Download - CanZine 2012
Antonio Durán “Morris” / Fernando González “Gonzo” / Isabel Coixet / Edu Soto /Xoel López / Sandra Sánchez / Aerolíneas Federales / Germán Coppini / Anxo Pintos /...
Dirixen: Diego Giráldez e Amparo Rodríguez (Massefecto Comunicación) Iustración de portada: Paco Quintas Etsueña Publicidade: Arela. Edita: Asociación Cultural Arela. Colaboran: María Solar, Xosé
Manuel Pereiro, Javier Gutiérrez, Isabel Coixet, Ricardo de Barreiro, Javier Veiga, Manrique Fernández, Isabel Risco, Edu Soto, Sandra Sánchez, Kiko da Silva, Sergio Lagartija, Roberto Varela, Uxía, Fernando González
“Gonzo”, Carlos Ares, Pilar Comesaña, Ángel de la Cruz, Alberto e Cármen, Antonio Durán Morris, Anxo Pintos, Germán Coppini, Esmeralda L. Castro, Xoel López, Pandereteiras de Cans, Moisés Álvarez, pandere-
teiras de Cans, Keka Losada, followers de @festivaldecans (saúdo especial a Alex Rodríguez @Botx0 e Mónica Iglesias @monicalores).
Dep. Legal: VG 424-2011 [email protected] / festivaldecans.com
grella04. as curtas
05. os clips
06-07 iCans todo o ano
08. entrevista a morris
09. gonzo entrevista a gonzo
10. carmen e alberto
11. can campus, amplitude de miras
12. entrevista a isabel coixet
13. catro coloquios
14. cans voulevar
15. o guión, recordos de papel
16-17. a estrea: personal movie
18. entrevista a sandra sánchez
19. entrevista a edu soto
20. as webseries fanse un oco
21. a través dos ollos de kiko da silva
22. entrevista a xoel lópez
23. que vas pinchar, lagartija?
24-25. aerolíneas, aterran porque poden
26. todos somos cans
27. pandereteiras e pandereteiros de cans
28. entrevista a germán coppini
29. entrevista a anxo pintos
30-31. mixturadora
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
( FICCiÓN )
LVOLUTEN OSKEN
(HAZLOPORMÍ)
Dirección, montaxe e fotografía: Javi Camino
Guión: Cain Maijo
Elenco: Enrique Lojo, Stela Kaminova e Doreen
Slater
Vai de: cinco minutos de pesimismo, absurdo e
batido de fresa.
ADIVINA QUIEN
VIENE A COMER
MAÑANA
Dirección e guión: Pepe Jordana
Montaxe: Fernando Guariniello
Elenco: Chete Lera, María Castro, Jorge Bosch e
Óscar Hernández
Vai de: Unha moza volve á casa para anunciar que
vai casar cun prestixioso neurólogo. O pai, movido
polos celos e a ignorancia, confunde a neuroloxía coa
maxia negra.
SEFA SOUND
SYSTEM
Dirección, guión, montaxe, produción e fotografía:
Sabela Pernas Soto e Sol Álvarez
Elenco: Josefa Lamas Novo
Vai de: Como cada mañá, Josefa fai as súas tarefas
domésticas creando unha banda sonora orixinal da
súa propia vida.
Mr. BEAR
Dirección: Andrés Rosende
Guión: Andrés Rosende e Marin DeSoto
Elenco: Dan Daily, Geraldine Librandi, James Holloway
e Glenn Fleary
Vai de: Unha parella viaxa no seu coche para pasar a
noiteboa en familia. O coche detense de forma inespe-
rada e teñen que pedir axuda nun taller.
CONVERSA COA
MULLER MORTA
Dirección, guión e produción: Sonia Méndez
Elenco: Luis Zahera e Camila Bossa
Vai de: Luís acaba de saír do cárcere onde cumpría
condena polo asasinato da súa muller Elena, cometi-
do quince anos atrás.
O OLLÁPARO
Dirección, guión, montaxe, produción e fotografía:
Sonia e Miriam Albert Sobrino
Elenco: Antonio Mourelos, Julio Barja e FranciscoAres
Vai de: O Pai (86 anos) e O Fillo (46 anos) terán que
enfrontarse ao Olláparo, unha poderosa criatura dun
só ollo e apetito caníbal da mitoloxía galega.
SOPA OPERA
Dirección: Eva Quintas Froufe
Elenco: Will Cart, Jody Flader e Matt Farber
Vai de: Nun lugar tan pouco inspirador como unha
lavandería xorde o amor entre Cheryl e Charlie, que
vai evolucionando á par dos ciclos de lavado.
AURORA
Dirección, guión e montaxe: Manuel Macou
Elenco: Xúlio Abonjo, Mª Ángeles Prieto, Camila
Bossa, Antonio Mourelos e Abi Buceta
Vai de: Todos temos un pasado e un don. Tamén
Aurora, aínda que non sexa quen de lembralo.
ANACOS
Dirección, guión, montaxe e produción: Xacio Baño
Fotografía: Lucía C. Pan
Elenco: Mabel Rivera, Fernando Morán, Xosé Barato
Vai de: A vida dunha persoa pode ser tan simple e sin-
xela coma a súa receita de biscoito.
LA INCREIBLE
HISTORIA DE
MACARENO Y LA
PUTA MILAGROSA
Dirección: Iria Ares
Elenco: Daniel Currás, Camila Bossa, Carolina
Vázquez, Milo Taboada e Amalia Gómez
Vai de: Nada é o que parece. Nin Macareno é un des-
almado proxeneta nin a Sarita unha puta calquera.
EL BAILE MALDITO
Dirección: Rafa de los Arcos
Elenco: Igor Szpakowski e Joana Vilapuig
Vai de: Nubes negras achéganse polo horizonte... a
xente foxe aterrada das catastróficas consecuencias
do ataque so se maligno e o seu baile maldito.
DÚAS LETRAS
Dirección, montaxe e fotografía: Eloy Varela
Guión: Fina Casalderrey0
Elenco: Teresa Fraga, Fina Casalderrey, Mariano
García Claudina Casalderrey,
Vai de: As ausencias, a diglosia, a emigración, os silen-
cios... van tatuando no rostro de Áurea as cicatrices
do seu drama persoal. Mentres, a esperanza de vol-
ver ver ao seu fillo vai crebando.
( ANIMACiÓN )
O XIGANTE
Dirección: Luis Matta e Julio Vanzeler
Vai de: O Xigante é unha xanela que amosa a fantásti-
ca aventura de medrar. Simboliza o corazón de todos
os pais, homes e mulleres que a través da súa mira-
da lle revelan o mundo aos seus fillos, axudándolles a
construír o seu universo e a deixalos marchar cando
chegue o momento.
LORCHOS E
FANECAS
Dirección e guión: Lucas Ricoy Castro
Vai de: Un conto sobre o mar. Unha historia onde se
mesturan realidade, ficción e memoria para recons-
truír a vida dun mariñeiro galego a través dos ollos do
seu neto.
As curtasO Festival de Cans recibiu este ano 166 producións unha participación
sen precedentes. En total presentáronse 99 curtametraxes de ficción, 10
de animación. Aquí tedes as seleccionadas.
/Federico Pérez, guionista e actor /
Ángel de la Cruz, director, produtor e guionista/ Antón Losada, xornalista / María Mera,
actriz / Marta Piñeiro, realizadora / Yolanda Muíños, actriz / Edu Soto, actor/
xuradoDascurtas
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
A BANDA
Dirección, guión, montaxe, produción e fotografía:
José Luis González
Vai de: Gabi é unha gaivota patiamarela, especie pro-
texida, que devece por entrar no grupo de rock de
Zarpas, Buchi e Flaco, pero a cuestión ponse cada
vez máis difícil.
CODA
Dirección, produción, montaxe e posprodución: DSK
(Juan Lesta e Belén Montero)
Vai de: Retrato metafórico do entretemento visual
actual polos espazos de difusión e as redes sociais,
fronte ao cinema convencional.
EL CLUB DEL
BROMISTA
Dirección: Luis Usón
Vai de: Un vendedor a domicilio de artigos de broma,
sen moita fortuna profesional. Pero un día xurdirá
unha oportunidade que o cambiará todo.
CRIBBA,
O VAMPIRO
Dirección: Daniel Montero
Vai de: Cribba é un vampiro pulcro e presumido que
vive nun castelo nos Cárpatos. Cada noite sae a
buscar unha nova vítima que alimente a súa sede
de sangue, pero Cribba sente saudade de cando
era humano.
Os videoclips
Do pasado, do futuroMoisés Álvarez (@frenchchou)
A escolma de clips de Cans 2012 dálle a razón aos Resentidos e quítalla a Mario Vargas Llosa. Reixa & Co. foron pionei-
ros do videoclip feito en Galicia, aínda que pouco se pode atopar deles nos realizadores galegos actuais. Se veñen a conto é
por aquilo que cantaban en “Están aquí”: “Son galegos do futuro. Son galegos do pasado”. Na maioría das 20 pezas seleccio-
nadas míranse tempos pretéritos e vindeiros con nostalxia, fuxindo deste presente de tons grises. Astronautas, marcianos,
naves espaciais e experimentos científicos comparten protagonismo con traxes de época, dandismo, regresións á infancia,
estética blaxploitaton, texturas super8 e orxías evasivas. Iso si, case sempre situados nun universo deslocalizado onde o retro-
futurismo leva a palma: soñabamos con ser algo que xa non fomos.
Sobre o presente que vivimos, Vargas Llosa pensa o mesmo: calquera tempo pasado foi mellor, e para a cultura non diga-
mos. A creación actual atóao por inaprensible e banal, e non é quen de recoñecer que, moitas veces, máis e máis. Que cada
grupo teña o seu clip dirixido por un Domínguez, unha Vázquez, un Díaz, un Martínez ou un Diéguez, non é síntoma de doenza,
senón de boa saúde. O bo, se abundante, mil veces bo.
/Francelina Marino, rosquilleira/
Manuel Giráldez, construtor /
José Quintas , matachín/
Rosa Rodríguez, traballa no campo/
Flora Soliño, transportista/
xuradoDosveciños
xuradoDosclips
/Isabel Risco, actriz/ Iago Martínez, xornalista/ Santi
Romay, actor / Germán Coppini, músico
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
DIEGO GIRÁLDEZ (@DIEGOGIRALDEZ)
En novembro de 2011 a CNN informou -con bo criterio-
da celebración en Cans da reunión dos ministros de finanzas
e xefes de estado dos países que conforman o G-20. A
parroquia convertiuse na capital internacional dunha das
xuntanzas máis trascendentais da historia económica con-
temporánea. Os líderes durmiron no Hotel Internacional e
comeron no Lar de Maximina; saciaron as horas mortas
mirando asombrados como os de Cans traballaban nas lei-
ras. Non asumían tanta entrega.
O cónclave internacional celebrouse no cuberto de
Chelo, foi alí, antes de entrar nunha das reunións, cando
Obama lle deixou caer a Constante que a situación era com-
plexa. Voaron os camaróns na de Fortes. Alí mesmo, na
mesa de fóra, din que Cristina Fernández de Kirchner ben-
deciu o licor café prometendo a súa nacionalización.
Todo aconteceu aun ritmo trepidante. Todo era merca-
do, negocio, cifras. Cando o traductor simultáneo de Arabia
Saudita lle trasladou a Pepe Puíme a intención que o líder
árabe tiña de comprarlle o chimpín que o recollía puntual
polas mañás, Pepe díxolle que non, que el non estaba para
“politiqueos”. “Ti tradúcelle que apure... ”, crebou.
Carla Bruni, que viu de visita, non saiu da casa de Mucha.
Falaban na cociña. Mucha deixoulle un mandilón e, mentres
Sarko falaba de recesión na xuntanza, Bruni fartábase a
comer castañas cocidas. Mucha é unha muller xenerosa,
non entende de austeridade.
