a arte rupestre galega e a sÚa rendibilidade...

Páxina 1

Un ano máis, moitísimas grazas a todas as persoas que colaborades con Labirinto.

Cada curso que pasa convértese nunha viaxe diferente. Pasamos por unha chea de estacións

durante un ano académico que nos gustaría recordar polo miúdo, pero non é posible. Na nosa

revista só aparecen reflectidas algunhas das paisaxes do percorrido. Posiblemente, non son as

máis importantes nin as máis espectaculares, pero son algunhas das vivencias dentro do

contorno educativo do noso instituto que sinalades vós mesmos.

Unha das novidades deste ano -seguindo na idea de que a revista sexa a vosa creación- é que

tanto a portada como as fotografías da maioría dos cursos están feitas por alumnado (Doramas e

Naiara e Noe, respectivamente). Este é un paso adiante máis para que o Labirinto sexa cada vez

máis voso.

Boa viaxe.

INDICE Editorial - - - - - - - - - - - - - - - - - 1

Dende o despacho - - - - - - - - - - - - - - - - 2

Día das Letras Galegas - - - - - - - - - - - - - - - 3

Os nosos poetas - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 4

Adiviña quen é - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 8

Orienta-T - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 9

Carta de amor - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 12

O Entroido - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 13

Cidades da memoria - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 14

Concurso de cartas 25-N - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 15

Investigación na aula - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 16

Diarios nipóns - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 17

Maquetas - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 19

Visitáronnos - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 24

Excursión ás Cíes - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 26

Aula 102 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 27

Un poema, unha aperta - - - - - - - - - - - - - - - - - 31

Historias de Super Sol y Super Dog - - - - - - - 33

Parece que foi onte - - - - - - - - - - - - - - 34

Promoción bacharelato - - - - - - 35

Editorial

Fotografía: Naiara e Noe

´

Páxina 2

Amizade - - - - - - - -36

Aquilino Cavadas

Director do IES Chan do Monte

Prezado lector:

A historia do Labirinto, segundo a mitoloxía, representa a vida de cada un de nós.

Loitamos co Minotauro, escapando das fauces do monstro e da escuridade da caverna,

na procura do compás que nos sinale o camiño de volta.

Afiando as plumas para non extraviarnos nos misterios do Labirinto, un ano máis

ofrecémosche un periplo multicolor e de creatividade. Estás invitado, querido lector, a

coller o facho da ilusión que alimenta a chispa dos soños. Nestas páxinas descubrirás a

curiosidade, poemas, actividades diversas, reportaxes, proxectos, descricións

imaxinarias, instantáneas do tempo petrificadas,....

Agradecer todo o esforzo e ilusión do equipo redactor e colaborador desta revista.

Grazas por podermos seguir contando contigo.

Un saúdo. Ata o ano vindeiro.

Dende o despacho

Páxina 3

Naceu o 16 de febreiro de 1958, na localidade lucense de Monforte de Lemos. O seu irmán, Xosé Manuel

Pereiro, recórdao como un mozo "tímido" que finalmente se transformou na "explosión poética"

encomiada por Xosé Luís Méndez Ferrín.

No seu día, trala decisión da institución académica de dedicarlle o Día Dás Letras a este "rupturista" do

estilo realista que predominaba no xénero poético a mediados dos 70, o decano do Colexio de Xornalistas

de Galicia, Xosé Manuel Pereiro, valorou esta valente homenaxe ao poeta monfortino, que "recoñece" o

mérito literario do autor máis aló do uso do idioma galego.

“Quería escribir desde mozo. Era poeta en esencia pero pouco lle interesaba selo en presenza. As

circunstancias da vida conseguiron reafirmalo nesas primicias iniciais. Rebeldía ante o lado amable da

vida", explicou nunha entrevista concedida a Europa Press seu irmán.

Un neno "tímido" que se descubriu nun mozo con inquietudes artísticas e fanático de Bowie ou King

Crimson, "moi falador" e "auténtico relacións públicas", participante de debates e tertulias sobre cine. En

1975, trasladouse a Madrid para estudar Socioloxía, carreira que abandonou no primeiro trimestre trala

morte de Franco e que motivou un breve regreso a Monforte antes de volver á capital en plena Transición

democrática.

Foi nese contexto no que Pereiro se introduciu na oferta cultural da cidade, desde concertos, filmotecas,

ata recitais, e no que entrou en contacto con creadores e intelectuais da talla de Manuel Rivas, Reimundo

Patiño, Antón Patiño, Menchu Lamas, ou Fermín Bouza, con quen impulsou xunto ao seu irmán a revista

Loia, unha publicación manifesto que se estendeu catro números.

Obra "dura e descarnada" "Téndese a pensar que a súa vida era como a súa obra, que non pasa precisamente polo lado máis amable

da literatura. Pódese pensar que a súa vida era así, unha especie de protagonista da saga Crepúsculo, e en

absoluto. Era divertido, moi irónico, amigo dos seus amigos e das súas amigas. Nese sentido, un

auténtico relacións públicas, con bastante paciencia, e un observador moi analítico da realidade que o

rodeaba", sinalou o seu irmán.

O poeta monfortino estableceuse na Coruña a comezos dos 80 e gañou o seu único premio en 1982, con

Poesía Ou Facho, ademais de participar nos libros colectivos De amor e desamor (Edicións do Castro,

1984 e 1985). Non foi ata 1992 cando publicou o seu primeiro libro, Poemas 1981/1991 (Edicións,

Positivas), descrito por Manuel Rivas como "unha mestura de vídeo-clip, haiku, escintileo, pregaria e

cantiga de escarnio" que o converte "no clásico que ten a literatura galega sen sabelo".

Deterioro da súa saúde Foi nesa época cando a súa saúde comezou a deteriorarse por mor dunha intoxicación masiva por aceite

desnaturalizado de colza rexistrada na década dos 80, que afectou a máis de 17.000 persoas e matou a

400, segundo detalla a versión oficial. En 1994, a súa experiencia "ao bordo da morte" derivou nun dos

libros "máis duros e descarnados da literatura galega", Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995

(Edicións Positivas, 1995).

O existencialista e renovador da poesía galega faleceu poucos meses despois nun cuarto do Hospital Juan

Canalejo da cidade herculina, o 24 de maio de 1996.

Na actualidade, Lois Pereiro considérase un referente da poesía galega para o século XXI.

