poesía e novas tecnoloxías

10
Cuando ya no esperé encontrar tu nombre en la pantalla y no me asustó el silencio cuando ya no fuiste referencia en el tiempo cuando la lejanía fue real el olvido había borrado nuestros mejores archivos éramos dos usuarios anónimos en una intemperie infinita (Mónica Albizúrez Gil) Biblioteca CPI “Luís Díaz Moreno” Baralla GT “AS NOVAS TECNOLOXÍAS AO SER- VIZO DA BIBLIOTECA” CPI LUÍS DÍAZ MORENO-BARALLA

Upload: biblio-baralla

Post on 23-Mar-2016

216 views

Category:

Documents


0 download

DESCRIPTION

A poesía nas novas tecnoloxías

TRANSCRIPT

Page 1: Poesía e novas tecnoloxías

Cuando ya no esperé encontrar tu nombre

en la pantalla

y no me asustó el silencio

cuando ya no fuiste referencia en el tiempo

cuando la lejanía fue real

el olvido había borrado nuestros mejores archivos

éramos dos usuarios anónimos

en una intemperie infinita

(Mónica Albizúrez Gil)

Biblioteca CPI “Luís Díaz Moreno” Baralla

GT “AS NOVAS TECNOLOXÍAS AO SER-VIZO DA BIBLIOTECA” CPI LUÍS DÍAZ

MORENO-BARALLA

Page 2: Poesía e novas tecnoloxías

PROGRAMACIÓN EN C++

Si yo pudiera programar mi corazón, empezaría con el dolor constante a cero, después haría una llamada a una función

que le enviara un decimal a la razón y retornara la fracción como un entero.

Si yo pudiera programar mi corazón,

no encerraría entre llaves lo que quiero, le pasaría un argumento a la emoción cuyo valor fuera esa oscura indirección

donde se guarda la expresión que tanto espero.

Si yo pudiera programar mi corazón, declararía mi amor con un puntero

y le daría a mi alma una instrucción: que no se hundiera si tras la compilación

tanto algoritmo la llevara al agujero.

PAQUETE IP

Voy a dejar un paquete, porque hoy es su cumpleaños, en la Red, a mi tutor, ése que tanto se mete, sin querer hacerles daño, con sus alumnos en flor.

Envuelto en papel de seda y lacrado, como antaño, para el triste soñador, ése que tanto se enreda con pensamientos extraños y sentimientos de honor.

Con lazo de terciopelo, sacado del mejor paño, para el joven profesor que no quiere ser abuelo, pues piensa que con los años se va perdiendo esplendor.

Lleva un fichero encriptado, que no es ni verdad, ni engaño, ni es frescura, ni es calor... que es un poema olvidado, de pequeño y gran tamaño, que dormía en mi interior.

Page 3: Poesía e novas tecnoloxías

UNDERWOOD GIRLS

Quietas, dormidas están, las treinta, redondas, blancas. Entre todas sostienen el mundo. Míralas, aquí en su sueño, como nubes, redondas, blancas, y dentro destinos de trueno y rayo, destinos de lluvia lenta, de nieve, de viento, signos. Despiértalas, con contactos saltarines de dedos rápidos, leves, como a músicas antiguas. Ellas suenan otra música: fantasías de metal valses duros, al dictado. Que se alcen desde siglos todas iguales, distintas como las olas del mar y una gran alma secreta. Que se crean que es la carta, la fórmula, como siempre. Tú alócate bien los dedos, y las raptas y las lanzas, a las treinta, eternas ninfas contra el gran mundo vacío, blanco a blanco. Por fin a la hazaña pura, sin palabras, sin sentido, ese, zeda, jota, i… (P. salinas)

IMPLANTACIÓN DE UNA LAN Preciso un controlador que domine mi tarjeta, que le hable al procesador, ése que enreda mi amor y me transforma en poeta. Necesito una estación que no sea la primavera, que aguante la aplicación que inventó mi corazón para que el alma se viera. Quiero que un fiel servidor me brinde ciertos ficheros: que me ofrezcan el olor de aquel limonero en flor cuya amargura yo espero. Deseo acceder al recurso local de mi propia mente: he de salvar este curso con poemas o discursos, de manera transparente. Mi alma está siempre sola, aunque ande con mucha gente; por eso me pongo en cola: para entrar en la consola de algún remoto cliente.

