abono vier nes 13 - sinfonicadegalicia.com · abstemia —entre 1908 e 1915— corres-ponde a un...

36
DE O R Q U E S T A S I N F Ó N I C A A B O N O V I E R N E S TEMPORADA 15/16 11 de marzo de 2016 20.30 horas 13 DE GALICIA programa 13_03.indd 1 8/3/16 11:16

Upload: truongxuyen

Post on 12-Feb-2019

219 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

D E

O R Q U E S T A

S I N F Ó N I C A

A B O N O

V I E R N E S

T E m p O R A D A 15/16

11 de marzo de 201620.30 horas

13

D E G A L I C I A

programa 13_03.indd 1 8/3/16 11:16

programa 13_03.indd 2 8/3/16 11:16

O R Q U E S T A

S I N F Ó N I C A

t e m p o r a d a

1516

D E G A L I C I A

dima SlobodenioukDirector titular

Víctor pablo pérezDirector honorario

programa 13_03.indd 1 8/3/16 11:16

programa 13_03.indd 2 8/3/16 11:16

3TEMPORADA 2015/2016

AbonoVIERNES

James Feddeck*director

alexandra Soummviolín

I JEAN SIBELIUS (1865-1957)Concierto para violín en re menor, op. 47

Allegro moderato Adagio di molto Allegro ma non tanto

II FRANZ JOSEPH HAYDN (1732-1809)Sinfonía nº 93, en re mayor, Hob. I: 93

Adagio - Allegro assaiLargo cantabileMinuetto. Allegro - TrioFinale. Presto ma non troppo

DIMITRI SHOSTAKÓVICH (1906-1975)Sinfonía nº 9, en mi bemol, op. 70

AllegroModerato PrestoLargoAllegretto

11 de marzo de 2016 20.30 horas

13

*James Feddeck sustituye a NIcholas Collon, quien se ha visto obligado a cancelar su concierto por motivos familiares.

programa 13_03.indd 3 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA4

PRoGRAMA 13

JEAN SIBELIUS Concerto para violín, en re menor, op. 47 (1904)

Nunha hipotética historia universal das drogas e a súa influencia no proceso creativo, a Sibelius tocaríalle ir cargando cunha caixa de puros e unha botella de whisky Seagram’s.

E é que este lonxevo músico, a quen todo apuntaba que había vivir pouco (si: fumaba, bebía, era pesimista, tivo un cancro, agobiábase polas críticas á súa calidade musical... o contrario que reco-mendaría calquera revista de psicoloxía e saúde), pasouse boa parte das súas intimidades creativas cun «puntillo» e un cigarro. É iso relevante á hora de falar do seu único concerto para instrumento e orquestra, que deviu nunha obra complexa e radiante como un cristal de xeo ao microscopio, interpretadísima, un must de todo virtuoso/a? Difícil sabelo. É relevante?

Para botar máis leña ao lume, certos musicólogos sosteñen que a súa época abstemia —entre 1908 e 1915— corres-ponde a un «período escuro» na súa creación. Sexa como for, non hai dúbida de que unha obra é resultado dun temperamento e un estado de ánimo. E cada un coñece a súa medida.

Sibelius estudara violín dende os 14 anos. «O violín cativoume profun-

damente» escribiu no seu diario, «e durante os 10 anos seguintes a miña arela máis urxente, a miña única ambición foi converterme nun gran virtuoso.»

Nun poema da gran Wislawa Szym-borska, escrito xa avanzados os seus 80 anos, a poeta polaca atópase co seu «eu» adolescente. Comeza así: «Eu, adolescente?» e soa a un «Tomádesme o pelo?». Non deixa de marcar as distan-cias entre ambas (nova e anciá), ata un clímax final, con algo que as une (non o revelo: cómpre lelo).

Aos seus 37 anos o músico finlandés atópase co adolescente que foi, o que anhelaba ser virtuoso do violín (e non o logrou) e regálalle unha partitura en 3 movementos maxistrais. Tan maxistrais que poucos se atreven con eles e todos por eles devecen. Sibelius compuxo o que sempre querería tocar e non puido. Saudade. E bravura.

E xa está soando o Allegro: un violín diserta como unha sherezade escan-dinava, cunha ledicia turbia, tormen-tosa, axiña secundada polos baixos da orquestra. Tras unha forma sonata truncada, os graves nutren un son base sobre o que solista ondula cos escintileos verde e fucsia dunha aurora boreal.

Unha cadenza de carambelos (en notas dobres e triplas, acordes de cinco

programa 13_03.indd 4 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 5TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

JEAN SIBELIUS Concierto para violín, en re menor, op. 47 (1904)

En una hipotética historia universal de las drogas y su influencia en el proceso creativo, a Sibelius le tocaría ir cargando con una caja de puros y una botella de whisky Seagram’s.

Y es que este longevo músico, al que todo apuntaba que viviría poco (sí: fumaba, bebía, era pesimista, tuvo un cáncer, se agobiaba por las críticas a su calidad musical... lo contrario que reco-mendaría cualquier revista de psicología y salud), se pasó buena parte de sus intimidades creativas con un «puntillo» y un cigarro. ¿Es eso relevante a la hora de hablar de su único concierto para instrumento y orquesta, que devino en una obra compleja y radiante como un cristal de hielo al microscopio, interpre-tadísima, un must de todo virtuoso/a? Difícil saberlo. ¿Es relevante?

Para echar más leña al fuego, ciertos musicólogos sostienen que su época abstemia –entre 1908 y 1915— corres-ponde a un «período oscuro» en su creación. En cualquier caso, no cabe duda de que una obra es resultado de un temperamento y un estado de ánimo. Cada uno se conoce su medida.

Sibelius había estudiado violín desde los 14 años. «El violín me cautivó profunda-

mente» escribió en su diario, «y durante los 10 años siguientes mi anhelo más acuciante, mi única ambición fue convertirme en un gran virtuoso.»

En un poema de la gran Wislawa Szym-borska, escrito ya avanzados sus 80 años, la poeta polaca se encuentra con su «yo» adolescente. Comienza así: «¿Yo, adolescente?» y suena a un «¿Me tomáis el pelo?». no deja de marcar las distancias entre ambas (joven y anciana), hasta un clímax final, con algo que las une (no lo revelo: hay que leerlo).

A sus 37 años el músico finlandés se encuentra con el adolescente que fue, el que anhelaba ser virtuoso del violín (y no lo logró) y le regala una partitura en 3 movimientos magistrales. Tan magis-trales que pocos se atreven con ellos y todos los desean. Sibelius compuso lo que siempre habría querido tocar y no pudo. Nostalgia. Y fiereza.

