nº 3 da revista "¡toma nota!"

62
¡TOMA NOTA! A revista do Obradoiro de Xornalismo Nº 3 ESPECIAL CUENTOS Beatriz Alba López Iñaki Beceiro Cillero Natalia Cornide Alonso Verónica Lozano Ponce Esperanza Menéndez Bernal Carolina Novo Castro Elena Ramil Mejuto COORDINADO POR: Pilar Fre COORDINADO POR: Pilar Fre COORDINADO POR: Pilar Fre COORDINADO POR: Pilar Freire Rodríguez ire Rodríguez ire Rodríguez ire Rodríguez

Upload: zongalo-quirico

Post on 07-Mar-2016

228 views

Category:

Documents


2 download

DESCRIPTION

Revista elaborada polo alumnado participante no obradoiro de xornalismo.

TRANSCRIPT

Page 1: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

¡TOMA NOTA! A revista do Obradoiro de Xornalismo Nº 3 ESPECIAL CUENTOS

Beatriz Alba López Iñaki Beceiro Cillero Natalia Cornide Alonso Verónica Lozano Ponce Esperanza Menéndez Bernal Carolina Novo Castro Elena Ramil Mejuto COORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar Freire Rodríguezire Rodríguezire Rodríguezire Rodríguez

Page 2: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

ENTREVISTAS

ENTREVISTA A MARÍA DEL CARMEN

(TATI), SECRETARIA DO CEIP RECIMIL Redacción

1. ¿En que consiste o seu traballo?

Un pouco de todo: papeis, administración e, tamén porque quero, chamar á casa dos nenos que se poñen maliños, curar ós accidentados...

2. ¿Xurden moitos problemas cos nenos cada día?

Hai días que pasan ben e outros nos que vos poñedes dacordo para ter problemas ó mesmo tempo: enfermos, pelexas, caidas...

3. ¿Cal era a túa asignatura favorita de pequena?

Matemáticas, ainda que a Historia tamén me gustaba, porque para min era coma un conto.

4. ¿Que é o que máis lle gusta do seu traballo?

O contacto coa xente.

5. ¿E o que menos?

Ter que berrarlles ós nenos ás veces.

6. ¿Con quen se ten que relacionar para facer o seu traballo?

Primeiro, coa Consellería de Educación en Santiago, despois co Departamento territorial que ten en cada provincia, tamén coa Inspección de Educación en Ferrol, que supervisa todo o noso traballo (alumnos, profesores, alumnos e pais) e, por suposto, con vós os alumnos, cos profesores e cos pais.

7. ¿Gústache máis o lugar no que está a secretaría agora ou o de antes?

Este, porque da o sol e é máis amplo.

Page 3: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

8. ¿Que lle gusta facer no seu tempo libre?

Ler, facer manualidades e viaxar.

9. ¿Cal foi a última viaxe que fixo?

A Valladolid, pero xa estiven en Rusia...

10. ¿Que quería ser de pequena?

Quería ser médico.

11. ¿Cantas horas traballa ó día?

Érgome ás sete menos cuarto e me deito ás doce da noite, así que traballo moitas horas, porque ademais do traballo no cole, teño que traballar na miña casa.

ENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTA A los alumnos de este “Obradoiro de

Xornalismo” se les ocurrió la idea de hacerse

entrevistas entre ellos. La única condición que

pusimos fue que la entrevista tendría doce

preguntas y que el entrevistado podía no

contestar a las preguntas que no le gustasen. Lo

que vais a leer es el resultado de este curioso

experimento...

ENTREVISTA A ESPERANZA Por: Natalia Cornide Alonso

1.¿Cuál es tu deporte favorito?

Tenis.

2.Vas a alguna actividad aparte de esta?

Page 4: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

No

3.¿Tienes animales?

No, pero voy a tener.

4.¿Duermes con muñecos?

Sí.

5.¿Te gusta este “Obradoiro de xornalismo”?

Sí.

6. ¿Qué quieres ser de mayor?

Veterinaria.

7. ¿Quién es tu mejor amig@?

Yahaira y Paula.

8. ¿Se te murió alguna vez un animal?

No.

9. ¿Naciste en España?

No, en Cuba.

10. ¿Cómo se llama tu profesor@?

Marian.

11. ¿Tienes ordenador en casa?

Sí.

12.¿Tienes hermanos?

Sí, dos.

ENTREVISTA A VERÓNICA Por: Esperanza Menéndez Bernal.

1. ¿Qué es lo que más te gusta hacer?

Patinar.

2. ¿Y lo que menos?

Hacer la cama.

Page 5: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

3. ¿Cuál es tu día preferido de la semana?

Viernes.

4. ¿Y el que menos te gusta?

El lunes.

5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?

Coñecemento do medio.

6. ¿Y la que menos te gusta?

Lingua.

7. ¿Cuál es tu animal favorito?

Perro.

8.¿Cuál es tu color favorito?

El morado.

9.¿Que es lo que más te gusta de xornalismo?

Que podemos trabajar con los ordenadores.

10 ¿Qué quieres ser de mayor?

Fisioterapeuta.

11. ¿Qué tipo de ropa te gusta más?

Vaqueros.

12. ¿Te gusta el cole?

Sí, más o menos.

ENTREVISTA A CAROLINA Por: Verónica Lozano Ponce.

1. ¿Te gusta los bombones?

Sí.

2. ¿Te gusta “Xornalismo”?

Sí, mucho.

Page 6: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

3. ¿Qué te gustaría ser de mayor?

Patinadora de Alcampo.

4. ¿Tienes novio?

No.

5. ¿Quién es tu mejor amig@?

Dayana y Sergio.

6. ¿Cómo se llama tu profesor@?

Genoveva.

7. ¿Hay algún deporte que te guste en especial?

Fútbol.

8. ¿Te gusta más leer o ver la tele?

Ver la tele.

9. ¿Cuál es tu animal preferido?

El elefante y la jirafa.

10. ¿Cuál es tu estación favorita?

Invierno.

11. ¿Te gusta ir al cole?

Sí, mucho.

12. ¿Naciste en Ferrol?

Sí.

ENTREVISTA A BEATRIZ Por: Iñaki Beceiro Cillero

1.¿Tienes alguna afición en especial?

Patinar

2.¿Cuál es tu comida favorita?

Pizza del Inxerto

3.¿ Cuál es tu asignatura favorita?

Page 7: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Gimnasia

4.¿Crees que comes sano?

¡¡¡Cómo no!!!

5.¿Qué tal vas en los estudios?

Perfectamente.

6.¿Cuál es tu profesor favorito?

Iago.

7. ¿Cuál es tu animal favorito? (valen asados)

Perros, no asados, como Bola.

8.¿Quién es tu mejor amigo? (piensa que te esperaré en la puerta a

solas)

Elena.

9. ¿Crees en Dios?

Je, je, más o menos.

10.¿Si tuvieras un superpoder, cuál tendrías?

Lanzar bolas de agua por las manos.

11. ¿Cómo te gustaría llamarte?

Begoña.

12. ¿Tienes muchos novios?

Claro que no, pero me gusta alguno...

ENTREVISTA A IÑAKI Por: Carolina Novo Castro. 1.¿Cuál es tu asignatura favorita?

R: Coñecemento do medio.

Page 8: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

2.¿Qué te gusta hacer en tu tiempo libre?

R: Estudiar.

3.¿Qué te gustaría ser de mayor y por que?

R: Biólogo, porque me gusta la ciencia.

4.¿Por qué te apuntaste a “Xornalismo”?

R: Porque me gusta, me gusta contar la verdad de la gente y, además, soy

un poco cotilla.

5.¿Después de este tiempo en “Xornalismo” qué es lo que mas te gusta?

R: Todo, y la profesora en especial.

6.¿Te gustan los compañeros de “Xornalismo”?

R: Sí, todos.

7.¿Tienes animales?

R: No.

8.¿Cuál es tu animal favorito?

