LETRAS GALEGAS 2016MANUEL MARÍA

A casa natal do poeta, esa casa nomeada como “de Hortas” é un espazo simbólico, un espazo íntimo.

As súas estancias, salas, cuartos, proporcionan os marcos dun ensoño intermináble que só a poesía podería realizar.

A casa é o centro da experiencia textual e condiciona ó autor do discurso poético.-As marcas humanas son por iso tan importantes: a infancia, as relacións familiares, a nai como figura omnipresente...O mundo aparece reconstruido desde a casa:

CASA

Corpo do poeta

Nai

Voces do pasado Tribo

Espacio íntimo

Vellos poemas

Lume da lareira

Patrimonio

Non hai no mundo ser tan desolado,Non hai no mundo ser tan desolado,criatura máis ferida e pesarosa:criatura máis ferida e pesarosa:compañeiro da rosa ruborosa compañeiro da rosa ruborosa e solidario irmao do desgraciado.e solidario irmao do desgraciado.

Eu nacín nunha casa moi fermosaEu nacín nunha casa moi fermosaE, nela, deixei o meu pasadoE, nela, deixei o meu pasadoo tempo da nenez, o soño ousadoo tempo da nenez, o soño ousadoe a miña adolescencia tormentosa.e a miña adolescencia tormentosa.

A claridade volvéuseme foscorA claridade volvéuseme foscormalia vivir en min o grande encantomalia vivir en min o grande encantoda casa patrucial que quero tanto.da casa patrucial que quero tanto.

Eu son, amiga, feliz co teu amor Eu son, amiga, feliz co teu amor e co gozo sinxelo deste cantoe co gozo sinxelo deste cantoque purifica e sublima a miña dor.que purifica e sublima a miña dor.

A casa e o seu contorno amurallado,A casa e o seu contorno amurallado,erguidos con paciencia e sentidiño,erguidos con paciencia e sentidiño,eran un mundo antiguo e pequeniñoeran un mundo antiguo e pequeniñoe un feliz universo desexado...e un feliz universo desexado...

A casa e o seu contorno ben cercado,A casa e o seu contorno ben cercado,no que a vida corría de mansiño,no que a vida corría de mansiño,tiña a quentura tépeda dun niñotiña a quentura tépeda dun niñoe as ríxidas fronteiras dun estado.e as ríxidas fronteiras dun estado.

A casa: matria, patria, fundamentoA casa: matria, patria, fundamentodo desacougante drama do existir,do desacougante drama do existir,alegre ás veces e outras tristurento.alegre ás veces e outras tristurento.

A casa é para nacer, para vivir.A casa é para nacer, para vivir.E deixarlle en herdo o último alentoE deixarlle en herdo o último alentocando, á forza, teñamos que partir.cando, á forza, teñamos que partir.

A horta foi xardín ledo, moi fermoso, e limitaba coas nubes e con aira. Nun recanto medraba unha abelaira e noutro, un cedro xigante e poderoso.

Nós lembramos aquel edén umbroso: a claudeira, a cerdeira e a mazaira nas que a brisa -música lizgaira- arrincaba un son ledo e señardoso.

Naquel edén, á sombra do loureiro, rebentaban os nosos ensoñares con mainos cintilares de luceiro.

Alí non sentía coitas nin pesares: eu era o universo, o mundo enteiro ateigado de luz e de cantares...!

Vén familia de fame ou de que vén?Fame de amor, de fe, de claridade,de beleza total, de eternidade.Fame daquel que tivo e xa non ten.

Non quero misericordia de ninguén:amar por compaixón é caridade.Un prefire pasar necesidade que renunciar a ser home de ben.

A familia é o desexo do perfeitoonde queremos gozar lar e abrigo,seguranza, compaña, amor e teito.

Mais a familia tamén é ese amigo

que, xenerosamente, está contigosen ollar intereses nin proveito.

Cando Saleta entrou por vez primeiraCando Saleta entrou por vez primeirana casa petrucial dos vellos Hortasna casa petrucial dos vellos Hortasabríronse, por si, todas as portasabríronse, por si, todas as portase emocionáronse o cedro e a nogueira.e emocionáronse o cedro e a nogueira.

E, con Saleta, chegou a primaveira E, con Saleta, chegou a primaveira e deulle nova vida ás seivas mortas e deulle nova vida ás seivas mortas que rebentaron, pasmadas e absortas,que rebentaron, pasmadas e absortas,enchendo de luz e neve a horta enteira.enchendo de luz e neve a horta enteira.

E toda a casa sorriu agradecida.E toda a casa sorriu agradecida.Semellaba unha flor a súa sorrisa:Semellaba unha flor a súa sorrisa:a rosa máis ruborosa e acendida.a rosa máis ruborosa e acendida.

Saleta, silenciosa e conmovida,Saleta, silenciosa e conmovida,sentiu no corazón a mao da brisasentiu no corazón a mao da brisae como entraba a casa na súa vida.e como entraba a casa na súa vida.

AUTORES:

Bruno Blanco CalMartín Couce PregoVíctor M.Cuiña AndradeSofía Curbeira VillarSara Dopico CarreraAna Fachal FreijomilOlga Fernández AbadRicardo Folla BretónRoberto Folla Bretón

Aarón Infante RodríguezLucía Lamas GallegoPablo Ortega SilvarMauro Piñeiro BarroCarlos Rodríguez EspillaAntón Salido CarballoClaudia Sánchez RialAlejandro Silva DíazNicolás Vázquez Pena