Y ya está sonando el Allegro: un violín diserta como una sherezade escandi-nava, con una alegría turbia, tormen-tosa, pronto secundada por los bajos de la orquesta. Tras una forma sonata trun-cada, los graves siguen nutriendo un sonido base sobre el que solista ondula con los destellos verde y fucsia de una aurora boreal.

Una cadenza de carámbanos (en notas dobles y triples, acordes de cinco

Estíbaliz Espinosa

programa 13_03.indd 5 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA6

PRoGRAMA 13

notas..) rescatada polas profundidades do fagot e os contrabaixos retoma o diálogo, sempre manexado coa astucia dun enorme sinfonista como era Sibe-lius. Un clímax devólvenos ao tema prin-cipal, agora como unha tempestade de neve a partir daquela folerpa ao micros-copio.

Clarinetes e óboes arrolando abren o Adagio di molto, unha conmovedora secuencia de cine romántico, pero non do malo, do bo. Do moi bo. Unha forma de Lied desenvolve temas xa expostos no 1º movemento, xa que o desenvol-vemento orgánico en Sibelius é notable e preocupábase sempre porque todo encaixase. Apoiaturas e mais síncopas, dobres cordas en oitavas... e, a xuízo dalgúns estudosos, os concertos para violín de Brahms ou Chaikovski hiber-nando baixo a partitura.

Sibelius revisou esta obra tantas veces que a súa dificultade técnica quedou algo limada, pero a súa magnitude expresiva potenciouse. E iso que falaban de cacofonía na estrea! Hai unha rica sobreabundancia de temas, sen dúbida (a súa muller, Aino, lembraba ao compositor emocionadísimo, sen durmir, sacando sen cesar temas mara-billosos como panos de cores dunha chistera) pero atribúese o fracaso do debut a un solista que non estivo á altura das esixencias.Tamén se lerchea que a propia Aino tivo que ir tralo seu home a un pub local para que rematase a obra de vez.

E chegamos á montaña rusa do 3er movemento, a famosa «polonesa para osos polares» citando a Douglas Tovey. Complicado que un oso polar puidese seguir isto...quizais un raposo ártico si, ou seica Luonnotar, a deusa do aire e a

creación do Kalevala, «biblia» da mito-loxía finesa (figura que inspira outra peza de Sibelius contra 1913). Quen quedou coas ganas de dixitalo foi o virtuoso W. Burmester, a quen estaba destinado o concerto nun principio, e que, por desavinzas, xamais tocou.

É un Allegro ma non tanto (notable esa restrición, ma non tanto... sen embalarse, saboreando síncopas e crebas). Todo un desafío ao ritmo, á prestidixitación de mago por parte do solista, ao obstinato, os regatos entre violín, tutti, clarinetes, metais, timbais e os dribles inesperados ao tema inicial.

Como coda, Sibelius gárdanos unha espectacular acometida de ventos glaciares e, paradoxalmente, pasio-nais. Brétema de cigarro puro, grolo de Seaman’s e ás de cisne pasando unha e outra vez pola ponte do instrumento favorito do mozo de 14 anos.

FRANZ JOSEPH HAYDN Sinfonía nº 93, en re maior, Hob. I: 93 (1791)

Haydn compre 59 aniños o ano en que Mozart falece, 1791. E, apenas uns meses antes e por vez primeira, vira o mar.

Rematada a súa longa relación co seu mecenas, o finado Nikolaus Ester-hàzy, o «pai da sinfonía» volve ser o freelance que era cando deixara o coro e buscábase a vida. Debe resetearse pero tamén pode aceptar encargas a vontade. E recibe unha suculenta dende Londres: unha serie de sinfo-nías (logo catalogadas como As Londinenses, da 93 á 104), así como

programa 13_03.indd 6 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 7TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

notas..) rescatada por las profundi-dades del fagot y los contrabajos retoma el diálogo, siempre manejado con la astucia de un enorme sinfo-nista como era Sibelius. Un clímax nos devuelve al tema principal, ahora como una tempestad de nieve a partir de aquel copo al microscopio.

Clarinetes y oboes arrullando abren el Adagio di molto, una conmovedora secuencia de cine romántico, pero no del malo, del bueno. Del muy bueno. Una forma de Lied desarrolla temas ya expuestos en el 1er movimiento, ya que el desarrollo orgánico en Sibelius es notable y se preocupaba constante-mente porque todo encajase. Apoya-turas y síncopas, dobles cuerdas en octavas... y, a juicio de algunos estu-diosos, los conciertos para violín de brahms o Chaikovski hibernando bajo la partitura.

Sibelius revisó esta obra tantas veces que su dificultad técnica quedó algo limada, pero su magnitud expresiva se potenció. ¡Y eso que hablaron de caco-fonía en su estreno! Hay una rica sobrea-bundancia de temas, sin duda (su mujer, Aino, recordaba al compositor emocio-nadísimo, sin dormir, sacando sin cesar temas maravillosos como pañuelos de colores de una chistera) pero se atri-buye el fracaso del debut a un solista poco a la altura de sus exigencias.También se cotillea que la propia Aino tuvo que ir tras su marido a un pub local para que rematase de una vez la obra.

Y llegamos a la montaña rusa del 3er movimiento, la famosa «polonesa para osos polares» citando a Douglas Tovey. Complicado que un oso polar pudiese seguir esto...quizás un zorro ártico sí, o tal vez Luonnotar, la diosa del aire y la

creación del Kalevala, la «biblia» de la mitología finesa ( figura que inspira otra pieza de Sibelius hacia 1913). Quien se quedó con las ganas de digitarlo fue el virtuoso W. burmester, a quien estaba destinado el concierto en un principio, y que, por desavenencias, jamás tocó.

Es un Allegro ma non tanto (notable esa restricción, ma non tanto... sin emba-larse, paladeando síncopas y quiebros). Todo un desafío al ritmo, a la prestidi-gitación de mago por parte del solista, al obstinato, los arroyos entre violín, tutti, clarinetes, metales, timbales y los dribles inesperados al tema inicial.

Como coda, Sibelius nos guarda una espectacular acometida de vientos glaciares y, paradójicamente, pasio-nales. bruma de cigarro puro, trago de Seaman’s y alas de cisne pasando una y otra vez por el puente del instrumento favorito del chico de 14 años.

FRANZ JOSEPH HAYDN Sinfonía nº 93, en re mayor, Hob. I: 93 (1791)

Haydn cumple 59 años el año en que Mozart fallece, 1791. Y, apenas unos meses antes y por vez primera, ha visto el mar.

