ANTOLOXÍA DE RELATOS

1º ESO

O HOME QUE MORREU DE TRISTURA

O cemiterio onde descansa o meu esqueleto,é moi elegante, fúnebre, triste,

deprimente , bonito , antigo é sinxelo . As paredes están repletas de tumbas de

homes e mulleres de sociedade , altos cargos , persoas con diñeiro e claro que

no faltan persoas de orixe real . A tumba onde descansa o meu esqueleto é

moi ampla , sofisticada, pero sinxela , ten un aire de persoa importante de

sociedade ; cara e ten sempre flores, as máis caras de todas que son as rosas

brancas e vermellas . A carón da tumba está a imaxe do meu esqueleto .

O meu esqueleto era unha persoa importante pero non moi destacada. O que

lucía del era o seu ollo de vidro , agora morto segue destacando , porque el é o

único que pode ver de todos os esqueletos .

Un día cando estaba aburrido na tumba foi dar unha volta e encontrouse con

outro esqueleto que estaba só e díxolle :

- Hai epidemia na cidade ?

El contestoulle:Non sei. E logo?

- Porque está habendo moitas mortes.

- E logo de que morriches entón ?

- Eu de tristura .

-Por que ?

- A miña muller cando deu a luz morreu , ela e mais a miña filla; e sen

elas a miña vida non tiña sentido.

- E ti ?

- Unha galiña matoume. É unha longa historia

- Ah! vale.

- Pois ata logo

- Igualmente .

Ilenia, 1ºB

OS XEMELGOS

Un certo día de outubro, exactamente o día trinta e un, morreron uns xemelgos

chamados Alma e Eliot; morreron pola desgraza de ter que volver á escola.A

parte diso tamén tiñan moito medo pola gran guerra que había nese momento.

Tiñan medo a ser atacados e morrer como lle pasou a seu pai, Eloi. Ao final

morreron no momento de saír da escola e entrar no autobús.

A FESTA

Era unha vez un cemiterio abandonado no que había unha festa de halloween;

na festa de halloween había música e bebida alcólica.E entón sentiron un ruído

de debaixo do chan; a música parouse,as persoas da festa saíron correndo do

medo .

Cando saíron correndo e Thalia recollía as cousas ,saía dunha tumba un

esqueleto con ollo de cristal. Thalía estaba acurralada porque polo outro lado

saía un zombi da tumba. Thalía estaba acabada!

Martín, 1º B

Morrín tal día coma hoxe hai tres anos cando estaba a practicar o meu deporte

favorito: o ciclismo. Fun atropelado por un condutor que non gardou a distancia

de seguridade. Tanto lle custaba apartarse metro e medio?, Pois ben, dende

aquela vivo no cemiterio do pobo, a carón da igrexa e rodeado de árbores. Hai

esqueletos que viven en nichos, que son como chalés achegados, outros viven

baixo a terra, e eu vivo no panteón familiar. Este é de mármore negro cunha

gran porta de bronce e unha cruz na parte alta. Sempre está cheo de rosas

vermellas xa que eran as miñas preferidas. A verdade é que estou moi ben

aquí, agás no inverno que vai moito frío e méteseme nos osos.

Pois ben, a noite de defuntos saio por primeira vez do meu panteón, pois aquí

non está ben visto presentarse en sociedade con restos de carne nos ósos.

Celébrase unha festa, e veñen esqueletos dos cemiterios veciños, porque a

nós nos gusta moito bailar e ven unha orquestra para animar a noite. Eu estou

nervioso porque é a miña primeira saída. Pois ben, alá vou!. Saio o rueiro e

camiño ata chegar ó centro do cemiterio e cal é a miña sorpresa cando alí

atopo ó mellor amigo Xosé, que morrera hai cinco anos afogado na praia das

Catedrais, unha tarde de agosto cando iamos cos nosos fillos de excursión.

Estamos falando do que nos aconteceu na outra vida e do ben que o

pasabamos xuntos, cando de súpeto nos demos conta que estaba amencendo.

Pasounos a noite voando, nin fomos a bailar. Dígolle que veña durmir ó meu

panteón que teño sitio de sobra (de momento) e Xosé acepta encantado.

Penso que xa non se vai ir nunca máis do meu carón...

Ben amigos por hoxe xa está ben, que estou caendo de sono, e xa sabedes se

algún día ides por Vila-avoa buscade o cemiterio e vinde facernos unha visita.