Dia das Letras Galegas

Lois Pereiro O poeta rupturista

e do existencialismo descarnado

Alumnado de 2º da ESO


´

Páxina 4

Fonte: 20 minutos.

A profesora de Lingua e Literatura Galega, Araceli Queiruga, propuxo unha serie de actividades

de aula, entre as que xurdiron creacións ben interesantes. Facer poemas a partir dun verbo,

descrición de animais imaxinarios ou relatos anecdóticos foron algúns dos resultados.

Os nosos poetas

ESPERTAR

Marcos Pastoriza Rosales, S1B

Loitan os meus ollos

contra a luz cada mañá.

Non queren que os soños

marchen de súpeto.

Espertan os ósos.

Levántome cara

a unha nova aventura.

QUERER

Martín García Justo, S1A.

O bico é un regalo,

froito do querer.

O amor é un final

que poucos poden ter.

É preciso ter corazón

para poder amar

e paixón

para poder bicar

Fai falla vivir

para poder amar.

E sen vida

Non se pode bicar.

Páxina 5

PEDIR

Lucía Agulla Carballal, S1A

Pedinlle ó ceo

que coidase de ti,

pedinlle ás estrelas

que pensaras en min.

Pedinlle á lúa

Que non te foras de aquí

Pedinlle ó sol

Que regresaras a min.

FALAR

Noemí Melón, S1B

As palabras son só palabras,

conxuntos de letras e sons

que expresan sentimentos ou ideas.

Cada vez que falamos,

usamos palabras.

Amor, felicidade, amizade

son só palabras;

o importante é o que expresamos

ao dicilas ou escribilas.

Nós usámolas todo o tempo,

Case sen nos decatar.

Falando enténdese a xente,

pero tamén depende de en que

idioma falen.

Ás veces, nin falando no mesmo

idioma se entenden.

O máis importante é

ter algo que dicir

e que alguén te escoite

cando falas, para poder entender

todo o que lle estás dicindo.

QUENTAR

Marta Carregal, S1A

Quéntase o lume,

quéntanse as castañas,

quéimanse algunhas,

outras quedan arrefriando.

Unha quente tarde de outono

na que o sol brilla e arde

coa súa forza infinita.

Parece verán!

Non vai haber quen as arrefríe

Nesta quente tarde de outono.

Páxina 6

UNHA ANÉCDOTA CO MEU AVÓ

Lucia Agulla Carballal, S1A

Unha tarde de novembro, alá polo San Martiño, estabamos todos preparados

para a matanza do porco. Meu avó era o encargado de cravarlle o coitelo, e eu

encargaríame de recoller o sangue nunha tarteira para facer despois morcillas.

Todo foi ben ata o momento de chamuscar o porco. Para sorpresa de todos, o

porco non estaba morto. Saltou do banco e escapou pola leira xusto cando lle ían

prender lume para chamuscalo.

Os que estabamos alí botamos a correr detrás del e conseguimos atrapalo

facilmente para que meu avó rematase ben a faena. Ó final, rompemos a rir todos, pois

o susto xa pasara.

KORVOSUMUSU

Noemí Melón Acuña, S1B

O korvosumusu é un animal máxico, unha mestura de vaca e corvo, pero no canto de muxir ou

grallar, fala coma unha persoa.

O korvosumusu aliméntase de nubes de gominola e de chocolate con leite. Ten uns cincuenta

centímetros de altura, contando os seus cornos verdes e azuis, e pode pesar ata seis quilos, polo que,

aínda que ten ás, non pode voar. Ten os ollos amarelos e a boca grande. As plumas son negras ou

marróns escuras, e as patas son coma de paxaro. Tamén ten ubres de vaca, polos que dispara leite de soia

radioactiva, que pode desintegrar todo ao seu paso.

Case ninguén viu un korvosumusu, pero dise que, se capturas un cunha Poke-ball, como as dos

Pokemon, queda contigo para sempre e pode concederche todos os desexos que queiras.

Páxina 7

O MEU SOÑO

Irene Lusquiños Pousada, S1B

Eu esperaba o tren,

pero como non chegaba,

subín nunha nube moi branda.

Era tan suaviña

que me afundía nela,

entre os seus pregos.

De seguida vin o tren

que xa se achegaba.

Saín voando de alí arriba;

ata a estación cheguei,

tan rápido como puiden.

Alí e nese momento me decatei

de que quedara durmida

no tren e de que miña nai

me estaba a espertar.

Pero eu estaba encantada…

O PERRICÁN

Raquel Martínez Campelo, S1B

O perricán é un animal de cor marrón que ten raias amarelas

por todo o seu corpo. Ten unha cola de ornitorrinco que é moi grande

e lle serve para nadar na lama. Para poder somerxerse ten dúas patas

de can na parte traseira e dúas aletas de peixe na dianteira. Tamén

posúe unha aleta máis grande no lombo que usa para orientarse na

escuridade, porque é fluorescente. As orellas son moi puntiagudas e

os ollos cadrados cunha soa cella. Tamén ten un fociño con seis

bigotes moi sensibles.

TRICO

Gabriel Solla Ferradanes S1B

Trico é un animal moi grande que vive nun esquecido e

antigo castelo, protexendo o que queda das súas ruínas. Pertence a

unha especie descoñecida polo que non ten nome; “trico” é un dos

poucos sons que pode emitir.

Ten unhas orellas de rato e un fociño do mesmo animal; os

ollos son negros e ten uns pelos longos na cara a modo de bigotes. A

súa cabeza está cuberta dunha pelaxe curta de cor marrón clara e o

corpo dunha branca plumaxe; ten dúas ás longas no costado. As patas

dianteiras son moi parecidas ás dunha galiña, con tres dedos de cor

laranxa acabados nunhas longas e afiadas unllas de cor gris; as súas

patas traseiras teñen unha pelaxe moi mesta de cor castaña e unhas

grosas gadoupas. E tamén ten un rabo rosado, moi parecido ao dun

rato.

Páxina 8

Adivina quen e Por David Villegas

´

Páxina 9

S4A... e Wally

O Departamento de Orientación non só se centrou na atención

individual ó alumnado e ás súas familias, senón que organizou tamén

Orienta-T

Páxina 10

unha serie de actividades de moito interese para a comunidade

educativa. Velaquí unha escolma dalgunhas delas.

25-N. DÍA CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO.

Operación violeta: Reparto de globos de cor lila e nota informativa entre o alumnado para colocar o

globo nun lugar visible dende a rúa o día 25 de novembro.

