andoriña para blog

COLEXIO SAGRADA FAMILIA ANDORIÑA ANO 2013



- 2 -

PORTADA

SUMARIO

UN NENO NON É UN VASO QUE ENCHER…

ACTIVIDADES DE INFANTIL

AS PAISAXES

CONCERTO DIDÁCTICO DE NADAL

POEMAS 4º E.P.

PANIFICADORA ALDÁN

OBRADOIRO DE ARQUEOLOXÍA

ESCRITURA CREATIVA

POEMAS 6º E.P.

UN DÍA COMPLETO

DÍA DO LIBRO

CONTAMOS CONTOS

UN ANIVERSARIO MOI ESPECIAL

QUERIDA BRANCANEVES…

PROXECTO DO MAR

MALAS PALABRAS

UN DÍA DE CONVIVENCIA

UNHA CANTIGA DE ESCARNIO MODERNA

AS VALENCIAS

IST MEETING POINT

ADIVIÑAS

LETRAS GALEGAS 2013

RELATOS PREMIADOS - LETRAS GALEGAS

FINALISTAS DO II CERTAME LETRAS GALEGAS

POEMAS GAÑADORES – LETRAS GALEGAS

GÚSTAME A BIBLIOTECA DO MEU COLE

A VIDA EN GRÁFICAS

INVESTIGAMOS SOBRE A PREHISTORIA

A FALA

MUSEO DO MAR

VISITAS DE 5º E 6º E.P.

CHARLA EN GERIATROS

FIN DE ETAPA

CABÁRCENO

OFRENDA FLORAL

FORESA- CASA MUSEO DE ROSALÍA

CURSO 2000-2001

TORNEOS DA ESO

IIIOLIMPIADA ESCOLAR

PASATEMPOS

Dirección: COLEXIO SAGRADA FAMILIA

Redacción:

ALUMNOS E ALUMNAS

PORTADA:

Mª José e Carmen, 4º ESO


Gústanme as frases célebres porque soen ser profundas; non un burato

sen fondo,non, senón algo que nos fai pensar, reflexionar e nos serve

para aplicar nalgún momento da nosa vida cotiá.

Esta frase é especialmente fermosa porque todo, todo o aplicado ós

cativos é marabilloso.

Dinos que non debemos preocuparnos tanto da parte material dos nosos

fillos, os nosos alumnos. É importante que coman, que non pasen frío, que

disfruten cos amigos, cos xogos; que os coidemos cando están “maliños”.

Tamén é importante que adquiran coñecementos ou conceptos, pero non

debemos de producirlle unha enchenta, nin atiborralos de algo que non

entenden. Cómpre ensinalos a diferencia-lo principal do secundario, as

ideas esenciais das que non o son tanto, para que sexan quen de priorizar

e desbota-lo inservible das súas acutacións e actitudes vitais.

Todo isto é necesario, pero máis aínda o é que medre en grandeza de

espírito e que sinta interese, apetencia, desexo vehemente por se algo e,

sobre todo, alguén na vida.

Hoxe, que nos preocupa tanto o “ter”, e, moi pouco o “ser”, podería posuír

máis forza esta frase. Debemos preocuparnos moito e ben de que os

nosos nenos cheguen a ser algún día esa chama acesa e ardente que

iluminen a tódolos que están a rentes deles, incluídos nós, que puxémo-lo

primeiro pau do lume para conseguilo.

Mª Carmen González, mestra

“UN NENO NON É UN VASO QUE ENCHER,

SENÓN UN FOGO QUE ACENDER”

Covadonga

Oviedo Covadonga



Neste curso, os nen@s de

Educación Infantil levamos a

cabo o proxecto “Os barcos” no

que traballamos distintos tipos:

de pesca, mercantes, de pasa-

xeiros e elaboramos un periódico.

Celebramos o DÍA DA PRENSA coa ela-

boración dun mural sobre o proxecto

dos barcos no que os nen@s o pintaron

usando distintos materiais.

Tamén comenzamos a traballar estimula-

ción temperá mediante o gateo, arras-

tre e a escaleira de braquiación.

Xunto cun novo método de

intelixencias múltiples

(facendo e comendo unha

ensalada, elaborando zume,

e tamén auga de colonia….)

- 4 -


Polo Nadal representamos dúas obras de Teatro, e á volta das vacacións visitamos un

BELÉN

En febreiro fomos o centro cultural

Caixanova para ver a obra: ”TRISTÁN

CARA DE CAN”, e tivemos a visita

dun contacontos que nos amosou

mediante sombras a obra…

“O DERRADEIRO DRAGÓN”

En marzo visitamos a Panadería Iglesias

onde nos ensinaron as instalación e como

elaboraban o pan, pasteis, e os ovos de

Pascua.

Participamos no día do deporte

facendo distintos xogos

O 30 de maio visitamos a granxa escola

Serantellos en Cambados onde elaboramos

pan e traballamos na horta….

Covadonga Oviedo Covadonga



Os nenos e nenas de 1º Educación

Primaria traballamos as paisaxes.

Dentro das actividades

desenvolvidas, buscamos fotos en

diferentes xornais e

posteriormente elaboramos unha

paisaxe de costa en plastilina.

Cada grupo foi construíndo a súa

paisaxe elixindo as cores

apropiadas para cada elemento

da paisaxe.

Foi unha actividade

moi motivadora

para os nenos feita

con moito gusto e

detalle.

- 6 -



Dentro das actividades levadas a cabo nas festas do Nadal, tivemos a sorte de ter no noso

cole ao grupo de música tradicional "ABALADOIRO" de Coiro que nos ofreceu un

interesante e divertido concerto, onde nos amosaron os instrumentos propios da música

tradicional galega.

Non só puidemos ver os instrumentos máis

usuais, senón tamén outros que se tocan con menos frecuencia pero que son moi chamativos

e teñen un son moi fermoso. Estamos a falar da zanfona, ocarina, tarrañolas, culleres,

legón, culleres, charrasco,cunchas,…

Os instrumentos que máis lle gustaron aos

alumnos foron a pandeira, a ocarina a zanfoña o charrasco e o acordeón. Na actuación

participaron dous alumnos que ensaian con este grupo,Mauro e Samuel Pardavila.

Tamén participaron nalgunhas pezas alumnas do centro que tocan a pandeireta.

- 7 -


Algúns alumnos resumiron o concerto como

unha actividade moi divertida e entretida, xa que os músicos tocaban moitos instrumentos

diferentes e tiñan moito ritmo. Para outros foi un concerto que lles sorprendeu, porque non

coñecían moitos dos instrumentos que tocaban os músicos e amosaban sorpresa cando os

interpretaban.

Puideron ver en directo instrumentos da tradición galega que nunca viran e como era o seu

son!!

Ao final

prepara mos

unha cantiga de Nadal

que acompañamos con

pandeietas e cunchas

e onde participaron

alumnos e alumnas de

diferentes idades

xunto co GRUPO

ABALADOIRO.

FOI XENIAL ¡!!


-




-

- 10 -

Don Choco vive nun oco. Doña Faneca, baixo a area.

O santiaguiño no seu niño

E a agulla dorme, dorme coa marea chea.

A dorada é moi delgada

E don Choco segue no seu oco,

O peixe Lúa, parece unha duna

e o tiburón branco segue vivindo nun barco.

Pablo e Jose

O MAR

O león grandón

é moi comilón

e cando canta unha canción

sáelle do corazón.

O león salvaxe

ten marrón a pelaxe

e cando caza animais

é feroz de máis.

O león dormilón

cando ten tempo

dorme a sesta

un montón.

Á aguia

non lle gusta o león

porque sempre lle colle

o seu sillón.

