LEONARDO DA VINCI

Nado en Anchiano Toscana, preto de Vinci o 15 de Abril de 1452 e faleceu

en Amboise o 2 de Maio de 1519.

Leonardo estudou co célebre pintor Florentino Andrea de Verrochio. Os seus primeiros traballos de importancia foron creados en Milán o servizo do duque Ludovico Sforza. Traballou a continuacion en Roma, Boloña e Venecia, e pasou os ultimos anos da sua vida en Francia, por invitacion do rei Francisco I.

En 1457, cando Leonardo tiña cinco anos, a súa nai casou con Antonio di Piero Buti del Vacca da Vinci, un campesiño da localidade, co que tivo cinco fillos. Foi acollido entón na casa da familia do seu pai no pobo de Vinci. Entre tanto, o pai casouse cunha moza de dezaseis anos provinte dunha familia rica de Florencia, Albiera degli Amadori. Esta, ao non ter fillos, envorcou o seu afecto en Leonardo, pero morreu sendo moi nova debido a complicacións de parto, en 1464.

O mozo Leonardo era un amante da natureza, o cal observaba con gran curiosidade e interesábase por todo. Debuxaba caricaturas e practicaba a escritura especular en dialecto toscano.

Foi así como a partir de 1469, Leonardo entrou como aprendiz a un dos talleres de arte máis prestixiosos baixo o maxisterio de Andrea del Verrocchio, a quen debe parte da súa excelente formación multidisciplinaria, na que se aproxima a outros artistas como Sandro Botticelli, Perugino e Domenico Ghirlandaio.

En 1481 o mosteiro de San Donato encargoulle a Adoración dos magos, pero Leonardo nunca acabou este cadro, problamente de cepcionado ou humillado por non seo elixido polo papa Sisto IV para decorar a capela Sistina do Vaticano, en Roma, onde había unha forte competencia entre varios pintores como Miguel anxo. O neoplatonismo, que naquel tempo estaba de moda en Florencia, publicou desempeñar tamén un importante papel na decisión da súa marcha a unha cidade máis aberta, académica e pragmática como Milán.

En 1490 participou nunha especie de congreso de arquitectos e enxeñeiros, reunidos para debater algúns aspectos do acabado da cúpula da catedral de Milán. Ali coñeceu a un enxeñeiro de renome, Francesco di Giorgio Martini, que lle recomendou ir a Parma a consultar con Giovanni Antonio Amadeo e Luca Fancelli, para aclarar determinados aspectos da construcion da catedral.

En marzo de 1499, Leonardo traballou como arquitecto e enxeñeiro militar para os venecianos que querían construír proteccións na súa cidade. Por este motivo, elaborou sistemas para defender a cidade dun posible ataque naval dos turcos e, entre as súas propostas, destaca a invención dun tipo de escafandra submarina cun casco rudimentario. Os turcos non atacaron e o invento nunca foi utilizado. A finais de abril, volveu a Florencia e alí, logo de facer un estudo sobre os cursos de auga no Friul.

A miúdo, consultábase a Leonardo como experto, como, por exemplo, para estudar a estabilidade do campanario da basilica de San Miniato al Monte e no momento da elección do emprazamento do David de Miguel Anxo, sobre o que a súa opinión se opuña á deste. Foi neste período cando presentou á cidade de Florencia o seu proxecto de desviación do río Arno, destinado, por unha banda, a crear unha vía navegable capaz de conectar a Florencia co mar e, por outra, a permitir o control das terribles inundacións. Este período foi importante para a formación científica de Leonardo.

En 1504, volveu traballar en Milán, que, naquela época, se atopba baixo o control de Maximiliano Sforza grazas ao apoio dos mercenarios suízos. Moitos dos alumnos e os interesados na pintura coñeceron ou traballaron con Leonardo en Milán; entre eles, cabe destacar a Bernardino Luini, Giovanni Antonio Boltraffio e Marco d'Oggiono. O seu pai morreu o 9 de xullo e Leonardo foi apartado da herdanza debido á súa ilexitimidade; así e todo, máis tarde o seu tío faría del o seu herdeiro universal.