Os croupieres mundiais enriqueceron a parroquia
durante unhas horas pero non amañaron o mundo, dema-
siado Ballantines no Escola Vella. Se eles teñen resaca, resa-
ca internacional. Cans foi o único lugar do universo que
sacou proveito económico da xuntanza. A aldea foi a capital
do G-20. E cando todo rematou, cada un ao seu. Os veciños
calan moitas cousas que saben porque son honrados.
Agora ben, coméntase que a fusión coxuntural titulada
“Merkozy” fraguouse entre as sabas europeizadas do Motel
Acapulco. Seica se interviñeron.
E a que montaron os de Cans... nove anos levo seguín-
dolles a pista desde a radio ou desde a tele, e pasando
por alí nalgunha que outra edición, e o que era un simpá-
tico e ocorrente festival de curtas cheo dun agroglamour
que se vendeu por curioso e orixinal aos xornais, teles e
radios de toda España, foise convertendo nun festival de
calidade innegable que ano tras ano acerta plenamente
no que escolle para ofrecer e que, sen dúbida, é unha das
citas con máis resposta do público. Chegan á novena edi-
ción con record de producións recibidas que aumentaron
en máis dun 30% e que sitúan ao festival como un dos
puntos de referencia de exhibición para os curtametraxis-
tas galegos. Cans é único por que ¿hai outro lugar no
mundo onde ver a Coque Malla improvisando nun galiñei-
ro con Ivan Ferreiro? ¿Ou onde pasear sobre un paseo
da fama coa pegada en cemento das “poutas” de Luis
Tosar ou Ernesto Chao? ¿ Ou onde sentar na herba a
conversar con Manuel Rivas, Fernando León ou Juanma
Bajo Ulloa?¿Ou onde escoitar de balde a Di Elas,
Siniestro, o Gran Wyoming ou Xoel López? Con estas
credenciais o torreiro quedou pequeno, houbo que poñer
máis cadeiras, máis lugares de exhibición, máis barras do
bar, máis servizos portátiles, cortar o tráfico, poñer buses,
buscar hoteis por fóra e poñer zona de acampada.
Queridos veciños e organi-
zadores, esto xa non ten
outra solución, hai que
moverlle o marco e seguir
invadindo o mundo.
Parabéns Cans.
María Solar (xornalista e presentadora de Zigzag Diario na TVG) @MariaSolar2Movendo os marcos
Ali Velshi informando en directo sobre a reunión do G--20 en Cannes (O Porriño)
iCans todo o anoO Festival de Cans é grande e, por isto, trascende dos catro días de maio nos que a parroquia éinvadida. É quen de fabricar novas inéditas e merecidas, sorpresas interplanetarias e xestos derecoñecemento. De compartir a ledicia dos fillos de Cans premiados cos seus traballos polo mundoadiante. Cans vai máis alá de catro días de cine e música. Cans é o máis alá.
Os xefes de estado na tradicional foto de grupo organizada no cuberto de Chelo.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Amigos e amigas que disfrutades o Festival de Cans꞉
Este está sendo un ano complicado para moitos e moitas,
xa que nos vimos acosados, agoniados, asfixiados...póla
crise. Aínda que estamos vivindo estes momentos con
moita incertidume e nerviosismo, toda a xente que traba-
lla organizando o Festival de Cans, non perdemos o ánimo
nin a enerxía necesaria para levalo a cabo.
Nestes dias onde temos que apertarnos o cinturón e loitar
contra a adversidade, e xusto e necesario que tamén teña-
mos tempo de festa e lecer. Por iso, este ano o Festival de
Cans é un dos mais completos e variados, para así poder
satisfacer os vosos gustos.
Finais de maio é unha data sinalada para moita xente, e
nestes días todas e todos podedes achegarvos ao Torreiro
de Cans para gozar desta Novena Edición cargada de cur-
tas, longas, música, coloquios, festa e mais festa.
Todas e todos os que traballamos na organización deste
certame꞉ membros de ARELA, Alfonso Pato, veciños de
Cans, familiares e amigo, voluntarios... sentímonos moi
orgullosos de poder convidarvos a Novena Edición.
Deixade as preocupacións e os problemas na casa e vide
a gozar do Festival de Cans!!
Sen mais despídome de vos,
agardando que o pasedes
ben.
Longa vida ao Festival de Cans
Unha aperta a todas e todos.
Keka Losada (Presidenta de Arela) @KekarallopasaA xeito de saúda
Premio!A Asociación Arela, organizadora do Festival de Cans, recibíu en 2011
un dos premios que concede a Deputación de Pontevedra no apartado de
Innovación e Vanguarda. Os Premios Provinciais galardoaron ademais no
apartado de cultura ao pintor Leopoldo Novoa García, o premio á música
popular recaeu en Wenceslao Cabezas, director da Escola Municipal de
Danza de Vigo e o de protección do patrimonio publico ao concello de
Cangas pola recuperación do Monte Facho.
A Deputación destacou de Cans a participación veciñal e o seu carác-
ter aberto e popular ademais da súa importancia como plataforma de lan-
zamento de novos creadores galegos.Alfonso Pato, Keka Losada e a veciña de Cans Alicia recollendo o premio da Deputación
DOENTES
Estreada en Cans'11.
Trece candidaturas e 5 premios nos
Mestre Mateo: mellor longametraxe, mellor
interpretación masculina protagonista para
Antonio Durán “Morris” (nesta categoría
tamén era candidato o outro protagonista do
filme, Olveira Pico), á mellor dirección de arte
para Alexandra Fernández, á dirección de pro-
dución para Enrique Batet e á dirección de
fotografía.
A galiña dos ovos de ouroDurante todo ano, moitas das fitas estreadas en Cansen 2011 foron colleitando éxitos. Cans calidade!
ESPERANDO AL JUEZ GARZÓN
Estreada en Galicia en Cans'11.
Dirixido por Isabel Coixet.
Goya ao mellor documental
N-VI
Presentanda en Fillos de Cans.
Dirixida por Pela del Álamo.
Selección oficial do Festival de
Cine Español de Málaga e
Documadrid.
TRALAS LUCES
Presentada en Fillos de Cans.
Dirixida por Sandra Sánchez.
Selección "Zabaltegui" do Festival
de San Sebastián
Tres premios Mestre Mateo:
mellor longametraxe documental,
mellor dirección e mellor montaxe.
ARRUGAS
Presentada en Fillos de Cans
Dous premios Goya: mellor guión adapta-
do e mellor longametraxe de animación
Catro premios Mestre Mateo: mellor lon-
gametraxe de animación, mellor guión, mellor
música, mellor son e mellor dirección artística.
BIRDBOY
Premio do xurado en animación
en Cans'11
Goya á mellor curta de animación
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
AMPARO RODRíGUEZ (@AMPAROOJEA)
-Que supón o premio do festival de
Cans?
-Este premio para mín é unha ilusión, é
algo moi importante porque é un premio
que vín nacer e crecer. Síntome parte do
festival e este premio é algo moi especial
porque ademais considero que o festival de
Cans é un referente no mundo do audiovi-
sual. Con este premio sei que paso a formar
parte dunha lista moi importante de profe-
sionais destacados do audiovisual.
-En xeral, ¿que supoñen os premios
para os actores?
-Os premios en sí mesmo non supoñen
nada especial pero para un actor supón a
confirmación de que o seu traballou foi bo.
Moitas veces tes a sospeita de que gusta o
que fas, de que conmoves, de que fas rir, de
que emocionas, de que o estás a facer ben
pero non tes a ocasión de contrastalo. Un
premio confirma o que sintes e, como non,
satisfai ese ego que todo actor leva dentro.
-No festival de Cans xa pasou por case
todas…
-Sí, o primeiro ano formei parte desa
comisión que visitaba os galpóns e as locali-
zacións xunto con Suso Iglesias, Alfonso
Pato, Julian… Ademáis participei cunha cur-
tametraxe. Logo participei moitos anos en
coloquios de leira con xente como Luis
Iglesia, Fernando León… Teño que recoñe-
cer que son un fan do torreiro e que me
custa, ás veces, achegarme ás salas por-
que no torreiro vívense momentos tan
especiais que non podo faltar. Síntome case
parte deste pobo. A pesares de que teño
familia en Ourense e que dende pequeno
pasaba a cotío por alí, non o coñecía.
-Segundo premio no festival…
-Penso que vou ser o primeiro en ter os
dous premios. O pedigree e o chimpín pero
penso que eu xa podo dicir que son un actor
de raza galega.
-Que ten este festival?
-O festival de Cans é xa un festival gran-
de que destaca por ser capaz de conxugar
a xuventude coa veteranía. É un festival cun
presente incrible pero baseado no futuro
porque a xente que participa son os profe-
sionais que tomarán o relevo do audiovisual.
É unha conxugación perfecta entre os vete-
ranos e os novos. Todo o mundo coñece o
festival ou porque participou ou por algunha
anécdota pero todo o mundo o coñece.
-Cal é o presente do audiovisual galego?
-O presente é “jodido” pero o futuro
pode ser prometedor a nivel creativo se
existen apoios públicos. A administración
cometeu o erro de retirar a partida do
audiovisual ao talento e o problema é que o
audiovisual no pode vivir sen o apoio público
que garanta que as ideas da xente saian
adiante. O potencial do novo cine galego
semella que vai quedar ao marxe da política
actual.
-Xa ten en mente as súas palabras ao
recoller o premio?
-Direi o que teño no corazón, sentimen-
tos moi especias porque é o único festival
ao que asisto tempada tras tempada e
cando estou cos folgos baixos e non podo
polo menos sempre vou un día. A xente de
Cans xa me coñece e eu a eles, síntome a
gusto en Cans. A iniciativa de Alfonso Pato e
da asociación Arela foi e é brillante. Aínda o
outro dia viume á cabeza o asunto do agro-
glamour que me parece fascinante e pensei
que debería haber un sitio para novos de-
señadores que crearan exclusivamente
para o photocall de Cans…
-Como anda de proxectos?
-Pois eu non teño queixa. Sigo coa serie
e estou co meu personaxe Luna para A3,
ando en novos proxectos con Ángel de la
Cruz e algún que outro dos que pronto
poderei falar.
-Con que se queda de Cans?
-Con todo, coa súa xente, cos organi-
zadores, coa festa, co audiovisual pero,
sobre todo, con que é un dos poucos fes-
tivais capaces de ser provocador, de
fomentar a participación con debates e
coloquios pero tamén capaz de ser gam-
berro. De non perder ese carácter simpá-
tico e gamberro á vez que convive co pro-
tocolo das “pajaritas” e os traxes das
administracións. Quédome con iso: co seu
carácter gamberro e divertido.
Antonio Durán “Morris”, actor e Premio Pedigree 2012
“Teño que recoñecer que sonfan do torreiro”
“É un dos poucosfestivais capaz de serprovocador, divertido egamberro”
“É un premio que vínnacer e crecer”
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Gonzo entrevista a GonzoFernando González “Gonzo”, o televisivo reporteiro de “ElIntermedio”, entrevista a Gonzo, o Premio Chimpín de Prata2012 do Festival de Cans
(COMEZA A ENTREVISTA)
Que tal, boas, benvidos a este progra-
ma especial edición de Cans. Hoxe entrevis-
tamos a Fernando González “Gonzo” repor-
teiro do Intermedio, (non damos para
máis...) que este ano vai ser premiado co
Chimpín de Prata do Festival de Cans por-
que segundo a organización axudou duran-
te dous anos a que o festival fose a mellor.
ímoslle preguntar si él ten tamén esa sen-
sación de que fixo algo proveitoso.
-En primeiro lugar Gonzo, noraboa!
-Moitas grazas, estou moi contento con
este recoñecemento do Festival de Cans.
-Realmente que foi o que fixeches, por
exemplo, o primeiro ano a que te
dedicaches?
-O meu primeiro ano fun xurado do fes-
tival, pasáronme varios dvs coas curtas e
xunto con xente como Luis Iglesias, Cristina
Castaño ou Luis Piedrahita decidíamos
quen eran os que recibían os premios.
