Het Heilig Licht

door

Willem áe Mérode

HET HEILIG LICHT

HET HEILIG LICHTDOOR

WILLEIvi DE HERODE

UITGEVERSMAATSCHAPPIJ E. J. BOSCH JBZN. TE BAARN.

HOOGTIJDENI. KERSTNACHT

Wij weten wel, dat Gij geboren zijt,En hulploos in een kribbe ligt en schreit;En toch, wij gaan met aarzelende voeten,U te begroeten.

Wij schrokken huivrend op: dit is Uw nacht!Ons luchtig hart had niet op U gewacht.Nu kunnen wij met tuchtelooze zinnenU niet beminnen.

Uw ster reist stralend over weg en veld.Wij volgen, maar van 't hemelsche geweld,Dat andrer oogen blinken doet als zonnen,Niet overwonnen. .

Hebt Ge ons een oogenblik van smart bevrijd?0 God, wij smachten wel naar zaligheid,Maar kunnen, wat wij hebben, niet verlaten,En nimmer haten.

Wilt Gij geschenken? neem ons weenen aan;Handen die niets dan kwaad hebben gedaan.En onze bloeiende zachtroode monden,Nog warm van zonden.

Gij lacht ons op den schoot van Moeder toe.Gij weet wel, ach, wij zijn zoo doodlijk moe,En willen graag ons aan Uw voeten strekken,Tot Ge ons zult wekken.

5

Wij zijn gekomen, Kind, zegen ons hoofd.Dan wordt de felle hellebrand verdoofd.0, en wij voelen, dat hij gansch zou blusschen,Wildet Ge ons kussen.

11. GOEDE VRIJDAG

Gij waart van God verlaten,Toen 't donker over de aarde lag ?Maar wat kan mij dat baten:Ik sta verlaten in den dag.

Langs heel de bloeiende aarde,Is van Zijn voet geen enkel spoor.Vergeefs speur ik de gaardeDer schoon bewolkte heemlen door.

En alle wegen loopenWeer samen bij Uw schriklijk kruis.God, wat kan ik nog hopen,Wijst Gij mij niet den weg naar huis?

Worden Uw doode lippenWeer rood en levend daar omhoog?Zie ik weer lichte stippenBlinken in Uw gebroken oog?

Gij zegt ....o God, Gij vraagt mijDat ik zal hangen aan dat hout?Ik kan niet.... maar Gij schraagt mij,Wijl Gij mij vast omvangen zoudt?

Zoo help mij.... en wij hingen ....,Zijn wonden brandde' in mijn lichaam,Doodsschaduwen omvingenZijn ziel en mijne ziel tezaam.

7

'k Voelde mijn kracht vervlieten.Mijn hart werd stiller, slag na slag.Ik zonk in grondlooze verschieten,Maar wist, dat 'k in Zijn armen lag.

III. PAASCHMORGEN

Ik ben met U verrezen,En ken geen leed of rouw.Doods nevelende vreezenVerdampte als morgendauw.

Met U was ijzen kilte,Die zwaar lastte op 't gemoed,En zijn gestolde stilteNog zuiverend en goed.

Mijn deel aan Uw quetsurenDie schrijnde' als splintrend glas,Deden mijn hart verduren,Dat 't godverlaten was.

Uit diepste diep van donkerRukte mij sterk Uw hand.Ik zag den fellen flonkerDie in Uw oogen brandt.

Gij, nauw tot 't licht gerezen,Stuwt 't bloed weer door mij heen.0 God, ik ben genèzen,En nimmermeer alleen!

Hoort Gij mijn hart niet bonzen?Leven, dat vloeit uit U?0, van bloeds warme gonzenZijn alle winden luw!

9

0, werelds hof zal bloeien,De eeuwigwellende bronBlijft over 't dorre vloeien.En ik leef in de Zon.

10

IV. HEMELVAART

Zij vroegen, waarom ik naar boven tuur,Daar 'k U, een stipje, zag verdwijnen,Ik dacht, Gij zoudt de wolk doorschijnen,Als een fel vuur.

En toen hun stille licht beneden kwam,Heeft 't langs mijn oogen niet geblonken.Ik stond in aandacht weggezonken....Toen zag 'k hun witte vlam.

Nu weet ik, dat Gij zit ten troonEn van mij spreekt bij Uwen Vader.0, wat komt nu mijn hart Hem nader!Mijn Broeder is Zijn Zoon!

Want nu ik deel heb aan Uw bloed,Uw dood, Uw leven,Nu kan Hij U niets geven,Dat Gij niet met mij deelen moet.

Wat deert mij dan de korte dag,Dat Gij zijt weggenomen?Zij zeggen, dat Gij weer zult komen,Zooals 'k U zag.

't Is maar een weinig donkerheid.'k Zie reeds der wolken randenVan goud en zilver branden,Wijl Gij er achter zijt.

11

Straks, plotseling, rijst Uw gezicht.En ik zal met U blinken.Mij overzinkenDe stroomen van Uw licht.

V. PINKSTEREN

Nu vaart Uw Geest de wereld door,En blaast ons hart tot feller leven.

0

Wij willen alles om U geven,En niets van alles gaat teloor.

Gij deelt Uw gaven mildlijk uit,Wij reiken gul aan andren over.En die ze ons nèèmt als machtig roover,Hij heeft den hemel tot zijn buit.

Nu maakt Gij onze monden luid.Wij loven Uwe rauwe wonden.En allen, die ze deelen konden,Leidt Gij doods hollen doolweg uit.

Nu laait Uw vlam van hart tot hart,En licht uit honderdduizend oogen.En lokt, die aarzlend tot U togen,En zengt, die Uw getuignis tart.

Hoe lieflijk is Uw milde gloed,Hoe helder zijn Uw rijke schijnen.0, aardes lichten moeten kwijnen,Als fakkels ros van rookend roet.

Gij zeidet, dat Ge eens nog de plaatsVan deze wereld zoudt bewegen.Rijzen wij nu den hemel tegen?Is dit nog maar een klein solaas?

13

Uw wind vaart zuivrend door 't heelal,Uw vuur zal alles zuiver branden.Straks valt de wereld in Uw handenAls een gelouterd gouden bal.

14

VI. BIDDAG

Wij hebben weer den harden grond geploegd,De kluiten mul gemaakt en 't zaad gestrooid.Wij hebben naar Uw wil zweetend gezwoegd.Geef ons Uw zegen, of ons loon komt nooit.

Gij moet den regen zoetjes nederplengen.De gulle wind moet langzaam drogend gaan.De zon moet mild zijn en straks brandend zengen.Dan zal het graan zwaar op zijn stalen staan.

Ga zelven tusschen 't groen en rijpend koren.Zijt Gij er niet als 't zilvrig naar U wuift?Wij kunnen U in 't droog geritsel hooren,En zien hoe schoon de rogge naar U stuift.