Estaremos encantados de recibirvos tanto meu amigo Xosé como o esqueleto

que está a falarvos. Pasade bo día de Todos os Santos e acordádevos de

visitar ós vosos defuntos.

CHRISTIAN REY FERNÁNDEZ, 1ºB

MORTE POR ENVELENAMENTO

Un día penoso antes do día de Tódolos Santos,os cans ladraban debido a que

naquel momento e naquel mesmo lugar ía ser provocada unha morte por

envelenamento.

CARLOS RODRÍGUEZ CAMBA, 1ºB

O VIÑO INMORTAL

Era un día precioso en Lugo, os paxariños cantaban e, na rúa escoitábase o

roce das follas das árbores. Pero...Ao caer a noite todo se volvía escuro e as

polas das árbores parecían estar encantadas. Dentro de todo e aínda que

pareza mentira todo iso era normal; o que non era normal era todo o silencio

que había no cemiterio. Pois case sempre os esqueletos saían das súas

tumbas e por iso os veciños pasaban a noite nas súas casiñas. A pesar de que

os rapaces adolescentes querían saír, non podían.

O silencio era debido a que os esqueletos estaban esperando a un novo

compañeiro, alguén que había de estar a un pasiño da morte.

Ao mesmo tempo ,nunha casa estaba unha familia ceando, mentres un

esqueleto se escaqueara da espera, observando a familia da casa.

Dentro aveciñábase un envelenamento, pois o pai da familia fora enganado por

un esqueleto solitario con forma humana. Dixéralle que se tomaba aquel viño

sería inmortal.

O pai tan confiado coma sempre colleu o viño e tomou un pouco; ao rato

empezou a sentir náuseas e ao momento a súa familia encontrouno morto no

comedor. O esqueleto que estaba na ventá estaba a escoitar o que pasaba e

aproveitándose da ocasión foi avisar aos seus compañeiros do cemiterio.

Ao día seguinte, estaban os esqueletos nas súas tumbas cando...Por fin

escoitaron a música do enterro, quedaron caladiños nos seus sitios ata que

acabou. Pola noite saíron todos das súas tumbas ou como lles chaman eles os

seus recunchos.Foron visitar ao seu novo compañeiro, el sentíase moi raro

pois esa era para el unha nova vida.

Yaiza, 1º A

O CANCIÑO DO CEMITERIO DE PARÍS

O dia antes de todos os santos, no cemiterio de París, un señor paseaba; nesa

mesma noite había morto un señor .

Mentres que o señor paseaba sentiu un ruído, acercouse pouco a pouco e ...

era un canciño que estaba por alí. El sabia que había algo máis. Sentiu o ruído

outra vez e mirou para os lados e ... había unha sombra moi rara. Levantou a

cabeza pouco a pouco e entrou un esqueleto;e empezou a correr .

O esqueleto empezou a perseguilo coma un tolo .

O señor caeu no chan e o esqueleto acercouse , o señor empezou a tremer o

esqueleto deulle un colgante que lle caera. O señor colleuno levantouse e

empezou a correr cara á súa casa e non volveu a saír a dar un paseo pola

noite.

Emma Díaz canoura,1º A

O ESQUELETO DO BARRIO

Había unha vez un esqueleto que vivía nun barrio pobre, un dia foi dar un

paseo; de alí a un pedazo perdeuse, foi dar a un cemiterio vello. Tumbou a

porta e dixo

- Pódese?.

Outro esqueleto contestou

- Adiante, chegas a punto para a festa de Halloween.

O outro esqueleto contestou.

- Que festa de Halloween?

- A que facemos todos os anos neste cemiterio.

- Vale!, podo pasar?

-Si, claro

- Cando entrou alí e veu 30 esqueletos dixo:

- Meu Deus!, Como vos chamades?

- Eu Pepito, o organizador, e ti?

. Eu chámome Pepe

- Vale!, os demais chámanse Ermenegildo, Eusebio , Aurelio ,...

- Vale, e que facedes aquí todas as noites?

- Pois desenterrar os mortos que aínda son carne, e cando se faga de día

regresamos ás tumbas. E ti que fas cando sae o sol?

- Pois voume para a casa, durmir

- Tes casa?

- Si

Ás 5 da mañá cando ía saír o sol ...

- Bueno, voume para a casa, ata mañá!

-Chao. Dicían todos.

De camiño a casa Pepito encontrouse a un humano e o humano díxolle:

- Es un esqueleto?

Pepito dixo:

- Non, son un esqueleto fantasma.

O esqueleto seguiu andando para chegar a casa, cando chegou a casa quedou

todo escuro e púxose a durmir.