-E o segundo ano?
-O segundo ano xa foi un traballo bas-
tante máis complicado, digamos que fun o
road manager de Wyoming … vamos... que
o home non sabía cómo chegar a Cans, así
que tanto el como a organización pedíron-
me que fose ata alí, que lle explicara como
era aquilo, como funcionaba, a forma de
relacionarse... O home vén da Estepa e
podía estar un pouco perdido... Despois xa
no momento musical soltouse e pola noite
non fixo falla que o acompañara a ningún
lado. De feito pasei toda a noite buscándoo
e nunca souben onde se meteu.
-Es un afortundado por ter este premio,
tes que sabelo...
-Sí, a verdade é que son afortunado por
ter este premio. Tí, de feito, non tes ningún
premio... ou déronche un Ondas ou un TP
ou algo? Entón non preguntes con caralla-
da e con sorna.
-Máis alá da participación activa que
poideches ter no Festival de Cans cal é a
sensación que tes do festival… Cando en
Madrid che preguntan que é o que soes
contar?
-Intento non espalllarme moito para
que lle entren as ganas e vaian ata alí.
Cóntolles que é un festival de cine que se fai
en Galicia donde se mestura o cine propia-
mente dito e tamén o mundo rural. Cóntase
coa presencia da xente da vila como parte
da organización. Poñen cara estrana e
dígolle colles o coche e en cinco horiñas
estás alí. Este ano hai xente do programa
que despois do que lle contamos o
Wyoming e maís eu xa contan con ir. A ver
cómo lles vai!
-E o Wyoming que estivo alí que é o que
acostuma a dicir do Festival de Cans?
-A ver, un intre: Wyoming, vén un
segundo que me están a entrevistar!
Préguntanme que que te parece o Festival
de Cans?
(WYOMING ENTRA EN ESCENA)
-Ah! O festival de Cans. Coido que é
unha das experiencias máis intensas que
tiven na miña vida fora do ámbito sexual.
Estiven alí encantado, sobre todo marabi-
lloume a atitude do público de Cans.
Estamos a falar de Cans Galicia amigos,
non vos confundades. Cómo a xente se
entrega plenamente, cómo atende aos con-
vidados… eu coido que dos mellores anfi-
trións que me atopei na miña vida, cómo os
asisten e logo cómo lles dan de comer, de
beber e o concerto… (que pa que negalo) foi
un concerto fabuloso grazas á entrega
tamén da xente que abarrotaba o adro da
igrexa.
Non estivo mal, ese concerto non esti-
vo nada mal pero da noite de Cans… non
teño un grande recordo porque perdín a
memoria as dúas horas.
(GONZO DESPIDE)
Vai calando, non queremos aburrir aos
nosos espectadores. Moitas grazas por
estar con nós. Vémonos en Cans!
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Chimpíns de Prata 2012
Carmen e Alberto
A.R
Cada tarde no Eido de Abaixo faise un repaso da actua-
lidade da vila, da parroquia e do barrio. Sentados nas mes-
mas cadeiras nas que hai un ano puido descansar o
Wyoming, Luis Zahera, un veciño de Cans ou calquera visi-
tante do festival; Carmen, Alberto e os seus veciños parolan
sobre a vida, barallan sobre o festival e rescatan lembranzas
traídas da emigración.
Rio de Janeiro, Copacabana, París… son algunhas das
cidades ás que Alberto e Carmen adican parte das súas
conversas.
Carmen Fernández Quintas naceu en Cans, na Buraca,
pero xa leva 47 anos no Eido de Abaixo. Xunto ao seu home,
Alberto Davila Giráldez, veciño de Atios, e os seus tres fillos
formaron unha familia na que non faltan as anécdotas sobre
a emigración de Alberto a Brasil ou Francia.
“As cidades son un inferno, prefiro estar no barrio aínda
que recoñezo que por aí adiante apréndese moito, abres os
ollos e descubres cousas”, explica Alberto que non dubida en
sentenciar que “na terra dun millor que fora”.
De Brasil fascinoulle a beleza pero de Francia trouxo
impregnada a modernidade, as liñas de metro e os tres
aeroportos nos que aterrou con alma de emigrante de
Cans.
Quen lle ía dicir daquela que o nome da súa parroquia
daría a volta ao mundo en forma de festival de cine.
“O festival da moita vida, a nós gústanos estar coa xente,
baixar, conversar, mesturarnos, axudar, prestarlle sillas”,
conta Alberto.
Nos días do festival a súa casa é a prolongación da casa
parroquial pero a Carmen non lle importa, dí que “lle trae
lembranzas de cando ela tiña o bar e nas festas de San
Estevo tiñan que montar as mesas fóra porque o bar esta-
ba ateigado de xente e de festa”.
Agora pásanlle a responsabilidade e o compromiso co
festival ao seu neto ao que lle deixan a casa e tamén unha
advertencia: “O festival ten moita importancia para Cans, hai
que colaborar e haille que dar as grazas a Pato por telo ide-
ado… claro que… xa lle ven de boa familia” sorrín con compli-
cidade Carmen e Alberto mentres contemplan con ollos
admirados a rodaxe dunha escena do Can Campus no adro
da igrexa.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
O Festival de Cans é moitas cousas para min e todas
boas: o arranque do verán, unha das mellores festa do
ano, atoparme con moitos profesionais do noso audiovi-
sual. Todos os que me coñecen saben que son moi feliz
en Cans… Pero Cans non só é festa.
Nestes momentos de recortes, de crise, en que todo
semella gris, un festival como o de Cans é máis impor-
tante que nunca, case imprescindible. É un festival do
pobo e para o pobo, pero tamén un referente das indus-
trias culturais do noso País. Cada ano o nivel das curta-
metraxes que se presentan é moi alto.
A Asociación Galega de Guionistas (AGAG) está moi
orgullosa de colaborar co Festival de Cans por segundo
ano consecutivo, patrocinando o premio ao mellor guión.
Son tempos duros, os guionistas galegos sabémolo;
padecemos a crise coma todos os traballadores e somos
solidarios cos que o están a pasar mal. Pero somos
conscientes de que nestes tempos duros todos debemos
axudar. Este patrocinio é a nosa pequena aportación.
Parafraseando ao Mestre
Cunqueiro: mil primaveras máis
para o audiovisual galego, mil pri-
maveras máis para o Festival de
Cans.
Carlos Ares (Presidente da Asociación Galega de Guionistas) @XCarlosAresCans non só é festa
Can Campus, amplitude de miras
A.R.
Nun festival como o de Cans que sirve de plata-
forma de lanzamento e promoción de novos crea-
dores do audiovisual, non podían faltar iniciativas
como o Can Campus que naceu na pasada edición
e que cobra maior importancia nesta novena edi-
ción ampliando a súa participación á gravación de
tres videoclips, un making off, un spot promocional
e varios vídeos virais, todos eles supervisados polos
realizadores Juan Lesta e Belén Montero.
O Can Campus convértese nunha oportunidade
para os alumnos da facultade de Comunicación de
Pontevedra. Os veciños de Cans participan tamén
no Can Campus con todo o que faga falta.
Unha idea que naceu da colaboración de
Alfonso Pato e o profesor Oswaldo García e que no
seu segundo ano xa implica a máis de setenta e
cinco persoas entre estudantes, veciños, profeso-
res e grupos musicais.
Baixo a dirección de Carmen Rey e Alba Paz o
grupo Medomedá rodou o videoclip da súa canción
“Quero ver como te ris” no torreiro da festa de
Cans, no adro da igrexa, nas leira.
Glasgow e a directora Leticia Otero elixiron para
“Tormenta de Verano” a localización do Monte
Castelo. O power pop chegou á inmensa rocha do
Pianista da man deste grupo que tivo que transpor-
tar a pé todo o material para rodar o videoclip.
Enrique Otero dirixíu en Cans a rodaxe do video-
clip do tema “Un Piatto”. Unha rodaxe convertida en
festa e na que participaron máis de trinta persoas
entre veciños e algún que outro famoso como o
cantante Tony Lomba ou o actor Ricardo Barreiro.
Os Crebinsky rodaron así o primeiro videoclip do seu
novo disco Jet Lag. Por último, Alba Aguiar
Rodríguez, Antía González Paredes, Eloy Miranda
García, Andrea Andión Fernández e Guadalupe
Gallego Fuentes forman parte do equipo técnico do
making off e dos vídeos promocionais “Cans de
Cine”.
Can Campus encheu, por segundo ano conse-
cutivo, de música, de talento e de ritmos cada
recuncho de Cans transmitindo enerxía, diversión e
frescura.Todo isto e moito máis agárdaos no IX
Festival de Cans.
Arriba a rodaxe do clip de Medomedá. No centro un intre da grava-
ción do clip de Glasgow no monte Castelo. Abaixo, o clip de Os Crebinsky
dirixido por Enrique Otero e baixo ambientación italiana.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
D.G
-Ven a Cans (esta vez sí) para pulsar ao opinión da xente
sobre o guión da túa nova película. Que é “Elisa e Marcela?
-É coma a canción de Rihanna “We found love in the
hopeless place”: é dicir, unha historia de amor contra todo e
contra todos.
-Lerá o guión e a xente poderá opinar sobre el, incluso
propoñer cambios. Iso é democratizar as ideas e o demais
contos... Non é demasiado arriscado?
-Quero ler o guión porque é un xeito de facer que estea
vivo. Vivín xa dous anos coa sombra destas mulleres e supo-
ño que a palabra é un xeito de recrealas... ata que por fin poi-
damos facer a pelicula.
- Xa rodou en Galicia nalgunha ocasión. É un bo estudio?
-É un estudio impresionante. A luz, as cores, as pedras:
cando rodei “A los que aman” dixen que volvería rodar unha
película aquí e espero cumprir a miña palabra.
- Que referencias ten do Festival de Cans?
-Todas malas, tremendas ( é broma)!!!! Espero que a rea-
lidade faga honra á lenda.
- A pesar de que é unha historia urbana, ao mellor atopa
unha boa localización en Cans para rodar algunha escena...
-Non é unha historia tan urbana, e estou convencida que
en Cans atoparemos algún lugar para a película.
Isabel Coixet, directora de cine
“Estou convencida de que en Cansatoparemos algunha localizaciónpara a película”
Foto Arnau Bach
No noso país o universo da curta e os seus incontables
festivais son un pozo sen fondo pero atreveríame a dicir
que non hai nada comparable ao do Festival de Cans.
A primeira noticia que tiven deste festival foron unhas
imaxes da súa primeira edición na que a televisión mos-
traba a uns felices Enma Suárez, Luis Tosar, Morris and
company subido a uns chimpínes cunhas caras de xolda
envexables paseando por un pobo engalanado e coas
xentes coreando os seus nomes alá por onde pasaban.
Falábase entón da antítese do glamour de festivais de
cine como o de Cannes, e ao que os seus intelixentes
creadores deron en chamar "agroglamour". Todo isto
espertou en min unhas grandes ganas de visitar Cans.
Cal sería a miña sorpresa que pasados tres anos a
dirección do festival convidoume a participar como xura-
do e puiden gozar por fin en primeira persoa da maxia
de Cans, do seu festival e da súa xente.
Cine de calidade, boa música en directo, sorpresas no
último momento e en calquera lugar (calquera espazo
en Cans é bo para un concerto, unha proxección ou
unha conferencia) e a súa xente. Sempre a súa xente.
Cans e os seus habitantes envórcanse cada ano nunha
cita que crece en cada nova edición. E que fai de Cans
e do seu festival un exemplo de cultura popular con
maiúsculas.
E é que o gran cine mais alá das estrelas, as limousinas,
a alfombra roja... gústanos porque nos conta historias,
grandes ou pequenas, e con elas convídanos a soñar, a
pensar, a rir, a emocionarnos... E para iso non fai falla
máis que unha pantalla e unha adega ou unha corte e
vontade e ganas de pasalo ben e cervexa e amigos,
moitos amigos, ou un pobo
enteiro como o de Cans que
todos os anos nos espera cos
brazos abertos para dar o
mellor de si, o mellor do cine.