Wij weten niet, hoe Gij het koren voedt,Maar zienderoogen wordt het vol en groot.Wij werken zwaar en zwaar rint 't trage bloed...Geef ons Uw heil —+ en eenen zaalgen dood.

15

VII. DANKDAG

De laatste wagen is van 't land gewankeld.Het jonge volk zat lachend bovenop,Oogen en haar van late zon doorsprankeld.Schuddend en schokkend ging 't het hoog heem op.

Wij mochten samen weer den akker bouwen:Gij, Heer des hemels, en ik, man van de aard.Wij minden hecht de lachende landouwen;Wij hebben hun noch lust noch last _gespaard.

Ik dreef het volk, Gij waart mijn harde drijver.De handen klampten schurend om 't gerei.Na korten slaap vierden wij langen ijver.En Zondags rustten wij zoo zalig vrij.

Nu komen wij ten dank in Uw huis samen.0 Groote Bouwer, handelde ik soms slecht,Neem hart en have en wil mij niet beschamen,Gedenk de zonden niet van Uwen knecht.

Mi

ALLER ELLENDIGEN

Wil U over hen erbarmen,Die niet willen en niet weten,Breid Uw teed rste ontfarmenOver hen, die U vergeten.

Uwe kindren, die U minnen,Zullen zeker alle dagen,Bij Uw zegen en Uw slagenZich op uw gena bezinnen.

En zij bidden Uw kastijdenEvenzeer als Uwen zegen,En Uw heelend medelijdenIs de koele spade regen,

Na de hitte Uwer woede,Die hun kwade zwak deed teren.Dies, in smartelijk begeerenKussen zij Uw straffensroede.

Záá, die Uw erbarmen wondde,Kunnen geenen dag meer dragenZonder 't schrijnen van der zondeGruwbre en smartelijke vlagen,

Huiverende en met grouwen,Door 't vernerfde zeer te voelen,En daarop Uw milde koeleBalsem van gena te dauwen.

17

Doch, .die arm zijn in ellende,U niet willen en niet weten,Wil U tot die velen wendenEn hun wrevelheid vergeten.

Doe den schat, die hunne handenIn Uw toorn verzameld hebben,Als het rag der spinnewebben,In een oogenblik verbranden.

Wil hun haat, (hun rijkste have),In Uw wijden vloed verdrinken.Doe henzelf in Uw genadeReddeloos terneder zinken..

Druk hen diep en dieper neder.Dompel hen in Uwe stroomen,En steek Uwe hand hen teederToe, als zij weer boven komen.

Vader, wil de verst verloornenTot Uw goede zonen maken;Wil de bandeloos geboornenNaar Uw bondigheid doen haken.

Wil U over hen erbarmen,Geef Uw Zoon, dien zij vergeten;Geef Uw Geest, dien zij niet weten;Trek hen in Uw teerst ontfarmen.

18

DE LENTE

Herr, erbarme du dich meiner,Dasz mein Herz neu bliihend wende,Mein erbarmte sich noch kelnerVon den Fri hlingen der Erde.

BRENTANO.

Er is een zoelheid in de lucht gekomen,Die ons verwonderd naar den hemel kijken doet.De kilte is van de koelte weggenomen,En 't zwakke. windjen is ons hettig voorhoofd goed.

Komt dan uw zoete bode van zoo verreIn éénen snellen blik der oogen ons nabij?Wij wanen u nog ginds, en gij zijt herre. .Wij zien uw bode nauw, of weten: daar zijt gij!

Dan komt gij met uw lauwe voorjaarsstormen,Dan koelt ge ons driftig bloed in ijzig regenbad.Maar guldt de zon der wolken volle vormen,Dan lokt gij, lentewind, de kindren uit de stad.

Ik heb, als ieder jaar, het eerste teederVerzoeten van de lucht in bitterheid verbeid.Nog brozer dan de blanke Gier der vederDes winds in 't hemelblauw is, lente, uw zaligheid.

Want als uw ademtocht het rijs doet trillen,Ontberst het blad de bot, nog eer gij zegt: ontluik!En door mijn hart doet gij uw koortsen rillenEn laat het dor en doodsch als een bevrozen struik.

19

4 Heer, gun mij nog eens de vreugd van 't leven.Doe me als een appelboom vol roze bloesems staan.De tooverkroon in staag en zoet bewegen,Als 't windeken verbaasd de hoven door komt gaan.

Laat mij als hij zoo schoon en tijdlijk pronken.Wees Gij de hovenier, die zorglijk op mij let.En als mijn liederen eens zijn verslonken,Schut mij dan als zijn kruin, die vruchten heeft gezet.

20

VOOR DE POORT

Wij riepen U tot aan den nacht.Doof bleef Uw oor voor bede en klacht.Wij ramde' Uw deur met woeste hand,Maar 't welgegrendeld hout hield stand.

En mogen wij niet binnengaan,Wij blijven t'Uwer poorte staan.Waar zijn wij dichter bij U, God,Dan voor Uw toegesloten slot?

Wij kunnen immers nergens heen.Wij zoeken U, den Heer, alleen.Al biedt de wereld dak en dekEn brood, wij sterven van gebrek.

Hier, achter uwen stuggen muur,Zijt Gij toch naaste en goed gebuur.Hier hoort Gij roep en harteklop :0 Heer, doe Uwe deur toch op!

Wij bleven roepen tot de nachtOns overviel met donkre macht.Toen knevelde slaaps vaste bandOns hande' en voeten en verstand.

Maar wie stond blinkend ons ter zij?Elk vroeg verwonderd: wie riep mij?'k Hoor stem nóch zie gelijkenisEn weet toch, dat Hij bij mij is.

21

Gij maaktet donkers dikken wandTot dunnen luchten transparant,Waardoor ons zuchten U bereikt,Uw licht niet van onze oogen wijkt.

Zoo droomden vroeger wij als knaap,En voelden moeders hand in slaap.Nu komt Gij troostend ons te moet,En sust ons als een moeder doet.

Dat záó ons rusten immer duur'!Heer, maak tot eeuwigheid dit uur.0, als wij straks ontwaken gaanEn voor gesloten poorten staan?

Doch, wat Gij slapend scheemrig bracht,Wordt schoon en heerlijk Over nacht.Zien wij U nu als manelicht,Straks blindt Ge als zon ons aangezicht.

Gij hebt ons korten tijd bedroefd,Een weinig ons geduld beproefd.Nu weten wij het, hoe bevreesd,Wij waren nooit van U verweesd.

Wij bleven Uwe kindren wel,Al twijfelden wij veel en fel.Nu lachen wij door tranen heen:Vader, Gij liet ons nooit alleen.

22

Nu wij U bij ons weten, Heer,Is 't wachten ons geen wachten meer.Wáár wij ook zijn, zien we Uw gelaat,'t Is hemel en 't is dageraad!