II Concurso de cartas co lema “Eu tamén estou en contra de quen maltrata”.

Concurso adiviña a identidade das mulleres fotografadas na campaña de sensibilización en contra da

violencia de xénero.

Entrega de material divulgativo sobre a infección polo VIH/ sida. Lazos vermellos para o profesorado

e alumnos e colocación do cartel.

Foi concedido o galardón da I Edición dos premios Municipais en prol da igualdade “Lazo Violeta”, que xorde co ánimo de recoñecer e premiar todo o labor efectivo, iniciativas e

proxectos que fomenten a igualdade de oportunidades entre homes e mulleres, na comunidade

educativa do concello de Marín. Como centro galardoado, participamos na cerimonia de entrega

dos premios, que se celebrou na Biblioteca Municipal Vidal Pazos o sábado 27 de novembro ás

12 horas.

Os gañadores do II Concurso de cartas foron os alumnos de 2º ESO, Andrés Otero Carballal e Patricia Blanco Graña. O alumno de 1º ESO, Manuel Sebastián Iglesias Isla, foi o gañador do

concurso de identificación das mulleres fotografadas na campaña de sensibilización contra a

violencia de xénero.

O alumno Manuel Pardavila Freire, de 4º ESO, gañou na categoría f, o Concurso de Debuxo. O premio consistiu nun vale de 50 euros para gastar en material escolar nun establecemento do

concello e, de maneira simbólica, as persoas premiadas plantaron o día 25 de novembro unha

árbore no paseo das praias, onde se colocou unha placa co nome do alumno e do centro

educativo ao que pertencen.

CONCURSO CONCELLO CIM:

Participación no concurso de debuxo “Imaxina un pobo onde non exista a violencia”, organizado polo

CIM (Concellaría de Igualdade do Concello de Marín). Colabora o Departamento de Plástica do IES.

Participación na decoración de fiestras e lugares visibles do IES con globos de cor lila co lema “Violencia

non”. Tamén se procedeu ó reparto de globos entre o alumnado cunha nota informativa para levar á súa

Páxina 11

casa e colocar o día 25 de novembro nun lugar visible.

ANDARES PSICOLOXÍA:

Actividade gratuíta. Impartida polo gabinete “Andares Psicoloxía” a través da educadora familiar do

concello, Mónica Peña Lage. A actividade versou sobre as habilidades sociais e resolución de conflitos e

leváronse a cabo na hora de titoría.

PLAN DIRECTOR:

Participación no Plan

Director para a

convivencia e mellora da

seguridade escolar co

tema de riscos de Internet.

Ministerio do Interior, de

Educación e Igualdade.

Sesión realizada o día 21

de decembro á 6º hora, na

que participaron todos os

alumnos da ESO e

PCPI.Colaboraron Don

José González Pidal, xefe

do grupo de Seguridade

Cidadá e o subinspector

don José Manuel Amedo

Otero.

CHARLA ORIENTACIÓN BACHARELATO:

Varias charlas de orientación escolar sobre diferentes temas que atinxen especificamente ao alumnado de

bacharelato.

VIDEOFORUM BACHARELATO: HISTORIAS DO KRONEN.

Ficha de análise da película:

César Prestel Alfonso

CARACTERÍSTICAS

Nivel/Idade: Segundo ciclo da ESO e Bacharelato.

Duración: A película ten unha duración duns 120 minutos. O debate pode despois prolongarse durante

media hora ou máis, segundo conveña.

Material: Equipo de vídeo e cinta coa película "Historias del Kronen” de Montxo Armendáriz. Poden

tamén distribuírse aos alumnos copias coa sinopse, a ficha técnica e algúns comentarios sobre o filme, e

incluso un pequeno guión (como esta mesma ficha) para iniciar o debate.

OBXECTIVOS DA DINÁMICA

Reflexionar sobre os riscos e perigos da cultura da festa, a droga e o alcohol entre a xente nova.

Valorar as repercusións que ten a nosa conduta nas nosas relacións cos amigos e a familia.

Establecer unha xerarquía de valores que nos sirva de guía para actuar con criterio ante situacións inesperadas.

Reforzar unha visión alternativa do tempo libre que sexa creativa, positiva e liberadora.

FICHA TÉCNICA DA PELÍCULA

Director: Montxo Armendáriz.

Guión: Montxo Armendáriz e José Ángel Mañas.

Principais intérpretes: Juan Diego Botto, Cayetana Guillén-Cuervo, Jordi Mollá

Páxina 12

Nacionalidad: Española

Idioma: Español

Ano de produción: 1994

Sinopse argumental:

Carlos, estudante de 21 años, vive ao límite,

coma se a vida fose a acabarse no próximo

minuto. As súas historias nocturnas comezan

no Kronen, un bar no que se reúnen cos

amigos. Logo emprenden arriscadas aventuras

que sempre parecen poder ir un pouco máis

lonxe que a vez anterior. Ata que un día

sucede algo imprevisto que pon a Carlos e aos

seus amigos ante unha realidade que non se

atreverán a mirar cara a cara.

DESENVOLVEMENTO DA DINÁMICA

A educadora presenta a película, explicando

brevemente a súa temática e o seu argumento.

Tamén comenta rapidamente a ficha técnica e

fai referencia a todas aquelas características

que poidan descentrar aos alumnos. É

necesario enfocar a atención dos alumnos

sobre todo no tema central, para que o debate

sexa rico e frutífero e non se dilúa en cuestións secundarias menos interesantes.

PREGUNTAS PARA O DEBATE

1. ¿Por que cres que Carlos actúa dese xeito transgresor e rebelde? ¿Sentícheste algunha vez coma el?

2. ¿Que opinas da relación de Carlos coa súa familia? ¿E coa súa irmá? ¿Que pretende ao levar sempre

esa actitude provocadora?

3. ¿Como ves a relación de Carlos cos seus amigos? ¿Por que seguen os seus amigos o ritmo que el

marca?

4. ¿Que opinas da aventura que Carlos ten coa moza do seu amigo? ¿Coñeces casos parecidos? ¿Por que

cres que Carlos actúa dese modo? ¿Paréceche correcta a súa actitude?

5. Ao final da película, parece que Carlos cambia radicalmente de actitude ante a vida. ¿Por que cres que

sucede isto? ¿Paréceche crible o argumento da película e o seu final? ¿Que formas se che ocorren

capaces de producir un cambio na conduta de xente coma Carlos?

