AS NOSAS COUSAS 1

Revista trimestral do Colexio de Educación Infantil ePrimaria de Galán Oseiro-Arteixo (A Coruña)Número 35 XUÑO, 2017

EQUIPOEQUIPOEQUIPOEQUIPOEQUIPODINAMIZACIÓNDINAMIZACIÓNDINAMIZACIÓNDINAMIZACIÓNDINAMIZACIÓNLINGUA GALEGALINGUA GALEGALINGUA GALEGALINGUA GALEGALINGUA GALEGA CEIP GALÁN OSEIRO - ARTEIXOCEIP GALÁN OSEIRO - ARTEIXOCEIP GALÁN OSEIRO - ARTEIXOCEIP GALÁN OSEIRO - ARTEIXOCEIP GALÁN OSEIRO - ARTEIXO

PADRIÑOS E MADRIÑAS23 DE ABRIL: DÍA DO LIBRO

PADRIÑOS E MADRIÑAS23 DE ABRIL: DÍA DO LIBRO

AS NOSAS COUSAS 2

NA

GR

AN

XA

-E

SC

OL

A O

VE

NT

OS

ON

A G

RA

NX

A-E

SC

OL

A O

VE

NT

OS

O

AS NOSAS COUSAS 3

Carlos Casares Mouriño, naceuen Ourense o 24 de agosto de1941.Pasou a súa infancia na vilaourensá de Xinzo de Limia xuntocos seus pais Francisco e Manue-la e os seus dous irmáns.Estudou Humanidades no Semina-rio de Ourense e continuou os es-tudos de Filoloxía na universida-de de Santiago de Compostela.Durante este tempo publicou rela-tos na revista Grial e, en 1967,publicou na Editorial Galaxia a súaprimeira obra, «Vento ferido».Entrou na Real Academia Galegano ano 1978, sendo daquela omembro máis novo de todos eles.Participou en política chegando aser membro do primeiro parlamen-to galego. Grazas ao seu traballo,xunto ao doutros parlamentarios,aprobouse a Lei de NormalizaciónLingüística e a creación do Con-sello da Cultura Galega.Escribiu moitas obras de literatu-ra infantil chegando a ser directorda Editorial Galaxia e da revistaGrial.Casou con Kristina Berg, unha ra-paza sueca, coa que tivo dous fi-llos: Hakan e Christian.Carlos Casares faleceu o 9 demarzo de 2002 en Vigo.A Real Academia Galega adícalle o Día das Letras desteano, 2017.

CARLOS CASARESARMANDO X.HERRERO,DINAMIZACIÓNIDIOMA GALEGO

CARLOS CASARES MOURIÑO

«LOLO ANDA EN BICICLETA»FOI EDITADO EN 1996 E RECI-BIU O PREMIO RAÑOLAS AOLIBRO MELLOR ILUSTRADO.

AS NOSAS COUSAS 4

Deus sentado nun sillón azulconversa co Ánxel Fole.Falan dunha galiña azulque ten un peteiro de cores.

Na conciencia de Galiciaviaxa un vento feridocoma na conciencia de Aliciae nos escuros soños de Clío.

Xoguetes para un tempo prohibidoatrapados nun país de palabrasmentres o galo de Antioquía fai o seu niñoToribio ri a gargalladas.

Un polbo xigante de cor vermellano sol do verán pasea polo marnos seus traxes un gran destelloque o deixan bailar e cantar.

O can Rin e o lobo Crispínpasean polo bosque,a carón dunha pontefan un cambio en tres calcetínse beben dunha ilustrísima fonte.

Xogando con Toribio ás agachadase coa bicicleta de Loloatopamos as laranxas máis laranxase as follas do diario máis tolo.

OS DOUS MIL TÍTULOSALUMNADO DE5º C

CARLOS CASARES

LA

UR

A V

ERD

ES, 5

º C

AS NOSAS COUSAS 5

A verdade é que levopouco tempo neste co-lexio, pero neste poucotempo que levo fixen moibos amigos: cos que rin, di-vertinme e aprendín a termáis paciencia.A verdade é que estou cheode sentimentos: tristeza,porque me vou deste co-lexio e moitos dos meusamigos vanse para outroinstituto e por outra bandaestou feliz, porque llesdesexo o mellor e taménporque vou facer máisamigos.O que máis desexo évoltar a ser pequenopara ver de novo aosmeus amigos e pasaroutra vez polos bos mo-mentos que vivimos xuntos.Seguramente a maioría dosnenos e nenas que cheguena primaria desexarán que ocolexio peche. Eu díxenounha vez e non o volvínrepetir na miña vida xaque non podería ver aosmeus compañeiros.Agradezo que Montse,a miña profesora, meensinara tanto. A verda-de é que non sei comoagradecerllo.Por último, deséxolles omellor a todos. Sorte e aseguir esforzándose!