En setembro de 1515, o novo rei de Francia, Francisco I, reconquistou Milán tras vencer na batalla de Marignano. En novembro do mesmo ano, Leonardo deseñou un novo proxecto sobre a disposición do barrio de Médici en Florencia. O 19 de decembro, estivo presente na reunión entre Francisco I e o papa León X que se celebrou en Bolonia. Francisco I encargoulle a Leonardo un león mecánico que puidese andar e co detalle de que o peito se abrise para mostrar unha flor de lis. Non se sabe para que ocasión foi concibido este león, pero pode ter relación coa chegada do rei a Lión, ou coas conversacións de paz entre o rei e o papa

Nesa época, a corte estaba instalada no castelo de Saint-Germain-en-Laye, onde, o 31 de marzo, a raíña Claudia de Francia deu a luz a Enrique; e o diario de Francisco I non indica ningunha viaxe do rei ata o mes de xullo.

En 1466, cando Leonardo comezou a súa aprendizaxe con Andrea del Verrocchio, morreu o gran escultor Donatello, á súa vez mestre de Verrocchio. O pintor Paolo Uccello que experimentara coa perspectiva e influíu no desenvolvemento da pintura das paisaxes xa era moi vello, e os pintores Piero della Francesca e Fra Filippo Lippi, o escultor Luca della Robbia e o arquitecto e escritor Leon Battista Alberti tiñan uns 60 anos. Os artistas máis famosos da xeración seguinte foron Andrea del Verrocchio, Antonio Pollaiuolo e o escultor Mino da Fiesole.

Gian Giacomo Caprotti da Oreno, chamado il Salaino o diabliño ou Salai, foi descrito por Giorgio Vasari como un simpático e belo xovenciño de cabelos finos e ensortixados, que encantaba a Leonardo. Salai entrou ao servizo de Leonardo en 1490 á idade de 10 anos. A súa relación non foi fácil. Un ano máis tarde, Leonardo fixo unha lista das faltas do mozo, e cualificouno de ladrón, mentireiro, obstinado e de glotón. O pequeno diaño» roubara diñeiro e obxectos de valor en polo menos cinco ocasións, e dilapidara unha fortuna en roupa, chegando a comprar vinte e cinco pares de zapatos. Con todo, as anotacións de Leonardo dos primeiros anos da súa relación co mozo conteñen numerosas imaxes do adolescente. Salai foi o seu servente e asistente oficial, durante os trinta anos seguintes.

Leonardo da Vinci tivo moitos amigos que gozaron recoñecemento nos seus respectivos campos ou tiveron unha influencia importante na súa época. Por exemplo, o matemático Luca Pacioli, co que colaborou nun libro, Cesar Borgia, a cuxo servizo pasou dous anos, Lorenzo de Médici ou o médico Marcantonio della Torre. Coñeceu a Nicolás Maquiavelo, con quen tivo unha estreita amizade, e ao seu rival Miguel Anxo. Entre as súas amizades tamén se atopaban Franchino Gaffurio e Isabel d'Este. Leonardo non pareceu ter relacións estreitas con ningunha muller, salvo Isabel, de quen fixo un retrato no transcurso dunha viaxe que o levou a Mantua, retrato que parece ser a base para un cadro, hoxe perdido. Foi tamén amigo do arquitecto Jacopo Andrea da Ferrara ata o seu asasinato.

A pesar da relativa toma de conciencia e a admiración que Leonardo espertou como científico e inventor nos últimos anos, a súa fama descansou sobre as súas creacións como pintor de varias obras, autentificadas ou que se lle atribúen, e que foron consideradas como grandes obras mestras do patrimonio universal.