6. No teu tempo libre, ¿compórtaste algunha vez de forma parecida a Carlos? ¿Como te sentes? ¿Cres

que é unha boa maneira de empregar o ocio? ¿Que outras formas che parecen mellores?

Alumnado de 1ºA da ESO


Carta de amor dun namorado de primeiro da ESO

Páxina 13

Ola, fermosa,

esperei moito tempo para dicirche QUÉROTE,

para dicirche ÁMOTE,

para dicirche ADÓROTE.

Es a miña vida, es a miña ilusión,

es o que me dá un motivo para vivir,

para levantarme cada mañá,

para sorrir.

Os teus fermosos ollos medio verdes,

o teu pelo marrón, a túa forma de ser,

todas esas cousas fanche

aínda máis especial para min.

Todas as noites antes de durmir

penso en ti,

porque es máis espectacular que a Lúa.

Es tan bonita que só teño ollos para ti

por iso espero que ti e eu algún día

fagamos a palabra AMOR.

PD: Aquí vai un poema tan belo coma ti.

Non quero perlas do mar

nin perfumes do oriente,

só quero que o meu amor

por ti...

perdure eternamente

As alumnas Naiara e Noe son as nosas reporteiras gráficas deste ano. Moitas das fotos deste

número de Labirinto están tomadas por elas, pero adicamos especialmente esta páxina ao Entroido

O Entroido

Páxina 14

visto dende o seu obxectivo.

Revista Labirinto IES Chan do Monte

Páxina 15

Na Semana Santa de 1993 perdinme en Italia.

O primeiro recordo que teño é o dunha proclama escrita nun muro, á beira da estrada, camiño de

Florencia, nunha noite chuviñenta: “Il popolo non vota, lotta”. Daquela, o meu ánimo era proclive a se

congratular con todas as expresións da disidencia social.

A partir do día seguinte non houbo espazo para o acougo: museos, monumentos, autobús, estradas,

ringleiras sen fin...... Movíame, naquel entón, unha urxente necesidade de velo todo, como se debese

amortiza-las clases de Historia da Arte recibidas o curso de COU, cando eu contaba 17 anos.

O momento máxico chegou cando, xa na cidade de Venecia, entrei no Palazzo Grassi.

Levaba un recorte de prensa, dun suplemento de El País, onde se daba ampla información da Exposición

retrospectiva do artista Marcel Duchamp.

De todo o que vin nesa viaxe, recoñezo que a lembranza máis prezada, e a que sempre recupero de

nostalxia, é a desa exposición única, e sospeito que irrepetible, na miña vida.

No verán de 1996 decidimos ir a Amsterdam.

Era un destino moitas veces pensado. A cidade acóllete; ao pouco de chegar, un ten a sensación de formar

parte da súa paisaxe urbana e humana e, sen deixar de ser un paeante ocasional, recoñeces momentos da

cotiandade aos que non es alleo.

Unha noite entramos no único restaurante que atopamos aberto ás 10 da noite. Comezou a soar unha

canción que recoñecemos ao instante, dos Gipsy Kings. Escoitaba con agrado, daquela, a música dos

xoves flamencos, que gozaba de moito éxito dentro e fóra do panorama musical español.

Se tivese que mencionar un lugar especialmente emotivo, sen dúbida algunha, veríame sentada no muro

de pedra que rodea o parque das “Beguinas”, monxas encargadas do coidado de vellos e que, no seu

tempo de ocio, se adicaban ao estudo e á escritura. Hoxe só permanece como rémora daquela época, unha

capela católica e unha igrexa

presbiteriana.

Moitos son os espazos

gardados na memoria.

Ruídos, arrecendos, pegadas

que ecoan nas rúas, nunca

baleiras. Teño a esperanza de

completar aínda ese mapa

íntimo con fuxidas anheladas

desde hai tempo. Mais creo

que de todas as cidades ata o

de agora vistas e vividas, só

unha me conmoveu en

verdade, A cidade branca,

Lisboa.

Cidades da memoria unha profesora do noso IES


Páxina 16

Aínda que houbo varios premiados, Andrés Otero Carballal (de S2) foi o gañador deste concurso

coa carta que reproducimos a continuación verbo da problemática da violencia de xénero.

Ferrol, 25 de novembro 2010

Estimada Belén:

Escríboche estas liñas con motivo dun suceso que me

deixou abraiado e que quero compartir contigo.

O meu veciño de arriba é unha persoa sensacional, amigo

dos seus amigos, gracioso, alegre, bromista, colabora con quen llo

pide, é o xefe da comunidade de veciños; en definitiva, é o veciño

perfecto.

O outro día atopeime coa súa muller baixando no

ascensor e fixeime en que tiña unha mazadura no brazo. Pregunteille

por que fora,ela contestoume que caera ao saír da ducha. Unha

semana máis tarde vina cun ollo morado;decidín non comentarlle nada

para non molestala. O tema comezaba a estrañarme, pero polo momento

deixeino pasar.

Hai cousa de un mes tivemos unha reunión de veciños,pero

a muller do presidente da comunidade non apareceu.Ao acabar,

estivemos o meu veciño do lado e eu comentando a ausencia da muller

do presidente.Díxome que uns días antes escoitara uns berros que

proviñan do piso superior.

Informeime e fun falar con ela. Ao principio negábame todo

o que lle dicía sobre o maltrato, aínda que ao final acabou

contándomo todo. Nun principio o maltrato só era psicolóxico, ata

que, chegando ebrio á casa, comezoulle a pegar; non o denunciou por

medo e, principalmente, porque dependía del para vivir.

Ás veces pregúntome como hai seres que poden ser tan crueis

e egoístas, que non teñen remorsos do que fan ou deixan de facer.

Convencina para que puxese a denuncia. Obtivo unha orde de

afastemento e consiguiu divorciarse del. Ademais, recibe unha paga

todos os meses.

Eu pensei que iso non pasaba entre nós, e cada vez vexo que

hai máis casos coma este e hai que frealos a tempo.

Concurso de Cartas 25N

A Cidade Branca


Páxina 17

Unha aperta. Xabier

ENQUÊTE: LES LOISIRS DES JEUNES

Les élèves de 4º ESO de Français ont mené une enquête auprès de ses cammarades qui apprennent le

français dans la ESO. Les resultats montrent que la plupart préfère regarder la télé, naviguer sur Internet

et faire du sport. Par contre, les activités les moins practiquées sont lire et écouter la radio. Les jeunes

aiment aussi téléphoner et envoyer des SMS, voir des amis, aller au cinéma, écouter des CD, jouer à des

jeux vidéo et jouer d’un instrument de musique. Et vous, qu’en pensez-vous?