Marcos García Rolle, 1ºA

O HOME LOBO

Hai uns 19 ou 20 anos un cazador estaba no monte, esperando na súa armada

a conseguir a súa peza e foi escurecendo pouco a pouco. Cando chegou a

noite marchou a casa; no medio do camiño oíu unhas pisadas que tarruxían

nas follas. E estivo sperando coa escopeta cargada pensando que era un

xabaril.

De alí a uns segundos mirou para detrás e viu un home lobo. Aterrorizado

botou a correr, pero acabouno pillando.

Ao día seguinte atoparon o cadáver e foi enterrado nun cemiterio escuro e con

arrepiantes sons que facían as árbores e o asubío do vento.

A súa familia estivo chorando sen saber quen o matara, menos o seu fillo que

era o único que sabía o que acontecera .

No cemiterio seu pai en osos contáballe a historia a outro esqueleto.

- Porque morriches ?

- Matoume un home lobo.

- É sabes quen é o ser humano que se transforma nel?

- Si, si que o sei.... o meu fillo.

Despois dun mes toda a familia morreu e el quedou coa mansión e toda a

herencia .

Pero ninguén soubo por que morreran

Alfredo, 1ºA

O CANTANTE ACOITELADO

O cemiterio é tenebroso , iluminado, nubrado; as tumbas son moi escuras e

teñen unha enredadeira ao redor. As flores están secas e podres.

O esqueleto estaba dando un paseo e encóntrase cun cantante. Preguntoulle

como se chamaba e díxolle que lle podía chamar Cantarín e foille explicando

como morrera. Morreu acoitelado. Logo preguntoulle o Cantarín que se lle

gustaba cantar e o esqueleto díxolle que si e empezaron a cantar. Despois

despedíronse cunha aperta de mans.

Carla Rodríguez 1º A

OS ESQUELETOS DA PRIMEIRA GUERRA MUNDIAL

Nunha noite escura de novembro ía un esqueleto pola rúa sen saber ben a

onde se dirixía xa que non coñecía a zona; cando se decatou estaba na

entrada dun cemiterio.

O cemiterio estaba baleiro, as tumbas estaban cubertas de teas de araña e

tiñan unha cruz enriba. Tratábase dun cemiterio abandonado. O esqueleto

entrou nel e de súpeto viu que dunha desas tumbas saia un esqueleto cotroso

e con vermes que lle saian polos ollos. Os dous esqueletos saudáronse e

comezaron a falar das súas cousas, pero nun intre todo cambiou, xa que

comezaron a levantarse todas as tumbas, e comezaron a aparecer esqueletos

de soldados mortos na 1ª Guerra Mundial que os intentaran matar, xa que

pensaban que eran malos, pero os esqueletos lograron despistalos xa que eran

mais lentos que eles. Finalmente os dous esqueletos despois desta aventura

despedíronse e volveron cada un ó seu lugar.

Bueno chavalada, ata aquÍ a miña historia como esqueleto agora preferiría

reencarnarme nun morcego que teñen ás e podería escapar máis facilmente

dos soldados que me perseguiron na historia anterior.

ADRIÁN BASANTA TIMIRAOS, 1º A

ESKELETOR E MALÉFICA

Unha noite de defuntos no cemiterio de Celeiro

O cemiterio de Celeiro é bastante grande e con abundantes nichos. Ten dúas

partes: a parte vella, onde están os nichos máis vellos, e a maioría están feitos

de pedra; e a parte nova, que é onde están os máis novos, onde a maioría xa

son feitos de mármore.

Unha noite véspera de defuntos, un esqueleto que se chamaba Eskeletor, saiu

do seu ataúde e da súa tumba. Eskeletor ía paseando, cando se atopou cunha

muller esqueleto que tamén saíra da súa tumba, e díxolle:

- Ola! Como te chamas, si se pode saber ,claro?

- Chámome Eskeletor, e ti? - díxolle el.

- Eu chámome Maléfica. - contestoulle.

Os dous seguiron dando un paseo polo cemiterio cando...de súpeto,escoitaron

unha música terrorífica, pero que para eles é encantadora.

- Escoitaches iso? - dixo Maléfica.

-Si, que será? - contestou Eskeletor.

Camiñando e camiñando, encontráronse con máis esqueletos que estaban

festexando “supostamente” a noite dos defuntos. Preguntáronlles que estaban

festexando, e efectivamente, estaban celebrando a noite dos mortos.

Eskeletor preguntoulle a Maléfica:

- Quéreste quedar?