R: La serpiente.

9.¿ Te gusta más escribir en el ordenador o a mano?

R: A mano.

10.¿Cual es tu sección favorita?

R: Animales o chistes.

11.¿Cómo crees que quedó la revista?

R: Chachi guay, mola un montonazo.

12.¿Te parece mejor trabajar con música o sin ella?

R: Mejor con música.

ENTREVISTA A ELENA Por: Beatriz Alba López.

1.¿Te gusta este “Obradoiro de Xornalismo”?

Page 9: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Sí.

2.¿Qué es lo que más te gusta?

Que estoy con amigos

3.¿Te llevas bien con todos tus compañeros?

Sí.

4. ¿Qué te gustaría ser de mayor?

Periodista, bailarina o jugadora de baloncesto

5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?

Gimnasia.

6. ¿Qué te sueles poner?

Pantalones piratas o cortos y camisetas de manga corta.

7. ¿Qué día de la semana te gusta más?

Los sábados.

8.¿Por qué?

Porque no hay cole y te puedes acostar tarde.

9. ¿Cuál es tu color favorito?

Amarillo muy clarito.

10. ¿Tienes animales?

Sí, dos perros.

11.¿Crees que los profesores te creen en cosas importantes?

No.

12. ¿Cuál es tu comida favorita?

Pizza, hamburguesas y perrito caliente.

ENTREVISTA A NATALIA Por: Elena Ramil Mejuto

1. ¿Qué carrera vas a hacer de mayor?

Page 10: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

No lo tengo claro, pero quiero ser cantante.

2. ¿Por qué?

Porque me gusta mucho cantar.

3. ¿Te llevas bien con todas tus compañer@s?

Sí.

4. ¿Te gusta algún niño?

Sí.

5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?

Educación Física.

6. ¿A cuántas actividades vas? ¿A cuáles?

A cuatro: patinaje, xornalismo, baloncesto e inglés.

7. ¿Qué sueles llevar en la cabeza?

Una diadema.

8. ¿Cuántos hijos quieres tener en el futuro?

Dos: una niña y un niño gemelos.

9. ¿Cómo los llamarías?

Bruno y Patricia.

10. ¿Por qué te apuntaste a esta actividad?

Porque me gusta hacer revistas.

Page 11: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

CUENTOSCUENTOSCUENTOSCUENTOS O conto que ides ler a continuación, foi feito por tod@s @s nen@s do noso obradoiro para celebrar o día de San Valentín. Trátase dun conto romántico un pouco raro, xa que cada un escribeu o anaco que lle correspondía sen saber o que os outros ían facer...

CONTO TOLO DE AMOR OU CONTO DE AMOR TOLO Él era un pouco raro, según algúns, extraterrestre. Ela era unha lercha que quería casar cun rapaz maior, con enrugas, claro… cousas de maiores. Atopáronse por casualidade, e sentiron que eran especiais. Cando se cruzaron as súas miradas... bicáronse. Coñecéronse dentro dun corpo humano e, entón, cando sairon polo nariz, mancháronse de mocos e cando se deron unha aperta, quedaron pegados. Ela lle dixo: -A nosa relación pode ir ainda a máis... ¿que che parece se nos casamos? Anque, mira, penseino mellor e non, non me apetece... non te compliques a vida... xa nos casaremos, total, non temos presa. E el lle respondeu: - Síntoo, creo que o noso non funciona. Non quero verte máis. De feito, creo que te odio. Ata nunca. E logo, dixeron á vez: - Mira que raro é ese canciño...

Page 12: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Soou a súa música favorita: o “heavy-metal”, e se disfrazaron con crestas, traxes terroríficos e tocaron fatal a guitarra. Lles encantaba comer xuntos. Compartían o polo frito coma a dama e o vagabundo na película de Disney...¡era precioso! Viaxaron a Inglaterra, pero como non sabían falar inglés, falaban de calquera maneira: “Uahituchimoli”, dicían para saudar ós transeúntes, que, como imaxinaredes, non paraban de rir. Ó final, quedaron xuntos e tiñeron moitísimos fillos.

Page 13: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Los siguientes cuentos fueron hechos para ilustrar la historia que podía ocultar un cuadro famoso titulado “Habitación de Hotel”, del pintor Edward Hopper. A continuación, podéis ver una reproducción del cuadro y leer lo que les sugirió a l@s niñ@s.

LA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADA Por: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo Castro

Había una vez una chica que fue a un hotel de

vacaciones con su novio. Cuando llegaron, el novio

empezó a ignorarla y ella se preguntaba si sólo era la

ilusión de haber llegado al hotel pero, veía que

pasaban los días y él no le hacía caso. Aún así, no

perdió la esperanza.

Page 14: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Llegó el día del regreso a casa. Ella se acercó al novio y le

dijo

–¿Ya has hecho la maleta?

Él le dijo:

–No

Entonces, el chico le dijo que no había hecho la maleta

porque no se iba a casa y ella se quedó asombrada y le

dijo que si él no se iba, que no se le pasase por la cabeza

la idea de que ella se iba a ir sola. Y él la dejó encerrada

en la habitación, para que no insistesiese. Le gritó y…

cuando cerró la puerta, ella rompió a llorar, pero

tratando de no gritar para que él no regresase.

Entonces, le empezó a sangrar la rodilla y encontró un

papel y con eso se la tapó.

Se quedó dormida del disgusto, y, a la mañana

siguiente, cuando se despertó, vio que estaba todo

desordenado y se volvió a quedar dormida. La cabeza,

cuando se quedó dormida por segunda vez, le decía

que el que había hecho eso era su novio.

Esta mujer sigue en ese hotel desde el año 1952,

atrapada en el tiempo, mientras que su novio sigue

viviendo, es ya un viejecito, pero no ha conseguido ser

feliz jamás.

Page 15: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

LA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓN

Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto

Había una vez una chica que estaba en un concierto.

Como vio que se aburría, se fue al hotel Las Vegas y se

metió en la cama. Sin darse cuenta, se pinchó con un

alfiler.

Sin verlo, de repente, entró el chico de la limpieza y vio

que la chica tenía la sabana llena de sangre y le dijo:

-¿Te ayudo en algo?

-¡NO, VETE!.

Al día siguiente, notó que alguien le había dejado una

nota que ponía:

“Lo siento si te he molestado cuando entré, pensé que

la habitación estaba vacía y al verte ensangrentada,

me preocupé”.

Cuando la chica estaba en la piscina, se desmayó y el

socorrista fue a salvarla. Justamente, el socorrista era

el chico de la limpieza.

La chica le dio las gracias y se hicieron amigos.

Continuará…

Page 16: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

EL HOTELEL HOTELEL HOTELEL HOTEL

Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.

Había una vez un hotel de un señor muy mayor

llamado Hopper, Señor Hopper. Y ese hombre una vez le

dio una habitación a una joven llamada Ana.

Esa joven no se encontraba muy bien, así que tuvo que

ir al baño rápidamente, después de ir al baño trajo sus

maletas, las puso junto el ordenador y se fue a acostar.

Al día siguiente, desapareció sin decir nada, dejó allí

sus maletas y sus zapatos, justo en ese momento,

cuando le iban a llevar el desayuno… El camarero que

le traía el desayuno empezó a gritar y fue corriendo a

ver al señor Hopper y le dijo que en esa habitación ya no

había nadie, que sólo había visto algo escrito con sangre

que ponía: “Adiós”. No ponía nada más.

El camarero aún seguía teniendo miedo.

Rápidamente, llamaron a la policía local y vino un

detective para ayudar a resolver el caso. No se supo

nada de esa chica misteriosa, sólo se sabía que era

rubia. Unos días después del suceso, volvió a ocurrir

algo parecido en otro hotel cercano. Algunos de los

policías pensaban que podía ser la hija del señor Luis,

un hombre del que decían que estaba loco. El detective

reconoció que sí se parecían un poco. Algunos decían

que estaba loco, otros decían que era un extraterrestre

y muchas cosas más.