ENQUISA: O TEMPO LIBRE DOS MOZOS.

Os alumnos de 4º da ESO de Francés fixeron unha enquisa ós compañeiros que aprenden francés na ESO.

Os resultados obtidos indican que a maioría prefiren ver a tele, navegar por internet e facer deporte. Pola

contra, as actividades menos practicadas son ler e escoitar a radio. Aos mozos tamén lles gusta chamar

por teléfono e enviar SMS, estar cos amigos, ir ao cinema, escoitar CD’s, xogar aos videoxogos e tocar un

instrumento. E vós, que pensades?



Investigacion na aula Departamento de Frances

Ábrese o pano e aparecen dúas trufas pelexando.

Péchase o pano. Como se titula a película?

“Trufast and furius”.

´ ´


Páxina 18

LIBIA ESTÉVEZ, S1A

13 - 3 – 2011

Hoxe os meus pais e eu fomos a Honsu a comprobar se

o meu irmán maior, Michel, estaba no listado de

superviventes do tsunami; pero, segundo nos dixeron,

o meu irmán Michel non está .

Estou triste, desexo que apareza o meu irmán. Confeso

que teño certas esperanzas de que apareza .

Os meus pais dixéronme que iremos a Tokyo a tomar

un descanso, xa que o día de hoxe foi bastante longo .

14 – 3 – 2011

Hoxe desprazarémonos ata Miyagui .

A miña nai foi preguntar se o meu irmán estaba no

listado de superviventes, mentres eu e meu pai

esperabamos fóra .Pero voltou desilusionada, xa que o

meu irmán tampouco apareceu nese listado. Nestes momentos na miña familia só reina a tristeza, a

angustia; quizá aínda hai un pouco de esperanza pola miña parte, pero sinto que os meus pais xa non

teñen esperanzas.

Desprazarémonos ata Toquio, xa que hoxe foi outro día moi longo .

15 – 3 – 2011

Hoxe os meus pais dixéronme que iremos vivir a Madrid; despois de todo, alí mercaremos un piso e

refaremos as nosas vidas .

Querido diario, quero confesarche que, aínda que nos vaiamos de Xapón, non poderei esquecer nunca ao

meu irmán Michel .

Despídome, querido diario. Mañá tereime que erguer cedo para ir rumbo a Madrid .

Diarios nipons Dende o corazon do mundo

´ ´


Páxina 19

MANUEL SEBASTIÁN, S1A.

10 marzo

Atópome no aeroporto de Barajas para acudir á cidade de Xapón, Fukushima.

Son as 22:00 h. Estamos no avión directo a Xapón. Teño sono e espero que cheguemos pronto.

11 marzo

Chegamos a Fukushima, é unha cidade bastante grande. Hoxe á tarde sucedeu un tremendo incidente:

houbo un tsunami que arrasou gran parte do lugar. Menos mal que estabamos no aeroporto...

12 marzo

Tralo desastre, tivemos que durmir nun ximnasio con outra xente que perdeu todo. Son as 16:00 h.

Segundo informan as noticias, a central nuclear de aquí ten danos moi serios, en especial un dos seus

reactores, o que está provocando unha gran contaminación. Son as 20:45 h. e acaba de chegar a policía

aquí. Segundo din, hai que evacuar a zona, uns 20 km á redonda, debido á gran cantidade de radiación.

15 marzo Estou moi asustado. Levamos tres días cuns médicos facendo probas. Moita xente de aquí está bastante

grave, outros faleceron. Teño medo, quérome ir para a casa.

16 marzo

Hoxe aínda seguimos aquí. Hai un pouco fixéronme outra proba bastante dolorosa. A miña nai dime que

non debo preocuparme nin ter medo, pero nunha situación así é moi difícil non facelo.

17 marzo

Deixáronnos saír. As probas deron todas ben. Fomos ao aeroporto, pero non nos deixan volver a Galicia

por perigo a expandir a contaminación. Son as 15:20 h. Aínda que houbo unha gran catástrofe, polo

tsunami e o perigo nuclear, é incrible como a xente mantén a calma sen ningún problema.

20 marzo Segundo informan as autoridades niponas, algúns voos xa poden saír, pero entre eles non está o de

España. Xa é pola tarde. Coñecín a unha chica chamada Dévora; ela tamén é de España, é moi riquiña,

pero tamén ten medo de todo isto.

21 marzo

Estamos nun

hotel

esperando

máis

noticias,

pero parece

que non

chegan.

22 marzo

Por fin

chegou un

avión

español a




Páxina 20

este lugar! Por fin poderemos volver á casa! Estou tan feliz...

É de noite e todos están a durmir, excepto eu, que estou moi nervioso.

23 marzo

Hoxe ímonos para a casa. Aínda que me dá mágoa todo isto que está pasando, eu non podo facer nada.

Estamos xa no avión. Dévora e eu volvemos. Igual ca ela, estou desexando estar cos meus amigos e

familia, despois de todo este sufrimento, alleo, pero compartido. Esta será unha viaxe que nunca

esqueceremos.

Este curso, os alumnos do Ciclo de Grao Medio de Comercio realizamos unhas maquetas de

distintos tipos de establecementos; entre eles, unha xoguetaría (Coppice), unha floraría (Flowers),

unha froitaría (Tutti Frutti) e dúas tendas de roupa (Malú Mujer e Triskel). Para facelas,

empregamos distintos materiais como papel, cartón, plastilina, plástico, arame e madeira.

¡Agardamos que vos gusten!

Maquetas Ciclo de Grao Medio de Comecio

Maqueta 1:

Almudena Escáneo Pazos,

Antonio Mouco Esperón,

Adrian Ribeiro Sanjorge e

Marián Sanjorge Romero


Páxina 21

Maqueta 2:

Rita Grande Novo,

Coral Méndez Barreiro e

Lorena Novegil Iglesias


Páxina 22

Maqueta 3:

Noemi García Villamil,

Beatriz Hermida González e

Joana Torres Fontenla


Páxina 23

Maqueta 4

Aroa Marreo Iglesias ,

Lidia Soto Dacuña e

Elsa Diz Soage


Páxina 24


Páxina 25

ANA ALCOLEA

A escritora de literatura xuvenil Ana Alcolea visitou o noso Centro. Durante máis de dúas horas os

alumnos do ensino secundario e a escritora comentaron as novelas da autora, que acaba de ser galardoada

co VIII Premio Anaya de Literatura Infantil e Xuvenil.

