso. "A bela dormente"

asinou un contrato con outro grupo de rock. Tiña un novo nome artístico: "A parvulista".

Xa non cantaba coa voz durmida. Empezou a ter éxito.

Brancaneves xa non corría perigo.

Ao remate da xira, fixo o que Ile prometera á súa madrasta: Presentouse ás

mater ias que I le fa l taban de segundo de bacharelato.

MADRASTA.- Noraboa, Brancaneves. ¡Son unhas notas moi lucidas! ¡Mais o

mellor de todo é que esteas de volta na casa! Non sabía qué facer sen ti,

fil liña.

BRANCANEVES.- Eu tamén te botaba en falta, mamá. Pero agora xa quedo

na casa.

MADRASTA.- Pero ¿non tes que marchar?

BRANCANEVES.- Aínda teño que facer a selectividade, mamá.

MADRASTA.- ¡Que ben! ¡É coser e cantar, xa verás! (Danse unha aperta e un bico.)

Page 28: Lectura continuada 2013

UN LADRÓN NOVATO (2ºESO B)

(Salen a escena dos ladrones vestidos lo más cómicamente posible. Van a hacer un

atraco. Uno de ellos es novato y medio tonto. Va ridiculizando los

gestos del jefe. Se supone que entran en un piso)

JEFE: - Bueno…parece ser que no hay nadie. Supongo que el coche lo habrás dejado

bien seguro para que nadie se lo lleve.

NOVATO: - Descuide, jefe, le quité el aire a las ruedas.

JEFE: - ¡Animal! Y si viene la poli, ¡cómo vamos a escapar?

NOVATO: - Para eso he traído un pito

JEFE: - ¿Y para qué queremos un pito, listillo?

NOVATO: - Para salir pitando, jefe

JEFE: - ¿Y si la poli nos cierra el paso?

NOVATO: - Descuide, jefe, que yo ya he pensado en todo. Para ese caso he traído estas

canicas.

JEFE: - ¡Hombre, eso está bien!¡ Para que se resbalen cuando salgan corriendo a

perseguirnos!

NOVATO: - No, jefe, no. Son para jugar con ellas en la cárcel, porque seguro que de ésta

no nos escapamos.

JEFE: - Nada, no tienes remedio. Esta noche la vamos a pasar moradas. Menos mal que

te habrás traído la pistola que te dije, ¿no?

NOVATO: - Eso sí, mire, aquí la tiene.

JEFE: - ¿Cómo? ¡Una pistola de agua!

NOVATO: - Si, jefe. Como usted me dijo que trajera la pistola por si había fuego… Para el

fuego lo mejor es… una pistola de agua.

JEFE: - Ya veo que eres un idiota. Anda, estate quieto ahí y déjame trabajar. Tú quédate

ahí quietecito disimulando.

(Se oyen pasos que se acercan. Aparece una señora que va cruzando el escenario)

SEÑORA: - ¡Por fin he llegado a casa!. Vengo reventada del trabajo. Ahora mismo voy a

acostarme, que ya es muy tarde.

(El NOVATO hace ruido)

SEÑORA: (Desde dentro) - ¿Quién anda ahí?

Page 29: Lectura continuada 2013

(El jefe le da un empujón al novato e imita el maullido de un gato. La señora queda

conforme)

(Al poco rato el novato vuelve a hacer ruido)

SEÑORA: - ¿Hay alguien ahí?

(El jefe hace señas al novato para que éste haga algo)

NOVATO: - ¡No se preocupe! ¡Siga durmiendo! Miauuuu, soy otro gato, que ha venido a

hacer compañía al de antes.

(La señora sale corriendo con un garrote. El Jefe le da al Novato y la dueña a los dos).

María José Martín Fernández

LO IMPORTANTE QUE ES SABER IDIOMAS (2ºESO B)

Personajes:

- Murena.

- Ramírez

- Terry Bill Wells

- Stand Commodor

- Oscar Byrd.

MURENA: Ah, ¿tenemos esa comunicación? Ah, bueno, menos mal, vamos a

terminar el programa con algo estupendo para nuestros oyentes, una sorpresa

realmente. Sí, estamos en comunicación con Londres, vamos a conversar con

los integrantes de London Inspection. Bueno digamos, antes que nada, que no

fue nada fácil conseguir esta entrevista, ellos no le dan entrevistas a nadie.

RAMÍREZ: ¿Son muy famosos?

MURENA: No, nadie se las pide. Eh... Hello!

RAMÍREZ: Hello!

MURENA: Hello!

RAMÍREZ: Hello, ¿sí?

Page 30: Lectura continuada 2013

MURENA: Ah, era usted. Eh... ¿podrían decirnos para España y América

Latina...? Eh... ¿y qué les pregunto?

RAMÍREZ: Algo interesante para nuestra tertulia.

MURENA: ¿Podrían decirnos qué hora es en Londres en este momento?

STAN COMMODORE: Eleven forty

MURENA: Traduceee…

RAMÍREZ: No sé

MURENA: ¡Ah esta bien!... "Eleven". Se ve que no escuchan bien, que eleven la

voz

RAMÍREZ: "Forty"... más fuerte ¡Ahora le vamos a hablar más "forty"! ¿Por

favor, podrían presentarse para el público de Radio Tertulia?

TERRY BILL WELLS: Oh, yes. We are the group...

RAMÍREZ: Somos el grupo...

TERRY BILL WELLS: ... London Inspection

RAMÍREZ: En lo hondo del pecho ¿Podría decirnos cada uno su nombre?

OSCAR BIRD: I'm Oscar Bird

RAMÍREZ: Hay moscas verdes

TERRY BILL WELLS: Terry Bill Wells

RAMÍREZ: ¡Huele terrible!

STAN COMMODORE: Stan Commodore

RAMÍREZ: Están cómodos

MURENA: Ahora, ¡qué tipos raros!, huele terrible, hay moscas verdes, pero

ellos están cómodos

RAMÍREZ: ¿Hace mucho que se conocen?

STAN COMMODORE: Seven years

MURENA: Que se venían, dice

RAMÍREZ: ¿Hace mucho que se conocen?, les pregunté.

MURENA: Ah "seven",

RAMÍREZ: ¿Qué es eso?

MURENA: Que hace mucho que se ven.

RAMÍREZ: Ah, "se ven", lo pronuncian mal no se les entiende. Qué inglés

tan cerrado, ¿no?, deben ser de algún suburbio.

MURENA: Sí, me parece que estos son de Temperley, o de por ahí.

MURENA: Eh ¿Podrían contarnos cómo fue su debut como grupo musical?

OSCAR BIRD: It was at a Christmas party

MURENA: Les partieron la crisma

Page 31: Lectura continuada 2013

TERRY BILL WELLS: In that party we met the great manager Buster Lyndon

MURENA: Que va a estar lindo

TERRY BILL WELLS: We didn't know him, but somebody told us "this person is

the manager"

MURENA: El manager... este... estaba disperso

OSCAR BIRD: He liked our music very much

RAMÍREZ: Era muy macho

STAN COMMODORE: And the manager said…

RAMÍREZ: El manager tenía sed

STAN COMMODORE: …Come on. Trust me!

(signos de que entienden que se trata de un tema tabú. Se dan la vez con

gestos pero no quieren aventurarse a la traducción…)

MURENA: Eh… "continueishon"

OSCAR BIRD: He was… he was a wonderful son of a bitch

RAMÍREZ: Magnífica zona de bichos

TERRY BILL WELLS: Then I said: I want you!

RAMÍREZ: ¿Tiene sed? ¡Aguante!

TERRY BILL WELLS: I believe you!

MURENA: ¡A Bolivia!

RAMÍREZ: ¿Qué es eso?

MURENA: Ah, no, la primera gira

RAMÍREZ: ¿Londres - Bolivia?

MURENA: Está bien, no, no el único peligro es que si vienen a Bolivia después

vengan acá. Bueno, y ahora ya, para ir... "redondieiting", ¿podrían decirnos

para España, y América Latina...?

RAMÍREZ: Y el Gibraltar también.

MURENA: ¿Podrían decirnos cuál es su mayor deseo?

STAN COMMODORE: We want... Peace!

MURENA: No, no está bien, está bien, pero digo, pero... ¿los tres a la vez?

CORO: Yes! Peace! (enseñando los dedos índice y corazón, haciendo señal de

victoria).

MURENA: Ah, bueno, no queremos seguir reteniéndolos, ni que ellos sigan

reteniendo. ¡Qué bien nos ha salido!

RAMÍREZ: ¡Es fantástico! Estos reportajes así, qué importante es saber

idiomas. Bueno ya son las 10 de la mañana, vamos a ir terminando el

programa. Esto ha sido todo por hoy, queridos oyentes, hasta mañana

Page 32: Lectura continuada 2013

querido Murena.

MURENA: Hasta mañana Ramírez. Aquí finaliza otro programa de...

EN OFF: Tanto tiempo que no los vemos

MURENA y RAMÍREZ: ¡Finaliza el Programa!

CORO: Radio Tertulia

MURENA: Nuestra opinión y la "tulia"

CORO: Que ahora va a comenzar.

Page 33: Lectura continuada 2013

OS REIS DO PANCHIÑO

4ºESO A

PERSONAXES:

NAI

AVÓ

XAQUINA

PANCHIÑO

COMPAÑEIRO

Érguese o pano e móstrase unha cociña galega (Lareira, alzadeiro, etc.) A Nai trasfega cos trebellos para prepara-la cea. Pon unha pota ó lume, prana patacas, Namentres cantaruxea unha canción:

NAI.- (cantando). Alá pola noite

Cando o galo canta

Nunha vila santa

Que lle chaman Belén...

E morto de frío

Nun pobriño establo

Naceu, malpocado,

Xesús o noso ben..

Entra, con moita parsimonia o AVÓ. Quenta as mans ó lume da lareira.

AVÓ.- ¡Os animais xa están dispostos!

NAI.- ¿Botoulle palla ó cortello dos porcos?...¡ Tiñan bastante lamugada!

AVÓ.-(Vai sentar no tallo) Botei, muller, botei.

NAI.- Hoxe a Pinta baixoume mal o leite.

AVÓ.- Esa é media toleirona. ¡Pois por falta de herba non será!

NAI.- Eu que sei! Dende a venda do cuxo fai así moitas tempadas.

AVÓ.- Moito ventea. Se vén a chuvia o río bota por fóra. ¡Xa vai bo! ¡Mellor sería que o Manuel non fora hoxe ó muíño!

NAI.- Non queda fariña, meu pai. E hoxe temos muiñada. ¡Non se vai perder!

Page 34: Lectura continuada 2013

AVÓ.- (Mentres a NAI vai outra vez á porta) Deixa de ollar María, o rapaz está a vir.

NAI.- Xa tarda ben. ¡Como o colla a chuvia ponse coma un pitiño!

AVÓ.- Cando saíron, tiñan pensado cantar só na aldea, mais pola tardanza abofé andiveron noutras. •

NAI.- ¡Eu xa lles dixen que non foran, que iso xa non se leva!

AVÓ.- (Cabreado). ¡Non comeces coa túa leria!. Non se leva... non se leva... Deixa que non se perdan os nosos bos costumes. Ti cantáche-los Reis e, eu tamén os cantei. ¿porque non ha cantalos o cativo? ¡Agora só as modas tolas da televisión!

NAI.- Pois xa ve que os do Covelo este ano non viñeron cantar.

AVÓ.- Eses xa pensan que están a nivel europeo. Catro mozos que foron a Suíza matinan que aquilo é mellor.

NAI.- Logo... ¿Vostede coida que non é así...?

AVÓ.- Será bo para os cartos, non o nego. E teñen outro nivel de vida, pero polo demais...eu contáballes un contiño...

NAI.- Eles veñen co seu coche; ben traxeados e con cartos.

AVÓ.- (Cunha gargallada) ¡Outra que pensa que os cartos o fan todo! Olla para que lle serviron a Xan do Portelo. Cando os tivo marchou para a Vila detrás dunha lercha e non volveu onda os fillos. ¡Alá andará de ciroliñas!

NAI.- ¡Pois se nós os tivésemos, abofé que non estariamos así!

AVÓ.- Se cadra estariamos máis mal. (Pensativo). E máis que este ano foi moi malo. A Marela non colleu o boi e os porquiños están soterrados ó pé da viña... ¡Xa virán anos mellores...!

NAI.- Si, e mentres o luns hai que ir á Vila cun bo fateixo de billetes para paga-la contribución e mercarlle a gabardina do Panchiño.

AVÓ.- Esta tempada o Panchiño leva gastado o seu. Entre a doenza dos oídos e os libros da escola con esa nova lei do ensino.

NAI.- Se fosen só os libros. Un pouco cadernos, outro pouco pinturas, despois outras paxaradas. Non sei como aprendémo-los outros sen tantas andrómenas. AVÓ.- (Movendo unha man) ¡Oi ho! Para min é moito peor esas catro légoas diarias no transporte escolar para chegar á Vila. Remata esmorecido, ¿E neses coches aprende cada cousa! Ti non ves como cambiou hai unha tempada para acá.

NAI.- Ben o vexo, pero son cousas dos novos adiantos, das concentracións...

AVÓ.- ¡As concentracións! ¡Os almacéns! A masa que non ten personalidade, ¿que saben os mestres da Vila dos nosos rapaces? ¡Un número máis no medio de tantos!

NAI.- Tampouco é tanto así. Vostede ben sabe que hai unha asociación de pais que , ten a obriga de axudar ós mestres na educación dos nosos fillos.

