Texto: D. AmundarainPresentación: B. Areskurrinaga HCMúsicaa: Ave María - Guarini

8 de decembro de 2012

Esta festa simboliza a natureza pura e boa que recibimos de Deus os homes e mulleres daquel «Comezo» e todos os

posteriores no noso nacemento. Deus bendiciu e deu por bos o home e a muller:

«Viu entón Deus todo o que fixera, e todo era moi bo» (Xénese 1, 31).

A Virxe María, desde o seu nacemento e a

través de toda a súa vida, viviu unha gran

amizade con Deus e con todos os demais

humanos: gardou pura e fiel a amizade que Deus

concedeu a todos os homes e mulleres. Coma Xesús, na súa medida.

A Virxe María tratou de facer cada vez

máis profunda e súa esa amizade

recibida no seu nacemento: na súa

mente, na súa vontade, no seu

entendemento, no seu corazón.

Xa desde pequena escoitara por boca

dos seus pais, parentes, veciños… o relato de Adán e

Eva, os relatos sobre os patriarcas;

particularmente, sobre a fe de

Abrahán. Todo iso a fascinou, e se propuxo levar

moito máis alá esa fe - vida.

Tamén escoitou sobre os esforzos realizados

polos profetas, tratando que no pobo

todos fosen obedientes a Deus e amigos entre si. Que emoción non lle

causaría a loita dun Elías, tratando de apartar o pobo dos

ídolos e para que fose fiel a Iavé!

Que pena non sentiría ao escoitar a

un Isaías, a un Xeremías, a un

Ezequiel describindo as inxustizas do pobo!

Polo contrario, que alegría amosaría ela ao oír e coñecer por boca dos mesmos

profetas que, a pesar da infidelidade do pobo, Deus seguía

chamándoo e chamándoo cara a si!

Axiña, moi nova María fixo a súa elección: non me abonda

con gardar a pureza e a fidelidade do me nacemento;

realizareinas dándome enteiramente ao servizo de

Deus e da humanidade. Farei consistir a miña pureza en levar á súa plenitude o eu que Deus me fixo, en ser eu.

Tratarei de levar á súa plenitude o eu que Deus se representou desde toda a

eternidade. Quero ser eu mesma, tal como

Deus me quere e desexa. Ser e misión.

Si. A Virxe María esforzouse con todo o seu todo o seu corazón en ser fiel a Deus, ao próximo, a si mesma. Desde nena. Pero de pequena pouco se imaxinou a que tería que

enfrontarse na súa vida. Con todo, tiña posta a súa confianza no Espírito que

animou os profetas do Antigo Testamento.

Afortunadamente, foi ese Espírito quen lle deu a luz e a forza para cumprir coa

misión que Deus lle encomendou.

Sendo aínda unha mociña, percibiu no seu interior unha voz que lle dicía:

«Estás disposta a ser nai do Mesías?»

Que angustia! Non lle deu o si ás toas.

Púxose a preguntar e indagar.

Ata que a mesma voz interior lle asegurou:

«Terás en ti e contigo o Espírito Santo».

Foi suficiente. De antes tiña confianza

no Espírito. Pero a presente promesa

era dun carácter particular.

Dáballe plena seguridade. «Si», foi a resposta.

«Fágase en min a túa vontade».

Desde entón, realmente, non lle abondou coa

fidelidade do nacemento. O seu interior requeríalle

unha amizade doutro nivel, para con Deus e

para cos humanos..

Non cabendo en si mesma, púxose

en camiño para comunicarse coa

súa curmá Sabela. «Ditosa

ti, pola túa preñez. Ditosa tamén eu, pola miña preñez».

Ditosa eu por terse acordado

Deus desta pequeñez miña.

O Espírito imprimiulle amor-lume. Amor-lume, sobre como glorificar a

Deus. Sobre como ser maior

colaboradora de Deus.

Foi axudar a Sabela precisada de axuda. Foi axudar a Sabela precisada de axuda. Ao seu esposo, que garatuxas non lle faría, tola de Ao seu esposo, que garatuxas non lle faría, tola de

alegría! alegría! Como aloumiñaría o seu fillo aínda nas súas Como aloumiñaría o seu fillo aínda nas súas

entrañas! entrañas! O Espírito! Quedou chea do Espírito.O Espírito! Quedou chea do Espírito.

Non había nela nada que fose contra o Espírito.Non había nela nada que fose contra o Espírito.

