Fado

Francisco Souto

Formas de citación recomendadas

1 | Por referencia a esta publicación electrónica*Souto, FranciSco (2011 [1998]). Fado. Santiago de compostela: a.c.

amaía, colección Letras de cal. reedición en poesiagalega.org. Arquivo

de poéticas contemporáneas na cultura.<http://www.poesiagalega.org/arquivo/ficha/f/384>.

2 | Por referencia á publicación orixinal

Souto, FranciSco (1998). Fado. Santiago de compostela: a.c. amaía,colección Letras de cal.

© O copyright dos documentos publicados en poesiagalega.org pertence aos seus autores e/ou

editores orixinais.

* Edición dispoñíbel desde o 15 de febreiro de 2011 a partir dalgunha das tres vías seguintes:

1) arquivo facilitado polo autor/a ou editor/a, 2) documento existente en repositorios institucio-

nais de acceso público, 3) copia dixitalizada polo equipo de poesiagalega.org coas autorizacións

pertinentes cando así o demanda a lexislación sobre dereitos de autor. En relación coa primeira

alternativa, podería haber diferenzas, xurdidas xa durante o proceso de edición orixinal, entre

este texto en pdf e o realmente publicado no seu día. O GAAP e o equipo do proxecto agradecen

a colaboración de autores e editores.

Francisco Souto

Fado

FadoFrancisco Souto

Fado Francisco Souto

Letras de Cal

Ilustración: Álex Calvo

Edita:A. C. Amaía

Apdo. 142, CompostelaGaliza, abril 1998

Imprime:Litosprint, S.L. - Pontevedra

ISBN: 84-922620-4-4D. L.: PO 108/98

©

baleirar os pulmónsna explosión do versoúnica definición que eu podo aceptar

[como metáfora(Chus Pato)

Un fracaso político deve ser remitido non á forza do adversário senón sempre às feblezas do noso próprio proxecto

(Alain Badiou)

Quando o olho brilhou entendiquando criei asas voei

(Chico César)

Teoría das xeracións poéticas (2)Matar o pai. Esnaquizalo e enterralo con cal vivo, para que a única lembranza que nos deixe sexan os versos que nos unxiron.

(Rafa Villar)

9

pátria

pedra de canteiromedra no camiño

10

Carnota

para Marta, Alfredo e Aldán

O areal ve-se desde o montedesde o céudesde os ollos que non mirandesde a area

que reverdece acougo de paxaros

11

“Muchacha en la ventana”

por algun Dalí

A riadevorava os fillos do solporo mar inútilrozava apenas os pés da tarde

Na xanelaChus Patodebuxava con salo abalo da maré

12

Se Ana Mendieta

Abrirei un oco na terrado tamaño exacto do meu alento

Da promíscua florestaao leite do riopropagarei o rito deste incéndioluz nefasta

Eu sono galo degoladoque esmorece nos teus peitosSon o barro calcinadoA cicatriz e a pólvora

AbrireiAbrirei na terraun oco do tamaño exactodo meu verso

13

Orvalla Galiza

A chuvaNamorada dos teus ollos

14

desde Emma

eñoo priviléxio do teu coloentre os dedos

A pel mornaA dozura velada do sangue

Ascendocon tremoras curvas do desexoe no cumenon seisepremero pulso definitivo da morte

15

Samba

cadê Vicente Mohedano

Soñarcadê você

Sentir as horascadê você

Unha casa no mundocadê você

Todo e nadacadê você

A madrugadacadê você

A vida largacadê você

16

u vin fuxir o solentre os peitos da amadaUn

Beber a laranxa amarga do desexo

17

Fuga

en Laura Quintillán

As mapoulas orfas na seara das mansO paxaro da partida oculto nos ollos

Habitona guitarra tristetristedos teus abrazos

18

como Antón e Xavier

esturo os licores do teu corpoconforme antigas receitasgardadas no alzadeiro proibido

Verto alcole salgados zumes mestosno vaso alto do noso orgullo

Devoro-te gulosoApuras-me ditosoIncito-nos ao verso

19

a Estevo Creus

eitao cristal escuro da túa vozna caracola ávida dos ouvidoscomo a fonte dos ollosvertena lentura das tardeso areal

Vene goza-me todoaté o desexo proclamara altura viva das marésna fin da terra

Ven comigoentra nas laranxas do abismosomos peixes do delirio

20

con Madredeus, sempre

Mar

Sempre a voz do marSempre o xílgaro inaudito nos teus peitosA lentura do van cada nove ondas

E no gume das horas sempreE nas coitelas do solporA voz sempre do mar

Sempre

O Mar

21

Furtivos

xunta Mesura

A percebeira é unha illaA illa ten nome de peixe esquivoE os homes van

A lanchiña que os leva é de pau de laranxoa lua é unha laranxa apodrecidaa lua debuxa cadaleitos nas furnasde entre os mortos nascen percebes

Os ollos vagos non venson as mans acoiteladas as que cachean os tetosa rapa áxil

E logo a lonxaE a viaxe á Coruña ou MadridE o prato na mesaE o sal na boca

Ese sabor a sal na bocacomo se a morte viñese cada nove ondas

22

Havanera

entre Álex e Nela

Contruirei un mar de palavrasarredor do céu do teu corpoilla clara

Descubrirei nas furnasos galeóns feridos das badiasas gavetas afundidas dos tesourosos guacamaios da conquistaos arcabucesas iguanas