AVÓ.- Ben o sei, pero mellor sería ter un mestre nesa escoliña que agora está a paxaros.

Page 35: Lectura continuada 2013

NAI.- Pero a culpa diso témola nós que non somos capaces de poñernos de acordo.

XAQUINA.- (Chamando a voces desde o exterior) ¡Tío Antón!... ¡María!..,

NAI.- (Sae á porta) ¿Quen é?.... ¡Xaquina, pasa muller, pasa...!

XAQUINA.-¡Boas noites! (ó AVÓ) Tío Antón, vostede sempre no labor.

AVÓ.- Aproveitando un pouco o tempo, miña filla.

NAI.- ¿Os rapaces non viñeron, ou?

XAQUINA.- Na procura de saber iso vin aquí...

NAI.- Pois aínda non chegaron, e ponse unha noite trémora.

XAQUINA.- A tardanza non me desacouga, é o tempo o que me inqueda.

AVÓ.- (Cabreado) ¡Axiña pronto virán!

XAQUINA.- (Cara á NAI) ¡Seica non está o alcacén para gaitas!

NAI.- Meu pai estivo esbardallando contra os novos tempos...

XAQUINA.- (Cara o AVÓ) Ai, tío Antón, meta no caletre os bezos de hoxe.

AVÓ.- Non Xaquina; ás cousas boas que acadamos téñolles moita fe e boa querencia... mais hai outras que non van comigo.

XAQUINA.- (Baténdolle agarimosamente o lombo) Pois corno non adiante o reloxo, queda pola vella.

AVÓ.- (Con sorna) Tamén me parece que ti andas pendurada cos tempos...

XAQUINA.- (Ri) Non me diga eso, tío Antón, que aínda son moi nova.

AVÓ.- En anos xa o sei, catro menos que a miña María.

XAQUINA.- (Puntualiza) E máis tres meses; dende a Nosa Señora ó San Martirio, ¿seica se esquece?

AVÓ.- (Segue coa sorna)E logo sendo tan mociña e con novos anceios ¿como non deixaches marchar ó teu Henrique para Suíza?

XAQUINA.- (Tamén con sorna) Ai, tío Antón ¡mire por onde me sae! Vostede sabe que onde mellor se renten os erogues é na mesma cachola. Meu pai foi ás Américas, e por aló debe andar, se non se lle acabou a véla'pero miña nai foi viúva e eu orfa, ¡para que nos valeron a nós os cartos do meu pai)se é que os fixo. ¡Vaite ganancia e non me deas perda! ¡Eu casei para ter homé e para que os meus fillos teñan pai!

AVÓ.- Marchade todos, estades en familia e xuntades unha fortuna.

XAQUINA.- Neso poida que teña razón, mais como nunca fun avariciosa,con traballo e tino tamén se vai vivindo aquí. Ademais eu quero que os meus fillos sexan galegos polos catro costados.

AVÓ.- Queiras ou non iso terían que ser sempre.

Page 36: Lectura continuada 2013

XAQUINA.- Ben, ben, seica lle falla a memoria. Non se lembra do Tío Pedro do Outeiriño. Andivo coas ovellas quince anos, botou trinta nas Américas e á volta nin coñecía o angazo, e ¡che! ¡como nos poñía! ¿Qué farían a miña Loliña e a Carmela con 3 e 5 anos se as levo para alá?. ¡Máis suízas cás vacas, fóra a alma!

NAI.- Meu pai, ten bo mal Xaquina...

XAQUINA.- Pois ti se te queixas é co vicio. ¡Ou tamén queres un coche para ir ás verzas!... Vou alá que o Henrique debe estar a chegar... O neno que non se entreteña.

(Vai a carón do AVÓ) Adeus tío Antón; e como vostede di: novos tempos si, pero a vaca pola corda, ¡Xa me entende!

AVÓ.- Xa, muller, xa! Boas noites e legue pensando así para ser feliz.

XAQUINA.- Adeus María. Mellor será que teñas ó teu Manuel na casa anque che falten unhas pesetas.

NAI.- Todo era un falar (A nai despide na porta a Xaquina). (Volvendo) ¡Gato escaldado ten medo á auga fría!

AVÓ.- ¡María, Xaquina é unha muller que pensa ben!

NAI.- Meu pai, o pensar tamén depende da posición... Xaquina herdou unha boa fortuna das súas tías.

AVÓ.- Outros con máis herdanza pero tamén con máis cobiza matinaron ata-los cans coas longaínzas e, ¿que fixeron? (Fóra escóitase a despedida dos rapaces)

NAI.- Deben vi-los rapaces...

PANCHIÑO.- (Sen entrar no escenario) ¿Queres que te leve meu avó?

COMPAÑEIRO.- Non Panchiño, non teño medo... deica mañá na misa.

PANCHIÑO.- ¡Adeus, Manolo!

AVÓ.- Eu ben che dicía que non tardaban.

Entra Panchiño coa cara moi seria.

PANCHIÑO.- ¡Boas noites!

AVÓ.- ¡Boas noites, meu neto! ¿Que, xuntastes moito?

PANCHIÑO.- ¡Bo foi, meu avó!

AVÓ.- (Con cara de solerma) Dime, Panchiño ¿canto vos deu o señor abade?

PANCHIÑO.- (Pensando) Deunos... deunos... ¡un peso!

AVÓ.- Para os tempos que corrernos non se eslombou.

NAI.- Abofé que o señor da Cachadiña non vos deu tanto.

PANCHIÑO.- Ese... ollounos pola fiestra e ceibóuno-lo can.

AVÓ:- ¡Malas papas o pelen, ricachón do denlo!

Page 37: Lectura continuada 2013

(Panchiño achégase á mesa e saca do bolso os cartiños pouco a pouco. Vamos poñendo sobre a mesa). ¿E quen vos fixo o reparto? ¿Non te enchoucharían os compañeiros?

PANCHIÑO.- Repartiu o avó de Toniño na súa casa...

AVÓ.- Home de ben, dos poucos que quedan. As contas foron ó céntimo (Érguese e vai a xunto da mesa) ¡Irnos contar! (Mentres o avó conta en voz alta, o rapaz colle un anaco de pan e volta moi serio a carón do avó. Remata de contar).¡Son vintesete pesetas! (Panchiño cruza as mans todo serio) ¡Oe, rapaz, ti que tes!

NAI.- Virá canso, a corredela foi boa. Será mellor que sáque-los zapatóns e póña-las zapatillas, pois eses pés deben vir mollados.

AVÓ.- (Ollando cabreado para os zapatóns) María, xa cho dixen máis veces, mércalle uns bos zocos o luns e déixate de parvadas.

NAI.- Non se estilan e vanse rir del.

AVÓ.- ¡Oi que carafio, María! Medio mundo rise do outro medio. O rapaz necesita te-los pés quentes e os zoquiños son o mellor calzado para a nosa terra.. ¿Ti quérelos, rapaz?

PANCHIÑO.- (Non moi convencido e serio) Eu... eu quero.

NAI.- E ¿se se burlan de ti na vila?

AVÓ.- (Cabreado) Méteslle unha patada no...

NAI.- (Dándolle á cabeza) Meu pai... que a primeira educación é a da casa.

AVÓ.- María xa o sabes, ¡gabardina e zocos! Heiche dar logo mil pesetas.

NAI.- Para os zocos... Chegarán para as correas.

AVÓ.- (Caviloso) E non chegarán e todo. ¡Non sei para onde imos! (Arroutado) ¡Pois douche dúas mil e feito! (Dirixíndose ó rapaz) ¡Ven aquí, rapaz!... Ergue o espirito que cando sexas honre has gañar cartos a esgalla (Panchiño vai a carón de súa nai).

PANCHIÑO.- Miña nai, ti sabes escribir, ¿non?

NAI.- Eu sei... ¿e logo?

PANCHIÑO.- Pois remata pronto a cea e vasme escribir unha carta.

AVÓ.- Unha carta, meu neto, ¿para quen?

PANCHIÑO.- (Todo serio) Para os Reís Magos que veñen hoxe.

AVÓ.- E logo, home ¿que lles queres pedir a eses señores?

PANCHINO.- Quero pedirlles unha cuspeta coma a de Pepiño da Cachadiña.

AVÓ.- Mira, rapaz, ¡déixate de andrómenas!... Os Reis non coñecen ós fillos dos pobres.

PANCHINO.- Si, meu avó, si; tamén foron xunto do Neno Xesús.

AVÓ .- Si Panchiño, tés razón, pero Xesús era máis rei ca eles.

Page 38: Lectura continuada 2013

PANCHIÑO.- Pero estaba acochadiño nunhas palliñas moi pobre.AVÓ.- (Con moita calma) Mira rapaz, túa nai vai mercarche a gabardina e os zoquiños o luns, e cos zapatóns pása-la vida coma un rei. Hoxe a carta xa non chega a tempo. ¡Aplícate ben na escola e para o ano escríbeslles ti...! (Panchiño colle un banco e vai para a beira do lume).

NAI.- Axúdalle un pouco ó teu avó mentres che quento o caldiño.

PANCHIÑO.- Estou sen tentos.

AVÓ.- Pois conta algo da vosa cantarela.

PANCHIÑO.- ¿E que hei contar?

AVÓ.- ¡A quen viches! ¡Que vos dixeron!

PANCHINO.- No Covelo dixéronnos que eso de canta-los Reis era de xente atrasada.

AVÓ.- ¡Non cho digo eu! E logo os nenos de alí cantarán: (Aquí o avó cantará a última canción infantil que está de moda na televisión).

Rematada a canción

AVÓ.- ¡Canto lambón! ¡Ai raxo...que lapotes se perden.

NAI.- (Poñéndolle a cea; un peixe, pan e unha cunea de caldo) ¿E quen foi o laparán que vos dixo iso?

PANCHIÑO.- Eu non o coñecía. Baixou dun coche con dúas nenas pequechas moi postas. Unha chamábase Sandra e outra pareceume que Ile dicía Sonia...

AVÓ.- (Abrindo os brazos) ¡Non me digas máis! Éche un deses que renega dos nomes da súa avoa Maripepa ou ten mágoa da súa tía porque Ile chaman Xoana... ¡Un ignorante dos pés á cabeza!

PANCHIÑO.- Tamén hai un rapaz na escola que Ile chaman Richard... ¿Que quer dicir? ¿Que come richada?

AVÓ.- Non, meu neto, non. Come o mesmo ca ti. Sonche nomes estranxeiros cos que pensan poñerse por riba na clase social.

[...]

Page 39: Lectura continuada 2013

3ªSESIÓN

ANIMALIÑOS, de Roberto Vidal Bolaño 1ºESO B

O escenario está baleiro. Acéndese unha luz e tres personaxes aparecen na escena. Son

O TIPO RARO e O TIPO E A TIPA NORMAlS. Din os seus textos recitando ou cantando.

O TIPO RARO: Que somos?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Propietarios!

O TIPO RARO: Para que estamos aquí?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para adestrarnos!

O TIPO RARO: Con que sagrada misión?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para mellor gardar do noso xardín!

Escurece.

O escenario está baleiro. Entra nel un tipo raro, vaise cara ao atril e instálase nel. O

silencio é inmenso. Busca coa mirada a complicidade dos presentes.

O TIPO RARO: Miñas donas, meus señores. Moi boas noites a todos. Teatro do Aquí vai

ofrecerlles Animaliños! Trinta e unha, ou trinta e dúas, variacións improbables arredor do

céspede, das plantas ornamentais e das pragas que, ás veces, padecen. E de como

acabar con elas para mellor gardar dos nosos e dos vosos xardíns.

(...)

VARIACIÓN II

HAI UN PARAÍSO AO FONDO

A escena volve estar baleira. Acéndese a luz

O TIPO RARO: Variación dúas. Hai un paraíso ao fondo. Nun xardín de adosado, de

traballadiño e coidado céspede, un home e unha muller, envurullados nun tenro e

cariñoso abrazo, a piques están de alcanzar a éxtase.

Un home e unha muller abrázanse.

ELA: (Índose nun suspiro.) Aí! Aí o tes, meu amor, cento dezaseis metros de paraíso! E

para nós sós!

EL: Cento dezaseis metros, sen contar cos trinta que temos na zona común.

ELA: Sen contar con eses, claro. É tan bonito!

EL: É!

ELA: Viches que ben se deron as roseiras? Son tan fermosas! Habería que as podar

antes de que lles pasase o tempo.

EL: Mentres ti as atendes a elas, eu limparei de malas herbas o céspede.

ELA: Ten conta da ciática. Ben sabes como te pos cando che aperta.

Page 40: Lectura continuada 2013

EL: Terei.

ELA adiántase e, dunha ollada, contempla extasiada todo o xardín.

ELA: (Suspira de novo.) Ai! Sinto como se viñese de facerse realidade o máis fermoso

dos meus soños.

EL: E así é. Sempre quixeches ter un xardinciño francés coma este.

ELA: Foi a ilusión de toda unha vida de traballos e privacións.

EL: Pois aí o tes! Non é o de Versalles precisamente, pero en canto rematemos de pagar

a hipoteca, será noso.

ELA: E acabaremos algunha vez?

EL: As hipotecas acábanse de pagar cando menos o pensas.

ELA: Quedou precioso, non si? Nótase que está feito con amor.

EL: E con moi bo gusto.

ELA: E con moi bo gusto, si, señor. E todo grazas a ti.

