1. 1. Berriro hirian Paolo oso mutiko bizia zen. Ezin gabe egoz ezin den horietakoa. Inoiz ez zen aspertzen. Bere fantasiari esker, beti asmatzen zuen zeozer. Burugogor samarra ere bazen: erabakiren bat hartzea bazuen ez zuen atzera egingo. Egun batean etxeko lanak arin egin eta bere hiriko planoa ateratu zuen eta denbora asko begiratu zuen kale eta enparantzaren mordiloa , hiribide eta kale ziztrinak. Paolok, konpasa eskuan hartu eta marra biribila egin zuen planoaren gainean. Eta ezan zuen bai jauna hiria inguratu behar da.Poltsiko batean planoa sartu zuen eta bestean ogi puskera bat goseak emoten badeutso. Borobilaren puntu batean jarri zen eta ibilbidea asteko prest. Biribilak bere kaleari jarraitzen zion eta gero, oineskoentzat biderik ez zegoen une batean, kalea zeharkatu zuen eta ezkaratz batean aurrean suertatu zen. Bere kalea utxiz plazatxo batean sartu zen. Paolo planoari adi-adi begiratu
2. 2. ondoren, ezkaratzean sartu zen. Ez zegoen inor. ! Aurrera Patio bat. Teilatura igo eta teilatutik teilatura saltoka hasi zen. Lehio batera salto egin zuenean gizon baten ahotsa entzun zuen, eta makila bat eroaten zuen eskuan , gorputza makilaren gainean sostengatuz irribarre egiten zuen. Gizon hartaz fiatzen zen Paolo. Ibai baten hertzera heltzean, hiri planoko biribilak ibaiak duen unerik zabalnetik pasatzen duk. Eta han ez zegoen zubirik. Eta gizonak lagundu eutzon ezkuineko lehiora pasatzen eta Paolok zuzen jarraitu eutzon bideari. Orain zaldiko monumentu baten aurrean dago. Heroiak, Paolok nor ez badaki ere, bide esusten die eskerreko eta ezkuinesko zerbait zinalatzen du, urruti samarrarrera. Mutil bat galduta egon zena topatu zuen eta berangana joan zen eta ezan zion zer pazatzen zaion , eta umeak azaten dio amarengana joan nahi dut. Eta Paolok barruti pentsaten egon zen nik gauza inportanteagoak dauakadaz baina ez zen hausartzen eta amarengana eroan zion eta beste egun baterako itzi zuen ibilbidea.