E Maléfica contestoulle:

-Vale.

Ao cabo de 5 horas xa estaban todos os esqueletos metidos nas súas tumbas,

porque xa era día, e ademais todas as persoas que lle ían poñer flores aos os

seus defuntos xa estaban alí.

A noite real dos defuntos, volveran a saír Eskeletor e Maléfica do seu ataúde

para despedirse.

- Adeus Maléfica. -díxolle Eskeletor.

-Adeus Eskeletor. -contestou Maléfica.

Iria Basanta Abella, 1º ESO-A

NASCÍN E FERMÍN

O cemiterio é amplo e fúnebre. É un cemiterio de cidade, que adoita estar

adornado con moitas flores e velas, pero os días antes de defuntos é cando

adoita estar en mellor estado. Algunhas tumbas son parecidas e outras non,

pero todas posúen unha imaxe do defunto. A tumba do meu esqueleto é de

mármore de Carrara, moi luxosa e cara, tanto que todo o mundo desexa unha

igual, pero só uns poucos poden tela, ten as mellores flores do cemiterio.

O meu esqueleto é coma outro calquera, o único que destaca é o seu ollo de

vidro e a súa tumba. Un día ás 12 da noite mentres tódolos esqueletos

bailaban, o meu esqueleto saíu da súa tumba para percorrer o cemiterio, entón

atopouse con outro esqueleto ao que lle faltaba unha perna, e preguntoulle:

- Que foi o que che pasou?

- Que un día mentres cruzaba a estrada un coche atropeloume, respondeu.

- E a ti?

- Que un bo día enfermouse o meu ollo, e a pesar de que os médicos

conseguiranmo solucionar, atopeime cun galo quen acabou de ferirmo.

- Como é que te chamas?

- Nascín,e ti?

- Fermín. Voume, xa nos veremos.

- Ata logo, vémonos.

E así foi como Nascín e Fermín, fixéronse grandes amigos. E tódolos días

quedan ás 12 da noite para parolar polo cemiterio.

Elena, 1º B

O ESQUELETO PIRATA

A historia comeza hai moito tempo no cemiterio do Vicedo o día anterior ó Día

de Todos os Santos. É un cemiterio que de día parece moi alegre pero de

noite... ninguén se atreve a entrar! Ten un montón de tumbas por todos os

lugares, ata nos recantos musgosos e desastrosos. Estas son as tumbas máis

antigas; pasan desapercibidas da xente pero, cando alguén se acerca

desaparecen, pois son as tumbas dos pantasmas, esas almas que non teñen

rumbo e que a única misión que teñen é espantar á xente das súas tumbas

este mesmo día. Pero hai unha tumba que nin as pantasmas coñecen, esa

tumba esquecida polo tempo ou mellor dito esa tumba que non recorda nin

Deus.Aquí morreu o noso protagonista.

Era xa o día,os mortos comezaban a preparar o cemiterio para a súa festa de

defuntos.O famoso pirata que só sae o Dia de Todos os Santos,por primeira

vez saíra un día antes. Era un esqueleto moi pero que moi vello,pero era o

único esqueleto que podía ver de todo o cemiterio. Isto debíase ó seu curioso

ollo de cristal. Un ollo que lle puxeran de calquera maneira cando outro pirata,

precisamente o pirata “Moita Barba” llo arrincara co seu garfo. (Si,si é o que

pensades, arrincoullo con ese utensilio que se usa para comer) Unha vez que

lle puxeron o ollo de cristal morreu por culpa do pirata “Pouca Barba” da

maneira que nin ti te imaxinarías, pois morreu porque o seu inimigo tropezou e

chantoulle a espada no peito. Pero agora é feliz neste mundo porque pode

descansar.

Pois vaiamos á historia; era moi raro que este pirata saíra tan rápido da súa

tumba pero tiña o seu motivo pois...Tiña o reloxo roubado estragado! Vagaba

polo cemiterio moi perdido, pois el non vía ningúns decorativos e a cova de

baile non estaba decorada. El dixo:

- Pero que pasou aquí! E que me quedei durmido ou acaso...pasou tanto tempo

que xa non hai naide naide no cemiterio!

Entón comezou a pasear por todo o cemiterio ata que se encontrou cun

pequeno esqueleto que morreu atropelado por unha carruaxe de cabalos cando

só tiña tres anos. O protagonista preguntoule que día era pero o neno

contestoulle:

-”Trindta de oudtubrod”

Como non lle entendeu nada seguiu paseando xunto ó neno ata que chegaron

á saída do cemiterio. Nese intre pasa unha persoa, pero cando ve que dous

esqueletes lle preguntan a hora xa vos imaxinades o que vai a pasar, verdade?

