Cornelia Funke

RECKLESSCarne de pedra

Historia atopada e contadapor Cornelia Funke e Lionel Wigram

Ilustracións da autora

Tradución do alemán deMaría Xesús Bello Rivas

1ª edición: setembro 2010

Título orixinal: Reckless. Steinernes Fleisch

© Do texto: Cornelia Funke e Lionel Wigram, 2010© Das ilustracións: Cornelia Funke, 2010

© Da tradución ao galego: María Xesús Bello Rivas, 2010

© Deseño da cuberta: Alison Impey© Fotografía da cuberta: Simon Marsden / The Marsden Archive

© Detalles do marco: Shutterstock© Cuberta: Hachette Book Group, Inc., 2010

© Desta edición: Edicións Xerais de Galicia, 2010Doutor Marañón, 12, 36211, Vigo

http://www.xerais.esxerais@xerais.es

ISBN: 978-84-9914-161-9Depósito legal: VG 624-2010

Printed in SpainImpreso en Huertas

www.corneliafunke.es

Reservados todos os dereitos. O contido desta obra está protexido pola lei que

establece penas de prisión e/ou multas, ademais das correspondentes indemnizacións

por danos ou prexuízos, para os que reproduzan, plaxien, distribúan ou comuniquen

publicamente, en todo ou en parte, unha obra literaria, artística ou científica, ou a súa

transformación, interpretación ou execución artística fixada en calquera

tipo de soporte ou comunicada a través de calquera medio,

sen a preceptiva autorización.

Para Lionel, quen deu coa porta cara a esta historia sabendo dela, decote, máis ca min mesma. Amigo e inventor de ideas, insubstituíble nesta e na outra banda do espello.

E para Oliver, quen lle coseu deseguido roupas inglesas a este conto para que o británico e a alemá puidesen narralo xuntos.

1

Había unha vez

A noite alentaba pola casa coma un animal escu-ro. O tictac dun reloxo. O estralo do chan de tarima cando escorreu ao saír do cuarto. Todo afogaba no seu silencio. Pero Jacob amaba a noite, sentía a súa escuridade coma unha promesa sobre a pel. Coma un abrigo tecido de liberdade e perigo.

Fóra, o resplandor das luces da cidade facía es-vaecer as estrelas, e a ampla vivenda asfixiaba coa tristura da nai. Esta non acordou cando Jacob entrou no dormitorio e abriu o caixón da mesa de noite. A chave estaba xusto a carón das pílulas que a facían

8

Cornelia Funke

9

Reckless. Carne de pedra

durmir. O metal adaptouse, frío, na súa man cando este volveu saír polo escuro corredor.

No cuarto do seu irmán, coma sempre, seguía prendi-da a luz, Will tíñalle medo á escuridade e Jacob compro-bou que durmía profundamente antes de abrir o despacho do seu pai. Súa nai non volvera entrar alí desde que este desaparecera. Pero non era a primeira vez que Jacob se metía, ás furtadelas, no cuarto abandonado para buscar as respostas que ela non lle quería dar.

Era coma se John Reckless acabase de estar alí apenas unha hora antes e non máis dun ano atrás. Na cadeira do escritorio colgaba a chaqueta de punto que tantas veces levara posta e unha bolsiña de té usada secaba nun prato xunto ao almanaque que aínda sinalaba as semanas dun ano xa pasado.

Volve!, escribiu Jacob co dedo nas fiestras embazadas, sobre o po do escritorio e nos cristais da vitrina na que aínda estaban as vellas pistolas que coleccionara o seu pai.

Pero o cuarto estaba silencioso e baleiro, e el tiña doce anos e xa non tiña pai. Jacob deulle unha patada aos caixóns que durante tantas noites revisara sen éxito. Guindou cunha furia silenciosa libros e revistas dos estantes e arrincou as maquetas de avión que penduraban sobre o escritorio, aver-goñándose do orgullo que sentira cando lle deixaran pintar unha delas de vermello.

Volve!, quixo berrar a través das rúas que sete pisos máis abaixo trazaban profundas fendas de luz por entre os blo-ques de edificios e nas mil fiestras que imprimían cadrados luminosos na noite.

