a mensaxe do rei - teatro

Obra de teatro representada polo alumnado de cuarto 

de EP na Semana das Artes no Ceip Mestres Goldar 

Xuño, 2012 

(Adaptada para a aula de 4º de EP do CEIP Mestres Goldar por Antonio Aires González) PERSONAXES: Princesa

Xerberto

Eloísa

Dama

Rei

Raíña

Godofredo

Garda 1º

Garda 2º

Don Beltrán mago

Axudante mago 1

Axudante mago 2

Cociñeiro

Axudante cociña 1

Axudante cociña 2

Axudante cociña 3

Bruxa Curripepa

Axudanta bruxa 1

Axudante bruxa 2

Axudante bruxa 3

Presentador

Presentadora

Presentación

ACTO ÚNICO (Interior dun castelo. No centro, a porta, xunto a esta, unha cadeira, dúas fiestras aos lados. Xerberto e a princesa no centro) Princesa: Temos que facer algo, o meu pai desexa que me case con Godofredo. Xerberto: Nunca o consentirei. Falarei co voso pai. Princesa: De nada servirá. Xa sabes que, sen faltarlle ao respecto, se algo se lle mete na cabeza nunca cambia de opinión. Xerberto: Non che falta a razón. Aínda recordo con ho-rror cando se empeñou en dicir que a xente podería ir en máquinas voadoras, e que a Terra, era redonda. Ja, ja, ja. Princesa: E para que calase e non mandase a ninguén que lle cortasen a cabeza, todos dixemos que si. Ás veces di cada disparate. Xerberto: Pero algo se poderá facer para que acepte a nosa voda. Se eu matase a un dragón quereríame como xenro. Tamén se derrotase aos turcos, se vencese aos pira-tas... Princesa: Non digas máis bobadas. Nin dragóns, nin turcos, nin piratas, aquí só hai la-gartos e moscas. Con iso non lle vas impresionar. Xerberto: Podo descubrir América... Princesa: Cando volvas serei vella. Ademais oín contar que iso o vai a facer un tal Cristóbal Colón. ¡Coidado, alguén se achega! (Entra Eloísa, unha dama, e a Raíña pola dereita) Eloísa: Bos días, Alteza. Ola, Xerberto. Princesa: Ocorre algo, Eloísa? Pareces nerviosa.

Eloísa: O voso pai, princesa, desde esta mañá está moi estraño, percorre o castelo de arriba abaixo e de abaixo arriba, fala só e aínda que escoito tras a porta, non lle en-tendo o que di. Raíña: Dende logo, nunca antes pasara tal cousa co meu marido. Xerberto: O rei preocupado! Ben. Esta é a miña oportunidade: decátome do problema, ao momento resólvoo, e aproveito a ocasión para pedirlle a túa man.! E así poderemos casar! Princesa: Aínda que ti o penses, non parece mal pensado, é boa idea. Raíña: Debemos saber o que pasa. Eloísa: Eu continuarei vixiando por ver se descubro algo. Xerberto: Coidado! Escóitanse pasos. Princesa: Saiamos. (Xerberto, e a Princesa ocúltanse na esquerda, Eloísa desaparece. Pola dereita entra o rei. Mentres fala leva as mans á cabeza) Rei: Non o podo comprender, non me cabe na cabeza, non en-tendo nada... Que ben, unha cadeira! Pensareino sentado que será máis descansado. (Pola dereita entran Godofredo, un cabaleiro, e unha dama) Eloísa (fai unha reverencia): Boas tardes! Maxestade. Godofredo (tamén fai unha reverencia) Tamén volo digo eu. Que teñades moi boas tardes, Grandísima maxestade. Rei: Grazas, grazas, moitas grazas. Pois aquí estaba pensando. Eloísa: Como? Pensando vós? Iso non é digno dun rei. Godofredo: Pois non tedes mordomo, conselleiro e escudeiro, ata xastre e tesoureiro, zurcidor e zapateiro? Que pensen eles!

Eloísa: Se o voso pai soubese... Godofredo: Se a vosa nai soubese... Rei: Calade! Moi ben, sei que non é normal, pero esta mañá estivo aquí un estraño cabaleiro con espada e sen chapeu, con pinta moi rara. Eloísa: Será a moda moderna. Rei: Xa está ben de interromper, que aquí só mando eu. Saudoume o cabaleiro e entregome un pergamiño de estraños signos cuberto... Godofredo: Un pergaqué? Eloísa: Dixo que un pergamiño. Pareces bobo. Tes que prestar atención. Raíña: Que é un pergamiño? Rei: Un rolo a modo de pel fina que non sei para que serve. Godofredo: Nada dixo o cabaleiro? Rei: Dixo que era unha mensaxe e que os signos falaban. Eloísa: Podemos velo? Rei: Chamarei aos meus gardas. Gardas! Gardas! A men-saxe. Godofredo: (desenfunda a espada) Quizais sexa perigo-so. Prepararei a miña espada. (Entran dous gardas. Levan un gran cartel que mostra-rán ao público de forma que este poida ler : O REI É UN PARVO.) Garda 1º: Aquí estamos, maxestade. Garda 2º: Polo que queirades mandar.

