s.o.s.: haití e chile · 2020-05-13 · colectivos sorprendentes ..... 9 e 14 sergio ares...

16
Quen é este pavo? Parece mentira que vos guste a música e non coñezades a este meta- leiro. Non vos preocu- pedes, Sergio e Anxo fanvos o favor... 13 A economía, a po- lítica, as notas... Todo pende dun fío. A espa- da de Damocles gravita sobre as nosas cabezas e Carla explícanos a orixe desta expresión. 11 O home tranquilo. Le professeur de l’amour. E unha entrevista que se non lle poñemos freo ben podería ser un bo principio para unhas looooongas memorias. 14 ANO II I.E.S. DE CURTIS MARZO DE 2010 XORNAL DE AULA S.O.S.: Haití e Chile Crémonos poderosos, o progreso fíxonos altivos fronte á natureza; pero somos fráxiles cando se desata toda a súa forza. Seguimos pensando domesticamente e cremos que o que non afecta aos nosos fogares non é da nosa competencia. Sabemos que o mundo está dividido en parcelas de intereses e non queremos nin sabemos reaccionar politicamente ao unísono. Sentimos a necesidade de ser solidarios o tempo xusto, ata que nos distrae unha nova continxencia. Sentímonos suficientemente ben cos xestos de axuda dos nosos dirixentes. Ademais, sabemos que a ONU serve para ben pouco e estamos moi lonxe de tomar verdadeiras decisións colectivas. As nosas democracias, cada vez é máis evidente, son moi nenas. Haití e Chile: dúas noticias, a mesma noticia. Dúas realidades socioeconómicas diferentes casti- gadas pola mesma traxedia. Dúas reaccións distin- tas da comunidade internacional e, en pouco tempo, dous esquecementos semellantes. A natureza é túzara. E nós seguimos sendo fráxiles. Tamén de memoria. 2 Os brotes verdes xa aparecen polo páramo... En poucas palabras: teñamos fe. Pintan bastos para a economía española e poucos ven a saída do túnel. Pero aínda nos queda a esperanza de tocar fondo xa ou de baixar a tartaruga do poste... 3 e 13 O O O U U U T T T R R R A A A V V V A A A C C C A A A N N N O O O M M M I I I L L L L L L O O O E ademais Kevin López fai unha reflexión da situación política do mundo actual ................................. 3 Fátima Sánchez remata a súa viaxe por terras inglesas ........................................................... 5 Os rapaces de Diversificación crean dous textos colectivos sorprendentes ....................... 9 e 14 Sergio Ares descóbrenos unha realidade social moi distinta á nosa nun retrato familiar ........ 10 Santiago Sánchez pregunta polas formas de estado preferidas ........................................... 11 Que facer coas cinzas dos mortos? Lidia Pereira ten a resposta ................................................ 15 Helena Pérez non se esquece do problema saharahui ....................................................... 15 Nº 4

Upload: others

Post on 24-May-2020

1 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

Quen é este pavo? Parece mentira que vos guste a música e non coñezades a este meta-leiro. Non vos preocu-pedes, Sergio e Anxo fanvos o favor...

13

A economía, a po-lítica, as notas... Todo pende dun fío. A espa-da de Damocles gravita sobre as nosas cabezas e Carla explícanos a orixe desta expresión.

11

O home tranquilo. Le professeur de l’amour. E unha entrevista que se non lle poñemos freo ben podería ser un bo principio para unhas looooongas memorias.

14

ANO II I.E.S. DE CURTIS MARZO DE 2010 XORNAL DE AULA

S.O.S.: Haití e Chile

Crémonos poderosos, o progreso fíxonos altivos fronte á natureza; pero somos fráxiles cando se desata toda a súa forza. Seguimos pensando domesticamente e cremos que o que non afecta aos nosos fogares non é da nosa competencia. Sabemos que o mundo está dividido en parcelas de intereses e non queremos nin sabemos reaccionar politicamente ao unísono. Sentimos a necesidade de ser solidarios o tempo xusto, ata que nos distrae unha nova continxencia. Sentímonos suficientemente ben cos xestos de axuda dos nosos dirixentes.

Ademais, sabemos que a ONU serve para ben pouco e estamos moi lonxe de tomar verdadeiras decisións colectivas. As nosas democracias, cada vez é máis evidente, son moi nenas. Haití e Chile: dúas noticias, a mesma noticia. Dúas realidades socioeconómicas diferentes casti-gadas pola mesma traxedia. Dúas reaccións distin-tas da comunidade internacional e, en pouco tempo, dous esquecementos semellantes. A natureza é túzara. E nós seguimos sendo fráxiles. Tamén de memoria.

2

Os brotes verdes xa aparecen polo páramo...

En poucas palabras: teñamos fe. Pintan bastos para a economía española e poucos ven a saída do túnel. Pero aínda nos queda a esperanza de tocar fondo xa ou de baixar a tartaruga do poste...

3 e 13

OOOOOOOOOOOO

UUUUUUUUUUUUTTTTTTTTTTTTRRRRRRRRRRRR

AAAAAAAAAAAAVVVVVVVVVVVVAAAAAAAAAAAA

CCCCCCCCCCCCAAAAAAAAAAAANNNNNNNNNNNN

OOOOOOOOOOOOMMMMMMMMMMMMIIIIIIIIIIII

LLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL

OOOOOOOOOOOO

E ademais Kevin López fai unha reflexión da situación política do mundo actual ................................. 3 Fátima Sánchez remata a súa viaxe por terras inglesas ........................................................... 5 Os rapaces de Diversificación crean dous textos colectivos sorprendentes ....................... 9 e 14 Sergio Ares descóbrenos unha realidade social moi distinta á nosa nun retrato familiar ........ 10 Santiago Sánchez pregunta polas formas de estado preferidas ........................................... 11 Que facer coas cinzas dos mortos? Lidia Pereira ten a resposta ................................................ 15 Helena Pérez non se esquece do problema saharahui ....................................................... 15

Nº 4

2 Outravacanomillo

EDITORIAL: SOLIDARIDAD, HUMANIDAD Nunca tanta solidaridad. Pero es evidente la necesidad de su asistencia. En situaciones límite la gente reacciona; y ésta es una de ellas. Aviones cargados con kits de emergencia partieron de los principales aeropuertos del mundo apenas acontecida la gran catástrofe. Pero lo lamentable es que el tiempo pasa y los haitianos no están recibiendo en la misma proporción. Las débiles infraestructuras, la mala organización del sistema de distribución están constituyendo dos sólidas barreras que impiden la equitativa repartición de los recursos llegados del

extranjero. El dilatado comportamiento gubernamental tampoco favorece el buen fin de este proyecto. Sigue siendo apremiante la necesidad del restablecimiento de los servicios básicos de la población. Además, en este escenario caótico, dantesco, ya se han establecido narcotraficantes y otras alimañas que ven la solidificación de sus negocios más cercana, en unas circunstancias marcadas por la ausencia de control. Humanidad: ¡qué grande a veces y qué triste otras!