Eduardo e Sofía

Non hai area amarela no fondo do mar, e as cunchas non teñen donde apoiar,

as cunchas choran e choran porque non teñen lar, e a algunhas dálle igual porque teñen o poder de voar.

A banda “Plash”mola como una estrela fugaz, o cabaliño de mar é un “DJ” con antifaz,

a súa amiga Pili canta coma Bisbal e as cunchas bailan e bailan sen parar.

Que pasa no fondo do mar? Que a area volveu dunha viaxe ao seu fogar.

Que pasa agora no fondo do mar? Que as cunchas xa teñen onde se apoiar.

Silvia e Susana

Xa non hai ras nas lagoas que pasará? xa non croan

onde irán? Xa non quedan

sabes onde irán? As lagoas están vacías

que pasará? Que lles ocorre ás ras?

Que lles pasará? Non sei, non sei,

xa voltarán. As ras están enfermas

pobriñas elas! Xa no nos despertarán Nunca máis pola mañá.

Carlota e Nerea

Que lle pasa ó león? Está enfadado.

non pode durmir nin xogar ós dados. Está no seu cuarto triste e fatigado.

Se vén o seu irmán dille que está canso. Se ven o seu amigo a xogar aos dados el dille que non,

que está triste e fatigado. Breixo e Pedro

O mar ten moitos animais a onde irán?

vanse sin máis. Vaise o bonito

por moi chulito, vaise o tiburón

por ser moi bombón. Vaise a sardiña

por ser pequeniña, vaise a balea

por estar moi chea. Vanse todos, a onde irán?

vanse á escola no fondo do mar.

Candela e Aitana

A LAGOA O LEÓN O MAR

O LEÓN

O FONDO DO MAR



El martes 16 de octubre salimos con

nuestros compañeros de 3º de E.P., a

una actividad complementaria a la

"PANIFICADORA IGLESIAS"

Nos guió el Sr. Rogelio. Nos llamó la

atención que hicieran su propia

levadura.

El pan tarda en hacerse, todo el

proceso, 4 horas. Había máquinas

para hacer empanadillas, cocer

magdalenas y para hacer distintos

tipos de pan.

Le hicimos algunas preguntas.

Nos comentó que había 62

trabajadores, los más mayores

tienen 60 años y los más jóvenes

entre 22 y 26. Trabajan en 2 o 3

turnos.

También nos dijo que una

barra de pan cuesta 80 cént.,

pesa 250g y hacen unas 14000

barras al día, que reparten en

14 furgonetas.

En el año en que nacimos

(2003) una barra de pan

costaba casi como ahora.

Al terminar la visita nos pusieron

una deliciosa merienda con: bollos

de leche, pizza, refrescos, galletas

y magdalenas recién salidas del

horno. Nos dijeron que están muy

contentos porque reparten sus

productos también fuera de Galicia.

Pedro, Nerea, Jose y Carlota ( 4º E.P.)

- 11 -

¡La visita nos gustó

mucho!



SOMERXÉMONOS na época da Prehistoria

para comprender mellor o obradoiro que

iamos facer.

RECIBIMOS unha explicación dos distintos

métodos empregados polos arqueólogos e as

distintas tarefas do seu traballo.

CONVERTÉMONOS en arqueólogos buscando distintas pezas pertencentes aos nosos

antepasados.

INTERPRETAMOS os obxectos atopados podendo así coñecer moitos aspectos da vida

nesta época.

- 12 -

Os alumn@s de 5º e 6º de

Educación Primaria,

visitamos o castro situado no

Museo do Mar de Vigo



- 13 -


A paz é bonita, a paz é fermosa,

a paz soe ser linda e tamén amorosa.

A paz é necesaria para sobrevivir, tamén é sagrada e ás veces fai rir. Vivo nunha aldea

na que sempre reina a paz

non é tan fea nin tampouco

defraudará.

Sempre que haxa paz todo será bonito,

aínda que nalgún lugar non pasa sempre iso.

O meu poema acaba e a todos desexo paz. Onte cando xogaba,

déronme todos a man

Laura Coya , 6º E. P.

A PAZ

A miña aldea non é moi elegante, pero na nosa ría, tópase un bo bogabante.

A praia está ó lado do río,

e aínda que non sempre, pero vai frío.

Hai un camiño longo e estreito, e del non se saca moito proveito.

Rematando o camiño hai unha alameda,

e inda que hai crise, topas algunha moeda.

Cara ó final hai un muelle para pescar, e tamén hai nenos que se botan a nadar.

E aquí remata a miña pequena aldea,

na que vou pasear ó meu can cunha correa.

A xente deste grande e fermoso pobo, non é que ande moi amodo.

Cando molla os pés o vello de enfrente, vai tan despacio que o leva a corrente.

Logo está a miña veciña que é modelo, que non pode nin co seu longo cabelo.

Sempre miro a Xoán o que non fai fogueira,

e inda que soe raro ten a maior das maceiras.

E aquí remata a miña poesía,

que de verdade, fixen con moita alegría.

Borja Rodríguez

5º E.P.

A MIÑA ALDEA

A paz que pouco dura. A paz que pouco

aguanta. A paz que se disfruta. A paz que te relaxa.

Isto non é broma. Dígocho en serio.

O símbolo é a pomba e a rama da oliveira.

Para a xente que sofre.

Para os nenos que morren

O malo que ocorre, neste día, que se borre.

O día de festa

que celebramos aquí O día sen violencia para eles e para min

Exemplos de paz: Os días de clase: atención prestar

e non facer chantaxe

Hoxe lendo un libro, vexo o significado

A paz é un nome lindo. Está demostrado

María Rodríguez

6º E.P.

A PAZ



No acuario puidemos ver

especies que habitan as nosas

costas e os nosos ríos. Tamén

reforzamos conceptos que xa tiñamos adquiridos e aprendemos moitas cousas novas. Chamounos

moito a atención un tanque que ten lampreas, que é un peixe moi pouco evolucionado que carece de

mandíbulas. Visitamos o Nautilus, no que se atopa o tiburón Gastón, que está un pouco triste xa

que hai poucos días que morreu a femia que vivía con el no acuario. Tamén gustounos moito ver

como alimentaban as focas!!!!!

En SOGAMA

explicáronnos o traballo

que alí realizan e a

importancia dos tres

erres: REDUCIR,

REUTILIZAR e

RECICLAR.

No edificio de

clasificación de envases

lixeiros observamos

como separaban o

plástico PET (botellas de

auga), o plástico PEAD

(botellas mesturado vidro (QUE É 100% RECICLABLE!!!!), plásticos e cartón. Por último vimos a

planta incineradora, na que se queima o CDR (Combustible Derivado de Residuos) para a

obtención de enerxía eléctrica.de suavizante da roupa), as latas de aluminio (refrescos), os bricks

(leite) e as latas que non son de aluminio (conservas). No edificio destinado á recepción da "bolsa

negra" (colector verde) comprobamos que non separamos ben os refugallos, xa que coa materia

orgánica tamén hai mesturado vidro (QUE É 100% RECICLABLE!!!), plásticos e cartón. Por

último vimos a planta incineradora, na que se queima o CDR (Combustible Derivado de Residuos )

para a obtención de enerxía eléctrica.

- 15 -

O día 5 de abril os

alumnos e alumnas

de 1º e 2º da ESO

visitamos as

instalacións do

acuario de A Coruña

e as da Sociedade

Galega do Medio

Ambiente,

SOGAMA, en

Cerceda (A Coruña).



