Recordatorio

Hai cousas que facer todos os días:

bañarse, estudar, xogar,

pór a mesa,

ao mediodía.

Hai cousas que facer na noite:

pecha os ollos, soño,

ter soños para soñar,

oídos para oír.

Hai cousas para non facer nunca,

día ou de noite,

nin por mar nin por terra:

por exemplo, a guerra.

Promemoria

Ci sono cose da fare ogni giorno:

lavarsi, studiare, giocare,

preparare la tavola,

a mezzogiorno.

Ci sono cose da far di notte:

chiudere gli occhi, dormire,

avere sogni da sognare,

orecchie per sentire.

Ci sono cose da non fare mai,

né di giorno né di notte,

né per mare né per terra:

per esempio, la guerra.

Gianni Rodari, escritor italiano

(1920-1980)

Le fusillé

Les fleurs les jardins les jets d'eau les sourires

Et la douceur de vivre

Un homme est là par terre et baigne dans son sang

Les souvenirs les fleurs les jets d'eau les jardins

Les rêves enfantins

Un homme est là par terre comme un paquet sanglant

Les fleurs les jets d'eau les jardins les souvenirs

Et la douceur de vivre

Un homme est là par terre comme un enfant dormant.

O fusilado

As flores os xardíns as fontes os sorrisos

E a alegría de vivir

Un home está caído e bañado no seu sangue

As lembranzas as flores as fontes os xardíns

Os soños infantís

Un home está caído como un vulto sanguento

As flores as fontes os xardíns as lembranzas

E a alegría de vivir

Un home está caído como un neno durmido.

Jacques Prévert, escriitor francés

(1900 - 1977)

The special relationship

The bombs go off

The legs go off

The heads go off

The arms go off

The feet go off

The light goes out

The heads go off

The legs go off

The lust is up

The dead are dirt

The lights go out

The dead are dust

A man bows down before another man

And sucks his lust

A relación especial

As bombas estalan

As pernas estalan

As cabezas estalan

Os brazos estalan

Os pés estalan

A luz apágase

As cabezas estalan

As pernas estalan

A luxuria medra

Os mortos están sucios

As luces apáganse

Os mortos son po

Un home inclínase ante outro home

e zuga a súa luxuria.

Harold Pinter, escritor inglés

(1930-2008)

Soñan as pulgas con mercar un can e soñan os ninguén con saír

de pobres, que algún máxico día chova de súpeto a boa sorte,

que chova a fío a boa sorte; pero a boa sorte non chove onte,

nin hoxe, nin mañá, nin nunca, nin en chuvisquiña cae do ceo a

boa sorte, por moito que os ninguén a chamen e aínda que lles

pique a man esquerda, ou se levanten co pé dereito, ou come-

cen o ano cambiando de vasoira.

Os ninguén: os fillos de ninguén, os donos de nada.

Os ninguén: os ningúns, os ninguneados, correndo a

lebre, morrendo a vida, puteados, reputeados:

Que non son, aínda que sexan.

Que non falan idiomas, senón dialectos.

Que non profesan relixións, senón supersticións.

Que non fan arte, senón artesanía.

Que non practican cultura, senón folclore.

Que non son seres humanos, senón recursos humanos.

Que non teñen cara, senón brazos.

Que non teñen nome, senón número.

Que non figuran na historia universal, senón na crónica

vermella da prensa local.

Os ninguén, que custan menos que as bala que os mata.

Eduardo Galeano, escritor uruguaio

Fin e principio

Logo de cada guerra

alguén ten que limpar.

Non se van a ordenar soas as cousas,

digo eu.

Alguén debe botar os cascallos

á cuneta

para que poidan pasar

os carros cheos de cadáveres.

Alguén debe meterse

entre o barro, as cinzas,

os peiraos dos sofás,

as achas de cristal

e os trapos sanguentos.

Alguén ten que arrastrar unha viga

para apuntalar un muro,

alguén pór un vidro na fiestra

e a porta nos seus gonzos.