EL: Eu o máis que fixen foi seguir as túas instrucións. A creadora de tanta beleza fuches

ti.

ELA: Eu e a nai natureza. Sen ela nada disto tería sido posible.

EL: Es feliz, meu caravel?

ELA: Máis do que nunca pensei que se puidese chegar a ser! (Ollando unha vez máis

para o xardín.) É tan fermoso!

EL: É! Non si?

ELA: É!

o TIPO RARO: Volven mirar para o xardín e de súpeto ...

ELA ceiba un berro espantoso e bota as mans á cabeza abraiada polo que semella ver

nunha das moitas plantas do xardín.

(...)

O TIPO RARO: Que somos?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Propietarios!

O TIPO RARO: Para que estamos aquí?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para adestrarnos!

O TIPO RARO: Con que sagrada misión?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para mellor gardar do noso xardín!

(...)

VARIACIÓN IV

A DITOSA PRAGA

Un deles está observando unha planta.

O TIPO RARO: Variación catro. A ditosa praga.

Page 41: Lectura continuada 2013

Un tipo e unha tipa observan unha planta.

O PRESIDENTE: Caracois?

A DE VENDAS: Caracois! Ve ese regueiro noxento? É baba de caracol. Saen pola noite.

De aí que non os vexamos. Malia o seu aspecto amable e toda esa literatura indixesta

que se ten vertido arredor seu, son dunha voracidade extrema. Fóra de catro ou cinco

especies que son carnívoras, a maioría son fitófagos. O que quere dicir que se alimentan

exclusivamente de vexetais.

O PRESIDENTE: Deus Santo! Ou facemos algo ou acabarannos cos xardins nun

santiamén.

A DE VENDAS: Glufosinato de amonio.

O PRESIDENTE: Que?

A DE VENDAS: A ortodoxia di que o mellor para acabar con eles é saír pola noite con

lanternas e ilos collendo un a un, pero eu sosteño que é moito máis eficaz o glufosinato

de amonio.

O PRESIDENTE: Nin falar. Os pesticidas entrañan moitos riscos.

A DE VENDAS: O glufosinato non é sintético, é un produto absolutamente natural. Foi

illado por primeira vez en cultivos recollidos no bosque tropical do Camerún.

O PRESIDENTE: Ten que haber outro xeito menos traumático de se librar deles. Son

fonte de alimento para os paxaros.

A DE VENDAS: Haberá que escoller: ou os paxaros ou o xardín.

O PRESIDENTE: (Coilendo un caracol.) É curioso!, din que están moi bos e, mesmo, hai

lugares en que os cultivan e outros en que se aledarían de ter unha praga coma a que

temos nós.

A DE VENDAS: Aquí dannos noxo!

O PRESIDENTE: Aquí dannos noxo cousas que noutros lugares aprecian moito.

A DE VENDAS: E apreciamos cousas que a outros anoxan.

O PRESIDENTE: Por exemplo?

A DE VENDAS: A hipocrisía. Mire para o seu pé ... Onde o ten pousado?

O PRESIDENTE: No chan.

A DE VENDAS: Sabe cantos seres vivos pode haber debaixo dese pé?

(...)

O TIPO RARO: Que somos?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Propietarios!

O TIPO RARO: Para que estamos aquí?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para adestrarnos!

O TIPO RARO: Con que sagrada misión?

Page 42: Lectura continuada 2013

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para mellor gardar do noso xardín!

(...)

VARIACIÓN XXII

A CHAMADA

O TIPO RARO: Variación vinte e dúas. A chamada.

A FILLA: Non collas, ha ser algún pelma.

O SEU HOME: E se é túa nai? Onte estaba moi mal.

A FILLA: Está ben, colle, pero se é ela, dille que a chamarei logo.

O SEU HOME: É !

A FILLA: É, que?

O SEU HOME: Que é a túa santa nai.

A FILLA: Non te metas con ela! Unha cousa é que o faga eu e outra que o fagas ti.

(Collendo o teléfono.) Que queres, mamá? Agora mesmo estou moi ocupada. Non te

preocupes. Non ha ser nada. Se ves que che sobe de corenta, métete na ducha, coa

auga morniña, e se aínda así non che baixa ... Ben, ben, non te poñas nerviosa ... vese

que che repetiu o ataque ... chama ao cero sesenta e un e que te leven por urxencias.

Iremos en canto poidamos, mamá, pero agora mesmo estamos sulfatando. Si, mamá,

compréndoo, pero compréndeme ti a min, teño o xardín cheo de caracois. Teño que

colgar, mamá. Chama en canto chegues ao hospital. Adeus.

O SEU HOME: Pásalle algo?

A FILLA: O de sempre. Reuma.

O SEU HOME: Non sabía que a reuma dese febre.

A FILLA: A dela, si. De feito existe un tipo de febre que se chama así, febre reumática.

O SEU HOME: Esa é unha febre que produce reuma, non unha reuma que produce febre.

A FILLA: Quérelo deixar xa? É miña nai, non? Ela nunca abandonaría a perruquería antes

de que a rematasen de peitear se ti ou eu estivésemos morrendo. Así que aquí ninguén

vai deixar de sulfatar por moito que a ela lle repetise o ataque. Sulfata!

(...)

O TIPO RARO: Que somos?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Propietarios!

O TIPO RARO: Para que estamos aquí?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para adestrarnos!

O TIPO RARO: Con que sagrada misión?

O TIPO E A TIPA NORMAIS: Para mellor gardar do noso xardín!

Escurece.

Page 43: Lectura continuada 2013

A TÍA LAMBIDA 2ºESO A

PERSONAXES

CASTORA, ou a tía Lambida, 40 anos.

EDESIO, rapaz espilido, falador, 10 anos.

XANUCO, labrego, 25 anos.

CARLITOS, señorito veraneante, 12 anos.

TERESA, veciña de Castora, de idade similar.

CREGO, groso e bermello, 65 anos.

A tía Lambida deseiva unha colada no curro da súa casa, metendo e sacando as

pezas dunha barreña amarela. Está a cantar a copla que segue, con ese aire

desafinado da xente paisana cando canta en castrapo.

LAMBIDA

Si el mar tiviera barandas,

foérate vere al Brasile,

pero como non las tiene,

mi nejra, non poedo ire,

ai lalalalalalala, ai lalalalalalelo

y ténjome de morire,....

EDESIO

Dende fóra.

¡Tía Lambida, ai tía Lambida!

LAMBIDA

Non querendo oir.

Pero como non las tiene,

mi nejra, non poedo ire.

EDESIO

Tía Lambida, ¿seica está sorda?

LAMBIDA

De mal xenio.

¡Tía centellas! ¿Non teño nome, ou....?

EDESIO

Entrando

Page 44: Lectura continuada 2013

E que.... eu, pois ....

LAMBIDA

Pois chámome Castora, ¿sabes?

EDESIO

Sei, sei, si señora.....mais como todos lle chaman Lambida.....

LAMBIDA

Boeno, ¿a que vés?

EDESIO

Mándame a mamá a ver se fai o favor de nos emprestar a bigornia, pra ferrar unhas

zocas e porlle unhas viras, que como chove tanto non pode ire á escola o meu irmanciño,

que agora emprincipia a ire á escola de don Ladillao o portugués, porque na outra non fan

máis que rezare, asegún escribe o meu tío...

LAMBIDA

¿E cal dos pequenos , que os tres collen embaixo dun cesto?

EDESIO

Pois o maior dos máis pequenos, o Sócrates.

LAMBIDA

Pero se ese ten catro anos, home....

EDESIO

Non señora, non, o que ten catro anos é o Espartaco; o Sócrates xa anda nos seis.

LAMBIDA

¡Jasús, que non sei como aturades semellantes nomes!

EDESIO

É o meu tío, o Habanero, que nolos mandou poñer por carta, xa que el non cre en

Deus,.... ademais como manda xiros,....

LAMBIDA

E como non cre en Deus, mil raios o fendan, ándavos a tolear con eses nomes de

cans ou de titiriteiros.

EDESIO

O pior foi o Epaminondas, que non nos afaciamos a dicilo, e ademais ríanse de

nós. ...Quedoulle o Epa, e chégalle ben , que era moito chamárese pra tan arriquitado

como quedou.

LAMBIDA

Boeno, déixame lavar que aínda teño que facer o xantar pra os xornaleiros e mais

Page 45: Lectura continuada 2013

cocerlle a lavadura á marrá, que librou onte á noite e ...

EDESIO

¡Deus vexa por ela...! ¿E logo non me empresta a bigornia?

LAMBIDA

¡Boh, a bigornia, a bigornia,...! ¿E como non tendes unha bigornia na vosa casa?

Tanto botar por ela, cunha filla na Habana e vosoutros dous na escola da vila e non

tendes pra unha puñesquera bigornia...

EDESIO

Ter témola, si señora, pero botárona a perder os marraus, dispensando.

LAMBIDA

¿Os marraus?, así Deus me dea ¿E como poden botar a perder os marraus unha

cousa de ferro, por máis esfameados que os teñades?

EDESIO

É que...a tiñamos no curral, e de tanto refregarse nela e rillar no tallo, foise gastando

ata esmorecerse de todo; agora non queda máis que o ferro.

LAMBIDA

¡Vaia por Deus! Se a túa nai e máis as túas irmás pensaran nalgo máis que en

andárense arrandeando coma señoritas fora a alma, os porcos terían outra cousa que

facer que andárense refregando e rillando nas bigornias.

Entra e sae de contado.

Boeno, aí a tes. ¿ Podes con ela? ¡Bótaa ao ombreiro, home...! E quéroa de volta

antes da noite, eh?

EDESIO

Ta ben, si señora....

LAMBIDA

E coidado con me volver a chamar Lambida, eh?

EDESIO

Ta ben, si señora.

Índose.

Raio de tía Lambida, fala máis que vinte costureiras.

(...)TERESA

Dende fóra.

¡Castoraaa...!

Page 46: Lectura continuada 2013

LAMBIDA

Con extrañeza.

Vaia, ao fin unha que non me chama Lambida. Entra Teresa...¿Desde cando pides

premiso nesta casa, muller?

TERESA

Boas nos dea Deus.... ¡Que calor centelludo...!

LAMBIDA

¿E logo, que te trae por aquí?

TERESA

Vaia coa pregunta... O gosto de verte, muller, ¿paréceche pouco?. Pasaba por

eiquí e díxenme, pois vou ver como anda a Castora, que vai pra, fixo onte quince días,

que non te vía. E velehí tes...

LAMBIDA

Pois agradézocho de certo, muller... porque o que é hoxe, e cantos aquí viñeron...

TERESA

... e de paso dixen, vaia, pois vou ver se a Castora me podería emprestar aquel

reloxo, ...que era do teu home, que aínda fai pouco cho teño ollado aí, enriba da cómoda,

pendurado da cadea de ouro...

LAMBIDA

Pois direiche...

TERESA

... que o meu home ten que ir a Ourense, a vérese con don Aladio o procurador, e

sempre lle dá aos homes máis aquel iren cun reloxo, ¿entendes?

LAMBIDA

Entendo, muller, entendo... e síntocho ben... Pois témolo a compor, que llo

emprestamos ao fillo do Caparráns pra o casamento e ... xa ves, non se poden emprestar

as cousas a quen...

TERESA

De mal xeito.

¡Vaia muller, que tamén che é casualidade...! . Mellor sería que mo negases sen

andares con tanta volta.

LAMBIDA

¿Que voltas nin reviravoltas?

Enrabexándose.

Pois olla que ... Tes unha língoa que.... Calquera diría que eu son ...

Page 47: Lectura continuada 2013

TERESA

¿Quen , ti? ¿E que has sere? . Unha agarrada, iso, unha agarrada. Por non facere

un favor, eres capaz de pintar a rabia. ¡Agora vesme con que tes o reloxo a compor!. Di

que non che peta de mo prestare e acabouse...

LAMBIDA

Perdendo o tino.

¡Ai, raio de...!. ¿E por que che hei de mentire, por que?. Déboche un corno e

págoche co outro... ¿Que obrigas teño contigo nin cos teus?, que nunca vindes aquí

máis que para amolestare. O reloxo está a compor e teño dito ...

TERESA

¡Que ha de estar, que ha de estar, raio de subela!. A culpa, téñoa eu en virche a

pedir nada... Nunca lle fas un favor a ninguén... Tanto como tes e todo che parece pouco

pra ti e pra arriquitada da túa filla... Por algo che chaman Lambida...

LAMBIDA

¡Ai, que demo de bruxa! , que xa che vén de caste esa língoa de fura as paredes.

TERESA

¡Ollade quen fala!

LAMBIDA

¿Como te estreves a dicir que non fago favores a ninguén, cando aínda me tes aló,

unha tesoura, a bufanda de pelo de cabra e máis un pano de Camariñas que vos

emprestei, vai alá para dous anos?

TERESA

Collendo o portante.

¡Que che hei ter, que che hei ter! . ¿A quen lle emprestaches nunca nada? ¿A quen?

Lambida, Lambidona...

LAMBIDA

Índose para ela.

¡Ai, centelluda, mal agradecida, agarda aí que...

TERESA

Dende fóra.

Lambidona, que nin o teu home te poido aturare....

A tía Lambida volta e séntase.

