amor, amor, amor
DESCRIPTION
Pequena historia do amorTRANSCRIPT
1
Amor, amor, amor.
DEBUSSY: Claro de luna. Suite bergamasque PROFESOR/A 1 :
A poesía é a forma máis máxica que o ser humano posúe para exteriorizar os seus
sentimentos, as súas frustracións, os seus proxectos... aquilo que, ao fin e ao cabo, o
diferencia do animal, a expresión máis sublime e máis nobre da que somos capaces
mediante palabra. A poesía é quizais a arte máis próxima, máis comprensíbel, aquela
que nos reafirma nos nosos propios medos e fracasos, nin tan distantes nin tan dispares
a outros semellantes. Cada palabra nosa é susceptíbel de ser convertida en poesía. Cada
mirada rompida, cada bágoa esvarada, cada amor esquecido, cada ledicia trasnoitada... é
a nosa poesía.
Ás veces, tamén, a vida é poesía; conseguimos esquecer o seu lado máis escuro e
afrontámola con ledicia inusitada, afrontámola con versos que falan de amor, mesmo de
esperanza; outras moitas, as máis, a negrume apodérase de nós, a tristura desprega o seu
manto ilexítimo e as faces recollen versos de desesperanza.
PROFESOR/A 2:
Hoxe o motivo, ou máis ben a escusa, para falar de Amor con Poesía é que é 14 de
febreiro. Amor e Poesía van da man. Ambos forman parte das nosas vidas. Porque o
Amor é sentimento, e os humanos somos iso: un cúmulo de sentimentos. Pero nós non
sempre atopamos as palabras axeitadas, aquelas que adoitan ser cruciais para a maioría
de nós en determinados momentos. Por sorte, están os POETAS. Que extraordinario e
que difícil é atrapar as emocións con palabras!
E para falar de amor, para falar de poesía, imos procurar un pouco de historia:
MONTEVERDI: Orfeo. Coro de ninfas ALUMNO/A 1:
Na antigüidade, os mitos ofrecían un tipo de resposta similar á que hoxe en día nos
proporcionan as teorías científicas.Existen numerosos mitos sobre o amor, pero os máis
coñecidos son os de Orfeo e Eurídice , e Cupido e Psique, procedentes da mitoloxía
clásica, que é a máis próxima a nós. Neles podemos ver reflectidos moitos aspectos do
amor.
O mito de Orfeo é un dos máis escuros e máis cargados de simbolismo de cantos
rexistra a mitoloxía helénica. A historia máis coñecida sobre Orfeo é a que se refire á
súa esposa Eurídice.
Cupido era o deus e o arqueiro do amor. Un deus novo e malicioso que propagaba a
vida e a ledicia pola Terra. Exercía o seu encanta e o seu dominio sobre o corazón dos
mortais e os deuses. Grazas a el, os seres humanos coñecían a ledicia da amizade e da
tenrura do amor, pero tamén a dor que estes causan. Lanzaba frechas con puntas de ouro
para prender os corazóns, ou de chumbo para apagar o lume do amor. Divertíase
2
asemade facendo xurdir o amor ao mesmo tempo que as bágoas. Pero un día Cupido
feriuse cunha das súas propias frechas e caeu preso do encanto da fermosa Psique.
ALUMNO/A 2:
O emperador romano Marco Aurelio Flavio prohibiu aos seus soldados o matrimonio ao
considerar que os homes casados eran malos guerreiros. San Valentín, por entón bispo,
opúxose convidando ás parellas a acudir a el para casalos en segredo.
Informado o emperador, intentou convencelo do contrario, so pena de ser executado.
Valentín negouse e tratou de converter a Claudio II ao cristianismo.
O 14 de febreiro do ano 270 Valentín foi lapidado e decapitado. Conta a lenda que
mentres agardaba o cumprimento da súa sentenza, namorou no cárcere da filla cega do
carcereiro, Asterius, e que grazas á súa fe devolveulle milagrosamente a vista.
Douscentos anos despois, o papa Gelasio instituíu a festividade que hoxe leva o seu
nome, o que andando o tempo daría lugar ao “Día dos namorados”.
