Download - Bloque ii. tarefa 2
¡Estaba tan soya!Non bote nin lanchanin velas nin remos.
Rosalía
Estaba asolagado coma un limo.
Estaba asolagado aló no fondodunha poza de noite.Asolagado coma un limo.
Estaba solagado nunha lagoa grandede auga parada e morna,coma un limoque abanearan amodoondas dondas de sono, moi grandes
e vacentas
Nunha lagoa de sono,nunha lagoa de noite desorada,coma un limo,asolagado.
E sabía que fóra,e casemente á maohabía unha mañá noviña.Unha mañá sin ninguén,grande e goapa.
E no aire,unha ponla de pesegueiro chea de floresunha ponla ben ledae un paxaro.
A. IGLESIA ALVARIÑO, De día a día
A miña vida todaé un debecer por algo que se alonxa,por algo que se volve sempre alleoe cada vez máis lonxe…
Eu nunca estou a xeitoe sempre quero verme na outra veira,nun eido que se choea pouco que me achegue ó seu linde.
Un forasteiro sononde os demais se atopan e se afánsin que pregunten nuncasi é que están onde lles acai ou non.
As miñas horas sonondas que se abren e non pechan nunca,un arelar sin máispor algo que non chega nin se cumple.Sempre me foi un pouco alleo o mundoe nunca me atopeió xeito que me vaino cacho dese mundo que eu herdei.
Algo me asina, algunha cousa levoque escora cánto eu son:eu ando sempre á toa,sempre sin rumbo que me volva a min…
X.L. FRANCO GRANDE, Entre o si e o non.
As veces -é gracioso- eu xogo a ser teu paiAs veces -é gracioso- eu xogo a ser teu pai
e hastra me poño serioe hastra me poño serio
-tamén hai outros nenos que maxinan ser grandes-tamén hai outros nenos que maxinan ser grandes
mais ti ben o comprendes, é somentes un xogo.mais ti ben o comprendes, é somentes un xogo.
As únicas verdades son ollar a tartaruga,As únicas verdades son ollar a tartaruga,
tan estraña,tan estraña,
o caracol chusqueiro que nos amosa os cornos,o caracol chusqueiro que nos amosa os cornos,
rubir pola maceira, taniscar no seu froito,rubir pola maceira, taniscar no seu froito,
gavear polo cereixogavear polo cereixo
e escoitar aos merlos, despóis que chove abondo,e escoitar aos merlos, despóis que chove abondo,
na cantante cameliana cantante camelia
ou enxergar as barcas esbarantes na ría.ou enxergar as barcas esbarantes na ría.
¡Qué xogos verdadeiros!¡Qué xogos verdadeiros!
E non os aballoados do camiñar opaco,E non os aballoados do camiñar opaco,
o latexar dos anceiados vermes,o latexar dos anceiados vermes,
o medo de homes-ratos con cheiro a podredume,o medo de homes-ratos con cheiro a podredume,
ou a cruel insistencia de alicatesou a cruel insistencia de alicates
e sombras enloitadas de tamborese sombras enloitadas de tambores
que nos zugan a ialma.que nos zugan a ialma.
E non quero falarche desas cousas lonxanasE non quero falarche desas cousas lonxanas
que me angurian e afogan cando non son neno.que me angurian e afogan cando non son neno.
Voltemos a nós mesmos, Albertiño, xoguemos.Voltemos a nós mesmos, Albertiño, xoguemos.
Miguel GÓNZALEZ GARCÉS, Nas faíscas.
A A voz do nenovoz do neno
de ollos mornos de ollos mornos
enche o valenche o val
mamaie!mamaie!
Cuca o cuco, cuca o cucoCuca o cuco, cuca o cuco
na briza carballeira,na briza carballeira,
a vaca pasta na lameira,a vaca pasta na lameira,
arrola a rola, arrola a rolaarrola a rola, arrola a rola
na carballiza carrapeña.na carballiza carrapeña.
mamaie!mamaie!
Ornea o burro humildeOrnea o burro humilde
á par do nenoá par do neno
na lenturenta melura da na lenturenta melura da paisaxe.paisaxe.
O neno do tiranteO neno do tirante
cruzado ó peito ispidocruzado ó peito ispido
vai berrando no boscovai berrando no bosco
ai lalaieee!ai lalaieee!
Cuca o cuco, cuca o cucoCuca o cuco, cuca o cuco
E medra de repenteE medra de repentepolo longo fío dopolo longo fío do
lalaieee!lalaieee!a estatura bringuela dise nenoa estatura bringuela dise nenodende o fondo do puzodende o fondo do puzo
do lalaieee!do lalaieee!no que afogaron os seus ollosno que afogaron os seus ollos
ai, lalaieee!ai, lalaieee!
Cala o cuco, cala o cucoCala o cuco, cala o cucona murcha carballeira.na murcha carballeira.Agora orballa sobre o lomboAgora orballa sobre o lombo
do boi marelo. E hai unha voz do boi marelo. E hai unha voz distintadistinta
de velliño alombado que foi neno:de velliño alombado que foi neno:¡ei, hoy, ei!¡ei, hoy, ei!