(Godofredo escondeuse disimuladamente tras Eloísa e asoma con precaución a cabeza) Godofredo: Non temades! Eu protéxovos. Eloísa: Xa, que valente!. (A raíña achégase ao pergamiño) Raíña: Que pergamiño máis lindo! Que fala dicides? Ei!, eu non escoito nada. Rei: Din que hai que ler para entendelo. Todos: Aaaaaaaaaaaaaah, claro. (Godofredo deixa de esconderse, pero mantense a prudente distancia do pergamiño) Godofredo: Ler, que é ler? Sabédelo vos?. Eloísa: ¡Claro!. E non había de sabelo?. Será un fei-tizo máxico. Rei (dá unha palmada de alegría) Por suposto. É verdade! Case o estaba pensando. Eloísa: Un rei non debe pensar. Raíña: Só ten que mandar. Godofredo: Pode afectar ao cerebro e ao cerebe-lo. (Os gardas, cansados de que ninguén lles faga caso, sentáronse no chan e xogan) Rei: Cesen xa as palabras, que é momento de actuar, e pois se trata de maxia chamemos a don Beltrán. Eloísa: O mago? Pero, vós sabedes? Dama: É un trangalleiro. Mellor evitalo.

Rei (a Godofredo) Entendes algo? Godofredo : A estas tolas? Nin unha palabra. Rei (enérxico aos gardas). Parade de xogar!. Dádeme agora mesmo os cromos! Chamade a don Beltrán! Garda 1º: Como mandedes. Garda 2º: Agora mesmo Godofredo: Maxestade, se permitides, e xa que nada fago aquí, marcho a casa da miña tía a comerme unha sandía. Rei: Ben, Ben. Tedes permiso. (Godofredo sae pola dereita. Os gardas danlle os cromos ao rei e márchanse pola esquerda, inmediatamente volven entrar con don Beltrán e os seus axudantes) (Música e espera) Rei: Como? Tan rápido? Don Beltrán: Seica non son mago? Souben que vosa maxestade me ía chamar e xa viña de camiño, máis rápido que un paxariño. Garda 1º: É verdade. Enseguida o atopamos. Garda 2º: Bastante cerquiña, diría eu. Eloísa: Seguro que estaba escoitando. Dama: Será quen de solucionar o problema cos seus poderes? Don Beltrán: Dicídeme cal é o problema. Rei: Pero non sodes adiviño? Xa tiñas que sabelo! Don Beltrán: É que ás veces hai interferencias. Dama: Mal empezamos. Rei (aos gardas): Ensinádelle a mensaxe.

Garda 1º: Agora mesmo, Maxestade. Garda 2º: Nos devolvedes os cromos? Don Beltrán (ao seu axudante): Collede ese estraño ob-xecto. Teño que examinalo detidamente. (Un axudante toma a mensaxe que lle dan os gardas e o pon de forma que o vexa o público. O rei devolve os cro-mos aos gardas) Rei: Tomade. Ide xogar lonxe. Gardas: Grazas, grazas, grazas, grazas....(van separándose). (Os gardas retíranse á esquerda a xogar cos tazos) Don Beltrán (aos seus axudantes): Que observades no obxecto?

Axudante 1: Non cheira.

Axudante 2: É amarelo.

Axudante 1: Con signos de cores. (Pásanlle a lingua).

Axudante 2: E non sabe a nada.

Don Beltrán: Moi ben! Estades progresando. Se vos esforzades, pronto seredes case tan bos coma min. Claro que eu son insuperable. (Con chulería) Eloísa: Unha tropa de pailáns e presumidos. Coitados! (Un axudante deixa o cartel, de forma visible, xunto á cadeira do rei, onde permanecerá durante o resto da obra) Don Beltrán (ao rei): Non cabe dúbida, teño que facer un sortilexio. Rei: Moi ben. Leredes e falará o pergamiño?