REMATEI SEXTO...ALFREDO LÓPEZBORJA, 6º B

AS NOSAS COUSAS 6

Este ano, xustamente o día 10 demaio, os nenos de sexto de primaria,tivemos o pracer de coñecer a unhagran escritora galega, Ledicia Costas.

Na visita fixémoslle algunhas pre-guntas a Ledicia e puidemos escoitaralgunha das súas anécdotas, coma ado seu avó, un gran condutor, ou a dasúa avoa.

Despois, contounos as moitasviaxes que fixera para ensinar os seuslibros, foi ata a Arxentina!, e a chea deescritores galegos que coñecía.

Falounos tamén dun libro no queestá a traballar, o terceiro en relacióncon Escarlatina, a cociñeira defuntae Esmeraldina, a pequena defunta,un libro con información sobre os per-sonaxes dos dous libros anteriores,teño moitas ganas de que o publique.

Ao final da visita, asinounos os li-bros que tiñamos escritos por ela.Grazas a esta visita puidemos coñe-cer mellor a Ledicia Costas, unha es-critora encantadora.

UNHA GRAN VISITAMARTABENÍTEZ RUÍZ,6º A

LEDICIA COSTAS

AS NOSAS COUSAS 7

Todo comezou candonos subimos ao buspara tomar o camiñoata Santiago de Com-postela para visitar oParlamento Galego,tardamos unha hora emedia aproximada-mente.Cando chegamos alí,baixámonos do auto-bús e entramos por unfermoso portalón. Leváronos a unha sala ateigada de cadeiras,a Sala do Rei, na que tamén había moitos cadros do monarca.De alí pasamos a outra sala onde nos sentamos e vimos unvideo do noso parlamento. Era estupendo!Visitamos tamén a biblioteca, onde falamos e debatimos conoutro grupo de quinto doutro colexio de Arteixo e, case ao re-matar, ensináronos os cadros, a entrada principal, as escultu-ras...Ao final da visita fumos ao hemiciclo, onde a guía que nos acom-pañaba sempre, díxonos que nos sentáramos e preguntáramoso que quixésemos. Cando todos preguntábamos as nosas dú-bidas a guía chamou a dous nenos de Galán e a dous de Ar-teixo para que falaramos dende a tribuna.Alí saín eu e foi superdivertido!Foi unha experiencia máxica!

O PARLAMENTO GALEGOANTÍA LADOVÁZQUEZ, 5º C

AS NOSAS COUSAS 8

A miña experiencia no colexio foi como un climograma: «unhasveces sube e outras baixa». Con esta frase quero representarque unhas veces estou moi contenta e outras bótome a chorar.Deste o meu colexio lévome amigos e compañeiros. Unhas ve-ces digo que quero marchar e outras non quero que remate,porque unhas veces estou moi alegre pero outras enfádomecos amigos ou cos profesores.Quero agradecerlle ao meu colexio, que para min foi como amiña segunda casa, todos os momentos que me fixo vivir.Tamén lle quero agradecer aos meus mestres o seu traballo xaque me axudaron moito na miña aprendizaxe e agradecerlle aosmeus amigos que estiveran aí nos momentos que máis os ne-cesitei.QUÉROTE GALÁN E NUNCA TE ESQUECEREI!

ADEUS, GALÁN, ADEUSPAULA RIALCASTELO, 6º B

AS NOSAS COUSAS 9

CANTO VALE O COLEXIO?ALUMNADODE 4º

Ola, queridos amigos e amigas:O colexio de Galán ten 35 anos. Trinta e cinco anos!Xa é moi vello e témolo que coidar. Porque é o nosodeber e porque no colexio...Traballamos, xogamos, convivimos, facemos ami-gos e amigas...Ás veces nos aburrimos e...O colexio pagámolo todos e todas cos nosos im-postos.Por iso poñémosvos esta listaxe do que custan ascousas dunha aula do colexio.Lembrádevos: VAI FACER 36 ANOS O COLEXIO!!!VAI FACER 36 ANOS O COLEXIO!!!VAI FACER 36 ANOS O COLEXIO!!!VAI FACER 36 ANOS O COLEXIO!!!VAI FACER 36 ANOS O COLEXIO!!!