Grazas Cans!!!
Javier Gutiérrez (actor)
Grazas,Cans!
Desta volta si. A realizadora Isabel Coixet vén adescubrirlle ao público de Cans o guión do seu novo filme
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Catro coloquios na leira... e arredores
No Baixo de Moncho, na Leira de Aliciae no Círculo Recreativo Culturalfalarase de cine con Antón Reixa,Sandra Sánchez, Isabel Coixet, ManuelCristobal e Ángel de la Cruz
Mércores, xoves, venres e sábado
temos unha cita cos realizadores
Sandra Sánchez, Ángel de la Cruz,
Antón Reixa e Isabel Coixet. Si, escoitan
ben. Os asistentes ao festival de Cans
terán a a oportunidade de compartir
con eles as súas opinións, curiosidades,
preguntas e ideas no baixo de Moncho,
no Círculo Recreativo Cultural e na leira
de Alicia.
Isto é o que fai de Cans un festival
diferente, a proximidade, o feito de
poder gozar dun filme e logo disecciona-
lo xunto ao seu creador nun ambiente
distendido e de complicidade.
A realizadora Sandra Sánchez gar-
dou para o Festival de Cans unha esce-
na inédita que presentará o mércores
23 ás 17:30 horas no Baixo de
Moncho. “Caracois” amosaranos a com-
plicidade da directora coa familia prota-
gonista e o seu xeito de interactuar des-
pois de nove meses de convivencia e
máis de 200 horas de gravación.
O coruñés Ángel de la Cruz e o pro-
ductor Manuel Cristóbal compartirán
con todos Arrugas, baseado no cómic
de Paco Roca e que vén de gañar dous
Goyas, á mellor longa de animación e ao
mellor guión adaptado. A cita será o
xoves 24 ás 17:30 horas no Círculo
Recreativo Cultural.
O venres 25 ás 19:00 horas no
Baixo de Moncho é o turno de Antón
Reixa e o seu documental Galicia
Canibal, un repaso da Movida dos 80
narrada por máis de vinte persoas.
Xa como colofón aos coloquios na
leira, Isabel Coixet revelará en exclusiva
para os asistentes ao festival unha
parte do guión da súa próxima película,
Elisa y Marcela. Poderemos gozar das
entrañas deste filme, coproducido por
Filmanova Invest, Milou Films e
Castafiore Films, na leira de Alicia o
sábado 26 ás 11:30 horas.
O Festival de Cans é unha romaría dos sentidos, unha
festa das sensacións.
Estar en Cans é empaparse en mil cores distintas estam-
padas en camisolas ou chimpíns floreados, é emborra-
charse en palabras e imaxes proxectadas ou en proxec-
ción, é bailar ao ritmo da música canalla que nos alimenta
ás chocochorvas* e ós chocochorvos*...
Vivir Cans é emocionarse sen complexos vivindo de ver-
dade palabras coma chimpín, jalpón, pedigrí, torreiro...
Porque iso é o Festival de Cans, o último reduto dunha
forma de vida, dun xeito honesto de ver as cousas, dun
sentimento do “noso”.
*chocochorvas-os: dise daquelas persoas que non só
comprenden se non que comparten e viven ao estilo cana-
lla, é dicir, disfrutando e saboreando todo o bo que hai que
saborear. Do “chocochorvismo”
*chocochorvismo: movemento
“das “chocochorvas” e dos
“chocochorvos”. O movemento
“chocochorvista” non tén ida-
des.
Ricardo de Barreiro (actor)Chocochorvismo
Cans VoulevarA estrada N-120, eixo histórico daparroquia, é este ano un dospuntos de encontro do Festival
A.R.
Renovarse ou morrer, disto sabe
moito a N-120 ao seu paso pola parro-
quia de Cans que este ano vai ver como a
organización do festival transforma os
seus usos, de estrada de paso obrigado a
un auténtico boulevard cargado de cultu-
ra, de artesanía e de música.
A mítica N-120 aínda perdura nas
lembranzas de milleiros de porriñeses, de
centos de veciños de Cans, dos veciños
de Vigo orixinarios de Ourense e de todo
aquel que quixese conectar coa meseta
ou a capital.
A N-120 era o fío conductor que leva-
ba o frescor do mar ao interior, foi a
estrada na que moitos veciños viron cir-
cular os primeiros coches e da que todos
gardamos algún recordo.
De Logroño a Vigo pasando por
Castilla y León a N-120 sofre a reciclaxe
para concentrar na IX edición do Festival
de Cans todo un mundo de exaltación da
artesanía e a música na que os partici-
pantes do festival poderán mercar agasa-
llos e gozar da mellor música.
O Cans Voulevar ocupará a nacional e
sentirase ateigada de xente como hai tan-
tos anos; protagonista coma naqueles
tempos nos que os cativos contemplaban
abraiados o paso das autoridades nos
seus descapotables, exaltados axitando
as banderiñas que a maestra lles dera.
“Na nacional pasaban todas as cou-
sas importantes. Lembro cando a maes-
tra nos daba as bandeiriñas aquelas
pequeniñas para que axitaramos ao paso
de Franco que viña naqueles descapota-
bles preciosos acompañado da súa
muller”, recorda Mela.
Pero tamén lembra que se avisaban
uns a outros porque ía pasar un cortexo
fúnebre que viña dende Lisboa, “con aque-
les coches enormes cargados de flores,
aquelas familias ricas de Xinzo ou de
Verín que emigraran a Lisboa e viñan
soterrar aos seus familiares. Era todo un
espectáculo”.
O Cacilo
Entre as lembranzas de Mela e das
súas veciñas tamén está aquel pequeno
camión no que se enganchaban para
subir a costa na que hoxe está a gasoli-
ñeira, “cando viña o cacilo, que era un
camión verde pequeniño, enganchabá-
monos atrás ata chegar ao final da costa.
Era moi divertido. Tamén nos gustaba ver
os camións cargados de xente que ía á
romería da Franqueira”
A N-120 estaba sempre chea de
novedades, era como un televisor que día
a día plasmaba a evolución e o progreso
e que atraia sempre a curiosidade dos
máis novos.
Os veciños de Cans gardan lembran-
zas do paso daquelas leiteiras de Couso
que pasaban cada mencer para vender o
leite no Porriño, ou dos gandeiros de Lira
ou A Cañiza que levaban o gando á feira
do Porriño e paraban logo a xantar no
Fortes ou na de Jesusa e Juan, hoxe a
casa de Sinda.
A N-120 formou parte da vida dos
veciños de Cans pero tamén da vida de
milleiros de ourensáns e vigueses. Hoxe
transfórmase no Cans Voulevar enrique-
céndose de cultura e diversión.
Será o noso SunsetBoulevard particular,cun mercadiño cheode postos variopintos,unha cantina emúsica na rúa. Alítocarán para osviandantes Sés,Bruno T. Ford eHabelas Hainas.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Como Roy Batty, o replicante de Blade Runner¸ eu
tamén vin cousas que non creriades. Se el asegura-
ba ter visto atacar naves en chamas máis aló de
Orión, e Raios-C brillar na escuridade, preto da
porta de Tannhäuser, eu vin a unha delegación da
Xunta de Galicia alugar un avión en Bos Aires para
asistir ás unhas proxeccións de cine galego non sei
se en Mar del Plata ou en Montevideo. Todos eses
momentos, os que viu Batty e dos que souben eu,
perdéronse no tempo como bágoas na choiva. Non
hai un can (con perdón).
É o momento, segundo dixo alguén, de que a
Consellería de Cultura sexamos nós. É dicir, os
autores, os creadores, o público. O problema é que
xa antes quen se encargaba de crear obras, pezas,
estruturas e infraestruturas, eramos nós. Os festi-
vais que teñen o aplauso de público e crítica, os pro-
xectos que perduran chova ou trone, son os que saí-
ron de abaixo, os que naceron da ilusión e de ter
claro o que se quería facer, ou polo menos que se
quería facer algo. Cans (o Festival) é xa un referen-
te porque xuntou as ganas de argallar dos seus veci-
ños e a ansia de expresarse en minipelículas dunha
chea de xente, con medios ou sen eles. Cans penso
que xa non precisa publicidade, nin presenza mediá-
tica, nin autoridades inaugurando ou clausurando,
eses vimbios cos que se fan a maioría dos cestos
culturais.
Pero que logo non digan por aí que a presenza ou a
potencia do cine galego, sexa o que iso sexa, se lle
debe a esta política de axudas ou a aqueloutra liña
estratéxica. Débese a que todo o que é alguén nese
mundo do audiovisual,
ou pretende ser alguén,
levou un día no peto un
abono do Festival de
Cans e compartiu
unhas birras no
Turreiro.
Xosé Manuel Pereiro (xornalista) @sihomesi
Vendo brillar Raios-C no Turreiro
POR ÁNGEL DE LA CRUZ (@SEANTHORTHON)
(GUIONISTA DE “ENGURRAS”)
Cando Manuel Cristóbal me mandou a novela gráfica
Engurras de Paco Roca, quizá non o sabía, pero estábame
facendo un marabilloso dobre agasallo. Lina do tirón, sen
poder parar, sorrindo, emocionándome por momentos,
enternecido e conmovido pola súa historia, os seus persona-
xes e, sobre todo pola habilidade e destreza coa que Paco a
plasmou en papel, tanto narrativa como gráficamente, non
en balde foi merecido Premio Nacional de Cómic no ano
2008. O dobre agasallo constituíano o goce e o crecemen-
to persoal que, como calquera outro lector, experimentei
nada máis zambullirme entre as súas páxinas, e a facilidade
e comodidade que suporía para min escribir a primeira ver-
sión do guión, enriquecido máis tarde polas magníficas ache-
gas do propio autor, de Ignacio Ferreras -o director-, de
Rosana Cecchini, do mesmo Manuel Cristóbal e de todo o
grande equipo de profesionais que participou na produción
desta longametraxe de animación.
E é que o guión estaba escrito, era o propio cómic, tan
só había que transcribir aquelas imaxes tan expresivas,
cheas de metáforas, rica en emocións e sensacións, a diálo-
gos e anotacións de acción. Sen dúbida, é un dos traballos
que máis gocei e que menos me custaron desenvolver. Para
min, alleo ao mundo das viñetas, era coma se alguén me
debuxou o story-board da película antes de escribila, coa súa
perfecta planificación, movementos de cámara, encadres,
angulación, interpretacións...
Paradoxas da vida, no trasncurso destes dous anos de
produción, vin e sufrín como na miña familia máis próxima
cebábase a desgraza do Alzheimer. Teño que recoñecer
que tanto o cómic de Paco como o traballar nesta produción
axudáronme a afrontar con enteireza e resignación esta
terrible enfermidade.
Estou seguro de que Engurras, tanto en cómic antes,
como agora en película, servirán ao público, non só para
entreter (primeira condición dunha boa película), senón para
entender, comprender e, en definitiva, reflexionar e insuflar
alento a todos os que de cerca ou de lonxe sufran os danos
desta enfermidade.
A min serviume. Unha vez máis, grazas por iso.
O Guión, recordos de papel
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
A finais dos anos sesenta xurdiu en
Italia un movemento artístico chamado
Arte Póvera, en galego Arte Pobre, que
pretendía fuxir do industrialismo e o
mecanicismo imperante no mundo artísti-
co, gobernado polo aparato publicitario,
para descubrir novas formas de relación
coa natureza e co público. Hoxe en día,
dúas circunstancias empurran aos cine-
astas a renovar esa filosofía adaptándoa
ao mundo cinematográfico. Por unha
banda, a situación económica e pola outra
o perfeccionamento das cámaras dixitais
de alta definición.