Acabada su larga relación con su mecenas, el fallecido nikolaus Ester-hàzy, el «padre de la sinfonía» vuelve a ser el freelance que era cuando había dejado el coro y se buscaba la vida. Debe resetearse pero también puede aceptar encargos a voluntad. Y recibe uno jugoso desde Londres: una serie de sinfonías (las luego catalogadas como Las Londinenses, de la 93 a la 104),

programa 13_03.indd 7 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA8

PRoGRAMA 13

concertos, publicacións e unha boa bolsa de libras. Quen tanto ofrece é o empresario J. P. Salomon.

Ah, e un par de estancias en Londres, o Nova York da época. Haydn lánzase.

Iso si foi reciclarse enseguida. Daquela, Haydn era unha celebridade, sobre todo en Londres e París, onde o progra-maban con frecuencia. Ninguén é profeta na súa terra e a miúdo han de vir de fóra a nos sinalar o que temos a dous palmos.

En calquera caso, o compositor «bonda-doso» despídese dos seus (e de Mozart, a quen non volverá ver), embarca e ponse ao choio. En Inglaterra seme-llan adoralo, concédenlle un doctorado honoris causa en Oxford e ata lle dá tempo a namorar. E quere sorprender e agradar ao novo público, claro. Desta ducia de cruciais sinfonías é a sonada 94 (precisamente chamada «Sinfonía sorpresa»).

En 1792 estréase a nº 93. Se eu fose un crítico daquela (non había críticas, mágoa), rascaría na perruca e poñería os seguintes adxectivos: «grand, scien-tific, charming and orixinal». Gran-diosa, científica, encantadora e mais orixinal. Así a cualificou a prensa da época.

Científica? A ciencia británica vive un bo momento, tras ser caricaturizada no seu esplendoroso s. XVII (en As Viaxes de Gulliver, por exemplo). O «científico» é agora un adxectivo positivo, a connotar donaire e elegancia.

Haydn pasará onda o Támesis un momento doce, artística e persoal-mente. O té e a néboa parecen sentarlle

de perlas e compón a esgalla, como durante toda a súa vida, pero con novos xiros e ideas.

Decide abrir esta sinfonía cun par de chamadas de atención e contundente calderón para florecer nun Adagio cheo de inocencia e ramificalo en dous temas en Allegro assai. Non faltan os sobresaltos suliñados por pausas e os contrastes entre o grandioso e o char-ming. O charmant, claro: o encantador salvoconducto da popularidade.

O Largo cantabile ábrese con outro toque de atención: unha confidencia con cuarteto de corda. O que segue podemos tomalo en serio ou ao Benny Hill. De optarmos polo chiste haberá que considerar ese rouco fagot que interrompe as gráciles rimas entre frauta e cordas, unha flatulencia que se permite o moi recendente vienés. Eran bastante habituais bromas dese estilo («ao Till Eulenspiegel», o boca-podre do folklore xermano), o cal é lóxico se pensamos que o cerebro deste tipo producía centos de sinfo-nías, concertos, óperas, cancións... necesitaba rir, e ben.

O Minueto saca partido das tres primeiras notas e desenvólvese con vigor ximnástico ata eses metais anun-ciando con moita o pompa o Trío, que cada vez coxeguea nos pés nunha tona-lidade distinta.

Haydn comentara que debería cambiar o final, frouxiño en comparación co 1er movemento, e volvelo máis «mercu-rial». E seguramente tal fixo, xa que este Finale é enxeñoso, algareiro, con coque-teos cara ao modo menor, cantís harmó-nicos e típicos xogos de «agora vai!/ que non, aínda non!», que manteñen

programa 13_03.indd 8 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 9TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

así como conciertos, publicaciones y una buena bolsa de libras. Quien tanto ofrece es el empresario J. P. Salomon.

Ah, y un par de estancias en Londres, el nueva York de la época. Haydn se lanza.

Eso sí fue reciclarse enseguida. Para entonces, Haydn era una celebridad, sobre todo en Londres y París, donde lo programaban con frecuencia. nadie es profeta en su tierra y a menudo han de venir de fuera a señalarnos lo que tenemos a dos palmos.

En cualquier caso, el compositor «bonachón» se despide de los suyos (y de Mozart, a quien no volverá a ver), embarca y se pone manos a la obra. En Inglaterra parecen adorarlo, le conceden un doctorado honoris causa en oxford y hasta le da tiempo a enamorarse. Y quiere sorprender y agradar al nuevo público, claro. De esta docena de cruciales sinfonías es la famosa 94 (precisamente llamada «Sinfonía sorpresa»).

En 1792 se estrena la nº 93. Si yo fuese un crítico de entonces (no había críticas, lástima), me rascaría la peluca y pondría los siguientes adjetivos: «grand, scien-tific, charming and original». Grandiosa, científica, encantadora y original. Así la calificó la prensa tras su estreno.

¿Científica? La ciencia británica vive un buen momento, tras haber sido carica-turizada en su esplendoroso s. XVII (en Los Viajes de Gulliver, por ejemplo). Lo «científico» es ahora un adjetivo posi-tivo, que revela gracia y elegancia.

Haydn pasará junto al Támesis un momento dulce, artística y personal-mente. El té y la niebla parecen sentarle

de perlas y compone prolíficamente, como durante toda su vida, pero con nuevos giros e ideas.

Decide abrir esta sinfonía con un par de llamadas de atención y contundente calderón para florecer en un Adagio lleno de candor y ramificarlo en dos temas en Allegro assai. no faltan los sobresaltos subrayados por pausas y los contrastes entre lo grandioso y lo charming. Lo charmant, claro: el encan-tador salvoconducto de la popularidad.

El Largo cantabile se abre con otro toque de atención: una confidencia con cuarteto de cuerdas. Lo que sigue podemos tomárnoslo en serio o a lo benny Hill. Si optamos por el chiste habrá que considerar ese ronco fagot que interrumpe las gráciles rimas entre flauta y cuerdas, una pedorreta, una flatulencia que se permite el muy perfumado vienés. Eran bastante habi-tuales bromas de ese estilo («a lo Till Eulenspiegel», el grosero del folklore germano), lo cual es lógico si pensamos que el cerebro de este tipo producía cientos de sinfonías, conciertos, óperas, canciones... necesitaba reírse, y mucho.

El Minueto saca partido de sus tres primeras notas y se desarrolla con vigor gimnástico hasta esos metales anun-ciando con mucha el pompa el Trío, que cada vez cosquillea en los pies en una tonalidad distinta.