Desde Haití, con dolor Erika Fernández

El año comenzó con una pesadilla para los haitianos el 12 de enero de 2010 a las 16:53, con un terremoto con epicentro a 15 km de Puerto Príncipe, la capital. Las réplicas se han ido sucediendo, y ha llegado a registrarse en algunas de ellas una intensidad alarmante: el 20 de enero un nuevo temblor de 5,9 grados aumentó la desesperación de los damnificados. Este terremoto, perceptible en países cercanos como Cuba, Jamaica y República Dominicana, con una magnitud de 7,0 en la escala de Richter , ha sido el más fuerte registrado en la zona desde el acontecido en 1770. Los datos sísmicos apuntan a que el terremoto se produjo sobre la falla de Enriquillo, bajo presión durante 240 años, y desencadenó finalmente un gran terremoto que liberó una energía equivalente a la explosión de 200.000 kilos de trinitrotolueno. Como ocurre siempre, la desgracia parece cebarse con los más necesitados (no en vano, se dice que “a perro flaco, todo son pulgas”): Haití es el país más pobre de América, caracterizado por tener cerca del 80% de su población por debajo del umbral de la pobreza. Los efectos han sido devastadores. Los cuerpos recuperados superan los 150.000, se calcula que el número de muertos podría llegar a los 200.000. También habría producido más de 250.000 heridos y habría dejado sin hogar a más de un millón de personas. Se considera una de las catástrofes huma-nitarias más graves de la historia. Ruinas, muertos, heridos, desesperación: muchas personas tuvieron que ser trasladadas a la República Dominicana, mientras que llegaban al hospital de Puerto Príncipe niños mutilados y decenas de hombres, mujeres y ancianos con extremidades o cráneos fracturados. Médicos sin fronteras y otras organizaciones trabajaron desde los primeros días sin tregua: la insuficiencia inicial de material médico y de instalaciones adecuadas han hecho más duro aún lo que ya lo era per se. La ayuda internacional de todo tipo ha salvado, indudablemente, vidas e intenta, a día de hoy restablecer un cierto orden. Hoy la capital empieza a mostrar algunos signos de vida normal, con puestos callejeros que empiezan a vender frutas y hortalizas y algunas tiendas y bancos que reabren. Sin embargo unos 1,5 millones de personas permanecen sin hogar y la ayuda aún no llega a todos los que la necesitan. Tres millones de personas dependen de la ayuda humanitaria. La reconstrucción de la nación podría tomar al menos una década… ¿Podemos cruzarnos de brazos y dejar que la noticia vaya desapareciendo de los medios de comunicación? Que dentro de un tiempo no se escriba ya sobre Haití no quiere decir que sus habitantes no sigan muriendo de hambre o durmiendo a la intemperie con lo puesto: los países más ricos deberían reconstruir lo devastado de manera inmediata y dotar a Haití de unas infraestructuras dignas, porque… en Japón también tiembla la tierra, pero eso no supone una oleada de muertes, ruinas, robos y caos. ¿Por qué será? Ya lo decía el clásico: “Poderoso caballero es don dinero”. Y ahora Chile. Sabemos que este país está mucho más desarrollado que el caribeño pero la naturaleza ha compensado tristemente estas diferencias: el seísmo chileno registrado hace un mes fue 31 veces más fuerte y liberó cerca de 178 veces más energía que el devastador terremoto de Haití. La energía liberada es cercana a 100.000 bombas atómicas como la liberada en Hiroshima en 1945. Y se estiman un total de dos millones de damnificados. ¿Qué será lo siguiente?

Director: Carlos Blanco

Redactora jefe: María Sánchez

Redactores:

Sergio Ares Diego Cabado Álex Espiñeira Paula Fariñas Erika Fernández Lorena Fernández Ismael García Rita García Carla Gayoso Rubén Gayoso Mar Lavandeira Kevin López Daniel Manrique Rocío Manteiga Iván Maques Jéssica Mosquera Pablo Naveira Lucía Penas Helena Pérez Iria Pintor Olalla Quintanilla Sara Rendal Cristian Rodríguez Sergio Rodríguez Daniel Rúa Anxo Sánchez Fátima Sánchez Sandra Sánchez Santiago Sánchez Vanesa Sánchez Sonia Santos Paula Varela Alba Vázquez Silvia Vigo Mónica Vilariño

Colaboradores:

Hortensia Blanco Loli Carril Begoña Centoira Emilio López

Outravacanomillo 3 Aspectos positivos da crise en 100 palabras Rocío Manteiga Os números vermellos xa presaxiaban que algo non ía ben. Abofé que non se enganaban, un barullo de acontecementos colapsaron todas as entradas á capital do desasosego. Crise, déficit, paro, fusión, caída, e de novo, números vermellos. Mais soubemos atopar atallos, espantámonos ó sentirnos donos de palabras coma solidariedade, comprensión, percepción. Aprendéronnos o deber de aforrar. Sentimentos concorrentes. Descensos dos carburantes. Baixadas nos prezos dalgúns alimentos. Educación social sobre economía. Caídas dos tipos de interés. Prometémonos apadriñar, doar, ata pensamos en facernos bos. Acrecentamento de estudantes. Pensamentos positivos nacidos nun tempo de dificultade. Sorte que a crise pasará rápido. Cen.

De gira política por.... el mundo Kevin López

“Para mí el patriotismo es más que fidelidad a un lugar en el mapa. Es el respeto a unos valores, a una forma de pensar.”

Barack Obama – Presidente de los E.U.A

¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡PPPPPPPPPPPPoooooooooooollllllllllllííííííííííííttttttttttttiiiiiiiiiiiiccccccccccccaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!

Entendemos por “Política” la actividad humana que tiende a gobernar o dirigir la acción de un estado en beneficio de la sociedad. Aunque no en todos los estados es así: aún hay países en los que se gobierna en beneficio de unos pocos, como es el caso muchas naciones de África. No obstante, un buen número de países de ese continente han elegido el camino de la democracia como forma de ejercer una política participativa: pensemos en Suráfrica, con el papel decisivo de de Klerk y Mandela en la eliminación del injustísimo apartheid. Son políticas todavía frágiles –nadie puede borrar de un plumazo años y años de colonialismo- pero se está diseñando una nueva clase de política con mayor aceptación ciudadana y con más respaldo internacional. En otra situación totalmente distinta se encuentra América del Sur, donde aún pervive alguna dictadura o democracias “ falsas”, donde los mandatarios hacen y deshacen a su antojo: todos sabemos cómo se las gasta Hugo Chavez. Las políticas sociales son todavía una asignatura pendiente en esos lugares: demasiada desigualdad y pobreza. No muy lejos de allí, en América del Norte, la situación no deja de ser curiosa: la gente esperaba un revulsivo con Obama y los grandes cambios que propone necesitan tiempo y paciencia, aunque la gente está cada vez más impaciente y la popularidad del presidente cae cada vez más. Obama no es un mago y sus intenciones hacen más grande la democracia (ha de tenerse en cuenta su lucha por una sanidad digna): merece un voto de confianza. En Asia la situación es difícil debido a los conflictos que aún siguen abiertos como el de Iraq, y las continuas amenazas que suponen los grupos terroristas de la zona que en ocasiones incluso cuentan con el apoyo del gobierno: las oligarquías y el fanatismo religioso hacen de las políticas asiáticas regímenes basados en la desigualdad y el tiranismo; tampoco conviene dejar de lado la peligrosa -para el mundo occidental- mezcla de ambición política y fanatismo religioso. Europa no vive precisamente su mejor momento político, debido a la crisis económica mundial que en la mayoría de países de Occidente empieza a remitir: si bien somos un conjunto de naciones con democracias muy asentadas, los problemas afloran por todas partes: paro, inmigración, aumento de las economías sumergidas, pérdida de valores como respeto, tolerancia… No me cabe duda de que la labor política es difícil, si se quiere hacer con honestidad y entusiasmo: difícil en África, en América, en Asia, en Europa… Pero creo que con intenciones como la que se recoge al comienzo del artículo, aunque los obstáculos sean muchos, el político siempre acaba mejorando su país.

4 Outravacanomillo

Fin da década primeira do século ou non? Miguel Vera Fai días veño seguindo con moita curiosidade esta discusión. Numerosos tuiteiros e bloggers rásganse as vestiduras discutindo sobre se o 31 de decembro de 2009 finalizou ou non unha década, especialmente porque moitos medios empezaron a mostrar os seus recontos de todo tipo “da década”. Pois ben, este é un deses casos en que ambos os lados teñen razón, desde o seu punto de vista específico.

Pero antes de pasar á explicación, recorde-mos que década non é máis que un período continuo de dez anos, e que estes dez anos poden agruparse como a un mellor lle conve-ña. Agora si, preséntovos os dous puntos de vista: Primeiro punto: A fin da primeira década do novo (terceiro) milenio termina o 31 de decembro do ano 2010, NON NO 2009. Isto é correcto, e demóstrase matematicamente. O noso calendario iniciouse no ano 1 d.C., e o anterior a este foi o 1 a.C. Non existe o ano 0, xa que logo a primeira década do primeiro milenio comprende os anos 1 ao 10 comple-tos, a segunda os anos 11 ao 20, e así sucesi-vamente. Avancemos uns 2000 anos no tempo, e temos que a última década do segundo milenio empezou o 1 de xaneiro de 1991 e rematou o 31 de decembro de 2000, e por conseguinte, a primeira década do terceiro milenio iniciouse o 1 de xaneiro de 2001 e terminará o 31 de decembro de 2010. O cal quere dicir que se celebraches a fin de milenio o 31 de decembro de 1999 erraches, e inclúome (pero vaites que foi máis divertido que esperar ao ano seguinte). Segundo punto: A fin da década dos 2000 (os ‘00s) termina o 31 de decembro do ano 2009, NON NO 2010. Isto é correcto, xa que é unha convención establecida que nada ten que ver coa matemática. Durante o século pasado fíxose costume, por comodidade, agrupar as décadas de forma que tivesen como común denominador a cifra das decenas. Explícase mellor cun exemplo: Ao referirnos á década do 1930 (‘30s) estamos falando do período continuo de dez anos que empeza a inicios de 1930 e finaliza a fins de 1939 (do 30 ao 39, de tal modo que todos comparten o 3 nas decenas). Comparado co primeiro punto, a “década dos 90s” empezou o 1 de xaneiro de 1990 e terminou o 31 de decembro de 1999, e por conseguinte, a “década dos ‘00s” iniciouse o 1 de xaneiro de 2000 e terminou o 31 de decembro de 2009. Ata aí recoméndovos que fagades unha pausa e vos aseguredes que estes dous puntos quedaron claros (e que en realidade vos interesa seguir lendo sobre esta “pintoresca” discusión), porque aquí veñen os problemas...

