22º domingo tob 2015 bene pagola

30 agosto 201530 agosto 201522º Tempo Ordinario22º Tempo Ordinario

Marcos 7, 1-8. 14-15. 21-23Marcos 7, 1-8. 14-15. 21-23

José Antonio Pagola

Presentación: B. Areskurrinaga HCHCEuskaraz: D. AmundarainMúsica:Claederman-El sonido do silencio

Non sabemos cando nin onde ocorreu o Non sabemos cando nin onde ocorreu o enfrontamento. Ao evanxelista só lle enfrontamento. Ao evanxelista só lle

interesa evocar a atmosfera na que se interesa evocar a atmosfera na que se move Xesús, rodeado de mestres da lei, move Xesús, rodeado de mestres da lei, observantes escrupulosos das tradicións, observantes escrupulosos das tradicións, que se resisten cegamente á novidade que se resisten cegamente á novidade que o Profeta do amor quere introducir que o Profeta do amor quere introducir

nas súas vidas.nas súas vidas.

Os fariseos observan indignados que os seus discípulos comen con mans impuras.

Non o poden tolerar: «Por que os teus discípulos non seguen as

tradicións dos maiores?».

Aínda que falan dos discípulos, o ataque vai dirixido a Xesús. Teñen razón. É Xesús o que está rompendo esa obediencia cega

ás tradicións ao crear arredor seu un "espazo de liberdade“ onde o decisivo é o

amor.

Aquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nada do Aquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nada do Reino de Deus que Xesús lles está anunciando.Reino de Deus que Xesús lles está anunciando.

No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei, as No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei, as normas, os usos e os costumes marcados polas tradicións. normas, os usos e os costumes marcados polas tradicións.

Para eles o importante é observar o establecido “polos maiores".

Non pensan no ben das persoas. Non lles preocupa "buscar o Reino de Deus e

a súa xustiza".

O erro é grave. Por iso, Xesús O erro é grave. Por iso, Xesús respóndelles con palabras respóndelles con palabras

duras: duras: ««Vós deixades de lado o Vós deixades de lado o

mandamento de Deus para mandamento de Deus para aferrarvos á tradición dos aferrarvos á tradición dos

homes homes ».».

Os doutores falan con Os doutores falan con veneración de "tradición veneración de "tradición

dos maiores" e dos maiores" e atribúenlle autoridade atribúenlle autoridade

divina.divina. Pero Xesús califícaa de Pero Xesús califícaa de

"tradición humana"."tradición humana". Non hai que confundir Non hai que confundir

xamais a vontade de Deus xamais a vontade de Deus co que é froito dos homes.co que é froito dos homes.

Sería tamén hoxe un grave erro que a Igrexa quedase prisioneira de

tradicións humanas dos nosos

devanceiros, cando todo nos está

chamando a unha conversión profunda a Xesucristo, o noso

único Mestre e Señor.

O que nos ha de preocupar non é conservar intacto o pasado, senón facer posible o nacemento dunha Igrexa e dunhas comunidades cristiás capaces de reproducir con

fidelidade o Evanxeo e de actualizar o proxecto do Reino de Deus na sociedade contemporánea.

A nosa responsabilidade primeira non é repetir o pasado, senón facer posible nos nosos días a acollida de Xesucristo, sen ocultalo nin escurecelo con tradicións humanas, por moi venerables que nos

poidan parecer.

NON AFERRARNOS A TRADICIÓN HUMANAS 

Non sabemos cando nin onde ocorreu o enfrontamento. Ao evanxelista só lle interesa evocar a atmosfera na que se move Xesús, rodeado de mestres da lei, observantes escrupulosos das tradicións, que se resisten cegamente á novidade que o Profeta do amor quere introducir nas súas vidas.

Os fariseos observan indignados que os seus discípulos comen con mans impuras. Non o poden tolerar: «Por que os teus discípulos non seguen as tradicións dos maiores?». Aínda que falan dos discípulos, o ataque vai dirixido a Xesús. Teñen razón. É Xesús o que está rompendo esa obediencia cega ás tradicións ao crear arredor seu un "espazo de liberdade“ onde o decisivo é o amor.

Aquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nada do Reino de Deus que Xesús lles está anunciando. No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei, as normas, os usos e os costumes marcados polas tradicións. Para eles o importante é observar o establecido “polos maiores". Non pensan no ben das persoas. Non lles preocupa "buscar o Reino de Deus e a súa xustiza".

O erro é grave. Por iso, Xesús respóndelles con palabras duras: «Vós deixades de lado o mandamento de Deus para aferrarvos á tradición dos homes ».

Os doutores falan con veneración de "tradición dos maiores" e atribúenlles autoridade divina. Pero Xesús califícaa de "tradición humana". Non hai que confundir xamais a vontade de Deus co que é froito dos homes.

Sería tamén hoxe un grave erro que a Igrexa quedase prisioneira de tradicións humanas dos nosos devanceiros, cando todo nos está chamando a unha conversión profunda a Xesucristo, o noso único Mestre e Señor. O que nos ha de preocupar non é conservar intacto o pasado, senón facer posible o nacemento dunha Igrexa e dunhas comunidades cristiás capaces de reproducir con fidelidade o Evanxeo e de actualizar o proxecto do Reino de Deus na sociedade contemporánea.

A nosa responsabilidade primeira non é repetir o pasado, senón facer posible nos nosos días a acollida de Xesucristo, sen ocultalo nin escurecelo con tradicións humanas, por moi venerables que nos poidan parecer.

José Antonio Pagola