Iso de fotoxénico ten pouco

e require anos.

Todas as cámaras fóronse xa

a outra guerra.

A reconstruír pontes

e estacións de novo.

As mangas quedarán feitas farrapos

de tanto arremangarse.

Alguén coa vasoira nas mans

lembrará aínda como foi.

Alguén escoitará

asentindo coa cabeza no seu sitio.

Pero ao seu ao redor

empezará a haber algúns

a quen lles aburra.

Aínda haberá quen ás veces

atope entre as malas herbas

argumentos mordidos polo óxido,

e os leve ao lixo.

Aqueles que sabían

de que ía aquí a cousa

terán que deixar o seu lugar

aos que saben pouco.

E menos que pouco.

E ata practicamente nada.

Na herba que cubra

causas e consecuencias

seguro que haberá alguén deitado,

cunha mazorca entre os dentes,

mirando as nubes.

Wislawa Szumborska, escritora polaca,

Premio Nobel de Literatura

A NENA / O BERRO

Na praia hai unha nena, a nena ten familia

E a familia unha casa.

A casa ten dúas fiestras e unha porta...

No mar, un acoirazado divírtese cazando aos que camiñan

Pola praia: catro, cinco, sete

Caen sobre a area. A nena sálvase por pouco,

Grazas a unha man de néboa,

Unha man non divina que a axuda. Grita: ¡Pai!

¡Pai! Levántate, regresemos: o mar non é como nós.

O pai, amortallado sobre a súa sombra, a mercé do invisible,

Non responde.

Sangue nas palmeiras, sangue nas nubes.

Lévaa polo aire a voz máis alta e máis afastada da

praia. Berra na noite deserta.

Non hai eco no eco.

Converte o berro eterno en noticia

Rápida que deixa de ser noticia cando

Os avións regresan para bombardear unha casa

Con dúas fiestras e unha porta.

Mahmud Darwish, poeta palestino (1941-2008)

É urgente o amor.

É urgente um barco no mar.

É urgente destruir certas palavras,

ódio, solidão e crueldade,

alguns lamentos,

muitas espadas.

É urgente inventar alegria,

multiplicar os beijos, as searas,

é urgente descobrir rosas e rios

e manhãs claras.

Cai o silêncio nos ombros e a luz

impura, até doer.

É urgente o amor, é urgente

permanecer.

Eugénio de Andrade, poeta portugués

(1923-2005)

Huelga

Quiero una huelga donde vayamos todos.

Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,

una huelga naciendo en cada cuerpo.

Quiero una huelga

de obreros de palomas

de choferes de flores

de técnicos de niños

de médicos de mujeres.

Quiero una huelga grande,

que hasta el amor alcance.

Una huelga donde todo se detenga,

el reloj las fábricas

el plantel los colegios

el bus los hospitales

la carretera los puertos.

Una huelga de ojos, de manos y de besos.

Una huelga donde respirar no sea permitido,

una huelga donde nazca el silencio

para oír los pasos del tirano que se marcha.

Gioconda Belli, poela nicaraguana

Hai persoas que loitan un día e son boas.

Hai outras que loitan un ano e son mellores.

Hai outras que loitan moitos anos e son moi boas.

Pero hai persoas que loitan toda a vida, esas son as impres-

cindibles.

Es gibt Meschen, die kämpfen einen Tag, und sie sind gut.

Es gibt andere, die kämpfen ein Jahr und sind besser.

Es gibt Menschen, die kämpfen viele Jahre und sind sehr gut.

Aber es gibt Menschen, die kämpfen ihr Leben lang: Das sind

die Unersetzlichen.

Bertolt Brecht, escritor alemán

(1898-1956)

Memorial dos Foxos de Lugo

Teñen que se encher aínda

As cunetas

Con sangue de mestres e de obreiros.

O poeta ergueuse unha mañán

e non a viu.

saíu á rúa

e non a viu.