Hai quen non ve (ou non quere ver) a diferenza entre ambos e trata de forzar as definicións para favorecer un punto de vista ou outro, e (supoño) así poder defender o que quere celebrar, ou peor aínda, dicirlle á xente que é o que se debe celebrar. De tolos, certo? Estas son as definicións forzadas:

Primeira confusión: “A década dos 2000 (os ‘00s)” comprende desde o inicio do ano 2001 ao final do ano 2010. Isto non é correcto segundo a convención que vimos usando desde sempre (ler o segundo punto), e é unha definición que busca forzar a agrupa-ción matemática das décadas. Un exemplo pódese observar no artigo Anos 2000 de Wikipedia en español, onde verán que ao longo de todo o seu texto afírmase que a década comprende os anos 2001 ao 2010, opóndose ás versións de Wikipedia de moitos outros idiomas, nas que se segue apropia-damente a convención que a “década dos ‘00s” comprende os anos 2000 ao 2009. Ata o mesmo artigo da Wikipedia en español contradícese a si mesmo, xa que no seu menú da dereita hai unha serie de enlaces a cada ano da década, e neste obsérvanse os anos 2000 ao 2009; en que quedamos, amigos wikipedistas? Finalmente, esta proposición non sería apropiada xa que a ninguén se lle ocorrería, por exemplo, incluír ao ano 2000 na “década dos ‘90s”, ou ao ano 1980 na “década dos ‘70s”, etc. Segunda confusión: A primeira década do primeiro milenio só tivo nove anos, é dicir, comprende os anos 1 ao 9. Isto obviamente non é correcto matematicamente (ler primei-ro punto), e é unha definición que busca forzar a agrupación convencional das déca-das. A idea é que, se establecemos que a primeira década durou só nove anos (do 1 ao 9), a segunda (esta vez si con 10 anos) sería do 10 ao 19, do 20 ao 29, e así sucesi-vamente, de tal xeito que coincida coa convención do segundo punto. Un exemplo deste caso vino nun comentario que Phil Plait (coñecido astrónomo e blogger estadouni-dense) fixo en Twitter, logo de aparen-temente recibir algunhas críticas por mencio-nar que este ano era o final da década.

Continuades lendo? Ben, non vos preocupedes que xa termino. A pregunta que faltaría facer é: cal dos dous finais de década celebramos? A resposta máis sinxela sería: O que máis nos guste. Pero xa que somos dados ás convencións (con todo iso de que somos “animais de costumes”), o máis probable é que á xente lle interese máis a fin de década convencional que a matemática, como ocorreu co milenio. Só tedes que recordar, para evitar confusións, que o 31 de decembro de 2009 foi o final da “década dos ‘00s” (hai un nome para iso?), mais non o final da primeira década do novo milenio. E todos contentos.

Outravacanomillo 5

Travelling guinea pig (II) Fátima Sánchez

People from H house

Esas enigmáticas pedras...

Día 9 Proceso de adaptación rematado. As clases producen unha sensación de euforia, nin desasosego nin aburrimento, os compañeiros de edificio comenzan a ser membros da familia e o organismo creou xa anticorpos efectivos contra as substancias subministradas no comedor (desgrazadamente as papilas gustativas seguen a funcionar moi ben). Como contrapunto a todos estes “esforzos”, os rapaces contaban co “ocio do ocio”: todas as actividades e excursións que contribuían a que as horas de sono fosen profuuuundas. No ámbito turístico, os estudantes mostraron un exemplar comportamento guiri que non só os fixo desfrutar de moitos lugares emblemáticos senon que ademais estimulounos a quitar algunhas das mellores fotos da súa vida. Desde as pequenas vilas e cidades, os castelos, o memorable Oxford (con compra masiva de sweatshirts incluída) ata Stonehenge (indudablemente mellor en vivo ca no escritorio da pantalla do ordenador) e o impoñente Londres. O ambiente dun país só se percibe explorando, visitando… Mercando souvenirs… Día 13 Aínda que a conduta dos adolescentes durante os day trips era un apaixonante obxecto de estudo, o presuposto non permitía excursións diarias polo que se desenvolvían actividades no propio campus que fomentasen os contactos interculturais e, sobre todo, que mantivesen ao persoal entretido e non desen a vara. As amplas zonas ao aire libre do recinto permitían a práctica de deportes variados: rugby, fútbol, tenis ou o recén inventado nun momento de aburrimento (que logo non foi aburrido), tocapelotas. De tódolos xeitos, as actividades máis exitosas eran as nocturnas (como non!) que se celebraban no comedor mutante. Esta era a parte positiva do habitáculo, que apartando as mesas e engadindo unhas lampadiñas de cores transformábase en case calquera cousa: unha “discoteca”, un karaoke, un plató para un talent show…

Como dicía, estas actividades eran as preferidas polo alumnado a pesar de que, con puntualidade inglesa, remataban ás dez e media. A despedida na disco marcábaa invariablemente “La Macarena” bailada ata por rusos e coreanos (todo un espectáculo).

Malia que a festa aparentase finalizar ás once co “toque de queda”, as gargalladas e as argalladas continuaban nas respectivas casas ata as tantas. É sabido que para os adolescentes a hora de deitarse e a de erguerse son inversamente proporcionais, é dicir, canto máis cedo soa o espertador máis se prolongan polas noites as conversacións e as partidas de cartas. Pura matemática.

Día 15 Os individuos estableceron xa unha rutina: as clases, as excursións, as longas reas á hora do xantar… Pero, sobre todo, os compañeiros. As relacións fóranse estreitando pouco a pouco, e o que comenzara como amable camaradaría convertérase en amizade (cando non en romance). Resultábanse “exóticos” os uns aos outros, coñecérense constituía a outra grande aprendizaxe ademais do idioma. Tantas culturas, tantas diferenzas, tantos puntos en común… En fin, love was in the air.

Día 17 Terceira semana: adquirido xa un aceptable dominio da lingua, os rapaces comenzaron a sentir unha pavorosa sombra no seu novo e emocionante universo. Ben poideron investigar, tratar de descifrar aquel malestar… Elixiron sabiamente continuar desfrutando.

Días 18 e 19 Comézase a palpar no ambiente a densidade cada vez maior daquela escura sombra… O peso da inminencia dificulta a respiración, faise insoportable ata chegar a converterse en…

Día 20 e madrugada do 21 Ineludible. A inquedanza que senten os estudantes ao vérense tan inexorablemente próximos á partida arráncalles ata bágoas. As derradeiras fases da viaxe inícianse coa crise da maleta que encolleu misteriosamente, as clandestinas carreiras nocturnas polo campus e as despedidas ás cinco da mañá dos que collen o avión ás oito. Parece mentira que xa pasara todo, que vaia rematar… Meus pequerrechiños desconsolados; non botarán de menos moitas cousas, botarano de menos todo! (ben, excepto a “comida” e a gripe). E deste xeito, quitan as últimas fotos parvas, demostran o “controlao” que teñen iso do inglés, adormecen no bus que os leva a Heathrow…

Epílogo “Buá, non o pasei ben nin nada nesta viaxe… Buá, que non aprendín cousas nin nada, hai que repetir… Buff… Sabías que é certo o da puntualidade inglesa? Que falar con descoñecidos no bus urbano non é tan malo como di mamá? Que a pronunciación de “would” é do máis sinxela? Que as estudantes de medicina son as mellores group leader? Que as mozas rusas son aborrecidas internacionalmente (odio feminino, claro) pola súa “frescura”? Que Lituania é un país moitísimo máis interesante do que parece? Que en Florida aparecen crocodilos baixo os coches…? Con todo sigo sen saber para que diantre crían tantísimos cabalos…”.

