PREMIOLAZARILLO

de creación literaria2006

Título orixinal: Cuentos como pulgas

Colección SETELEGUAS

© do texto: Beatriz Osés, 2013

© das ilustracións: Miguel Ángel Díez Navarro, 2013

© da tradución: Ramón Nicolás, 2013

© desta edición: Kalandraka Editora, 2013

Rúa Pastor Díaz, 1, 4ª A - 36001 PontevedraTelf.: 986 860 276editora@kalandraka.comwww.kalandraka.com

Deseño dos logotipos da colección: Óscar Villán

Impreso en Gráficas Anduriña, PontevedraPrimeira edición: xuño, 2013ISBN: 978-84-8464-824-6DL: PO 197-2013Reservados todos os dereitos

Beatriz Osés

Miguel Ángel Díez

C O N T O S D E A U G A

Achegouse aos xuncos con lentitude de hexágonos. Desde

alí chegaba a ver a derradeira liña de ondas. Mirou cara á súa

esquerda, mirou cara á súa dereita. Por uns segundos arroi-

bou de verde, pero decidiu baixar a cremalleira da coiraza.

A tartaruga atravesou correndo a praia nudista. Algúns

mesmo a escoitaron berrar de liberdade. Antes de se mergu-

llar na auga xa se bañara de sol.

Sen medo

O ruído hipnótico da auga aberta sobre a superficie da

bañeira esperta os animais dos canos. Mentres ti te bañas,

asómase a aleta da quenlla que traza xiros vertixinosos no

desaugadoiro, a balea bufando nubes de burbullas esbrancu-

xadas, a raia que sobrevoa os teus pés e che deixa un ronsel

de cóxegas, o oso polar que che sopra frío no pescozo e des-

cobre onde che proe nas costas. Mentres ti te bañas, esperta

o mar. O parrulo de plástico sábeo e, ás veces, anda desacou-

gado.

O que agocha a túa bañeira

No espello

Cando ía moito frío e Juan Luna se erguía descalzo pola

mañá e se achegaba ao cuarto de baño e bocexaba deixando

ver todos os dentes e logo abría a billa e se anicaba sobre

o lavabo e mollaba a cara coa auga xeada… o oso polar, que

o observaba con atención desde o outro lado do espello, imi-

taba todos os seus acenos.

11

Galos de cores

Juan Luna adoitaba cantar na ducha polas mañás. Ás ve-

ces desafinaba moito e o baño enchíaselle de galos de cores.

Contos como pulgas deben lerse

nun lugar e nun tempo á parte,

sen reloxos, nin timbres, nin horarios,

nin pantallas controladoras,

nin actividades didácticas,

nin cualificacións, nin deberes.

Estes contos deben oírse en penumbra

e cos ollos cerrados.

Pois un bo conto, estes contos,

son como «O vello bufo»,

en cuxos ollos caben todas as estrelas.

E cada estrela agocha os soños de milleiros de nenos.

Por iso, o vello bufo coñece todos os segredos,

pero non di nin chío.

Benito Estrella