ALUMNO/A 1:
Porén, hai outra día para celebrar o Amor en Galicia, que é o 2 de febreiro. O refrán
que se conserva di “pola Candeloria, casan os paxariños e mais a galiñola”. A
Candeloria ten a súa orixe nos cultos pagáns, celebrada polos celtas (Brigantia) e os
romanos (Lupercales). O nome Brigantia deriva de Brigid, deusa celta moi poderosa,
que era a figura da nova lúa e do lume sagrado que liberaba a terra, propiciando a
fertilidade e o espertar do sol, despois de frío e o gris inverno. Os ritos de predición e
matrimonio celebrábanse nestas datas baixo a protección dos espíritos benéficos que
visitaban a terra durante esta festividade. O feito de sentírense no aire os primeiros
abrollos do que axiña será a primavera outórgalle outro simbolismo, do mesmo xeito
que acostuma a dicirse que é o tempo do casamento dos paxariños e que, de Candeloria
en diante, "ningunha ave voa soa" e até onde a memoria da xente chega, fálase deste día
como a "festa da luz". Escribiu Luís Amado Carballo:
ENGLISH MEDIEVAL SONG 2
ALUMNO/A 3
A CANDELORIA
Na catedral do abrente
hoxe casan os paxaros,
con nubes de neve e ouro
está o ceo engalanado.
Ficou o día ancorado
na ría donda do ceo.
Os roibéns soben no lonxe
como rosarios de incienso.
O xantar do casamento,
roibo, na palma da man
3
das eiras madrugadoras
xa está arranxado no val.
Vai tocando polo campo
a súa zanfona o rego
e canta o vento nas farpas
sonorosas dos piñeiros.
O campo as montañas ruzas
envolve en capa pluvial
co hisopo do sol mollado
dálles a beizón nupcial.
Do casebre nugallán
soben os vivas dos galos
e na festa desta noite
estrea un luar o campo.
ALUMNO/A 2:
Pero... para falar de algo, temos que, cando menos, coñecelo. Que é o Amor?:
Hai moitas definicións do Amor. Unha das máis vellas topámola na Biblia:
ALUMNO/A 4:
O amor é sufrido, é benigno; o amor non ten envexa, o amor non é xactancioso, non se
envaidece; non fai nada indebido, non busca o seu, non se irrita, non garda rancor; non
goza da inxustiza, mais goza da verdade. Todo o sofre, todo o cre, todo o agarda, todo o
soporta. O amor nunca deixa de ser.
ALUMNO/A 1:
E no “Cantar dos Cantares” de Salomón, segundo a versión de Quevedo:
ADRIAN LE ROY: Nouviéme Brante de Bourgogne
ALUMNO/A 5:
Es hielo abrasador, es fuego helado,
es herida que duele y no se siente,
es un soñado bien, un mal presente,
es un breve descanso muy cansado.
Es un descuido que nos da cuidado,
un cobarde con nombre de valiente,
un andar solitario entre la gente,
un amar solamente ser amado.
Es una libertad encarcelada,
que dura hasta el postrero paroxismo;
4
enfermedad que crece si es curada.
Éste es el niño Amor, éste es su abismo.
¿Mirad cuál amistad tendrá con nada
El que en todo es contrario de sí mismo!
ALUMNO/A 2:
Se en algo están de acordo os poetas é que “o amor non se sofre, gózase; o amor non se
di, séntese”. Pero a pesar destas palabras, os escritores falan unha e outra vez deste
sentimento universal.
ALUMNO/A 1:
O Amor como sentimento de unión, o Amor como sentimento fraternal, filial, maternal,
humanitario, erótico, apaixoado...no Amor todo cabe, ata o odio, o martirio, a pena.
Como na poesía.
E como sentimento universal que nace canda o ser humano, remontámonos ao século
VII a.C. para deleitarnos cun poema de Safo:
MISTERIO DAS VOCES BÚLGARAS: Svatba
ALUMNO/A 6:
(LE O POEMA EN GREGO, AQUÍ NON O PODO TRANSCRIBIR, ESTA É A
TRADUCIÓN)
Parece un deus ese home
que senta fronte a ti escoitándote moi preto
mentres falas docemente e ris cun xeito encantador.