Expresión máxima do guirismo

6 Outravacanomillo

El número de la bestia Rita García y Alba Vázquez

666666666666666666666666666666666666

666666666666666666666666666666666666

Constantemente se asocia al maligno con la cifra 666, ¿tiene esto algún fundamento? La solución podemos encontrarla en los textos bíblicos, en concreto en el libro del Apocalipsis, el último libro del Nuevo Testamento. En este, dicha cifra aparece mencionada sólo una vez para hacer referencia a una de las Bestias que sirven al Dragón, la cual lidió una batalla en el cielo contra Miguel y sus ángeles, que resultaron ser más débiles y fueron confi-nados en la tierra. Por eso la Bestia está vinculada con Satanás o el Anticristo haciendo referencia al mal. En la Biblia la numerología tiene un significado, el número 6 representa la imperfección ya que es anterior al 7, que es considerado como la perfección. Por otra parte, la cifra 3 connota énfasis, por lo tanto el 666 sería el énfasis de la imperfección llevada al extremo. "Aquí hay sabiduría: El que tiene entendimiento, cuente el número de la bestia, pues es número de un hombre. Y su número es seiscientos sesenta y seis" (Ap 13:18).

Las muñecas de Edison Ismael García e Iván Maques

Hace mucho, mucho tiempo... allá por 1886, en un lugar muy lejano, dentro de Estados Unidos, un hombre llamado Thomas A. Edison creó unas muñecas. Estas muñecas eran muy especiales, ya que fueron las primeras que "podían hablar" . Las criaturas en cuestión tenían un fonógrafo dentro del torso, que reproducía la frase que llevaban grabada. Porque eso es un fonógrafo, un instrumento que registra y reproduce las vibraciones de cualquier sonido en un disco o cilindro. Tenían articulaciones de bolas, el torso era metálico, sus extremidades de madera, los ojos de cristal, su pelo humano y la cabecita de porcelana. Pero estas pequeñas tuvieron una historia un poco triste, ya que en vez de divertir a las niñas según el cometido por el cual habían sido creadas, las aterrorizaban con su voz (tal era la sorpresa que recibían al comprobar que hablaban). Aunque se dice que la verdadera razón no era la sorpresa por la novedad tercnológica sino que, debido a su torso metálico, las palabras que salían de su interior resultaban espeluznantes. Edison, ante el fracaso, decidió enterrar las muñecas que había creado, y se dice que se encuentran todas juntas bajo tierra, aunque a día de hoy no se hayan encontrado. Las pocas muñecas que siguen "con vida" hoy en día se han conver-tido en piezas muy cotizadas por las que se pagan grandes sumas de dinero. Y esa es la historia de las primeras muñecas con voz, que supusieron también un paso adelante en la historia del fonógrafo.

Vaia pinta tes! Boraccio

Vaia pinta tes. Quen non oíu isto algunha vez? Todos nós. Pero a pregunta curiosa é outra: de onde vén esa expresión? A pinta é unha mancha ou sinal pequeno na plumaxe, pelo ou pel dos animais e na masa dos minerais. Pero pronto a expresión foi estendida a unha realidade moi diferente: aos naipes. Sen dúbida vistes moitas veces as cartas dunha baralla española. Pero, seguro que as coñecedes con todo detalle? Ben, collede unha carta de cada pau e fixádevos no recadro que enmarca a figura. Agora observaredes que na súa parte superior aparece segmentado de diferente xeito segundo o pau. As copas teñen unha interrupción; as espadas, dúas; os bastos, tres; e os ouros manteñen a liña completa. Por que? O obxecto disto é poder distinguir o pau da carta sen ter que mostrala totalmente, o cal era conveniente para iniciar algúns xogos que daban lugar a tantas apostas e pendencias desde o século XIV. Curioso, non si? Por certo, os paus teñen un valor simbólico: os ouros representan o comercio; as copas, a relixión; as espadas, a nobreza e o exército; e os bastos, a agricultura ou o estado chairo.

Outravacanomillo 7 As calidades do polbo Mar Lavandeira y Sonia Santos

Os polbos son unha orde de moluscos cefalópodos que carecen de cuncha e posúen oito tentáculos, ademais, contan con tres corazóns que son os encargados de que o osíxeno chegue a todas as súas extremidades. Aínda que os polbos teñen un corpo brando, a maior parte dos seus tentáculos son puro músculo e poden despregar unha forza física extraordinaria cando é necesario. De todos os tamaños e pesos, a súa vista é excelente, o que lles permite visualizar outros corpos a longas distancias. Ademais, teñen unha elevada capacidade de aprendizaxe pois son posuidores dunha intelixencia excepcional. Esta intelixencia permítelles manipular obxectos. Un exemplo claro desta calidade é un polbo femia, de cinco meses, chamado Frida. Esta observou aos seus coidadores do zoolóxico no que vive e aprendeu a abrir recipientes con camaróns. Faino presionando o seu corpo contra a tapa e suxeitando os lados coas ventosas dos seus tentáculos. Cando os ten sostidos firmemente, vira o seu corpo ata que se abre.

Unha última curiosidade: os polbos poden ter case tantos pais como patas. Nunha mesma posta de ovos pode haber esperma de ata sete machos diferentes. Isto si é promiscuidade!

O esbirro fótico Mar Lavandeira Pon moita atención, porque probablemente sexas unha das persoas que comprenden o 25% da poboación que padecen a Síndrome ACHOO (autosomal dominant compelling helio-ophthalmic outburst syndrome, ou sexa, síndrome de esbirros heliooftálmicos incoercibles autosómico dominante), tamén coñecido como esbirro fótico. É case seguro que moitos de vós non saberedes o que é. Consiste en que no momento en que ti recibes a luz solar logo de estar un tempo na sombra, non podes evitar esbirrar. Ao parecer é unha especie de «cruzamento de cables» de dous nervios que transcorren moi preto: o que detecta a estimulación luminosa e o que provoca o reflexo do esbirro. Pero non hai por que preocuparse: os únicos inconvenientes que pode presentar son que esbirres no momento e lugar inadecuados e que as persoas que o padecen non poden ser pilotos de combate? Imaxina que pasaría co avión se o piloto esbirra.

O durian, a froita máis apestosa do mundo Alejandro Espiñeira e Iria Pintor

O durian é unha froita propia de Asia. Medra nas árbores coñecidas como durio e encóntrase presente en todo o sueste asiático, aínda que é unha froita nativa de Indonesia, Malasia y Brunei. É unha froita fácil de recoñecer, non só polo seu intenso cheiro, senón polo seu aspecto. De considerable tamaño (ata 30 cm. de longo), ten forma alongada ou redondeada e está cuberto por espiñas. De feito o seu nome vén do malaio duri, que significa espiña. A polpa do durian é carnosa e dunha cor entre amarelento y alaranxado, de sabor doce, aínda que de aroma difícil de soportar. É sumamente nutritivo, rico en fibras e vitaminas A, B, C e D e tamén ten unha grande variedade de sales minerais. Este tamén axuda a eliminar parasitos, as súas follas e raíces en té baixan a febre e a súa carne ten efectos afrodisíacos. Os seus nativos úsano para repostería e xeados. Esta froita podémola atopar nos mercados de Bangkok, Kuala Lumpur ou Singapur (entre outras cidades). Se algunha vez se che ocorre viaxar a estas cidades e pasear polos seus mercados o mellor é que leves unha máscara posta xa que se di que o durian é a froita máis apestosa do planeta. O seu cheiro é moi parecido ao que desprenden os animais mortos en descomposición aínda que algúns din que cheira máis a excrementos. O texto da foto di: ‘É como comer unha crema de vainilla nunha letrina, o seu cheiro pódese describir como excremento de porco, barniz e cebolas, todo mesturado cun calcetín suado!’