Na longa soedade Na longa soedade do labrador canso no sulcodo labrador canso no sulco-¡ei, boi, ei!, ¡ei, boi, ei!--¡ei, boi, ei!, ¡ei, boi, ei!-ecoa aínda moi lonxanoecoa aínda moi lonxanoaquil amante sonaquil amante son
lalaie! lalaieee!lalaie! lalaieee!que xamais tivo camiño nen que xamais tivo camiño nen
chegada.chegada.
Antón TOVAR, Antón TOVAR, Calados esconxurosCalados esconxuros
OURENSOURENS
““Pro á noitiña,Pro á noitiña,dende o meu leitiño de neno ulente a floresdende o meu leitiño de neno ulente a flores
vexo que a lúa derradeira dos estíos,vexo que a lúa derradeira dos estíos,tolamente ataviada,tolamente ataviada,
espreita a través da vía aceda:espreita a través da vía aceda:e na noite aromáticae na noite aromática
os cans da Melancolía laten en soño”os cans da Melancolía laten en soño”LUBICZ-MILOSZLUBICZ-MILOSZ
De veras estarrece o matiz das papoulasDe veras estarrece o matiz das papoulaspolo meio das viñas dos estíos de antano.polo meio das viñas dos estíos de antano.Agre, un cheirume picante a mazairas en froitoAgre, un cheirume picante a mazairas en froitoe o esguío circuito das vésporas gulapentase o esguío circuito das vésporas gulapentasincendia os porpiaños de alpendres e murallasincendia os porpiaños de alpendres e murallascon todo o sol infernal da sesta na miña patria perdida.con todo o sol infernal da sesta na miña patria perdida.
Retrocedo até o tremor no máis agreRetrocedo até o tremor no máis agreda dor acugulada en negros tulipáns de veludo saudosoda dor acugulada en negros tulipáns de veludo saudosoe surten as tribos da saltapalletas namoradose surten as tribos da saltapalletas namoradospara celebrar o verán de fogo e seivapara celebrar o verán de fogo e seivanas herdades lonxanas da miña patria perdida.nas herdades lonxanas da miña patria perdida.
Poño a man sobre a arma a desistir, alapeante,Poño a man sobre a arma a desistir, alapeante,e súpeto un ventiño que aloumiñae súpeto un ventiño que aloumiñacomo as luvas de mamai cando volta do cine pola noite,como as luvas de mamai cando volta do cine pola noite,e todo o intre paira na tarde sen finale todo o intre paira na tarde sen finalporque o neno camiña entre os repolos de onda a pozaporque o neno camiña entre os repolos de onda a pozae a finca está a piques de reventarme o fígadoe a finca está a piques de reventarme o fígadode amala e de evocala como fagode amala e de evocala como fagonos horizontes incendiados da lembranza da miña patria perdida.nos horizontes incendiados da lembranza da miña patria perdida.
Tanto pranto contido neste vaso de agoraTanto pranto contido neste vaso de agora
reborda en chafariz de fel e cousa aceda.reborda en chafariz de fel e cousa aceda.
Alí os corredores en lume, as estrelas,Alí os corredores en lume, as estrelas,
os ledísimos xofres inflamados, as ardentes noitesos ledísimos xofres inflamados, as ardentes noites
poboadas de velaíñas entrometéndosepoboadas de velaíñas entrometéndose
na galería de diante do lembrado, espellona galería de diante do lembrado, espello
das criaturas de lana da miña patria perdida.das criaturas de lana da miña patria perdida.
Mollo a pruma nos restos aromáticosMollo a pruma nos restos aromáticos
da soedade pervertida e murcha,da soedade pervertida e murcha,
e entradas no nariz de poeira solta na penunbra da adegae entradas no nariz de poeira solta na penunbra da adega
antiga do meu abó, ulente ao antanoantiga do meu abó, ulente ao antano
máis líquido da miña patria perdida.máis líquido da miña patria perdida.
Amor, amor, non podo trasladarteAmor, amor, non podo trasladartea aqueles ontes de nostalxia e cincentos irisa aqueles ontes de nostalxia e cincentos irisinda que a flor que ti prendes no cume de acibecheinda que a flor que ti prendes no cume de acibechecortada foi, cortada, na roseira da miña patria perdida.cortada foi, cortada, na roseira da miña patria perdida.
MÉNDEZ FERRÍN, MÉNDEZ FERRÍN, O fin dun cantoO fin dun canto
Eu estaba na nada sen sabelodeitado nun nirvana sen doorese viñeron dous sexos pecadoresa guindarme no lume e mais no xelo.
Eu non estaba, estaba nun outonodisfroitando da paz de non vivire guindáronme á vida para carpire chorar e esquecerme daquil sono.
Trala paz que unha noite me roubaron
agora o si e o non da margarida
do terror desfloro eu, e os que xogaron
a tirarme da nada en que xacía
son carnes que hoxe xacen na noutra vida
onde teñen a paz que eu tiña un día.
Antón TOVAR, A nada destemida.
Autores e obras citadas
FRANCO GRANDE, Xosé Luís: Entre o si e o non
GÓNZÁLEZ GARCÉS, Miguel: Nas faíscas
IGLESIA ALVARIÑO, Aquilino: De día a día
MÉNDEZ FERRÍN, Xosé Luís: O fin dun canto
TOVAR, Antón: A nada destemida
Calados esconxuros