Unha folla de papel caeu dun libro sobre reactores e Jacob só a recolleu porque creu recoñecer nela a letra do seu pai. Pero axiña se decatou do erro. Símbolos e ecua-cións, o bosquexo dun pavo real, un sol, dúas lúas. Nada que tivese sentido. Agás unha frase que atopou no reverso da folla:

O ESPELLO SÓ SE ABRE PARA QUEN NON SE OLLA A SI

MESMO.

Jacob xirou e o seu propio reflexo devolveulle a mirada.O espello. Aínda lembraba ben o día en que o seu pai o

colgara alí. Pendía coma un grande ollo escintilante entre os andeis dos libros. Un abismo de cristal no que se reflec-tía, distorsionado, todo aquilo que John Reckless deixara atrás: o seu escritorio, as vellas pistolas, os seus libros... e o seu fillo máis vello.

O cristal era tan irregular que resultaba difícil recoñe-cerse nel e máis escuro ca outros espellos; as roseiras que se enroscaban sobre o marco de prata semellaban tan autén-ticas que parecía que ían murchar en calquera momento.

O ESPELLO SÓ SE ABRE PARA QUEN NON SE OLLA A SI

MESMO.

Jacob pechou os ollos.Púxose de costas ao espello.Buscou apalpando tras o marco algún fecho ou un pi-

caporte.Nada.Espetou unha e outra vez os ollos no seu propio reflexo.Pasou bastante tempo ata que se decatou.A súa man era pequena de máis e apenas atinaba a ocul-

10

Cornelia Funke

11

Reckless. Carne de pedra

tar a imaxe desfigurada da súa cara, o cristal escuro pe-gouse aos seus dedos coma se estivese agardando por eles e, de súpeto, a estancia que vía no espello, ás súas costas, xa non era o despacho do pai.

Deu a volta. A través de dúas ventás estreitas caía a luz da lúa sobre grises muros e os seus pés descalzos pousaban sobre chans de tarima cubertos de cascas de landra e de ósos roídos dun paxaro. A estancia non era máis grande ca o cuarto do pai, e Jacob viu sobre el arañeiras colgando coma veos na armazón do tellado.

Onde estaba? O luar pintoulle manchas sobre a pel ao se achegar a unha das fiestras. Sobre a basta repisa quedaran pegadas as plumas ensanguentadas dun paxaro e, moito máis abaixo, albiscou muros abrasados e negros outeiros onde lapeaban algunhas luces perdidas. Estaba nunha to-rre. Perdidos estaban o mar de casas e as rúas iluminadas. Todo o que coñecía desaparecera. E entre as estrelas había dúas lúas, das cales a máis pequena era vermella coma unha moeda enferruxada.

Jacob mirouse no espello e viu nel o medo na propia cara, mais o medo era unha sensación que lle agradaba, que o tentaba cara a lugares escuros, a través de portas prohibidas, moi lonxe de si mesmo, incluso podía borrar a morriña do pai.

Non había porta ningunha nos muros grises, só un por-telo no chan. Cando Jacob o abriu, viu os restos dunha esca-leira queimada que desaparecía na escuridade, e por un in-tre creu ver agatuñando polas pedras, debaixo del, un home minúsculo. Pero un ruído de rabuñadas fíxoo dar a volta.

As arañeiras caían sobre el e ao mirar, asustado, ao seu redor, algo lle saltou á caluga emitindo un rouco bufo. Soaba coma un animal, pero a cara desfigurada, pálida e engurrada que lle amosaba os dentes querendo morderlle a gorxa semellaba a dun vello. Era moito máis pequeno ca Jacob e fraco coma un saltón. A súa roupa parecía feita de teas de araña e o pelo branco chegáballe ata a cintura, e cando Jacob o agarrou polo delgado pescozo, cravoulle os dentes amarelos na man. Dando un berro, sacudiu o agre-sor dos ombreiros, pero este saltoulle por detrás mentres relambía os beizos cheos do sangue de Jacob e, antes de que o puidese alcanzar, Jacob xa estaba apertando a man ilesa sobre o seu reflexo asustado. A fraca figura desapare-ceu xunto cos muros grises e el volveu ver ás súas costas o escritorio do pai.