O durian é tan apreciado nesas rexións de Asia que o deseño do palacio de congresos de Singapur, o Esplande, inspirouse na forma do durián. Outra mostra de fervor que esperta o durian no continente é que en 2003 Indonesia sacou ao mercado preservativos perfumados con durian (pero sen espiñas). Unha das anécdotas debido ó cheiro que desprende é que algúns hoteis internacionais e varias compañías aéreas víronse obrigados a prohibir a súa entrada ao establecemento, porque ás poucas horas o cheiro estendíase a tódalas habitacións e compartimentos a través dos condutos do aire. Como vemos, o durian é un froito cun cheiro insoportable pero cun sabor exquisito e é moi apreciado en moitas das rexións do sueste de Asia. Atréveste a probalo e darlle unha dentada?

Like eating vanilla custard in a latrine, its odor is best described as pig-shit, turpentine and onions, garnished with a

gym sock!

8 Outravacanomillo

Pervivencia de los géneros populares en el Modernismo Diego Cabado, Rubén Gayoso y Pablo Naveira

El Modernismo ha sido fundamentalmente un movimiento poético, por eso influyó tanto en los géneros populares. En el Modernismo la sensibilidad se muestra en la elección de los temas, el cuidado de la forma y el despliegue de los elementos sensoriales. También muestra la trasgresión: nace en el deseo del poeta para llamar la atención mientras en los géneros populares nace fruto de los ambientes decadentes como prostíbulos o cabarets. El bolero, composición musical con voz asexuada, expresa una visión erótica que enlaza con el Modernismo. También presenta el gusto por el dolor representado por el masoquismo y el sadismo. El tango es una composición musical con voz varonil, un hombre dominante y despechado de brazo delgado que revienta la ley del asalto y la navaja. Pero detrás siempre aparece el lamento vigilante y desvestido de la virilidad, el llanto del ser solo, el estupor ante el rumbo de la vida .Los grandes personajes de este género sufren las vejaciones femeninas y se ven abocados al maltrato. Todos estos puntos los podemos relacionar con el Modernismo ya que los poetas modernistas frecuentaban estos ambientes decadentes en los que nació este género.

La copla es una composición musical con voz femenina en la que ella manifiesta su dolor a causa del rechazo del ser amado. Así, la copla nos muestra el sometimiento exigido a la mujer a unas leyes marcadas por hombres y que solo ellos pueden infringir con arbitrariedad. Las formas del adiós y la ruptura de la pareja son, en definitiva, rasgos característicos de la copla. En las composiciones modernistas también nos podemos encontrar el sufrimiento de la mujer por el rechazo del ser amado. En definitiva, estos tres géneros populares fueron sufriendo cambios desde sus comienzos pero aún hoy se pueden observar rasgos como la trasgresión que surge en los ambientes en los que se creó en el Modernismo. Los temas que se tratan en estos géneros se observan de continuo en la literatura modernista. Igualmente, en estos tres géneros se hace en algunas composiciones referencia a la naturaleza para ejemplificar la pasión, cosa que también sucede en el Modernismo.

Por debajo de la mesa acaricio tu rodilla y bebo sorbo a sorbo tu mirada angelical y miro de tu boca esa flor de maravilla las alondras del deseo cantan, vuelan, vienen, van.

Napoléon Bonaparte Sandra Sánchez y Silvia Vigo

Napoléon Bonaparte né le 15 août 1769 à Ajaccio, en Corse et mort le 5 mai 1821 sur l’île Sainte.Hélène. Il fut général, premier consul, puis empereur des Français. Il a acquis une notoriété aujourd’hui universelle pour son génie militaire et politique mais aussi pour son régime autoritaire, et pour ses incessantes campagnes coûteuses en vies humaines, soldées par de lourdes défaites finales Espagne, en Russie et à Waterloo, et par sa mort en exil à Sainte-Hélène sous la garde des Anglais. L’ombre de « Napoléon le Grand » plane sur de nombreux ouvrage de Balzac, Stendhal, Musset, mais aussi de Dostoievski, de Tolstoi et de bien d’autres encore. À en juger d'après les commentaires des chroniqueurs de l'époque, Napoléon Bonaparte a été protagoniste d'une activité tendre et incessante durant son mariage explosif avec Joséphine. Les cris et les halètements du couple faisaient peur à tout le palais, dans la nuit de noces, le chien de Joséphine, croyant que Napoléon faisait un dommage à sa maîtresse, il s'est élancé contre lui et l'a mordu. Napoléon a été l'empereur de la France. Il a gagné beaucoup de batailles, a attaqué à beaucoup de pays et les a soumis à son autorité. Il était bas d'une taille... Un jour il entrait avec ses généraux dans une bibliothèque pour voir les livres qu’y existaient. Il essayait d'attraper un livre qui était sur une haute étagère et il ne pouvait pas l'atteindre. L'un de ses généraux s'est approché d'une taille gigantesque et lui a dit : "Permettez-moi, Majesté,de vous aider. C'est que je suis plus grand". Napoléon lui a répondu : "Vous n'êtes pas plus grand, vous êtes plus haut".

Napoléon aurait perdu la grande bataille définitive de Waterloo précisément parce qu'il avait besoin de rafraîchir son derrière impérial et de ne pas avoir eu à être assis dans une baignoire pour calmer les douleurs terribles qui lui empêchaient de monter à son cheval, peut-être sa stratégie militaire pendant la bataille aurait été bien autre.

Outravacanomillo 9

Does Avatar Copy the Same Plot as Pocahontas? Blue Meanie

Disney’s Pocahontas: In 1607, a ship carrying John Smith arrives in a lush ‘new world’ of North America. The settlers are mining for gold, under supervision of Governor Ratcliffe. John Smith begins exploring the new territory, and comes across Pocahontas. Initially she is distrustful of him, but a message from Grandmother Willow helps her overcome her trepidation. The two begin spending tome together, Pocahontas helps John understand that all life is valuable, and how all nature is connected to the circle of life. Furthermore, she teaches him how to hunt, grow crops, and of her culture. We find that her father is Chief Powhatan, and that she is set to marry Kocoum, a great warrior, but a serious man, whom Pocahontas does not desire. Over time, John and Pocahontas find they have a love for each other. Back at the settlement, the men, who believe the natives are savages, plan to attack the natives for their gold. Kocoum tries to kill John out of jealousy, but Kocoum is later killed, and John sustains injuries from Governor Ratcliffe, who is then bought to justice. Pocahontas then risks her life to save John and they finally have each other. The two cultures resolve their differences and unite thanks to Pocahontas and John.

James Cameron’s Avatar: In 2154, a ship carrying Jake Sully arrives in a lush ‘new world’ of Pandora. The settlers are mining for unobtainium, under supervision of Cololnel Quarites. Jake Sully begins exploring the new territory, and comes across Neytiri. Initially she is distrustful of him, but a message from The Tree of Souls helps her overcome her trepidation. The two begin spending tome together, Neytiri helps Jake understand that all life is valuable, and how all nature is connected to the circle of life. Furthermore, she teaches him how to hunt, tame dragons, and of her culture. We find that her father is Chief Eytucan, and that she is set to marry Tsu’tey, a great warrior, but a serious man, whom Neytiri does not desire. Over time, Jake and Neytiri find they have a love for each other. Back at the settlement, the men, who believe the natives are savages, plan to attack the natives for their unobtainium. Tsu’tey tries to kill Jake out of jealousy, but Tsu’tey is later killed, and Jake sustains injuries from Colonel Quarites, who is then pwned by Neytiri.. Neytiri then risks her life to save Jake and they finally have each other. The two cultures resolve their differences and unite thanks to Neytiri and Jake.

Carapuchiña negra Diversificación

Carapuchiña era abúlica, en ocasións agresiva, e maliciosa. A súa aparencia anxelical confundía a quen a coñecía. A súa nai, bondadosa, encoméndalle unha cesta con víveres para a súa avoíña. A nena, preguiceiramente, inicia a tarefa. O camiño bifúrcase pronto en dúas ramas: unha curto, directa á casa, outra longa que pasa pola casa de Lupo. Por esta encamíñase. Moi alto, o pelo denso, erizado, o ceño engurrado, os dentes curtos, agudos. Lupo recibe a Carapuchiña coa mirada do que sabe. Diríxense ao armario. Lupo extrae un paquetiño da súa gastada cazadora de coiro. Abren o envoltorio, precipitan o contido nun dos termos da cesta, bícanse e despídense. Carapuchiña chama á porta: Toc- Toc.

A SEÑORA DONA ROSAFLOR FELIZ (Veciña das Mariñas)

Faleceu na súa residencia de Xanceda o día 19 de xaneiro de 2010

aos 82 anos de idade D.E. P.