Page 17: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Efectivamente, era su hija. El señor Luis les dijo que

esta había desaparecido hacía unos días y que estaba

desesperado. Los policías sospecharon un poco del señor

Luis, pero al menos les había dicho algo.

Los sospechosos de haberse llevado a la joven eran los

siguientes: el Señor Juan y la Señorita Paola. Los

Policías y el detective tardaron años en solucionarlo. Al

cabo de unos años, la Señorita Ana visitó al padre y se lo

explicó todo. Resulta que se había ido de noche a Las

Vegas para ir a trabajar y que había escrito (Adiós) con

pintura porque no tenía nada a mano. Al día siguiente

se lo dijeron a la Policía Local y al detective. Por

desgracia, el suceso del hotel de al lado sí que había

sido un crimen, había sangre de verdad y, por supuesto,

habían secuestrado a la joven.

LA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADRO Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Bernal.Bernal.Bernal.Bernal.

Hace muchos años, en un pueblo, en Irálun, había

una chica llamada Sabrína . Un día, recibió una carta

de su abuelo Nico, que ponía:

“ Querida nieta,

te envió este papel porque tengo un problema y tienes

que venir”.

Page 18: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

LA MUJERLA MUJERLA MUJERLA MUJER Por: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano Ponce

Hace mucho tiempo, en un pueblo pequeño cerca de

Madrid, una mujer estaba leyendo un papel que le

había enviado su abuelo, que estaba en Caranza. Y

decía:

“Querida nieta,

yo te quiero felicitar por su casamiento

que será dentro de poco”

EL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETO Por: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide Alonso

Había una vez una chica que se llamaba Patricia y

tenía 19 años. Estaba muy triste porque su novio había

roto con ella. Volvió a casa muy disgustada y miró

haber si tenía cartas y tenía una carta de amor que

decía:

Hola que tal estás, seguramente no sabes quién soy,

pero yo,te quiero tanto, Patricia, que te he compuesto

un poema:

“Siento cosas en el corazón

pero contarlas no puedo

Page 19: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Mis amigos me preguntan

si una chica me gusta

y yo les digo que no...

¡Ay, amor!, lo sientes tú,lo siento yo

Y si lo sientes, es lo que yo espero,

esto será como un sueño,

Serás mi sueño de amor...

Gabriel”

Él era un amigo de su hermano, en el que nunca se

había fijado. De repente, se dio cuenta de que quizás

no era perfecto, pero casi...

Page 20: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Como veréis, todos los cuentos que leeréis ahora empiezan

de la misma forma porque, en esta ocasión, l@s alumn@s

tuvieron que completar un cuento del que les dimos sólo el

principio. Si os fijáis, es curioso comprobar como todos los

relatos hablan casi de lo mismo...

CaLLE OXFORD, NÚMERO 24.

Por: Elena Ramil Mejuto.

Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la

mano a la pandilla. Había olvidado el encargo de su

madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de

revelado. Era importante. Las necesitaba para esa

misma noche. Su madre era restauradora de muebles

y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para

enseñarlo a los clientes. Tenía que darse prisa.

Estarían a punto de cerrar…

Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se

disponía a cerrar…

10. Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es

importante…

Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró

con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que no había

ningún error. Abrió el sobre y las pasó una a una

rápidamente. Eran aquellas, sin duda. Al terminar,

Page 21: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

algo le hizo volver atrás… Aquella foto no tenía

nada que ver con las demás… No entendía qué podía

hacer allí. Decidió no dársela a su madre con las

demás y se la guardó en el bolsillo trasero de sus

vaqueros rotos.

En ese momento, Javi se dio cuenta de que por

detrás de la foto ponía:

11. Te espero en la calle 24 de Oxford.

Javi estaba pensativo... Finalmente, se dijo:

12. Voy a ir a la calle 24 de Oxford.

De repente, un papel pasó por delante de él, lo

cogió y ponía otra vez lo mismo.

Cuando fue a la calle 24 de Oxford se encontró

una sandía que ponía:

13. Te espero en la calle 35 de Macalume.

Javi estaba cada vez más preocupado porque su

madre necesitaba las fotos para la cena con el

alcalde.

La madre, que estaba también preocupada porque

Javi ya tendría que estar en casa, lo llamó.

Javi tuvo que ocultar lo que pasaba para que no

sospechase.

Cuando llegó a la calle indicada, allí estaba el

alcalde, que le explicó que todo era cosa suya,

porque quería saber si el hijo de su próxima

esposa era responsable. Le dijo:

Page 22: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

14. ¿Has mentido a tu madre?

15. Lo siento. Yo pensaba que esto era serio,

y... ¿como que tu próxima esposa?

16. Sí, voy a cenar con vosotros porque te lo

queríamos decir.

Cuando llegaron a casa, lo explicaron todo. Javi

prometió no ocultar la verdad nunca más.

Meses después, su madre y el alcalde de la

ciudad se casaron y toda la bonita familia fue

feliz para siempre.

El cuentoEl cuentoEl cuentoEl cuento de Matutano de Matutano de Matutano de Matutano Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la

mano a su pandilla. Había olvidado el encargo de su

madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de

revelado. Era importante. Las necesitaba para esa

misma noche. Su madre era restauradora de muebles

y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para

enseñarlo a los clientes.

Tenía que darse prisa. Estarían a punto de cerrar…

Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se

disponía a cerrar...

Page 23: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

-Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es muy

importante.

Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró

con alivio. Se aseguró de que no había ningún error.

Abrió el sobre y las pasó una a una rápidamente.

Eran aquellas, sin duda. Al terminar, algo le hizo

volver atrás… aquella foto no tenía nada que ver

con las demás. No entendía que podía hacer allí y se

la guardó en el bolsillo trasero de sus vaqueros

rotos.

Pero, cuando se quitó los vaqueros para echarlos a

lavar y ponerse el pijama, no se dio cuenta de que

antes tenía que guardar la foto. Entonces, su madre

la encontró y le dijo:

-¿Qué es esto, Matutano?, ¿de dónde has sacado

esta foto?

Y él le dijo:

-Nada, mamá, me la encontré en el parque... no tiene

importancia.

-¿Que no tiene importancia? ¡Si estaba en el sobre

de las fotos que te había mandado recoger!

Al acabar, la madre, muy enfadada, decidió castigar

al niño hasta que le diese una explicación adecuada a

aquel tema. Matutano, antes de dormirse, deseó con

todas sus fuerzas que su madre, al día siguiente, no

recordara nada. Pero, como todos sabéis, ese tipo de

Page 24: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

deseos no se cumple. Él fue testarudo y lo intentó

hasta el final. Y no le salió bien. Su madre se enfadó

y, como el niño nunca le dio una explicación, se

sintió muy triste y decepcionada.

Con este cuento, os quiero advertir a todos los

lectores que no debéis esconder las cosas, sino

decirlas o buscar una solución.

LA FOTOLA FOTOLA FOTOLA FOTO Por: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba López

Salió corriendo del parque, diciendo adiós con

la mano a su pandilla. Había olvidado el encargo

de su madre. Tenía que recoger unas fotos en la

tienda de revelado. Era importante. Las

necesitaba para esa misma noche. Su madre era

restauradora de muebles y siempre fotografiaba

cada paso de su trabajo para enseñarlo a los

clientes. Tenía que darse prisa. Estarían a

punto de cerrar… Entró, casi sin aliento, justo

cuando el dueño se disponía a cerrar..

-Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es

muy importante.

Page 25: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos,

respiró con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que

no había ningún error. Abrió el sobre y las pasó

una a una rápidamente. Eran aquellas, sin duda.

Al terminar, algo le hizo volver atrás… Aquella

foto no tenía nada que ver con las demás. No

entendía que podía hacer allí y se la guardó en

el bolsillo trasero de sus vaqueros rotos.