Mais a min o corazón báteme no peito sen parar
e con só mirarte un intre enmudezo,
a lingua rómpeme,
un lene lume acéndeseme baixo a pel,
non vexo cos ollos, enxórdanme os oídos,
asolágame a suor, un tremor sacódeme enteira,
síntome máis pálida que a herba seca e peréceme que vou morrer.
Pero todo pode soportarse...
ALUMNO/A 2:
Catulo, no século I a.C. fala do paradoxo de amor como martirio:
ALUMNO/A 7:
Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
Nescio, sed fieri sentio et excrucior.
(Odio e amo. Como o consigo, seguro que preguntas.
5
Non o sei, pero sinto que é así e martirízame)
ALUMNO/A 2:
Ou como paixón:
ALUMNO/A 7:
Vivamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum severiorum
omnes unius aestimemus assis.
Soles occidere et redire possunt;
nobis cum semel occidit brevis lux,
nox est perpetua una dormienda.
Da mi basia mille, deinde centum,
dein mille altera, dein secunda centum,
deinde usque altera mille, deinde centum.
Dein, cum milia multa fecerimus,
conturbabimus illa, ne sciamus
aut ne quis malus invidere possit,
cum tantum sciat esse bassiorum.
(Vivamos, miña Lesbia, e amémonos,
as faladurías dos vellos severos
que nos importen todas o que nada.
O sol de cada día pode morrer e renacer,
Pero nós teremos que durmir unha noite perpetua
así que a breve luz se apague.
Dáme mil beixos, despois cen,
outros mil despois, de segundas cen,
despois outros mil máis, para rematar, cen.
Por fin, cando sumemos moitos miles,
enguedellarémolos para non saber,
aou para que ningún malvado poida envexarnos
se sabe que houbo tantos beixos.)
ALUMNO/A 1:
O amor é unha forza tan poderosa que se abre paso ante calquera escollo. Pode nacer en
calquera lugar e en calquera persoa, adquire a forma do corazón que o anhela.
O Latín evolúe e as linguas románicas ábrense paso, o amor prosegue o seu camiño
nelas. A lingua galego-portuguesa é a lingua de prestixio na península na Idade Media e
nela fanse cantigas de amor tan fermosas coma esta:
MILLADOIRO: As fadas de estraño nome
6
ALUMNO/A 8:
JOAO GARCIA DE GUILHADE
Amigos, nom poss'eu negar
a gram coita que d'amor hei,
ca me vejo sandeu andar,
e com sandece o direi:
os olhos verdes que eu vi
me fazem ora andar assi.
Pero quem quer x'entenderá
aquestes olhos quaes som,
e dest'alguém se queixará;
mais eu, já quer moira quer nom:
os olhos verdes que eu vi
me fazem ora andar assi.
Pero nom devia a perder
home que já o sem nom há
de com sandece rem dizer,
e com sandece dig'eu já:
os olhos verdes que eu vi
me fazem ora andar assi.
ALUMNO/A 2:
Amor apaixoado, afervoado... o amor entre humanos ou amor a Deus nos poemas de
San Juan de la Cruz:
GREGORIO ALLEGRI: Misere
ALUMNO/A 9:
La noche oscura
En una noche oscura,
con ansias en amores inflamada,
(¡oh dichosa ventura!)
salí sin ser notada,
estando ya mi casa sosegada.
A oscuras y segura,
por la secreta escala disfrazada,
(¡oh dichosa ventura!)
a oscuras y en celada,
estando ya mi casa sosegada.
En la noche dichosa,
7
en secreto, que nadie me veía,
ni yo miraba cosa,
sin otra luz ni guía
sino la que en el corazón ardía.
Aquésta me guïaba
más cierta que la luz del mediodía,
adonde me esperaba
quien yo bien me sabía,
en parte donde nadie parecía.
¡Oh noche que me guiaste!,
¡oh noche amable más que el alborada!,
¡oh noche que juntaste
amado con amada,
amada en el amado transformada!
En mi pecho florido,
que entero para él solo se guardaba,
allí quedó dormido,
y yo le regalaba,
y el ventalle de cedros aire daba.
El aire de la almena,
cuando yo sus cabellos esparcía,
con su mano serena
en mi cuello hería,
y todos mis sentidos suspendía.