A lóxica económico industrial empu-
rra ao cine a fabricar grandes buques nos
que, ás veces, os elementos de mercado
teñen máis importancia que a historia que
pretenden contar. Ás veces todo se basea
na comercialización de marcas, onde o
nome do director, dos actores ou da saga
á que pertence a película son garantía do
seu éxito, Resulta moito máis difícil posi-
cionar no mercado o produto que fabrica-
lo, de modo que so se aposta polos caba-
los gañadores e iso dificulta o intento de
facer algo diferente.
Ao mesmo tempo hai pouco traballo
para técnicos e actores mentres cunha
cámara de fotos podemos rodar unha
película en alta definición, cunha calidade
de imaxe profesional. Branco e en botella.
Personal Movie pretende aproveitar
estas circunstancias para contar a histo-
ria dun mozo que descubre quen é o seu
pai, do que sempre tivo unha idea equivo-
cada, que descubre o amor de forma ines-
perada nunha muller inmigrante e que se
ve envolto nun asasinato sen saber como.
Quixen utilizar a realidade das mini
cámaras para achegarme a un linguaxe
moderno, de montaxe vivo, onde as pro-
pias persoas producen imaxes para infor-
mativos cos seus teléfonos móbiles, onde
os encadres son desequilibrados e van
dun lugar a outro vertixinosamente.
Para rodar Personal Movie utilicei
dúas cámaras de fotos capaces de rodar
vídeo de alta definición e un equipo moi
reducido e moi profesional. A historia,
aínda sendo un thriller, non precisa esce-
nas de masas nin grandes medios mate-
riais para desenvolver os conflitos entre
protagonistas. O traballo dos actores
abonda para contar o que lles pasa.
Achegándose aos seus ollos vemos se
sofren ou son felices.
O cine póvera permite falar de histo-
rias próximas a nos e ás nosas emocións,
aínda que non se poidan derrubar edifi-
cios nin fabricar naves espaciais. Cando
teñamos máis pasta xa faremos as pelícu-
las caras, que tamén poden estar moi
ben.
En www.personalmovie.es hai moita
información sobre a rodaxe, o equipo e o
traballo cos grandes actores cos que
tiven a sorte de traballar.
PersoalmentePOR HÉCTOR CARRÉ
(DIRECTOR DE PERSONAL MOVIE)
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Imaxes do storyboard de Personal Movie
A estrea mundial é aquíHector Carré estreará o seu último filme “Personal Movie” no Círculo Recreativo Cultural o xoves 24 de maio
a partires das 20:30 horas. Estará arroupado polos actores Chete Lera, Miguel de Lira, Yelena Molina, Isabel
Blanco, Víctor Mosqueira, Santi Romay e Deborah Vukusic.
Personal Movie é un thriller que comeza cunhas apacibles vacacións e remata en noites de insomnio cunha
trama inquedante na que as noites de alcól cobran factura cando ao despertarse descubres un cadáver.
Asasinatos, chantaxes e conflictos familiares sen esquecer as relacións amorosas que xorden e cambian a vida
son os ingredientes de Personal Movie.
Nacido en A Coruña, Hector Carré pasou da arquitectura ao audiovisual para plasmar sentimentos, sensa-
cions, tramas familiares e moita acción.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
0Que por maio, eche por maio,
Cando ás veces fai calor,
Que te chama Alfonso Pato
Pa subirte nun tractor.
Pero din os rumorosos
Que aló chamanlle chimpíns;
Cheos de agroglamurosos
Cineastas de Cinexín.
Coarenta veciños por banda,
Danlle vento á pouca tela:
Cine, música e parranda,
No jaliñeiro da abuela.
Si vas a Calatayud,
Prejuntas pola Dolores.
Si vas aquí en Chimpibús,
Vas a flipar en colores.
En un lugar sin banda ancha
Cuyo nombre has de lembrarte,
Hai un festival que enjancha
A tipos do sétimo arte.
Xa o decía Rosalía:
“Y todos, todos se van;
Galicia sin homes quedas
Que non queiran ir a Cans”.
Camiñante sí hai camiño,
Anque estea sin asfaltar;
Está pasando o porriño,
e non se prohibe fumar…
Volverán, ás escuras, as veciñas
No seu jalpón esas telas a colgar,
Volveremos a sentar entre as jaliñas
Para ver nesas pantallas proxectar.
‘O importante é participar, decía,
Un sabio, que gran poeta non sería,
Mais, sabendo, ese sabio non sabía,
Que aquí o que nos importa é a romería.
Por unha mirada, un mundo.
Por un bico, mataría.
Por un Can de Pedra…
Eu qué sei qué carallo che daría.
Deixo en fin canto eu Ben quero
Por vir cada ano a esta festa;
Aquí hai polvo con cachelos
Tamén hai polvo de estrellas,
E si hailos, e haber habelos,
Pode haber polvos de siesta…
¡Morto, vivo, ou alma en pena,
Deixa o que tes entre as mans!
¡Ven ao glamur desta aldea!
¡¡¡Viva o Festival de Cans!!!
Javier Veiga (actor) @veigajavier
Oda a Cans
A.R.
Este é o momento de Sandra Sánchez, o seu momento
de gloria ou, cando menos, da satisfacción de recoller os pre-
mios e os parabéns por un traballo ben feito e que gustou.
Así llo demostrou o público do festival de San Sebastián e,
seguro, que tamén o do noso festival de Cans.
-Mentres escoito a Xoel López penso na entrevista a
Sandra Sánchez, na súa historia de feirantes, de
sentimentos de muller e na súa participación en Cans, por
certo ¿que compartirá con nós?
-Este ano tócame compartir en Cans unha secuencia
inédita da película Tralas luces e tamén liderar e participar
nun coloquio cos asistentes. Xa está aí, xa queda nada.
-Con que sensación se quedou da anterior edición do
festival de Cans?
-Eu o ano pasado estiven coa miña primeira película
Tralas luces e a verdade é que marchei cun estupendo
sabor de boca. Paréceme un festival moi completo en conti-
dos e super divertido.
-Vostede que xa pasou por outros festivais, que lle
parece o de Cans?
-É un festival único porque non hai outro igual. As particu-
laridades do festival de Cans fano especial. A mín encántame
esa mestura de cultura, de participación dos veciños, de
exaltación do audiovisual e de festexo.
-Como se sentíu en San Sebastián?
Pois unha privilexiada por estar alí coa miña primeira lon-
gametraxe. Foi moi positivo e a película tivo moi boa acollida
entre o público e entre a crítica. A verdade é que estar en
San Sebastián coa miña primeira película foi emocionante e
unha oportunidade fantástica.
-A única directora española en San Sebastián… préstase
a preguntarlle se o audiovisual segue a ser un mundo de
homes…
-Había máis directoras pero estranxeiras. Visto así paré-
ceme que sí que segue a ser un mundo de homes e agardo
que, pouco a pouco, haia máis mulleres directoras que amo-
sen o mundo coa ollada dunha muller porque así será máis
plural e diverso, máis completo.
-O mundo dos feirantes, ¿xa o coñecía?
-Non, tiven que exploralo ben a fondo. Adiquei un tempo
a viaxar, a visitar feiras e festas, a petar nas portas das cara-
vanas dos feirantes. A falar con eles ata quedarme con tres
historias familiares e comezar a rodar, pouco a pouco a his-
toria de Lourdes foi cobrando importancia na miña cabeza
ata chegar a xirar todo entorno a ela e ser a protagonista.
-Os coches de choque están nas lembranzas de varias
xeracións, ¿nas súas tamén?
-Sí, por suposto, das pistas dos coches de choque teño
ducias de recordos. Era o punto de encontro dos adolescen-
tes prestándose a ligoteos e a historias xuvenís tenras e
divertidas. Con Tralasluces decateime de que sigue a ser así.
-Tralasluces é unha historia de sentimentos de muller, de
soños polos que apostar pero tamén de soños aos que
renunciar… ¿prefire renunciar ou arriscar?
-Arriscar por suposto.
-Sabes vostede que agora é unha filla de Cans
-Sí? Pois síntome orgullosísima!
Sandra Sánchez, realizadora
“Síntome orgullosísima deser unha filla de Cans”
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
No principio foi o topónimo. E o topónimo fíxose brinca-
deira. Non me custa moito maxinar aos pais do proxecto
debuxando por vez primeira o festival. Véxoos, cervexa
en man, mascando a idea entre risas retranqueiras.
Admitámolo xa: a broma era un tanto obvia, desas que
se producen pola similitude entre dúas palabras. De
seguro que, se paran a pensalo un intre, a vostedes
tamén se lles ocorren unha chea delas. O problema dos
xogos de palabras é que adoitan morrer ben cedo. Con
sorte provocarán un sorriso ou, mesmo, unha gargalla-
da. E ata aí.
O realmente extraordinario para unha brincadeira é con-
verterse no xermolo dun proxecto cultural tan sobrancei-
ro como o Festival de Cans. O marabilloso é que a ana-
loxía entre o topónimo dunha parroquia porriñesa e unha
localidade francesa da Costa Azul teña xerado tal torren-
te de cultura popular.
Os xogos de palabras son universais, si, mais todo o que
agromou arredor dunha semellanza toponímica é algo
eminentemente galego. Sería posible o festival de Cans
noutro sitio? Talvez, pero, créanme, non sería igual. Nin
parecido. Porque en Cans fúndense a retranca, a fanta-
sía, o humorismo e a capacidade de rírmonos de nós
mesmos que temos os galegos coa estética underground
que nos trae a memoria o cine John Waters e a música
do primeiro Lou Reed.
Só así se explica como é posible converter ano tras ano
a estrada que vai de Porriño a Cans nunha sorte de
Sunset Boulevard, nunha Croisette festiva, con chimpíns
en vez de limusinas e cos artistas mesturándose cos veci-
ños como nunha romaría. Só así se explica que o topóni-
mo dunha parroquia galega vaia medrando ata trabucar á
mesmísima CNN, que situou o cumio do G-20 que se
celebrou en Cannes no seu case homónimo pontevedrés.
Acostuma a dicirse, cando se fala de cine, que a realida-
de supera a ficción. Coido que Cans é un bo exemplo
diso. Eu aínda diría máis:
Cans é a proba palpable de
que a realidade supera
mesmo ás brincadeiras.
Deamos todos unha volta
pola nosa Avenida do Solpor.
Roberto VarelaTake a walk pola Avenida do Solpor
@@_be3al2si6o18 Esplendor na leira #cansdecine
M.F.
-Escolla entre os seus propios personaxes:
¿Miguel Chiclé, James Bluff o Javi Williams?, ¿El
Neng de Castefa o Mortadelo?, ¿Guerrero
Massai o Notario?
-Sentíndoo moito por todos eles, aos que
quero moito, o personaxe ao que máis quero é o
que está por vir.
-Colaborou no programa Land Rober da TVG.
Defina a Roberto Vilar en catro palabras
-O que reparte, conseguidor, referente, ami-
gable.
-Agora vén de xurado a Cans e aposto a que
marchará sorprendido. Deame un titular para a
entrevista. ¿Como se imaxina o festival?
-Irme do festival mellor do que cheguei.
-Viría tamén ao “Disco Chimpín”? Consiste en
pinchar música no remolque dun tractor…
-Levo a miña música sempre conmigo… so
cun minijack: maxia. Ameazo con pinchar!!
-A que lle soa o concepto “agroglamour”?
-Soa moi ben, sobre todo polo de agro. Os
que vivimos en grandes cidades buscamos o
agro desesperadamente…
-Vostede fixo de todo, agora elixa: humorista,
actor, presentador de televisión, cantante,
artista circense…
-Cantante, sen dúbida!!
-Como actor, ¿donde se sinte máis cómodo,
nas curtas o unas longametraxes?
-En ningún sitio se está coma na casa.
-Con que tres directores lle gustaría
traballar?
-Tal e como están as cousas… co que chame.
Non me vou pór agora exquisito.
-Despois de Cans, ¿vémonos nunha rave en
Castefa, no Liceo ou nun garito de blues?
-Donde haxa boa música, o envoltorio é o de
menos.