LAMBIDA

¡Arrenegado sexa o demo do inferno...!. A condanada non me chamou Lambida de

comenzo, mais despois desquitouse... Está visto que teño que valeirar a miña casa i

emprestarlle todo aos veciños... E aínda así, Lambida por aquí, Lambida por acá,

Page 48: Lectura continuada 2013

Lambida por acolá, Lambida por enriba, Lambida por embaixo... Non, non o aguanto máis,

o primeiro que me chame Lambida....

CREGO

Dende fóra, con voz de coronel.

¡Lambida!

LAMBIDA

¡Merda!

Entra o crego.

Ai, ¿é vostede? Séntese, séntese,....

CREGO

Pois vaia un recibimento que me fas... ¿É esa a maneira de responderes cando te

chaman?

LAMBIDA

Xa máis reposta do susto.

¿Como cando me chaman? ¿E logo, vostede cando me acristianou buscou no

almanaque Santa Lambida? ¿Foi ese o nome que me puso, foi?

CREGO

Certamente que non... Ben sei que te chamas María Castora. Pero como todos e

todas te chaman Lambida....

LAMBIDA

Índose cara el e facéndoo recuar.

¿Con que todos me chaman Lambida...? Pois tamén a vostede lle chaman Lorpas,

Roechourizos, Lampantín, Broeiro, Papaunto i Escornacruces... e nunca llo teño dito, nin

sequera en confesión. ¡Pois agora, ala, xa o sabe...! . Ata logo.

Péchase o telón.

Page 49: Lectura continuada 2013

RASTROS: ROBERTO VIDAL BOLAÑO (ADAPTACIÓN)

4ºESO B

NARRADOR: Escóitanse voces duns nenos.

(VOCES EN OFF)

Voz neno un: ¿Que pensades ser cando sexades maiores?

Voz neno dous: Calquera cousa. Xefe, por exemplo. Son os que máis gañan e os que menos trabaIlan.

Voz neno tres: Eu serei explorador. Ou inventor. Ou descubridor de algo.

Voz neno un: Eu o único que. quero cando sexa maior, é que non haxa nunca escola.

Voz neno tres: ¿E ti, Esther?

Voz de nena: ¿Eu?

Voz neno tres: Si, ti.

Voz de nena: Libre, coma os paxaros...

No escenario atópase Esther descalza, cun zapato nas mans e con papeis enrugados polo chan, cintas de vídeo, discos, libros, un farrapo portugués, así como botellas baleiras tiradas. O teléfono está descolgado.

Esther: ...e voar de póla en póla sen apousentar de mais en ningunha. ¡Fai falla ser jilipollas! ¡Pobre Esther! Precisaches media vida para descubrir que ata aos paxaros se lle cansan as azas. Ou se Ile tronzan. Sen outro miramento que o de que, malia todo, poidan seguir piando. (Ponse a piar coma un paxaro) ¡Deus Santo! ¿Como se pode ser tan estúpida?

Onte debín caer durmida outra vez. A saber como, ou con quen. Pásame cada noite dende hai... non sei, tal vez un ou dous meses... ¿Quen se lembra xa? Ao espertar estaba deitada nun banco esquecido entre álamos. Tiña a cabeza recostada sobre o meu propio vómito. Había un condón húmido e unha xeringa usada ao meu lado e faltábame un zapato. O do zapato é a primeira vez que me pasa. Téñenme faltado outras cousas, pero sen elas póde-se andar polo mundo. O do zapato é diferente. ¿A onde se pode ir cun só zapato? Un sen o outro non é nada. É coma un corazón sen sangue. Unha casa sen teito. Un corpo sen o corpo de quen desexas alí, ao teu lado. O do zapato nunca me pasara. Xuro que non me volverá pasar.

NARRADOR: Na sala do cárcere unha funcionaria chama a Esther.

Funcionaria: Esther Taboada Rodríguez!

Esther: Si. Eu son.

Funcionaria: Bájese los pantalones y aflójese el sujetador.

Page 50: Lectura continuada 2013

Esther: ¿Que me baixe que?

Funcionaria: Que se baje los pantalones y se afloje el sujetador, por favor.

Esther: ¿A que viene esto? Solo vengo visitar a un amigo. El delincuente es el, no yo. Y eso porque lo dicen ustedes. ¿Desde cuando es un delito visitar a un amigo? La semana pasada me dijeron que podía venir, que tenía el bis concedido. Cuando llegué aquí, no me dejaron entrar. Al parecer hubiera un error. Tuve que volverme a casa sin verlo. Como una jilipollas. ¿Sabe lo que se siente? ¡Claro que lo saben! ¡Por eso lo hacen! Madrid queda bastante lejos de donde yo vivo ¿sabe? Y una no está para andar haciendo viajes en balde.

Funcionaria: Lo va a hacer, ¿si o no?

Esther: Que va, ¿a cachearme? ¿Por que hace esto? ¿Para joder? ¡Hay mejores maneras de ganarse la vida! ¿O es que le gusta? ¿Le gusta, verdad? Le gusta tocarle el culo a las amigas de los presos. ¿Por qué no se lo toca a ellos? Quién sabe, tal vez le gustase más. ¿O es que le van las tías? ¿Quien cren que son, por estar aquí y tener a esa gente entre rejas?, a saber por qué. Cuidado con esa mano. Una cosa es que deje que me cacheen porque lo dice el reglamento y otra que deje que me metas mano. ¿Disfrutas haciendo este jodido trabajo, verdad tía? Se te ve en la cara, cabrona. ¿Pues sabes lo que te digo? (Sobe os pantalóns) ¡Que le vas a tocar el culo a tu puta madre! ¿Por donde cojones se sale de aquí?

NARRADOR: Esther marcha rabiosa e entra noutro cuarto pequeno e mal iluminado, onde agarda Iago.

Iago: Ola!

Esther: ¡Ola!

Iago: (Ofrecéndolle unha cadeira) ¿Non te sentas?

Esther: Non. Estou mellor de pé. Levo moito tempo sentada.

Iago: Faise longa a viaxe, ¿non si?

Esther: Fai. Malia as autovías, Madrid queda no quinto nabo.

Iago: ¿Puxéronche algún problema para entrar?

Esther: Hoxe non. Volveron cachearme. A mesma tipa con cara de porca da outra vez, pero como desta nin piei sequera, deixáronme pasar. Non é agradable pero acabarei afacéndome.

Iago: Son uns cabróns. En realidade non o fan tanto para impedir que metades algo, como para humillarvos, e conseguir que o pensedes dúas veces antes de volver.

ESTHER: Aquí case non nai luz. Miña avoa dicía que a luz eléctrica era un invento do demo e que non a precisaba.

Iago: A que se adicaba túa avoa?

Esther: Nada. Mirar para o retrato do meu avó e falar con el como se aínda vivise. Berráballe polo mal peinado que andaba, ou polo porcos que tiña os puños da camisa, ou

Page 51: Lectura continuada 2013

porque sempre levaba os cordóns das chirucas sen atar.

Iago: ¿E nunca saíu de entre as catro paredes?

Esther: Só unha vez. O día que morreu Franco. Pediu que a levásemos a Madrid. Queríao ver e comprobar se era certo que morrera. Levámola á única tasca do barrio que daquela tiña televisión. Puñémola alí, diante dela, onde a poidese ver ben. Quedouse un cacho mirando coma se non entendese nada, e nunha destas, sen mediar palabra, aproveitando un primeiro plano, ergueuse, achegouse á pantalla e... ¡zas!... cuspiulle en toda a puta cara. Librouse de que a prenderan porque la xa para os noventa anos. Vinte deles botounos aquí, sen saír á rúa para nada. En todo ese tempo nin leu os xornais, nin escoitou a radio, nin mirou para a televisión. Ao seu xeito soubo encontrar unha felicidade que a vida Ile r aba.

NARRADOR: Aparece Esther moi descoidada, cun sombreiro de aza ancha.

Esther: ¿Tes un segundo, Xan?

Xan: ¡Joder, Esther! ¿Como vés aquí, á tenda, nese estado?

Esther: ¿Sóache de algo?

Xan: ¿O que?

Esther: O sombreiro.

Xan: Non.

Esther: Pois debera. Regaleicho eu, ¿lembras?

Xan: ¿De onde o sacaches?

Esther: ¡Xa ves! O mundo é un pano cheo de mocos. E algúns deles, son teus. Levábao posto unha colombiana. Ás colombianas encántanlle os sombreiros. Non resultou fácil conseguer que mo dera. Pero aquí está. Rosa, chámase. Anque tí coñecerala por Lydia, é o seu nome de guerra.

Xan: ¿Onde a coñeceches?

Esther: ¿E ti?

Xan: Estaba borracho. E encariñouse del. Sabes que nunca me desfaría dun regalo teu se non fose así. Viaxo moito, Esther. E non soporto durmir só nos hoteis. Non o fago sempre, pero hai noites en que é como se se me caese o cuarto enriba, e necesito estar con alguén.

Esther: ¿Por iso me levabas sempre contigo mentres o noso durou

Xan: ¿Vas a algunha parte?

Esther: Poida que si. (Vaise).

Page 52: Lectura continuada 2013

NARRADOR: Fóra anoitece e Iago está nun cuarto do cárcere cos seus compañeiros.

Iago: Con quen andaba?

Moncho: E quen o sabe? Aínda que non é difícil de supoñer. Leva meses botándose á noite coma unha égoa sen freo. Como se cada noite fose a derradeira.

Iago: ¿Nunca coincidiades con ela?

Xan Eu agora non vivo aquí. Mudeime ao campo. A un deses adosados con xardín. Só subo para vir traballar ou para cear con algún matrimonio amigo, os sábados.

Moncho: Eu non saio case nada. Cada vez teño unhas resacas máis persistentes, e máis correudas. Antes cun día en talleres chegábame. Agora necesito tres ou catro.

Xan: A partir de certa hora deben dar, garrafón en todas partes.

Moncho: E o peor é que case nunca paga a pena. As noites xa non son o que eran. O común dos días, a partires das tres da mañá, se alguén queda chupando barra, son catro rapaces agarrados á litrona, e que nin beber saben.

Iago: Debestes ter máis conta dela.

Moncho: ¿Nós sós?

Iago: Erades os que podiades.

Moncho: ¿E ti non?

Iago: Eu dende aquí dentro de pouco podía valerlle.

Moncho: Podías estar fóra se o quixeses. Outros con condenas maiores cá túa, onde vai xa que sairon.

Iago: ¡Iso non é certo!

Xan: Deixade de buscar culpables. Estas cousas pasan. Hai que sabelo e estar preparado.

Iago: O que habería era impedir que pasase.

Moncho: Non sempre se pode. Nin hai por que. Poida que non quixese que a salvasen.

Iago: Nín tan sequera o intentamos

Moncho: ¡Sería inútil!

Iago: ¡Joder! ¡Foi todo tan distinto a como o ensoñamos!

NARRADOR: Chega de fóra Esther, que volve da UVI.

Esther: Nin sequera unha é libre para quitarse do medio cando lle peta. ¿Que lle pasaría a este país, se en vez de un fose varios? ¿Ou ao mundo, porque eu non estivese? ¿A quen coño lle importa? ¡Merda de médicos! Non sei que interese poden ter en que siga aquí!

Page 53: Lectura continuada 2013

Moncho: Cobran por nos manter vivos o maior tempo posible. Logo se esa vida ten ou non algún sentido, xa non é cousa,deles.

Esther: ¿Por que? Quería matarme. ¿Quen son eles para impedirmo?

Iago: ¡Veña Esther! Aínda es nova. Tes moita vida por diante.

Esther: ¿Que vida nin que centellas? Polo que oín pódenme quedar lesións. ¿Imaxinádesme seguindo un tratamento todo o que me reste de vida para chegar a unha vellez que nunca quixen? ¡Non me vexo en Benidorm facendo o pinzo ao lado de todas as momias de Europa!

Moncho: O que non se pode evitar hai que saber soportalo.

Esther: ¡Era o que me faltaba por oír! ¿Canto ides tardar en propoñerme que me meta no Proxecto Hombre?

Xan: Intentarémolo outra vez. Todo pode ter aínda remedio.

Iago: Eu non creo que tarde moito en saír. Nalgún momento esta historia ten que acabarse.

Esther: ¿E que farías ao te ver fóra? ¿Esquecerte das razóns que te levaron aí? Son os teus soños, non os meus, ¿ou xa o esqueceches?

Xan: Volveremos vernos de vez en cando. E sairemos xuntos, coma sempre fixemos.

Esther: ¿Con sombreiro ou sen el?

Moncho: Emborracharémonos por colores, e volvereiche cantar -Si yo fuera rico en inglés macarrónico.

Esther: E Iago e eu bailaremos por fin xuntos un mambo ou un bolero.

Iago: Aprenderei se é preciso, prométocho.

Esther: ¡Sodes patéticos! Se iso é todo o que me podedes ofrecer para que me aferre á vida, é ben pouca cousa.

F I N

Page 54: Lectura continuada 2013

EPITAFIO

2ºBACHARELATO B

Panorámica o cámara negra. Se insinúa la balaustrada de un puente. Dos hombres están en el puente observándose de reojo.Uno: Buenas tardes.

El otro: Buenas.

Uno: Perdone, y no lo tome a mal, pero querría saber si piensa quedarse mucho rato

aquí en el puente.

El otro: No, unos minutos. Tal vez ni siquiera eso.

Uno: Ah, entonces voy a esperar.

El otro: ¿Esperar qué?

Uno: Que usted se marche.

El otro: ¿Para qué?

Uno: Para hacer lo que tengo que hacer.

El otro: (Molesto) Esas cosas no se hacen en la calle. Vaya a un bar.