Quedéme y olvidéme,
el rostro recliné sobre el amado,
cesó todo, y dejéme,
dejando mi cuidado
entre las azucenas olvidado.
VAUGHAN WILLIAMS: Greensleeves.
ALUMNO/A 1:
Como o amor é universal, marchamos ás Illas Británicas onde Shakespeare, famoso
polas súas atormentadas obras de teatro, escribe fermosos sonetos amorosos coma este:
ALUMNO/A 10:
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
8
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee. (Podía compararte coa leda primavera
se en ti é máis constante a grácil fermosura?
Em maio rudos ventos abalan tenras xemas,
e a renda dese tempo um breve instante dura.
Ás veces moi ardente o ollo do ceo brilla,
e outras escurece esse fulgor dourado;
e todo o que é fermoso algún día declina,
por mor da natureza, ou polo azar, mirrado.
Mais nunca verás murcha a túa primavera,
nin perderás tampouco esa túa beleza,
nin se ha gabar a morte de que unha sombra sexas,
cando en eternos versos o nome teu floreza.
Mentres respire un home e a vista non o impida,
terán vida estes versos, e a ti daranche vida.)
ALUMNO/A 2:
O amor traspasa fronteiras, mesmo vai máis alá da morte, como afirma Francisco
de Quevedo y Villegas:
TREVOR JONES: O último dos mohicanos.
ALUMNO/A 11:
Cerrar podrá mis ojos la postrera
Sombra que me llevare el blanco día,
Y podrá desatar esta alma mía
Hora, a su afán ansioso lisonjera;
Mas no de esotra parte en la ribera
Dejará la memoria, en donde ardía:
Nadar sabe mi llama el agua fría,
Y perder el respeto a ley severa.
Alma, a quien todo un Dios prisión ha sido,
Venas, que humor a tanto fuego han dado,
Médulas, que han gloriosamente ardido,
9
Su cuerpo dejará, no su cuidado;
Serán ceniza, mas tendrá sentido;
Polvo serán, mas polvo enamorado.
ALUMNO 1:
Pero o amor tamén é traizón, coverténdose en desazón e en desamor. Así escribe a nosa
Rosalía de Castro, baseándose en cantigas populares que falan disto:
THE CHIEFTAINS: Santiago
ALUMNO 12:
"Quíxente tanto, meniña,
tívenche tan grande amor
que para min eras lúa,
braca aurora e craro sol;
auga limpa en fresca fonte,
rosa do xardin de Dios,
alentiño do meu peito,
vida do meu corazón."
Así che falín un día
camiñiño de San Lois,
todo oprimido de angustia,
todo ardente de pasión,
mentras que ti me escoitabas
depinicando unha frol
porque eu non vise os teus ollos
que refrexaban traiciós.
Dempóis que sí me dixeches,
en proba de teu amor,
décheme un caraveliño
que gardín no corazón.
¡Negro caravel maldito,
que me firéu de dolor!
Mais, a pasar polo río,
¡o caravel afondóu...!
Tan bo camiño ti leves
como o caravel levou.
ALUMNO/A 2:
En 1942 Paul Éluard publica un poema que terá de se converter nun símbolo de
amor... pola humanidade. Un Himno da Resistencia que será lanzado en paracaídas
sobre Francia pola aviación inglesa.