OBXECTO

MESA ALUMNADO 25 50,00 1250,00 euros

CADEIRA ALUMNADO 25 40,00 1000,00 euros

MESA PROFE 1 275,00 275,00 euros

CADEIRA PROFE 1 77,57 77,57 euros

CORTIZA (1MX2) 2 120,00 240,00 euros

VILEDA 1 68,05 68,05 euros

ENCERADO VERDE 1 100,00 100,00 euros

ARMARIO CON ANDEIS 1 169,9 169,90 euros

ARMARIO 2 PORTAS 2 315,00 630,00 euros

MESA LABORATORIO 1 125,00 125,00 euros

PERCHEIROS 3 35,00 105,00 euros

OUTROS 13 1073,00 euros

UNIDADES PREZO TOTAL

TOTAL .................................................. 5113,52 euros

AS NOSAS COUSAS 10

Hai unhas semanas, omércores, tres de maio,viñeron os alumnos ealumnas da Universidadeda Coruña ao noso co-lexio.Viñan para poñer en mar-cha un Taller de Matemá-ticas nas aulas de sexto.Ao principio todos estaba-mos moi nerviosos, peroco paso do tempo fómo-nos sentindo máis a gus-to. Foi moi, moi divertidoe fascinante.O primeiro que pensamosé que faríamos uns exer-cicios de estatística moipesados, pero foron todoo contrario.Aqueles dous días foronuns nos que máis me rin.Eran todos moi graciosose simpáticos (tamén eranmoi listos...) e levámonosmoi ben.Ao final, cando esas dúassesións remataron, botei-nos de menos. A verda-de é que se lles colle ca-riño moi rápido. Gus-toume tanto que volveríarepetir con moito gusto.Ah! e dámoslles as gra-zas por vir.Ata logo universitarios!!!E para rematar unha pre-gunta.. Por que non imosnós a visitalos á Universi-dade?

A UNIVERSIDADE AQUÍ!ALBA RIVASNEIRA, 6º C

AS NOSAS COUSAS 11

O pasado martes, 9 de maio, os alumnos e alum-nas de 2º A fomos de excursión á granxa-escola OVentoso, que está no concello da Laracha.Alí vimos pavos reais, galiñas, ocas, cabras e xa-baríns.Tamen fixemos un bolo de pan con forma de cara-col e tivemos a sorte de poder montar a Riana ePiruleta, dúas égoas moi boas.Pasámolo xenial!

FUMOS AO VENTOSO!ALUMNADODE 2º A

AS NOSAS COUSAS 12

A GALIÑA AZULALUMNADO DE 2º C

CAN

LORENZO

LEONCIO

VECIÑAS

GALIÑA AZULALCALDE

POLICÍA

PORTEIRO

SOL E LÚA

PRESENTADOR

VECIÑO DOS OVOS

PERIODISTA

DÚAS NENAS

DEBUXO DA GALIÑA: ALUMNADO 5º EI

A GALIÑA AZULde Carlos Casares

GRUPO DE TEATRO DE 2º C

AS NOSAS COUSAS 13

Este excelente grupo de alumnos e alumnas mere-ce os aplausos recibidos e moitos máis polo traba-llo realizado, pola súa motivación, implicación eadicación. Foi moi gratificante acompañalos nesepercorrido, na elaboración da escenografía, na ca-racterización dos personaxes, na montaxe...Gozamos de cada ensaio e colaboramos cun únicofin: aprender gozando co teatro.

Todo comezou un día no que Lourenzo saiú dar unpaseo e se encontrou con seisveciños. Despois falaron condúas nenas que eran encanta-doras e amables. Encontrouseco cociñeiro e Lourenzo deulletres ovos: un verde, un ama-relo e outro rosa. O cociñeiroalucinou cos ovos de Lourenzo!O porteiro envioulle unha car-ta a Lourenzo. A carta dicía que querían quitarlle agaliña azul e que a entregara no Concello.Lourenzo non obedeceu e non entregou a galiña.O alcalde enfadouse e nunca, nunca, nunca, nunca,nunca descubriron cal era a galiña azul.

A GALIÑA AZUL (2)YAIZA CAMPOSMATO, 2º C

A GALIÑA AZUL (3)MARI GÓMEZ,TITORA DE 2º C

AS NOSAS COUSAS 14

Levei dúas cartas dun lado aoutro. Aplaudíronnos todos.

A GALIÑA AZUL (e 4)ALUMNADO DE2º C

Cando ía actuar estaba nervio-sa. Despois estaba alegre.

Foi un soño para min. Candofalei tembláronme as pernas. Yaiza, nena

Sobre todo encantoume ac-tuar para a miña irmá.

Iria, veciña

Todo foi moi divertido. Esfor-zámonos e ao final saiú ben.

Aroa, Lúa

Sentinme orgulloso e fixen unesforzo. Despois tiven éxito.

Ilusionoume moito pero ta-mén sentín moita vergonza.

Rubén, veciño

Felipe, policía

A obra encantoume. Tantosensaios mereceron a pena.

Foi moi divertida. Sentínilusión polo que fixen.

Miguel, o can

Gustoume porque estivencoa profe e os compañeiros.

Aldara, veciña

Encantoume cando eu fixenrir ao público.

Alex, Leoncio

Noa, veciña

Dábame vergoña pero ao fi-nal sentín moita ilusión.

Cando rematou sentinme ali-viada de que todo saíra ben.

Nerea, veciña

Cristina, periodista

Ensaiamos moitísimo.Aplaudiunos todo o colexio Gloria, nena

Os aplausos impulsaron paraseguir ben... e moito.

Samuel, veciño

Sentinme moi ben egustoume moito.