Fue a su casa, con su madre y le dio las fotos.

Eran muebles, muebles y más muebles, menos la

que tenía en el bolsillo trasero, que era una

foto de un hombre desconocido con aspecto de

estar muy enfadado. Ella, que por cierto se

llamaba Sol, no lo conocía. Al final, decidió

devolverla a la tienda donde habían revelado las

fotos. Al cruzar la calle, se encontró con el

terrible y malvado hombre de la foto. ¡Era

horrible! Pero era él. Salió corriendo hacia la

tienda, que estaba cerrada. No tenía más

alternativa: correría tras el hombre de la foto

para dársela. Lo encontró. El señor,

sorprendido, pensó que le estaban persiguiendo

porque el día anterior, por la noche, había

comido demasiado azúcar y tuvo pesadillas.

Mientras, la niña, más asustada aún que él, se

preguntaba mientras corría: “¿Qué le pasa a

Page 26: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

este hombre?”. Cada vez corrían más y más. Al

final, la niña consiguió tocarle en el hombro, y

el hombre, aterrorizado, empezó a gritar:

-

¡AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AH! ¡ME

ATACAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN!

¡AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AH!

Finalmente, la niña inocente, no tuvo más

remedio que entregar la foto a su madre y por

fin se quedó tranquila.

LA FOTOLA FOTOLA FOTOLA FOTO

Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.

Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la

mano a su pandilla. Había olvidado el encargo de su

madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de

revelado. Era importante. Las necesitaba para esa

misma noche. Su madre era restauradora de muebles

y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para

enseñarlo a los clientes.

Tenía que darse prisa. Estarían a punto de cerrar…

Page 27: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se

disponía a cerrar.

-Vengo a recoger unas fotos, por favor. es muy

importante.

Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró

con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que no había

ningún error. Abrió el sobre y las pasó una a una

rápidamente. Eran aquellas, sin duda. Al terminar,

algo le hizo volver atrás… Aquella foto no tenía

nada que ver con las demás. No entendía qué podía

hacer allí y se la guardó en el bolsillo trasero de sus

vaqueros rotos.

Se encontró con su madre en la calle y le dio las

fotos. Ella se guardó el sobre en su bolso y se fue en

su Porsche 911 descapotable de color negro.

El niño, que se llamaba Bruno, salió corriendo

hacia el parque, donde aún estaban sus amigos:

-Hola otra vez. Me he tenido que ir un segundo

porque había olvidado un recado que me había

encargado mi madre.

-¡Qué rollo!-dijo su amigo Facundo.

-Las madres siempre nos mandan cosas de esas.

-Bueno, no es así... Ellas nos hacen muchos

favores.

-Cierto, cierto, es verdad...

Page 28: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Bruno, de repente, pensó que había guardado la foto

en el bolsillo equivocado. Metió la mano y vio que

estaba allí. Se había dado un susto tremendo.

Bruno se dio cuenta de que estaba mal haberse

llevado así la foto y fue a dársela a su madre,

pidiéndole disculpas.

Finalmente, descubrieron que esa foto era suya y

que la había metido en el sobre por equivocación.

Page 29: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Estos cuentos fueron escritos partiendo de un título que le dimos a los niños.

Para eso escogimos varios títulos de novelas famosas. A los que las hayáis leido,

os sorprenderá ver que nuestros cuentos nada tienen que ver con ellas...

LA GAVIOTALA GAVIOTALA GAVIOTALA GAVIOTA Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.

Había una vez una gaviota que nunca dejaba de volar. Se empezó a

cansar de tanto volar y se posó en un coche. Allí, había más

gaviotas. Les preguntó

-¿Hacia dónde está el norte?

-Hacia delante.

-Muchísimas gracias,

La gaviota siguió su camino, pero le llegó un olor tan rico… Venía

de un restaurante, Salió el cocinero y dejó las sobras en

La basura, La gaviota cogió un trozo y siguió volando hasta que se

dio cuenta de que ya había llegado a su destino. Allí estaba su

familia.

Y le dijo su madre:

-Hijo mío, ¡qué rápido eres!

-Ya, mamá, es que me han dicho unas gaviotas por que camino

debía venir.

-Pues esas gaviotas eran tus primas.

HISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERA

Page 30: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Por: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba López

Hace mucho, mucho tiempo (sólo unos días), existió una escalera

que fue hechizada por un mago llamado “El tío Retrete”. Después

de unos días, el mago murió y la escalera mágica, que era lo último

que él había hechizado, se reencarnó en él. La escalera no atacaba

ciudades y cosas así… no, no, no… si no que atacaba los retretes

metiéndose en las casas de los demás a escondidas.

Un día, al intentar meterse en una casa, se topó con una niña

llamada Beatriz, pero ella no se asustó… ni mucho menos. Al

contrario, como si se alegrase de ver una escalera, le dijo:

-Buenas tardes- y tan contenta, se fue.

La escalera, muy sorprendida, siguió a la niña y le dijo:

-Tú no eres como los demás niños y niñas. No te has asustado al ver a

una escalera que habla, ¿por qué?

La pobre niña al oir aquello de que no se había asustado al ver a la

escalera, salió corriendo porque ella era ciega y no se había dado

cuenta hasta ese momento de que hablaba con una escalera. Ella

pensaba que había tropezado con una persona normal y corriente.

Después de esto, la escalera se fue a ver el concierto de Justin

Bieber, cogiendo las entradas que la niña le había dejado sobre su

cama para que la dejase en paz. Después del concierto, decidió

visitar más casas de la misma manera para conseguir entradas para

Page 31: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

otros conciertos de cantantes famosos, ya que el de Justin Bieber

había sido un exitazo.

A partir de esa noche, fue cada vez teniendo más y más entradas:

Selena Gómez, Demi Lobato, Miley Cyrus, etc. La escalera, muy

contenta, comprendió que no estaba bien asustar a la gente. Y eso

de comprender era muy difícil para ella, porque era una escalera y

no tenía cerebro… En fin, a lo que íbamos: al final, la escalera

decidió buscar trabajo para comprarse ella misma las entradas sin

tener que molestar a nadie. Se casó y tuvo escaleritas y escaleritos.

Y colorín, colorado, este cuento se ha “no acabado”.

Me faltó decir que fueron muy felices, comieron perdices y le

zurraron muchos palos en las narices.

LA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBA Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.

Dicen que hay solo tres sitios extraños en el mundo. Uno de ellos es

el ombligo del mundo: una mina de diamantes gigante que hay en

Rusia, pero no viene al caso... En realidad, hay cuatro; los tres que

mencioné antes y... mi casa. Es el sitio más raro del mundo. Vivo en

Lenguazaque, que esta en Cundinamarca. Cuando es verano, hay

40º grados a la sombra y en mi casa hay 0º tapada/o con una manta

de piel. En invierno, tiras agua al Sol y se congela al instante, y, en

Page 32: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

cambio, si estás en mi casa, tienes que beberla rápido antes de que

se evapore a causa del calor. Fíjate si es extraño, que, a veces, se

abren mini agujeros negros cuando dices “Que se apague la luz”.

Y esta noche, he encontrado esta carta que dice:

Querida nieta,Querida nieta,Querida nieta,Querida nieta,

Soy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado el secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando

mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó.

La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las

cartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y le echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su

familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo

aguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, pero no lo o no lo o no lo o no lo

conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor.

Firmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba Salfumán

Entonces, fui a buscarla, pero no la encontré, aunque sí encontré

un mapa que el muy tonto de Donald’s había escondido. Así, la

encontré y la destruí, pero no sirvió de nada... Tengo que seguir

buscando...

CRÓNICA DEL REY PASMADO Por: Elena Ramil Mejuto.

Page 33: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Una vez, en un reino llamado el País De Los Pasmados, un rey

sufría una grave enfermedad, tanto que la enfermedad había dado

nombre al país.

