O l

ibro

qu

e v

eu

do

e

spa

zo

CEIP Saco e Arce Equipo de Biblioteca

Título orixinal: “El libro que vino del espacio”

Edita: Consejería de Educación Cultura y Deporte

Dirección General de Ordenación e Innovación educativa

Canarias 2003

Autor: Esteban Gabriel Santana Cabrera

Ilustracións: Georgina Quevedo Rodríguez

Adaptación: Equipo de Biblioteca CEIP Saco e Arce - 2012

Érase que se era un pequeno libro chamado Abimelec que vivía nun

planeta moi lonxano.

Era dunha cor vermella tan intensa que chamaba a atención nada máis

velo. A pesar diso ninguén o lía ¡e iso que era un libro de aventuras!.

Estaba cada vez máis triste por non poder pasar polas mans de pequenos e

maiores.

Decidiu marchar a outro planeta para

vivir nunha biblioteca grande e bonita, coma

as que tiña visto cando captaban algunha

onda dos satélites que mandaban dende a Terra e outros planetas .

Estaba disposto a facer calquera cousa con tal de que as súas follas, que xa

empezaban a amarelar, foran lidas .Así que foi ao coheteporto coa súa

familia e alí contactou cun individuo que

lle dixo que cada principio de mes saía unha nave con

destino ao planeta Librium

Abimelec aceptou as condiciones e mercou un billete.

Despois dunha viaxe algo movidiña, na que ata as letras das súas páxinas chegaron a estar todas do revés, avistaron o

planeta Librium e o comandante díxolle que a viaxe chegara a

súa fin .

–Pero, ¡cómo pode ser iso se aínda non chegamos a terra firme!

-exclamou Abimelec,

Mentres a nave estaba suspendida no aire, no medio do

océano, o comandante, moi enfadado , obrigouno a baixar sen

darlle unha explicación. E Abimelec lanzouse ao mar para

intentar chegar a costa. A trancas e barrancas, logrou chegar.

As súas follas estaban molladas e apenas

podía correr porque tremía co frío e co medo.

Empezou a camiñar sen rumbo. Chegou a unha cidade e alí

permaneceu non se sabe cánto tempo, xa que todos os días lle

parecían iguais. A pesar de ser de outro planeta, a xente

parecía non facerlle caso.

Os días pasaban e el non facía máis que vagar e vagar pola

pequena cidade agardando que alguén se achegara e se

puxera a refollalo.

O de durmir levábao bastante mal porque tiña que facelo

entre cartóns para que as súas follas non se terminaran de romper.

Polo parque no que adoitaba pasar as horas sentado, lendo e refollando as páxinas de todo o que se lle poñía por

diante, pasou un señor libro, maior, que tiña un grande bigote branco e follas finísimas e estaba encadernado en coiro

verde. Achegouse a Abimelec e preguntoulle:

–Non pareces de aquí. ¿De qué país vés?

Abimelec mirouno, sorprendido de que alguén falase o seu idioma

e se dirixira a él.

–Veño dun planeta de outra galaxia e , pensaba que a miña vida ía

mellorar ao chegar aquí. Pero xa me din conta de que as cousas

aquí non son como as pintaban no meu planeta.

–E ti, ¿quén es?_ Preguntoulle ao señor libro

–Eu son o Libro de Rexistro deste lugar. ¿Sabes que se chama

Biblium, non?

–Pois non. Ninguén me dixo o nome . E vostede ¿é o que manda

aquí? - preguntou Abimelec.

–Mandar, non moito …, o que ocorre e que por min pasan

todos os libros que chegan a este lugar. Eu teño que encargarme

de anotar os seus nomes, o lugar de onde veñen, o ano en

que naceron, quen os escribiu, etc.

–¡Ah!, moi ben

Despois dun anaco de charla, o Sr. Libro de Rexistro

invitouno a dar un paseo por aquel lugar.

–Mira - dicíalle o Libro de Rexistro- este lugar é coma unha illa

con nove vilas , que aquí se chaman materias. En cada unha de

elas vive unha familia de libros que ten asignado un número

concreto.

–¿E o primeiro número é o 0? –preguntou Abimelec.

–Pois sí, e é a familia das Xeneralidades . Nela están os

dicionarios, as enciclopedias, os libros de informática, as

revistas, os xornais, etc. Estes libros son

de consulta e case nunca saen de Biblium.

Así que, se algún día queres consultar algo ou

facer un traballo, terás que achegarte ata aquí.