Ana Alcolea é zaragozana, escribiu numerosos libros de literatura xuvenil de notable éxito, ademais de

artigos sobre teatro e didáctica da lingua e a literatura. En 2009 publicou a súa primeira novela para

adultos, Bajo el león de San Marcos. Os mozos

mostráronse entusiasmados, xa que a autora desvelou os

recantos da inspiración dos seus libros e respondeu a

numerosas preguntas sobre aspectos que espertaran a

curiosidade dos alumnos. Ana Alcolea incidiu na idea da

lectura como experiencia individual, facendo ver aos

rapaces que cada un, como lector, concluíu a novela que

ela iniciara. A actividade foi promovida pola ANPA do

centro e o Departamento de Lingua e Literatura Castelá.

Algunhas impresións dos alumnos e alumnas do

IES sobre os seus libros...

El bosque de los árboles muertos

“Es un libro que parece contar la simple historia de una

chica, pero durante el transcurso del relato, se van

descubriendo nuevas historias que confluyen en un

mismo punto, pese a la poca relación que parecían tener

en un principio.”

(Eva Torres, 3º de ESO)

El medallón perdido

“Me pareció interesante. Aprendí mucho sobre los rituales fang y bwiti. Me gustaron las partes de

acción, cuando subían a los Montes de Cristal, y lo que menos cuando estaban en peligro, como cuando

les atacó el elefante herido.”

(Marcos Pastoriza, 1º de ESO)

El retrato de Carlota

“Lo más interesante y atractivo del libro, para mí, fue cómo Ángela se las ingenió para elaborar el caso de

su abuela Carlota, aunque había algunas etapas del pasado de su abuela que desconocía. Ella, con su

Visitaronnos

Maqueta 5

Miguel Ávarez Santos,

Iván Novas Vieira e

Inés Otero García

´


Páxina 26

imaginación de escritora, halló la forma de intercambiar el cuadro y organizar la paulatina aparición de

las cuentas del collar en distintos lugares de la casa.”

(María Estévez, 2ºde ESO)

SERGIO PAZOS

Tivemos tamén no IES, pasando connosco unhas horas, o actor galego Sergio Pazos. Contounos unha chea de

cousas ben interesantes sobre a súa profesión, pero lembrámonos especialmente do conto que relatamos a

continuación:

Había unha familia composta por tres paxariños galegos que vivía feliz no seu niño. Pero chegou o duro

inverno e non había nada que comer, así que o papa-paxaro dixo: -“Algo hai que facer...” E lanzouse fóra do

niño comezando a voar para ver se atopaba algo, pero pouco a pouco fóronselle acabando as forzas e o frío

fixo que rematase caendo ao chan, onde morreu.

A nai, ao ver que o pai non regresaba dixo:

“Algo hai que facer” Entón, emprendeu o voo

para atopar comida para o seu pequecho.

Pero uns quilómetros máis adiante de onde

chegara papá-paxaro, remataron as súas

forzas e o frío fixo que caese no chan e

morrese.

O pequeno paxariño -que nunca na súa

vida voara-, ao ver que os seus pais non

daban chegad,o dixo para os seus

adentros: “Algo hai que facer”. E

lanzouse fóra do niño. Cando estaba a

piques de estrelarse no chan, empezou

a voar cunha alegría inmensa e a súa

forza e ilusión xuvenil fixo que chegara

moito máis lonxe que os seus pais, pero finalmente caeu ao chan esgotado e cheo de frío.

Minutos antes de pasar a mellor vida, unha enorme vaca galega parou enriba del e regaloulle unha

enorme bosta que o cubriu por completo. Como estaba quentiña, o paxariño reviviu ,e sacando o seu

peteiro do enorme marrón no que estaba, alcanzou a dicir: -“pío, pío”. Nese mesmo intre un gabián

escoitouno e lanzouse en picado cara a el; sacouno de tan desagradable situación e levouno ao seu niño,

onde serviu de xantar para os seus fillos.

Conclusións:

1. Non sempre é malo que che caia unha merda enriba.

2. Non sempre é bo que che saquen dela.

3. … en todo caso: NUNCA DIGAS NIN PÍO!

Que consola pide un porco por Nadal?

Unha Nintendo Wiiiiiiiiiiii.


Páxina 27

O departamento de Educación Física, dirixido polo profesor Antonio Puga, tennos acostumados a

realizar varias actividades extraescolares no ámbito da natureza. A excursión ás Illas Cíes xa se

está convertendo nunha especie de tradición da que os alumnos de 4º da ESO poden gozar...

Excursion as Cies

Alumnado de S1B


´ ´ ´


Páxina 28

Coma todos os anos, o alumnado da aula 102 traballa arreo

para a revista, converténdose en verdadeiros creadores no

ámbito das letras e a creatividade. Gozade moito desta sección!

POEMAS SOBRE O CAMBIO CLIMÁTICO DE S1A

Aula 102

Contaminar vainos matar,

así que temos que impedilo.

Concienciémonos en actuar

se queremos seguir vivindo.

Rematemos o que comezamos,

nunca imos parar.

Superemos os altibaixos,

limpemos o noso mar.

Sexan persoas ou animais,

pensade no que ocorrerá:

contaminando os nosos mares,

o fermoso mundo morrerá.

Nun curto período de tempo

enfermou o noso planeta.

Poñámolo un chisco contento:

esa debe ser a nosa meta.

Álvaro García

En xaneiro

sopra o vento.

En febreiro

toca o pandeiro.

No mes de marzo

dálle co mazo.

En abril

todo é añil.

No mes de maio

o sol manda raios.

Cando chega xuño

danme cun puño.

En xullo

fai barullo.

En agosto

toma un mosto.

En setembro

quita o sombreiro.

Cando esteas en outubro

vaiche caer un diluvio.

No mes de novembro

achega o paraugueiro.

E en decembro

come a caldeiro.