Uno: No es lo que usted piensa. En un bar me daría pudor.

El otro: (Inquieto) ¿No será usted un exhibicionista?

Uno: NO, por Dios, si lo que tengo que hacer es una bobada sin importancia.

El otro: ¿Qué es lo que va a hacer?

Uno: Matarme.

El otro: ¡Es increíble!

Uno: No intente disuadirme. Será inútil.

El otro: Pierda cuidado. El caso es que yo vine aquí por el mismo motivo.

Uno: (Asombrado) ¿Va a suicidarse?

El otro: Si la suerte me acompaña.

Uno: Que sea por muchos años.

El otro: Y que usted lo vea.

Uno: ¿Qué sistema eligió usted?

El otro: Bueno, está claro, ¿no?: ahogarme en el río.

Uno: Lo suponía, pero me refiero al problema fundamental: hundirse. Ha de saber usted

que soy un suicida reincidente.

El otro: ¡Le felicito!

Uno: La vez anterior la gente aplaudía y me pedía que me volviera a tirar al río.

El otro: Ya pensé en eso. No crea que soy un suicida irresponsable, de esos que se tiran

por una ventana y caen sobre una viejecita vendedora de tabaco. ¿Ve mis zapatos?

Page 55: Lectura continuada 2013

Tienen las suelas de plomo. Pero hay algo más. Toque aquí. (Señala su cuello) ¿Nota

una rigidez?

Uno: ¿Artrosis cervical?

El otro: No, una cadena de hierro que me da vueltas al cuello.

Uno: Todo eso le habrá costado un ojo de la cara.

El otro: Bueno, yo he ahorrado toda mi vida para poder ir a mi propio entierro con la

cabeza muy alta.

Uno: Yo busqué una solución más económica: llevo los bolsillos llenos de piedras.

El otro: Yo también llevo los bolsillos llenos, pero de monedas de diez duros. Es todo el

capital que tengo: me ayudará a hundirme.

(Un silencio dubitativo de parte de ambos.)

Uno: Bueno, pues cuando usted quiera.

El otro: ¡No faltaba más! ¡Usted primero! Si quiere que le ayude en algo.

Uno: ¿Ayudarme?

El otro: Empujándolo, por ejemplo.

Uno: Gracias, muy amable, pero usted llegó antes. Siempre he sido muy respetuoso con

el orden de llegada, y usted me dio la vez.

El otro: No faltaba más. Un caballero es un caballero, hasta en el último segundo de su

vida. ¡Usted primero, y no se hable más del asunto! ¿Puedo satisfacerle su último deseo?

Uno: Ya puestos, mi último deseo sería un cigarrillo rubio largo con filtro.

El otro: Sólo tengo negro y sin emboquillar.

Uno: No, gracias. jamás me fumaría un cigarrillo sin filtro. Arruina los pulmones. Quiero

morir de una forma natural y ecológica.

El otro: Usted es muy dueño. (Un silencio perplejo) Bueno, se nos ha hecho tarde.

Uno: ¿Tarde para qué?

El otro: Pues para tiramos de una vez del puente.

Uno: ¿Acaso tiene usted alguna otra cosa que hacer después de suicidarse? Tanta prisa

es lo que provoca el infarto.

El otro: Pero tampoco es plan andar toda la tarde con los zapatos de plomo. Me

aprietan. Me suicidaría sólo para librarme de estos zapatos.

Uno: ¿Ha pensado en su epitafio?

El otro: A mí no se me da muy bien la literatura sepulcral.

Uno: Para mí yo he pensado el siguiente: "Perdone que no me levante a saludarle".

El otro: Muy apropiado. Una vez, vi en un cementerio de Castilla el siguiente epitafio que

me impresionó mucho. Decía: "Me daba en el corazón que me iba a pasar una cosa así".

Uno: Le propongo una cosa: vamos a tomamos unas copas y elegimos su epitafio. No se

Page 56: Lectura continuada 2013

va a tirar al río sin dejar resuelto ese detalle.

El otro: No es mala idea.

Uno: Conozco un chiringuito al otro lado del río donde preparan un pulpo a la gallega

que está para morirse.

El otro: Estupendo. Lo ahogaremos con un vinito de Ribeiro.

Uno: Y, de paso, inventaremos un epitafio digno de usted.

El otro: Gracias, es usted muy amable. Creo que me voy a quitar los zapatos: pesan

como el demonio. No le importará que vaya descalzo, ¿verdad?

Uno: Por mí, como si quiere ir desnudo.

(El otro se quita los zapatos.)

El otro: (Suspirando) ¡Uy, qué alivio! Me estaban matando.

Uno: Vamos. (Inician el mutis) Para epitafios curiosos, el de mi padre. Puso en su tumba:

“El género dentro por el calor”

(Salen charlando. Oscuro rápido).

Jorge Díaz

Page 57: Lectura continuada 2013

4ªSESIÓN

EPITAFIO (3º ESO A)

Panorámica o cámara negra. Se insinúa la balaustrada de un puente. Dos hombres están

en el puente observándose de reojo.

Uno: Buenas tardes.

El otro: Buenas.

Uno: Perdone, y no lo tome a mal, pero querría saber si piensa quedarse mucho rato

aquí en el puente.

El otro: No, unos minutos. Tal vez ni siquiera eso.

Uno: Ah, entonces voy a esperar.

El otro: ¿Esperar qué?

Uno: Que usted se marche.

El otro: ¿Para qué?

Uno: Para hacer lo que tengo que hacer.

El otro: (Molesto) Esas cosas no se hacen en la calle. Vaya a un bar.

Uno: No es lo que usted piensa. En un bar me daría pudor.

El otro: (Inquieto) ¿No será usted un exhibicionista?

Uno: NO, por Dios, si lo que tengo que hacer es una bobada sin importancia.

El otro: ¿Qué es lo que va a hacer?

Uno: Matarme.

El otro: ¡Es increíble!

Uno: No intente disuadirme. Será inútil.

El otro: Pierda cuidado. El caso es que yo vine aquí por el mismo motivo.

Uno: (Asombrado) ¿Va a suicidarse?

El otro: Si la suerte me acompaña.

Uno: Que sea por muchos años.

El otro: Y que usted lo vea.

Uno: ¿Qué sistema eligió usted?

El otro: Bueno, está claro, ¿no?: ahogarme en el río.

Uno: Lo suponía, pero me refiero al problema fundamental: hundirse. Ha de saber usted

que soy un suicida reincidente.

El otro: ¡Le felicito!

Uno: La vez anterior la gente aplaudía y me pedía que me volviera a tirar al río.

Page 58: Lectura continuada 2013

El otro: Ya pensé en eso. No crea que soy un suicida irresponsable, de esos que se tiran

por una ventana y caen sobre una viejecita vendedora de tabaco. ¿Ve mis zapatos?

Tienen las suelas de plomo. Pero hay algo más. Toque aquí. (Señala su cuello) ¿Nota

una rigidez?

Uno: ¿Artrosis cervical?

El otro: No, una cadena de hierro que me da vueltas al cuello.

Uno: Todo eso le habrá costado un ojo de la cara.

El otro: Bueno, yo he ahorrado toda mi vida para poder ir a mi propio entierro con la

cabeza muy alta.

Uno: Yo busqué una solución más económica: llevo los bolsillos llenos de piedras.

El otro: Yo también llevo los bolsillos llenos, pero de monedas de diez duros. Es todo el

capital que tengo: me ayudará a hundirme.

(Un silencio dubitativo de parte de ambos.)

Uno: Bueno, pues cuando usted quiera.

El otro: ¡No faltaba más! ¡Usted primero! Si quiere que le ayude en algo.

Uno: ¿Ayudarme?

El otro: Empujándolo, por ejemplo.

Uno: Gracias, muy amable, pero usted llegó antes. Siempre he sido muy respetuoso con

el orden de llegada, y usted me dio la vez.

El otro: No faltaba más. Un caballero es un caballero, hasta en el último segundo de su

vida. ¡Usted primero, y no se hable más del asunto! ¿Puedo satisfacerle su último deseo?

Uno: Ya puestos, mi último deseo sería un cigarrillo rubio largo con filtro.

El otro: Sólo tengo negro y sin emboquillar.

Uno: No, gracias. jamás me fumaría un cigarrillo sin filtro. Arruina los pulmones. Quiero

morir de una forma natural y ecológica.

El otro: Usted es muy dueño. (Un silencio perplejo) Bueno, se nos ha hecho tarde.

Uno: ¿Tarde para qué?

El otro: Pues para tiramos de una vez del puente.

Uno: ¿Acaso tiene usted alguna otra cosa que hacer después de suicidarse? Tanta prisa

es lo que provoca el infarto.

El otro: Pero tampoco es plan andar toda la tarde con los zapatos de plomo. Me aprietan.

Me suicidaría sólo para librarme de estos zapatos.

Uno: ¿Ha pensado en su epitafio?

El otro: A mí no se me da muy bien la literatura sepulcral.

Uno: Para mí yo he pensado el siguiente: "Perdone que no me levante a saludarle".

El otro: Muy apropiado. Una vez, vi en un cementerio de Castilla el siguiente epitafio que

Page 59: Lectura continuada 2013

me impresionó mucho. Decía: "Me daba en el corazón que me iba a pasar una cosa así".

Uno: Le propongo una cosa: vamos a tomamos unas copas y elegimos su epitafio. No se

va a tirar al río sin dejar resuelto ese detalle.

El otro: No es mala idea.

Uno: Conozco un chiringuito al otro lado del río donde preparan un pulpo a la gallega

que está para morirse.

El otro: Estupendo. Lo ahogaremos con un vinito de Ribeiro.

Uno: Y, de paso, inventaremos un epitafio digno de usted.

El otro: Gracias, es usted muy amable. Creo que me voy a quitar los zapatos: pesan

como el demonio. No le importará que vaya descalzo, ¿verdad?

Uno: Por mí, como si quiere ir desnudo.

(El otro se quita los zapatos.)

El otro: (Suspirando) ¡Uy, qué alivio! Me estaban matando.

Uno: Vamos. (Inician el mutis) Para epitafios curiosos, el de mi padre. Puso en su tumba:

“El género dentro por el calor”

(Salen charlando. Oscuro rápido).

Jorge Díaz

Page 60: Lectura continuada 2013

SANCHO PANZA, GOBERNADOR(3º ESO A)

PRESENTADOR.-

¡Bravo, viva…! ¡Alegraos querido público! ¡Un gran hombre ha sido nombrado gobernador

de la Ínsula de Barataria!

SANCHO.-

(En off).

¡Dejadme en paz!, ¡no quiero y no quiero!

PRESENTADOR.-

Parece que comienzan los problemas en Barataria.

(Entra Sancho).

SANCHO.-

(Que habla con alguien que está fuera de escena).

Yo no sirvo para esas cosas, hombre.

PRESENTADOR.-

¿Algún problema?

(Sancho que no ha visto al Presentador con anterioridad da un grito del susto al escuchar

la voz del Presentador).

SANCHO.-

¿Eres un fantasma?

PRESENTADOR.-

No.

SANCHO.-

¿Un muerto viviente?, ¿un ánima?, ¿un demonio?

PRESENTADOR.-

Nada de eso, soy el Presentador.

SANCHO.-

¿Y qué presentas?

PRESENTADOR.-

La historia de Sancho Panza, gobernador.

SANCHO.-

¡Por mi abuela, ese soy yo!

PRESENTADOR.-

Estás en lo cierto.

Page 61: Lectura continuada 2013

SANCHO.-

¿Y qué sucede en la historia?

PRESENTADOR.-

Que el nuevo gobernador de Barataria, como es costumbre en la villa, debe resolver

algunos problemas de difícil solución.

SANCHO.-

Eso me dicen los de ahí fuera, pero yo no quiero. Yo no sirvo para resolver problemas.

PRESENTADOR.-

¿Y para que has dejado que te hagan Gobernador?

SANCHO.-

Pues como todos, para engordar mi tripa y mi bolsa.

PRESENTADOR.-

Pero si no demuestras que puedes resolver los problemas, elegirán a otro como

gobernador, que será el que engorde en tu lugar.

SANCHO.-

¡Por las barbas de mi señor!, eso no estará bien. ¡Que vengan esos problemas!

PRESENTADOR.-

¡Bien dicho!

SANCHO.-

¡Y mejor bicho!

(Entran el Labrador, que lleva una tela entre sus manos, y el Sastre).

PRESENTADOR.-

Atento, ahí llegan los problemas.

SANCHO.-

Parecen dos tiparracos muy estirados.

PRESENTADOR.-

Escucha, Sancho; va tu panza en ello.

SANCHO.-

Silencio y a degüello.

LABRADOR.-

Buenos días.

SASTRE.-

Buenos días.

SANCHO.-

Buenos días.

PRESENTADOR.-

Page 62: Lectura continuada 2013

Calla y escucha.

SANCHO.-

Callado como un cerdo de hucha.

LABRADOR.-

¿Qué opinas de esta tela?

SASTRE.-

Es una tela de buena calidad.

LABRADOR.-

Además de buena, me ha costado mucho dinero.

SASTRE.-

Estupendo digo, por decir algo.

LABRADOR.-

Me han dicho que eres buen sastre.

SASTRE.-

El mejor de esta villa, aunque me esté mal decirlo.

LABRADOR.-

¿Puedes hacer una caperuza con esta tela?