Saen á cidade e encóntranse con moitas persoas, entre elas unha vella que lle

rompeu ó neno unha vértebra dun golpe coa pota.

Chegaron ao gran acantilado e o protagonista observou unhas vistas que

nunca observara. Cando estes dous esqueletos regresaron ó cemiterio xa era

trinta e un de outubro! Entón o noso esqueleto deuse conta de que só se

levantara un día antes. Acompañou ó neno xunto a súa nai e foron á festa.

Así pasaron un bo “Samaín”

Quero dar as grazas ao esqueleto por dicirme todos os datos dese día e

dicirvos adeus a vós, aínda que ao mellor escribo un libro enteiro sobre a vida

deste esqueleto. (Ou ao mellor non porque pronto é a temporada de exames)

Manu Fernández Peláez, 1º ESO A

O CATEDRÁTICO

Son un esqueleto, fun un catedrático na miña vida , un señor bo e honrado.

Aquí vos deixo un relato que me pediu que escribira un amigo meu.

Na morte non podía ver, igual ca os outros esqueletos. Fai pouco un amigo

meu deixoume un ollo de cristal cuns folios e un lapis para que escribira. Non

sabía ben que era un ollo de cristal ata que mo puxen na cunca onde estiveran

antes os meus ollos, coa sorpresa de que podía ver con el !

Podía ver o cemiterio; había tumbas de mármore branca e negra, tumbas de

granito non moi luxosas, había mausoleos,… o chan estaba feito sobre a

mesma terra. Moitísimas flores adornaban as lápidas, flores moi bonitas, aínda

máis que cando llas regalas a unha muller para a engaiolar!

Así que como me pedira meu amigo comecei a escribir, o día antes de Samaín.

No meu cemiterio hai moitos mortos, tantos e tan vellos que algún non se

acordan nin cando morreron.

Quería parolar con eles para ver se podía obter algunha historia para ti meu

amigo, aquí tes as máis curiosas e interesantes.

Lucas Gómez Pereira, 1ºA

VENCEDORES E VENCIDOS

Cerca de min hai un esqueleto que fora un loitador; notábaselle, tiña moitas

fracturas nos ósos. Contoume esta historia.

Díxome que era un competidor, que era case invencible, o campión, pero un bo

día un novato quitoulle o título. Despois daquilo xa non tiña patrocinadores nin

o quería ningún equipo de loitadores. Acabou na rúa e morreu así de fame e de

tristura.

O SOLDADO HEROE

Unhas tumbas sen nome na lápida, unha pedra para tapar o cadáver, porque

nin tiñan ataúde sequera. Arrimeime a parolar cun esqueleto que fora soldado

que parecía triste e contoume esta historia:

Na guerra adestreime moi duramente; era o mellor do pelotón, o que mellor

decisións tomaba, o máis valente, o que mellor loitaba do pelotón; nunca me

gustou a guerra, pero para min era apaixonante deslizarme por corredores

estreitos, esquivar disparos,…

Recordo como morrín. Estaba a punto de gañar o pelotón inimigo cun

lanzamisís pero eu fixen unha loucura,… corrín, disparando a todos os

inimigos. Collín unha granada dun dos mortos e lanceina con todas as miñas

forzas para alcanzar o lanzamisís que mataría todo o pelotón; a granada fixo

explotar o lanzamisís, e acabei con aquela perigosa arma, pero un inimigo

disparoume ao estómago e quedei gravemente ferido. Os meus compañeiros

intentaron salvarme, pero o sarxento negouse a levarme a un hospital; e así

morrín.

Morrín coma un heroe para os meus compañeiros, pero coma outro do montón

para os comandantes.

Así acabei cunha lápida de pedra. Pero foi o mellor regalo do mundo, porque

ma fixeron e puxeron os meus amigos xa que non lles daban nin un peso por ir

á guerra a morrer. Non importa o prezo do regalo, senón que se faga de

corazón. Aínda que xa non teñamos!

Vaia oh, non me podo rir! Lástima!

Pareceuse alegrar bastante pola nosa conversa. Charlamos un rato máis e

díxenlle que volveríamos a falar outro día.

MEU PAI, MEU AMIGO!

Non sabía nada do meu pai Xosé. Non fun ao seu enterro ni souben onde o

enterraran. Ata que oín que estaba no cemiterio da cidade. Así que decidín ir

velo. Quería algunhas respostas, porque nunca souben como morrera.