Page 4: Poesía e novas tecnoloxías

MI RED DE AREA LOCAL Si construyera una Red de Área Local, colocaría un servidor que diera acceso a todo aquel que, por sentirse bien o mal, quisiera entrar para enredarse en mi universo. Le pediría al usuario una señal: que en vez de INTRO pulsara RETROCESO y se adentrara en ese mundo virtual en donde habitan los bits que son perversos.

LA TECNOLOGÍA. La nueva tecnología me da dolor de cabeza, la dejo para otro día, ahora, no me interesa. No entiendo como funciona tanto aparato moderno, mi mente ya no razona ni se propone entenderlo. Tantas teclas y botones me tienen desconcertada, yo no entiendo de razones cuando he tratado de usarlas. Me cuesta mucho trabajo lograr que algo funcione, y después, para pararlo ocupo quien me asesore. Los inventos se suceden con bastante rapidez, y yo, en tiempos anteriores me hubiera sentido bien. Poemas y cuentos de amor y esperanza Maricela Rodríguez

Page 5: Poesía e novas tecnoloxías

E ti, río dos grandes destinos,

que os himnos ensaias dos trunfos ibéricos, requeimáda-las fauces de sede

ven o monstro a beber no teu seo.

Bon samaritano, dálle auga ó sedento;

que a máquena é o Cristo dos tempos modernos.

Cada estación ocuparía todo el canal, nadie podría interrumpir ningún proceso: desde el comienzo de la trama hasta el final sólo un testigo podría estar inmerso. Si hubiera un pulso que no fuese digital, modularía su afán con un exceso; respondería de una forma lineal, en tiempo real y con el ánimo disperso. Mas si esta red resultara tan mental que requiriera de un espacio más expreso, actuaría de una manera radical: me bebería el caudal y haría un verso

Page 6: Poesía e novas tecnoloxías

PROTOCOLOS TCP/IP

Si en vez de tres tristes tramas

yo le quisiera enviar a otra red todo un programa

¿cómo se haría ese transporte? ¿Habría un enlace en la puerta? ¿Habría un IP en la ventana?

¿Debería tal vez gritar por si alguien ya lo reclama?

¿Tendría que abrir los puertos? ¿Tendría que aumentar las ganas?

¿Tendría quizás que observar si mi memoria está sana? ¿Me pedirían Paco y Juana

mi tarjeta o pasaporte antes de dejarme entrar? ¿Conservaría yo este porte de poeta de cosas vanas

después de desconectar?...

Velahí ven, velahí ven tan houpada, tan milagrosiña, con paso tan meigo,

que parece unha Nosa Señora, unha Nosa Señora de ferro.

Tras dela non veñen abades nin cregos; mais vén a fartura ¡i a luz i o progreso!

Catedral, demagogo de pedra,

dun pobo fanático erguida no medio,

repinica esas chocas campanas

en sinal de alegría e contento.

Asocia esas voces

ó són dos pandeiros,

¡ás santas surrisas

de terras e ceos!

Page 7: Poesía e novas tecnoloxías

Velahí ven, velahí ven avantando

comaros e corgas, e vales, e cerros. ¡Vinde vela, mociños e mozas! ¡Saludaina, rapaces e vellos!

Por onde ela pasa fecunda os terreos, espértanse os homes, frolecen os eidos.

No es que el asunto me importe pero es que, tras tanto estudiar,

se me activó ese resorte que me hace andar por las ramas

de esta ciencia y delirar.