Haydn había comentado que debería cambiar el final, demasiado flojucho en comparación con el 1er movimiento, y volverlo más «mercurial». Y segu-ramente lo hizo, ya que este Finale es ingenioso, bromista, con deslices hacia el modo menor, acantilados armónicos y típicos juegos de «ahora va!/ que no,

programa 13_03.indd 9 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA10

PRoGRAMA 13

ao público en suspense. E unha coda como unha choscadela entre solemne e cómplice.

Chifloulles.

Na estrea, Salomon tivo que repetir enteiro o Largo. Haydn tocaba o clavi-cordio.

Estamos entre 1791 e 1792: e xusto mentres o fabricante de clavicor-dios, T. Schmidt, constrúe a máquina de Guillotin en Francia para deca-pitar mellor, Austria declara a guerra a Francia, nace o gran físico Faraday, Haydn cumpre 60 entre ovacións noutro idioma e o dramaturgo español Leandro Fernández de Moratín viaxa a Londres. E léganos unhas «Apuntaciones sueltas de Inglaterra» como estas:

«Ao entrar por primeira vez en Londres, percíbese o cheiro desa-gradable do carbón de pedra, que abondo se queima nesta cidade, pero aos poucos días faise costume, e non incomoda.»

«As caricaturas inglesas son moi divertidas: haivos tendas en Londres que poden chamarse almacéns delas, tal é a súa abundancia. [...] Moitas veces unha caricatura suple, e mesmo excede, á crítica ou á sátira máis aceda.»

«É cousa particular ver nos espectá-culos e os paseos a coengos, deáns, arcediáns ou bispos ingleses coas grandes perrucas, moi graves, rebo-ludos e colorados, levando do brazo cada cal deles á súa dona, e diante tres ou catro cativos ou cativas, moi lavadiñas, moi curiosiñas e moi ledas.»

«Se o Tasso, Cervantes, Milton, Camoens... atravesasen por unha rúa de Londres, ninguén diría: “Aqueles escribiron a Xerusalén, o Don Quixote, O Paraíso perdido, e Os Lusíadas”; dirían: “Aqueles catro que van por alí, valerán, un con outro, douscentos reais”.»

DIMITRI SHOSTAKÓVICH Sinfonía nº 9, en mi bemol, op. 70 (1946)

Se alguén analizase as neuronas de Shostakóvich cunha cartografía multi-color do encéfalo, desas de hoxe en día, seguro atoparíase con que unhas bulían nunha dirección e outras fuxían noutra, mesturando pigmentos, esquivando expectativas políticas, deixando soar fanfarras burlonas de cando en vez: escarlatas, azuis, douradas, rosas...

Se por unha banda, nada tranquiliza máis a un artista que traballar en paz, sendo remunerado e non perseguido polo poder oficial, pola outra hai veces que os principios morais se nos enquistan no cerebro como rocalla. E, en termos colo-quiais, «vésenos o plumeiro».

O plumeiro mental de Shostakóvich era un tornasol de categoría. E os seus medos morais, quistes do tamaño de estepas siberianas.

Malia que, abofé, hai quen o despacha como músico sobredimensionado ao ser simpático ao público conservador por «mártir do estalinismo». Tan difícil será xulgar unha obra de arte obviando o carácter ou ética da súa autora ou autor? Si. Éche fiar moi fino.

programa 13_03.indd 10 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 11TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

todavía no!», que mantienen al público en suspense. Y una coda como un guiño entre solemne y cómplice.

Les chifló.

En el estreno, Salomon tuvo que repetir entero el Largo. Haydn tocaba el clavi-cordio.

Estamos entre 1791 y 1792: y justo mientras el fabricante de clavicor-dios, T. Schmidt, construye la máquina de Guillotin en Francia para deca-pitar mejor, Austria declara la guerra a Francia, nace el gran físico Faraday, Haydn cumple 60 entre ovaciones en otro idioma y el dramaturgo español Leandro Fernández de Moratín viaja a Londres. Y nos lega unas «Apuntaciones sueltas de Inglaterra» como estas:

«Al entrar por primera vez en Londres, se percibe el olor desagra-dable del carbón de piedra, que con tanta abundancia se quema en esta ciudad, pero a pocos días se hace costumbre, y no incomoda.»

«Las caricaturas inglesas son muy divertidas: hay tiendas en Londres que pueden llamarse almacenes de ellas, tal es su abundancia. [...] Muchas veces una caricatura suple, y aun excede, a la crítica o la sátira más amarga.»

«Es cosa particular ver en los espec-táculos y los paseos a los canó-nigos, deanes, arcedianos u obispos ingleses con sus grandes pelucas, muy graves, rollizos y colorados, llevando del brazo cada cual de ellos a su mujer, y delante tres o cuatro chiquillos o chiquillas, muy lavaditas, muy curiositas y muy alegres.»

«Si el Tasso, Cervantes, Milton, Camoens... atravesaran por una calle de Londres, nadie diría: “Aquéllos han escrito la Jerusalén, el Don Quijote, El Paraíso perdido, y Los Lusíadas”; dirían: “Aquellos cuatro que van por allí, valdrán, uno con otro, doscientos reales”.»

DIMITRI SHOSTAKÓVICH Sinfonía nº 9, en mi bemol, op. 70 (1946)

Si alguien analizase las neuronas de Shostakóvich con una cartografía multi-color del encéfalo, de esas de hoy día, seguro se encontraría con que unas corrían en una dirección y otras huían en otra, mezclando pigmentos, esqui-vando expectativas políticas, dejando sonar fanfarrias burlonas de vez en cuando: escarlatas, azules, doradas, rosas...

Si por un lado, nada tranquiliza más a un artista que trabajar en paz, siendo remu-nerado y no perseguido por el poder oficial, por el otro hay veces que los principios morales se nos enquistan en el cerebro como rocalla. Y, en términos coloquiales, «se nos ve el plumero».

El plumero mental de Shostakóvich era un tornasol de categoría. Y sus miedos morales, quistes del tamaño de estepas siberianas.

Aunque, por supuesto, hay quien lo despacha como músico sobredimensio-nado al ser simpático al público conser-vador por «mártir del estalinismo». ¿Tan difícil será juzgar una obra de arte obviando el carácter o ética de su autora o autor? Sí. Es hilar muy fino.

programa 13_03.indd 11 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA12

PRoGRAMA 13

«Aos músicos encantaralles interpretala; e os críticos gozarán esnaquizándoa». O corentón desacougado con lentes de Castelao sabíase de memoria as reaccións que habería suscitar a súa 9ª Sinfonía. E así os críticos enxalzárona nun primeiro momento (que alegre, que algareira...) pero ao pouco, xa non lles foi caendo tan simpática. O poder adoita chegar tarde ás ironías.

