constelacións do hemisferio norte
TRANSCRIPT
Hai catrocientos anos que Galileo apuntou o seu telescopio por primeira vez ao ceo, o que
lle permitíu observar os cráteres lunares, descubrir os aneis de Saturno, as lúas
principais de Xúpiter e as fases de Venus.
Constelacións:
Son mapas estelares en que se divide a bóveda celeste.
Figuras formadas por estrelas que vistas desde a Terra semellan próximas entre si,
aínda que as estrelas dentro da mesma constelación poden estar a enormes distancias
unhas de outras.
Telescopio Jacobus Kapteyn
Hai 88 agrupacións de estrelas catalogadas como constelacións.
A maior parte das constelacións do hemisferio norte teñen nomes de animais e figuras mitolóxicas.
As coordenadas dun obxecto celeste son a ascensión recta e a declinación, que se definen en relación cos polos e o ecuador celestes, situados
por encima dos terrestres. A eclíptica é a traxectoria anual aparente do Sol a través do ceo.
Constelacións circumpolares
Movemento aparente das constelacións circumpolares arredor do polo Norte celeste
Estrela Polar e Telescopio William Herschel
O eixo da Terra sinala sempre algunha das estrelas circumpolares, no momento actual
apunta á Estrela Polaris.
O tránsito por cada unha das estrelas circumpolares é de 4 320 años.
Estrela Polaris – Na Osa Menor
Alfa Draconis- No Dragón Estrela Polar- Na constelación de Hércules
Vega- Na constelación de Lira Deneb- Na constelación do Cisne Alfirk- Na constelación de Cefeo
Hai 25 920 años, a estrela Polar brillaba no polo, como fai agora.
Démoslle a volta ás constelacións circumpolares e estamos completando un
ANO CÓSMICO.
Encontrar o Norte
Unha constelación determinada cada día adianta case 4 minutos, (o denominado día sideral é de 23 horas, 56
minutos, 4.091 segundos), o que equivale a un arco de 1º. Cada 15 días adianta 1 hora, que equivale a un arco de 15º, e aos seis meses, a Osa Maior encontrarémola na posición
oposta, chegando ao mesmo punto de orixe outros seis meses despois, igual que o resto das constelacións.
ANDRÓMEDA
ao Sur de Casiopeadestacan as estrelas Sirrah, Mirach e Almach
Galaxia de Andrómeda
Aspecto da Vía Láctea
Arturo na constelación do Boieiro
magnitude 0.2cor laranxa
é a quinta estrela máis brillante visible durante moitos meses do ano
dista da Terra 35 anos luz
Spica na constelación de Virgo magnitude 1.2 cor azul claro
coñecida polos navegantes a causa da súa posición aillada que a fai doada de localizar
distancia de 217 anos luz
En sentido contrario á polar e partindo do cazo localizaremos a preciosa estrela Régulo na
constelación do León ou Leo.
Régulo, ten un brillo de 1.3, cor azul claro e está a unha distancia de 67 anos luz. No mes
de novembro é visible nesta constelación a chuvia de meteoritos das leónidas.
Triángulo de verán
Triángulo e exágono de inverno
Visualización das constelacións sobre o horizonte sur no programa Stellarium
ORIÓN
Betelguese, superxigante unhas 400 veces máis grande que o Sola 466 anos luz
Rigel, β, cor azul claro, dista igual que Saiph e as tres Marías 1305
anos luz
Bellatrix, a 326 anos luz
O calendario exipcio empezaba cando observaban a Sirio no seu orto ou saída pouco antes do mencer, fenómeno que se producía en xuño e ía asociado á
crecida do Nilo, fundamental para a civilización exipcia.
Debido á precesión dos equinoccios a aparición de Sirio prodúcese agora a finais de agosto.
Teito do Templo de Hathor en Dendera. Século I d.C. A vaca tumbada é Sirio, a figura humana , Orión.
Tumba de Osiris, rei dos mortos. Orión (Osiris) desaparecía no equinoccio polo Oeste, morría para
renacer polo Leste despois de atravesar o mundo dos mortos, seguida por Sirio (Isis). O deus foi resucitado pola súa esposa Isis para
enxendrar a Horus, o da cabeza de falcón, defensor da harmonía do cosmos.
Sirio magnitude -1.5, cor branca con reflexos azuis a “só” 8
anos luz
Sirio e o noso planeta están vinculados mediante a gravitación, a pesar da distancia que os separa.
Móvense polo espacio nunha espiral, un arredor do outro nun modelo que reproduce,
matematicamente, a xeometría da espiral ADN.
Estrela Sirio e o Telescopio William Herschel
Movemento aparente da constelación de Orión sobre o horizonte Sur.