Straks oopnen zich Uw poorten wijd:Wij mogen wezen waar Gij zijt,Gij zijt ons leven en ons lot.Wij rusten zalig in U, God!

23

HET PLEIDOOI

Heer, 'k waag niet tot Uw hart te gaan,En ik durf niet van verre staan.Ik wil mij wringen aan Uw voet,Tot Gij mijn angsten enden doet.

Helaas, waar is een rouw zóó groot,Dat ik ontkome van den dood !Die liefde en eer ontstal aan GodSterft op des duivels moordschavot.

Ik heb Uw hand teruggeklapt,Ik heb U op het hart getrapt,Ik heb in schamperheid en spotDen rug gekeerd aan mijnen God.

'k Heb, tartend, voor Uw aangezichtMijn dartlen feestdisch aangericht,En daar in schaamteloozen tooiGebrast met werelds lichtekooi.

Gij hebt met een gewisse handDen kanker uit mijn hart gebrand.Toen beet als zout in 't rauwe vleeschUw stem van liefde en deernis heesch:

„'k Heb als een zóón u opgevoed,Die nu als vadermoorder woedt!"...Dat ik ontzet ben opgestaanHeeft mij Gods bitterheid gedaan.

24

Nu schrei ik in mijn wroegend leed:0 Heer, 't was opzet wat ik deed.Met overleg en welbewustLeefde ik in overdaad en lust.

Maar nu, aanzie, aanzie mijn nood:Gij, Die geen zondaar ooit verstoot,Ondanks den gruwel mijner schuld,Heb nog een kleinen tijd geduld.

Ik vraag niet, dat Gij niet kastijdt.Ik zal niet klagen, als ik lijd.0 God! dit is het, waar 'k om schrei:Mijn Vader! wees weer goed op mij.

Neem Gij mijn leven, neem mijn bloed!Te sterven van Uw hand is goed.Als Gij maar hoort, hoe 'k tot U schrei:Mijn Vader! wees weer goed op mij.

Ik waag niet tot Uw hart te gaan,En ik durf niet van verre staan.Ik wil mij wringen aan Uw voet,Tot Gij mijn angsten enden doet.

Toen hoorde ik smeekend Jezus' stem:Mijn Vader, wees weer goed op hem.Geef voor Mijn bloed zijn leven vrij.Straf al zijn zonden maar aan Mij.

25

Nu zie ik 't aan Uw oogen wel.Gij zijt zoo goed, vergeeft zoo snel.Nu mijn Verlosser voor mij pleitZijt Gij wel tot gena bereid.

Aanzie, aanzie mijn diepen rouw!En troost mij toch en maak mij trouw!En laat ik al mijn angst en smartStil mogen schreien aan Uw hart.

26

DE GETUIGE

Gij zijt het licht, laat mij de luchter zijn,De stille glorie van Uw vlam te dragen.De donkre schaduw van Uw welbehagenOmhul mij, anderen verblijde Uw schijn.

Ik zij de flesch, wees Gij de gouden wijn.Schuim uit mij in hun beker alle dagen,Opdat hun dorst alleen naar Uw drank vrage,En breek mij maar bij 't eind van het festijn.

Hun duisternis heeft schielijk licht van nooden.Het duurt zoolang voordat de dag gaat rooden.Ik ben bereid: neem mij als kandelaar.

Uw vuren wijn maakt levenden van dooden.Zij smachten naar U bij hun dorre brooden.Zoekt Gij een flesch ? hier ben ik, neem mij maar.

27

HET CLAUSTRUMVoor Pater Jos. van Wely 0, P,

Grof onweer dreunde door den kloosterhof,Er zonk een lauwe dommelige regenHet dorstig geuren van de bloemen tegen,'t Bont mozaïek vergrijsde klam en dof.

Toen woei welluidend langs de ruime gangTot onze harten, die zich stil verhieven,In donker koor, ijle recitatieven,De zuivre vroomheid van een kerkgezang.

0 naakte ziel, die rilt van schaamte en leed,Wat voelt gij hier uw rauw berooid-zijn wreed...

Met kalm gelaat en blanke starende oogenBaden de witte paters hun gebed.Blind voor de wereld, was hun lichte tredStandvastig, wijl zij zich tot God bewogen.

28

DE DISTEL

Van top tot teen één wapenStaat hij in strengen dos.En trots versiert zijn slapenDe roode vederbos.

Hij wordt van elk gemedenEn weert een ieder af.Hij strekt zijn straffe ledenNaar Die hem 't leven gaf.

„Gij deed mij 't al ontberen,Wat andren lieflijk maakt.Ik moest den oorlog leeren,Ten leven nauw ontwaakt.

„Mijn gierge min, verslotenIn bitterheid en hoon,Is naar U uitgeschoten:Een laaie vlammenkroon.

„En is de strijd volstreden,Wat andren armlijk schijn',Ik heb om U geledenDe gramme levenspijn.

„Laat mij dit heil verwerven:Wanneer de dood aansnelt,Gewapend U te stervenAls een standvastig held".

29

Van top tot teen één wapenStaat hij in strengen dos.En trots versiert zijn slapenDe roode vederbos.

30

DE DAHLIA

Ge onthield mij zeem en zoeten geur.Dat ik niet zou verbittren,Gaaft Gij mij velerhande kleur:'k Mag schittren.

De bleeke en diepe gouden prachtWaarin de herfst kan bloeien,Staat dagenlang in mijne macht:'k Mag gloeien.

0 schoon getooide uitwendigheid,Als 't hart zoo liefdeleeg is,Wat baat uw bonte ellendigheid,Die stervensveeg is?

Maar onder in den donkren grond,Zoo heimelijk verborgen,Wilt Gij, getrouw, van stond tot stondVoor leven zorgen.

Gij stuwt, van goeddoen nimmer moe,Mijn hart vol krachten.Ik groei beneden naar U toe,Moet 'k boven smachten.

Waai, wind, mijn weelge bloemen af,Ik blijf wel leven.Misschien mag 'k, Die mij kleuren gaf,Eens geuren geven.

31

DE LISCHDODDE

In stemmig bruin gekleedSta ik recht tusschen 't breedGedruisch der harde bladren.Zij zwatelen in 't lichtDat ik met stil gezichtMijn duister hart voel nadren.

Al schijn ik streng en strak,Onstuimig bonst, of 't brak,Mijn hart van minnen.Maar aan mijn kalm gelaatIs er niet een die raadtHoe 't stormt van binnen.

Ik rek mij naar de zonTot ik de hoogte wonVan een gerust versterven.Zon doet mijn bruin fluweelIn een diep brandend geelZijn schoonheid erven.

Dan berst door niets gestuitOp eens 't verlangen uit.Ik sta, ontbonden,Naakt in zons warmen gloed.De brand van mijn gemoedHeeft rust gevonden.