El rey se pasmaba con una mosca, un cepillo…

Un día, estaba desayunando y vio un perrito en la calle. Salió

corriendo, lo cogió y le dijo:

-¡¡¡ Quien es el perrito de papá, quién es, sí, tú eres el perrito de

papi!!! Te llamare el perrito de papi. Vamos a volar a

volaaaaaaaaar.

Al cabo de tres días, el perro estaba a lo suyo y el rey, de mascota

tenía una mosca, pero sin un ojo, porque el rey se lo había

arrancado con la aspiradora. Sí, con la aspiradora... ¿a que es

raro?, ¿un rey pasando el suelo con la aspiradora?

En realidad, la aspiradora la pasaba para devolver el polvo otra

vez al suelo, para que los sirvientes lo limpiaran mientras que él se

reía.

El pobre rey pasmado cada día estaba peor, así que decidió

buscarse una novia.

Al día siguiente, el periódico ponía:

“¡El rey busca esposa, el rey busca esposa!”

Pronto, se presentaron en palacio 200 mujeres, pero no le

convenció ninguna.

Page 34: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Diez años después, el rey seguía igual. No había remedio. El rey

loco siguió toda su vida así.

CINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIO Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro

Érase una vez un niño que se llama Mario. Mario tenía muchos

amigos, pero el que mejor le caía era Jorge y su mejor amiga,

Dayana. Con Jorge tenía menos relación, ya que vivía en Hawai.

Dayana le caía muy bien, aunque ella, a menudo, se cansaba de él

porque hablaba mucho y Llegaba un momento que era

insoportable... ¡Una vez estuvo hablando de su novia Jennifer cinco

horas! ¡Uff! Debería dejar hablar a los demás, pero nunca se le

ocurría pensar que los demás, a lo mejor, también tenían algo que

decir.

Bueno, Mario también ha pasado por muchas experiencias, y ni

su madre ni su padre lo quieren escuchar ya. Entonces, se lo cuenta

a sus amigos y los aburre.

Cinco horas con Mario no sólo parecen multiplicarse sino que

también se podría decir que se triplican en años... Espero que

nunca más pase esto con el pobre Mario, porque si no…

Page 35: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

LA COLMENALA COLMENALA COLMENALA COLMENA Por: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide Alonso

Había una vez un niño de 17 años que se llamaba Bruno. Un día, se

fue con un su mejor amigo, Facundo a un bosque a recoger fresas.

Allí, Bruno se encontró con una niña que se llamaba Pía y se quedó

prendado de ella.

Y, como no se iba a quedar cruzado de brazos, le habló:

-¡Hola!, ¿qué tal?

-¡Hola!- le respondió ella.

-Eres muy guapa, ¿lo sabías?

-Gracias, tu también eres guapísimo, ¿lo sabías?

- No tanto como tú.

Bruno y Pía parecían estar ya locamente enamorados. Bruno le

preguntó:

-¿Cómo te llamas?

-Pía.

-¡Qué lindo nombre!

-Gracias ¿vos cómo te llamás?

-Bruno, pero… Ese precioso acento... ¿es de Argentina?

-Sí, yo nací allí.

-¿En serio? Yo también, pero me vine muy chico.

-Yo vine hace muy poco, aún no conozco la ciudad...

-Ven conmigo, yo te enseño.

-OK, gracias.

Bruno y Pía fueron a dar una a vuelta y Bruno le dijo:

-Te voy a enseñar mi mayor secreto.

-Vale, no se lo diré a nadie.

-Mira, ¿ves esta colmena?

-Sí, es de color verde.

-Ya, yo la pinté.

-¡Qué divino!!

-Aquí no hay ni una sola abeja pero esta llena de miel.

Page 36: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

-¡Qué raro!

-Ya...

-¿Le pusiste nombre?

Bruno le dio un beso a Pía.

-Bruno... ¿querés ser mi novio?

- Claro...

Desde ese día la colmena fue llamada “La colmena del amor”.

LA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑO Por: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano Ponce

Había una vez una niña que estaba cantando: “...la vida es

estupenda, es increíble, al menos la mía...”. Llegó a su casa y

sacó su diario.

Entonces, apareció un dragón que la llevó al País de los Sueños.

Allí encontró a un príncipe, que le dijo:

-¿Quieres conocer el mundo?

-Claro que sí…- dijo ella.

La llevó a conocer a su padre, el rey. Cuando llegó, su majestad

le dijo:

-Hola, ¿cómo te llamas?

-Marta, señor.

-¡Ah…! Yo ya te conozco. Eres la hija de Andrés López, mi amigo.

Años más tarde, el príncipe y la niña se casaron y fueron

felices.

Page 37: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Entre todos los miembros del Obradoiro de Xornalism o, hemos creado a nuestra propia superheroína, la inefable Flor Amor y su flatulento perro Gusy. Esperamos que os gusten sus locas aventuras.

FLOR AMOR, HEROÍNA PECULIAR Por: Iñaki Beceiro Cillero

Era una hermosa y soleada tarde de lunes en invierno, más o

menos, las 14:00, cuando se oyó un delicado sonido proveniente de

Flor, que gritaba a su perrito Gusy:

-¡Meóoooooooooooooooon!

Indignada, dijo, como una señorita educada, lo que pensaba:

-¿Quieres callarte, Gusy?

-Oink, claro que sí.

En ese momento se oye la sandiateléfono. Un robo se había

producido en el banco. Rápida como un rayo se cambió de ropa.

Page 38: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

-¿Cuánto más tenemos que esperar? Nos tiene que cazar

hoy, ¿verdad que sí? Empezó a las 14:30... Sí que va rápida

como un rayo... ¡un rayo con sobrepeso!

En ese momento aparece Flor Amor:

-¿Qué, maleantes? Os atacaré con mi pistola de burbujas

asesinas... Venga, subid, bonitas, subid, atrapad al enemigo

entre vuestras transparentes paredes.

-¡Corre, Flor Amor, que se escapan !

-Es que no tengo una doble para esta escena de acción...

-¿Qué te ha pasado?

-Que me he roto una uña.

17. Buenota, no pasa nada, ya lo ha metido en la cárcel la

policía...

Hasta la próxima historia.

FLOR AMOR Y GUSY DESCUBREN OTRO CRIMEN Por: Elena Ramil Mejuto Os voy a hablar de una chica y su perro, que son extraterrestres y

se llaman Flor Amor y Gusy. Los dos van por ahí, resolviendo

casos llenos de diversión.

Esta vez, Flor Amor y Gusy van a resolver el caso de la fábrica de

chuches. ¡Ah! Se me olvidaba, ellos también se transforman en

superhéroes que salvan el mundo para que no los reconozcan.

Page 39: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Un día soleado y tranquilo, Flor Amor y su perro Gusy están en la

fábrica de chuches que se inaugura ese mismo día. Les dejaron

pasar para verla por dentro y, justo cuando pasaron Flor Amor y

Gusy, se oyeron ruidos extraños. Ellos querían saber de donde

venían esos ruidos tan extraños y fueron a investigar. Se alejaron

poco a poco del grupo de gente para que no los vieran y, en ese

momento, vieron a un tío feo con máscara destruyendo la fábrica de

chuches.

¡QUÉ DESGRACIA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Flor Amor y Gusy se transformaron en superhéroes y se fueron a

detenerlo. Lo vieron robando un montón de chuches pero, por

suerte, ellos estaban allí, lo detuvieron de la siguiente manera.

Gusy, echando pedos a toda caña y Flor Amor con su pistolita de

burbujas, que, por si no lo sabiáis, es su arma. Esas burbujas hacen

cosquillas si te tocan... Llamaron a la policía, lo cogieron y lo

metieron en la cárcel dos años por robar tantas chuches, que

“necesitan” los niños, ¿verdad? Vosotros estáis conmigo, ¿verdad?

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!