10
WAGNER: Obertura Tannhauser
ALUMNO/A 13:
Liberté
Sur mes cahiers d'écolier
Sur mon pupitre et les arbres
Sur le sable sur la neige
J'écris ton nom
Sur toutes les pages lues
Sur toutes les pages blanches
Pierre sang papier ou cendre
J'écris ton nom
Sur les images dorées
Sur les armes des guerriers
Sur la couronne des rois
J'écris ton nom
Sur la jungle et le désert
Sur les nids sur les genêts
Sur l'écho de mon enfance
J'écris ton nom
Sur les merveilles des nuits
Sur le pain blanc des journées
Sur les saisons fiancées
J'écris ton nom
Sur tous mes chiffons d'azur
Sur l'étang soleil moisi
Sur le lac lune vivante
J'écris ton nom
Sur les champs sur l'horizon
Sur les ailes des oiseaux
Et sur le moulin des ombres
J'écris ton nom
Sur chaque bouffée d'aurore
Sur la mer sur les bateaux
Sur la montagne démente
J'écris ton nom
Sur la mousse des nuages
Sur les sueurs de l'orage
Sur la pluie épaisse et fade
J'écris ton nom
11
Sur les formes scintillantes
Sur les cloches des couleurs
Sur la vérité physique
J'écris ton nom
Sur les sentiers éveillés
Sur les routes déployées
Sur les places qui débordent
J'écris ton nom
Sur la lampe qui s'allume
Sur la lampe qui s'éteint
Sur mes raisons réunies
J'écris ton nom
Sur le fruit coupé en deux
Du miroir et de ma chambre
Sur mon lit coquille vide
J'écris ton nom
Sur mon chien gourmand et tendre
Sur ses oreilles dressées
Sur sa patte maladroite
J'écris ton nom
Sur le tremplin de ma porte
Sur les objets familiers
Sur le flot du feu béni
J'écris ton nom
Sur toute chair accordée
Sur le front de mes amis
Sur chaque main qui se tend
J'écris ton nom
Sur la vitre des surprises
Sur les lèvres attentives
Bien au-dessus du silence
J'écris ton nom
Sur mes refuges détruits
Sur mes phares écroulés
Sur les murs de mon ennui
J'écris ton nom
Sur l'absence sans désirs
Sur la solitude nue
Sur les marches de la mort
J'écris ton nom
12
Sur la santé revenue
Sur le risque disparu
Sur l'espoir sans souvenirs
J'écris ton nom
Et par le pouvoir d'un mot
Je recommence ma vie
Je suis né pour te connaître
Pour te nommer
Liberté.
Liberdade
Sobre os meus cadernos de colexial
Sobre o pupitre e as árbores
Sobre a area sobre a neve
Escribo o teu nome
Sobre todas as páxinas lidas
Sobre todas as páxinas en branco
Pedra, sangue, papel ou cinza
Escribo o teu nome
Sobre as imaxes douradas
Sobre as armas dos belicosos
Sobre a coroa de reis
Escribo o teu nome
Sobre a selva e o deserto
Sobre os niños sobre as xestas
Sobre o eco da miña infancia
Escribo o teu nome
Sobre as marabillas das noites
Sobre o pan branco dos días
Sobre as temporadas desposadas
Escribo o teu nome
Sobre todos os meus trapos de azul
Sobre o estanque sol balorado
Sobre o lago lúa viva
Escribo o teu nome
Sobre os campos sobre o horizonte
Sobre as ás dos paxaros
E sobre o muíño das sombras
Escribo o teu nome
Sobre cada soplo de aurora
Sobre o mar nos barcos
Sobre a montaña lunática
Escribo o teu nome
13
Sobre a espuma das nubes
Sobre as suores da tormenta
Sobre a choiva grosa e insípida
Escribo o teu nome
Sobre as formas que centellean
Sobre as campás das cores
Sobre a verdade física
Escribo o teu nome
Sobre as sendas espertadas
Sobre as estradas despregadas
Sobre os lugares que desbordan
Escribo o teu nome
Sobre a lámpada que se prende
Sobre a lámpada que se apaga
Sobre as miñas casas reunidas
Escribo o teu nome
Sobre o froito cortado en dous
Espello e a miña habitación
Sobre a miña cama baleira
Escribo o teu nome
Sobre o meu can cobizoso e tenro
Sobre as súas orellas elaboradas
Sobre a súa perna torpe
Escribo o teu nome
Sobre o trampolín da miña porta
Sobre os obxectos familiares
Sobre o mar do lume bendito
Escribo o teu nome
Sobre toda carne concedida
Sobre a fronte dos meus amigos
Sobre cada man que se tende
Escribo o teu nome
Sobre o cristal das sorpresas
Sobre os labios atentos
Ben sobre silencio
Escribo o teu nome
Sobre os meus refuxios destruídos
Sobre os meus faros aplastados
Sobre as paredes do meu problema
Escribo o teu nome
Sobre a ausencia sen desexos
Sobre a soidade núa
Sobre as marchas da morte
Escribo o teu nome
14
Sobre a saúde volta de novo
Sobre o risco desaparecido
Sobre a esperanza sen lembranzas
Escribo o teu nome
E polo poder dunha palabra
Reinicio a miña vida
Nacín para coñecerte
Para nomearte
Liberdade
ALUMNO/A 1:
Hai un silencio namorado que existe entre as cousas, entre nós; un silencio no que calan
os amantes e non se oe nin pasar o vento. Ese silencio namorado fálase en todas as
linguas:
ALUMNO/A 14:
Cuidado. O amor
é um pequeno animal
desprevenido, uma teia
que se desfia
pouco a pouco. Guardo
silêncio
para que possam ouvi-lo
desfazer-se.