32

DE WILDE WINGERD

Een krank en schamel hout,Het minste van het woud,Door iedren wind geslingerd,Reikte ik mijn ranken uit,Weerstaan, maar nooit gestuit,Een dorre wilde wingerd.

Geen mensch die naar mij zag.Al waar ik kroop of lag,Mijn groen ging alles dekken.Tot in dit woest revierDe goede hovenierMij wijs kwam stekken!

Hij plantte me in zijn tuin,Leidde, dan recht, dan schuin,Mijn loot de muren over.Nu ciert zijn hooge huisRondom met zwaar geruischEen vloed van bloedend loover.

Al ben 'k verminkt en krom,Hij wist hoe onder 't momVan dorheid 't hart versmachtte.Nu hij mij kweekend nam,Verlicht ik met mijn vlamDe dagen en de nachten.

33

AAN DE STILTE

Die de Moeder zijt der ongetroosten,Geen, die eenzaam is, alleenig laat,Uw gelaat verteedert voor de bloósten,Stelt uw goedheid tegen hunnen haat,Of zij u niet kennen, noch beminnen,Eigenwillig zelf zich troost verzinnen,Hen toch nooit verlaat;

In den dageraad uit lichten sluimerDoor het ruischen van den dag ontwaakt,Voel ik over mij een koelen huiver,Weet ik, dat uw aangezicht mij naakt.Hoe onrein ik ben en hoe onheilig,In uw hoede rust ik blij en veilig,Daar gij weert noch wraakt.

Heb ik u mijn onrust niet beleden,Al den wrevel van 't onwillig hart,Al de wrangheid der begeerlijkheden,En de dwaze koestering der smart?Werd uw glimlach even krank en smartlijk,Streelen bleef uw hand zoo zacht en hartlijk,Dat ik rustig werd.

34

Rustig — en terstond ligt op mijn oogend'Effen schaduw van uw klaren lach.'k Voel mij van uw ademtocht doortogen,En mijn daad wordt als uw kalm gedrag.Wilt gij slechts in liefde met mij rechten,Neem mij op in 't klein getal der knechten,Dat u dienen mag.

Die mij liefhebt en van mij beminde,Moeder, slechts uw minnen maakt ons vrij.Tuchtig ons, tot we aan uw hart hervinden,Kind en knecht, uw zuiver medelij.Van uw knecht hebt gij den daad genomen,En uw kind mag immer tot u komen,Dient u en is vrij.

Zal 'k dan, zwervend, uwe voeten wetenNaast mij gaande, ongezien en stil?In uw dienst wil ik mijzelf vergeten,Al mijn wenschen schikken naar uw wil. —Die de Moeder zijt der ongetroosten,Uw gelaat verteedert voor de bloósten,Stilte, maak mij stil!

35

DE ZOEKER

Mijn zoekend zwerven werd slechts dwalen.Voor , zoeken is mijn ziel te mat.De diep-ontroerende verhalenVan liefdes land en lichte zalenHoorde ik in aller menschen talen,Maar ieder wees mij ander pad.

Ik ging elks weg; terzelfder stedeKeerde ik na ieder reize weer.Ik vond vermoeidheids loozen vrede,Als ik ter muffe legerstedeMij nauwlijks bukte ten. gebede.Mij strekkend, waakte ik reeds niet meer.

Maar ieder nacht ging zonder droomen,Of, droomde ik, innerlijk verteerd,Dan réés, dan stráálde dóór de doomenUw aangezicht, dat alle vromenVerlangens vrééze heeft genomen,En dat mijn hart zoozéér begeert.

0 wonderlijk en vreemd verlangen,Dat mij zoo arm ontwaken doet,Heeft mij verlatenheid bevangen,Te driftiger gaan mijne gangen.De maat der nachtlijke gezangen,Slaat hoorbaar door mijn bonzend bloed.

36

Vergeefs... ik ga langs drift en dreve,Maar ach, Uw land blijft vreemd en ver...o Vader, zie mijn zoekend leven!Ik zoéke, wil mij vinden geven.Zie, boven duisterende dreven,Ik eindelijk Uw lichte ster?

37

LIEDJE

Heel den avond bracht ik zoek,Kijkend naar die warme prentenDie, als eensklaps volle lente,Prijken in het perkamentenSaaie achttiendeeuwsche boek.

En ik dacht: wat is dit licht!Wat is dit verfijnd en krachtig!Hoe eenvoudig en hoe prachtig!Hoe gelouterd en waarachtigLoopt de lijn van dat gezicht.

Sterk en lieflijk is die lijnAls een liedje pan Jan Luyken,Als een merel lie te tjuikenAanvangt in de prille struikenBij den vollen morgenschijn.

Maar als volle dageraadRijst mij plotseling te binnen,Wat ik bovenal moet minnenMet mijn gansche ziel en zinnen,Al mijn krachten: Uw Gelaat!

38

DE BRIEF

Het zijn de woorden niet, maar 't is de geest,Die onweerstaanbaar door zijn ijle koelteStuwt naar de sferen van de zon'ge zoelte,Waar gij met uw gevoelen zijt geweest.

Bij 't roezelig beginnen van een feestBevangt mij soms een duizelende zwoelte.Dan daalt de diepe stilte -... en ik voel teHerrijzen tot de blijdschap, onbevreesd.

Wil zóó een groote vreugde tot mij komen?En heb ik meer den wilden onrust lief?Kan ik de weelde missen van het smachten?

Ik voel mijn wezen van de rust doorstroomen,Nu deze klare stem zich tot mij hief,Als zalige vervulling van het wachten.

39

INVOCATIO

Spreek maar een woord, en 'k zal genezen.Rijk mij uw - hand, en 'k bèn gezond.En bitterheid zal blijdschap wezen,Kust mij uw mond.

Er is in dit gebonden levenSlechts klank van ketenen voor mij.Maar wilt gij mij uw liefde geven,Dan ben ik vrij.

Ik voel de ruime winden zwaaienLangs 't hooge deinen van de zee,Waarover wolken meeuwen waaien,0, vloog ik mee 1

De zon lokt 't lawerke uit de zoden.Hoe hunker ik in eenzaamheidTot mij uw blinkende oogen nooden.Ik ben , bereid.

40

DE ZONNEWENDE

Ik kan niet . opzien, of uw licht gelaatRijst als een zon voor mijn aandachtige oogen.En als ik mij tot 't boek heb neergebogen,Is 't of het al in blauwen schaduw staat.

Ik ben als een, die in kalm water baadt,En plotsling door de zee wordt weggezogen.Gij lacht naar mij, omdat gij niet gedogenKunt, dat mijn denken naar iets anders gaat.

Zelfs als gij ver en onbereikbaar zijt,Speur ik een zoet en oppermachtig trekken.En mijn gevoelen en gedachten strekkenZich smachtend uit naar uwe heerlijkheid.

0 zon, die eens uw loutre gloed bekende,Keert zich tot u, hart-donkre zonnewende.