- 16 -

Os alumnos/as de 4º de E.P. celebraron un acto na biblioteca do Centro

Para esta ocasión cada alumno debería traer da súa casa o libro que máis lle

gustara ou que lle parecera máis interesante para presentarllo aos seus

compañeiros, facer un pequeno resumo e expoñer as razóns polas que elixiu este

libro e non outro, por que lle gustou e que foi o que máis lle chamou a atención.


“O raposo verde”

Era un raposo que se chamaba Manolo. Manolo era a mascota dunha familia. A familia tiña dous xemelgos e dúas xemelgas e parecíanse moito. Ós catro nenos gustáballe moito Manolo. Sempre estaban xogando con el. Un día estaban xogando ó balón con Manolo,ó lado das escaleiras que levaban ó sotano e... Manolo caeu¡ cando chegou abaixo caeulle un bote de pintura verde enriba. Os nenos non sabían que pasara. Pensaron que fora maxia. Despois foron de paseo ao monte e Manolo como se camuflaba tan ben,perdeuse. Os nenos volveron moi tristes á casa e contáronlle ós pais que se lles perdera. Os pais quedaron bocabertos ao oír iso. Porque sabían que tardarían moito en encontralo. Puxeron carteis,pero non serviu de nada. Foron polo bosque,pero tampouco o atoparon. Buscárono durante un mes,pero tampouco o atoparon. Un día acordáronse de que tiña un chip. Foron ó veterinario para que lles dixera onde estaba. Estaba ao norte do monte e foron buscalo. Cando chegaron onde estaba Manolo viron que estaba atrapado pero case non se vía porque era verde. Levárono outra vez ó veterinario para que o curara e ó chegar. lavárono e volveu a súa cor marrón.

Corina C. N. - 5º E.P.

“Xureliño actor”

Xureliño é un pequeno peixe que soña con chegar a ser actor e saír na tele. Carme, a súa mellor amiga, sempre xogaba con el a ser actores dunha canle de debuxos animados. Un día o director desa canle, viunos xogar e actuar e díxolles que eran moi bos actores e se querían unha película para esa canle tan famosa. Os dous peixiños emocionáronse e aceptaron. E así é como o pequeno xureliño converteuse en ``Xureliño actor´´. Ainoa F. V. - 6º E.P.

“O reloxo larpeiro”

Había unha vez,un reloxo que estaba no medio da praza,pero non era un reloxo normal,era un reloxo larpeiro! Comía as horas,os minutos os segundos... A xente xa dubidaba,e non sabían que facer. Chamaron a un mecánico especialista e moita xente máis... pero ningún puido facer nada! Ó día seguinte veu un cociñeiro,a xente pensaba:“Como vai arranxar o reloxo,un cociñeiro?” Cando o estaban amañando o reloxo... estaba reparado! E en vez de comer os minutos,as horas e os segundos comíase a noite,pero á xente non lle importaba,porque ó final acostumáronse e dixeron: -Como quero ó noso reloxo,paréceme único!! E, ó cabo do tempo,o reloxo sentiuse moi querido e estaba tan contento que xa non comía nin sequera a noite. Carmen C. N. - 5º E.P

Covadonga

Oviedo Covadonga


Geriatros 2013

4º aniversario

UN

ANIVERSARIO

MOI

ESPECIAL

O 23 de abril os alumnos de 2º da

ESO visitaron a residencia para

persoas maiores Geriatros. O

motivo foi a celebración do seu

terceiro aniversario. Despois de

ter realizado varias actividades

conxuntas co centro para nós era

moi especial que nos invitaran nun

día coma este. A animadora do

centro tiña preparada unha

gynkana na que realizamos varias

actividades cos maiores. Foi moi

divertido e enriquecedor.

Agardamos volver

pronto!!!!

2º ESO


Ola! O meu nome é Lucía, vivo en Darbo e teño 12 anos.

Seguramente ti vivas moi lonxe de aquí. Escríboche esta

carta para dicirche que eres moi especial; gústalles a case

tódalas nenas pequenas. Eu coñezo unha que lle encantan as

princesas e sobre todo ti. O seu soño sería poderte ver algún

día. Pero creo que iso non podería ser, non si?

Espero que contestes a esta carta porque así cando ela

aprenda a ler podería ensinarlla. Poríase moi feliz e tamén

querería escribirche. Xa non teño nada máis que dicir. Chao!

Moitos bicos e apertas!

Lucía Domínguez 6º EP


Este curso fixemos o proxecto “o mar.

Fixemos traballos con cartolinas de: moluscos, cefalópodos, equinodermos, peixes e outros

peixes.

Viñeron avós de algúns nenos da clase a contar cousas do mar como as redes e a pesca de

baixura e de altura. Veu Lucho para ensinarnos sobre as embarcacións e a pesca de baixura,

Suso veu contar sobre a pesca de altura e Josefa a contar sobre as redeiras.

Eu penso que foi divertido e aprendín moito sobre o mar.

Diego Nores García 2º E.P.

Primeiro día de clase, curso

2012-2013

Os alumno@s de 3º e 4º de Primaria fomos



Pontevedra para ver a obra teatral

“MALAS PALABRAS”.

Contaba a historia dunha nena que descubría

que era adoptada. Nun principio enfadouse

moito cos seus pais, pero despois comprendeu a sorte que

tivera ao ser a elexida entre tantos nenos.

- -



O pasado xoves 11 de outubro, os alumnos de 3º de ESO do colexio Sagrada Familia saímos de

convivencia. Ao pouco tempo de chegar, xa nos puxemos en marcha cara ao noso destino: o monte do

Facho. Acompañáronnos Ana, a nosa titora, e Chari. Primero paramos no parque a facer o que lle

chamamos “foto oficial”, xa que todos os anos se repite. Fomos ata Vilariño atravesando pola Vereda e

chegamos ao Cruceiro do Hío. Alí gozamos un pouco das vistas e refrescamos a gorxa. Continuamos o

camiño subindo pola Castiñeira e a pola calzada romana ata o outeiro Batente. Xiramos á dereita e,

nada máis comezar o camiño de Donón, descubrimos algunhas pedras que semellaban indios das

Américas. Desde os outeiros podiamos observar as fermosísimas vistas coas illas Cíes ao fondo. Despois

da camiñada chegamos ao Facho e alí comemos con fantásticas vistas e aínda mellor compañía. Entre

nós e as profesoras fixemos comentarios sobre o que observabamos no castro do Facho e por que

estaba situado alí. Acabamos facendo algunhas actividades xuntos e voltamos para a casa. Este día fixo

que nos xuntásemos máis e fósemos mellores compañeiros.

Laura García Bastón, 3º ESO

- 22 -



O moi porcallán de Efron

a High School Musical foi cantar

e no medio da entrevista

as orellas lle mandaron limpar.

O Justin Bieber encántame

cos aturuxos que pega.

As vacas foxen correndo

cando o ven pola veiga.

E eses de One Direction,

nas fotos con cara de anxiños,

fixo que a eses “tesouros”

lles ensinou a cantar Paris Hilton.

No verán mira que eran

pesados cos raios de sol,

ó final á de Rico e Méndez

deulle unha insolación.

Estes son algúns dos artistas

que me teñen chea de dúbidas.

Neste mundo fanse famosas

ata as festeiras vellas rusas.

Teño dúbidas sobre os artistas

que triunfan neste momento,

pero cóntovolas á présa

porque se me vai o tempo.

Melendi sempre está “sangrando”,

sempre sufrindo labazadas,

non di nada positivo

nas súas cancións desfasadas.

O “Baile do cabaliño”,

que agora anda moi de moda,

da miña tía Paula

vai ser o baile de voda.