A súa filla Rosalinda e a súa amada neta Carapuchiña ROGAN UNHA ORACIÓN POLA súa ALMA. O MÉRCORES, día 20 de xaneiro, ás CINCO da tarde, será recibido o cadáver na igrexa parroquial de Teixeiro, onde se celebrará o funeral de corpo presente e, acto seguido, recibirá cristiá sepultura no cemiterio municipal.

Capela ardente: Tanatorio de Curtis - Sala 3. Telf. 985 456 724

Email: [email protected]

10 Outravacanomillo

Fotografías da posguerra Sergio Ares

Nesta fotografía feita ao aire libre, diante dun alpendre ou casa con hedra na parede, están representados os meus antepasados por parte materna. O meu bisavó, o primeiro pola dereita. Vémolo de pé, con traxe, chaleco e gravata ¡e un serrucho na man porque era carpinteiro! O que lle segue, sentado, era o seu pai, o meu tataravó, tamén de traxe, chaleco con reloxo de peto e gravata. Na man esquerda sostén un cigarro. Era habitual que entón os homes fumasen e non perdían a ocasión de darse pote nos retratos fami-liares e marcar a súa masculinidade co tabaco). O bigote tamén sinala a diferenza de idade entre os dous. Sentada á súa dereita está a súa muller, que leva o pelo reco-llido nun moño, o que axudaba a diferenciar ás señoras das mozas, e era costume case obrigatorio cando a muller era casada. Ela, do mesmo xeito que a que parece a súa filla maior (a segunda pola esquerda) visten semellante e portan os mesmos adornos: saia longa -xamais por encima do xeonllo, por decoro-, cadea con medalla -indicadora da súa devoción-, un abano e un ramalle-

te de loureiro, que podería ser o que levan o Domingo de Ramos a bendicir e símbolo da súa profesión de fe. A nena da esquerda, irmá do meu bisavó, aparece co pelo recollido pero con trenzas e o inevitable abano, que non era un adorno típico nas aldeas senón que era máis propio da capital ou do mundo dos artistas (por iso é polo que o locen con orgullo). A non ser que fose algún agasallo traído de terras máis quentes como Cuba por emigrantes. E como vemos -costume hoxe remoto- cedíase o asento ás persoas de máis idade e ás mulleres, o cal era respectado escrupulosamente tanto en familia como en sociedade.

Citas latinas

HHH AAA BBB EEE TTT SSS VVV VVV MMM VVV EEE NNN EEE NNN VVV MMM BBB LLL AAA NNN DDD AAA OOO RRR AAA TTT III OOO

PPP VVV BBB LLL III OOO SSS III RRR III OOO

Dándole vueltas a la lengua Paula Fariñas, Lucía Penas y Paula Varela

El mundo de la fraseología está lleno de curiosidades. A poco que observemos, nos daremos cuenta de que muchas expresiones tienen que ver con campos temáticos concretos; en particular, nos han llamado la atención los dichos que tienen que ver con la religión o con los animales (¿quién no ha oído expresiones del tipo Estar de un humor de perros o Armarse la de Dios es Cristo?). También nos parecen interesantes las expresiones típicas de nuestra geografía: Más listo que Lepe o el origen de algunos términos como es el caso de bigote o capicúa. Por ese motivo, hemos decidido abrir la puerta a las curiosidades lingüísticas: ya os contaremos lo que hemos ido averiguando y esperamos que os sirva para “mover la lengua”, más y mejor. Por ahora, aquí van cinco expresiones de uso común con sus respectivos significado y origen: Armar la de Dios es Cristo: se aplica a las pendencias en donde todos gritan y ninguno se entiende y a las tremolinas y reyertas muy grandes y ruidosas. Esta expresión proviene de las controversias que

se armaron en el Concilio de Nicea al discutirse la doble naturaleza, humana y divina, de Jesucristo. Ser un vivalavirgen: se dice, despectivamente, del indolente y despreocupado al que todo le da lo mismo. Según Iribarren, cuando las costas americanas eran atacadas por piratas ingleses y holandeses, los españoles armaron a los indígenas, quienes montaban guardia en playas y acantilados. Cuando los corsarios ponían pie en las playas, los indios (recién bautizados) les atacaban briosamente al grito de ¡Viva la Virgen! Pero como los ataques no eran frecuentes y estos indios se pasaban meses y meses tumbados a la bartola, se dio en llamarles ¡Viva la Virgen! Y por extensión se aplicó este calificativo a los indolentes y tumbones. Echarle a uno el sambenito: significa cargar alguien con la culpa de algo que no ha cometido. Según Covarrubias, el “sambenito” era “la insignia de la Santa Inquisición, que echan sobre el pecho y la espalda del penitente arrepentido; de ahí el significado de cumplir una penitencia, en este caso por algo que no tiene nada que ver con él . Donde Cristo dio las tres voces: frase que se emplea para referirse a un lugar muy distante y, por lo regular, solitario. Posiblemente haga alusión al desierto donde se retiró Jesús y donde fue tentado por el diablo tres veces. Pasar las de Caín: según algunos fraseólogos , equivale a andar por el peor terreno del mundo, refiriéndose a Caín, un villorrio de las montañas de León, cuyos habitantes viven muy pobremente. Otros estudiosos proponen otro orígen: se refiere, según éstos, a las penas y calamidades que pasó Caín después de haber dado muerte, por envidia, a su hermano Abel. Y podríamos seguir, a Dios gracias, escribiendo, pero no queremos haceros la Pascua con un artículo demasiado largo: esperemos que os guste… y en próximos artículos… Dios dirá.

Outravacanomillo 11 La espada de Damocles Carla Gayoso Según cuenta Horacio en una de sus Odas y Cicerón en sus Tusculanas, Damocles era cortesano de Dionisio I el Viejo (s. IV a.C.), tirano de Siracusa, a quien envidiaba por su vida aparentemente afortunada y cómoda. El rey, con el propósito de escarmentarlo, le intercambió el poder por una noche. Se organizó un gran banquete en el que Damocles ocupó el trono del rey y gozó de todos los lujos y privilegios del título. Todo iba bien hasta que Damocles miró hacia arriba y vio encima de su cabeza una espada colgada por un pelo de crin de caballo. Cuando la vio, le pidió al rey abandonar su puesto alegando que no quería seguir siendo tan afortunado. La espada de Damocles es una frase acuñada en relación a esta historia, que se menciona cuando nos queremos referir a una amenaza constante o a un peligro inminente; una excelente metáfora para ejemplificar la inseguridad en la que se instalan aquellos que ostentan un gran poder, pues no solo corre peligro su puesto, sino también su vida. Para aquel que ve una espada desenvainada sobre su impía cabeza, los festines de Sicilia, con su refinamiento, no tendrán dulce sabor, y el canto de los pájaros, y los acordes de la cítara, no le devolverán el sueño, el dulce sueño que no desdeña las humildes viviendas de los campesinos ni una umbrosa ribera ni las enramadas de Tempe acariciada por los céfiros. Horacio, Odas III, I

Enquisa: Formas de estado Santiago Sánchez

Gobernar un país (dezasete non digamos) é unha das tarefas máis complicadas que existen. Corrixo: facelo ben, porque hai que facelo para todos, e ademais, nunca se chega a un acordo común. A seguinte enquisa permitiunos determinar cales son as formas de goberno que máis gustan entre o alumnado de bacharelato. O gráfico da dereita móstranos que a inmensa maioría dos enquisados aposta por un sistema democrático. Ao 54% gustaríalle un estado republicano, é dicir, a xefatura do estado recae no presidente da república (e a cor morada na bandeira parece que lle quita sangue...). A segunda opción con maior apoio foi a monarquía (“A raíña e eu...” “Énchenos de orgullo e satisfacción”, etc., etc.); unha monarquía parlamentaria, por suposto. Case un 30% pensa que o mellor para un país é a existencia dun rei, como xefe do estado, pero que non intervén en política. O 9% dos que participaron neste estudo defendían un estado ditatorial, e polo tanto, non democrático. O ditador sería o xefe supremo do estado e os cidadáns están sometidos á súa autoridade. (Con que pensades, rapaces?) O resto do alumnado decantouse por un estado anárquico (festaaaaaaa...). Isto quere dicir que non hai administración nin gobernantes, todo é de todos e cada un fai o que quere, xa que tampouco hai representantes da autoridade. Pero poderiamos conseguir que esta forma de estado sen estado funcione? That is the question.