41

UW GEZICHT

Een heilge, licht- op donkergoud gemaald,Zag ik u in den diepen zomeravend.De wereld leek zoo oud en zoo gehavend,Bij uw gelaat scheen 't stille licht vervaald.

En 'k dacht aan die verweerde mozaieken,Waar 't zachte glanzen van een lach om dwaalt,Alsof er nog iets van den luister straalt,Van wie daar eens in minnens aandacht liepen.

0 vreemde heerlijkheid, dat dit bestaatEn levend is en nimmer zal verijien,Gebannen binnen dit ontroerd gedicht.

En als de luister van de lucht beslaatEn weggedekt wordt achter witte wijlen,Blinkt ongedeerd uw lachend aangezicht.

42

CARPE DIEM

'k Heb dezen dag zoo traag en fijn genotenAls kinderlipjes zuigen aan een vruchtEn dan lang nagenieten .met een zucht,Als 't laatste sap hun keeltje is ingespoten.

Hun handen streelden 't goudfluweelen dons...In hun zachtgloeiende herinneringenIs 't of zij ndg de fulpen vrucht omvingen...En zoo bemijmer ik de liefde in ons.

De irissen uwer oogen glansden donkerEn vloeiden vol van zonnig goudgeflonker.'t Roomig gelaat scheen lichter in uw lach.

De hoekjes van uw smallen mond bewogen,Van heimelijke schaduwen betogen .. .Ik plukte stil den kostelijken dag!

43

IN DEN TUIN

Geldersche rozen met hun koeleBallen lichten den hemel toe.Seringen waaien paarse zoeleGeurige schaduwen, gril en moe.

Aan tengre boompjes, haast nog schuil,De witte zuiverheid der rozen;Midden in hun half open tuilBesluiten zij hun schuchter blozen.

In de doorgonsde donkerheidVan 't honiggeurende prieelIs 't zoet te toeven voor den droomer,Die van het leven niets meer beidt,Maar voelt zijn wezen rijpe' als heelDe wereld in den milden zomer.

44

ZOMERAVOND

Zullen wij samen niet het veld in gaanEn naar den waakschen zomervogel hooren,Die boven 't zachte ruischen van het korenZijn vreemde weeke liederen komt slaan?

Zoo innig als geliefde' omstrengeld staanEn in hun overgave elkander schoren,Mengen zich vreugde en droefheid tot sonooreGezangen van verrukkingen en waan.

Dit is geen vogel maar mijn eigen bloed,Dat mij doorschokt met zwaar en trillend bonzenEn in mijn hoofd zijn diep en donker gonzenAls hooge bruiloftszangen klinken doet.

Dit is mijn hart, dat eindelijk zijn eigenWil opgeeft, om deel aan uw hart te krijgen.

45

JE HAAR

Nu denk ik aan het geuren van je haren,Toen 'k mijn gezicht in 't zijig goud verborg,En als je handen dan met groote zorgVoelden, hoe vreeselijk verward ze waren,

Lachte ik en liet mijn lippen zoetjes glijdenLangs 't leuke kort gekroezel in je nek,En zag, hoe lieflijk blozend elke plekWerd, waar zij spelend eventjes verbeidden.

Eiken dag is mij dit geluk geweest,En als een zieke, die wel traag geneest,Maar 't frisscher bloed voelt door zijn leden stroomen,

Sterker van stuwing, al maar krachtiger,Beheerscht mij heviger en machtigerHet leven, dat ons samen heeft genomen.

46

HET OERWOUD

Het doet al vreezen: uit de groene wandenLoert stil het fel gevonk van brandende oogen.De lucht trilt van één zwaren gons doorvlogen,En bloemen staan als giftig vuur te branden.

Wordt 't leven langzaam uit ons weggezogen?De boden voeten en de loome handenZien wij bewegen, of we uit een warandeZagen hoe vreemden langs den heirweg togen.

Leven, wij weten uwen zin niet meer;Slechts dit: dat ons verraderlijk en teerHet woud met zijn traag moorden heeft omvangen.

En ik, die immer u gedenken moet,Voel machtloos hoe mijn kostlijk hartebloedWordt weggedronken door mijn groot verlangen.

47

GIJ EN IK

Ik weet de wereld niet, gij zijt alleen.En wat er in de ruimte moog gebeuren,'t Is slechts een gobelin van stille kleuren,Dat wiss'lend schuift achter uw leven heen.

Dagen en nachten, lachen en geween,Het voorjaar met zijn versch ontwaakte geuren,Herfst met zijn alle leed verstillend neuren,.Bestaat slechts wijl uw licht er over scheen.

En ik dan, ben ik niet de donkerte,Waardoor uw glans zich heller wil vertoonen;Een wolk waarbinnen zon zich kort verschool?

Dan rijst in blindend goudgeflonkerteBoven hen die in diepe schaduw wonenUw schoon gelaat als opperste idool.

48

IN DE OUDE STAD

Uw gouden oogen in de grijze stadGaven een glans aan overoude dingen.Zij kwamen ons zoo klaar en gaaf omringenAls kindren na het koele morgenbad.

Hoofden wendden zich naar u om, een vlamSloeg plotsling op in duistere gezichten.Ik zag hun wezen van een gloed doorlichtenOf 't leven zengend in hun zielen kwam.

0, heimelijk genieten, bitter wee,Dagen , van onrust, of een vleug van vrêe,Gij weet niet, wat ge aan andren hebt gegeven.

Maar ik, die van de wereld niets begeerDan uw gelaat, telkens opnieuw en meer,Ken 't schriklijke verschil van dood en leven.

49

BEROUW

U heb ik 't eerst en meest bemind,Al dacht ik dikwijls U te haten.Gij troost mij, nu ik ben verlaten,Voor al mijn dwaze driften blind.

Ik heb in wrevel U geweerd.Gij komt in weedom mij omvangen.Gij bluscht den brand van mijnverlangenDie duldeloos mijn hart verteert.

Toen ik niet tot U naadren dorst,Versuft van zonden onbeleden,Zijt Gij rasch op mij toegetreden,En deed mij schuilen aan uw borst.

0 Hart, dat bitterlijk gekrenkt,Geen oogwenk aarzelt U te ontfermen,Dat wilt vertroosten en beschermen,En schuld van gistren niet gedenkt.

Ik ween van wroeging en genot,Omdat berouw zoo fel blijft branden,Ondanks de deernis uwer handen;Nu ik verzoend ben met mijn God!

50

IN HET VOORJAAR

Nu worden alle harten weder jongEn wrang, als 't late geuren der seringen.Er ligt melancholie in alle dingen,In alles wat men vroolijk floot of zong.

De jongens praten ruwer nu zij 't bloedDriftig door sterke leden voelen stroomen,En kerven letters in de beukeboomen,En zijn zoo zacht en korzlig van gemoed.