Aquí vos presento agora

a marabillosa Hanna Montana

que, de tanto estar no estrelato,

a pobre quedou estrelada.

E esa tal Niki Minas,

co seu pelo multicolor,

vai tal para o Antroido

e de seguro que causa furor.

Alexandra García Domínguez

3º ESO

- -

-

- 23 -


AS VALENCIAS O estudo das valencias aplicando a Teoría das Intelixencias Múltiples.

Neste caso, desenvolvendo a intelixencia viso-espacial.

3º ESO


-


Os días 25, 26, 27 e 28 de xaneiro

tivo lugar en Aldán o primeiro

Meeting Point dos colexios

xestionados polo Instituto

Secular Cruzadas de Santa María,

fundado polo padre Tomás Morales SJ. Había unhas 130 persoas entre alumnos e profesores dos

colexios Sagrada Familia (Aldán), Sagrados Corazones (Ciudad Los Ángeles, Madrid), Safa – Grial

(Valladolid) e Nuestra Señora de las Delicias (Madrid). Participaron alumnos de 5º e 6º de Educación

Primaria e de 1º e 2º de ESO.

O motivo desta xuntanza non era

outro que CONVIVIR cos

alumnos e profesores doutros

colexios, e desde o colexio de

Aldán queriamos aproveitar a

ocasión para que coñeceran e

gozaran do noso privilexiado

entorno e do noso centro.

A experiencia foi moi positiva en

todos os sentidos. Ademais de

coñecer xente, compartimos

risas, experiencias, comidas,

saídas e momentos de

oración e reflexión.

O programa da

xuntanza foi moi

variado, houbo

actividades

deportivas, andainas

pola zona, talleres,

xynkana, e as veladas

nocturnas, nas que

cada colexio realizou

actuacións.

Agardamos que todos

os alumnos e

profesores se

sentiran a gusto, e

desexamos volvernos

reencontrar no

segundo Meeting Point.

- 25 -

Ata pronto!!!



- 26 -

Son mamífero

hervíboro.

Vivo en Australia.

Son de cor marrón

e teño unha bulsiña

na barriga para le-

var os fillos cando

son pequenos.

É un ser que vive na selva. É de

cor castaño ou laranxa. Ten

pelaxe e melena; e gústanlle

moito os animais.

É carnívoro.

Sumérxese baixo a

auga para pescar.

Vive na costa. É

moi rápido. Ten

ás, cola con moitas

plumas e un

peteiro moi longo.

Icíar

Sofía

Eduardo

Son un animal omnívoro. A

miña parella vaite espertar.

Tódalas mañás canta kikirikí.

Poño ovos; dalgúns saen

poliños, doutros non. Vivo no

galiñeiro e podo ter cor marrón.

Silvia Otero

Vive cerca das

lagoas. É pequeno

e leva a súa casiña

enriba. Pode ser

verde ou marrón.

É lento no seu camiñar.

Aitana

Teño cola peluda, moito

pelo na cabeza e patas,

que non te esqueza. Son

un depredador, que non

me mate o cazador. Vivo

na sabana, e como animais toda a semana.

Javier



Roberto Vida l Bolaño naceu en Sant iago de Compostela en

1950 e fa leceu na mesma cidade en 2002. Formou pa r te do

denominado Gru po Abrente que, a pa r t ir da década dos 70,

renovou e actua lizou tan to a escr it a como as representacións

dramá t icas ga legas. Todas a s súas act ividades xira ron sempre a rredor do tea t ro: desde a creación do

Gru po An troido , en 1975, a ta a súa compañía actua l Teatro do aqu í , pa sando pola breve

experiencia da coopera t iva Teatro do Estaribe l. En 1978 deu o paso defin it ivo que levou á s xentes

do tea t ro ga lego a se t ransformaren en profesoina is, superando de vez a panta sma de “amador” que

pa ira ra sempre sobre a h istor ia do noso tea t ro.

A súa produción está ca racter izada polo compromiso co pa ís e a lingua , a exper imentación estét ica , e

o diá logo coa t radición , t an to culta como popular , lit era r ia e h istór ica , socia l e polít ica . O feito de que

Vida l Bolaño escr ibise pa ra a súa compañía , coa urxencia que esixe a obr igada est rea anua l e a

a tención dedicada ao texto espectacula r , non empeceu en absolu to a ca lidade lit era r ia dos seus

textos dramá t icos.

A pesa r de que xa nas décadas dos setenta e oiten ta logra ra diversos premios ( “Abrente”, “ O

Facho”, “ Ciudad de Va lladolid”), como aconteceu con out ros in tegrantes do Gru po Abrente , o

recoñecemento a r t íst ico de Vida l Bolaño non se produciu a ta os anos 90, cando a obtención de

premios inst ituciona is, ga legos e por tugueses (“Rafael Dieste”, “Álva ro Cunqueiro”, “Xacobeo 92”,

“Eixo a t lán t ico”, “María Casa res”…), norma lizou tan to a publicación das súas obras como o seu

coñecemento por pa r te da prensa e, en consecuencia , do público.

A súa for te persona lidade

deixou unha profunda

pegada nos drama turgos

má is novos, cuxas

consecuencia s se verán co

t ranscorrer do tempo.

Son súas obras como

La u d a m u co, señ or d e

n in gu r es , Ba i la d ela d a

m or t e d i t osa , Día s sen

g lor ia , Toup or r ou t ou d a

Lú a e d o sol …

A figura e a obra de

Roberto Vida l Bolaño foron

fundamenta is na

const rucción dun tea t ro

naciona l ga lego.

An a Estévez 3º ESO

- 27 -



Relato premiado no certame das

LETRAS GALEGAS

Mara levantouse pola mañá á mesma hora que o día anterior. Comeu os mesmos cereais que o día anterior e fixo as mesmas

cousas no colexio que o día anterior. Logo comeu, bebeu, xogou, recolleu, camiñou e durmiu. Todo igual que o día anterior… E

ao día seguinte faría o mesmo. E ao outro, tamén. Mara comezaba a darse conta de que a súa vida era unha rutina e o peor de

todo era que a ela non lle gustaba. Estaba disposta a cambialo.

Ao día seguinte non se ergueu á mesma hora. Colleu a mochila e botou a camiñar. Camiñou horas e horas ata chegar a unha

vila chamada Aladeiro. Polo visto, acababa de suceder un terrible accidente que acabara coa vida dun neno chamado Isaac. Había

moitos policías. O neno caera a un río. Mara quería saír de alí axiña. Dábanlle calafríos.

Colleu un tren que levaba á fronteira de Galicia con Castela e León. Estivo horas naquel tren. Ata se fixo amiga dun

estranxeiro que lle contou que no seu país houbera unha guerra e que tivera que fuxir. Os seus pais morreran. Isto puxo moi triste

a Mara…

Máis tarde, cando chegou a Castela e León, non sabía que facer. Se ir cara ao norte ou cara ao sur, se ir en taxi ou en autobús,

se durmir na estrada ou nunha pousada. Cartos tiña. O bo da situación é que xa saíra da súa rutina. Na estación do tren había xente

pedindo cartos con carteis anunciando que tiñan cinco fillos, que estaban sen traballo… Mara pensou: “A maioría do que pon nos

carteis é falso.” A xente non lles facía moito caso. Pero si que era verdade que esa xente sufría moito.

A Mara custáballe abrir os ollos. Aínda estaba medio durmida, pero deuse conta de que un can lle estaba lambendo a cara.

Levantouse do banco. O estómago muxíalle. Buscou unha tenda de comida e mercou un bocadillo. A dependenta comezou a

falarlle:

- Ti non es de aquí, non?

- Eu, non. Son de Galicia.