—Jacob?A voz do irmán apenas se distinguía entre os latexos do

seu corazón. Jacob, bafexante, apartouse do espello.—Jake, estás aí? Turrou da manga para ocultar a man mordida e abriu

a porta.Os ollos de Will estaban fóra das órbitas. Volvera ter

malos soños. O irmán pequeno. Perseguíao coma un ca-deliño e Jacob protexíao no parque e no patio da escola. Mesmo ás veces lle perdoaba que a súa nai o quixese máis ca a el.

—Mamá di que non entremos no cuarto.—E desde cando fago eu o que di mamá? Non sexas

laretas ou non te volvo levar ao parque.

12

Cornelia Funke

Jacob creu sentir na caluga o cristal do espello, frío coma o xeo. Will fisgou discretamente, pero baixou a cabe-za cando Jacob pechou a porta. Will era precavido, Jacob, irreflexivo. Calmo un, impetuoso o outro. Este, inquedo. Aquel, tranquilo. Cando lle deu a man a Jacob, descubriu o sangue nos dedos e mirouno interrogante, pero Jacob levouno para o cuarto sen pronunciar palabra.

O que o espello lle amosara era só cousa súa. Só súa.

2

Doce anos máis tarde

O sol estaba xa baixo, a piques de chegar á altura dos muros da ruína, e Will seguía a durmir, esgotado polas dores que o sacudían desde había días.

Jacob ergueuse e cubriuno co seu abrigo. Un erro, Jacob, despois de tantos anos de precaución.

Todos eses anos nos que tivera un mundo enteiro como propio quedaran atrás. Todos eses anos nos que o estraño mundo se convertera no seu fogar... Acabáronse. Xa con quince, desaparecera durante semanas tras o espello. Con dezaseis perdera a conta dos meses e, a pesar de todo, gardara o segredo. Ata

14

Cornelia Funke

15

Reckless. Carne de pedra

que un día tivo demasiada présa. Esquéceo, Jacob. Non po-des cambiar nada.

As feridas do pescozo do seu irmán curaran ben, mais no antebrazo esquerdo xa comezaba a verse a pedra. As veas, de cor verde clara, avanzaban cara abaixo ata a man e bri-llaban na pel de Will coma a superficie do mármore puído.

Un simple erro.Jacob apoiouse contra unha das columnas feluxentas e

alzou a mirada cara á torre onde estaba o espello. Nunca o atravesara sen se asegurar de que Will e a súa nai estaban durmindo. Xamais. Pero desde a morte desta, xa non había no outro lado máis ca un cuarto baleiro e devecía por volver pegar a man no cristal escuro para fuxir. Lonxe, moi lonxe.

Impaciencia, Jacob. As cousas como son. Unha das túas ca-racterísticas máis peculiares.

Aínda podía ver a cara de Will, deformada no cristal escuro, aparecendo no espello detrás del. Onde vas, Jacob? Un voo nocturno a Boston, unha viaxe a Europa. Moitas foran as desculpas ao longo dos anos. Era tan bo menti-reiro como o fora o pai. Pero a súa man xa se axustara ao vidro frío e Will, por suposto, imitouno.

O irmán pequeno. —Xa ole coma eles.Fox apartouse das sombras que proxectaban os muros

derruídos. A súa pelaxe era dunha cor vermella tal coma se o outono lla tinxise. Só nas patas traseiras se podían ver a modo de estrías as pálidas cicatrices que lle deixara a trampa. Xa pasaran cinco anos desde que Jacob a ceibara e desde aquela non saía do seu carón. Velaba o seu sono, ad-

vertíao dos perigos que os seus minguados sentidos huma-nos non percibían e daba consellos que conviña escoitar.

Un erro.Jacob pasou baixo o arco da entrada no que aínda pen-

duraban, das bisagras dobradas, os restos carbonizados do portón do castelo. Un gnomo recollía landras dos chanzos demolidos da escaleira dianteira e en canto caeu a sombra de Jacob sobre el, fuxiu escorrentado. A ruína estaba in-zada deles. Nariz requichado e ollos vermellos. Levaban pantalóns e camisas feitos de roupas humanas roubadas.

