biblioxornal 3
DESCRIPTION
Boletín trimestral da bibliotecaTRANSCRIPT
B O L E T Í N D O E Q U I P O D A B I B L I O T E C A
3º Trimestre 2007 Número 3 I.E.S. “San Paio” — Tui
Logotipo da Biblioteca Autor:
Jorge Enríquez Méndez, de 1º de Bacharelato B
As Poesías do Mes
As Poesías do Mes
As Poesías do Mes
As Poesías do Mes
No pasado decembro estreamos
unha nova iniciativa: A Poesía do
mes. Cada mes escollemos unha
poesía e expoñémola para que a lea-
des e poidades levala convosco.
Chega o remate do curso e quere-
mos que nos digades que poesía ga-
lega e/ou castelá vos gustou máis,
suxerídenos tamén poesías para ex-
poñer no vindeiro curso. Estade
atentos porque pronto comezaremos
a pedirvos a vosa opinión. Todos os
participantes entrarán no sorteo de
diversos agasallos. E por se alguen
non conseguíu todas as poesías, po-
dedes atopalas neste Biblioxornal
especial. Ánimo, participade e sorte!.
P á x i n a 2 N ú m e r o 3 – 3 º t r i m e s t r e 2 0 0 7
Decembro 2006Decembro 2006Decembro 2006Decembro 2006 O rei tiña unha filla,
Que morría de amor,
E por vela curada,
Sen máis declaración
ó Amor, queiras non queiras,
do reino desterrou.
O Amor, moi xuicioso,
Obedecendo a lei,
Camiño do desterro
Fóise co que era seu:
Cos bicos e coas rosas...
!e coa filla do Rei!
A rosa de cen follas Ramón Cabanillas (1876-1959)
Xaneiro 2007Xaneiro 2007Xaneiro 2007Xaneiro 2007
Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de lluvia tras los cristales.
Es la clase. En un cartel
se representa a Caín
fugitivo, y muerto Abel,
junto a una mancha carmín.
Con timbre sonoro y hueco
truena el maestro, un anciano
mal vestido, enjuto y seco,
que lleva un libro en la mano.
Y todo un coro infantil
va cantando la lección:
“mil veces ciento, cien mil;
mil veces mil, un millón”.
Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de lluvia tras los cristales.
Soledades
Antonio Machado (1875-1939)
Febreiro 2007Febreiro 2007Febreiro 2007Febreiro 2007
“O poeta é um fingidor.
Finge tão completamente
que chega a fingir que é dor
a dor que deveras sente.
E os que lêem o que escreve,
na dor lida sentem bem,
não as duas que ele teve,
mas só a que eles não têm.
E assim nas calhas de roda
gira, a entreter a razão,
esse comboio de corda
que se chama coração."
Cancioneiro
Fernando Pessoa (1888-1935)
P á x i n a 3 N ú m e r o 3 – 3 º t r i m e s t r e 2 0 0 7
A rosa de cen follas
Marzo 2007Marzo 2007Marzo 2007Marzo 2007
¡Qué alegría, vivir
sintiéndose vivido!
Rendirse
a la gran certidumbre, oscuramente,
de que otro ser, fuera de mí, muy lejos,
me está viviendo. La voz a ti debida
Pedro Salinas (1891-1951)
Abril 2007Abril 2007Abril 2007Abril 2007
Abril, abrileiro,
recendo milleiro.
Pampillos rousados
decote orballados.
Raiolas de sol
abrían a frol.
Recendor de ababa
e o cuco cantaba.
O cuco, cuqueiro,
tirando o sombreiro.
A súa vaquiña
pastaba a neniña.
O cuco cantaba
e ela o respostaba.
-Cuco rei, cuco rei
¿cantos anos vivirei?
Un, dous, tres, catro, cinco, seis!
Ai do tempo aquil
do abrileiro abril.
Nos verdes lameiros
feitizos milleiros. Eliseo Alonso (1924-1996)
P á x i n a 4 N ú m e r o 3 – 3 º t r i m e s t r e 2 0 0 7
Maio 2007Maio 2007Maio 2007Maio 2007
Viste a Naturaleza vestido feito por min.
Visto eu dela o mellor forro,
visto eu dela o seu corpín.
Teño nela o meu socorro.
Fuxe o meu peito de min
si ela non cómpre ó redor.
Lonxe dela non me fai o corpín,
non pode coa lousa o meu cor.
A aurora é miña i é dela.
O mediodía a liña rompeu.
Ten o serán da noite estrela.
Foise a tarde e non volveu,
foise. Ten a noite muito dela,
máis do que a Lúa verteu.
María Mariño (1907-1967)
Xuño 2007Xuño 2007Xuño 2007Xuño 2007
Alguna vez recuerdo
ciertas noches de junio de aquel año,
casi borrosas de mi adolescencia
(era en mil novecientos me parece
cuarenta y nueve)
porque en ese mes sentía siempre una inquietud, una angustia pequeña
lo mismo que el calor que empezaba,
nada más
que la especial sonoridad del aire
y una disposición vagamente afectiva.
Eran las noches incurables
y la calentura.
Las altas horas de estudiante solo
y el libro intempestivo
junto al balcón abierto de par en par (la calle
recién regada desaparecía
abajo, entre el follaje iluminado)
Sin un alma que llevar a la boca.
Cuántas veces me acuerdo
de vosotras, lejanas
noches del mes de junio, cuántas veces
me saltaron las lágrimas, las lágrimas
por ser más que un hombre, cuánto quise
morir
o soñé con venderme al diablo,
que nunca me escuchó.
Pero también
la vida nos sujeta porque precisamente
no es como la esperábamos.
Gil de Biedma (1929-1990)