E para 1948 esta sinfonía xa caía como a patada no cu que é. E figurou -entre outras moitas de moitos outros compo-sitores- no famoso por infame Decreto Zhdanov. Prohibida. Ata 1955.

Choca que algo tan aparentemente inofensivo como unha sinfonía -un arco iris estruturado de sons, intervalos, modulacións, tonalidades...- torne unha cuestión de Estado, sensible a 5 move-mentos en forma de suite.

Pero, que teñen estes 28 minutos de música?

Para empezar, son só 28. Onde quedan as grandiosas horas e pico das súas Sinfonías 7ª e 8ª —Leningrado—, glosando unha guerra insaciable? E alén diso, son mentirosos. Shostakó-vich anunciara unha 9ª sinfonía beetho-veniana, con coros, solistas e ouropeis de vento, para celebrar a vitoria sovié-tica en 1945. Porque diso tratábase. A guerra chegaba ao seu fin e precisá-base a rúbrica orquestral canda as de Yalta (a de Churchill, Roosvelt e Stalin). Un novo Guerra e Paz para o tímpano e a pel de galiña.

E Shostakóvich ponse a iso. Algo —se cadra esas neuronas chocando con principios, como cometas con aste-roides— fai que o pense dúas veces. E aos seis meses de traballo enceta outra

sinfonía, noutro estilo. Deixa de esguello o triunfalismo fácil e vaise da man co compositor da peza que acabades de escoitar.

Si, con Haydn. O do fagot pavero.

O sanpeterburgués embárcase nun Allegro que segue a forma sonata clásica e xerarquizada do vienés...ata que un trombón entremétese, periodi-camente, creando un gag humorístico polo factor sorpresa repetido. Alguén suxeriu: coma un pallaso a escorregar na mesma monda de plátano, unha e outra vez.

Para o Moderato, o compositor parece esquecer parte da súa orquestra: pres-cinde de metais e percusión e intro-dúcenos unha miniatura de madeiras e contrabaixos. Unha especie de sintonía melancólica de fondo, moi rusa, con intervalos inequivocamente «shostakóvich», pero todo como un algodón de azucre que virase nunha feira abandonada.

Ou aquel cocheiro falando só que prota-goniza «A tristeza» de Chéjov, unha xoia do conto do s. XIX.

A partir de aquí ata o final, a sucesión dos tres últimos movementos mestura o vertixinoso e mailo desconcertante. O Presto é un scherzo (unha broma) que inclúe un devaneo co fandango español; o Largo entra con fanfarra maestática e logo esvaece cun fagot que dá o seu retruque humilde, ata que lisca no bico dos pés.

O Allegreto final é un pequeno circo de celebración. Mesmo cando compón para bailar na eira do trigo, en Shos-takóvich hai tremendismo. Dánzase coa neve rusa, cos millóns de mortos en

programa 13_03.indd 12 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 13TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

«A los músicos les encantará interpre-tarla; y los críticos disfrutarán destro-zándola». El cuarentón atribulado con gafas de Castelao se sabía de memoria las reacciones que podría suscitar su 9ª Sinfonía. Y así los críticos la ensalzaron en un primer momento (qué alegre, qué dicharachera...) pero al poco, ya no les fue cayendo tan simpática. El poder suele llegar tarde a las ironías.

Y para 1948 esta sinfonía ya caía como la patada en el culo que es. Y figuró —entre otras muchas de muchos otros compositores— en el famoso por infame Decreto Zhdanov. Prohibida. Hasta 1955.

Choca que algo tan aparentemente inofensivo como una sinfonía –un arco iris estructurado de sonidos, intervalos, modulaciones, tonalidades...- se vuelva una cuestión de Estado, sensible a 5 movimientos en forma de suite.

Pero, ¿qué tienen estos 28 minutos de música?

Para empezar, son sólo 28. ¿Dónde quedan las grandiosas horas y pico de sus Sinfonías 7ª y 8ª —Leningrado—, glosando una guerra insaciable? Y además, son mentirosos. Shostakóvich había anunciado una 9ª sinfonía beetho-veniana, con coros, solistas y oropeles de viento, para celebrar la victoria soviética en 1945. Porque de eso se trataba. La guerra llegaba a su fin y se necesitaba la rúbrica orquestal junto a las de Yalta (la de Churchill, Roosvelt y Stalin). Un nuevo «Guerra y Paz» para el tímpano y la piel de gallina.

Y Shostakóvich se pone a ello. Algo —quizás esas neuronas chocando con principios, como cometas con aste-roides- le hace pensárselo dos veces.

Y a los seis meses de trabajo comienza otra sinfonía, en otro estilo. Deja a un lado el triunfalismo fácil y se va de la mano con el compositor de la pieza que acabáis de escuchar.

Sí, con Haydn. El del fagot coñero.

El sanpeterburgués se embarca en un Allegro que sigue la forma sonata clásica y jerarquizada del vienés...hasta que un trombón se entromete, periódi-camente, creando un gag humorístico por el factor sorpresa repetido. Alguien sugirió: como un payaso que resbala con la misma monda de plátano, una y otra vez.

Para el Moderato, el compositor parece olvidar parte de su orquesta: prescinde de metales y percusión y nos introduce una miniatura de maderas y contra-bajos. Una especie de sintonía melancó-lica de fondo, muy rusa, con intervalos inequívocamente «shostakóvich», pero todo como un algodón de azúcar que girase en una feria abandonada.

o aquel cochero hablando solo que protagoniza «La tristeza» de Chéjov, una joya del cuento del s. XIX.

A partir de aquí hasta el final, la sucesión de los tres últimos movimientos mezcla lo vertiginoso y lo desconcertante. El Presto es un scherzo (unha broma) que incluye un devaneo con el fandango español; el Largo entra con fanfarria mayestática y luego se desmaya con un fagot que da su réplica humilde, hasta que se escabulle de puntillas.

El Allegreto final es un pequeño circo de celebración. Hasta cuando compone para bailar en la era del trigo, en Shos-takóvich hay tremendismo. Se danza con la nieve rusa, con los millones de

programa 13_03.indd 13 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA14

PRoGRAMA 13

campaña, cos campos arrasados e coa Baba Iaga. Báilase, si. Alegría, vale. Pero chis púm.

Como fixo notar L. Bernstein, Shos-takóvich era o primeiro compositor de Occidente que se enfrontaba ao peso dunha 9ª Sinfonía trala mítica, a 9ª por antonomasia. Bruckner morrera antes de finalizar a súa e Mahler nesgara a palabra «novena» dándolle un título, «A canción da terra». O ruso estaba só ante o Rubicón.