Joel, galiña azulTodos aplaudiron e felicitá-ronme os meus amigos.Alba, porteira

Infantil, 1º, 2º, 3º, 4º, 5º e 6ºquedaron ilusionados!

Pablo, alcalde

A galiña azul gustoume.Era rara.

Antonio, o Sol

Martín, presentador

Xa non teño medo porque xaactuei diante de todos. Sabela, veciña

Martín, Lourenzo

AS NOSAS COUSAS 15

PEDRO DO BOLOAITOR ANTELOCARRILLO, 5º EIANDRÉSANTELO CUNS

Hai moitos anos vivía nunha remota aldea unneno pequeno que se chamaba Pedro, aínda quetodos os veciños o coñecían por Pedro do Bolo.Este era un neno que andaba sempre desaliñado,que era moi inquedo e tiña unhas ocurrencias moiincribles, polo que os seus veciños, que xa eranalgo maiores, mofábanse del.Un día estaba a mirar para o altodun monte cercano á súa aldea edicíalles aos seus veciños:-Xa veredes! Polo alto dese montechegará un día en que pasen os co-ches.E os seus veciños entre risas di-cían:-Ai, ai, ai! Este Pedro do Bolo estátolo!Pedro do Bolo foi medrando e sem-pre progresou no que facía ata quese converteu nun enxenieiro con moita sona quelevou a cabo un proxecto no cal se fixo unha es-trada polo alto do monte que el dicía, cando erapequeno, que pasarían os coches.Agora, algúns daqueles veciños que se rían e mo-faban del, sempre contan que nunca se debe sub-estimar a un neno porque non sabes o que podechegar a ser no futuro.E ata aquí a historia de Pedro do Bolo... que nonestaba tan tolo!

AS NOSAS COUSAS 16

Ímosvos contar unha historia que sucedeu no ano 2.034.Viaxamos ao futuro, pasa algo?Acabárase a comida e a auga e tivemos que montar nunhanave para ir a un planeta semellante á Terra e que, porsorte, tiña comida e auga.Entramos e metémonos na cámara de hipersono para dur-mir douscentos anos.Cando espertamos decatámonos de que o piloto desapa-recera, pero polo menos ningunha de nós as tres desapa-recera.Tivemos que pilotar nós e non sabíamos onde estábamos.Pasaron dous anos e a nave comezou a esfarelarse, peropor sorte chegamos a un planeta descoñecido onde habi-taba o monstro das tres cabezas.Vimos unha luz azul, seguímola e tocámola.Convertímonos en superheroínas do espazo. Loitamoscontra o monstro de tres cabezas e gañamos.O mellor é que descubrimos que tiñamos superpoderes evolvimos a casa... voando!

AS HEROÍNAS DO ESPAZOSOFÍA GARCÍA,ROCÍO DOMÍN-GUEZ E ALBARIVAS, 6º C DEBUXOS: SOFÍA, ROCÍO E ALBA, 6º C

AS NOSAS COUSAS 17

Había unha vez unha rapaza chamada Amanda que lle apaixoa-ba a danza. Un día chegoulle unha carta dicindo: «Inauguramosna cidade unha escola de danza, chamada «Nunca te rendas»,e buscamos alumnos e alumnas. Faremos unhas probas de se-lección o vindeiro martes dende as 18:00 horas ata ás 19:00horas. Os interesados e interesadas que se presenten na esco-la»Amanda ilusionouse moito coa noticia. E acudiu ás probas omartes.Amanda bailou o mellor que puido e fixotodos os mellores pasos que ela sa-bía. Ao rematar o seu baile pregun-toulle ao home que estaba a facer aselección:-Como o fixen?O home, que resultaba ser o di-rector da escola contestou:-Fatal! ti non tes talento para isto!Amanda saíu da escola e guindouas zapatillas á papeleira. Pero in-tres despois, cavilando o que cus-taban as zapatillas e o que lle gus-taba bailar, deu a volta e recolleuas zapatillas do lixo. Mentres vol-vía para casa dicíase a si mesma:-Non me vou render, mañá voltareiá escola e intentareino de novo.Ao día seguinte Amanda volveupresentarse na escola e díxolle aodirector:-Podo intentar bailar de novo?O director contestou:-Xa estás dentro da escola, Amanda.Amanda extrañada díxolle:-Pero se nin sequera me deches tempo para bailar...-Xa o sei, pero a túa actitude positiva e de non renderte xamaisé abondo para estar dentro da escola. Por certo, onte bailachesmoi ben, máis é o que lles digo aos novos alumnos que querenformar parte da escola -respondeu o director.Amanda ficou como a nena máis leda do mundo.

PAIXÓN POLA DANZAALDARA FER-NÁNDEZ , 3º AMª CRISTINANAYA RIVEIRO

AS NOSAS COUSAS 18

COMO SE CHAMA O PORCO QUE VOA?

COMO SE CHAMA O IOGURT QUE ANDA POLO BOSQUE?