—Mándao de volta! Para iso viñemos, ou?Era difícil non oír a impaciencia na voz de Fox.Pero Jacob sacudiu a cabeza.—Non o debín traer aquí. No outro lado non hai nada

que o poida axudar.Jacob faláralle dese mundo do cal proviña, aínda que

Fox realmente non quería oír falar del. Abondáballe co que sabía: que se trataba do lugar no que el desaparecía con demasiada frecuencia e do que traía lembranzas que o per-seguían durante semanas, como sombras.

—Vale, e que? Que pensas que vai ser del aquí?Fox non chegou a dicir isto, pero Jacob sabía que o es-

taba pensando. Neste mundo os homes mataban os seus fillos en canto lles descubrían a pedra sobre a pel.

Ollou cara abaixo, cara aos tellados vermellos que se perdían no luscofusco ao pé do outeiro do castelo. Come-zaban a resplandecer as primeiras luces de Schwanstein. Desde a distancia, a cidade semellaba un deses típicos de-buxos que se imprimían nas latas de doces de Nadal. Pero

16

Cornelia Funke

17

Reckless. Carne de pedra

desde había uns anos, as vías do tren cruzaban os outei-ros do fondo e das chemineas das fábricas ascendía un fume negro no ceo do crepúsculo. O mundo tras o espello quería facerse adulto. Aínda que a carne de pedra que lle medraba a seu irmán non a sementaran teares mecánicos, nin ferrocarrís ou outros adiantos modernos, senón a vella maxia que habitaba en fragas e cotarelos.

Un corvo do ouro aterrou sobre as baldosas escachadas. Jacob escorrentouno antes de que grallase un dos seus te-nebrosos meigallos.

Will xemeu mentres durmía. A pel humana non lle cedía paso á pedra sen resistencia e Jacob sentía a dor como pro-pia. Só por amor ao seu irmán regresara unha e outra vez ao outro mundo. Aínda que o facía, co paso dos anos, cada vez con menos frecuencia e a súa nai choraba e ameazárao con avisar os servizos sociais sen imaxinar cara a onde desapare-cía seu fillo. Pero Will botábaselle ao pescozo, abrazándoo e preguntándolle que lle trouxera. Zapatos de gnomos, a gorra dun polgariño, un botón de cristal de elfo, un anaco da pel con escamas dun home das augas. Will gardara os presentes debaixo da cama e pronto tomou as historias que Jacob contaba por contos argallados só para el.

Agora sabía que todo era certo.Jacob cubriulle co abrigo o brazo deformado. No ceo xa

se podían ver as dúas lúas.—Coida del, Fox –dixo mentres se erguía–. Volverei

axiña.—A onde vas? Jacob! –a raposa cerroulle o paso– Nin-

guén pode axudalo!

—Xa veremos –dixo apartándoa–. Non deixes que suba á torre.

Seguiuno coa mirada mentres baixaba pola escaleira. As únicas pegadas de botas que había sobre os chanzos balorentos eran as súas propias. Ninguén subía ata alí arri-ba. A ruína disque estaba enmeigada e Jacob oíra ducias de contos sobre a súa decadencia. Mais despois de tantos anos aínda non sabía quen deixara o espello na torre. Así como nunca soubera cara a onde desaparecera o pai.

Un polgariño saltoulle á camisa e Jacob logrou atrapalo antes de que lle arrincase o medallón que levaba colga-do no pescozo. Outro día calquera daría en perseguir o pequeno ladrón inmediatamente. Os polgariños gardaban tesouros importantes nos buratos das árbores nas que vi-vían. Pero xa perdera tempo abondo.

Un erro, Jacob.Volvería poñer as cousas no seu sitio. As palabras de

Fox seguírono mentres descendía a pendente empinada.Ninguén pode axudalo.Se ela estaba no certo, axiña deixaría de ter irmán nin-

gún. Nin neste, nin no outro mundo.Un erro.