- Ai, Galicia! A miña nai era galega. Como me gustaba de pequena ir aló, ver o mar,

salpicado de bateas e de barcos.

- Ías moito?

- Non, nena, non. Meu pai era feirante. Levábame sempre dun lado para outro. Un día

estaba en China comendo fideos e ó seguinte en Brasil vendo o carnaval.

- Que sorte! A miña vida é sempre igual e non me gusta.

- Ai, nena! Debes aprezar o que tes. De seguro que a túa vida é moi bonita e non é bo dar tantas voltas. Seino por experiencia

propia!

- Eu non opino así.- Dixo Mara , trabando no último anaco de bocadillo.- E, a túa nai, que foi dela?.- A muller ficou muda e

díxo:

- A miña nai non cheguei a coñecela.- Dixo a muller mirando cara ao chan.

- Síntoo. Eu…

- Non pasa nada, nena. Dixo a muller con cara de tristura.- É mellor que marches.

Mara quedou pensando naquela muller. Que lle pasaría á súa nai? Pensou que debía seguir camiñando. Que distinto era

Castela- León…! Xa levaba un tempo no camiño, cando se deu conta de que estaba desorientada; non sabía que facer nin a onde

ir. Ergueu a cabeza e mirou ao ceo. Tiña unha cor alaranxada que lle recordaba a súa nai. Dáballe igual que a atopasen ou non.

A nai andaría nunha viaxe de traballo…

Seguiu camiñando e tropezou cunha rapaza que levaba moita présa. Pediulle perdón, pero non lle contestou. Semellaba cansa e

tiña a cara avermellada. Saíu correndo e Mara seguiuna. Meteuse nunha calella, baixou unhas escaleiras e sentou nunha cadeira.

Mara agochouse e viu como a moza facía acenos de desesperación.

Volveu subir as escaleiras e dixo: - Non fai falla que te agoches.

Mara saíu do seu escondedoiro.

- 28 -


Como te chamas?.- preguntoulle.

- Anandi.—Respondeulle a rapaza.- Por que me seguías?

- Non sei…Quizás polo teu aspecto….- Dixo Mara en voz baixa.

- Eu son dun lugar chamado Aladeiro. Debo ir aló. Morreu o meu curmán.

- O teu curmán caeu ao río?.- Preguntou Mara, curiosa.

- Si, pero… como o sabes?

- Seino. Anandi botou a correr e Mara seguiu camiñando. Outra vez non sabía a onde ir… De súpeto, parouse. Botaba de menos a súa vida rutineira. Verdadeiramente, tiña morriña da súa casa! Entón, viñéronlle á cabeza todas as persoas que coñecera na viaxe: Anandi e o seu curmán Isaac, o estranxeiro que

coñecera no tren, os pobres con carteis e a dependenta. Deuse conta de que eles tiñan unha vida desgrazada e chea de incertidume. A súa, aínda que un pouco aburrida,

era segura

e che

a de cariño. Tiña uns pais que a querían, un fogar e comida enriba da mesa. Que máis se podía pedir? Alicia Piñeiro García 1º ESO

( Relato premiado no certame literario das Letras Galegas ) A potente luz dun lóstrego fixo que Evelyn espertara sobresaltada en plena noite. Sentouse nun extremo da cama, fregou os ollos á vez que suspiraba ruidosamente. Os pesadelos que levaban semanas atormentándoa volvéranse repetir. Dirixiuse lentamente ao baño, lavou a cara con auga fría e observouse fíxamente no espello: aínda tiña os ollos vidrosos polo sono e o pelo revolto caíalle a ámbolos lados da cara. - Ridícula, coma sempre.- Cuspiu o seu reflexo.

Cando se dispuña a durmir de novo, un lucecú voador atraeu a súa atención; algo sinxelo na absoluta escuridade que reinaba. Unha vez o insecto se decatou de que a rapaza o miraba, guiouna ata a saída da casa. Evelyn seguíao obediente, pero asustada. Non sabía por que lle interesaba tanto o destino do lucecú, pero tampouco era quen de ignorar a súa chamada. Adentrouse no bosque detrás daquela luz tan tenue. Viuse obrigada a correr para non perdela. O longo camisón branco enganchábase na ramaxe dos arbustos máis baixos, quedando máis e máis destrozado a cada paso.

De súpeto, a luz do lucecú desapareceu e Evelyn parouse expectante. Uns pasos máis e caería. Un acantilado. Afogou un grito e asomouse, cautelosa. O mar rompía estrepitosamente contra as rochas. Un aire fresco acariñoulle a cara, remexendo a súa fermosa melena castaña e provocándolle unhas agradables cóxegas nas costas.


Abofé que o sentimento de liberdade que aquel lugar transmitía era inigualable, ó igual que o temor que infundía. -Eve….- Era coma un murmurio, apenas audible nun principio. - Eve…- Repetiuse esta vez máis alto. O vento chamábaa, necesitábaa. - Eve…!- Soou por terceira vez, máis forte, máis desesperado.

O vento sopraba con máis forza, obrigándoa a dar un paso máis. Máis preto do abismo. As ganas irrefreables de saltar comezaron a invadila.

Pensou no amor que sentía por Hugo, o fácil que lle resultaba sorrir cando aqueles ollos azuis a observaban… A ledicia que sentiu naquel momento fixo que un sorriso se abrise paso entre as bágoas. -Ata aquí cheguei.- Murmurou.- Fun feliz, vou saltar.

O vento soprou con máis forza, insistente, impaciente. As ondas bateron contra o acantilado. Chamábana. Reclamábana. O vento sopraba. Un paso. Outro. Saltou. Chorou. Berrou.

Caía… -É outro pesadelo. Caía… Cando chegue abaixo, espertarei.

Caeu. Ana Piñeiro Gómez 4º ESO

Relación de finalistas do II Certame literario

das LETRAS GALEGAS 2013

Na categoría de 3º e 4º de ESO : Alexandra Dominguez de 3º de ESO en relato curto coa obra “Muller galega”.

Irene Dacosta de 3º de ESO en poesía co poema “Miña pequerrecha”.

Na categoría de 1º e 2º de ESO Pablo Pousa de 1º de ESO en relato curto coa obra “O chaval dos lóstregos”. Yasmina Zaki de 1º de ESO en poesía co poema “ A muller maltratada”.

Na categoría de 5º e 6º de E.P. : Laura Piñeiro de 5º de primaria na modalidade de poesía.

Xavi Dacuña de 6º de primaria na modalidade de pasatempos.

Na categoría de 3º e 4º de E.P. : Icíar Nores de 4º de primaria na modalidade de poesía.

Jennifer Novas de 3º de primaria na modalidade de pasatempos.

Covadonga


Os meus soños

Quero volver a vista atrás

e nunca lembrarme de ti.

Deixáchesme magoada

cos teus falsos aloumiños,

coas túas miradas encantadoras,

cos teus “quéroche”

que seguro eran para outra.

Quero poder brillar

coma un lóstrego na noite escura;

poder tocar o ceo coas mans.

Voar e ser libre coma unha gaivota,

poder ensinar o meu sorriso sen

vergoña.

Gañadores do II

Certame Literario

das

Letras Galegas

NORABOA

!!!

Covadonga Covadonga

Infancia nosa

Hai moito que cavilo no pasado

na ledicia deses tempos,

naqueles bos momentos,

que para outros nin foron lembrados.

Non poderei esquecela

esa fermosa liberdad

que, aínda que cun sorriso,

perdeuse coa idade.

Pois non foron simples momentos


OS INSULTOS DOS ANIMAIS

Vai a gaivota

paseando polo ceo,

e veu un trasno e…

chamoulle feo.