A NAI DE JAIMITO DILLE:-JAIMITO, VAILLE DICIR A TÚA IRMÁ QUE O SINTES.JAIMITO VAI XUNTA SÚA IRMÁ E DILLE:-IRMANCIÑA, SINTO QUE SEXAS TAN FEA!

JAIMITO, JAIMITO! NON COLLAS NADA DO CHAN!MINUTOS MÁIS TARDE A AVOA CAE E DILLE:-JAIMITO, AXÚDAME!-SINTOO AVOA, NON PODO RECOLLER NADA DO CHAN.

AEROPORCO

IOGURT NATURAL

RIMOS UN POUCO?ALUMNADODE 3º B

AS NOSAS COUSAS 19

UN MONSTRO CHEGOU...ALUMNADODEINFANTIL

UN MONSTRO CHEGOU AO COLE

UN DÍA SEN AVISAR,

SEN SABER O QUE SENTÍA,

SE RIR, BERRAR OU CHORAR.

ERA O MONSTRO DE CORESO MONSTRO DAS EMOCIÓNS.CON EL XOGANDO E FALANDOVASTE SENTINDO MELLOR.

MOITO NOS GUSTABA O MONSTRO

SEMPRE DISPOSTO A AXUDAR,

CON EL VOLVEMOS Á CALMADESPOIS DE NOS ENFADAR.

AS NOSAS COUSAS 20

ALUMNADODEINFANTIL

AO COLE!

E POR FIN CHEGA O ENTROIDO...

XA PODES ADIVIÑAR,

QUE DE MONSTRO DE CORES

QUIXÉMONOS DISFRAZAR.

SE NON SABES SE ESTÁS TRISTE,LEDO, CALMO OU ENFADADO,VÉN E PREGÚNTALLE AO MONSTRO...NON ESTARÁS NAMORADO?

AS NOSAS COUSAS 21

Érase unha vez moitos minions que estaban naTerra e estaban moi aburridos así que decidironfacer algo especial.Un dos minions dixo:-Por que non facemos algo distinto e imos á Lúa?.Todos puxéronse moi ledos e comezaron a cons-truír a nave.Cando estivo preparada, faltaba outra cousa im-portante: quen a pilotaría.Un minion chamado Stuart ofreceuse voluntario.Así foi como os minions emprenderona viaxe á Lúa.Despois dun tempiño chegaron aoseu destino e comezaron a xogare a saltar, e cando querían regre-sar decatáronse de que non ti-ñan gasolina para poder voltará Terra.Entón decidiron, entre todos, que-darse a vivir a Lúa.

OS MINIONS NA LÚACRISTIANFUENTES , 1º AYOLANDAMERELAS DEBUXO: MELI GÓMEZ GALLEGO, 3º A

AS NOSAS COUSAS 22

Cando chega o verán, Xián prepara a súa maletapara ir á aldea dos seus avós, que está na monta-ña. Este ano non podía esquecerse de levar o mi-croscopio que lle regalara a madriña.Estaba moi contento xa que con el podería explo-rar todos os misterios da natureza e investigarcousas sobre os insectos que tanto lle gustaban.-Xa estou aquí -dixo Xián. Preparádevos xoani-ñas, abellas, bolboretas, escornabois, ca-baliños do demo...Púxose a buscar entre as herbas daleira e, de súpeto, non podía crer oque vían os seus ollos: eraunha «mantis relixiosa»,unha barbantesa do ta-maño dunha rocha. Incri-ble!-Non me mates -dixo amantis- e farei o que me pidas.Quedei pampo cando oín falar aquel becho tan gran-de.-Gustaríanme ter un gran xardín na miña casapara poder investigar os insectos co meu micros-copio.-Iso está feito, sempre e cando prometas coidar delese non matalos.E así foi como por fin o meu soño se cumpríu e omeu xardín está fermoso e cheo, cheíño de vida.

O SOÑO DE XIÁNYERAYFERNÁNDEZ, 1º BMARILOESCUREDO

AS NOSAS COUSAS 23

Enriba das nubeshai unha orquestracomposta por gaitastambores e pedras.

Pedras?. Si, pedras.Xuntiñas e quietasnunhas maracas metidas,pedriñas pequenas.

O día tornousegris, negro .As nubes chegaron.Hai fest a no ceo!

Son tambores, gait as,

trona , lostrega .As maracas romperon!Corre a casa!Que SARAIBA , meu neno.