A súa xenialidade musical arrostra ese peso nunha época aínda con restos de

chumbo fumegante e pouco pan nas aldeas —era o compositor máis espe-rado e interpretado en EEUU, imaxina no ano 1945—, pero cun Estado expec-tante ante unha posible oda ao seu poder. E ceiba ese lastre montándose no globo do Mago de Oz para sobrevoar o que «debería estar compoñendo» e non compón.

Para outros foros queda o de sobre-valorado ou non porque, neoclásico e paródico, é unha delicia escoitalo e recoñecer o seu selo —e iso tamén é xenio— inconfundible.

programa 13_03.indd 14 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 15TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

muertos en campaña, con los campos devastados y con la baba Yaga. Se baila, sí. Alegría, vale. Pero chis púm.

Como hizo notar L. bernstein, Shos-takóvich era el primer compositor de occidente que se enfrentaba al peso de una 9ª Sinfonía tras la mítica, la 9ª por antonomasia. bruckner había muerto antes de finalizar la suya y Mahler había sesgado la palabra «novena» dándole un título, La canción de la tierra. El ruso estaba solo ante el Rubicón.

Su genialidad musical se encara con ese peso en una época aún con restos

de plomo humeante y poco pan en las aldeas—era el compositor más esperado e interpretado en EEUU, imagínate en el año 1945-, pero con un Estado expec-tante ante una posible oda a su poder. Y soslaya ese lastre montándose en el globo del Mago de oz para sobrevolar lo que «debería estar componiendo» y no compone.

Para otros foros queda lo de sobre-valorado o no porque, neoclásico y paródico, es una delicia escucharlo y reconocer su sello —y eso también es genio— inconfundible.

programa 13_03.indd 15 8/3/16 11:16

BIOgRAFíASJames Feddeck

Alexandra Soumm

programa 13_03.indd 16 8/3/16 11:16

programa 13_03.indd 17 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA18

PRoGRAMA 13

«Un grande encontro… músicos deste calibre son ouro puro» (The Herald)

James Feddeck converteuse rapidamente nun dos grandes directores da actua-lidade, impresionando a grandes orquestras a ambos os dous lados do Atlántico tanto polo seu talento innato como pola súa excepcional musicalidade.

no seu recente debut coa Hallé orchestra, The Guardian escribiu «salvou o concerto con estilo e aceiro» e é un «director para seguir». na última temporada Feddeck realizou un debut sensacional coa Sinfónica de San Francisco, dirixindo a Sinfonía nº 8 de bruckner: «o resultado non puido ser máis impresionante», dixo o San Francisco Examiner.

Durante estos dous últimos anos Feddeck realizou un importante número de debuts en América do norte e en Europa, incluíndo orquestras como a Sinfónica de Chicago, Los Angeles Chamber, a ottawa nAC, as orquestras de Atlanta, Houston, Vancouver, Milwaukee, e a Sinfónica da bbC, Deutsche oper berlin en colaboración co Balet Bejart, e as filharmónicas de Tampere e Helsinqui.

Entre os compromisos da temporada 2015-16 figuran presentacións coas orquestras de Minesota, Detroit, Toronto, Cidade de birmingham e RTÉ national Symphony, orquestra de Cámara de Lausanne, Royal Stockholm, Royal Flemish e brno Philharmonic, orquestra nacional de Lión, Deutsches Symphonie-orchester de berlín e no Grand Teton Music Festival. Ademais dirixiu a orquestra de Cleven-land no Festival de blossom e concertos de abono coa orquestra Sinfónica de Chicago despois dun concerto en MusicnoW con esta orquestra o ano pasado. Feddeck volverá tamén á fronte da Real orquestra nacional de Escocia, Residentie orkest e Hallé despois dos seus éxitos con todas elas. Tamén hai plans para que Feddeck volva á orquestra Sinfónica de San Francisco.

Gañador do prestixioso premio Solti Conducting Award de 2013, Feddeck foi asis-tente en Cleveland, onde dirixiu varios concertos de abono e interveu con Franz Welser-Möst nunha produción de Don Giovanni así como en concertos co Carmina Burana, ambas as dúas con excelentes críticas.

Antes disto, estudou con David Zinman no Festival e Escola de Música de Aspen e recibiu o Premio Aspen de Dirección en 2008. Ademais de dirixir, James Feddeck é un grande organista e ofreceu recitais en Europa e América do norte. Estudou óboe, piano, órgano e dirixiu no oberlin Conservatory of Music e en 2010 foi o primeiro gañador do Premio Mozos Sobresalientes.

JAMES FEDDECK

Director

programa 13_03.indd 18 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 19TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

«Un gran encuentro… músicos de este calibre son oro puro» (The Herald)

James Feddeck se ha convertido rápidamente en uno de los grandes directores de la actualidad, impresionando a grandes orquestas a ambos lados del Atlántico tanto por su talento innato como por su excepcional musicalidad.

En su reciente debut con la Hallé orchestra, The Guardian escribió «salvó el concierto con estilo y acero» y es un «director a seguir». En la última temporada Feddeck realizó un debut sensacional con la Sinfónica de San Francisco, dirigiendo la Sinfonía nº 8 de bruckner: «El resultado no pudo ser más impresionante», dijo el San Francisco Examiner.

Durante estos dos últimos años Feddeck ha realizado un importante número de debuts en América del norte y en Europa, incluyendo orquestas como la Sinfó-nica de Chicago, Los Angeles Chamber, ottawa nAC, las orquestas de Atlanta, Houston, Vancuber, Milwaukee, y la Sinfónica de la bbC, Deutsche oper berlin en colaboración con el Balet Bejart, y las filarmónicas de Tampere y Helsinki.

Entre los compromisos de la temporada 2015-16 figuran presentaciones con las orquestas de Minesota, Detroit, Toronto, Ciudad de birmingham y RTÉ national Symphony, orquesta de Cámara de Lausanne, Royal Stockholm, Royal Flemish y brno Philharmonic, orquesta nacional de Lyon, Deutsches Symphonie-orchester de berlin y en el Grand Teton Music Festival. Además ha dirigido a la orquesta de Clevenland en el Festival de blossom y conciertos de abono con la orquesta Sinfónica de Chicago después de un concierto en MusicnoW con esta orquesta el año pasado. Feddeck volverá también al frente de la Real orquesta nacional de Escocia, Residentie orkest y Hallé después de sus éxitos con todas ellas. También hay planes para que Feddeck vuelva a la orquesta Sinfónica de San Francisco.

Ganador del prestigioso premio Solti Conducting Award de 2013, Feddeck fue asis-tente en Cleveland, donde dirigió varios conciertos de abono e intervino con Franz Welser-Möst en una producción de Don Giovanni así como en conciertos con el Carmina Burana, ambas con excelentes críticas.