Ante estas opcións cada un debe tomar unha postura, non sen antes reflexionar. A historia e o sentido común demostran que a ditadura e a anarquía non funcionan. Non obstante, temos comprobado que os sistemas democráticos poden derivar en demagoxia e corrupción. En definitiva, que elixamos o que elixamos sempre terán consecuencias negativas porque, a diferenza do que pensaba Platón, non existe o estado utópico nin perfecto. Nothing is perfect, perfect is nothing (outro día falaremos da publicidade subliminar...).

12 Outravacanomillo

Outravacanomillo 13

John Petrucci: electricidad intravenosa, por favor Sergio Rodríguez y Anxo Sánchez

John Peter Petrucci nació hace 43 años en un pueblecito norteamericano llamado Kings Park. A los doce años comenzó sus estudios de guitarra eléctrica y fue tal su afición a este instrumento que al acabar la secundaria se matriculó en el Berklee College of Music de Boston junto con su compañero del instituto John Myung. En este lugar conocen al batería Mike Portnoy y juntos deciden formar un grupo llamado Dream Theater. Pronto llamaron la atención por su poco habitual metal progresivo que se ganó la admiración de los habituales del género. Poco a poco Petrucci se dio a conocer y emprendió nuevos proyectos en solitario y con el grupo Liquid Tension Experiment. También ha participado en varias giras G3 junto con guitarristas tan prestigiosos como el maestro Joe Satriani, Steve Vai, el impronunciable Yngwie Malsmsteen o Paul Gilbert.

Actualmente John Petrucci se ha revelado como uno de los mejores guitarristas y compositores de la historia y junto con Dream Theater ha dado un importante paso en el campo de la experimentación musical. Sus composiciones llegan al público de forma emocionante. Desconcertantes canciones en las que te encuentras en un remanso de paz y en décimas de segun-

do aparece un desquiciante solo de metal que hace que te subas por las paredes haciendo flying guitar. La locura te posee, no piensas, solo escuchas y te dejas llevar. Tranquilidad, euforia, felicidad, ira, emoción. John Petrucci. Aquí os dejo una colección de solos que realmente merece la pena:

http://www.youtube.com/watch?v=ZPB-7yG-5-Y

A tartaruga no poste

Un mozo pasea por unha praza de Madrid e decide tomar un descanso. Senta nun banco e á beira hai un señor de máis idade e naturalmente comezan a conversar sobre o país, o goberno e, finalmente, sobre Zapatero. O señor dille ao mozo: - Sabe? Zapatero é como unha tartaruga nun poste. Logo dun breve lapso de tempo, o mozo di: - Non entendo iso da tartaruga sobre o poste. Que significa iso, señor? O señor respóndelle: - Se ti vas camiñando polo campo e ves arriba dun poste unha tartaruga facendo equilibrio encima, que se che ocorre? Vendo a cara de incomprensión do raparigo, o home explícalle: - Primeiro: Non entendes como chegou alí. Segundo: Non podes crer que estea alí. Terceiro: Sabes que non puido subir alí soíño. Cuarto: Estás seguro de que non debería estar alí... Quinto: Es consciente que non vai facer nada útil mentres estea alí... Entón o único sensato sería axudala a baixar de alí. Por iso, nas próximas eleccións: Todos a baixar á tartaruga do poste!!

Lo mejor de youtube: Little Man, the way girls are español Beto Betoncio

El chaval aprende rápido, no como nosotros, que hasta la chorrada ésta de Bolonia nos asusta. Su maestra -que, por cierto, está bastante buena- le ha pedido que haga un trabajo (como esos con los que solemos bufar y que hacemos a regañadientes tirando de wikipedia el último día pero que para los nórdicos son como el pan bimbo nuestro de cada día). Así comienza el proyecto, su proyecto. Las ideas bullen a medida que ve lo que ve y se impone una investigación en toda regla: ¿Qué quieren las mujeres? Sí, ya sabemos que ellas se preguntan lo mismo, ja, ja, pero Mathias -el protagonista de Little Man con cara de señor mayor muy serio- no se conforma y decide observarlas y tomar buena nota de su sensibilidad, su sentido del humor, sus intereses..., lo que están dispuestas a escuchar y lo que no, su atracción por nuestra parte más tierna, cómo camelarlas... Vamos, un portento este Mathias. ¿O no? Cuando cree haber alcanzado la sabiduría, una última vuelta de tuerca le hace comprender que su análisis parte de un pequeño lapsus...

¡Mira qué sorprendido está! http://www.youtube.com/watch?v=dCp_-

ofjPkE&feature=player_embedded

14 Outravacanomillo

Platero e nós Diversificación

Platero é medianiño, preto, agarimoso; tan mol por fóra, que se diría brisa mariña no verán. Os ollos son mornos, acastañados, ás veces duros como un canto do río. Deixo a Platero ceibo e vai ao prado, paraíso do noso burro no que pace, anda a rolos ofrecendo ao sol un ventre de prata. Cando o chamo: "Platero!?" vén alegre, feliz , acaríciame co seu fociño de mercurio e ri, e rimos. Xanta laranxas, mandarinas, verdes e tenras berzas da horta enfeitizadas con pingas de néboa .É tenro e doce como a nenez; forte e teimudo como a adolescencia. No tempo de lecer paseo sobre el pola eira, polo campo, pola pista, polo regato do peneco… Ás veces os que pasan quédannos mirando.

As dez de bastos Lorena Fernández para Emilio López e Rocío Manteiga

Se puideses viaxar no tempo, que época e lugar visitarías? Atráeme especialmente o Imperio Romano, paréceme un imperio fascinante, posto que, saíndo de Roma, foron capaces non só de conquistar toda Europa e boa parte de Asia e de África, senon que ademais levaron a súa cultura e a súa lingua ós confíns do mundo coñecido.

Como te defines e como cres que te definen? Vós dicídesme que son amable, correcto, educado, soñador, idealista, parsimonioso, un pouco avó, encantador… E como todos eses adxectivos me parecen positivos, acéptoos todos; agradézoos e síntome alagado se todos eses adxectivos se refiren a min. Por tanto definiríame como unha suma de todos eses.

Algo que che gustaría facer pero que non te atreves. (Dubida) Non teño unha ambición especial. Eu creo que cada persoa vai na súa vida tomando decisións a medida que lle van xurdindo os problemas, e despois cada un encamíñaa a onde quere ou, máis ben, a onde pode.

Cal é o teu maior temor? Eu creo que non hai que ir pola vida temendo nada especialmente. Temor? Non. O que si son consciente de que pasan os anos, pero iso é lei de vida, e é bo ser consciente diso. So temo a ignorancia. Por iso me alistei na Legio Didactica con sede en Curtis.

Un vicio inconfesable. Inconfesables non teño. Non son maniático, intento ser racional coidando de aplicar o sentido común ás cousas que fago. Salvo para pequenas cousas insignificantes (sorrí con pillería). Son metódico. Se teño que elixir algunha manía, esa é a aplicación do método.

Como domaches o crocodilo da túa bici? (Ri) Como sabedes iso? É un boneco que levo na bicicleta. O comprei porque pareceume orixinal. Chámase Emilín. Fai un ruído bastante explosivo e un día toqueille o Emilín a un señor maior que estaba atravesando a rúa sen mirar e... PEGOU UN BERRO! Pero moitas veces que paso ó carón de nenos resúltalles simpático.

Utilizas o francés nas túas dotes de sedución? (Ri) Si. Sobre todo na clase. Coa palabra somos capaces de conquistar a calquera. O feito de saber falar ben, de ter o dominio de linguas, unha boa oratoria... paréceme fundamental para incitar a unha persoa, para “namorala” coa palabra; esa é unha aspiración que eu teño. A iso chámolle eu poder de sedución.

Todos te consideramos un anxiño, onde agochas a túa parte endiañada? Non hai moitas cousas que me indignen. Non é moi doado que eu perda os papeis, pero eu son humano e teño erros coma calquera. “Errare humanum est”. O que pasa é que un intenta ofrecer a boa cara ó público. Cal era a pregunta? Son un anxo, son un anxo...