E ata que naceu o fillo, E ata que naceu o fillo, cantas voltas á cabeza, cantas voltas á cabeza,

sobre que sería aquel fillo, sobre que sería aquel fillo, ao parecer diferente dos ao parecer diferente dos

demais fillos. demais fillos. E ao nacer, cantos E ao nacer, cantos parabéns e cantos parabéns e cantos anuncios sobre oanuncios sobre o destino do neno. destino do neno.

E María todo o gardaba no E María todo o gardaba no seu corazón, para rumialo seu corazón, para rumialo

en silencio.en silencio.

O santo Simeón non lle anunciou ningún porvir O santo Simeón non lle anunciou ningún porvir feliz: «unha espada atravesará o teu corazón». feliz: «unha espada atravesará o teu corazón».

E María, no seu corazón, toda confiada no E María, no seu corazón, toda confiada no Espírito. Espírito.

E unha vez máis: E unha vez máis: «Fágase en min a vontade de Deus».«Fágase en min a vontade de Deus».

E esquecéndose das penas persoais, ten presente

sempre o próximo. Esqueceuse que o seu

amado Xesús se lle escapou da casa, que emprendeu un camiño

perigoso. Non lle rifou.

Como o ía facer? En certa ocasión, coma

quen non di nada, indicoulle ao fillo:

«Non teñen viño». Sempre pendente de como realizar a vontade de Deus nos problemas humanos.

Ao final, tivo que presenciar a seu fillo

na cruz. Dicíase María para si: «Se existe no mundo

unha persona boa, esta é a autenticamente boa».

«Pero que suceda tamén isto, para a liberación de a humanidade. Amén».

Que profundo sería aquel Amén, dito por aquela muller todo

bágoas! Sempre servidora do Espírito.

«Ide ao mundo enteiro, para dar noticia de

min».

E para poder cumprir o

encargo, todos se deron á oración,

pedindo o Espírito Santo,

e ela entre eles.

Con todo, ao pouco tempo, aquela muller, a maior discípula entre todos os todos os

discípulos, discípulos, dirixiuse a

Galilea, como o Señor lles indicara.

Alí recibiu, xunto aos demais discípulos o encargo do Resucitado:

A Virxe María, obediente A Virxe María, obediente desde o nacemento: desde o nacemento: velaquí a súa pureza. velaquí a súa pureza.

Gardou puro, na súa pura Gardou puro, na súa pura realidade, aquel ser fiel realidade, aquel ser fiel recibido de Deus, naquel recibido de Deus, naquel «Principio»; ademais, deu «Principio»; ademais, deu

acollida plena á graza acollida plena á graza especial do Espírito, á graza especial do Espírito, á graza que a todos se nos ofreceu. que a todos se nos ofreceu.

É esta acollida entrañable por É esta acollida entrañable por parte de María, a que hoxe parte de María, a que hoxe

celebramos.celebramos.

María Nai, Nai de Deus, Nai da Igrexa, honor e

gloria a ti. Roga a Cristo Resucitado,

para que o mundo sexa máis fiel. Amén.

Que neste peregrinar sexa ela a nosa axuda e

compañeira.

INMCULADA CONCEPCIÓNDA VIRXE MARÍA

 1.- Esta festa simboliza a natureza pura e boa que temos recibido de Deus os homes e mulleres de aquel «Comezo» e todos os posteriores no noso nacemento. Deus bendiciu e deu por bos o home e a muller: «Viu entón Deus todo o que fixera, e todo era moi bo» (Xénese 1, 31).2.- A Virxe María, desde o seu nacemento e a través de toda a súa vida, viviu unha gran amizade con Deus e con todos os demais humanos: gardou pura e fiel a amizade que Deus concedeu a todos os homes e mulleres. Coma Xesús, na súa medida.3.- A Virxe María tratou de facer cada vez máis profunda e súa esa amizade recibida no seu nacemento: na súa mente, na súa vontade, no seu entendemento, no seu corazón. Xa desde pequena escoitara por boca de seus pais, parentes, vecinos… o relato de Adán e Eva, os relatos sobre os patriarcas; particularmente, sobre a fe de Abrahán. Todo iso a fascinou, e propúxose llevar moito máis alá esa fe-vida.4.- Tamén escoitou sobre os esforzos realizados polos profetas, tratando que no pobo todos fosen obedientes a Deus e amigos entre si. Que emoción non lle causaría a loita dun Elías, tratando de apartar o pobo dos ídolos e para que fose fiel a Iavé!5.- Que pena non sentiría ao escoitar a un Isaías, a un Xeremías, a un Ezequiel describindo as inxustizas do pobo! Polo contrario, que alegría amosaría ela ao oír e coñecer por boca dos mesmos profetas que, a pesar da infidelidade do pobo, Deus seguía chamándoo e chamándoo cara a si!6.- Moi pronto, moi nova María fixo a súa elección: non me abonda con gardar a pureza e a fidelidade do meu nacemento; realizareina dándome enteiramente ao servizo de Deus e da humanidade. Farei consistir a miña pureza en levar á súa plenitude o eu que Deus me fixo, en ser eu. Tratarei de levar á súa plenitude o eu que Deus se representou desde toda a eternidade. Quero ser eu mesma, tal como Deus me quere e desexa. Ser e misión.7.- Si. A Virxe María esforzouse con todo o seu corazón en ser fiel a Deus, ao próximo, a si mesma. Desde nena. Pero de pequena pouco se imaxinou a que tería que enfrontarse na súa vida. Con todo, tiña posta a súa confianza no Espírito que animou os profetas do Antigo Testamento.8.- Afortunhadamente. Foi ese Espírito quen lle deu a luz e a forza para cumprir coa misión que Deus lle encomendou. Sendo aínda moi nova, percibiu no seu interior unha voz que lle dicía: «Estás disposta a ser nai do Mesías?» Que angustia! Non lle deu o si ás toas. Púxose a preguntar e indagar. Ata que a mesma voz interior lle asegurou: «Terás en ti e contigo o Espírito Santo».