Zij leeren en zij luieren en zwemmenEn plotseling verdiepen zich hun stemmen,Als de een den ander aarzlend 't liefst vertrouwt.

En als zij wakker in hun bedden woelen,Is daar een zoetheid en een loom verzoelen,Dat hen zoo machteloos gevangen houdt.

51

IN HET VOORJAARII.

De meisjes zijn jaloersch op hun vriendinnenDie heimelijk met groote jongens liepen.En hun gebed, eer zij des+ avonds sliepen,Was slechts een heete hunkring: te beminnen.

Jongens sluipen hun stilste droomen binnen.'t Hart luistert: wie daar zoo verlokkend riepen?En als zij zich in groet en lach verdiepen,Moeten zij waken en hun werk beginnen.

Daags vorschen zij sluw en halstarrig uit,Wat weelde er schuilt in 't zoete spel der lippen,De zaalge sidderingen van het streelen.

Dan laten zij 't gesprek als waardloos glippen.Hun oogen veinzen walging en vervelen,Maar bitter schreeuwt hun hart: was ik de bruid.

52

HERFST

Er is een geur in de wereld gekomen,Die er vroeger niet was.Zieker dan 't rieken van welke boomenEn rottend gras.

Alles is van een vreemd bederfLicht aangestoken.In liefste dingen is het versterfSterkst uitgebroken.

Overal maakt zich die vunze geurBenauwend vrij.Ik huiver even: begint doods gebeurNu ook in mij?

53

MADONNA

Liefde is haar nog niet genaderd.Nog vloeit er geen warm verlangenDoor den stroom van haar gebed,En haar saamgevouwen handenDuiden willige overgave,Maar geen vragen: kom tot mij.Doch Gods liefde is rondom haar.In de ijle suizelingenVan haar slaap hoort zij zijn tred.En Gods licht rijst naar haar oogen,En zij wendt haar oogen nederAls in droom en mijmerij.En zij voelt zich als verloren,Aan zichzelven zacht onttogen,En de wereld is niet meer.Daar is slechts het staag getijde,Bloed dat wegvloeit, bloed dat weerkeert,Van haar harte naar Gods hart.En ze voelt zich eensklaps ledig(Een oneindig wijd verwachten)En haar oogen stralen weer.En haar handen vouwen open,En ze voelt God in zich dalen,En ze glimlacht zoet verward.

54

MEMLINCK

De weeldrigheid van werelds hooggetijdenGleed als een glimlach langs zijn kalm gemoed.Er rees geen oproer in zijn kuische bloed.Hij was gelukkig in devoot verbeiden.

Tot Gij verscheent, om nooit van hem te scheiden!„Gebenedijde Moeder, wees gegroet!Uw zuivre blijdschap geeft mij hoogen moed!Verwezen ween 'k om uw gelaten lijden !"

Hij zag aandachtig op; was hij alleen?Er vloot een glans om alle dingen heen,Zoodat zijn handen zich tot werken hieven.

In Haar gelaat, teeder en koel van lijn,Dauwig omhuiverd van een zilvren schijn,Schilderde hij ziels goddelijk verlieven.

55

PHARAO

Volkeren hebben zich ontzet gebogen.Ik nam hun vleesch en bloed, hun moeilijk weenen,Om aan mijn naam den donkren glans te leenenDie sloeg uit hun gebroken woedende oogen.

Mijn groote dood werd langzaam opgetogenDoor hun klein sterven, als muurvaste steenenStapelde ik hun angsten om mij henen,En stierf als zij, maar sterk en onbewogen.

Schennende handen van hun vuige zonenBraken het graf der heilge pharaonen,Scheurden de wa van hun verdorde leest.

Niets kan de glorie van mijn mummie storen.Zij staat zoo stil en zeker als te vorenOnder den zwaren bouw van mijnen geest.

56

DE MANDOLINESPELER

Bij den klank der klare mandolineZingt zijn warme stem den avond uit,De verrukkingen om ongezieneWeelden kwinklen in zijn zoet geluid.

Als een zoeklicht, uit zijn fulpen oogen,Schiet hij, fel en vleiend, lonk en straal,Dan, wijd open, onder donkre bogen,Ziet- men in ziels gouden voorportaal.

Naar de heete hand van hun vriendinnenGrijpen meisjes heftig, zalig bang.Ach, zij zouden hem zoo graag beminnen,Die hen zacht omstrikt met zijn gezang.Maar geen gaat zijn zielsgeheimnis binnen,Toeven zij ter gouden poort ook lang.

Mf

DE AUTOoRIT

Wij hadden door de bosschen rondgereden,Beschut voor 't valsche schitteren der zon.De motor gromde als hij een hoogte won,En joeg dan lichter tuffend naar beneden.

Wij suisden door de zwarte heimlijkhedenVan wegen, waar men nauwlijks rijden kon.En toen het donker in ons hart begon,Was 't of we in eindeloozen nacht vergleden.

Toen, wind brak open 't dak der hooge boomen,Zagen we in 't verraderlijke geelDer woeste lucht den rooden bliksem gloren.

't Sidderen der machine schokte ons loomeBewustzijn wakker, en wij voelden heelDe wereld naar den verren donder hooren.

58

LE PARFUM DU 1NARQIIISDE CARABAS

Zijn lange welverzorgde witte handen,Die lusteloos uit fijne kanten reikten,Met keur van flonkerende ringen prijkten,Voelde hij heet als harsge houten branden.

Hij bette ze in een koel glazuren kom,En dacht: of 't water niet zou ziede' en dampen,Lachte melancholiek en ietwat schamper,En zag toen spottend naar den spiegel om.

Hij nam aandachtig de paarszijden doos,Bekeek de fraaie fieschjes eer hij koos,En hief de slicht geslepene flacon.

Toen er een druppel op zijn vingers vloeide,Was 't hem of eensklaps vreemde lelies bloeiden,Hij bloeide zelf en geurde in de zon.

59

LE PARFUM s LA FORT DE CARABAS

Er bloeien duizend bloemen in het bosch,Wier geuren tot één zoet parfum verglijden,Waardoor men zich om alles kan verblijden,Zalig den tijd verluierend op 't mos.

De lucht is helderblauw en vogels zingenBij 't stuivend kwinkeleeren der fontein,Die ongestoord uit 't boordevol basseinHaar klare droppels op het gras laat springen.

Koelte van water en het somber dolenVan de gedachten, als groote violenZwaar ademen in heeten zonneschijn,

En de ijle essence van boschanemonen,En de verwelkte geur van duizendschoonen,'t Heele foreest wil in dit reukwerk zijn.

60

LE PARFUM D'AIOL

De woestenij is geel als tijgeroogen,Brandend en trillend, of de vlammen plotsUit zullen laaien, en de winden GodsDoen vreeselijk haar droge koorts verhoogen.