SASTRE.-

Puedo, pero no trabajo gratis. Eso, por lo que dicen, sólo lo hacen las gentes de teatro. Te

cobraré diez reales.

LABRADOR.-

El trabajo es vuestro, pero sólo te pagaré ocho.

SASTRE.-

Ocho, a la una; ocho, a las dos; ocho, a las tres. Te lo haré por ocho reales.

(El Labrador le da la tela al Sastre).

LABRADOR.-

(Que se aleja del Sastre en dirección a Sancho y el Presentador).

¡Hasta mañana!

SASTRE.-

Hasta mañana.

(El Labrador se acerca hasta los otros dos y el Sastre manosea la tela, mientras la

observa con detenimiento).

LABRADOR.-

(A Sancho y Presentador).

El Sastre no ha protestado con la rebaja que le he hecho.

SANCHO.-

Page 63: Lectura continuada 2013

Más vale ocho de diez, que cero de nada.

LABRADOR.-

No, eso significa que piensa quedarse con el paño que sobre. Seguro que sobrará paño

para otra caperuza.

(Al Sastre).

¡Un momento y otro momento!

(Se acerca al Sastre, que sigue ensimismado con la tela).

LABRADOR.-

Sastre…

SASTRE.-

El mejor para evitar un desastre.

LABRADOR.-

¿Puedes hacer dos caperuzas en lugar de una?

SASTRE.-

No hay problema, pero te costará ocho reales más.

(Se separan de nuevo Sastre y Labrador).

LABRADOR.-

Estoy seguro de que aún sobrará tela y ganará un buen dinero vendiéndola…

PRESENTADOR.-

¡Alto!

(Sastre y Presentador quedan inmóviles como estatuas).

Estimado público, para no cansaros con tanta caperuza os diré que el desconfiado

Labrador, volvió para decirle que hiciera tres caperuzas, luego cuatro y al final hasta

cinco. A lo que accedió el Sastre.

SANCHO.-

Mal asunto, quien de todo desconfía, de si mismo tampoco se fía.

PRESENTADOR.-

Y ahora llega el problema que tienes que resolver.

SANCHO.-

Con tanta caperuza me había olvidado del bendito problema.

PRESENTADOR.-

¡Acción!

(Labrador y Sastre se acercan a toda prisa hasta Sancho).

SASTRE.-

Señor Gobernador.

SANCHO.-

Page 64: Lectura continuada 2013

(Mira hacia atrás y hacia los lados hasta darse cuenta de que el gobernador es él).

¿Eh?, ¿oh? ¡Ah!

(A voz en grito).

¡Decidme gobernados!

SASTRE.-

Señor, este hombre ha venido hoy a recoger las caperuzas, pero no las ha querido y

tampoco quiere pagarme el dinero por el trabajo.

LABRADOR.-

Señor Gobernador, este es un listo y es él quien debe pagarme el dinero que me costó la

tela.

SANCHO.-

¿Eh?, ¿oh?

PRESENTADOR.-

Dile que te enseñe las caperuzas.

SANCHO.-

(A todo grito).

¡Enseñadme las caperuzas!

(El Sastre le muestra una de sus manos).

PRESENTADOR.-

(Al público).

Las caperuzas son tan pequeñas que tiene colocada una en cada uno de los dedos de su

mano.

SANCHO.-

Pequeñas, muy pequeñas caperuzas.

SASTRE.-

Si tenía que hacer cinco con la tela que me trajo, yo no podía hacerlas más grandes.

SANCHO.-

¿Eh?, ¿oh?

PRESENTADOR.-

Eres el Gobernador, tienes que decidir; debes resolver el problema.

SANCHO.-

¿Eh?, ¿oh? Los dos sois unos listos, vale. Decido que tú, por desconfiar del Sastre, te

quedarás sin paño y sin caperuzas. Y tú, Sastre, querías darle una lección a este

desconfiado, lo has conseguido, y con eso te bastará para considerarte pagado, porque el

trabajo de hacer las caperuzas no te lo pagará nadie. Podéis iros, gobernados.

(Sastre y Labrador salen cabizbajos).

Page 65: Lectura continuada 2013

(Se escucha el sonido de una multitud que vitorea).

PRESENTADOR.-

¡Bravo, viva…! ¡Alegraos querido público! ¡Un gran hombre ha sido nombrado gobernador

de la Ínsula de Barataria!

(Continúa el sonido de la multitud).

SANCHO.-

¿Y ahora puedo al menos engordar la tripa?

(Se escucha el sonido de una multitud que vitorea).

PRESENTADOR.-

¡Un gran hombre ha sido nombrado gobernador de la Ínsula de Barataria, que más grande

aún quiere ser!

(Continúa el sonido de la multitud).

SANCHO.-

(Mientras sale con el Presentador).

¿No ha estado mal verdad?

PRESENTADOR.-

Todo lo contrario, ha estado muy bien.

(Salen ambos).

Page 66: Lectura continuada 2013

LA GRAN PREGUNTA (3º ESO B)

Haryson Risa (conductor) con un traje oscuro y moño.

Tania (secretaria) con un vestido formal.

Martha, vestida de ama de casa.

ETeban, con anteojos raros y camisa con dibujos de extraterrestres.

Miguel, vestido como mecánico.

(Alex entra a la escena con una gran sonrisa y así permanece sonriendo durante toda la o

bra).

Haryson: Bienvenidos a "La gran pregunta" el programa que todos juegan, ¡lo quieran o n

o!

Yo soy Marson Risa, su PRESENTADOR, y aquí está la hermosa Tania.

(Tania camina de lado a lado del escenario saludando como mis universo y desaparece si

n decir ni una palabra. Siempre sonriendo y caminando con elegancia.)

Haryson: ¡Te veremos luego Tania! Ahora conozcamos a nuestros participantes.

(A medida que los nombra van entrando a la escena el resto de los actores con gran entu-

siasmo

sonriendo y saludando al público con emoción.)

Haryson: ¡Hola, Martha!

Martha: ¡Hola Hary!

Haryson: Cuéntanos un poco acerca de ti.

Martha: Mi nombre es Martha Casera de Villamaterna, soy fulltime mamá de diez niños y

un

precioso esposo que vende cartón corrugado.

Haryson: (Indiferente) ¡Fascinante! En serio. Nuestro próximo participante: ¿Eteban?

Eteban: ¡Hola Hary! Soy Eteban de... no estoy seguro, pero cerca de... no, no tan cerca.

Haryson: Bueno, cuéntanos qué haces...

Eteban:

Page 67: Lectura continuada 2013

He estado entrevistando aliens los últimos 17 años de mi vida y ahora me dedico a copilar

toda la información que he recaudado para ponerla en mi nuevo libro titulado "Mismo uni-

verso, diferente

planeta."

Haryson: ¿Extraterrestres?

Eteban: Si, he conocido a más de 20 diferentes seres...

Haryson: (interrumpliendolo) ¡Dejémoslo en "extras"! En serio. Y conozcamos a nuestro si

guiente

participante de la noche... ¡Miguel!

Miguel: ¡Hola Haryson! Un placer conocerlo en persona

Haryson: ¡Lo sé! Gracias por recordármelo... dinos de qué trabajas

Miguel: Soy mecánico y puedo transformar un tractor en una camioneta Ford.

Haryson: ¿Una ford, por qué no un volvo?

Miguel: No se me había ocurrido...

Haryson:

¡Comencemos el juego! Y Martha es tu turno... primera pregunta: ¿qué usarías para re-

mover

una mancha de chocolate?

Martha: Jugo de limón

Haryson: ¿y de la alfombra?

Martha: Bicarbonato de sodio con loción de clamina y una pizca de agua tónica.

Haryson: ¡Muy bien, Martha! Tu tercera pregunta será: ¿Cuál es el radio de la arteria del i

nsecto

llamado Piedmont proveniente del Oeste de Africa?

Martha: ¿El qué?

Haryson: Lo lamento, las preguntas no se repiten.

Martha: Pero esa pregunta es ridícula, cómo se supone que...

(La interrumpe una sirena o chicharra)

Haryson: ¡Oh! Se acabó el tiempo la respuesta correcta es 0.0217 mocrómetros... ¡Tania!

(Tania aparece con un martillo gigante, sonriendo y saludando al público. Toma a Martha

por el bra-zo y la saca del escenario. Cuando están fuera se escucha un martillazo y el

grito de Martha. Eteban y Miguel todos nerviosos se miran entre sí).

Haryson: Okay, Eteban, tu turno

Eteban: No estoy seguro de hacerlo, me parece que...

Page 68: Lectura continuada 2013

Haryson: (lo interrumpe) ¿Cuál fue el último planeta del sistema solar en descubrirse?

Eteban: ¡Ah! Eso lo se, Plutón

Haryson:

¿Viste? No fue tan difícil. No hay nada de qué preocuparse. Tu eres mucho más inteligen-

te de

lo que ella es... o fue. Tu póxima pregunta, ¿Cuántos granos de maíz (pochocho, palomi-

tas, o como se diga en tu país) se cocinan cada año en todo el continente americano in-

cluido las Islas Malvinas?

Eteban: ¿Granos de maíz? ¡A quién le importa! Dame otra pregunta.

Haryson: Se acaba el tiempo...

Eteban: Trece trillones

Haryson: La respuesta correcta era trece trillones, dos billones y 72 maices. Bastante cer-

ca, pero

incorrecto. ¡Tania!

(Tania entra al escenario esta vez con un taladro eléctrico y saca a Eteban aterrorizado y

cuando

Están fuera se escucha el taladro y los gritos de Eteban de fondo).

Haryson: Bueno Miguel es tu turno... ¿Estás listo?

Miguel: ¡No! En serio.

Haryson: ¿Qué?

Miguel:

Qué no, no estoy listo para nada, no soy nada inteligente... No supe la respuesta a ningu-

na de

las preguntas que has hecho. Necesito ayuda de alguien porque no puedo contestar nin-

guna pregunta

por mi mismo... ¡no puedo jugar!

(Suena la sirena, Miguel mira a todos lados, confundido)

Haryson: ¡Felicitaciones! ¡Has contestado la gran pregunta correctamente!

Miguel: ¿En serio? ¿Qué pregunta?

Haryson:

Nadie puede contestar a mis preguntas. ¡Todos necesitan ayuda Miguel! Pero solo tu fuis-

te el

Page 69: Lectura continuada 2013

único en pedirla.

(Tania entra al escenario con un trofeo y se lo entrega a Miguel)

Haryson: ¿Qué se siente ser el ganador?

Miguel: ¡No sé! Solo soy un perdedor con suerte.

Haryson: Todos los somos Miguel. Y así concluye nuestro programa para la humanidad,

para todos los perdedores con suerte que tienen las agallas para reconocerlo… ¡Buenas

noches!

Page 70: Lectura continuada 2013

LA RADIO DIGITAL (INTERFERENCIAS)(3º ESO B)

INTRODUCCIÓN

UN INVENTOR SE HALLA TRABAJANDO EN UNA RADIO...

YA VÉIS ESTA RADIO, QUE ERA DE MI BISABUELO, FUNCIONÓ POR ÚLTIMA VEZ EN

1936... CREO QUE DESPUÉS DE LA GRASA Y DEL CAMBIO DE DOS O TRES PIEZAS

PODRÁ YA RADIAR UNA, DOS O TRES CADENAS A LA VEZ... NO ME MIRÉIS ASÍ: YA

SABÉIS QUE ESTA ES LA MARAVILLA DE LA RADIO DIGITAL... A VER COMO

FUNCIONA... (RUIDOS Y HUMO)

Al FUTBOL

NOS ENCONTRAMOS EN EL ESTADIO DE SAN MAMÉS, LA CATEDRAL DEL

FUTBOOOOL, CUANDO SE DA COMIENZO AL DECISIVO PARTIDO ENTRE

OSASUNA Y EL ALBACEEEEETE BALOMPIÉ. UN LLENO A REBOSAR Y

REVEEEEENTA DE ENTRADAS DAN LA TÓNICA (SWEPS) D'ESTE

ESPECTACULAAAAAR PARTIDO. EL ARBITRO, SR. MARTÍNEZ...

B1 BODA

ENCABEZA LA PROCESIÓN, A LA QUE LE SIGUEN LA INFANTA Y EL CONDE DE

MEDIO-CHALAO, UNIDOS POR LAS MANOS ANTE LA MIRADA OBSERVADORA DE

LOS PADRINOS QUE...

C1 CORRIDA

INICIAN EL PASEILLO SALUDANDO LOS VÍTORES DEL PÚBLICO CON EL

ESTOQUE Y LA CAPA EN MANO, MIENTRAS OFRECEN LA FAENA AL RESPETABLE

ENSEÑÁNDOLES LA MONTERA QUE VUELVEN A PONERSE EN LA CABEZA...

A2 FUTBOL

Y EN EL MUSLOOOO PARA LUEGO PASÁRSELA DE TACÓN A EMEKA QUE CORRE

DESAFORADAMENTE HACIA LA PORTERÍA DEL CANCERBERO

ALBACETEÑOOOO... ENTRA PEPITO Y FALTAAAA... SEÑORES QUÉ

ENTRADAAAA... EL ÁRBITRO PITA FALTA Y SACA TARJETA AMARILLA, MIENTRAS

EL JUGADOR OSASUNO, ENFADADO SACA LOS CUERNOS A...

B2 BODA

LA NOVIA QUE SONRÍE COMPLACIENTE MIENTRAS SE SIENTA EN EL PALIO

MATRIMONIAL. SE REALIZA LA ENTREGA DE ARRAS Y EL NOVIO ENTREGA A LA

NOVIA UN PAQUETE QUE ÉSTA APRIETA BIEN APRETADO...