FLOR AMOR Y GUSY DESCUBREN EL MISTERIO DE LA MOMIA EN EL MUSEO por: Elena Ramil Mejuto

Flor Amor fue al museo y vio que había un señor que no había visto nunca por ahí. Sin pensarlo dos veces, lo siguió, con su teléfono-zapato llamó a Gusy y le avisó de todo.

Page 40: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Flor Amor lo siguió y vio como entraba en la tumba de una momia y decidió entrar también. Había un montón de antigüedades ahí dentro y en ese instante llegó Gusy, que ladró como un loco. Flor Amor fue corriendo a ver que pasaba. De repente, vio que el hombre tan sospechoso era su enemigo, Alcantarilla de Hierro, y escuchó todo su plan para hacerse con los museos de la ciudad. Pretendía que sólo pudiesen entrar los multimillonarios en los museos y les timaría en el precio de las entradas. Cuando llegó el día del plan de Alcantarilla de Hierro, apareció Flor Amor, sacó su pistola de burbujas y su pintalabios, se pintó los labios, sacó la sombra de ojos, se pintó los ojos, guardó la pistola de burbujas, la volvió a sacar y Alcantarilla salió pitando y se metió en la alcantarilla. Otro caso resuelto de Flor Amor y Gusy.

FLOR AMOR, GUSY Y EL LADRÓN Por: Esperanza Menéndez Bernal

Flor Amor ha ido al parque de atracciones con Gusy. Han visto la

noria y quieren montar, pero no les dejan. Entonces Flor Amor se

trasforma en superheroína y Gusy se trasforma en su superperro,

“Somemo”.

Hablan con el malvado Chone y les dice que es porque una

malvada niña la quiere sólo para ella, aunque no tiene dinero. Ellos

le dicen que la lleve al parque de atracciones, que es gratis ese día

y así se libran de él.

FLOR AMOR Y LA CIUDAD DESAPARECIDA Por: Carolina Novo Castro.

Page 41: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Érase una vez una niña que tenía súperpoderes y se llamaba Flor

Amor. Siempre iba acompañada de su perro, que si se

transformaba se llamaba Gusy y si no, se llamaba Somemo.

Esta vez, se trataba de un caso muy serio. El código era 996892 y

se trataba de una ciudad desaparecida. Llegó de noche, ya que la

ciudad quedaba muy lejos. Su perro estaba medio dormido, pero

eso no es lo que cuenta ahora... Os parecerá raro que vayan a una

ciudad desaparecida pero, sí, es verdad y mola mucho porque la

ciudad estaba allí, perfecta, aunque no tenía color. Llamó a su jefe y

le pidió explicaciones. ¿Qué era eso de llamarla con tanta urgencia

para eso? Entonces, lo que hizo fue pintarla con sus amigos de

alegres colores: rosa, azul, verde…etc. Y así fue esa pequeña

misión que moló mogollón, ya que pudo estar con sus amigos.

Espero que desde ahora sus misiones sean así de divertidas.

Page 42: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Las historias que vais a leer ahora fueron hechas con la única condición de contener tres palabras sin relación aparente que elegimos entre todos y sorteamos después.

EL GATO EN SAN SATURNINO Por: Verónica Lozano Ponce

Había una vez un gato que estaba en su cama, aburrido

como un salmón. Él quería divertirse, yendo de viaje o

yendo a alguna parte... y fue a San Saturnino. Allí, se

encontró una pulsera que ponía: “Pulsera de la amistad”.

Buscó por todo el barrio, pero no encontró a nadie que la

llevara.

Pasó el tiempo y, un cierto día, encontró a la persona que

estaba buscando. Y claro, era una linda gatita. Fueron a

cenar... se besaron y el resto, creo que ya lo sabéis. Vivieron

felices y comieron sardinillas.

EL ELEFANTE Por: Esperanza Menéndez Bernal

Page 43: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Érase una vez un elefante que tenía ganas de ir a París con

su goma de pelo. La usaba como collar y, cuando llegó al

aeropuerto, preguntó:

-¿Cuánto vale?

-Pues son 18 euros.

Ya en el avión, se miró el cuello y no tenía la goma. Miró

en la maleta y tampoco la vio. Se lo dijo a las azafatas:

-He perdido mi goma...

Y, al final, la encontró.

UN DÍA UN POCO MOVIDITO Por: Beatriz Alba López. Había una vez un colegio llamado Recimil, en el que

estudiaba una niña llamada Pepa y dos niños hermanos

llamados Ángel y Alberto, que se llevaban muy bien, aunque

eran un peligro. Y de aquí sale esta historia.

Resulta que estos tres niños, una vez, trajeron un conejo al

colegio y lo bajaron cuando era la hora del recreo. Hablando

con unos amigos, se despistaron y, el conejo salió corriendo

por todo el patio. Los niños, desesperados, corrieron hacia

él. De repente, tocó la sirena que avisaba del final del

recreo. Los niños no podían dejar el conejo por allí suelto,

pero no hubo más remedio que hacerlo. Después,

decidieron ir a buscarlo cuando acabaran las clases.

Al llegar el momento, los tres salieron corriendo a buscar

al conejo, lo buscaron y buscaron y, al final, lo encontraron.

Page 44: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

El conejo no quería ir con ellos, no sabían con que atraerle,

pero esos tres niños eran muy listos y fueron a conserjería a

pedir los objetos perdidos, que estaban en una caja de

cartón. Miraron con que podrían atraer al conejo y por fin

lo encontraron. Pepa gritó:

-¡¡Lo encontré!!

Cogió un ovillo de lana y con él se fue acercando al

animalito muy poco a poco. El conejo también se iba

acercando poco a poco. Finalmente, Pepa lo consiguió y

todos gritaron:

-¡¡¡ Por fin!!! ¡¡Eres nuestra heroína!!Salieron corriendo

del cole.

Les esperaban sus padres, que preguntaron:

-¿Qué tal fue el día?, ¿un poco movidito?

Los niños a carcajadas decían:

-Más o menos…

LO QUE QUIERAS Por: Natalia Cornide Alonso

Había una vez un carpintero llamado Freddy que estaba

muy solo. Un día se encontró con una gaviota herida. Al

verla así le dio pena y la curó .

Freddy y la gaviota se hicieron grandes amigos.

Page 45: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Al cabo de seis meses fueron a una discoteca en la que

estuvieron toda la noche.

Y esta es una historia basada en hechos NO reales.

LOS HÁMSTERS Por:Carolina Novo Castro. Érase una vez un hámster que, por suerte, vivía en una

enorme mansión. Cuando cumplió 11 años, el padre se fue y

la madre no podía trabajar, entonces él y sus hermanos

empezaron a trabajar en una pequeña cueva, haciendo

pequeños trabajos como por ejemplo, tallando madera,

tejiendo trajes…etc. La madre estaba orgullosa de que sus

hijos, que le estaban haciendo un favor, pero, al día

siguiente, tuvo que ingresar en un hospital para mascotas

porque se cayó y perdió un ojo.Le pusieron uno de cristal.

Ella sabía que sus hijos estaban apoyándola desde la cueva y

a ella le daba igual que no estuvieran con ella ella. Estaba

mejorándose cuando le llegó una noticia de última hora

sobre sus hijos. ¡Los habían echado del país! Se puso a llorar

y leyó, al final de la carta, que ponía: “Nunca más los

volverás a ver ja,ja,ja...”

Ella se sintió traicionada cuando supo la verdad. El hombre

de la familia para la que trabajaban los había raptado, ya

que el hermano mayor de los hámsters quería salir con su

hija. Entonces, la madre se tranquilizó, llamó a la policía y

Page 46: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

los empezaron a buscar. Esa misma noche la llamaron

diciéndole que ya los tenían y que el secuestrador iba a ser

encarcelado.

LA SERPIENTE Y EL CHICO RARITO Por. Elena Ramil Mejuto.

En un pueblo muy lejano, mejor dicho…en una selva muy

lejana, una serpiente se puso de los nervios por… mejor os

lo cuento desde el principio. Escuchad atentamente lo que

os digo.