De kleine oase ligt, een blauwe droom,Koel in den heeten onrust van haar slaap.Murmelt de bron? de half versmachte knaapSnuift in den wind zijn nauw te speure' aroom.

En zoo is dit parfum, dat schriklijk schroeitEn als een moeheid door de leden gloeit,Of schrale winden rillende ons verzengen.

Dan, zonder overgang, wordt alles frisch,Of een fontein hoog opgespoten is,En wij koud water aan de lippen brengen.

61

MONSIELIR LE MARQUIS

Hij ligt des morgens lang in 't weeke bed,Krank van melancholie en vage pijnen.Het daglicht moet gedempt naar binnen schijnen.De luiken zijn ten smallen kier gezet.

Zacht neuriet hij een hoofsche menuetEn voelt genietend na dans'lichte deinen,En denkt verliefd op 't delicate kwijnenVan vreugd en droefheid in 't verfijnd salet.

Stil lachend had zij hem een roos gereikt,Die wiegde op 't water in albasten vaas.Knielend stamelde hij van eeuwge min .. .

Hij neemt den brief die met haar zegel prijkt.Hij vindt het smachten van haar woordjes dwaas,Maar drinkt het vreemd parfum met wellust in.

62

DE GRAVIN

Zij zat voor 't hooge venster naast haar gade.Hun pages speelden op 't beschaduwd pleinEn schoten door de stralen der fonteinEn in de boomen rond de esplanade.

Een hief lachend 't gelaat ter kemenadeEn bloosde, toen hij zag, hoe zij den wijnNam, de oogen vol van donkergouden schijn,En liefde en heil hem toegedronken raadde.

Verstrooid sloeg zij den zijden waaier open,Haar vingers gleden langs het gouden draad,En dacht: doe ik nu goed, of is dit kwaad ?En wist niet wat zij vreezen moest of hopen,

En zag den graaf aan, of zij hulp verwachtte,Maar hij geeuwde verveeld en knikte en lachte.

63

DE SOLDAAT

Bloed kampt met bloed en geest strijdt tegen geest.De handen kunnen slechts hun werk volbrengen.Wiens voelen schroeit, wiens denken kan verzengen,Viert nu of straks 't bewimpeld zegefeest.

Alles moet opgeofferd, 't liefst bezitWordt weggerukt en zinneloos vertreden.Er mag nog slechts om 't eigen bloed gestreden,Dat 't denken tot waanzinnigheid verhit.

Wat geeft het stormen doorAls 't bloed het ander bloedAlleen zijn woede houdt denAl wordt het lijf verhouwen

den kogelregenniet meer weerstreeft ?vijand tegen,

of doorzeefd.

Ieder kan dapper sterven, maar hij wint,Die 't razend oproer van 't bloed in zich vindt.

64

DE JONGE ZEEMAN

Elk volgt de fluisteringen van zijn bloed.Uw oogen zien de blauwe paradijzenDer ziel zoo heerlijk in de lucht verrijzenDat gij den weg daarheen wel volgen moet.

Dáárom deint 't ruischen van de zee zoo zoetUw hart door, dat gij nooit haar parelgrijzeBlinken vergeet, en altijd hoort de wijzeDie wind fluit, dansend over vlakke vloed.

Uw mild hart kent de barre stormen nietVan brekend leed en hopeloos verdriet,De droom belooft en houdt de smart verborgen.

0 God! wanneer hij naar de diepte afsteekt,Geef, dat zijn schip, geef dat zijn droom niet breekt!Bewaar hem voor het nachten zonder morgen.

65

DE JONGE ZEEMAN

Hij kent de zee en haar vervaarlijk stroomen,'t Zwermen der sterke sterren door de lucht,En is zeer voor de zilvren maan beducht,Wier stille macht de vloeden hoog doet komen

In de eindeloosheid zijner heldre droomenIs heel de wereld slechts een klein gehucht.Hij plukte rap haar kostelijke vrucht,Als eens zijn appels uit de hoogste boomen.

Duizendmaal verder dan zijn denken doetGaat 't mateloos verlangen van zijn bloed,Welks roode stormen hij nauw . durft verduren.

En verder, aan de grenzen van zijn lot,Strekt zich de wijde veilge haven: God!En strak staat hij zijn schip daar heen te sturen.

66

DE SNEEUW

Het wonder zien de zuiveren van oogen.Het is rondom hen, en zij schrikken niet,Zij weten, 't is alleen voor hen geschied.Zij zien het, en zij zullen 't tasten mogen.

Zoo, nu de heele wereld welig stilOnder de sneeuwen wade is ingeslapen,Neemt het gejoel en 't blij gelach van knapenBezit van alles, 'naar hun zeekren wil.

Zij bukken, en de vochte losse sneeuwKneeden hun handen tot een vasten bal,Die, treffend, stuift in duizend witte pluizen.

Hun juichend lachen en hun krijgsgeschreeuw,Noch 't doffe ploffen van den kogelval,Raakt tot de stilte, die men zacht hoort suizen.

67

HET VLOKJE HAAR

Het is zoo weinig, een niets te beduienWolkje van zijig gouden haar.Lachend genomen, maar het schreienEr over, eenzaam, valt zoo zwaar.

Over een kleine doode luienTrage klokken verbijsterend naar.Handen en blinde oogen beienStreelen een vlokje gouden haar.

Het is zoo weinig, een zij -ig pluis,Een gouden lichtje, rêe te verzweven .. .De stilte is luid in 't holle huis;Waar is uw leven, uw jong leven ?

68

ALS EEN JONGEN GROOT WORDT

Het leven lokt uit honderdduizend oogen,Er is een huivrig streelen in den wind.Met iedren diepen ademtocht verzwindtDe kracht, of zoet vergif werd ingezogen.

Zijn pols jaagt heet en stokt .... het fel bewogenBloed, dat zijn gudsende ommegang hervindt,Maakt hem zoo zwak, dat hij graag als een kindIn moeders arm heftig zou schreien mogen.

De geestelijke boosheên in de luchtLoeren en luistren of door blik en zucht't Moe hart wanhopig zich van God zal scheuren.

God! wil dan helpen! kom ter hulpe, God!Wil, 't kwaad belachend in uw hoogen spot,Dit arm geslingerd hart tot Uw hart beuren.

69

DE BOERENJONGEN

Hoe zou zijn wezen anders kunnen zijn?Dit land was eeuwenlang in zijn geslacht.Zijns is hun moeite en heerlijkheid en macht,'t Gewend gebieden en gehoorzaamd zijn.

Hij is zich de arbeid van den grond bewust.Zijn bloed ruischt als het zwaar gekorreld koren.Er gaat geen kreet van eenig beest verloren.In hem waakt alles op tot leed en lust.

Daarom is hij beschikker over 't vee.Daarom kan hij het wijde land beheerschen.'t Al is voor hem, wat hij is in Gods hand:Even onhandelbaar en goed gedwee,Dartel als 't veulen, daavrend door de meerschenEn gul en trouw als 't altijd dragend land.