Page 71: Lectura continuada 2013

C2 TOROS

Y DESPUÉS SALE A HASÉ LA FAENA. ER JULI SALUDA A LA AFISIÓN, Y SE

ENCARA CON ER TORO, NEGRO BRAGAO, DE 550 KG Y POR NOMBRE “MASHO”.

DESPUÉS DE SENTRARLO CON UNAS BANDERILLAS, PUESTAS POR EL MISMO

JULI, PREPARA AR TORO PARA QUE EL PICADOR, ANTONIO EL BEATLE DE SORIA,

LE HINQUE LA PUYA...

A3 FÚTBOL

EN LA ESPINILLAAAA... EL PARTIDO ESTÁ AL ROJO VIVO, PUES YA ES LA

VIGÉSIMO NOVENA TARJEEEETA EN ESTOS CINCO MINUTOS DE JUEGO... EN

LOS QUE LA BOLA NO HA SALIDO DEL CÍRCULO CENTRAAAAL... EL PÚBLICO

HACE DE SU CAPA UN SAYO Y FORMA UNA BELLÍSIMA OLA MEXICANA MIENTRAS

BAILA UNA SEVILLANA: SEÑORES, ESTO ES TODO UN ESPECTÁCULO. AHORA SE

ESCUCHA AL PÚBLICO COREAR UNA CANCIÓN DE APOOOOOYO A LOS

JUGADORES...

B3 BODA

“EL SEÑOR HIZO EN MÍ MARAVILLAS, GLORIA AL SEÑOR”. LA HOMILÍA, MUY

CORTA Y EN SU JUSTA MEDIDA, HA DADO PASO A LA LITURGIA DE LA

EUCARISTÍA. AHORA LOS NOVIOS SE DAN LA PAZ Y TAMBIÉN SE DAN UN

ABRAZO EL OBISPO Y...

C3 CORRIDA

EL TORO QUE CAE DE RODILLAS, PUES ES FLOJO DE REMOS. EL JULI SE

ASERCA AL ANIMAL QUE LE VE Y –CUIDAO QUÉ TORO- EMPRENDE UNA

CARRERA SORPRESA HACIA EL JOVEN MATADOR. ÉSTE TIENE QUE HUIR HACIA

LOS BURLADEROS Y, PERSEGUIDO POR EL TORO, SALTA...

A4 FUTBOL

HACIA EL PALCO DE AUTORIDADES ESGRIMIENDO UNA BOTA PERO LAS

FUERZAS DE SEGURIDAD

B4 BODA

SUJETAN LAS VELAS MIENTRAS CANTAN LA CANCIÓN DE LA COMUNIÓN

C4 CORRIDA

FUERAAAA, SINVERGÜENZAAAA!!!, FUERAAAAA... LE GRITAN MIENTRAS SACAN

SUS PAÑUELOS BLANCOS. PARA ANIMAR EL COTARRO, LA BANDA COMIENZA UN

PASODOBLE Y EL JULI SALE A REMATAR LA FAENA. EL PÚBLICO LE ANIMA

COREANDO

Page 72: Lectura continuada 2013

A5 FÚTBOL

¡NUÑEZ MAMÓN ENANO Y CABEZÓN! EL PÚBLICO, QUE YA EMPIEZA A

IMPACIENTARSE CON LA FALTA DE ESPECTACULO, HA EMPEZADO A TIRARSE

BOTEEEELLAS Y SILLAAAAAS MIENTRAS QUE LOS JUGADORES SE DIVIERTEN

PASÁNDOSE EL BALON EN MITAD DEL CÍRCULO CENTRAAAAL. DE PRONTO

CORREA, EN UN ARREBATO, LEVANTA EL BALÓN Y CORRE

DESENFRENADAMENTE PORTERIA CONTRARIA. ANTES DE QUE EL PORTERO

PUEDA REACCIONAR, EL DELANTERO DEL EQUIPO LOCAL DRIBLA A ALDEONDO,

SE ESCORA, LA TOCA CON LA RODILLA, SE APOYA EN EL ÁRBITRO Y DE TACÓN

METE EL BALÓN POR LA ESCUADRA DE LA PORTERÍA... EL PÚBLICO EN DELIRIO

GRITA AL UNÍSONO...

B5 BODA

LO QUE DIOS HA UNIDO QUE NO LO SEPARE EL HOMBRE... SON EL RECUERDO

DE LA DOCTRINA Y LAS PALABRAS DE CONSEJO QUE SE ESPERAN EN ESTOS

MOMENTOS TAN IMPORTANTES DE LA VIDA. EL PADRINO DE LA NOVIA DEJA

CAER UNA LÁGRIMA MIENTRAS SE AFERRA A LA VELA

C5 CORRIDA

Y LE CLAVA A MACHO LA ESPADA POR TERCERA VEZ. EL ULTIMO PASE, UN

REDONDO-REDONDO, COMO EL CAFÉ-CAFÉ, HA DELEITADO A LOS

AFICIONADOS. EL JULI APROVECHA EL MOMENTO PARA CAMBIAR EL ESTOQUE

DE MADERA POR LA ESPADA DE LA VERDAD. EL TORO DESFONDADO, DOBLA LA

RODILLA ANTE EL CRECIENTE DESCONTENTO DEL PÚBLICO. EL JULI, EN UN

GESTO VALIENTE, APARTA LA BANDERILLA DEL SUELO Y LE VUELVE A BRINDAR

LA FAENA AL RESPETABLE...

A6 FÚTBOL

QUE SE LEVANTA E INSULTA AL ÁRBITRO. LE VA A SACAR TARJETA: QUIZA ESTA

VEZ SEA ROJA: EL JUGADOR SE PONE DE RODILLAS, IMPLORA MISERICORDIA

DEL SR. MARTÍNEZ... NO ¡ES AMARILLA! ...Y EN UN GESTO HISTRIÓNICO EL

JUGADOR SE PONE LA CAMISETA EN LA CARA Y SE POSTRA ANTE EL ÁRBITRO

QUE...

B5 BODA

ASPERGE ABUNDANTE AGUA BENDITA E INCIENSO ENTRE LA ABIGARRADA

CONCURRENCIA, MIENTRAS EL CORO UNGE EL AMBIENTE CON LA MARCHA

NUPCIAL

C5 CORRIDA

¡TORERO, TORERO, TORERO!. EL TORO, QUE BUSCA LOS BURLADEROS,

Page 73: Lectura continuada 2013

MANTIENE SU FUERZA EN LA EMBESTIDA BUSCANDO NO YA EL PAÑO DE LA

MULETA SINO AL

A6 FÚTBOL

ARBITRO QUE ATRAPA LA PELOTA CON UN DOBLE LOOPING CON TIRABUZÓN

MIENTRAS QUE CON UN FUERTE PITIDO...

C6 CORRIDA

LE CLAVA EL ESTOQUE HASTA LA EMPUÑADURA: ER TORO ESTÁ MUERTO: ES LA

CASTA QUE LO SOSTIENE...

B5. BODA

Y LES DECLARA MARIDO Y MUJER.

LOS TRES

Y COLORÍN COLORADO

ESTA RADIO SE HA ACABADO.

SEGURO QUE OS HA GUSTADO

DISFRUTAD CON LO DEMÁS.

Page 74: Lectura continuada 2013

PersonajesDon Sancho: Señor D. Lorenzo: Criado1: Mayordomo: Médico, D. Pascual: Criado 2: Criado 3: Presentador:

LA LOCURA DE DON SANCHO(4ºESO C)

obra en un actoobra en un acto

De Miguel Ángel Jordán

Adaptación de Juan F. Fernández

Monólogo introductorio.

Señoras y señores, amigos, niños, compañeros, vecinos... ¡público en general!

¡Escuchadme todos! Yo soy el Monólogo Introductorio.

Público- Y eso qué es...

- Extraño personaje, pardiez... que ni yo mesmo sé quién soy...

Y tengo que contar a vuesas mercedes una historia que ocurrió hace más de

cuatrocientos años... mirando pícaro al público y haciendo un guiño... (y pico). No

se preocupen que es cortita, acaba en un acto.

Dicen que el saber no ocupa lugar, que nadie se ha muerto por leer y estudiar

libros tochos... ¡Pamplinas! Leer es MUY PELIGROSOOO (ooo) (ooo).

Público- ¡Venga hombre! No empieces con lo de que te hacen estudiar mucho... Y que si

hay muchos deberes... Que si en el Instituto acaban las clases a las Dos y todo eso.

- Sí: tenéis razón, no voy a empezar con eso; ¿Usted ha oído hablar de la edad

del pavo? ¿Sabe usted que es una locura transitoria y cíclica?

- (PÚBLICO) Si claro, voy soltando plumas por los pasillos de mi casa todos los santos

días.

Page 75: Lectura continuada 2013

- Vuesa merced tuvo la suya... hace ya... buf, ni se sabe... y nosotros, ahora, la

nuestra...a todo el mundo gusta “disfrutar de su edad del pavo”... Volviendo al

monólogo introductorio...

Si uno pone su imaginación en lo que lee, puede acabar pensando que la ficción es tan

cierta como la vida. Y se le desalquila la azotea, se le va la olla, vamos, como a Don

Alonso Quijano, Don Quijote...

Agora es menester presentar a los personajes. Imagínense que en la vida real todos se

llaman Pablo. En mi clase un tercio de mis compañeros se llaman así... Pero en la obra

teatral... ahora verán quién es quién.

Este es Don Lorenzo, el Señor de la casa. Aunque ahora dormita, no todo va bien...

Insistió mucho a su hijo, Sancho, en que leyera indiscriminadamente todos aquellos libros,

y ahora, después de un desengaño amoroso de su hijo, todo aquello le va a pasar factura.

Aquí está Don Sancho que se halla en pleno ataque de locura: cree ser el personaje de la

novela que está leyendo. Y sus dos criados que apurados no saben como pararle los

pies...

Este es el Mayordomo que duda entre avisarle con sobresalto y contarle el caso o esperar

al natural despertar de su iracundo amo.

Aquí vemos a Don Pascual, el médico, que recibe mensaje de uno de los criados...

Agora les dejo para que disfruten de la obra titulada: La Locura de Don Sancho, si me

hacen la merced

LA LOCURA DE DON SANCHO

ESCENA I

(Llamando a la puerta)

Mayordomo: Mi señor, mi señor, despertad

Señor: (Abre la puerta) ¿Qué ocurre? ¿Por qué me despertáis?

Criado: Es vuestro hijo señor, ha vuelto a entrarle la locura y habla de una manera muy

extraña.

Señor: Traedlo aquí. (Sale el criado)

Page 76: Lectura continuada 2013

Pobre hijo mío, desde que Altisidora le rechazó se ha dedicado a leer libros y del mucho

leer y poco dormir se le ha trastornado el seso.

(Entran dos criados con el hijo)

Señor: ¿Qué os ocurre Sancho, hijo mío?

Sancho: Ser o no ser esta es la cuestión.

Señor: ¿Cómo?

Sancho: (Mirándole) Vos, ¿qué hacéis aquí? ¿Habéis vuelto para matarme? Ya me lo dijo

Merlín: no os fiéis de Morgana, lo único que quiere es vuestra muerte y vuestro trono.

Señor: Sancho, hijo mío, ¿no me reconoces? Soy tu padre.

Sancho: ¡No!, no volveréis a engañarme. Vos sois el mago Bunzá, el mismo que convirtió

a los gigantes en molinos justo cuando iba a ensartarlos con mi espada. ¡No volveréis a

engañarme! (Sale)

Señor: Cómo sufro viendo a mi hijo en esta situación, pero ¿qué puedo hacer? (Sale)

ESCENA II

(Entra el médico y se dirige al señor de la casa)

Médico: Buenos días querido Lorenzo ¿para qué me habéis llamado?

Señor: ¡Ay! querido amigo, mi hijo, ha enloquecido. La tristeza y la mucha lectura le han

llevado a ir convirtiéndose en personajes de la literatura.

Médico: ¿Qué me decís?

Señor: Lo que oís.

(Entra el hijo acompañado de un criado)

Page 77: Lectura continuada 2013

Sancho: (Suspirando) Julieta, Julieta.

Médico: ¡Don Sancho!

Sancho: ¿Qué decís bellaco? ¿A quién llamáis así? Mi nombre es Robin de Locksley, y

soy el dueño de estas tierras, así que marchaos. (Sale) Julieta, Julieta.

Señor: ¿Habéis visto?

Médico: Sí, y no puedo dejar de maravillarme ante tan extraña enfermedad.

Señor: Podéis decirme qué he de hacer para que se cure.

Médico: No sé, no sé. Dejadme pensar. ¿Y si le siguiéramos la corriente? ¿Qué pasaría si

nosotros también nos trasformáramos en personajes literarios? Quizá así podamos

ayudarle a salir de su locura.

Señor: ¿Pensáis que esa es la solución?

Médico: No estoy seguro, pero no creo que perdamos nada intentándolo.

Señor: De acuerdo, intentémoslo, y que el Cielo nos guíe. (Salen)

ESCENA III

Sancho: Con diez cañones por banda/ viento en popa a toda vela.../ no corta el mar sino

vuela/ un velero bergantín...

(Entran Lorenzo y el médico)

Médico: Contadme, Mío Cid, ¿cómo os fue en la última batalla?