Edu Soto, actor e membro do xurado do Festival de Cans 2012
“Os que vivimos en grandes cidadesbuscamos o agro desesperadamente”
Edu Soto pisará o Festival de Cans coaresponsabilidade de formar parte do xuradopero, ollo, ameaza con provocarnos coa súamúsica e con gozar de cada intre do festivalpara regresar á cidade con máis ganas de Cans.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
O Festival de Cans é outra cousa, non se parece a ningún outro, e sabémolo ben a
xente que somos adict@s ao ambiente que se crea eses días, ao 'agroglamour' que
ten máis encanto que os tapetes vermellos do seu homólogo francés. Subir a unha
limusina “chimpibús” dá máis cachet, onde imos parar...
Pero vou centrarme no torreiro da festa, no centro neurálxico do festival, onde se
entregan os premios e onde se coce a música e a festa ainda que non é só aí onde
acontece.
Os veciños fan un serán coas Feiticeiras e as Pandereteiras de Cans os días previos,
que se prolonga despois coa harmónica incansábel de Moncho, o home orquestra, e
se mistura cun tango 'Garufa' ao estilo porteño, entoado por unha de Mos. Iso só para
abrir boca...
Un dos momentos máis entrañábeis e intensos que eu vivín foi o do acordeonista de
Torneiros Pablo Lorenzo no 'Aberto por Reformas' de Xurxo Souto, que nos deleitou
con 'Amor na Cume' ou o momentazo da Banda de Música de O Porriño tocando
pezas de cine na sesión vermú, Manqui cantando boleros a pé de barra con Xaime
Diz e Tito Micro ou a sobremesa musical na casa de Rafa e Paz onde repoñemos for-
zas... Un día acompañei a Maseda para ir ver unha das curtas e acabamos co acor-
deón ao lombo na casa de Carreira. Ainda lembran en Cans o virtuosismo do Manolo.
O que queda na retina, nas meniñas dos meus ollos, son moitas imaxes imborrábeis:
unha tarde no canastro co meu querido e admirado Coyote ou sentindo canda él os
bombos dos Bravos de São Vicente. Pura maxia tamén o toque 'indie' do jaliñeiro con
Magín Blanco e Roger de Flor ou o delirio de Tony Lomba cos tirantes 'rojigualdas'.
Cada ano é diferente e sorprendente. Lembro a Teté poñéndollo moi difícil a Kiko
Veneno que tirou de 'hits' para aplacar o ciclón ou as vibrantes sesións do disco-chim-
pín.
Se me preguntan cal é o segredo do éxito do Festival eu diría que son varios desde o
meu humilde e apaixoado punto de vista:
A creación comunitaria, o entusiasmo, o orgullo de ser de alí e mostralo ao mundo, a
música de e para tod@s, o cine nos jalpóns e as pantallas manufacturadas polo vecin-
dario. A catarse colectiva, onde a palabra acción non é precisa porque xa cadaquén
prende a mecha para que a onda expansiva chegue desde o campo da festa ate cal-
quera recuncho do mundo, mesmo da canle CNN que xa o colocou no mapa para
sempre.
O empeño do noso Pato e a súa cara de felicidade cando
se produce cada ano o milagre de Cans e me di na filosofía
de catro patacos que el di practicar: 'Eu son do local, local.
O universal xa virá a nós se quere, que nós onda él non
imos ir'. Mil primaveras máis...
Uxía (cantante) @uxia_meucanto
A Cans-catarsexornal oficial do festival de Cans Maio 2012
As web series fanseun oco no Festival
A necesidade de atopar novos soportes
audiovisuais nos que amosar novas crea-
cións fai que as web series cobren impor-
tancia e aparezan en escena como unha
plataforma de lanzamento de creadores e
de auténticas obras de arte. Por este moti-
vo, o Festival de Cans crea por primeira vez
unha sección especial para as web series.
A través da rede, as web series chegan
a todos os internautas levando ata o último
extremo a creatividade e experimentando
todo tipo de técnicas, estéticas e montaxes.
O Festival de Cans escolleu estas: a web
romántica “Te quiero, pero” de Carlos
Gulías e Ángel Seoane; “Entre Pipas” de
Jorge Cassinello e protagonizada por Luis
Zahera, Xúlio Abonjo e Helena Golden; a
web serie de humor “Unha voz na miña
cabeza” de Carlos Ares, Xosé Castro e
Andrés Mahía; e “Angélica e Roberta” de
Judas Diz e Óscar Chamorro tamén de
humor.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Cans a través dos ollos deKiko da Silva (debuxante)
-Deixas atrás Deluxe e volves como Xoel
López para amosarte máis transparente. Pero
aínda así apareces na portada do disco cunha
máscara. Como é isto?
-Jaja! Tes razón, é un pouco contraditorio,
pero tampouco ten que ser todo tan explícito. No
proceso de creación hai cousas casuais. Tiña
claro que non quería saír na foto da portada e a
máscara foi a escusa perfecta! Está baseada
nunha foto de Lola García Garrido e nin sequera
se pode saber se son eu. Gustábame a idea do
torso espido, os pelos do sobaco... iso di moito da
naturalidade do disco. Hai unha nudez lírica repre-
sentada aí.
-É un álbum máis tranqui e máis folk, veste
menos rockeiro cos anos?
-Si, non é un disco de rock. É moito máis vaci-
lón, máis libre, máis bailongo nalgúns casos e
tamén máis íntimo e tranquilo noutros. Supoño
que me saíu así porque é o que me pasou. Toquei
moito en casas de xente, sempre coa miña guita-
rra española de aquí cara alá, pero sen guitarra
eléctrica nin baterías. O rock require máis infraes-
trutura: un local, electricidade, amplificadores,
etc.
-Despois da viaxe por América, sénteste máis
atlántico?
-Sinto o Atlántico como un elemento unifica-
dor entre América e España. Levo vivindo nesa
dualidade máis de tres anos, pero teño claro de
onde veño. Atopei moita música americana que
non tivera ocasión de coñecer tan a fondo e ao
mesmo tempo vivín un reencontro desde a distan-
cia coas músicas de Galicia e España. Todo de
forma moi sutil. Atlántico bebe das dúas beiras e
é máis rítmico, máis folclórico nalgúns sentidos,
pero ante todo é un disco de cancións de Xoel
López.
-Alá compartiches escenario cunha morea de
músicos, como xurdiron tantas conexións?
-Dun modo natural e non sempre casual.
Moitas veces eu xa coñecía a xente e tiraba un
anzol. Logo sempre sucedían cousas fermosas,
porque coñecer a un lévate a outros músicos.
Depende da enerxía coa que vaias. Ao viaxar só eu
estaba moi receptivo e ávido de novas aventuras.
-Está no forno un documental sobre esas
aventuras, que presentarás en Cans.
-Faremos un adianto da idea do documental,
que recollerá a miña experiencia polas Américas
e a xira posterior, onde tiven o pracer de convidar
a tocar en España a máis de trinta músicos de
países como a Venezuela, Chile, Arxentina,
Estados Unidos, Brasil... e outros da casa como
Budiño, Eladio, Félix Arias ou Iván Ferreiro. Todo
un acontecemento que por sorte está rexistrado
para posteridade.
-Tírache o audiovisual?
-Ante todo son músico, pero fixen algunhas
cousiñas. Protagonicei un documental sobre o
Camiño para National Geographic, dirixín un víde-
oclip de Lovely Luna, fixen algunha banda sonora,
cameos para La Hora Chanante... e moitas cou-
sas caseiras coa miña cámara cutre.
-Vexamos se estás preparado para vir a Cans.
Oíches falar do agroglamour?
-Aínda non.
-Serías quen de conducir un chimpibús?
-Non sei nin o que é, aínda que xa me pregun-
taron o mesmo hai pouco.
-Atreveríaste a tocar dentro dun jaliñeiro ou
dun hórreo?
-Si, oooh!
-Como lle describirías a unha persoa de Bos
Aires o Festival de Cans?
-Polo de agora só podo dicir que me fala-
ron sempre de marabilla del, pero eu aínda
non o vivín.
"Atlántico é un discomáis vacilón, bailongoe tamén máis íntimo"
Xoel López
Esmeralda L. Castro (@_be3al2si6o18)
En Cans escoitaremos en directo Atlántico, o primeiro disco de Xoel López baixo
o seu propio nome, sen pseudónimos, máis nu. Logo dunha ducia de álbums soa
raro dicir que é o primeiro, pero está claro que marca un cambio. Tres anos de
aventura por América confluíron nun Xoel máis reflexivo, que une as influencias
da outra beira do charco coas que xa tiña. Diso dará conta tamén no festival,
adiantando imaxes do documental sobre esa experiencia:
“Xoel López y la caravana americana”
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Que vas pinchar,Lagartija?O DJ Sergio Lagartija pincha osábado en Cans. Que vai pinchar?Lagartija responde.
SERGIO LAGARTIJA
Nun traballo tan marabilloso como o meu, son moitas as veces que te limitas a exe-
cutalo coa maior perfección posible. E digo ben, limítaste, porque se o teu é vocación
(como é o meu caso) o mellor resultado que podes ofrecer ao público o consegues
cando o dj e a persoa xuntan forzas, e non cando mecanicamente ofreces unha acerta-
da selección de música que é algo que, tras moitos anos de profesión, os djs sabemos
facer. Pero para lograr esta conexión case espiritual entre dj, ego e público necesitas
sentirte parte dun proxecto, dunha idea, dun concepto innovador con estilo propio e,
sobre todo, con corazón do que inevitablemente queres formar parte. É por isto que
sempre amosei o meu desexo de volver a Cans. E este ano volvo -tres anos despois da
miña primeira participación- cunha sesión orientada ao baile, centrándome na música
dos oitenta e en especial nas bandas galegas desa década. Así que soarán Siniestro
Total, Os Resentidos, Semen up, Aerolíneas Federales, Club naval ou os marabillosos
Golpes Bajos. Así e todo, non faltarán sons máis actuais, saltando do punk glamouroso
dos Killer Barbies ao pop maduro de Eladio y Los Seres Queridos, da danza escura dos
Cure ao sempre elegante Bowie, embarcaremos nunha viaxe co único propósito de que
Cans, mesmo de madrugada, siga sendo unha festa.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Aerolíneasaterran porque poden
Pilar Comesaña Amado (@PilarComesana)
“No me beses en los labios”, “No sé ligar”, “No todo es
lo que parece”, “Nadie es perfecto”, “No me robes el cora-
zón”, “No tengo dinero”, “Yo no tengo amigos”, “Mi video no
tiene mando a distancia”, “No sigas mi camino”, “No quiero
sufrir”, “No me gusta bailar”, “No me gusta tu comida”…
Tantas cancións co non por diante no adrenalínico feliz dis-
curso intraveoso das súas letras, e deron nun entusiasta
emblema pop do sí a todo! E aí están de volta nos escena-
rios. E aí seguen… So querían divertirse/nos, e así moi
ramonianamente “sui generis” fabricaron estribillos para a
eternidade dende Vigo para o mundo.
O grupo despegou tomando o seu nome dunha das
súas cancións primixenias: ”Aerolíneas Federales”, un
tema recuperado, tres décadas despois, para a reedición
de vinte cancións dun fondo de armario tan pop como ese
foulard de Lois Pereiro que o tempo non apolillará endexa-
mais…
“Aerolíneas Federales” volven porque nunca se foran
de todo. Volven en positivo coa máis ampla folla de ruta no
seu recopilatorio vintage de inéditos “Hasta el final y más
allá”… Demos 1983-1993” (Elefant Records 2012) e
sobre todo, volven aos escenarios. E si, aí estaban capitais
no escenario da Capitol de SDC, un xoves noite, 19 de abril
de 2012: Coral Alonso, Rosa Costas, Miguel Costas, Luis
Santamarina, Silvino Díaz e Pedro Díaz. Como se nada,
como se todos saíran dun bo soño de David Lynch. Só fal-
taba Flechy pero el quedou durmido en Londres en 2002.