En canto o sol descecoa tristura dos milénios sobre as laxescinguirei de naus as tuas praias

23

u vin fuxir o solentre os peitos da amadaDous

Ouh! amar-se por internet

24

guitarra triste no lentor da tardeo frio dos espellos sen a tua imaxeo areal deserto

e no canto inútil das fontese na voz escura das águaso siléncio

Todoestremeceas laranxeiras do meu sexo

25

a Pili Estévez

odoacontecena palma da miña man

A inocéncia brutal da pedraO cristal rotoA intempérie

A barricada acesa da pátria

26

desde Joseba Sarrionandia— Galeuzca 1995 —

abitono exíliona porta de atrásde min mesmo

27

onda Fran Alonso

s nosos pasosteñen o arrecendo cruel das idades

Bebemos o teixo do holocaustoSangramos na traizón irmandiñapaseados milicianos da igualdaderesistimosguerrilla esfameada a resistirfusil sen alento

Abrilsó palavraLaranxa amargaque sempre perdemos

28

... o invernoera un home groso conducindo un trailerde vinte tons cargado de amosal...

(Ramón Caride Ogando)

screvíamosunha e outra vezno areal desertoa secuéncia inédita da pátria

pea con tilteerreia

Tirávamos a pedrae agachávamos a manensangrentada sempre da inocéncia

Construíamosde amor e aciñeirasas naus da vitória

Na fuxida a nau nunca tiña leme

29

Topografia

Temosna altura das nosas mansbrancaso rexo teixo do holocausto

A sul do noso vanesfameadosaniñan os galos degolados da derrota

30

con Igor Lugris

alarei agoracomo se se me fose a vidacomo falo sempreporque para dizer fumeé preferível ficar calado

E digo terrae case ulo o humus do soutoa pegada afundidao crepitar obscenoinvoluntáriodo paso

E digo illae un lagarto verdeescorre-me entre as pernase asi vou nomeando as cousas todascomo un deus crível

E entón no sétimo dia digo homee a palavra atora-see digoe non digoe cando vou dizeras balas que me han matarfechan-me a boca

31

e porénsigo a dizer a cada mais altoe xa ulo a pólvora do disparoa suor de quen acariña o gatilloe caio no chane non digo xa mais nadaque chegoue non chegoua fin

E vósque escoitadese contemplades o crimeerguede a voze cantadedenunciadea miña morte

32

Tanguia tangos

con Manolo Souto

Houbo un tempo de guitarrasen que as ruas e os soñosnos pertencian

33

en Olga Novo

u vin fuxir o solentre os peitos da amadaTres

Construireia miña pátriaco seu pube

34

Por este froito que ningún puño pide(Rafa Villar)

sta é a pátria

Catro paredes sen telladoe unha maceira floridaonde en tempos foi a sala

35

Consciéncia

segundo Itxaro Borda

Esquecemos a rotación exacta dos cultivosEsquecemos as ervas de sandarEsquecemos os soutos e as laranxeirasEsquecemos as luas de torar a madeiraEsquecemos o ritmo íntimo das marés no esteiroEsquecemos os anzois as dornasEsquecemos as postas do peixeEsquecemos os grilos de fender o seixoEsquecemos camiños e casasEsquecemos as fontes da madrugadaEsquecemos dizerAs palavras de dizer a pátria

36

Terceiro Milénio

tras Chus Pato e Manolo

Esta é a visión

duas mulleres enloitadase un carro de argazos pola estrada do esteiro

Interesao seu esforzo na encostao cansazo

A visión é apocalípticaAs mulleres-gando carrexando a pátria

37

Pátria

con Pedro, Táti e Alfredo

Coa dor dos séculos escurosco desexo nos límites do abismoco pudor do amante no incestocoa traizón da chuva sobre as laxesco camiño inédito e co medocoa inquietude dos meus brazos visionários

Negar-te é o meu fado

38

Carta aberta ao Rafa Villare/ou Batallón Literário da Costa da Mortee/ou Arre-Sentelha!

ósque sabedes do suicídio do solna fin da tardeque é como dizer na fin do mundoque erguedes a palavrade entre os mortoscalcinadospara nomear o que é vivoe sobrevivea cada aceno

Vósirmánsasi na ruacomo na aventurae no verbo unxidoe no siléncio

Restaurade a palavraReconstruide o mundo

39

Legatum Venituri

contra O. Messiaen

Calcina-me

Faidos meus ósoso clarinete que soprea música para a fin dos tempos

Unxe-te do meu verso

Este libro rematouse de imprimir nos talleres de Litosprint

27 anos despois da victoria cubana en Playa Girón.

Francisco Souto (A Coruña, 1962)

Son autor de obra par. Recoñezo-o. E non é tanto que carza de valor para chegar a ser sen par, tanto a ironia do panorama editorial galego que condena a miña obra impar a un retardado siléncio. Has de saber, raro leitor, que antes de As árvores do incesto (Espiral Maior, 1995) há un Cain que des-espera no prelo. E antes de Fado deverias ter vivido o canto emocionado de As horas de Maria. Agora que este Fado é xa realidade certa, agardo non estar lonxe de mais cando Cain e As horas de Maria vezxan a luz.

De min dizer tan só que prefiro a aczón á adiczón. A palavra consciente ao verbo constante. O mito ao rito. A vida á literatura. A violéncia á inconsciéncia.