Lorenzo: Pues no muy bien amigo mío. tan sólo matamos a mil moros y. . .

Sancho: ¿Sois vos el Mío Cid?

Señor: Así es, ¿con quién tengo el gusto de hablar?

Sancho: Con Dartañán

Page 78: Lectura continuada 2013

Médico: Buen espadachín me han dicho que sois

Sancho: Me alegra que hayáis oído hablar de mí. Pues sí así es.

Señor: ¿Y qué os trae a estas tierras castellanas?

Sancho: La búsqueda de nuevas aventuras, la vida en palacio es demasiado aburrida.

Médico: Entiendo.

Sancho: Bien señores, he de continuar mi marcha. Ha sido un placer conversar con

vuestras mercedes. Si me disculpan. (Sale).

Médico: Ciertamente curioso.

(A los cinco segundos entran dos criados)

Criado 1: Señor, vuestro hijo está retando a duelo a todos los de la casa.

Criados: Sí, a mí me ha citado mañana a las nueve detrás de la iglesia.

Médico: No os preocupéis, es sólo un delirio pasajero.

Señor: Espero que vuestro tratamiento no empeore el estado de mi hijo.

Médico: Tranquilo, confiad en mí. (Salen).

ESCENA IV

(Dos criados limpiando. Entra Sancho)

Sancho: ¿Qué buscáis, rateros? ¿Pretendéis robarme? Largo de aquí maleantes sino

queréis que os atraviese con mi espada.

(Los criados huyen)

Page 79: Lectura continuada 2013

Sancho: (Arrodillado como si estuviera delante de una dama) ¿No es verdad, ángel de

amor, que en esta apartada orilla. . . la luna más pura brilla y se respira mejor....

Médico: Mirad Mío Cid, ¿No es ese el bueno de Dartañán?

Señor: Ciertamente es él ¿Como os va monsieur?

Sancho: ¿A quién llamáis así? ¿Acaso tengo yo aspecto de francés? Mi nombre es D.

Juan Tenorio, y soy conocido en el mundo entero por el valor de mi espada y mi

capacidad de seducción.

Señor: Perdonad la confusión. Yo soy Rodrigo Díaz de Vivar, y este es mi escudero.

Sancho: ¿Sois vos el Cid Campeador?

Señor: Así es.

Sancho: (Hace una reverencia) Me honra estar en vuestra presencia. Soy un fiel

admirador vuestro. Vos sois mi modelo de valentía y de coraje en la lucha.

Médico: Ciertamente habéis elegido un buen modelo, pues no hay nadie tan valiente

como él.

(Entra un criado)

Criado 3: D. Lorenzo, señor, han traído una carta para vos. (Sale)

Sancho: ¿D. Lorenzo? Vos no sois el Cid, habéis intentado engañarme. Sois un bellaco y

un malnacido, un hombre sin honor.

Señor: ¡Sancho, hijo mío!

Sancho: ¿¡Cómo!? ¿os atrevéis a insultarme? ¿Acaso pensáis que no sé quién soy y de

quién procedo? Moriréis villano. (Le ataca)

(Forcejean. El médico trata de separarlos, caen al suelo y se golpean en la cabeza.

Sancho se levanta aturdido.)

Page 80: Lectura continuada 2013

Criados a Monólogo Introductorio:

Criado1: -¿Habéis visto algo?

Monólogo Introductorio: -No, ni papa.

Criado2: -Vamos a hacer una “repetición de la jugada”

Y da un golpe al estrado. Todos los personajes vuelven a su sitio rápidamente. Luego se

repite lentamente la escena.

Sancho: ¿Qué ha pasado? ¿Dónde estoy? Pascual, buen amigo decidme ¿que ha

ocurrido? Es como si despertase de un sueño.

Médico: Como si os sacaran de un libro diría yo. Pero ya estáis bien. ¡Mirad Lorenzo

vuestro hijo ya se ha curado!

(Lorenzo se levanta del suelo)

Sancho: ¡Padre!, ¿Qué hacíais en el suelo?

Lorenzo: ¡¿A quién llamáis así, impostor?! Yo soy Arturo, rey de Camelot y señor de la

mesa redonda. Mis caballeros son el orgullo y la envidia de todo el mundo conocido.

Médico: (Se lleva las manos a la cabeza) ¡Oh, no! ¡Hemos salido del fuego para caer en

las brasas!

Lorenzo: (Sonriendo) No os preocupéis, sólo estaba bromeando. ¡Que alegría que ya

estés sano! (Todos se abrazan)

Mientras se marchan Lorenzo se desmarca de los demás y, chasquea los dedos, mientras

todos se congelan. Acto seguido, mirando al público con voz de falsete dice: He de

seguirles la corriente para que no descubran que soy ¡Batmaaan!

Page 81: Lectura continuada 2013

CRIATURAS, de Roberto Vidal Bolaño 1ºBAC A

Ao medrar a luz medra con ela a figura daquel monstro feito de anacos doutros ideado

por Mary Shelley e ao que dotara de vida a soberbia do doutor Frankenstein. A

CRlATURA, tenra e repulsiva a un tempo, tal que a interpretada por Boris Karloff para o

cine nos clásicos de James Whale, érguese penosamente do chan cun corazón

ensanguentado latexando aínda entre as mans. Adivíñase entre a néboa, sobre a nudez

do chan, o corpo sen vida dunha muller, case unha nena.

CRlATURA:

Nunca entenderei

por que me tiñas máis medo a min

do que ao común da xente.

A miña monstruosidade

non é senón o reflexo

da que aniña en vós.

En ti,

en todos.

Pero eu non son real.

Son unha ficción.

Non existo.

Vós si.

(...)

O DA CARTElRA: Perdoe que interrompa así tan emotivo soliloquio, pero non puiden

evitar oílo e deixarme traspasar por un fugaz estremecemento. Pouca cousa, non se

preocupe. Ao contrario. Teño a tensión baixa e certa tendencia a que se me disparen os

triglicéridos. As emocións fortes convéñenme. Impórtalle que lle roube uns segundiños?

CRIATURA: Importa. Gustaríame estar só.

O DA CARTElRA: E pensa que eu non? A soidade é o estado natural do home moderno.

Estamos abocados a ela. É o noso sino. O único espazo que nos queda onde facer por

recoñecernos. Recoñecerse a si mesmo é fundamental hoxe en día. Pero para facelo hai

que saber mirarse nos outros. Que lle suxire o nome de Nietzsche? Non mo diga! Coñezo

a resposta. Pouca cousa, non si? Ou ningunha. O relembro difuso dun son, dunha

melodía, dunhas letras postas unha a carón da outra que presente ter escoitado a miúdo,

Nietzsche por aquí, Nietzsche por alá, pero das que o ignora todo. Equivócome?

CRIATURA: Non.

Page 82: Lectura continuada 2013

O DA CARTElRA: E non lle parece terrible?

CRIATURA: Por que había parecermo?

O DA CARTElRA: Porque o é! Coñecelo tíñalle servido de moito nun transo como o que

hoxe atravesa. Non sufriría nin a metade do que está sufrindo.

CRIATURA: E iso?

O DA CARTElRA: Non o sabe? El foi o que dixo que o consciente e o inconsciente, o

cotián e o descoñecido, o espectador e o seu dobre, eran elementos opostos e non

obstante complementarios que mantiñan entre si unha estraña relación de dependencia

pola que toda forma, todo ser, tiña o seu contrario ou o que é o mesmo, que o apolíneo

non é senón o anverso do dionisíaco e viceversa. Ou sexa, que é necesario que haxa

xente coma vostede para que a poida haber coma min. Non sei se me explico.

CRIATURA: Non moito.

O DA CARTElRA: Non importa! Observo por como me mira que, malia non saber moi ben

do que falo, interésalle o que digo. Friedrich Wilhelm Nietzsche foi un dos meirandes

pensadores de todos os tempos. Alemán, por suposto! Como os bos xoguetes ou os bos

coches.

CRIATURA: Nunca oíra falar del.

O DA CARTElRA: Presentíao! Pero non se culpe. A ignorancia é unha inxustiza da que

non son responsables as vítimas, senón os verdugos. E os verdugos son sempre os

mesmos. Eles, os outros. Afortunadamente a natureza é sabia abondo e agasallounos con

ese ben inconmensurable e sen prezo que coñecemos como "curiosidade". A curiosidade

é o que nos salva. Vostede a esta altura é preso xa dela e como todo home inquieto, pero

prudente, estarase a preguntar: Quen é este tipo tan afable? Por que se dirixe a min sen

coñecerme? Que quere? Tranquilizareino. Nada. Un pouco de conversación. A apertura

dunha paréntese de diálogo nestes tempos de incomunicación e de silencio. Verá, o

pensamento é o caldo en que se coce a dúbida e a dúbida é o único camiño para chegar

á verdade. E que é o verdadeiro?

CRIATURA: E quen o sabe?

O DA CARTElRA: Ninguén! Nin hai por que! Non hai resposta! Non debe habela. O

importante é a dúbida. A necesidade mesma da pregunta. Preguntarse, esa é a cuestión.

Na filosofía, e moi en especial na de Nietzsche, reside todo o que é necesario saber para

que esa maquinaria pluscuamperfecta que é o home se manteña a punto. Ignorala é

como ignorar as leis da física ou as do motor de explosión. Sabe a que me dedicaba eu

antes?

CRIATURA: E como o hei saber? Acabamos de coñecernos.

Page 83: Lectura continuada 2013

O DA CARTElRA: Era camioneiro! Un oficio escravo onde os haxa, créame. ¿Como

pensa que tería sido a miña vida estrada adiante se ignorase os fundamentos do motor

diésel? O pensamento filosófico é o motor da nosa existencia. Nada anda sen el, nada se

move. Para controlar ese movemento, para saber cara a onde dirixilo, cara a onde ir, hai

que coñecer a fondo o motor que nos propulsa, que nos leva. E un deses motores é

Friedrich Wilhelm Nietzsche. E vostede dirá: A que vén todo isto? A onde conduce

semellante prédica? Moi sinxelo! Mire! (Extrae da carteira unha manchea de libros e

vainas apiñando.) A orixe da traxedia, Así falou Zaratustra, Consideracións intempestivas,

Máis alá do ben e do mal, A xeoloxía da moral, O crepúsculo dos ídolos, etcétera,

etcétera. Toda a obra completa. En edición rústica ou de luxo. E a un prezo especial, por

tratarse de vostede. Doce tomos encadernados en pel que serán a xoia da súa sala de

estar ou da súa biblioteca. En cómodos prazos e con compromiso de devolución se non é

do seu agrado. O que ás veces ocorre. Non todo o mundo comunga coas ideas e o

pensamento de Nietzsche. E de regalo, un práctico estante para os acomodar onde

quixer, un televisor en color e unha vaixela de sesenta e dúas pezas fileteada en ouro de

trinta quilates con reproducións da firma do sen par filósofo no anverso.

CRIATURA: Non sei ler.

O DA CARTElRA: Temos a solución a ese problema. Aínda que oficialmente xa está

esgotada, estou en condicións de lle ofrecer, sen que saia de aquí, e sen apenas

incremento no prezo, unha edición complementaria en casete, vídeo, compacto ou CD

ROM, a escoller, coas mesmas profusas ilustracións a todo color que no libro pero

ademais dixitalizadas e en movemento. Nunca é o mesmo imaxinar a voz dun autor que

escoitala en vivo e en directo. No Así falou Zaratrustra é o propio Zaratrustra quen fala.

Un luxo do saber e do dicir, pode crerme. Pura música. Por certo, e falando de música,

tamén temos as obras completas de Mozart e a Enciclopedia Británica, outra sinfonía da

erudición e do saber. Poñereillo todo. Non se arrepentirá, créame. Como dixo que se

chamaba?

CRIATURA: Non llo dixen.

O DA CARTElRA: Xa mo dirá! Non hai présa. Mentres tanto váiame dando o seu número

de DNI e o enderezo.

CRIATURA: Non teño.

O DA CARTElRA: Non ten que? Enderezo?

CRIATURA: Ningunha desas cousas que pide.

O DA CARTEIRA: Inventarémolas! Ten preferencia por algún nome en concreto? Que lle

parece Rufino? Rufino Santalices Mateos, con DNI 33.728.415 e domicilio ... poñamos

que aquí mesmo.

Page 84: Lectura continuada 2013

CRIATURA: Non teño cartos. Nin sei como obtelos. Nunca podería pagarlle.

O DA CARTEIRA: Nin ten por que! Moi poucos o fan. Téñaos ata que llos retiren. Daralle

tempo a lelos. Para cando o fagan, eu xa cobrei a comisión e resolvín o mes.

CRIATURA: Non podo.

O DA CARTEIRA: Veña, meu amigo! Non irá volverse atrás agora? (...) Quero que firme

aquí por convencemento. Porque sabe que xa non podería vivir sen coñecer a fondo a

obra de Nietzsche. Sen compromiso. E non se preocupe polo dos pagos. Xa miraremos

como arranxar iso.

CRIATURA: Non sei escribir.

O DA CARTElRA: Eu tampouco. Ou apenas. Hai outras maneiras de subscribir contratos

de compra venda. Témolo todo previsto. Mire! Levo tampón! Poña o dedo e asunto

resolto.

CRIATURA: Cal deles?

O DA CARTEIRA: Un calquera. O que máis rabia lle dea.

CRIATURA: Están enzoufados en sangue.

O DA CARTEIRA: Mellor. Aforramos tinta.