Fuxiu ao monte

e non a viu.

Volveu á casa

e non a viu.

E non tivo por onde camiñar

que non fosen cunetas e cunetas.

Mirou o caderno dos poemas

e non había ringleira

senón soamente cunetas.

Abriu os libros de poesía

e non había verso ningún

que non fose escrito entre cunetas.

“Por iso fun tantos homes

como mulleres tiven”:

Cunetas.

“Tantos monstros sós por sempre nosos”:

Cunetas.

“Cal brazos que te abracen

como tigres de tenrura”:

Cunetas. Cunetas. Cunetas

Cada verso era a beira dun suco

ao que tan só lle compría outro verso

para converterse en cuneta.

“Morderás esta lingua como o crótalo

e son o amor o amado e máis o amado”:

Cunetas.

“A túa boca violeta boreal e venérea”:

Cunetas.

“O destino quizais tracexará no tempo

unha historia de amor ocorrida en lituania...”

Cunetas. Cunetas. Cunetas.

Antes dos poemas de amor sen morte:

Cunetas.

Antes dos tigres de tenrura:

Cunetas.

Antes do celuloide en cinepoemas:

Cunetas.

Antes de todas as historias da lúa:

Cunetas.

Antes da túa boca violeta:

Cunetas.

Antes do son de Lugo Blues:

Cunetas. Cunetas. Cunetas.

Porque onde estivo un corpo

estivo a vida

e onde estivo a vida

están os versos

para sempre

convertidos en cunetas.

Acaso non se fixo a cuneta para a auga

senón a auga para a cuneta.

Acaso non se fixo a cuneta para o home

senón o home para a cuneta.

Acaso non se fixo a cuneta para a muller

senón a muller para a cuneta.

Acaso non se fixo a cuneta para o silencio

Senón o silencio para a cuneta.

Acaso non se fixo a cuneta para a morte

senón a morte para cuneta.

No lugar onde medran as silveiras

e discorre a auga pola estrada

houbo antes un suco de sangue

inzando de nomes as cunetas:

A cuneta Camilo Díaz Baliño

segundo se vén de Santiago.

A cuneta Juana Capdevielle

segundo se vén dende A Coruña.

A cuneta do paseado anónimo

saíndo de Lugo a todas partes.

Así se fixo o Plan Nacional de Estradas

de mil novecentos trinta e seis:

Onde a silva medraba con máis arte,

metralla.

Onde o amor era libre polas curvas,

metralla.

Onde a verba se elevaba na rasante,

metralla, metralla, metralla.

Deixando a vida polos sucos

sementáchedes tramo a tramo toda gavia

ata encher de esperanza cada foxo.

Que queimen o meu corpo cando morra:

que espareixen as cinzas por todas as cunetas:

que volvamos á vida todos xuntos:

aínda que sexa en verso compañeiros:

que volva pacer a dignidade en Lugo.

Que volva pacer a dignidade ao mundo.

Claudio Rodríguez Fer

I dreamed...

I dreamed I dwelled in a homeless

place

Where I was lost alone

Folk looked right through me into

space

And passed with eyes of stone

Soñei que vivía nun lugar sen domici-

lio

Perdido e só andaba eu

A xente mirábame sen verme no espazo

E pasaban de longo con ollos de pedra

Allen Ginsberg, (EEUU, 1926-1997)

,

.

Veil

This green garden, these roses,

Conceal, disclose

Terrors of storm,

Terrors of fires,

Terrors of seas.

Each blade of grass

Reveals and veils

Terrors of fire,

Terrors of waters,

Terrors of dream,

Terrors of roses.

Veo

Ese verde xardín, esas rosas

ocultan, desocultan

terrores de tormenta,

terrores de lumes,

terrores de mares.

Cada folla de herba

revela e vela

terrores de lume,

terrores de auga,

terrores de soño,

terrores de rosas.

Kathleen Raine (1908-2003)