SARAIBAAROA PONTÓNVÁZQUEZ, 3º ASANDRA PONTÓNOTERO

AS NOSAS COUSAS 24

AS GALIÑAS (2ª parte)IAGO CASTRO,4º AROSENDOCANCELO DEBUXO: JAVIER CASTRO

Ola!!... son Iago... na primeira parte contei que te-mos galiñas, un galo e un can, Xacomín, pois ago-ra uniuse ao grupo un raposo que vai de moi bopero é raposo e quere comer as galiñas e máis aogalo, enganando a Xacomín.Pola noite baixa do monte e anda dando voltaspara ver como dorme o can,pero Xacomín dorme unpouco cun ollo e un poucoco outro para non per-der de vista ás galiñas.Unha noite baixou o ra-poso do monte amodiño,na punta do pé, para nonespertar ao can pero, comasempre, Xacomín estaba es-perto dun ollo e viu que oraposo fixera un burato moigrande para entrar no galiñeiro con mala idea.Xacomín chamou a un can amigo que vive ao seucarón e que ten, coma el, un colar moi chulo deferro e foron cara ao raposo. O raposo mordíunosno pescozo e rompíu os dentes todos no colar deferro.O raposo baixara do monte na punta do pé peropara voltar subíu ao monte a todo meter e men-tres corría cara arriba dicía:-Ai, meus pés, meus peáns, se non fora por vóscomíanme os cans!.

AS NOSAS COUSAS 25

Dende esa noite o raposo abandonou o grupo parasempre e agora Xacomín, o galo Pepe e as galiñasviven felices na casa de Canzobre.Por certo, falando de Canzobre, este ano hai festa!!!Só se fai cada sete anos porque lle toca un ano encada aldea. Imos toda a familia e amigos porqueata o ano 2024 non volverá a ser; xogaremos conXacomín, así que... estades todos convidados!!! To-dos menos o raposo, claro.

Era unha tartaruga de mar que non sabía nadar. Esa tartarugachamábase Mariña.Ninguén sabía o que lle pasaba. Seus pais crían que tiña unhaenfermidade, pero o doutor Xurxo díxolles que non tiña unhaenfermidade e que o que lle pasaba é que lle faltaban as aletase non era unha tartaruga de mar. Era unha tartaruga de terra, poriso non podía nadar e que esa tartaruga fora adoptada por outrasdúas tartarugas de mar.O pai de Mariña dixo que por iso o ovo era máis pequeno queos outros ovos.Un venres pola noite unha tartaruga adulta estaba buscando ásúa cría e Mariña saíu á superficie e recoñeceu á súa nai. Elatamén a estaba a buscar e foi así como Mariña foise coa súa naiverdadeira.

A TARTARUGA DE MARDUNIADAHMOUNI , 4ºB

DEBUXO: CINTIA SEIJAS MALLO, 3º A

AS NOSAS COUSAS 26

Unha vez unha pirata chamada Catalina saíu anavegar no seu barco, cando de súpeto topou cun-ha illa deserta onde vivía un paxariño azul e la-ranxa.Catalina baixou do seu barco e ache-gouse ao paxariño, deulle o millo quelevaba no seu barco para poder fa-cer pan e o paxariño comezou a co-mer o millo moi contento.Catalina decatouse de que o paxari-ño estaba triste e só, entón a piratamontou no seu barco e foi en busca do-utros paxariños da mesma especie. Levounos á illadeserta para facerlle compaña ao paxariño azul elaranxa.O paxariño púxose tan feliz que se achegou a Ca-talina e amosoulle canto llo agradecía. Catalinapuido ver o feliz que era agora o paxariño.Un tempo despois Catalina volveu á illa e... o paxa-riño era pai!,. Pai de dous fermosos pitiños, un azule laranxa coma el e o outro rosado e violeta comoa nai.O paxariño xa non estaba só nin triste. Agoratiña unha familia e moitos amigos.

CATALINA E O PAXARIÑOMARTINAGONZÁLEZ, 3º CLUCÍAGONZÁLEZ DEBUXO: ALDARA FERNÁNDEZ NAYA, 3º A

AS NOSAS COUSAS 27

O RAPAZ ASTRONAUTAÁLVAROFERNÁNDEZPARDO, 3º C

Érase un rapaz que soñaba en ser astronauta esempre llo pedía aos seus pais e estes sempre lledicían que non tiña a idade axeitada.E cada día que pasaba íase facendo máis longo.Pero un día se lle ocurríu facer un foguete e candopasou un mes ou dous, intentou facelo despegar.Pero cando ía cruzar a atmosfera rachou e foi caendoe caendo e non tivo máis remedio que usar o pa-racaídas.Salvou a vida pero os seus pais se preocuparonporque podía ter morto e castigárono.Cando xa foi maior pediulle os seus pais que sepodería ir co seu pai á Lúa e dixéronlle que si.E foron. O foguete despegou e chegaron sans e sal-vos á Lúa e volveron á Terra onde lles agardabaun gran banquete.