Antes de esto, estudió con David Zinman en el Festival y Escuela de Música de Aspen y recibió el Premio Aspen de Dirección en 2008. Además de dirigir, James Feddeck es un gran organista y ha ofrecido recitales en Europa y norte América. Estudió oboe, piano, órgano y dirigió en el oberlin Conservatory of Music y en 2010 fue el primer ganador del Premio Jóvenes Sobresalientes.

programa 13_03.indd 19 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA20

PRoGRAMA 13

A violinista francesa Alexandra Soumm é unha artista polifacética que se sente cómoda tanto en repertorio de orquestra coma en repertorio de cámara. Algunhas das orquestras coas que colaborou son as de Los Ángeles, Helsinqui, Israel e Londres, Orchestre de Paris, Sinfónica Nacional Danesa, Nacional de Toulouse, Orquestra de Cámara de Zürich, sinfónicas NHK, Metropolitana de Tokio e Sinfó-nica de Tokio, baixo a batuta dos directores Herbert Blomsted, Rafael Frühbeck de Burgos, Neeme Järvi, Lionel Bringuier, Edward Gardner, Alexander Shelley, Leonard Slatkin, Thomas Sondergard e Osmo Vänskä.

Ofreceu recitais de cámara nas salas de máis prestixio como o Auditorium du Louvre, Palais des Beaux Arts e Wigmore Hall. Actuou tamén nos principais festi-vais internacionais como o City of London Festival, o Deauville, o Radio-France, o MDR Musiksommer, o Schleswig-Holstein, o Mecklenburg-Vorpommern, o Verbier, o Gstaad e mais o Varna. Desde hai dez anos colabora tamén coa Academia Inter-nacional Seiji Ozawa en Suíza.

Esta temporada debutou coa Filharmónica de Londres e coa Sinfónica de Múnic, e por segundo ano consecutivo xunto á Filharmónica de Los Ángeles. Actuou tamén coa BBC Philharmonic, a Sinfónica de Bournemouth, a Royal Northern Sinfonia e a Orchestra Svizzera Italiana e ofreceu un recital na sala House of Music en Moscova.

Alexandra goza dunha relación especial coas máis importantes orquestras de Francia: Bordeos, Toulousse, París, National d’Ile de France, Lión e Montpellier. En Reino Unido foi membro do proxecto New Generation Artists da BBC Radio 3 e galardoada co Music Masters de Londres.

En 2008 editouse a súa gravación debut no selo Claves, cos concertos de Bruch e Pagagini. O seu segundo disco con Claves, coas sonatas para violín de Grieg, publicouse en 2010.

Nada en Moscova, Alexandra comezou a tocar o violín co seu pai aos cinco anos. Máis tarde mudouse a Viena para estudar co prestixioso pedagogo Boris Kuschnir e gañou o Concurso Eurovisión en 2004. En 2012 fundou xunto con dous amigos a ONG Esperanz’Arts, co fin de crear oportunidades a través da arte.

ALEXANDRA SOUMM

Violín

programa 13_03.indd 20 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 21TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

La violinista francesa Alexandra Soumm es una artista polifacética que se siente cómoda tanto en repertorio de orquesta como en repertorio de cámara. Algunas de las orquestas con las que ha colaborado son las de Los Ángeles Helsinki, Israel y Londres, Orchestre de Paris, Sinfónica Nacional Danesa, Nacional de Toulouse, Orquesta de Cámara de Zúrich, sinfónicas NHK, Metropolitana de Tokio y Sinfónica de Tokio, bajo la batuta de los directores Herbert Blomsted, Rafael Frühbeck de Burgos, Neeme Järvi, Lionel Bringuier, Edward Gardner, Alexander Shelley, Leonard Slatkin, Thomas Sondergard y Osmo Vänskä.

Ha ofrecido recitales de cámara en las salas de más prestigio como el Audito-rium du Louvre, Palais des Beaux Arts y Wigmore Hall. Ha actuado también en los principales festivales internacionales como el City of London Festival, Deauville, Radio-France, MDR Musiksommer, Schleswig-Holstein, Mecklenburg-Vorpommern, Verbier, Gstaad y Varna. Desde hace diez años colabora también con la Academia Internacional Seiji Ozawa en Suiza.

Esta temporada debutó con la Filarmónica de Londres y Sinfónica de Múnich, y por segundo año consecutivo junto a la Filarmónica de Los Ángeles. Ha actuado también con la BBC Philharmonic, Sinfónica de Bournemouth, Royal Northern Sinfonia y Orchestra Svizzera Italiana y ha ofrecido un recital en la sala House of Music en Moscú.

Alexandra disfruta de una relación especial con las más importantes orquestas de Francia: Burdeos, Toulousse, París, National d’Ile de France, Lyon y Montpellier. En Reino Unido ha sido miembro del proyecto New Generation Artists de la BBC Radio 3 y galardonada con el Music Masters de Londres.

En 2008 se editó su grabación debut en el sello Claves, con los conciertos de Bruch y Pagagini. Su segundo disco con Claves, con las sonatas para violín de Grieg, se publicó en 2010.

Nacida en Moscú, Alexandra empezó a tocar el violín con su padre a los cinco años. Más tarde se mudó a Viena para estudiar con el prestigioso pedagogo Boris Kuschnir y ganó el Concurso Eurovisión en 2004. En 2012 fundó junto con dos amigos la ONG Esperanz’Arts, con el fin de crear oportunidades a través del arte.

programa 13_03.indd 21 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA22

PRoGRAMA 13

Alexandra Soumm colabora con frecuencia co compositor Christoph Ehrenfellner, quen lle dedicou o seu segundo concerto ao igual que un cuarteto de cordas. Apaixonada da comunicación, Alexandra Soumm ofreceu clases maxistrais nos Estados Unidos, Venezuela, o Brasil, o Xapón e Israel. Este verán dará un curso dentro do Festival Musica Mundi Chamber Music. Desde 2013 é Madriña de «O Sistema» en Francia.

Alexandra toca un violín fabricado por Giovanni Baptista Guadagnini en Turín en 1785 coñecido como o «ex-Kavakos», un préstamo do Premio London Music Masters co que a artista foi galardoada e que foi amablemente xestionado por Florian Leon-hard Fine Violins de Londres.

programa 13_03.indd 22 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 23TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

Alexandra Soumm colabora con frecuencia con el compositor Christoph Ehren-fellner, quien le ha dedicado su segundo concierto al igual que un cuarteto de cuerdas. Apasionada de la comunicación, Alexandra Soumm ha ofrecido clases magistrales en Estados Unidos, Venezuela, Brasil, Japón e Israel. Este verano dará un curso dentro del Festival Musica Mundi Chamber Music. Desde 2013 es Madrina de «El Sistema» en Francia.