Tanto se enfadou

que quedou vermello

coma un amorodo

colorado e vello.

A xoaniña,

co seu traxe elegante,

chega o lucecú

e chámalle elefante!

A nai da galiña,

sempre pola Coviña

e a alondra búrlase dela,

por chamarse Marcela.

ESTA MAÑÁ AO ESPERTAR

Esta mañá ao espertar,

vin unha gaivota na miña ventá.

E púxenme a cavilar

que agarimo lle podería dar.

De súpeto veu ao meu pensar

que un amorodo lle podería proporcionar.

Despois de almorzar,

a gaivota pousouse no meu regazo

e comezoume a falar.

Contoume que o día anterior,

co seu amigo can,

fixeran unha falcatruada sen igual.

Foron ao monte un toxo buscar

para o seu amigo, o lucecú, molestar.

Na súa cadeira deixárono pousar

para cando el sentara Nela

un grande salto tivera que dar.


E o parrulo di:

en vez de insultarse, os animais

podían levar paz e felicidade

a toda a humanidade.

Silvia Otero 4º E.P.

Pero ese día pola mañá,

Nin lucecú nin ninguén

Na cadeira se quixo sentar.

Diego Rouco 6º E.P.

Posta en escena da

obra titulada:

“ AS NOSAS

LETRAS”

Actores:

1º ESO

Directora:

ANA GARCÍA


Me gusta mucho leer los libros y también me gusta llevar los libros a casa. Olalla Bernárdez 1º EP

Me gusta cuando me siento en la alfombra y practico la lectura.

Ainhoa 1º EP

Lo que más me gusta de la biblioteca son las colecciones de libros. Escoger

los libros que más me gusten y leerlos en la alfombra. Inés Dacunha 2º E.P.

Lo que más me gusta de la biblioteca son los libros de investigación sobre el planeta porque nos enseñan cosas

sobre el planeta gracias a los estudios científicos.

Nerea Valladares 2º EP

La biblioteca es mi parte favorita del colegio. Mi libro favorito es el de

chistes y me encanta leerlo. Bruno Estévez 3º EP

Lo que más me gusta de la biblioteca

es elegir libro, porque hay tantos para escoger que no sé cuál llevarme.

Antía Lemos 3º EP

Para mí la biblioteca es como una casa llena de libros. Lo que menos

me gustas es ver páginas pintadas o rotas en mis libros favoritos.

Eduardo Pérez 4º EP

Lo que más me gusta de la biblioteca

es elegir libros de las grandes

estanterías y apuntarlos. Siempre

nos preguntan la referencia del libro

y a mí me gusta contestarlo porque

es muy raro.

Silvia Otero 4º EP A nosa biblioteca é un sitio pequeno

pero moi acolledor para ler,

estudar…A miña clase, cando vai

coller libros vólvese tola; pero creo

que ás demais clases tamén lles pasa.

Todos pensan: “ o meu turno…”.

Hai libros tan bonitos…!

Claudia Gómez 5º EP

Lo que más me gustó de la biblioteca fue leer el “Misterio de la Mona Lisa”, porque es de misterio y aventura, y a

mí me encantan ese tipo de libros. Eva Canosa 5º EP

La biblioteca es un mundo de fantasía lleno de diferentes libros.

Nuestra biblioteca es el corazón de la lectura.

Irene Antúnez 6º EP

O que máis me gusta da biblioteca é poder coller infinidade de libros e contos adaptados á túa idade ou ós

teus gustos. Tamén o momento de ler na alfombra é moi acolledor.

Xabier Dacunha 6º EP



- 34 -

Relación talla de pie y altura 1º ESO

30

32

34

36

38

40

42

44

1,35

1,4

1,45

1,5

1,55

1,6

1,65

1,7

1,75

1,8

Talla de pie

Altura (m)


0

5

10

15

20

25

30

35

40

45

50

0

0,2

0,4

0,6

0,8

1

1,2

1,4

1,6

1,8

2

Talla de pie

Altura (m)


0

10

20

30

40

50

0

0,5

1

1,5

2

Talla de pie

Altura (m)

TALLA DO PÉ - ALTURA

Comidas preferidas en 3º ESO

Filete con

patatas

Cigalas

Almejas

Ensalada

Lasaña

Arroz con

pechuga de

pollo

Pechuga

empanada

Arroz

SpaghettisTortilla

COMIDAS PREFERIDAS

Relación talla de pie y altura 6ºE. P.

30

32

34

36

38

40

42

1,2

1,25

1,3

1,35

1,4

1,45

1,5

1,55

1,6

1,65

Talla de pie

Altura (m)

OFICIOS DOS NOSOS AVÓS

OFICIOS DE NUESTROS PADRES

Organismos

públicos

3%

Marítimo

pesqueros

45%

Empresas

16%

Transporte

3% Enseñanza

10%

Industria

23%

OFICIOS DOS NOSOS PAIS


Organizamos

un pequeno

museo.

Fixemos unha chuvia

de ideas e, en grupos

de expertos, buscamos

respostas aos interro-

gantes que xurdiron.

Covadonga

Experimentamos

coas técnicas de

pintura da arte

rupestre

Reunimos pezas

arqueolóxicas desta

época


Covadonga Oviedo

A lingua,

a nosa

lingua.

É doce, e

cariñosa,

pero o

mellor,

sen

dubidalo

é que é

nosa.

A lingua,

con

cariño

penso

nela,

na miña

lingua, a

galega.

No meu

linguaxe

estou

pensando,

e nunca

me canso

de de

falalo.

Penso eu,

que o

galego,

todos a

podemos

falar,

e que os

meus

descenden

tes a falen

igual.

Na miña

lingua

estou

pensando,

e nunca

me canso

de ila

usando.

A lingua,

a nosa lingua.

É doce, e cariñosa,

pero o mellor, sen dubidalo

é que é nosa.

A lingua, con cariño penso nela,

na miña lingua, a galega.

No meu linguaxe estou pensando,

e nunca me canso de de falalo.

Penso eu, que o galego,

todos a podemos falar,

e que os meus descendentes a falen igual.

Na miña lingua estou pensando,

e nunca me canso de ila usando.

Lingua interesante,lingua galega,

nin lingua sobrante, namorado estou dela.

Todo do que vos falei non é mentira,

pois a min me encanta;é a miña.

Adrián Budiño Martínez.

Nun pobo galego había unha vez

un velliño xordo xogando ó xadrez.

Nun bosque olvidado,nunha casa encantada

vivía ela soíña; unha fermosa fada.

Tiña as letriñas gardadas nun gran bote

e un día marchou a comprar un saiote.

O velliño xordo non tiña nada que facer,

marchou ó bosque para algo comer.

Encontrou a casiña da fada,e el nin cabía.

Un bote ben grande de letras aí había.

Meteu un dediño e o frasco colleu

aínda cá letra K pronto morreu.

Abriu alegre o bote e as letras marcharon

pero a letra Y quedou atrás, e as demais a

aplastaron.

Xuntáronse todas A,B,C,D... e soíñas crearon o

abecedario.

O vello sorprendido, volveu á súa casa, e colleu o

diario.

Despois duns anos,uns homes chegaron

e despois de moito escavar, o abecedario galego

atoparon.

`Mirade señoras,esta é a nosa fala´

dixo o home contento, e ensinou a súa pala.

Dende ese momento esa comunidade olvidada

chamouse Galicia,e foi moi admirada.

Agora nestes tempos, o mundo cambiou.

Aínda que xa non é como antes, a nosa orixe non se

olvidou.

Gaitas e sons,

sentimentos en cancións.