Coa roupa negra e o pelo azul… A vida so é un “calentu-
rón”… Que dure! Xa o dixeron os Ramones, “Life is a gas”…
Pois longa vida ás boas cancións de dous minutos que con-
siguen facer despegar na mesma pista a moi distintas
xeracións. Non, se ao fin o pop de Baixo custe rematou en
Aerolíneas de altos voos.
O escritor Neil Strauss titula no seu libro de entrevistas
cun contundente “Todos te quieren cuando estás muerto”.
Pois a Aerolíneas da gusto velos así de vivos e coleando… “I
love rock&roll… todo lo demás me importa un huevo”.
E si. Soy una punk!Aerolíneas nun par de concertos recentes
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Ata o final emáis alá
Volveu Aerolíneas e, a pesar de que aínda
quedan moitas, estamos a tocar nas mellores
prazas: Lima, Barcelona, Madrid, Compostela
e agora Cans, cada vez máis preto de Vigo, a
nosa cidade de orixe. Eu xa tiven a sorte de
tocar co meu grupo aquí hai uns anos e o trato,
ao igual que o ambiente, foi excelente. É por
isto que cando o director do Festival nos pro-
puxo estar este ano pechando o certame
dende o torreiro dixemos que si inmediata-
mente.
Cans é unha festa de cine, música e un feixe
de cousas máis. Trátase dunha festa que ano
tras ano, a pesar dos recortes, segue a man-
terse como un festival de prestixio. É unha cita
anual á que cada vez acode máis público, así
que este ano será un pracer para Aerolíneas
presentaremos aquí o noso disco “Hasta el
final y más allá”. Xa se sabe que o “máis alá” é
algo descoñecido, pero o que temos claro que
o que non o é será
este concerto; un
concerto divertido
a través do cal uni-
rémonos a esta
festa de todos que
é Cans.
Miguel Costas (músico) @miguelcostas
“O magosto para agosto (…) o parado pide pan (…) Galicia canibal” seguro que
a ninguén lle resultan descoñecidas estas frases que nada máis escoitalas tras-
ladan a mente aos Resentidos e a aqueles anos nos que un tema galego e
en galego chegaba ao máis alto das listas de éxitos.
O festival de Cans tamén repasa a Movida dos 80 coa estrea do
documental “Galicia Caníbal” e o coloquio na leira no que todos os partici-
pantes poderán debatir xunto a Antón Reixa. Volveron Os Resentidos cun concer-
to en Ourense, celebrando así o seu trinta aniversario pero tamén compartindo un vide-
oclip con tódolos internautas dándolle a oportunidade de enviar imaxes que formarán para
sempre parte da historia do grupo.
Pero nesta revisión da Movida dos 80 tamén está a estrea de “Efecto Ría” de Alba Escudero, un docu-
mental protagonizado por músicos da escena musical local de Vigo como: como: Nicolás Pastoriza, Pablo Novoa, Frans Banfield,
Patricia Moon, Julian Hernandez, Aleix Lores, B.O.U.L.E., Iván Ferreiro, etc. Realizado polos alumnos da Escola de Imaxe e Son de Vigo,
“Efecto Ría” penetra na escena musical viguesa dos últimos cincuenta anos da man de Fernando Ferreira, Julio Gómez, Emilio Alonso
ou José Argibay.
Outras citas cos 80Os docus Galicia Caníbal e Efecto Ría
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
POR ISABEL RISCO
(ACTRIZ)
Todos somos Cans, e tamén Cadelas, por que non? Abofé
que si! Recoiro! Maio aproxímase, iso significa que algo
grande, único, auténtico, que marca a ferro, que sorpren-
de, que abraia, que encandea, está a piques de chegar. Aí
está!, a unha carreira de can, O Festival de Cans! E como
diria John Ford ‘Que verde era o meu val’, así é ese val de
Louriña, que agocha con toda esa potencia, e dela poten-
cial, brava e mítica, como non poderia ser de outro xeito
estando gornecido, pola banda de estribor, polo Monte
Castelo, onde se erixía, en tempos pretéritos da Idade
Media, un castelo poderoso, sobre unha descomunal
rocha onde o divino Ludwig Van, que como diría Alex
DeLarge, ao que lle acompañaban os seus drugos, ‘nunca
fixo dano a ninguén, el só escribiu música celestial’; deci-
diu repousar alí por toda a eternidade sen deixar de tocar
o piano. Da banda de babor gornece A Risca, e non teño
nin palabras, nin vocabulario, nin sintaxe, nin capacidade,
e falta de tantas cousas, para expresar o orgullo e pracer,
de carácter máis ben etéreo e místico, ou cando menos
iso creo, xa que poucas veces tiven sensación semellan-
te, saber que levo no meu primeiro nome de familia o seu
masculino, Risco, e pola miña devoción a Cans e ao seu
Festival, faría efectiva e real aquela frase que outrora acu-
ñara un intelectual galego: ‘A unión comuñón do home coa
terra’; sendo esta ‘a unión comuñón da muller, ou rapari-
ga, coa Pedra’. Porque eu, e sen querer emular a ningun-
ha Santa Teresa, son fundamentalista de Cans, son can-
seira festivalística e canística.
Esa unión comuñón dos homes, das mulleres, e de toda a
chavalada en xeral coa terra e co cinema, en todos os
seús formatos, é a que hai, é a que se vive, se disfruta,
agroma, como as patacas cando as plantas coa lúa, no
Festival de Cans, único na súa especie, cun pedigree que
nin os bioquímicos, nin veterinarios, nin outras mentes eru-
ditas dos múltiples audiovisuais do mundo, son quen de
reproduciren nin nun laboratorio perfectamente equipado.
Para min, e dentro da miña profaneidade, e non de tum-
bas nin de cadaleitos precisamente, o Festival é unha
sorte de vangarda popular e colectiva, coma non poidera
ser doutro xeito, que agrela das xentes de Cans e dos
seus impulsores e impulsoras para os seus e as súas par-
ticipantes e visitantes. O continente en toda a extensión da
palabra, conformado pola propia aldea de Cans e todos os
seus alpendres, baixos e adegas, como o Cuberto de
Chelo e o de Antonio, a Casa de Pato, a de Mari, a do
Carrera e a de Bugarín, os Baixos de Afonso e do Moncho,
o Ghalpon Friki, onde todo é posíbel, e a Sala Multiusos
onde todo é múltiple; fai unha simbiose perfecta e única co
seu contido. En calquera dos seus subcontinentes onde
comen 10 comen 15 e os que fagan falta, porque a nin-
guén lle ha faltar un pincho que levar a boca, unha pouca
empanada, tortilla de pataca, ou lacón e chourizo a esga-
lla. Porque desde logo que o festival tamén é o seu conti-
do mais sen o seu continente xa non sería o mesmo; e co
seu continente o despregue de medios técnicos e organi-
zativos, o chimpibús que impresiona co seu ruxido e a súa
presenza, confeso aquí o meu gusto despropocionado
pola maquinaria agrícola, que me provoca cousas inconfe-
sábeis e que sendo portada por unha desas máquinas
vibran partes do meu corpo que nin sabía da súa existen-
cia, as veces teño gañas de gasóleo agrícola polo corpo.
As pantallas, que seica non hai outras igual nin de condi-
ción tan ecolóxica, feitas con sabas e ripias de madeira
coa colaboración de Silvino, o carpinteiro de Cans. En que
localización máis pracenteira e maina pode ter lugar un
coloquio como nunha leira, ben se ven as vacas cando
pacen o calmas e quedas que están. Como as vangardas
soviéticas abandeiraron a Lili Brik, que até hoxe é unha
icona mesmo do pop, emulando a unha traballadora rusa;
os galegos e as galegas temos no Festival de Cans o noso
referente e bandeira do audiovisual, polo menos eu así o
sinto; porque é unha manifestación, un indicio, unha reali-
dade de como somos, do noso concepto, da nosa visión
poliédrica da realidade, e sempre desde a discreción e a
elegancia natural e sen filtros, innata e sen protocolos pre-
fabricados. Descubrimos o fletán, caladoiros internacio-
nais, démoslle nome universal a aparellos e artes de
pesca, explotámos e mellorámos a pataca, producimos
leite para exportar, inventamos o fubolín, a billarda, temos
propiedades comunitarias como as comunidades de mon-
tes veciñais e man común (unha so aman para toda a
comunidade)… Reciclamos somieres, cociñas, tambores
das lavadoras e transformámolas. Todo iso é arte, face-
mos arte co que nos rodea aínda que non estén nun
Guggenheim. E o Festival de Cans, co seu continente e
contido, tamén é todo iso, e un motivo máis de orgullo de
ser galega.
O mesmísimo Aldous Huxley precisaría de boas cantida-
des de mescalina para poder abrir de par en par as súas
portas da percepción e facer fronte á enorme cantidade de
impresións que no Festival de Cans acontecen. Porque
entrar no Festival de Cans é como atravesar esas portas
da percepción, ese universo máxico e real a un tempo, e
a cidade esmeralda de Oz, onde os obxectos cotiás per-
den a súa funcionalidade e, de súpeto, existen como tais;
onde o espazo é máis que relevante, ademais é impres-
cindíbel; e o tempo quérelo parar coa forza dun Chimpín
para que non acabe nunca o Festival, e así acompañar ao
vello e divino Ludvig Van de Cans á eternidade.
Todos somos Cans
O Leo i Arremecághona, o cantautor bomba
O cantor máis punk de Galicia presenta o seu novo espec-
táculo: "O cantautor bomba". Rock'n'Roll cañeiro, combativo,
con sentido do humor e unha personalidade múltipla, tan esqui-
zoide como o país no que vivimos. Tede coidado, pois O Leo
pode inmolarse en calquera momento.
Universo Crebinsky (pasarrúas+concerto+estrea de videoclip)
A responsable da BSO do filme Crebinsky saltou da pantalla ataviada
co uniforme das bandas de música soviéticas da época para envolvernos
no ambiente da película. Cunha coidada posta en escena e os ritmos fre-
néticos da Europa do leste garante festa e diversión. Dánlle vida a esta pro-
posta oito músicos de amplas carreiras, comandados polo contrabaixista
Pablo Pérez e o acordeonista bielorruso Vadim Yukhnevich e entre os que
está o propio director do filme Enrique Otero. Teñen disco novo, Jet lag, do
que gravaron en Cans o videoclip do tema "Un piatto", que agora se estrea
no festival.
máis música
O Sonoro Maxín
Chega a onda sonora. Chega do
interior, dun océano interno. Dun mar
quente e profundo que, aínda que ten
morada certa, non aparece nos mapas.
E vén cargada de ritmos descompasa-
dos que derrotan ás cadeiras no primei-
ro compás, de harmonías dunha soa
nota e de esquecidas melodías atopa-
das no fol dun acordeón. Isto é o que
promete o novo disco que O Sonoro
Maxín presentará en Cans: A onda
sonora (chega do interior). De novo a
visión musical múltiple da banda ouren-
sá, baseada nunha mestura de cumbia,
reggae, rock, ranchera, bolero ou valle-
nato.
Os Veraneantes+Lajaretas
Como vén sendo habitual, a música acompañará a procesión de chim-
pibuses e animarán os camiños de Cans. Os Veraneantes e os Lajaretas
serán os encargados de orixinar ese ambiente festeiro con melodías ace-
leradas e desbarre de proporcións descoñecidas.
Sábado 26 | 15.30h. | Camiños de Cans
Banda Municipal de Redondela
Pasarrúas dende a rotonda do Can ata o Torreiro e sesión
vermú de película con banda de música de Redondela, que
recupera temas imprescindibles de filmes como “A vida é bela”
e “Dr Zivagho”.
Sábado 26 | 13.00h. | Torreiro de Cans
DJ Crebinsky
Enrique Otero, director da película Crebinsky e teclista da
banda Crebinsky, preséntanos unha sesión dj para viaxar bai-
lando dende O Brasil ao Cáucaso.