9.- Foi suficiente. De antes tiña confianza no Espírito. Pero a presente promesa era dun carácter particular. Dáballe plena seguridade. «Si», foi a resposta. «Fágase en min a túa vontade». Desde entón, realmente, non lle abondou coa fidelidade do nacemento. O seu interior requeríalle unha amizade doutro nivel, para con Deus, para cos humanos.10.- O Espírito imprimiulle amor-lume. Amor-lume, sobre como glorificar a Deus. Sobre como ser maior colaboradora de Deus. Non cabendo en si mesma, púxose en camino para comunicarse coa súa curmá Sabela. «Ditosa ti, pola túa preñez. Ditosa tamén eu, pola miña preñez». Ditosa eu por terse acordado Deus destá pequenez miña.11.- Foi axudar a Sabela precisada de axuda. Ao seu esposo, que garatuxas non lle faría, tola de alegría! Como aloumiñaría o seu fillo aínda nas súas entrañas! O Espírito! Quedou chea do Espírito. Non había nela nada que fose contra o Espírito.12.- E ata que naceu o fillo, cantas voltas á cabeza, sobre qué sería aquel fillo, ao parecer diferente dos demais fillos. E ao nacer, cantos parabéns e cantos anuncios sobre o destino do neno. E María todo o gardaba no seu corazón, para rumialo en silencio.13.- O santo Simeón non lle anunciou ningún porvir feliz: «unha espada atravesará o teu corazón». E María, no seu corazón, toda fija no Espírito. E unha vez máis: «Fágase en min a vontade de Deus».14.- E esquecéndose das penas persoais, ten presente sempre o próximo. Esqueceuse que o seu amado Xesús se lle escapou da casa, que emprendeu un camiño perigoso. Non lle rifou. Cimo o ía facer? En certa ocasión, como quen non di nada, indicoulle ao fillo: «Non teñen viño». Sempre pendente de como realizar a vontade de Deus nos problemas humanos.15.- Ao final, tivo que presenciar o seu fillo na cruz. Dicíase María para si: «Se existe no mundo unha persoa boa, esta é a autenticamente boa». «Pero que suceda también isto, para a liberación da humanidade. Amén». Que profundo sería aquel Amén, dito por aquela muller todo bágoas! Sempre servidora do Espírito.16.- Con todo, ao pouco tempo, aquela muller, a maior discípula entre todos os discípulos, dirixiuse a Galilea, como o Señor lles indicara. Alí recibiu, xunto aos demais discípulos o encargo do Resucitado: «Ide ao mundo enteiro, para dar noticia de min». E para poder cumprir o encargo, todos se deron á oración, pedindo o Espírito Santo, e ela entre eles. 17.- A Virxe María, obediente desde o nacemento: velaquí a súa pureza. Gardou puro, na súa pura realidade, aquel ser fiel recibido de Deus, naquel «Principio»; ademais, deu acollida plena á graza especial do Espírito, á graza que a todos se nos ofreceu. É esta acollida entrañable por parte de María, a que hoxe celebramos. María Nai, Nai de Deus, Nai da Igrexa, honor e gloria a ti. Roga a Cristo Resucitado, para que o mundo sexa máis fiel. Amén.