Gritade ó mundo que a nosa fala

nunca debe de estar calada.

Laura Piñeiro Gómez



O martes 24 de abril os alumnos de 3º e 4º de E. P. fomos visitar o Museo do Mar de Vigo.

Os de 4º vimos un acua r io onde había moitos peixes

diferentes das nosas r ía s e dous t ipos de t iburón s.

Tamén había unha ga iola con ovos de t iburóns e unha

sa la con t raxes de bucea r an t igos.

O que má is me gustou foron a s probas pa ra ser buzo

que lles fixeron a a lgúns compañeiros de cla se. A unha

nena puxéronlle un casco de buzo e mandáronlle

agacha rse, pero como pesaba tan to, non podía ! A out ro compañeiro déronlle a respira r helio, un

gas pouco pesado que levan a s botella s de bucear , e ao fa la r t iña voz de pitufo.

Os a lumn@s de terceiro convert ímonos en a rqueólog@s. Con pinceis e pas t ivemos que buscar

restos nun ca ixón de a rea . Atopamos ósos, espiñas de peixe, restos de ánforas,cunchas, etc. A

monitora explicounos a información que se pode obter de cada resto que a topa ram os e como

poden saber os anos que teñen. Ana lizou unha espiña de peixe e o ordenador dixo que t iña má is

de 2.600 anos.

Tamén vimos un cranio e ósos humanos. Vendo os restos soubemos que era home, com o

morrera e a lgunha

enfermidade que

t ivera .

Despois a Sofía

puxéronlle un

t raxe de guerreira

cast rexa e a

Bruno de guerreiro

romano. Out ros

fixeron t iro con

a rco pa ra caza r un

xaba r il.

Por ú lt imo vimos

os restos dun

cast ro ao a ire

libre.

Foi m oi in tere san te e pas ám olo m oi ben .

- 38 -


O día 22 de maio , como excursión de fin de curso, quinto e sexto de primaria visitamos Ourense e fixemos unha ruta termal ás Burgas, termas de Outariz e a Chavasqueira. Ó chegar, dirixímonos ó centro da cidade, co fin de visitar a catedral e as burgas.

Máis tarde, pasamos polos mercadiños e paramos nalgunhas tendas . Tódolos nenos acabaron con pulseiras e lentes de sol ou con fogazas de pan, churros ou croasanes Trala excursión á cidade, fomos rapidamente ás termas nas que todos queriamos mergullarnos. De camiño, sentamos a merendar baixo a gran sombra dunha árbore á beira do río na Chavasqueira. Para chegar, tivemos que pasar por unha ponte onde había moitos candados, pois moitas parellas colgaban un candado e xurábanse amor eterno.

Despois do baño, sentámonos na herba a comer, cadaquén a súa comida. Satisfeitos, ás catro, regresamos ó autobús para a volta ó colexio.

Ainoa Figueroa

Neste curso, os alumnos de 5º e de 6º de Primaria fomos ó cocedeiro do mexillón coa intención de coñecer un poco máis a coción, a separación por tamaños e a enlatación dun produto moi típico de aquí: o mexilón. Ó chegar alí, despois dunha pequena caminata dende o colexio, ensináronnos unha máquina, que era a encargada de abrir a cuncha do mexilón. A seguinte que nos ensinaron, encargábase de quitarlle os peliños e despois xa seguían un proceso que consistía en cocelos, separalos por tamaños e enlatalos. Non todo era mecanizado, senón que había unhas mulleres que tamén traballaban alí e levaban tapóns porque hai moito ruído. Tamén nos levaron a unha sala na que metían os mexilóns nas latas e nuns recipientes de distintos tamaños. Para acabar de envasalas, dixéronnos que había un artiluxio que se encargaba de facelo. Xa acabara a nosa visita, pero, antes de irnos, déronnos a cada alumno unha latiña de mexilóns en escabeche.

Tania Lorenzo

Covadonga Covadonga


Os alumnos de 5º e 6º de primaria fomos ó monte do Facho para visitar unhas excavacións arquelóxicas duns castros celtas da Prehistoria coñecidos a nivel nacional e incluso internacional.

O monte estaba situado en Donón, Hío. Os castros estaban protexidos cun plástico especial para non danalos se alguén pasaba por riba. Non había unha estrada directa ó Facho, asi que tivemos que ir caminando dende a caracola ata o monte, por un camiño moi escarpado e cheo de pedras. Cando estabamos subindo polo camiño, vimos unhas vías que se usaban para baixar as pedras das excavacións.Despois paramos para merendar e puidemos ver as vistas que había dende arriba, que eran incribles.


Charla en Geriatros

No mes de xaneiro fomos ó Geriátrico de Aldán.

Desprazámonos nos coches dalgúns pais da clase, porque

iamos ir andando pero facía mal tempo. Ó chegar,

atendeunos unha moza moi agradable. Máis tarde,

entramos ó bar e merendamos e falamos con algúns

“velliños”. Despois fomos a unha sala moi grande onde se

reuniron case tódolos residentes do Geriatros. Alí, Juan

Abalo e o seu fillo, tamén Juan; faláronnos das

conserveiras axudados dun ordenador e a televisión. Mentres nos facían a presentación, algunhas persoas

maiores intentaban escoitar, pero outras falaban, rían e algunhas, a ratos, durmían.

Ó saír, vimos unha perruquería. É como a túa casa, pero convivindo con outras persoas.

ENTREVISTA A JUAN ABALO

1. A fábrica era da súa propiedade ou traballaba para outra persoa? - Si, era da miña familia.

2. Cal era o nome da marca dos seus produtos? - “Conservas Abalo”.

3. Cando era pequeno pensou algunha vez traballar nunha fábrica? - Non. A medida que fun medrando

vin a necesidade de traballar nela.

4. Cantos anos estivo traballando? - 50 anos. Tamén estiven 7 anos en Venezuela.

5. Gustáballe o seu traballo? - Naqueles tempos tiñamos que conformarnos co que había, aínda que non

gustara; pero a min gustábame o que facía.

6. Cantas persoas traballaban na súa fábrica? - Entre 30 e 50.

7. E traballaban sobre todo os homes ou as mulleres? - Traballaban máis mulleres. As mulleres facían o

salazón e enlatado e os homes os traballos pesados e os traballos administrativos.

8. Como se traballaba antes, coas máquinas, ou manualmente? - Traballabamos manualmente, poñendo

as sardiñas nas latas, unha á carón da outra

en forma de círculo.

9. Faciades a man os barrís para gardar a

salazón? - Si, faciamos nós as pandeiretas

para salgar o peixe.

10. O peixe desalábase para comer ou se

comía así? - Na maioría dos casos se

desalaba, asábase e tomábase con aceite.

11. Os pilóns do salazón estaban dentro da

fábrica ou ó aire libre? - Ó aire libre.

12. Aproximadamente, cantas latas de conserva se facían ó día? - 3.000 latas aproximadamente.

13. Vendiades os produtos ó por maior, ós supermercados ou directamente a particulares? - Ós

supermercados. Non se vendía nada na fábrica.

14-Tiñan moita venda? - Si. Algúns pedidos tiñan que esperar.