Sábado 25 | 3.30h. | Bar A Escola Vella (Cans)
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
As pandereteiras epandereteiros deCans
Aproveitando a actuación das Pandereteiras de Cans nos Maios do Porriño aproveitamos para tirarlles
esta foto na Praza Arquitecto Palacios. Mirade que sorrisos e que fachendosos posan logo de premiar aos
espectadores non só cun fermoso maio senón tamén coas súas voces e os sons das súas pandeiretas. Este
ano as Pandereteiras de Cans serán as encargadas de inaugurar o Serán dos Músicos de Cans o vindeiro
mércores día 23 de maio a partires das 21:30 horas no baixo de Moncho. Estarán acompañadas dos gru-
pos de pandeireta As Feiticeiras e Voces das Rías Baixas. Así arranca o festival cheo de música e de cine,
cos veciños e co audiovisual.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Germán Coppini, cantante e Dj
“Se quere Reixa, que me chame etomamos uns oruxos"
MANRIQUE FERNÁNDEZ (@MANRIQUEFDEZ)
Foi cantante de Siniestro Total e de
Golpes Bajos nos albures da movida vigue-
sa, traballou en solitario e colaborando con
algúns dos nomes máis representativos da
música española dos últimos tempos,
recompúxose con grupos como Anónimos
ou Lemuripop e converteuse nun deses
nomes de culto respectados por músicos
de toda caste. Agora visita Cans como xura-
do e dj da Noite V Clips. Germán Coppini
nunca deixará de sorprendernos.
Afortunadamente...!
- Un home tan mergullado na música
coma vostede ¿con que nos vai sorprender
en Cans?
- Houbo unha tempanda na que estiven
poñendo música no “Calle 54” e aquelas
sesións eran bastante eclécticas.
Gústanme moitos estilos, dende o blues ata
o soul, ou pinchar un pouco de pop, algo de
rock. Só teño entre 60 e 90 minutos, pero
quero rememorar aquelas tardes. Sen nin-
gunha fixación especial, pero si vou tirar por
cousas que a min me gustan, dende logo, e
intentar que a xente se sinta cómoda.
- Hai tempo que non sabemos nada dos
seus últimos proxectos musicais, Anónimos
ou Lemuripop ¿En que anda metido?
- No caso de Anónimos, é un proxecto
que está un pouco aparcado pero que sem-
pre podemos retomar cando xurda a opor-
tunidade de facer actuacións. Temos un
repertorio de versións e de cancións pro-
pias que está aí. En canto a Lemuripop, o
certo é que acabamos de gravar un novo
disco.
- Ah, si?
- Si, pero aínda non chegou ás tendas.
Cando esto sexa publicado probablemente
xa estará dispoñible. Polo de agora estase
empezando a dar a coñecer nalgunhas emi-
soras. Tal e como está o patio, os músicos
non podemos apostar a un único cabalo
gañador, temos que estar pluriemprega-
dos. A cousa está bastante difícil.
- Que queda do Germán Coppini da
“movida” neste mundo globalizado de
agora?
- Creo que todo. O que si é certo é que,
nestes intres, retrocedemos no tempo e,
na música, voltamos á Idade de Pedra. Os
creativos, os que queren seguir facendo
cousas, téñeno bastante difícil. E se xa
entramos no tema de dar a coñecer can-
cións gravadas, resulta cáseque imposible.
Eu quero pensar que sigo tendo moito
daquela persoa que empezou na música;
sigo tendo as mesmas ilusións, e iso resul-
ta imprescindible para sacar adiante cal-
quera proxecto.
- Se os 80 eran “Malos tempos para a
lírica”, ¿como definiría aos actuais?
- A frase non perdeu vixencia pero, na
situación actual hai unha mistura de todo,
non só da lírica. A situación política e eco-
nómica é terrible, moitísimo peor que nos
80. Daquela, polo menos tiñas un oco
entre o teu traballo e o de outros, o que pro-
vocaba euforia e paixón; tiñamos progra-
mas de radio que daban a coñecer o traba-
llo dos músicos, tiñamos selos, fanzines...
Hoxe séguense a facer moitas cousas, pero
hai menos posibilidades de coñecér-
monos. É coma se todo se centrase
na internet e non houbese un
mundo real alén do virtual, pero
os que non dominamos o tema,
témolo difícil.
- Dígame, polo menos, tres
músicos cos que lle gustaría ter
gravado. Supoño que terá algúns
mitos...
- Xa que mo pides... Eu
teño moitísima sim-
patía por Eric
Burdon [The
A n i m a l s ]
dende fai
moito
tempo; como músico máis contemporáneo,
gústame moitísimo John Ford; e, por citar a
alguén de aquí, mesmo Antón Reixa. Se
quere, algún día que me chame e queda-
mos citados a tomar un par de oruxos.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
Sempre que me plantexo un espectácu-
lo, imaxínomo no meu particular
Madison Square Garden, o Festival de
Cans. Concerto de baile e que o escena-
rio sexa un chimpín tunneado con lumi-
notecnia, o poleiro, lugar perfecto para
un Crooner políticamente incorreto
coma eu, cun pequeno canón de
luz...pero...para cando outro co " bigo-
tesco meu irmán de vodevil. Elio e este
menda reclaman unha volta ao Torreiro.
Chamádeo pataleta, pero o próximo ano
o Festival cumpre 10 anos, e cando me
preguntan: Sobre o escenario, ¿cando
tiveches a sensación de tocar o ceo?
Cans, é a miña resposta. Neses
momentos síntome como Escrivá de
Balaguer na súa beatificación. A xente
de alí é como o Opus Dei. A actitude é a
mesma. Un fundamentalismo radical
pero coa liberdade de facer e deixar
facer sen facer dano.
Á merda a crise. Sigamos loitando.
Baixemos ao coso e embarremos os
nosos corpos. Fagamos unha enorme
cama redonda cinéfila. Un micro con
forma de pene e o Tony fará a felatio
máis maratoniana do mundo do celuloi-
de.
Que se son soez? De cando en
vez...pero
é que son
T o n y
Lomba.
Tony Lomba (cantante) @TonyLomba
En Cans toquei oceo“Tortilla de corcheas e
percebes” no JaliñeiroAnxo Pintos con Serxio Ces e os lugueses Mulletestarán no Jaliñeiro Unplugged. Sometimos aomúsico de Berrogüeto a un cuestionario avícola.
DG
- Dentro dun Jaliñeiro... Eres canstrofóbico?
-Canstrofílico, gosto de ladrar. Seguro que a acústica non desmerece para botar-
lle un can tico.
-As galiñas non cantan, canta o galo...
Ao galo gústalle dar o do de peito con eses aires pavarottistas que se gasta,
pero á hora da verdade son as galiñas as que se impoñen como coro salmodian-
te.
- Se puxeras ovos, que che gustaría que saíra deles...
-Preferiría usalos como misiles non tripulados contra obxectivos ben escollidos...
-Agora xa en serio... tes pluma?
-Almacenada no nórdico. Máis ben teño escamas que para iso son da tribo dos Pircis e
dos Pintos.
-Elixe: polo asado, polo de fresa ou polo de Lacoste...
-Por quedar quedaría co verso lisérxico de: polo río abaixo vai unha troita de pé...
-En definitiva, que fai un de Berrogüeto dentro dun jaliñeiro?
-Unha tortilla de percebes e corcheas...
Anxo Pintos, un Berrogüetto, eSerxio Ces, un Cempés, xuntan oseu talento musical para poñerlledramatismo á BSO dePercebeiros.
Sábado 26 | 17.30h. | Jaliñeiro Unplugged
Temas dos lugueses Mullet son aBSO dalgún capítulo de Angélica eRoberta.
Sábado 26 | 19.00h. | Jaliñeiro Unplugged
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
mixturadora
Onde collo obus? Ondeaparco?
O bus ten 4 paradas: O Porriño centro (na Avda. Antonio Palacios, na outra beira da Cafetería Nova Maroma). Instituto/Hotel
Internacional (para os que aparquen no Pavillón do Porriño). Restaurante Guanabara. Cans (rotonda de Adroza, na estatua do Can).
Que horarios ten o bus? Venres de 20:00h a 4:00h. / Sábado de 15:00h a 20:00h e de 21:00 a 4:00h Ida e volta cada 20 minutos.
O bus custa 1 € por día. Pagas 1 € e podes subir e baixar en calquera das paradas cantas veces queiras.
Ves en coche? Pois dúas zonas de aparcamento: o Pavillón do Porriño (ao lado do Instituto e do Hotel Internacional) e o Restaurante
Guanabara (a 5 minutos andando de Cans).
Ruta a pé. O sábado ás 9:30h. quedamos diante
da Igrexa. Este ano remontaremos o río do Roupeiro
cara a veciña parroquia de Atios. Unha ruta creada
para a ocasión que discorre na súa maior parte pegada
ao río, escoitando a auga que baixa con forza e vai facen-
do pequenas pozas por todo o percorrido, entre unha
frondosa natureza. Pasaremos por lugares enigmáticos
como o Cachón do Roupeiro, unha poza da que se conta
que nunca se atopa o fondo.
Seguimos a ateigar o torreiro de estrelas. Este ano marcarán as súas poutas no chan: Chete Lera, que foi Pedigree en 2008 (o Sábado 26 ás
16.00h), Celso Bugallo, Pedigree en 2005, (Sábado 26 ás 19.00h.), Mabel Ribera, Pedigree en 2005 (Sábado 26 ás 23.15h.), Isabel Coixet (sába-
do ás 13:30h.) e Antonio Durán “Morris” (sábado ás 23:00h).
O fantabuloso cine ambulante dos irmáns Lumieira. En Cans non somos alleos á nova febre do cine mudo. Por iso están aquí
os Irmáns Lumieira, para sorprendernos co que promete ser un dos espectáculos do ano.O universo hilarante de tres irmáns que
emulan a maxia e a paixón dos primeiros tolos do cinematógrafo. Ademais de relatar a súa propia historia e amosar as súas pro-
pias filmacións en auténtica película de 16 mm, nas súas sesións en Cans presentarán dúas xoias do cine mudo: Never weaken,
de Harold Lloyd (1921) e One week, de Buster Keaton (1920). Farán dous pases sa Sala Multiusos. A 1 euro. Paga a pena!
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012
...
O da esquerda é Paco Quintas Etsueña, o autor da portada do CanZine. Ilustrador porriñés, ten, entre outros superpoderes, o graffiti, a ilustración
e o deseño gráfico. Pintou en 17 países. A el gústalle lembrar a acción no mítico Five Points de Queens. É quen de graffitear o camión de David Coperfield
ou facer os estampados que a deseñadora Krizia Robustella luciu na pasarela Cibeles. Estivo nominado aos prestixiosos HIPHOP2010 como mellor
escritor nacional e foi finalista do GZCREA2010. Se vos dicimos que agora está deseñando as máscaras da loita mexicana CAREBEAN WRESTLIG non
nolo ides crer, polo tanto entrade na súa web e confirmade: www.dosceworks.com. En fin, Paco é colega e colabora... nótase?
As camisetas e as chapas deste ano son tendencia. Como de toda a imaxe do Festival, o autor é Juancho
Castaño. Este ano a organización vai de negro, os miles de visitantes de verde pistacho.
E seguimos con merchandaising. Abaixo, imáns de pedra feitos polo
artesán da parroquia Paco Candán. Á dereita, taza, chaveiro e pegata.
Non digades que este ano non tedes onde elixir...
As rifas son a orixe do crowdfunding. Non é só que gastando un
euro esteas a apoiar ao Festival de Cans nestes tempos duros para o
eido do audiovisual, senón que pódenche tocar dous premios ben
paveros: o 1º Premio é unha fin de semana de aloxamento e asisten-
cia á rodaxe “Elisa e Marcela” de Isabel Coixet máis un Can asinado. O
segundo un pase especial de convidado para o festival 2013 para
dúas persoas máis un Can asinado. Non hai festa sen rifa.
xornal oficial do festival de Cans Maio 2012