OS VELLOS

Pero devecen como as follas sen zume.

Aseguran que o tempo é o único culpable.

A cravárselles nos rostros

mentras dormen.

Mentres botan farangullas ás pombas dos xardíns

Ou xogan coma nenos.

A menudo falan de vidas que pasaron

e argallan historias,

o quentaren as mans

sobre a seda dos lumes.

Os vellos envellecen de vagar,

Pero ninguén pode arrancarlles o sorriso.

porque gardan

o segredo do futuro,

MÁIS ALÁ DOS SEUS OLLOS PEQUENOS.