DEBUXO: HUGO CONDE, 3º A

AS NOSAS COUSAS 28

Lúa era unha nena de sete anos que vivía nunhapequena aldea co seu avó. Lúa era a única nena daaldea, daquela non tiña amigas e gustáballe xogarcos animais da granxa.Unha tarde que Lúa estaba recollendo amorodosescoitou un ruidiño nun arbusto, e como era moicuriosa saltou cara alí para ver que era ese ruído.Atopou unha cría de tigre, alí, mortiño de frío.Lúa recolleuno e levouno para a súa casa, peronon llo dixo ao seu avó, porque el dicía que ostigres eran moi feros e perigosos.Lúa cuidou do tigriño e convertiuse no seu melloramigo. Pero unha noite de inverno... Escoitouse unruxido enorme, era a mamá tigresa que estabafuriosa e quería ao seu cachorro.Cando a tigresa ía saltar enriba de Lúa, o seu ami-guiño defendeuna, e o avó ao escoitar o ruxidocargou a escopeta para dispararlle, pero Lúa impe-diuno. A tigresa entendeu que non todas as per-soas son malos cazadores e o avó entendiu quenon todos os tigres atacan á xente.Os animais, o mesmo ca nós, aprenden o que llesensinan. Así, Lúa e o tigriño seguiron sendo ami-gos e cuidándose o un do outro para sempre.

LÚA E TIGRIÑONOA VARAMATEO, 2º ASANDRA MATEOOUJO

AS NOSAS COUSAS 29

Un día estaban as froitas aburridas no parque edecidiron facer unha competición para ver cal se-ría a máis rápida de todas.A señora Piña sería a encargada de dar a saída,mentres na liña agardaban a mazá, a pera e alaranxa.E comezou a carreira. A señora mazá ía nun pati-nete, mentres que a señora laranxa competía noseu coche e a señora pera ía na bicicleta que lleprestou o amigo plátano.A carreira transcorría con normalidde ata que desúpeto, sen saber o motivo, a señora mazá saíudespedida do seu patinete e esnafrouse contra unhaárbore.Minutos máis tarde a señora pera colleu unha pe-dra na roda da súa bicicleta e deu un chimpo tangrande que acabou dentro dunha fonte, e así foicomo a señora laranxa conseguiu gañar a carrei-ra, aínda que tivo que rematala rodando porque selle pinchou unha roda do seu coche.

A CARREIRA DAS FROITASANDREAFRAGA, 1º CALEJANDRAVARELA

AS NOSAS COUSAS 30

TOMÁS E OS LIBROSLARA DOMÍN-GUEZ , 4º CSUSANABARREIRO

Tomás era un rapaz ao que non lle gustaban nadaos libros.Ler considerábao unha perda de tempo para a xenteque non ten nada que facer.Ademais Tomás era un pouco lacazán e como asnotas non foran moi boas, seu pai castigouno nasvacacións sen televisión,nin internet, nin play...Por sorte tiñan unha pe-quena horta detrás dacasa e pasaba alí o tem-po sen facer nada miran-do inmóbil os pequenosanimais que se movíanpor alí.Como non tiña nada me-llor que facer empezou areparar nos comporta-mentos dos animais. Viucomo o caracol se metía dentro dun repolo e íacomendo e comendo ata que en pouco tempo co-míao todo.Por iso, Tomás pensou que o caracol non era moilisto porque tiña que cargar sempre coa súa casaao lombo, e o que lle podía servir de casa, tan prontoentraba nela, comezaba a devorala. Tamén pen-saba que as formigas estaban tolas de vez. Nonfacían máis que andar correndo dun lado paraoutro, todas xuntas, con présa... para non chegar a

DE

BU

XO

: AIN

HO

A IG

LES

IAS

, 3º A

AS NOSAS COUSAS 31

ningún lado.Todos estes comportamentos tan extranos íaosanotando para despois consultalo en internet can-do seu pai o deixara. Pero tentado pola curiosidadenon puido agardar máis tempo e comezou a ollarunha enciclopedia que había na casa. Aos poucosfoi aprendendo que os animais son máis listos doque parecen e todo o que fan ten algún motivo.Tamén aprendeu cousas curiosas como que as for-migas cando morren desprenden un cheiro que lleindica ás outras a súa posición e cando a atopanentérrana. Que hai un peixe que se mete dentro daboca dos crocodilos e límpalle os dentes dos refu-gallos de comida que lle quedaron alí e o crocodilonon lle fai ningún dano ao peixe. Que as miñocasteñen dez corazóns...Tomás decatouse de que poñendo estas cousas porescrito era a única forma que temos de que o quesabemos non se perda aínda que chegue un día noque a electricidde deixe de existir.Co paso do tempo Tomás fíxose maior e conver-tiuse nun famoso escritor e biólogo moi recoñecido.

AS NOSAS COUSAS 32

A PORCA E A IGREXALYDIA SÁNCHEZVÁZQUEZ, 5º A,

Cando a miña nai era pequena e vivía en Morás asúa familia tiña unha porca moi gorda e grande.Pero un domingo meu avó foi dar de comer á por-ca e... Sabedes que pasou? A porca escapara!E a porca foi dereitiña á porta da igrexa. Era ahora da misa e a igrexa estaba chea.Cando o avó chegou a porca entrou na igrexa e nomedio do pasillo dixo:-Oinc!!!O avó escoitou algúns berros e risas. Non quixopasar a vergoña de ir buscar a porca.-Eu non entro na misa a coller a porca! -dixo oavó.Volviu a casa e agardou a que botaran á porcafóra da igrexa.-Onde está a porca? -preguntou a avoa.-Na misa. Cando remate vouna buscar -respondiuo avó.E así foi. Cando a porca saíu da igrexa o meu avófoina buscar.