Cando cheguei busqueino e atopeino, parolando cun grupo de esqueletos;

pareceu recoñecerme, porque veu cara a min correndo e démonos unha aperta

que por pouco me rompe unha costela.

Pasara uns tres anos fóra e contoume todo o que lle pasara. Aquí comeza o

seu relato:

Cando cheguei contratáronme como agricultor; gañaba bastante pero non

estaba satisfeito. Así que formei un equipo con cinco amigos e fómonos ás

minas en procura de ouro. Tivemos éxito; conseguimos uns douscentos dólares

polo ouro. Logo contratáronnos como médicos, despois de varias clases. Alí

traballamos moito tempo e, nos ratos libres, volvíamos á mina.

Un bo día chegou un enfermo cun aspecto terríbel. Case parecía un morto!

Quedei impregnado daquel terrible virus e para non sufrir máis contaxios

botáronme fora e negáronse a atenderme, así morrín pouco a pouco.

Despois de despedirme, volvín ao cemiterio máis contento ca nunca.

Metinme de novo na miña tumba e deixei o relato ordenado para o meu amigo.

Espero que vos gustaran as historias deste cemiterio e deséxovos que pasedes

un bo Samaín.

NO CIMETERIO DE GUADALAJARA

Atopámonos nun cemiterio, hai flores por tódalas tumbas: flores brancas,

amarelas, mesmo algún sombreiro mexicano... Sí, atopámonos en

Guadalajara.

Este cemiterio non é coma os demais porque... Hai mortos viventes! E un deles

son eu! Atópome con outra caveira que me soa moito... Como se xa o

coñecera... De súpeto achégase a min moi enfadado e di:

- Dáme os cartos, nugallán!

- Si oh, madialevas!, que me vas facer ? Matarme, ou? Ademais, onde cres que

levo os cartos? Ti es parvo!

A verdade é que a este cativo débolle cartos dende hai tempo así que mellor

despídome de vós e saio correndo por se colle unha perrencha. Adeus!

Jorge Santamariña,1ºA

EUSEBIO E XIÁN

O cemiterio é un prado verde nas aforas dun pobo. O cemiterio é un gran

xardín con moitas flores violetas; as lápidas son grises, de pedra. Esta escena

sucede o 31 de outubro o día anterior a defuntos.

O meu esqueleto ten un cranio moi grande e é moi delgadiño e o esqueleto que

coñeceu era dun home que morrera moi xoven nun accidente.

Cando xa me ía de camiño á saída atopeime cun esqueleto e díxenlle:

- Ola! Bos dias! Que tal?

- Ola!, moi ben e vostede?

- Aquí tamén ben, vindo colocar flores aos meus defuntos; e vostede por aquí?

-Eu viña de ver aos meus defuntos .Vas cara á cidade?

-Si -contestoulle o outro-

-En resumidas contas, como te chamas?

-Eu chámome Eusebio. E vostede?

-Eu chámome Xián.

-Bueno adeus teño me que ir.

-Adeus.

Paula Gueimunde Fernández, 1º E.S.O A

O SAQUEADOR DE TUMBAS

O cemiterio ten moitas lápidas xuntas, é un cemiterio natural só están

construídas as tumbas, o demais son todo flores.A miña tumba é de pedra e

cunha cruz enriba e esta rodeada de flores.

Un día levanteime da miña tumba, e antollóuseme dar un paseo. Encontreime

cun amigo meu que era pirata coma eu, que morrera sedento e morto de fame

nunha illa deserta.

Falamos un cacho:

-Home!, que tal estás vello canalla?-díxenlle eu.

-Eu ben. E ti?-dixo el.

-Eu tamén ben, Que pasa aquí que cada día hai menos esqueletos?

-Non sei, que che parece se investigamos?

-Vale, paréceme ben.

Fomos polo cemiterio e non encontrabamos nada por ningures, e pregunteille:

- Que tal se investigamos pola noite?

-Vale, ás oito e media.

-Vale.

Chegaron as oito e media e vimos unha persoa de carne e óso. Estaba

saqueando as tumbas!, intervimos e cando nos veu saíu correndo.

-Así que era iso o que pasaba.-dixemos os dous á vez.

-Ben, alégrome de que se acabara todo.-dixen eu.

-Chao, ata outro día.

Abur meus!, espero que vos gustara a miña historia, xa vedes o que poden

facer as persoas por diñeiro.

David, 1ºA