Fran Juncal


Páxina 29

Neste día azul

paseo nun avión

vexo moito lixo

e máis contaminación

Neste día azul

paseo nun camión

vexo moita porquería

tirada nun rincón

Neste día azul

paseo nun barco

vexo moita pobreza

sentada nun banco

Neste día azul

paseo nun cabalo

moi contento vexo

que o mundo está salvado

Carlos Guimeráns


Páxina 30

“EL PODER PERDIDO” (II)

Non perdas a primeira parte publicada no anterior número da revista Labirinto!!

Por Manuel Sebastián, S1A

ansados de luchar contra los sicarios de Demonicus, se escondieron detrás de unas

piedras. El dragón, desconcertado, se puso a buscar mientras nuestros guerreros,

escondidos, trazaban un plan para vencerlo. A uno de los escuderos, Toryt, se le ocurrió

lanzar el garfio que tenía como arma al techo, apoyarse sobre ella para impulsarse y subirse a lomos de la

bestia, para, una vez allí clavarle la espada en la espalda y matarlo. Así lo hizo mientras los escuderos

disparaban al dragón con ballestas. El dragón, al tiempo que intentaba quitarse al joven guerrero de

encima, se volvió loco de enfado y tiró al joven al suelo. En ese momento, Therok le lanzó la espada y le

cortó la cabeza al dragón. Éste se desplomó de repente y, con tanto estruendo, que la cueva comenzó a

temblar. Nuestros amigos huyeron de allí rápidamente antes de que se produjera un derrumbamiento.

De nuevo sobreviven, pero Therok no dejaba de preguntarse dónde más se encontrarían con sicarios de

Demonicus y hasta cuándo les duraría la suerte.

A medida que Therok y sus escuderos continuaban su camino, la oscuridad se apoderaba de más pueblos

y se esclavizaba a más gente para servir al señor de la oscuridad.

Nuestros guerreros, después de caminar durante un día llegaron a una ciudadela llamada Lusiris, que no

había sido atacada hasta el momento. Allí los recibieron muy bien y les dieron comida y hospedaje

durante la noche. A la mañana siguiente el jefe de la defensa de la ciudadela les entregó nuevas armas y

dos caballos para continuar el viaje.

Nuestros amigos se marcharon agradecidos pero sin saber que, al cabo de tan sólo un par de horas

después, las tropas de la oscuridad llegarían a la ciudadela y la arrasarían ayudándose de todo tipo de

armas y criaturas malvadas.

Los guerreos de Lusiris trataron de defender la

ciudadela, sobre todo intentando entretener a los

malos con la esperanza de que Yherok y sus

acompañantes tuvieran tiempo suficiente de

alejarse del lugar. La ciudadela fue arrasada, y

algunos aldeanos, asesinados y otros,

esclavizados.

Seguro que vos chamou a atención en toda a revista un “R” seguido

dun chiste. Trátase da nova sección: “Con R de Rodrigo”, onde Rodrigo nos fai sorrir coa súa especial retranca.


Páxina 31

Mientras, Therok y sus amigos, sin sospechar lo que ocurría, siguieron su camino hasta que vieron una

tropa de caballeros oscuros dirigirse hasta Lusiris. Creyendo que iban a por ellos, se escondieron detrás de

unos matorrales; pero, al ver que los malvados no los buscaban y que ni tan siquiera se detenían,

decidieron seguirlos.

SAÍDA DE EDUCACIÓN FÍSICA DE 2º DA ESO.

Redactores: Adrián, Patricia, Diego e Sabela.

O día xoves 28 de abril foi un día moi especial para

nós xa que os de 2º da ESO fomos de excursión a

Santiago de Compostela cos profes Benito Miniño

e Antonio Puga, que tiveron a ben acompañarnos

pola ruta que fixemos.

Esta saída constou de varias actividades. Na

primeira, fixemos un pouco de sendeirismo dende

as aforas de Pontevedra ata as fervenzas do río

Barosa, en Barro. Esta ruta durou tres horas e

pasámolo xenial. A única pega é que o camiño

estaba en moi malas condicións: tiña silveiras

polos bordos, o asfalto estaba deteriorado e era un

pouco estreito. De todos xeitos, o traxecto

pasóusenos axiña pois fomos falando, cantando,

bailando... en grupo.

Na segunda actividade fomos visitar Santiago de Compostela: a praza do Obradoiro, a praza da Quintana, a

Catedral e despois fomos comer á Alameda.

Gústanos moito esta cidade e aos que entramos na catedral por primeira vez pareceunos moi grande e fermosa.

En canto entras, as figuras do Pórtico da Gloria parecen ter vida propia.

Foi fantástico, pero todo o bo se acaba. Aínda que nos quedaba outra aventura que nos preparara Puga: a volta

ata Pontevedra en tren. Pasamos por varias vilas. Entre elas, destacamos Padrón, Pontecesures e Vilagarcía de

Arousa.

Como podedes imaxinar, foi divertidísimo. Algún de nós era a primeira vez que viaxaba en tren e alí aconteceu

de todo. Tivemos que ir de pé e algún asustouse un pouco...

Temos centos de anécdotas máis, pero agora non é o momento de contalas. Mellor, un consello: anotádevos a

todas as saídas do centro porque son FANTÁSTICAS.

- ¿Que lle di unha árbore a outra?

- Pon o impermeable que se achega un can.


Páxina 32

Aquí tendes en acción a parte do equipo de apertadores que trocaron poemas por apertas e nos

fixeron pasar un recreo especial, onde as risas e o bo rollo se apoderaron de Chan do Monte.

SUSANA GONZÁLEZ (S2A)

Un poema, unha aperta

Fotografía: Lea Melón

Lois Pereiro, xuño do 95

Tristemente convivo cosa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous

mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva

dunha batalla que xa sei perdida

resolto a non entrar xamais en ti

pero non á tortura de evitarte.


Páxina 33

Desde a superficie

dun novo e imprevisto salvamento.

Lois Pereiro, nadal do 94.

Sería a luz que me alargaba os ollos

da vida roubada á morte veciña

pero todos me apalpan incrédulos

colléndome das mans.

Todos aqueles que me amaran de morto

amábanme máis de vivo.

Abríanse dúas portas en direccións opostas

e escollín a que se abría cara a vida

co sol entrando a eito polas fiestras.

Tería que reanudarme

e regresar á miña propia vida

sen contaxiarme outra vez de min mesmo.

Retocaría o guión

e mudaría outra vez de personaxe

retomando a perdida

aprendizaxe.

Contra a morte o amor que vai comigo.