Fíxate en que o número lévano nunha

etiqueta que está colocada no lombo do

libro e que se chama tejuelo .

. –Mira, o tejuelo e como a matrícula dos coches pero nos

libros. proporciona tres informacións. A primeira e o

número, que indica a materia ou familia a que

pertence e qué tipo de libro e . Imaxina un libro de

literatura; cun número podes saber si e literatura

española ou americana,ou galega; si e poesía, narrativa

ou teatro. O tejuelo axúdanos a non perdernos por

Biblium.

Ademais do número da materia, da outras dúas

informacións que, están escritas en letras.

A primeira, en maiúsculas, son as tres primeiras letras do

primeiro apelido do autor ou autora. ¡No te esquezas,

sempre en maiúsculas! E as outras tres letras, que leva

debaixo en minúsculas, son as tres primeiras letras do

título.

–¡Xa entendo!

Seguiron o camiño e pasaron a seguinte vila ou materia. Tiña o

número 1. Cando ían chegando, decatáronse de que por alí falaban moito

–Esta e a materia de Filosofía e Psicoloxía .Os habitantes deste lugar

teñen fama de filosofar acerca de calquera cousa e de buscarlle sempre

“os tres pes ao gato” . Iso sí, pensar si que pensan bastante e sempre están

dispostos a escoitar.

Despois de camiñar un anaco, pasaron a materia número 2. Alí

respirábase paz e tranquilidade. Ao lonxe escoitábanse uns cantos que

parecían proceder dunha abadía.

–Non me diga nada, Sr. Libro de R e x i s t r o . Xa sei qué familia vive aquí, son os libros de R e l i x i ó n

–Pois sí, atinaches. Aquí viven os libros de todas as relixións nun ambiente de paz e concordia. Non hai

diferenzas entre musulmáns e católicos, entre budistas e hinduístas. Cada un respecta a relixión dos

outros e intenta aprender das demais. Iso sí, cada unha ten o seu número para diferenciala, aínda que

todas empecen por 2. Nesta vila, e convivindo en total harmonía, tamén están os libros de mitoloxía.

Para non romper o silencio e a paz que alí había marcharon a vila si

ou materia seguinte.

Era a número 3 e chamábase Ciencias Sociais. Alí podían verse libros

demoitas clases porque esta familia era moi grande. Socioloxía, Política,

Economía, Dereito,Educación, Folclore, etc.

Dentro desta familia había algún membro que estaba independizado

debido a súa importancia: eran os libros de Xeografía, Historia e

Arqueoloxía. Estes pasaran a ocupar a materia número 9.

Continuaron o seu camiño e atoparon una vila valeira . Parecía un

pobo fantasma. Era o número 4.

–Sr. Libro de Rexistro, ¿qué ocorreu aquí?

–Non te preocupes, Abimelec, esta materia está valeira por agora . O sistema de Clasificación Decimal

Universal aínda no lle asignou ningún libro.

–¿O Sistema de Clasificación Decimal Universal? ¿Iso qué e ?

–Verás, a CDU, como se lle chama familiarmente no mundo bibliotecario, e un sistema de clasificación

no que cada libro, dependendo da materia ou o tema que trate, pertence a una familia ou outra. E

decimal porque é un sistema numérico que se divide en dez grupos

–¿E por qué o segundo apelido é Universal? -preguntou estrañado o noso amigo

–E Universal porque é un sistema que abarca todos os ámbitos do coñecemento e,

ademais, úsase en todas as bibliotecas do mundo. Se foras a estudar ou a vivir a unha

biblioteca de EE. UU., de Alemania ou de Australia, non te perderías porque todas

usan o mesmo sistema de clasificación.

–¡Qué guay! Así é máis sinxelo! ; non é como os coches, que en Inglaterra van por un

lado e no el resto do mundo van polo outro. Ou sexa, que todas as bibliotecas de todos

os países, se puxeron de acordo na súa organización.

¡Xa podían copiar outros dos libros. !

–Entón , neste número 4, ¿non hai ninguén? –seguiu preguntando o noso amiguiño

Abimelec.

–Mira libriño, esta materia é un pouco misteriosa. É coma unha vila sen nome. Aínda

non se sabe nin cómo nin por qué está abandonada. Aquí non vive ninguén por agora,

aínda que igual dentro duns anos unha familia de libros comeza a vivir aquí.. De vez

en cando aparece algún libro fantasma por aquí.