Una vez iba un chico en un tren y de repente se escuchó un

ruido:

¡¡¡¡¡Pruaeiouu!!!!!

El chico se había caído del tren y se encontraba en una

selva. Sólo estaban él y su lata de sardinas.

De repente, vino una serpiente y, de un salto, se tragó las

sardinas y la lata.

El chico, cada vez más excitado, pegó un grito:

-¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaah!

La serpiente entusiasmada dijo:

-Si te doy miedo, me lo dices.

Page 47: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

El chico se quedó alucinado y sacó de su bolsa un i-pod. Lo

puso delante de la serpiente para que no le atacara.

La serpiente se echó hacia atrás y el chico empezó a buscar

ayuda.

Pero otra vez estaba la serpiente allí y el chico volvió a

sacar el i-pod.

Pero la serpiente lamió el i-pod, lo mordió y después lo dejó

en el suelo.

El i-pod tenia un interruptor que a la serpiente no le

gustaba nada.

Al chico le empezó a caer bien la serpiente... ¿y sabéis que

descubrió? La serpiente se llamaba Epi. ¿Y sabéis otra cosa?

Se hicieron muy amigos.

Al día siguiente, estaban buscando cómo salir de la selva y,

de repente…

¡vieron un tren!

El chico intentó subirse a él pero, de repente, una

avioneta lo cogió y se lo llevó a la isla de al lado.

Epi tenía seguro que iba a salvarle, pero no tenía claro si ir

nadando a la isla o volando.

Page 48: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Pensó: “Son dos kilómetros y nadando, me cansaré, pero,

si vuelo, también me cansaré. ¿Qué hago? Ya sé. Iré volando,

me cansaré igual pero llegaré más rápido”.

Cuando llegó a la isla, su amigo estaba atado a un árbol.

Sin pensarlo, lo desató y lo llevó en su espalda cuando

volaba.

Ahora sí, cogió el primer tren que paró y se llevó a la

serpiente con él.

Y esta es la historia fantástica.

En un pueblo muy lejano, mejor dicho…

¡Pero qué digo... si ya os la he contado!

EXIT JUNGLE!

Por: Iñaki Becerro Cillero

Pasaba tan rápido el tiempo en esa selva… y no el tiempo

atmosférico, precisamente. Yo intenté salir algo así como

doscientas veces y todas fallidas. Ah, perdón, no me había

dado cuenta. Soy James, un perro con mala suerte desde

que fui con esa niña, te explico.

Era una soleada tarde de lunes. Yo estaba paseando tan

tranquilamente por la calle cuando un tío altísimo y vestido

Page 49: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

de negro, me cogió con una trampa en la que había puesto

un pez como cebo. Me llevó a su casa y me desparasitó

durante dos horas. ¡Casi me mete en la lavadora! Cuando

recuperé el sentido, estaba en los brazos de una niña

pequeña. Resulta que se iba de viaje y quería una mascota

nueva para llevarle a la niña. A ella se le ocurrió probar si

era uno de los perros mágicos de la TV que pueden volar y,

la muy bruta, me tiró a las cataratas. Por suerte, caí a una

telarña. Bueno, y aquí estoy intentando sobrevivir. Aquí la

comida escasea y si no quieres ser comida de los salvajes

(sinceramente, son tíos majos, pero nunca cojas lo que te

den, porque a saber lo que es, como las hamburguesas de Mc

Donald´s) tienes que estar muy despierto.

Bien, ya os contaré si encuentro la forma de salir.

Page 50: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Y, por último, varios cuentos libres que han hecho los alumnos...

MUNDOS DE CARNAVAL Por: Verónica Lozano Ponce e Iñaki Beceiro Cillero.

Érase una vez, en el colegio C. E. I. P. RECIMIL, una niña llamada

Sara y un niño llamado J. Manuel. Estaban en carnaval. La conserje

mandó a Sara y a J. Manuel que fueran a coger una escoba, porque

todo estaba lleno de confeti. Cuando regresaron, vieron que la

puerta era distinta a la de siempre. Al abrirla, se encontraron un

portal lleno de confeti, máscaras, orejas... Se aventuraron y, sin

ningún pavor, entraron. En un segundo, fueron transportados a un

mundo aparte, en el que todo el mundo iba disfrazado todo el año:

a un entierro, a un cumpleaños, al colegio e incluso a trabajar. Pero

claro, cada disfraz era diferente. Sorprendidos, los dos niños le

preguntaron a un pueblerino:

-Perdone, ¿dónde estamos?

-¿Qué hacéis así vestidos? El carnaval es mañana –dijo el

hombre.

Page 51: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Le explicaron su historia pero, al principio, al buen hombre le

costó comprenderlo. Cuando por fin lo entendió, los llevó ante el

sabio del pueblo, llamado Herman. Era tozudo y barbudo.

Cuando llegaron, el hombre contó la historia de los chicos y se

fue a otra habitación. Regresó con una bola que se abrió y, en un

abrir y cerrar de ojos, volvieron a su mundo. Acordaron no hablar

de ese mundo nunca.

Basado en hechos reales .

CUENTO DEL DÍA DE LOS ENAMORADOS Por: Elena Ramil Mejuto.

Érase una vez una chica a la que le gustaba un niño un poquitín tímido.

La niña se llamaba Sabela.

El niño no se fijaba nada en ella y la niña se hartó y, un día, cogió

su bolso y empezó a decir:

-Niño malo, niño malo, niño malo.

Y siguió:

-Oye, me gustas mucho y no voy a permitir que ni me escuches ni

nada.

El niño, contento por lo que le había dicho, le dijo que había hecho

que no la veía ni la escuchaba para que fueran felices para siempre.

Page 52: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

BRUNO, FACUNDO, JOSEFINA Y

CATERINA Por: Natalia Cornide Alonso

Había una vez unos amigos que se llamaban Bruno, Facundo y Josefina. Bruno era el novio de Josefina y ESTABAN PREPARANDO LAS COSAS PARA SU BODA. Facundo estaba triste porque no tenía novia. Un día fueron al parque los tres juntos y se encontraron un perrito que estaba solo por allí, pero que llevaba un collar al cuello. Del collar, colgaba una plaquita dorada que ponía “MATÍAS”. Facundo cogió a Matías y lo acarició.. DESPUÉS DE PASAR LA TARDE EN EL PARQUE, VOLVIERON A CASA. FACUNDO PUSO AL LADO DE SU CAMA UNA CESTITA con UNA MANTITA ROSADA SOBRE ELLA. MATÍAS FUE CORRIENDO Y SE ECHÓ A DORMIR EN ELLA. Facundo no iba a ser menos, así que se echó a dormir también. Al día siguiente, Facundo se despertó y salió a colgar carteles que decían:

Page 53: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

“He encontrado un perrito marrón en el parque. Me llamo Facundo y si es de alguien este perro, por

favor llamen al 9815555555 o al 6666666666.Gracias.”

AL CABO DE DOS HORAS, SONÓ EL TELÉFONO DE CASA: -HOLA, HE LEÍDO SU CARTEL Y COMO HE VISTO LA FOTO DE MI PERRO, BUENO...LO LLAMABA PARA RECOGERLO... -Ah, sí, hola... Así que Mati es tuyo... bien, pues pásate por mi casa y te lo devuelvo, ¿vale? POCO TIEMPO DESPUÉS, LA CHICA LLEGÓ A CASA DE FACUNDO Y LLAMÓ A LA PUERTA: -TOC TOC. -HOLA HOLA , TÚ ERES LA DUEÑA DE MATI, ¿NO? -SÍ, SOY YO, CATERINA. -HOLA, CATERINA. PASA, PASA. -VALE. FACUNDO Y CATERINA SE SENTARON EL SOFÁ AZUL DEL SALÓN. -¡¡MATÍAS!!-DIJO FACUNDO EL PERRO VINO CORRIENDO Y SALTÓ ENCIMA DE CATERINA. EMPEZÓ A LAMERLA Y LAMERLA. -BUENO, SE NOTA QUE EL PERRO ES TUYO. -SÍ, ¿VERDAD?-DIJO CATERINA SE MIRARON Y SE DIERON CUENTA DE QUE SE GUSTABAN. ALGÚN TIEMPO DESPUÉS,

Page 54: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

CATERINA Y FACUNDO ESTABAN TAN LOCAMENTE ENAMORADOS QUE SE QUISIERON CASAR, IGUAL QUE BRUNO Y JOSEFINA. Al final, se casaron los cuatro juntos y se fueron todos de viaje al mismo sitio.