Alexandra toca un violín fabricado por Giovanni Baptista Guadagnini en Turín en 1785 conocido como el «ex-Kavakos», un préstamo del Premio London Music Masters con el que la artista fue galardonada y que ha sido amablemente gestio-nado por Florian Leonhard Fine Violins de Londres.

programa 13_03.indd 23 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA24

VIoLINeS IMassimo Spadano***** Ludwig Dürichen****Vladimir Prjevalski****Iana AntonyanRuslan AsanovCaroline bournaudGabriel bussiCarolina Mª Cygan WitoslawskaDominica Malec Dorothea nicholasbenjamin SmithMihai Andrei Tanasescu KadarStefan UtanuFlorian VlashiRoman Wojtowicz

VIoLINeS IIFumika Yamamura***Adrián Linares Reyes***Gertraud brilmayerDaniel ChirilovLylia ChirilovMarcelo González KriguerDeborah Hamburger

Enrique Iglesias PrecedoHelle KarlssonGregory KlassStefan Marinescu

VIoLaSEugenia Petrova***Francisco Miguens Regozo***Andrei Kevorkov*Raymond Arteaga MoralesAlison DalglishDespina IonescuJeffrey JohnsonJozef KramarLuigi MazzucatoKaren PoghosyanWladimir Rosinskij

VIoLoNCHeLoSDavid Etheve***Rouslana Prokopenko***Gabriel Tanasescu*berthold HamburgerVladimir LitvihkFlorence RonfortRamón Solsona Massana

CoNtraBaJoSRisto Vuolanne***Diego Zecharies***Todd Williamson*Mario J. Alexandre RodriguesDouglas GwynnSerguei RechetilovJose F. Rodrigues Alexandre

FLaUtaSClaudia Walker***Mª José ortuño benito**Juan Ibáñez briz*

oBoeSCasey Hill***David Villa Escribano**Scott MacLeod*

CLarINeteSJuan Antonio Ferrer Cerveró***Iván Marín García**Pere Anguera Camós*

FaGoteSSteve Harriswangler***Mary Ellen Harriswangler**Manuel Alejandro Salgueiro García*

programa 13_03.indd 24 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 25TEMPORADA 2015/2016

***** Concertino **** Ayuda de Concertino *** Principal ** Principal-Asistente * Coprincipal

MÚSICOS INVITADO TEMPORADA 15-16

VIoLÍN IIbeatriz Jara López

MÚSICOS INVITADOS PARA ESTE CONCIERTO

VIoLINeS IIGian Maria LodigianiAngel Enrique Sánchez Marote

VIoLaTeresa nascimiento Cardoso Kircher

VIoLoNCHeLoIsabel Cupeiro LópezAlexandre Llano DíazTeresa Morales Diego

tromBÓN BaJonuno Martins Marques***

trompaSDavid bushnell***José Luis Sogorb Jover***nicolás Gómez naval**Manuel Moya Canós*Amy Schimmelman*

trompetaSJohn Aigi Hurn***Michael Halpern*Thomas Purdie**

tromBoNeSJon Etterbeek***Eyvind Sommerfelt*Petur Eiriksson***

tUBaJesper boile nielsen***

perCUSIÓNJosé A. Trigueros Segarra***José belmonte Monar**Alejandro Sanz Redondo*

programa 13_03.indd 25 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA26

Xulio Ferreiro

preSIdeNte

Andrés Lacasa nikiforov

GereNte

ConSoRCIo PARA LA PRoMoCIón DE LA MÚSICA

eQUIpo téCNICo Y admINIStratIVo

programa 13_03.indd 26 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 27TEMPORADA 2015/2016

SeCretarIo-INterVeNtorJuan José de ozámiz Lestón

JeFa de GeStIÓN eCoNÓmICaMaría Salgado Porto

CoordINadora GeNeraLÁngeles Cucarella López

JeFe de prodUCCIÓNJosé Manuel Queijo

JeFe de preNSa YComUNICaCIÓNJavier Vizoso

CoNtaBLeAlberto García buño

arCHIVo mUSICaLZita Tanasescu

proGramaS dIdÁCtICoSIván Portela López

admINIStraCIÓNJosé Antonio Anido RodríguezMargarita Fernández nóvoaAngelina Déniz Garcíanoelia Reboredo Secades

GereNCIa Y CoordINaCIÓNInmaculada Sánchez Canosa

SeCretarÍa de prodUCCIÓNnerea Varela

preNSa Y ComUNICaCIÓNLucía Sández Sanmartín

reGIdoreSJosé Manuel Ageitos CalvoDaniel Rey Campaña

aUXILIar de reGIdorJosé Rúa Lobo

aUXILIar de arCHIVoDiana Romero Vila

programa 13_03.indd 27 8/3/16 11:16

PRÓXIMOSCONCIERTOS

programa 13_03.indd 28 8/3/16 11:16

programa 13_03.indd 29 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA30

OS SÚPER HéRCULES

Quinteto de Metales Hércules Brass(Recomendado para niños de 8 a 12 años)

ConCIERTo EN FAMILIA

CENTRO ÁgORA12 de marzo de 201612 horas

Entradas: 2 euros menores de 18 años y 5 euros público en general.

programa 13_03.indd 30 8/3/16 11:16

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 31TEMPORADA 2015/2016

DON QUIJOTE (ballet)

BalletNorte

Orquesta Sinfónica de galicia(Recomendado para niños y jóvenes de 6 a 16 años)

ConCIERTo EN FAMILIA

PALACIO DE LA ÓPERA DE A CORUñA8 de abril de 201620 horas

9 de abril de 201618 horas

Entradas: 2 euros menores de 18 años y 5 euros público en general.

programa 13_03.indd 31 8/3/16 11:16

osg en la red

FOTOgRAFíAFotografías de la oSG: © Xurxo Lobato

TRADUCCIÓNRoxelio Xabier García RomeroPilar Ponte Patiño

IMPRIMEnorprint, S.A.

EDITAConsorcio para la Promoción de la MúsicaA Coruña - Galicia - España, 2015

programa 13_03.indd 32 8/3/16 11:16

programa 13_03.indd 33 8/3/16 11:16

Consorcio para la Promoción de la Música

Glorieta de América, 3 | 15004 A Coruña | T. 981 252 021 | F. 981 277 499

sinfonicadegalicia.com | sonfuturo.com

programa 13_03.indd 34 8/3/16 11:16