Como te sentes ó saber a atracción que espertas entre o sector feminino? (Ri “en français”) Non teño esa consciencia nin é unha cousa que me guste sequera. Creo no poder de convicción... E de todas maneiras esa pregunta… é mellor que non se poña! O atractivo físico é pasaxeiro. Moitas grazas, pero son pouco perceptivo e ó mellor os meus sentidos físicos ou químicos non chegan a captar iso.

En que te reencarnarías? (Pensa) Nun cabalo. É elegante, gústalle correr en liberdade, é tranquilo..., aínda que hai que saber tratalos e hai que domesticalos, pero tamén ás persoas hai que domesticalas primeiro e despois saber tratalas, claro. E nunha flor, gústanme moito xa que na miña infancia vivín rodeado de natureza. E teño moitas plantas. Unha flor, unha que estivese na clase de francés!

Outravacanomillo 15

Somos a pedra filosofal? Lidia Pereira

Diamante: Elemento cristalino formado por millóns de átomos de carbono ordenados nas tres direccións do espazo.

As cinzas dos seres humanos conteñen o suficiente carbono como para, tras un longo e costoso proceso, obter unha pedra transparente susceptible de ser tallada e engarzada en ouro, prata ou platino dun anel, colar ou pulseira. E así, o avó, ou a avoa, o pai ou a nai, o home ou a muller, o fillo ou a filla, fan un último e xeneroso servizo á familia, transformándose non en espírito ou pantasma, senon en algo do que poidamos presumir con lexítimo orgullo, en algo ademais que pode regalarse, que pode pasar a través da historia polos diversos dedos de diversas xeracións familiares, e que pode alcanzar un valor seguro de varios miles de euros. O milagre da transformación realízase en Suiza. Tampouco debe estrañarnos que sexa en Suíza onde se realice o milagre químico. Neste pequeno país convirten, desde hai séculos o cacao e o leite en riquísimo chocolate, o tempo en reloxos fiables, o diñeiro negro en branco e o aburrimento xenético en boa educación e

costumes civilizados.

Blanca co diamante feito coas cinzas dea súa filla Cristina,

falecida en 2007 de cancro.

Agora, collemos a urna coas cinzas do ser querido e, en vez de deixalas tristes e abu-rridas nunha repisa para que acumulen pó, enviámolas a unha cidade da Confederación Helvética. Alí pésanas e analízanas, pois o carbono non ten a mesma presenza en todas as cinzas, e o tamaño e a calidade da pedra dependen da cantidade e calidade do carbo-no que almacenamos. E despois da opera-ción, que non debe poder facerse cos materiais que viñan nun vulgar Quimicefa, devólvenche por correo ao pariente feito pedra, e pedra con algunha cor dominante: azul, rosa... A alquimia sempre foi unha paixón humana, e a búsqueda da pedra filosofal un empeño histórico no que grandes mentes e estudosos se deixaron os sesos. Todo quedou superado e ademáis fíxoo da forma máis lóxica e evidente: nós mesmos, a nosa carne feita cinzas, é o ouro buscado, o diamante desexado, o tesouro máis codiciado na historia da humanidade.

Por un Sáhara libre Helena Pérez

Gracias a la patética maniobra del régimen marroquí, y estoy refiriéndome, evidentemente, al caso de Aminetu Haidar, el conflicto del Sáhara vuelve a ser recordado por toda una sociedad avergonzada por su historia. Uno de los grandes peligros de la causa saharaui, el olvido, se ha superado gracias a esta desafortunada actuación de Marruecos. El Sáhara occidental fue invadido en el año 1975 por Marruecos tras la retirada de España, que fue la potencia colonizadora del territorio durante unos cien años. El pueblo saharaui está actualmente dividido. Parte de la población permanece en los territorios ocupados, sufriendo la durísima represión de las autoridades marroquíes. El resto vive exiliado en campamentos de refugiados, en la más inhóspita soledad del desierto, en un lugar prestado por Argelia. Y la subsistencia en los campamentos se mantiene gracias a la ayuda internacional que les proporciona alimentos en forma de legumbres y harinas. A ello contribuye también la ayuda de particulares, en especial de aquellas familias que han tenido en acogida algún niño durante los meses de verano, y siguen manteniendo un vínculo de relación con él y su familia. Aprovechan el viaje de estos benefactores voluntarios para enviarles recursos en forma de dinero.

En dichos campamentos, los saharauis no tienen la menor posibilidad de ejercer actividad laboral alguna. Las condiciones geográficas desérticas impiden cualquier actividad de tipo agrícola. Este pueblo quiere volver a su hogar, crecer en la tierra de sus antepasados, vivir en libertad con un Estado soberano y democrático, tener derecho a elegir libremente su destino, a disponer de sus riquezas y recursos naturales y a que se respeten sus derechos como seres humanos y como pueblo con identidad nacional. Pese a cientos de resoluciones en favor de la autodeterminación del pueblo saharaui y a pesar de muchas conversaciones de paz, Marruecos se burla de la Comunidad Internacional, de las resoluciones de ONU, y su propuesta de autonomía, además de inadmisible, no es más que una tapadera para desviar la atención de la grave violación de los derechos humanos que el pueblo saharaui lleva padeciendo desde la invasión marroquí. Ojalá no volvamos a olvidar el caso saharaui al no estar ya Aminetu Haidar en huelga de hambre, ojalá tanto España como otros países intervengan en esta situación, y ojalá el invasor devuelva lo que no es suyo y la ley imparta justicia. Por un Sáhara libre.

16 Outravacanomillo

Juan Francisco Casas, arte con un boli bic Sara Rendal

Sirviéndose simplemente de un bic (siempre azul para destacar que trabaja con un bolígrafo), este artista de 34 años de Jaén es el creador de estas pinturas hiper-realistas, imágenes reproducidas con auténtica fidelidad fotográfica. Por su innegable talento ya es conocido como “Mister Bic” o “Picasas”. Resulta imposible definir el estilo que utiliza el carolinense, aunque es destacable la temática de las obras. “Todos mis cuadros representan momen-tos cotidianos, banales, realizados con cámara compacta en un momento normal, privado y personal que luego traslado al papel”, explica.

Cada retrato es una captura al azar del lente de una cámara fotográfica; se trata de imágenes no demasiado discretas, como una felación, chicas desnudas… Cada una de las personas protagonistas de sus pinturas son amigos, amigas, amantes y hasta el propio Casas en situaciones íntimas. “Mi trabajo lleva al extremo los dibujitos que todos hemos hecho alguna vez en unos apuntes”, subraya este licenciado en Bellas Artes por la Universidad de Granada y Premio Nacional Fin de Carrera del Ministerio de Educación y Ciencia. Tras la entrevista que le hizo Angels Barceló en la Cadena SER al artista con motivo de la exposición de su obra en Madrid en la Galería Fernando Pradilla, su nombre y su obra han explotado, no sólo en el mundillo artístico. Los medios de información general, nacionales y extranjeros, y los prebostes del negocio se han hecho eco de su particular arte.

A IMAXE

Chand Baori, un pozo de case 3.500 escalóns para se perder na India

O Chand Baori está situado fronte ao templo Harshat Mata no pobo de Abhaneri, unha pequena cidade a uns 95 km de Jaipur. É un dos primeiros baoris construídos en Rajastán, o maior dos estados ao noroeste da India. Os baoris son pozos graduados en forma de tronco de cono investido con varias terrazas unidas por tramos graduados. O Chand Baori é un dos máis profundos e máis grande da India (e do mundo). Foi construído no século IX e reconstruído no X. Ten unha planta cadrada, uns 3500 pasos estreitos en trece niveis graduados e máis de 30 metros de profundidade (algo así como un edificio de doce pisos). A entrada áchase no lado norte, onde hai unha balconada e os santuarios, onde había varios templos con imaxes de Ganesa e Mahishasuramardini, ou Durga, que actual-mente se adoran nunha pequena capela situada á entrada do baori. A planta superior está rodeada dunha galería con arcadas e un dos lados está formado por templos e habitacións que servían aos rituais e aos servizos do pozo. Utilizábanse tanto por motivos relixiosos como para abastecerse de auga no inverno, a época seca. A lenda di que foi construído nunha noite por pantasmas e que ten tantos pasos para que sexa imposible que alguén recupere unha moeda caída no fondo do pozo. A súa imaxe parece sacada do mundo imaxinario, desas figuras imposibles de Escher. Foi unha solución práctica para o problema da auga nesta zona da India, onde o árido clima forzaba aos habitantes locais a realizar profundas escavacións en busca de correntes subterráneas.