Casimiro de Brito Intensidades, 1995
ALUMNO/A 2:
Cando todo parece naufragar, ás veces, só necesitamos que nos collan a man. Unha
man que aloumiña, protexe, dános seguridade, arrástranos cara adiante, une ... unha
man que nos ama.
FREDO VIOLA: Sad song
ALUMNO/A 15:
Si el món s'ensorra
avisa'm,
però mentrestant,
agafa'm la mà!
(Xelo Llopis Roca)
15
(Se o mundo se derruba
avísame,
pero mentres tanto,
cólleme a man!)
ALUMNO/A 1:
E quen dixo que un matemático non pode falar de amor á súa maneira?:
RIGHTHEOUS BROTHERS: Melodía desencadenada
ALUMNO/A 16:
A= (a+i+x)k
Amor(A) é a suma do apego persoal(a), o investimento parenteral ou familiar(i) e a
sexualidade(x), e todo iso afectado polo ámbito(k).
Matemático y geométrico
Volver a ser entero y racional
quiero desde que te quiero,
pues convertido en feliz decimal
mi unidad sólo es deseo.
Y soy tangente que te toca,
mediatriz que te divide,
un vector entre tus rosas,
el sustraendo que te pide.
Soy la raíz de la potencia
del beso enésimo que te dí,
un polinomio de urgencias,
un subconjunto de ti.
Soy compás en torno a tu boca,
soy el arco de tus ojos,
soy la cuerda que cortas
con el radio de tu antojo.
Volver a ser entero y racional
puede resultar igual a cero.
La cordura no puede hacerme mal,
si y sólo si, la recobro y no te pierdo.
16
Mario Daniel Casas
ALUMNO/A 2:
Inda que non saibamos contar:
ALUMNO/A 17:
Dame, Amor, besos sin cuento,
asida de mis cabellos,
y mil y ciento tras ellos
y tras ellos mil y ciento,
y después
de muchos millares, tres;
y porque nadie lo sienta,
desbaratemos la cuenta
y contemos al revés.
CRISTÓBAL DE CASTILLEJO
THOMAS NEWMAN: American Beaty
ALUMNO/A 2:
O amor entre persoas do mesmo sexo, amor lésbico, amor homosexual, por fin un
dereito acadado coa lei do matrimonio:
ALUMNO/A 18:
Todo empezó con un sí quiero.
Sí quiero aceptarme a mí misma/o.
Sí quiero que en el instituto me entiendan.
Sí quiero que mis amigos me apoyen.
Sí quiero compartir mi vida contigo.
Sí quiero que mi familia me acepte.
Sí quiero que en mi trabajo me respeten.
Sí quiero tener hijos.
Sí quiero casarme contigo.
(Este texto adoita lerse durante a celebración de vodas entre persoas do mesmo sexo no concello de
Campillo de Ranas en Guadalajara)
ALUMNO/A 2:
17
De todos os amores, non hai Amor máis grande que o amor dunha nai ao seu fillo.
Xela Arias escribe un poemario completo sobre este sentimento:
JERRY GOLDSMTH: Lullaby
ALUMNO/A 19:
Darío a diario.
Invasión que se me convén fantástica.
Invasión sen ocasión.
Invadíuseme a vida de cueiros e biberóns,
de roupiñas pequenas e xoguetes de colores,
de risas, choros, agarimos, agarimos.
Darío a diario.
A túa man ocupa un cuarto da miña xigante,
por iso detesto un pouco tantas palabras.