DEBUXO: ELENA ROIBAL, 6º A

AS NOSAS COUSAS 33

EUROCONCURSAZOEQUIPO A TODOFILISPÍN!

%

Para participar no Euroconcursazo só tes que ler a revista, cu-brir os pasatempos, recortar pola liña e introducir esta folla nomonstro azul do recibidor do colexio. O agasallo será... sor-presa modelo verán 2017 . Rápido e... sorte!

NOME E APELIDOS CURSO

LABIRINTO

Que camiño ten que tomar Carlos Casares parachegar a coller o seu libro?

DEBUXO: LAURA VERDES, 5º C

AS NOSAS COUSAS 34

O ENCRUCILLADO TERRIBLE

Despois de ler a revista, non terás problema en solucionar esteencrucillado. Ah, podes pedir axuda. Sorte, de novo!

1.- Apelido do autor homenaxeado no Día das Letras Galegas.2.- Moble da aula que usa o profesorado e que custa 275 euros.3.- Por ela tiña paixón Amanda.4.- Como se chama o porco que voa?5.- Chegou sen avisar para visitar aos nenos e nenas de infantil.6.- De que cor é a galiña galega máis famosa do país?7.- A esa granxa-escola da Laracha foron de visita os de segun-do e montaron a cabalo, fixeron pan...8.- Nome da escritora que visitou o noso colexio, autora de «Es-meraldina a pequena defunta» e que se apelida Costa.9.- Nome do neno a que todos coñecían polo alcume «do Bolo»10.- Nome da amiga de tigriño.11.- Localidade de Arteixo onde está a igrexa na que apareceuun porco na misa.12.- Institución galega que visitaron os de 5º. Nesta instituciónos parlamentarios e parlamentarias elaboran as leis de Galicia.13.- Nome do rapaz ao que non lle gustaban nada os libros.

7

8

9

11

12

13

1

5

2

3

6

10

A

S

O

S

A

S

N

C

O

U

S

A

S

4

AS NOSAS COUSAS 35

NO

PA

RL

AM

EN

TO

GA

LE

GO

NO

PA

RL

AM

EN

TO

GA

LE

GO

AS NOSAS COUSAS 36

E AGORA... AO INSTITUTO!!!E AGORA... AO INSTITUTO!!!E AGORA... AO INSTITUTO!!!E AGORA... AO INSTITUTO!!!E AGORA... AO INSTITUTO!!!

MONTSE SOUTOADRIANA GARCÍAMª CARMEN GARCÍAJULIO PEDROSAMª CARMEN IGLESIASARMANDO X. HERRERO

EQUI

PO

DIN

AMIZ

ACIÓ

ND

A LI

NGUA

GAL

EGA

4º DE INFANTIL: OS NOVOS4º DE INFANTIL: OS NOVOS4º DE INFANTIL: OS NOVOS4º DE INFANTIL: OS NOVOS4º DE INFANTIL: OS NOVOS

4º DE INFANTILDE PÉ: DIANA, a profe ROI, PABLO MAR-TÍNEZ, MIRIAM, ACHRAF, ARTAI,RUBÉN, CRISTINA, a profe, MARTA,ARIADNA, MARIO E HUGO.SENTADOS: NADIR, MATEO, ÁLEX, DIE-GO, JULIO, PABLO REGUEIRA, IRENE,NOA, YAGO, CARLOTA, ALEJANDRA ETHIAGO.

SEXTO ADE PÉ: RAQUEL, a profe, ALEX LÓPEZ, AINARA,HÉCTOR, SERGIO, ADRIAN, IVÁN, ÁLEX ALLER,DANI, PABLO, AITANA, NAHIR, AINHOA VARE-LA, MARTA, LORENA.SENTADOS: JORGE, BRAIS, MANUEL, MAR-COS, ANXO, ELENA, AINHOA IGLESIAS.

SEXTO CDE PÉ: JUAN, JOÃO, MATEO, CÉSAR, CHRIS-TIAN, SHOALY, SOFÍA, ROCÍO, IRIA, MEN-CHU, a profe, JOAQUÍN.SENTADOS: BRUNO, ÁNGEL, ELMER, PAU-LA, DIEGO, ANTONELLA, GABRIEL, MIGUEL.

SEXTO BDE PÉ: ASSYA, PAULA, SANDRA, DIEGO,PEDRO, ALFREDO, MONTSE, a profe, XAVIER,JUANJO, ALEX, HUGO, UXÍA VARELA, ISA-BEL.SENTADOS: MÓNICA, ALEJANDRA, ÓSCAR,UXÍA CALVETE, CESÁREO, LAURA, IVÁN.