70

DE JONGEN TE PAARD

Hij laat den wind maar. waaien door zijn haren.Blootshoofds zit . hij op 't stijgerende paard.Hij lacht gelukkig; zijn onrustige aardHoudt van vermetelheden en gevaren.

Hij is één met zijn ros; en 't zal bedarenAls hij den drift van 't eigen bloed bedaart.Maar hij is jong, en levens snelle vaartBeteugelt hij eerst in zijn kalmer jaren.

Hij voelt de warmte van het schokkend dierWeldadig door zijn jonge leden stijgen,En weet zich rap en lenig zooals hij.

Hij zit zoo rustig en hij lacht zoo fierDat alle menschen iets gelukkigs krijgen,Zoo lustig galoppeert hij hen voorbij.

71

DE LEZENDE JONGEN

Hij houdt van boeken over Indianen.En zelf is hij zoo teeder van gemoed,Dat hij geen kwaad denkt en geen onrecht doet.Toch leest hij graag van strijd en bloed en tranen.

't Paard kniegeklemd, of hangend aan de manenjagen zijn helden door den grazen vloedDer prairies, en hun gulzig mes behoedtDen vriend in doodsgevaar op al zijn banen.

Hoe gretig leeft hij met de mannen mee.Hij balt zijn vuisten en hij houdt zich reêTe steken, wreed van mond en hard van oogen.

Hij ziet hun kamp met het rood flakkrend vuurEn voelt rondom zich als een sterke muurDe scherpe waak van mes en bijl en bogen.

72

DE ZIEKE JONGEN

Zijn oogen waren als 't verschoten blauwVan zijde, die lang in een lade lag.Ze werden gróóter, als hij naar de nauwBedwongen droefheid van zijn moeder zag

Hij speurde een zweem van weemoed en beklag.'t Was, of zij hem iets vreeslijks zeggen wou.Maar dan verschoof het achter scherts en lach,Totdat hij 't voelde in harer tranen dauw.

Toen glansde 't schel over zijn grijs gezicht,Alsof men haastig met een helder lichtDoor 't groote donker van een kamer ging.

En hij verschrok, en schreide, omdat hij wist.En boven hen haar arme wanhoops list,Een zware pletterende hamer, hing.

73

DE DERTIENJARIGE

Rustig ziet hij 't groote leven komen,Want zijn jong en argeloos gemoedVoelt de gisting nog niet van het bloed,Als het voorjaar opstuwt in de boomen.

Hij geniet de wereld zonder schromen.Elke dag geeft vreugde in overvloed.Is 't werk lastig, 't spel valt dubbel "zoet.'s Avonds slaapt hij daadlijk zonder droomen.

God, laat hem zoo lief eenvoudig blijven.-Als de bittre strijd met 't leed begint,Als de menschen lasteren en kijven,Geef, dat hij uw grooten vrede vindt.Laat als man hem tegen 't kwade krijgen.Maar voor U zijn, levenslang, een kind!

74

DE VEERTIENJARIGE

Dit is een jaar van groot geluk geweest.Zijn oogen, die de wereld zacht bestaarden,Leerden het schoone flikkeren van zwaarden,Wier snelle scherpte men, ook tartend, vreest.

Gelouterd werd het aarzelend geluidDat in zijn stem zoo zoet en week vibreerde.Hij luisterde verwonderd en hij leerde,Hoe licht de ziel haar donkre liedren fluit.

Zijn wezen werd gespannen als een boogDie sidderende in de hand bewoogDes Heeren, Die hem nam ten strijde.Temper de kracht van uw geduchte hand!Geef buigzaamheid en taaien wederstand!En hard hem door geluk en lijden!

75

DE VIJFTIENJARIGE

Wijl hij niet achtloos is voorbijgegaanAan 't kwaad, als waardlooze onverschilligheden,Maar dapper heeft geleden en gestredenEn als een held in 't harnas heeft gestaan,

Bleef hij nog onbedorven van gemoed,Heerscht over de bekoring zijner driften;Durft hij geweldig en gestreng te schiftenTusschen het weeldrig kwaad en 't sober goed.

God, die hem reeds van jongsaf hebt geleerd,Hoe bidden elken boozen aanval weertEn U ter hulpe drijft in rouwe en rampen,

Geef zijn bewogenheid uw kalme rust.Maar dwing hem om het lokken van de lustMet uw sneltreffend wapen te bekampen.

76

INHOUD

Bladz,

Hoogtijden. I. Kerstnacht . . . . . . . . 5„ II. Goede Vrijdag . . . . . . . 7

III. Paaschmorgen °. . . . . . . 9„ IV. Hemelvaart .

... & .11

„ V. Pinksteren 13„ VI. Biddag. . . . . . . 15„ VII. Dankdag . 16

Aller Ellendigen . . . . . . . . . . . . 17De Lente . . . . . . . . . . . . . . 19^Voor de Poort . . . . . . 21Het Pleidooi. 24De Getuige . . 27

.

Het Clau strum . . . . . . . . C . 28De Distel . . . . . . . . . 2gDe Dahlia . . . . . . . . . . . . . 31De Lischdodde. . . . . 32De wilde Wingerd 33Aan de Stilte 34De Zoeker 36Liedje. . . ........ . . 38De Brief . 39Invocatie . . . . . . . . . . . . . . . 40De Zonnewende 41Uw Gezicht . 42

78

Bladz.

Carpe Diem. . .

..............

. . 43In den Tuin . . . . . . . . . . 44. . 44Zomeravond . . . . . . . . . 45JeHaar... . . . . . . . . . . . . 46Het Oerwoud . . . . . . . . . . . . . 47Gij cnik ... 48In de oude Stad 49Berouw . . 50In het Voorjaar. I 510 » II 52

Herfst . 53Madonna . . . . .

.. 54

Memlinck. . . . . . . . . . . 55Ph arao. . . . . . . . . . . 56De Mandolinespeler . . . . . . . . , . . . 57De Auto-rit . l. . . . . . . . . . . . 58Le Parfum du Marquis de Carabas . . . . . 59Le Parfum: La Foret de Carabas . . . . . 60Le Parfum d'Aiol . 61Monsieur le Marquis. . . . . . . . . . . 62De Gravin .

.... . . 63

De Soldaat . . . . . . 64De Jonge Zeeman. I . . . . . . . . 65

II 9 66De Sneeuw . . . 77Het vlokje Haar . 68

79

Bladz.

Als een Jongen groot wordt . . 69De Boerenjongen .

.......

70De Jongen te Paard . . . . ., . . . . . 71De lezende Jongen . . . . . . . 72De zieke Jongen 73De Dertienjarige . 74De Veertienjarige . 75De Vijftienjarige . . . . . . . . . . . . 76

80