–Sr. Libro de Rexistro, o mellor será que nos vaiamos a outra materia -dixo Abimelec

un pouco asustado.

Proseguiron o seu camiño e se marcharon a seguinte vila, ¡perdón!, materia, que

estamos en Biblium

E así chegaron ao número 5, que se chamaba Ciencias Puras . A esta familia

pertencían todos os libros de Matemáticas, Astronomía, Física, Química, Xeoloxía, Bioloxía, Botánica, Zooloxía, etc.

Na vila do lado estaba o hospital e as grandes zonas de cultivos e as industrias.

Era o número 6 chamábase Ciencias

Aplicadas. Alí estaban os libros

de Medicina, enxeñería, Agricultura e os

referidos as Industrias e Oficios diversos.

Por tal motivo aquí estaba o hospital, onde

reparaban a todos os habitantes de Biblium

cando lles daba algún achuchón.

–Claro -dixo Abimelec- aquí debe estar o

hospital porque é onde están os que máis

saben de medicina...

En calquera lugar –e non podía ser menos

en Biblium– a arte é moi importante . Os

artistas vivían todos no mesmo lugar, no

número 7. Esta materia chámase Arte,

Xogos e Deportes.

-É a zona de ocio por excelencia –dixo o Sr.

Libro de Rexistro–. Se queres saber algo de

Deportes, Arquitectura, Escultura ou

Pintura tes que pasar por aquí. Hai libros

boísimos dos que podes aprender moitas

cousas. Amosaranche catedrais preciosas,

pinturas de todas as épocas e esculturas

desde as máis antigas ata as máis

vangardistas.

Tamén aquí é onde os libros veñen facer

deporte e escoitar música. Bueno, mellor

dito, a ler todo o que hai escrito sobre

música, porque para escoitar música e a ver

vídeos ou a usar o ordenador tes que ir a

outra parte de Biblium , a zona de

audiovisuais, para non molestar aos libros

que están na sala de lectura ou nos lugares

de consulta.

E, case sen darse conta, chegaron a materia

número 8, onde se agrupaban os libros de

Lingüística, Filoloxía e Literatura. Cada un vive

cos seus, os de lingua cos de lingua, os de poesía

cos de poesía, os de teatro cos de teatro, e todos:

lingua, idiomas, teatro, poesía, narrativa, etc., se

atopan cada uno no seu lugar, co seu número

correspondente da CDU, aínda que iso sí, cunha

coincidencia, o número 8 diante.

–Mira, Abimelec –dixo o Libro de Rexistro- Aquí

ao final están os de Xeografía e Historia que che

nomeei anteriormente e que tiñan o número 9.

–Xa me acordo, os que se independizaran das

Ciencias Sociais.

–Ben , Abimelec, xa chegamos ao final do

percorrido. Isto é todo. Como vexo que es un bo

rapaz, podo invitarte a que te quedes por aquí.

¿Gustaríache?

–¡ Encantaríame, Sr. Libro de Rexistro! ¿Onde vou estar mellor que aquí? Moitas grazas pola súa

acollida.

–De nada, Abimelec. Para min é un pracer que teñamos un novo veciño en Biblium. Pero antes de que

vaias coa túa familia, que é a do número 8, a de Lingua e Literatura, teño que rexistrarte nunha das

miñas follas e tamén no ordenador, porque estamos conectados en rede con outras bibliotecas para así

poder compartir os fondos.

Ademais, vouche poñer o selo da biblioteca e o número de rexistro na portada.

Aquí tes o teu tejuelo coa súa sinatura. Veña, xa podes ir ao teu lugar .

¡E non te equivoques, para que non te perdas e os visitantes poidan atoparte sen problemas e disfrutar

coa túa lectura! Ben , amigo, un abrazo e que teñas sorte.

–Grazas, Sr. Libro de Rexistro. Foi vostede moi amable comigo. A este lugar sí que é agradable vir. ¡E eu

que pensaba que neste planeta non ía ter ningunha oportunidade!

–Pois xa nos veremos nalgunha das actividades de animación a lectura que faremos ao longo do ano.

Temos previsto traer contacontos, autores e autoras de libros, teatro, charlas, exposicións e todo o que

faga que Biblium sexa o lugar máis visitado dos de aquí.

E colorado colorín a historia deste libro chega ao seu fin.

E non esquezades que quen le un libro vai gardando un pequeno tesouro.