Os Maias foron a primeira cultura en afirmar a presenza da Nebulosa de Orión, que no Popol Vuh é considerado o Corazón
do ceo.
:
NGC 1999, nebulosa na constelación de Orión
Aldebarán ten magnitude 1.1, cor amarelo-laranxa
e dista 63 anos luz
Fig. 1. Cuarto toro. Gran Sala. Pared Derecha. Fig. 1. Cuarto toro. Gran Sala. Pared Derecha. Cueva de Lascaux, Montignac, Francia
Fig. 2. Pleiades e Hyades en la constelación de Taurus.
Fig. 4. Constelación de Taurus Hevelius. S. XVII.Fig. 3. Constelación de Taurus. Suwar al - Kavahib al - Constelación de Taurus. Suwar al - Kavahib al - Thabita. Prís, Bibliothèque Nationale ( Ms. Ar. 5036).
Los paleolíticos, cuyos principales vestigios se encuentran en el sur de Francia y en la Península Ibérica, fueron, probablemente, los primeros en trazar las formas de las constelaciones,
inaugurando lo que luego se llamaría Astronomía que, antes de ser ciencia, fue religión y magia.
Fig. 16. Eclipse de Sol en Lascaux , la primera luna nueva después del equinoccio de otoño, en la época en que fue pintada la cueva.
…perdidos en un mundo del que desconocían sus leyes y en el que todo se producía por casualidad, se aferrarían a cualquier cosa que, al repetirse, ofreciera una explicación de los fenómenos que tenían lugar en el universo. Sólo la observación y el estudio de los cuerpos celestes podía servirles de guía. Ellos, sin duda, inventaron la astronomía.
Escena do Pozo, Lascaux:Can Maior, Orión, Tauro???
LA ESCENA DEL POZO
Cada certo número de lúas o Sol volta á mesma posición e repítense as estacións.
A base das relixións neolíticas foi o seguimento dos movimentos destes astros. Desas antigas relixións consérvanse festas como as dos solsticios e
equinoccios, que agora chamamos Nadal ou Pascua.
Fig.21 Fragmento del techo de la tumba de Senmut, arquitecto de la reina Hatshepsut (s.XVI a.C). Orión, con cabeza de ave, matando a Tauro, sobre cuyo lomo se representan las Peiades.
Fig.22 Detalle de un Kudurru asirio (s.XII a.C.) con las mismas figuras que veíamos en Lascaux.
Fig. 19 “Zodíaco Circular de Déndera”. Templo de Hathor en Déndera. Século I d.C.
15.000 anos antes da nosa era, o Polo Norte encontrábase moi perto de Deneb, a estrela principal da constelación do Cisne.
O equinoccio de primavera tiña lugar en Escorpio e o de outono en Tauro. As Pléiades ocupan un lugar destacado, nelas producíase o equinoccio de
outono.
Nebulosa do caranguexo, M1, resto da explosión dunha supernova que foi visible desde a Terra no ano 1054.
Observatorio astronómico de Forcarei
Pléiades
Sete irmás ou Sete cabritas
Tzab, para os Maias Tianquiztli, para os Aztecas
Subaru, para os Xaponeses
Krittikas, en Sánscrito
Makara, en Australia
Mul-Mul, na antiga Babilonia
M45, para a ciencia
Castelo Mörby, situado ao norte de Estocolmo, coas Pléiades e a estrela Aldebarán
Pléiades e a constelación de Perseo
Meteoro e Cometa Lulin
Galaxia espiral NGC 4945, na constelación de Centauro, no hemisferio Sur
A iluminación do po interestelar proven dunha estrela superxigante vermella que está no medio
da imaxe, que xenerou hai uns anos un pulso de luz parecido ao destello dun flash.
Xúpiter eclipsando a súa lúa Ganímedes
Eclíptica, por onde se moven a lúa, o sol, os planetas e as constelacións zodiacais.
Constelación de Capricornio
Constelación de Acuario
Constelación de Piscis
Constelación de Aries
Constelación de Tauro
Constelación de Xéminis
Constelación do Caranguexo
Constelación de Leo
Constelación de Virgo
Constelación de Libra
Constelación de Escorpio
Constelación de Saxitario
Abandonamos as constelacións para voltar á casa, ao noso sistema solar.
Telescopio espacial Hubble Rexión de formación de estrelas coñecida como N90, vista polo
Hubble
Solpor no planeta Marte
“O cosmos é unha unidade. Para comprendernos a nós mesmos precisamos comprender as estrelas. Non en van somos po de estrelas,
cinzas de estrelas mortas muito tempo atrás.”
Martin Rees, Antes do principio