Don Beltrán: Moito, e con boa voz. Pero necesito ao cociñeiro. Rei: Gardas! Chamade ao cociñeiro. Garda 1º :Sempre nos está mandando. Que pesado! Garda 2º: Cala ou nos quitará os cromos. Cociñei-roooooo! (Os gardas saen pola esquerda e volven co cociñeiro. Os gardas volven ao seu xogo) Cociñeiro: Boas tardes, Maxestades. E a toda a compa-ña igualmente saúdase, boas tardes. Axudantes cociña: Boas tardes, Maxestades. E a toda a compaña igualmente saúdase, boas tardes. Rei: Preparade e traede o que pida don Beltrán e os seus axudantes. Don Beltrán: Quero pementos recheos, e a perna dun cordeiro, e filloas con nata. Raíña (interrómpelle estrañada): Para ler fai falta iso? Don Beltrán: Non. Iso é para cear. Para o sortilexio traede unha pota mediana e un pouquiño de cebola. Garda 1º: Agora mesmo. paxes): Ensinádelle a mensaxe Garda 2º: Vou voando. Axudante 1: Creo que imos pasar fame. Dama: Terá cara o cociñeiro! (Saen os gardas e volven coa pota e a cebola) Don Beltrán: (ao seu axudante): Dáme o maletín. (Don Beltrán mete a cebola dentro da pota e logo engade o contido duns frascos que saca do maletín. Mentres o fai, farfulla palabras incomprensibles).

Don Beltrán: Alismofar, calasmufir Rindofón, galarmafor Sinfolat, atusmalat, Cascalubia, gondefir. Axudantes: Alismofar, calasmufir Rindofón, galarmafor Sinfolat, atusmalat, Cascalubia, gondefir. Eloísa: Que bonito! E din que ás veces eu falo raro. Rei: Xa terminou? Parece que non pasa nada de nada. Don Beltrán: É culpa dos meus axudantes. Déronme un maletín equivocado. Axudante1: Sempre nos bota a culpa. É un pesado. Axudante 2: Xa estou farto. Márchome á miña aldea. Axudante de cociña 1: Marchemos todos e deixemos a este mal cociñeiro e ao mago coas súas cousas. (Os axudantes saen) Don Beltrán: Eh! Non marchedes! Subireivos o soldo! (Fai amago de correr tras os seus axudantes) Cociñeiro: Pois xa que non me necesitades, co voso permiso, marcho, teño moito que facer, un xabarín moi grande debo cocer e a moita xente atender. (Sae o cociñeiro pola esquerda) Eloísa: Maxestade, xa vos avisei. Non vos fiedes de don Beltrán que é un titiriteiro e un pillabán. Raíña: E do cociñeiro outro tanto, polo que parece. Rei: E a quen podemos chamar? Eloísa: A unha coñecida miña, a feiticeira Curripena que é unha bruxa moi fina, solu-cionará o problema, todo no mesmo día.

Rei: É de fiar? Eloísa: De fiar dicides? É que vos non sabedes que é a miña amiga desde nena? Raíña: Iso aínda me preocupa máis. Rei (aos gardas): Como non hai mellor solución. Buscade a Curripena! (Os gardas levántanse e esconden os tazos) Garda 1º: Os vosos desexos... Garda 2º: Son ordes... Garda 1º: Que sen tardanza... Garda 2º: Cumpriremos... Rei: Caládevos e saíde correndo! (Saen os gardas pola esquerda, ao momento entran con Curripena e a súa aprendiza de bruxa) Rei (escamado): Si, xa sei, como sodes bruxa sabiades que vos ía a chamar e viñades de ca-miño. Curripena: Pois si. Garda 1º: Atopámola ao momento Garda 2º: Tras unha porta, estaba pendente do que aquí acontecía. (Os gardas sentan a xogar cos tazos) Eloísa e dama: Outra que estaba escoitando. Curripena (fai unha reverencia) Boas tardes, Maxestade! Mozas, saudade ao rei, que vexa o ben que vos educo e como aprendedes.

(As aprendizas fan unha reverencia. Falan todas á vez) Aprendizas e bruxa: Boas tardes! Como estades? Nós ben, grazas. E a familia? Ben? Alegrámonos. Hai que ver, non pasan os anos por vós, qué porte..... Rei (a Curripena) Podedes calar? Comézome a marear. Raíña: Eu xa estou totalmente mareada. Curripena: Ben. Xa basta. Como son adiviña, coñezo o problema. Pagádeme e ao mo-mento, arranxareino e acabará a vosa preocupación. Eloísa: Terá morro esta tiparraca! Dama: Máis que morro. Quere cobrar e non traballar. Rei: Como? Pagar por adiantado? Curripena: Non sei de que vos estrañades. Son as miñas normas. Estamos en crise. Dicídelle á súa Maxestade os versos que vos ensinei. Aprendiza 1 : Sendo eu nena e rapariga, a miña nai dicía, que gratis non traballase que era grande parvada. Aprendiza 2: E como a miúdo esquecen, unha vez feito o traballo, o momento de pagar, temos de antigo costume. Aprendiza 3: De adiantado, cobrar. Rei (furioso): Non tolero impertinencias. Pretenden que eu lles pague... Son o rei e mando eu en todo o reino, e como mando, eu mando que traballedes sen cobrar, e lo-go, xa se verá a posible recompensa que haberá. Curripena: Pois nós negámonos. É un antigo costume de familia e de todas as bruxas do reino. Aprendizas: Nós tamén. Por suposto que non, non e non e requetenón. Rei: Quen sodes vós para negarvos?