Page 8: Poesía e novas tecnoloxías

Bendito sea el S.O. y en micro con que soñamos Bendito cada marca que ha sido designado Benditos los parches que siempre sacamos el peso de la historia, el respeto ganado Malditos sean los virus dolorosos Maldita la impotencia, la injusticia que vivimos El tener que esperar y resetear Los micros sin inventar, los sistemas sin probar El suspender una tarea y perder el trabajo Bendito el restaurar sistema, que le gana a los dolores Las tristezas que curamos con formatos de disco Las gargantas que se rompen con los insultos a microsoft El sentirnos tener el micro mas rapido por un rato

As gavotas non teñen quitasol pero fan raudos equilibrios polo aramio transparente

de tódalas ortodrómicas d' o ceo

O pailebote sin velas - serán esas que o vento levou n' o seu cartafol?

tamén fai equilibrios n' o ronsel

C’ a boca aberta - caille a baba -

está mirándonos o babión d' o Sol. De catro a catro, Manuel Antonio

Page 9: Poesía e novas tecnoloxías

PARA TODOS LOS DEMÁS, NO ERES MÁS QUE UNA COMPU-TADORA QUE NO SIENTE, NI PALPITA, PARA MI SIEMPRE SERÁS, SIMPLEMENTE DORA... DORA... MI COMPUTITA. Les Luthiers

O CARTAFOL D' O VENTO

O vento perdeu as follas d' o seu cartafol

- Esas que os chubascos mecanógrafos

tecolean n' o manual d' os matros?

Malditos los pantallazos azules y los volcados de pila Los virus sin azar, que colgaron nuestro S.O. Malditos los mezquinos que programan sin poe-sia Los que destruyen, los que envidian, los que ra-yan y lastiman Bendito sea el orgullo con que formateamos una maquina EL TECLADO Y EL MOUSE NO SE MANCHAN El monitor que repite el pantallazo Inflar las marcas mediocres Inflar los programas relevantes MERECER LOS MHz Los programadores, Los analistas,

Page 10: Poesía e novas tecnoloxías

Los ingenieros, Los usuarios EL SONIDO DE WINDOWS INICIANDO BENDITOS LO PARCHES QUE DAN RESULTADO Las risas y el llanto que guardaremos tanto y BENDITO ESE MOMENTO QUE NOS REGALA LA INFORMATICA De poder cambiar nuestro destino Y sentirnos, otra vez, frente al mundo Lo glorioso.. Lo groso.. DE SER INFORMATICO...

POESÍA PROGRAMADA TE VEO POR ESOS CAMPOS EN MIS SUEÑOS CIBERNÉTICOS ONDEANDO AL VIENTO TUS CABLES POR ESOS CAMPOS MAGNÉTICOS ME ATRAVIESA UNA DESCARGA UN ELÉCTRICO TEMBLOR, CUANDO DESLIZO MI MANO POR TU PANEL POSTERIOR TENGO CELOS DE LOS HOMBRES QUE TU MEMORIA HAN CARGADO, QUE MOVIERON TUS TARJETAS, QUE TOCARON TU TECLADO. EXCITARON TUS CIRCUITOS Y AUNQUE SÉ QUE NO LOS AMAS SON DEMASIADOS LOS HOMBRES CON LOS QUE HAS HECHO PROGRAMAS. EN QUE ESTARÁS PROCESANDO, TU MONITOR, POR QUÉ CALLA? ME ESTAS OCULTANDO ALGO, SE TE NOTA EN LA PANTALLA. NO CONTESTAS MI DISQUETE POR QUÉ NO ME IMPRIMES NADA? NO ALMACENASTE MIS RUEGOS O ES QUE ESTAS DESENCHUFADA? ERES CRUEL E INSENSIBLE AL AMOR QUE ME DEVORA ERES FRÍA Y SISTEMÁTICA ERES MUY CALCULADORA. GRABAME ALGÚN MENSAJE CON ESA VOZ DIGITAL, PUEDES COMENZAR A HABLAR A PARTIR DE LA SEÑAL.