Todas para ti, ¡son a raíña parlante!,
¡emperatriz de sonidos guturais en diante!
ALUMNO/A 1:
O amor tamén pode inventarse, pode ser un amor inesperado, un desexo que cambia
todos os plans e programas, unha relación de entregarse un ao outro.
CHOPIN: Nocturno, op. 9, nº 2
ALUMNO/A 20:
GONZALO NAVAZA
Alégrate que vén a noite
e o seu prodixio de enganosas sombras.
A túnica nocturna acomoda os desexos
no recanto máis teu
e escintila a razón na bóveda de estrelas.
O amor, o milagroso amor
ascende á flor do sangue
e os humanos levantan
co seu cantar o universo.
ALUMNO/A 2:
Asemade, o amor pode ser egoísta, posesivo:
18
GRIEG: Danza de Anitra
ALUMNO/A 21:
MARIO BENEDETTI:
Te quiero
Tus manos son mi caricia,
mis acordes cotidianos;
te quiero porque tus manos
trabajan por la justicia.
Si te quiero es porque sos
mi amor, mi cómplice, y todo.
Y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.
Tus ojos son mi conjuro
contra la mala jornada;
te quiero por tu mirada
que mira y siembra futuro.
Tu boca que es tuya y mía,
Tu boca no se equivoca;
te quiero porque tu boca
sabe gritar rebeldía.
Si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo.
Y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.
Y por tu rostro sincero.
Y tu paso vagabundo.
Y tu llanto por el mundo.
Porque sos pueblo te quiero.
Y porque amor no es aureola,
ni cándida moraleja,
y porque somos pareja
que sabe que no está sola.
Te quiero en mi paraíso;
es decir, que en mi país
la gente viva feliz
aunque no tenga permiso.
Si te quiero es por que sos
19
mi amor, mi cómplice y todo.
Y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.
ALUMNO/A 1:
A poesía e o amor convértense en puro erotismo, no espello dos sentimentos máis
apaixoados:
ROBBIE WILLIAMS & NICOLE KIDMAN: Something stupid
ALUMNO/A 22:
Deixei que el me tocase
porque me gustaba ser tocada.
Como unha frauta para un indio.
Como un instrumento dun país libre.
Lupe Gómez
ALUMNO/A 2:
O amor e a poesía permítenos expresar todo tipo de amor e de sentimentos. Mesmo, o
amor polos libros.
NICOLA PIOVANI: La vida es bella.
ALUMNO/A 23:
Para fugarnos de la tierra
un libro es el mejor bajel;
y se viaja mejor en el poema
que en el más brioso y rápido corcel.
Aun el más pobre puede hacerlo,
nada por ello ha de pagar:
el alma en el transporte de su sueño
se nutre sólo de silencio y paz.
Emily Dickinson
ALUMNO/A 1:
20
O amor como escusa, como comparación; tamén, como sentimento de unión coa
humanidade, como petición de igualdade, de xustiza. O amor supremo.
PROKOFIEV: Capuletos e Montescos
ALUMNO 24:
"A TORTURA”
DICIMOS da xustiza que é cega,
como o amor.
Preparamos o berro.
Incendiamos as tempas.
Baleiramos os ollos."
(María do Cebreiro, OS HEMISFERIOS)
ALUMNO/A 2:
Non podemos rematar este repaso poético sen lembrar a Celso Emilio Ferreiro, de
quen este ano celebramos o centenario do seu nacemento; ese que soubo converter un
nome en todo un símbolo do amor, que soubo expresar tanto con tan pouco:
DANNY ELFMAN: Eduardo Manostijeras
ALUMNO/A 25:
Cando quero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a espranza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.
Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando é noite pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.
Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
21
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.
Cando quero surrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.
Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non dicir Moraima.
PROFESOR/A 1 :
Namorarse é amar as coincidencias, amar é namorarse das diferenzas.
O amor non é fantasía, o amor é poesía.
E por iso,
hoxe,
estamos aquí.
PROFESOR/A 2:
E por iso agasallámosvos un poema propio de voso:
Se ti estás en Forcarei
en Forcarei non hai ninguén máis
e se non estás en Forcarei
en Forcarei non hai ninguén
(versión propia de Epigramas de Ernesto Cardenal)