Lois Pereiro, xullo do 95

Dos días que reserva para min o destino

cada unha das súas noites por vivir

sería a derradeira

a única esencia

se puidese vivirte a ti tamén

trasnoitado sobre o teu corpo en calma

cohabitando os teus soños

sobrevivindo a miña existencia

soñado nas túas noites

ou prorrogado en ti.


Páxina 34

Historias de Super Sol y Super Dog Carlos Guimeráns

CAPITULO 1:

Un día, un meteorito cayó del espacio cuando Carlos estaba paseando con Cocoloco. Al día siguiente,

el chico descubrió que tenía poderes y que ¡el perro volaba! Entonces, el niño bajó por el sótano a la

cueva aquella a la que solía a ir de pequeño y la preparó como su guarida secreta. El perro bajaba por

su caseta en la cueva. El chico estudiaba en el instituto IES Santiago de Castro. Él tenía una amiga

llamada Aída que sabía que era super héroe. Carlos tenía un gran enemigo llamado don Trueno Negro

que era un vil villano. Trueno Negro era tendero en la vida normal. Se llama Tobías, pero nadie sabía

su identidad secreta. El era el padre de Aída.

Al padre de Carlos le gustaban las historias de "super héroes y villanos", principalmente de

"Superman" y el "Hombre de Fuego". El padre de Carlos y la madre eran también super héroes. El

padre es el Capitán del Cielo y la madre es la Chica de Agua. Carlos era el capitán de fútbol del equipo

"La Royal Academy " y Aída es la cantante de un grupo llamado "Los Chinchetas".

Una noche, Trueno Negro quiso robar en la casa de los Ratburs. Super Sol y Super Dog detuvieron al

compañero de Trueno Negro. El villano le disparo a Super Sol, pero Super Sol usó su arma -una lanza

y maza juntas- y Super Dog usó su escudo para protegerse del disparo del villano. Trueno Negro no

pudo robar nada porque la policía llegó. El capitán de la policía –Álvaro- detuvo al compañero de

Trueno Negro. El alcalde David les dio las gracias a los super héroes. A partir de ese día Super Sol y

Super Dog se convirtieron en unos héroes de Etiopía. Salvaron a muchas personas de los malvados y

villanos.

En su ciudad, apareció un nuevo problema: Zeus, alias "Dragón Loco". Él trabajaba de bombero, pero

nadie sabía que era un vil villano. Era calvo, con gafas, gordo y con un tatuaje de un dragón en el brazo

derecho. Le gustaba jugar a las cartas y beber ron Barceló. En un atraco, se hizo con un banco. Se

enteraron Carlos y Cocoloco por su hueso y su pulsera en forma de sol, que cuando había problemas les

brillaban y les indicaban el lugar. Mientras estaba cometiendo el atraco Dragón Loco, Super Sol y

Super Dog llegaron y le dijeron:

- Hasta aquí llegaste, Dragón Loco, estás detenido.

- Jaja. Detenme, si puedes, Super Sol- dijo Dragón Loco .

Super Sol sacó su lanza-maza y de un golpe lo dejó algo desmayado y avisó a la policía. Entonces

Dragón Loco le dijo:

- Cuando salga de la cárcel, volveré para vencerte.

Pasaron unas cuantas semanas, y en la cárcel hubo una fuga. Efectivamente, los que se fugaron fueron

un ayudante de Trueno Negro llamado Triciclo y Dragón Loco. Pero Super Sol y Super Dog estaban

alerta por si ellos dos se escapaban de la cárcel y volvían para robar. Pasaron semanas, días y meses.

Entonces pensó que no volverían a la ciudad, pero en el mismo momento en que lo estaban pensando,

le suena la pulsera de Sol. Carlos salió a investigar los robos y no consiguió atraparlos ese día.

Ya hacía tiempo que no atacaban la ciudad…, pero ahora los dos juntos eran un problema que requería

refuerzos. Entonces Carlos pidió ayuda a todos los héroes : a la Chica Elástica, llamada Bea; a Capitán

Cielo, que era el padre de Carlos; a la Señora de Agua, que era la madre de Carlos; a Linterna Roja,


Páxina 35

Parece que foi onte

1º Bacharelato

Tecnolóxico

- ¿Que lle di unha tortilla a un garfo?.

- Pincha, pincha, que teño máis ovos ca ti.

Educar es lo mismo

que poner un motor a una barca...

hay que medir, pensar, equilibrar...

... y poner todo en marcha.

Pero para eso,

uno tiene que llevar en el alma

un poco de marino...

un poco de pirata...

un poco de poeta...

y un kilo y medio de paciencia concentrada.

Pero es consolador soñar

mientras uno trabaja,

que ese barco, ese niño

irá muy lejos por el agua.

Soñar que ese navío

llevará nuestra carga de palabras

hacia puertos distantes, hacia islas lejanas.

Soñar que cuando un día

esté durmiendo nuestra propia barca,

en barcos nuevos seguirá

nuestra bandera enarbolada.

Gabriel Celaya


Páxina 36

Celebramos a graduación dos alumnos e alumas de 2º de Bacharelato (promoción 2009-2011), que

remataron os seus estudos e van camiño da Selectividade e da Universidade.

Cursaron estudos de Bacharelato de Humanidades e mais do Bacharelato de Ciencias un total de dezaseis

alumnos e alumnas, a maioría dos cales levaba xa no Centro seis anos, incluídos os catro anos da ESO.

Houbo verbas de felicitación e agradecemento por parte do Sr. Director e mais de representantes do

profesorado, pais e nais e do propio alumnado.

A todos eles desexámolles os mellores éxitos nas súas novas vidas académicas e profesionais.

Xosé Manuel Portela Pazos.

Xefe de Estudos do IES Chan do Monte.

Promocion

alumnado bacharelato

1º Bacharelato de Humanidades

´


Páxina 37

Como vimos facendo nos últimos anos, deixamos este último espazo da revista para que os teus

amigos poidan asinar, e poñer unhas últimas verbas antes de que comecen as esperadas vacacións...

Amizade

Por que hai persoas que lavan os dentes subidos ás lámpadas?

Porque empregan pasta de dentes Colgate.


Páxina 38


Páxina 39

Un rapaz levou exercios de Matemáticas para á casa.

A súa nai, ao ver que non os facía, preguntoulle:

- Por que non fas os exercicios de Matemáticas?

E o rapaz respondeulle:

- Porque dan moitos problemas.

a arte rupestre galega e a sÚa rendibilidade...

Documents