15. Por que antes había tantas fábricas e agora non? - Sobre todo pola chegada de frigoríficos e

conxeladores. Lucía Domínguez - 6º E. P. Covadonga Oviedo Covadonga



- 42 -

Covadonga

Cangas de Onís

Palacio de La Magdalena

León

Santander

Picos de Europa

Santillana del Mar

Covadonga Oviedo Santander Cangas de Onís



Hoxe por hoxe, penso que o mellor recordo que teño dende a miña chegada ao colexio con tres aniños, foi a viaxe que realizamos a Cantabria todos xuntos o pasado mes de abril. Acompañounos a nosa titora, a nai dun compañeiro e un dos mellores, por non dicir o mellor condutor do mundo. Ademais de disfrutar, esta viaxe fixo máis fortes as nosas relacións e amizades. Estou moi orgulloso de todos e cada un dos meus compañeiros e compañeiras; e non só por eses cinco días, que foron os mellores para mín, senón por habelos coñecido e tido a gran

sorte de compartir con eles estes trece anos da miña vida. Nunca olvidarei esta etapa no colexio e espero que eles tampouco. Botareivos moito de menos a todos e cada un de

vós, porque sodes marabillosos e irremprazables para min. Valedes moito e deséxovos a maior sorte do mundo.

- 43 -

Os amigos son como

as estrelas; non

sempre as ves, pero

sabes que están aí!

Mauro Coya, 4º ESO


O colexio remata este mes de maio coa ofrenda de

flores á Virxe que tanto nos gusta facerlle. Pola mañá

cedo levámola a cabo os alumnos de Infantil e Primaria

con entrega de flores e lectura de poemas que os

nenos e nenas lle compuxemos con agarimo a María. Ás

12 h lemos os nosos poemas e ofrecemos as flores os

alumnos de ESO. Deste xeito, amosamos o amor que lle

profesamos á Virxe e o orgullo que supón para nós tela

nas nosas vidas como exemplo de virtude.

Covadonga

Oviedo Covadonga

31

MAIO


O pasado 9 de maio os alumnos de 3º e 4º de ESO realizamos unha interesante saída a

Caldas e Padrón. Primeiramente visitamos en Caldas a empresa uímica FORESA, onde

amablemente nos ensinaron as instalacións e o seu funcionamento. Loxicamente, fixemos a

visita pertrechados cos chalecos reflectantes e as gafas de seguridade. Algún parecía xa

un científico...! Aprendemos moito, sobre todo que a química non queda só no papel, que ten

a súa aplicación práctica na vida cotiá; concretamente, aquí prodúcense todo tipo de colas.

A seguinte visita fixémola á casa da Matanza en Padrón, onde viviu Rosalía de Castro. Foi

moi emocionante

ver a súa cama,

sempre adornada

cunha flor collida

do xardín; a

cociña típica,

onde supoñemos

que faría a

comida, e sobre

todo o vello

escritorio onde

ela producía os

seus

sentidos versos.

Aprendemos moito ese día!

Oviedo


Covadonga

Oviedo Covadonga

Uxía Mª José

Iago Luis Mauro Rodrigo Manuel

Ángel Óscar Eva Sergio Raúl

Carmen Laura Pablo Ana Goretti

Samuel Marta Carolina María Saúl

María Sandra


No PRIMEIRO TRIMESTRE deste curso realizamos, nos

recreos dos luns e mércores, un torneo de HOCKEY. Nel

competiron oito equipos; destes clasificáronse catro, que

logo disputarían a final. Esta sería gañada polo equipo

formado por: Iago C., Mauro C., Samuel P., María V., Rodrigo

D., Mauro I.,Elena L., Moisés O. e Cristina G.

Foi una competición moi disputada, na que os rapaces e

rapazas da ESO, disfrutaron demostrando as súas

habilidades co “STICK”.

Covadonga

No SEGUNDO TRIMESTRE , os alumn@s competiron

simultaneamente en dous torneos: SALTO Á COMBA,

( no que gañou Andrea Dacosta, 2º ESO), e FÚTBOL

SALA ( gañado polo equipo formado por: Samuel, Mauro,

Luis, Raúl, Miguel, Nerea, e Mauro P. ).

No TERCEIRO TRIMESTRE xogamos un torneo de

BRILÉ. Nel, ao igual que nos anteriores, participou

toda a ESO.

Dado o enorme número de participantes, este

campeonato resultou moi variado e bastante difícil de

gañar.

ORGANIZADO POR 4º

ESO

A pesares de ser xogos pouco coñecidos

( hockey, brilé…), houbo unha gran

participación por parte do alumnado.


O día 10 de Maio, celebrouse no colexio

Sagrada Familia de Aldán a III

Olimpiada Escolar. Nela participaron

tódolos alumn@s do colexio, dende

Educación Infantil ata a ESO.

Deixado atrás o cross escolar, no

que a participación era baixa, dende a

Anpa, intentouse promover o deporte e o

xogo como saúde e benestar para os

alumn@s do noso colexio. De aí naceu

esta nova iniciativa, na que todos os

rapaces e rapazas do centro participan

de maneira activa e divertida, tanto na

organización coma na participación nos

xogos.

Os alumun@s de Educación Infantil

aproveitaron o porche do centro para levar a

cabo as súas actividades: dende salto de

altura e lonxitude ata lanzamentos de

diversos materiais, son as probas que estes

cativos tiveron que levar a cabo

3º E.P.

5º E.P.

6º E.P.

2º E.P.

1º ESO

4º E.P. 1º EP


En Educación Primaria, as dúas

pistas polideportivas foron o escenario das

actividades que, por grupos e por ciclos,

tiveron que ir superando: tiro a corda,

probas de axilidade e as propias de

atletismo (salto de lonxitude, altura, etc)

Os alumn@s da ESO, coma noutros

anos, desprazáronse á marabillosa praia

que temos enfronte ó colexio para

realizar tres disciplinas deportivas nas

que todos os rapaces e rapazas tiveron

que participar: balonmán praia, fútbol

praia e volei prai

Para finalizar a xornada, fíxose entrega dun

trofeo a cada un dos cursos participantes, en

agradecemento ao seu esforzo e entrega.

Tódolos participantes: alumn@s , profesor@s e membros do ANPA; recibiron como agasallo

unha camiseta co logotipo do colexio.

1º E.P.

4º ESO

1º ESO

4º ESO

3º ESO

2º ESO

Covadonga


50

Atopa as once palabras máis fermosas nesta sopa de letras:

Busca na sopa de letras estas palabras: Amor, amorodo,amizade,agarimo, Xoaniña e nai.

Premiados no certame das

LETRAS GALEGAS

MAIO 2013

María Diz, 3º E.P.

1. Muller que pariu fillos.

2. Mascotam habitual que

podes atopar nunha casa.

3. Sinónimo de travesura.

4. Diminutivo de rato.

5. Ave mariña típica de

Galicia.

6. Luz producida pola

electricidade os días de

tormenta..

7. Animal que produce luz

polas noites.

8. Parte da cara que pecha

a boca.

9. Xoguete que utilizan

sobre todo as rapazas cando

son pequeñas.

10. Herba que nace en zona rochosa con flor amárela e picos.

11. En castelá “cosquillas”.

Tomás Iglesias, 6º E.P.

A M I Z A D E

A G A R I M O

B M N C U Z W

A M O R O D O

R I R R O S E

X T V Ñ H G A

A Ñ I N A O X

N B O N Q A L T O X O L P E E W I

C A R U W R S D X L G F E I T O B

S B I F L U H P E I F C A S A F O

R A U L C A N A D O G Z X R A H N

I D W M X D Ñ R T S O Z I E B W E

O U X Z T B F A D A R U L Z P S C

G R F A L C A T R U A D A C A X A

E L M S P N X I D F X T P M G S W

R X O Ñ F A I Ñ A X Ñ W O N H T P

T N D S Ñ M U O L G L T P V P A Ñ

S A L U C E C U S Ñ D C F A I S P

O S B V A R U L A L H Ñ Z X W A D

L A M X C O X E G A S C L E P T G

Oviedo Covadonga

andoriña para blog

Documents