O primeiro traballo de Leonardo que se coñece é unha parte do Bautismo de Cristo de Verrocchio e os seus alumnos. Outra pintura que parece datar deste período, é A Anunciación. Un deles é pequeno, 59 centímetros de longo e 14 centímetros de alto. Trátase dun predela para ir na base dunha gran composición, neste caso un cadro de Lorenzo di Credi do cal separouse. O outro é un traballo moito máis grande, 217 centímetros de longo. Nestas dúas Anunciaciones, Leonardo representou á Virxe María sentada ou de xeonllos á dereita da imaxe, e un anxo de perfil que se achega a ela desde a esquerda. Gran parte do traballo é realizado no movemento da roupa e as ás do anxo.

Na década de 1480, Leonardo recibiu dous grandes encargos e comezou a traballar para outra obra que foi igualmente de gran importancia en termos de composición. Desgraciadamente, duas das obras nunca foron terminadas, e a terceira foi sometida a un proceso de negociación para a finalización e o pago. Un destes cadros foi o de San Xerónimo. Liana Bortolon, asocia este cadro a un período difícil da vida de Leonardo, os signos da melancolía pódense ler no seu diario: Pensaba que aprendía a vivir, aprendía só a morrer.

Entre 1503 e 1506 traballa nun pequeno retrato, A Gioconda, probablemente o cadro máis famoso da pintura occidental. A obra representa a Lisa Gherardini, esposa de Francesco del Giocondo. Foi un cadro moi querido por Leonardo e que tivo con el ata a súa morte. O estado de conservación destacable e o feito de que non haxa ningún signo visible de reparacións, sobrecapa ou repintes é un feito moi raro nunha pintura desta época.

No ha llegado a nuestros días ninguna de sus esculturas. El proyecto escultórico de Leonardo del que más se sabe es el de una estatua ecuestre que representara a Francisco Sforza, padre de Ludovico el Moro. Sobrepasaba en tamaño las otras dos estatuas ecuestres de bronce del Renacimiento: Gattamelata de Donatello en Padua y Bartolomeo Colleoni de Verrocchio en Venecia. Leonardo ejecutó en arcilla el modelo, conocido como el Gran Caballo.

El método científico de Leonardo se basaba fundamentalmente en la observación, «la ciencia fue el capitán, la práctica fue el soldado».23 Sus investigaciones científicas no se refieren exclusivamente más que a lo que ha estado acompañado de la práctica.11 Leonardo intentó comprender los fenómenos describiéndolos e ilustrándolos con mucho detalle, no insistiendo demasiado en las explicaciones teóricas. Sus estudios sobre el vuelo de los pájaros o el movimiento del agua son sin duda muy destacables. Como le faltaba formación básica en latín y en matemáticas, los investigadores contemporáneos ignoraron al sabio Leonardo; sin embargo, su sorprendente autodidactismo lo llevó a aprender latín solo.

La formación inicial de Leonardo sobre anatomía humana comenzó mientras aprendía con Andrea del Verrocchio, quien insistía en que todos sus alumnos tuvieran conocimientos de anatomía.Nota 14 Como artista, pronto fue un maestro de la anatomía topográfica, realizando numerosos estudios sobre músculos, tendones y otras características anatómicas visibles.

Sus cuadernos presentan un gran número de inventos a la vez prácticos y realistas, destacando las bombas hidráulicas, mecanismos de manivela como la máquina para mecanizar tornillos, aletas para obuses de mortero, un cañón a vapor, 69 el submarino, varios autómatas, el carro de combate, el automóvil, flotadores para caminar sobre el agua, la concentración de energía solar, la calculadora, la escafandra con casco, el casco doble para barcos y los rodamientos de bolas. En cuanto a la bicicleta, su paternidad no está clara.

Feito por :Diego Quinteiro Vaamonde.Adrian Tojo Mella.

A información e buscada da Wikipedia.As imaxenes do google.Grazas a internet.