Raíña: Que vos pensades? Rei: Tedes que obedecer. Aprendizas (á vez) coa bruxa: Non. Iremos ao sindica-to, ou faremos folga. Raíña: Ninguén vos fará caso. Aprendizas: Ou encheremos o castelo de serpes, vermes e arañas. Rei: Gardas! Vide! Protexédeme! Axiña! Bruxa: Faremos un feitizo contra vós. (Entran os gardas pola dereita) Garda 1º: ¡Aquí estamos, Maxestade! Tedes dor de barriga? Garda 2º: Atácanvos os infieis? Garda 1º: É que veñen os piratas? Garda 2º: Se é así, eu teño présa. Garda 1º: A miña quenda acaba ás nove. Garda 2º: A miña tamén, e a miña muller di que non faga horas extraordinarias. Rei: Basta! Levádevos a estas bruxas, metédeas na mazmorra e dádelles para comer tan só pan e cebola. Raíña: Tede moito coidado con elas. Gardas (os dous): Quedades presas por orde do rei. Garda 1º: Non o tomedes a mal. Garda 2º: Non é nada persoal. Gardas (os dous): Non vos vinguedes cun feitizo connosco.

Garda 1º: Somos novos. Non temos culpa. Garda 2º: Temos familia. Gardas (os dous): Somos uns mandados. (Os gardas saen coas bruxas) Rei: E agora que faremos? (A Princesa e Xerberto saen do seu agocho) Dama: Todo o reino debe estar escoitando. Princesa: Boas tardes, querido pai. Xerberto: Moi boas, bondadosa maxestade rei Casi-miro. Eloísa: Ninguén me saúda a min, nada, nin caso. Dama: E a min tampouco me fan caso. Rei: Ola, miña querida filla, e vós que queredes? (falándolle a Xerberto) Xerberto: Maxestade, podo axudarvos coa mensaxe. Rei: (sorpresa) Seica sabes ler? Xerberto: Así é. Non quero presumir pero sei ler hai moito tempo. Eloísa: Non o podo crer. Se non ten nin idea. Dama: Que será o que ten tramado este cabaleiro? Rei: Menos mal que por fin alguén ten este gran poder especial. Ben, pois que di a mi-ña mensaxe? Xerberto: Achegarei a miña orella. (Todo lentamente). Xa o escoito. Calade. Quietos

todos, que ninguén se mova. Poñede atención: “O rei é intelixente, sábeo toda a xente, en canto abre os labios nótaselle que é un gran sabio entre os máis sabios.” Eloísa: Este tipo é un artista. Raíña: Xa me parecía que sería isto. Rei: Compráceme escoitalo, por suposto que xa imaxinaba o que aí aparecería. Non tiña dúbida. Moitas grazas. Pedídeme o que queirades, farei o que me pidas de boa gana. Xerberto: Estou namorado da vosa filla e ela quéreme, polo tanto..... Princesa: Así é, queremos casarnos. Rei: Só é iso? Pois paréceme moi ben. Xa algo sabía pola vosa Raíña. Princesa e Xerberto: Grazas (abrázanse) (O rei e a raíña tamén se abrazan) Eloísa: Como me gustan os finais felices. Rei: (Cara ao público) En canto ao cartel, ordeno que cun marco de ouro sexa colocado sobre o trono para que todos o vexan e para que todos saiban que lles goberna un rei moi sabio. Todos: Así sexa por sempre, maxestade.

FINFINFINFIN

ANTONIO AIRES CEIP MESTRES GOLDAR Xuño, 2012

A dama que ía no branco cabalo levaba un paño de seda bordado,

Na verde fror as letras van de amor!

O cabaleiro do cabalo negro

levaba unha fita colléndolle o pelo. Na verde fror

as letras van de amor!

No medio do río cambiaron as vistas, el para o paño e ela prá fita.

Na verde fror as letras van de amor!

As vistas lles viron no río cambiar e o paño e a fita por se namorar.

Na verde fror as letras van de amor: Con amor vivirás !

Fuente: musica.com