CUENTO DE CARNAVAL Por: Elena Ramil Mejuto.

Había una vez un niño que se llamaba Carlos y al que le

encantaba el carnaval. Ese año se iba a disfrazar de Spiderman,

como su mejor amigo, Pablo.

Llegó el día y Carlos fue disfrazado a una fiesta que había en el

barrio. Allí estaba su amigo Pablo disfrazado, pero no de

Spiderman. Y cuando Carlos lo vio se enfadó mucho porque habían

quedado en ir iguales. Carlos se fue a casa muy triste, y llamó a

Pablo muy disgustado:

-Pablo, me has fallado.

Y este contestó:

-¿Qué dices? Aún estoy en casa, no he salido porque mi hermana no

está preparada, pero mi madre dice que vaya saliendo yo.

Page 55: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

-¡Pero si yo te he visto en la fiesta, disfrazado de pirata!

-Sería mi hermano gemelo.

-¿Tienes un hermano gemelo?

-Sí, ¿no lo sabías?

-Pues la verdad es que no.

-Perdón por no decírtelo.

-No pasa nada...

-Ahora voy, ¿vale?

-Sí, claro. Te espero.

CAMP ROCK “CHORRADAS” Por: Elena Ramil Mejuto.

Érase una vez una niña llamada Pichi, que quería ir a un

campamento de payasos y quería ser profesional en hacer

chorradas:

nariz roja, echar agua de una flor, hacer malabarismos y pintarse la

cara de color blanco, en fin, un payaso.

Su madre no la dejaba, y entonces, intentó ganar un premio para

ir a una escuela de payasos.

La verdad, aunque no os lo creáis es ¡GANÓ!

La madre le dijo:

Page 56: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

-Te dejaré ir sólo porque sale gratis... Si cuando hayas vuelto, no

sabes hacer nada, estarás castigada.

-Vale, te aseguro que cuando venga sabré más que el tío Jorge, que

es el mayor payaso de la familia -le respondió Pichi.

-Vale, espero que no me decepciones-le dijo la madre, con muy

mala cara.

Ya llegó la hora de irse al campamento:

La niña estaba ilusionada, ya que, al parecer iba a cumplir el

mayor sueño de su vida.

Page 57: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Al llegar, la niña se quedó... alucinada, flipando, paralizada y gritó

así: -¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah¡

Después, ya de noche, pensó que no lo estaba pasando como

pensaba, pero ahora no le podía decir a su madre que se quería ir.

Entonces fingió que estaba mala para irse a su casa.

Cuando llamaron a su casa, la madre sospechó que era todo un

engaño de su hija, así que, cuando volvió a casa, la castigó y la niña

se enfadó con ella.

Después, arrepentida, se disculpó ante su madre y esta le

perdonó.

LAS CLASES MÁGICAS Por: Carolina Novo Castro. Érase una vez una niña llamada Lorena Kairu Kuldo (¿cómo os

habéis quedado con sus apellidos?). La niña no era un

extraterrestre, aunque, de eso ya hablaremos más adelante... El

asunto es que la niña es de Urazurrutia. ¿Y dónde queda eso?, os

preguntaréis. Pues es un pueblo del País Vasco.

Lorena es muy buena estudiante y le gusta mucho “Conocimiento

del medio”, su hobby es bailar pero, por desgracia, no puede

demostrarlo. Su hermana pequeña se llama Luciana.

Page 58: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Lorena va a unas clases de magia que da su padre, Lujosqui. Su

madre no da clases, porque es un extraterrestre (eso es a lo que me

refería antes). En las clases de magia, aprende conjuros, trucos y,

por si fuera poco, hechizos para matar a brujas.

Los padres tuvieron un pequeño problema al casarse, ya que el

padre, al hacer trucos de magia, casi deja a la madre sin cabeza con

un conjuro fallido. Pero eso es lo de menos, porque, al ser

extraterreste, si su madre perdía la cabeza, al momento le salía

otra.

Su hermana Luciana no sabía casi nada de su familia y, en el cole,

si la profe le preguntaba algo sobre ella, sin querer, no contaba la

verdad y, la profesora, aunque sabía que las cosas que ella contaba

no eran así, le permitía explicarse porque se ponía en su lugar...

Luciana era muy agradable, pero Lorena estaba un poco harta de

ella, ya que siempre se estaba metiendo en sus cosas, aunque, en

el fondo, se querían mucho, ya que eran hermanas y siempre

estaban juntas.

Su madre era una extraterrestre muy moderna que se intentaba

esconder, pero su color rosa fucsia la delataba. Os preguntaréis que

hacía en su vida diaria... ¿Sí o no? Pues era ama de casa, hacía

trabajos manuales y lo que más le gustaba de todo: pintar con los

dedos. La madre se llamaba Junquitosdealhelí. Sí, ya lo sé; es un

nombre muy raro. Lorena siempre tenía que lavarse las manos

antes de darle un beso a su madre porque era alérgica a los

humanos, aunque sólo un poco.

Page 59: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Lorena iba a las clases de magia, como os había contado antes,

pero no prestaba mucha atención porque a ella le gustaba bailar.

Entonces, cuando quería hacer un truco o el padre se lo mandaba,

le salía mal. Si decía “Cocina este pollo”, se le dormía el cerdo y

Lujosqui se enfadaba mucho.

Una vez, Lorena se fue al parque a jugar, pero una amiga se

enfadó con ella y las demás la dejaron sola. Ella quería volver a

casa, pero había olvidado el camino, así que intentó hacer magia y

le salió mal. Intentó buscar una solución y se le ocurrió llamar a su

padre, que le dijo que ya se lo había advertido. Lorena se sintió mal

y por fin, pudo regresar, acompañada de su padre. Al llegar, su

madre, que aunque era extraterrestre, era muy sensata, le dijo al

padre que eso de reñirle a la niña, después de que las amigas la

hubiesen dejado sola, no estaba bien.

Y aquí va a terminar este cuento, protagonizado por la madre

llamada Junquitosdealhelí, el padre, que se llamaba Lujosqui, la

hermana pequeña, Luciana y…ella, que es la verdadera protagonista

y se llama Lorena.

POEMA: todos contentos

Page 60: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

Estou no ceo ,Estou no ceo ,Estou no ceo ,Estou no ceo , gústame cantargústame cantargústame cantargústame cantar pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío... e así,alegrar,e así,alegrar,e así,alegrar,e así,alegrar, as caras das persoas ,as caras das persoas ,as caras das persoas ,as caras das persoas , que contentas están. que contentas están. que contentas están. que contentas están. Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta , todo melloraraátodo melloraraátodo melloraraátodo melloraraá para estar contentopara estar contentopara estar contentopara estar contento só tes que cantar.só tes que cantar.só tes que cantar.só tes que cantar. Se non te gusta cantaSe non te gusta cantaSe non te gusta cantaSe non te gusta cantar,r,r,r, terás que bailar.terás que bailar.terás que bailar.terás que bailar.

Por: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil Mejuto

ADIOS AMIGOS

Page 61: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

¡¡¡¡Hasta la próxima!!!!

Page 62: Nº 3 da revista "¡Toma nota!"

A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso traballo.traballo.traballo.traballo.