Οι τοίχοι της πόλης υπάρχουν για να βάφονται. Τα αφεντικά τους βάφουν με πολλά και έντοναχρώματα για να φτιάχνει η διάθεση του πελάτη. Ο δήμος τους βάφει όπως να ναι, αρκεί να μηνφαίνονται τα αλφάδια και τα συνθήματα και ξενερώνουν οι τουρίστες. Οι μινωίστας (κάτιχαζοχαρούμενοι εθελοντές / τσιράκια του κράτους) τους βάφουν γιατί πιστεύουν ότι το βασικόπρόβλημα της πόλης είναι ότι δεν έχουμε αρκετά λουστραρισμένα ντουβάρια. Κάποιοι μικροαστοίιδιοκτήτες τους βάφουν γιατί θεωρούν ότι η περιουσία τους προσβλήθηκε από βανδαλισμό (καιμερικοί επειδή του χρόνου θέλουν να τα βάλουν στο Airbnb που έχει φράγκα).

Κάποιοι άλλοι πάλι δεν βλέπουν τους τοίχους σαν ιερά εικονίσματα που πρέπει να μείνουνπεντακάθαρα. Τους βλέπουν σαν ένα μέσο για να εκφράσουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Ομαθητής και η μαθήτρια που θα αποτυπώσουν το μίσος τους για το σχολείο. Ο οπαδός που θα βάψει τηγειτονιά του και θα δείξει ότι αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι της. Ο χιπχοπάς που θα ταγκάρει τοόνομα από το κρου του ή τα στιχάκια του ράπερ που ακούει. Ο γκραφιτάς που γουστάρει ναασχολείται με την τέχνη του δρόμου. Και φυσικά εμείς, που γράφουμε πολιτικά συνθήματα, κάνουμεστένσιλ και ρολά γι αυτά που πιστεύουμε.

PAINT THE HOOD ή αλλιώς,

μάχη στους τοίχους

Antifa ρολό στο πάρκο Ξενία – 9/9/2018

Ο δημόσιος χώρος σε μία μητρόπολη είναικάτι παραπάνω από τσιμέντα, δρόμους, πλατείεςκαι πάρκα. Είναι το άλλο μισό της ζωής μας. Είναιο χώρος τον οποίο αντικρίζουμε καθημερινά ότανπερπατάμε, ο χώρος στον οποίο αναπτύσσουμεκοινωνικές σχέσεις, διασκεδάζουμε και πουγενικώς προσπαθούμε να πάρουμε μια ανάσα καινα ξεφύγουμε από το υπόλοιπο σκατένιο κομμάτιτης ζωής μας, είτε αυτό ονομάζεται σχολείο, είτεδουλειά είτε ό,τι άλλη σαπίλα μας έχουνφορτώσει.

Σε αυτούς τους χώρους δίνουμε καθημερινάμια μάχη. Μια μάχη για το πως περνάμε τον χρόνομας στην πόλη και πως αυτή εκφράζει τις σκέψειςκαι τις επιθυμίες μας. Μια μάχη ενάντια σε αυτούςπου προσπαθούν να κυριαρχήσουν ελέγχοντας τιςκαθημερινές μας δραστηριότητες, συμμορφώνονταςπαράλληλα όποιον δεν συμβαδίζει με αυτές. Για τοκράτος και τα αφεντικά ο χαρακτήρας τουδημοσίου χώρου είναι αυτός που περιγράψαμεστην αρχή. Άδεια πάρκα, γεμάτες καφετέριες.Πόλη καλοντυμένη για καταναλωτισμό καιαποστειρωμένη από κοινωνική και πολιτικήέκφραση. Όποιος δεν ενσωματώνεται σε αυτή τηκουλτούρα -είτε γιατί δεν έχει τα λεφτά, είτε γιατίδεν τη γουστάρει- παίρνει αυτομάτως τη ταμπέλατου “άτυπου παραβάτη” και έρχεται αντιμέτωποςμε εξακριβώσεις, ψαχτίρια, προσαγωγές καιτραμπουκισμούς από μπάτσους.

Εμείς τη ζωή στην πόλη τη βλέπουμεαλλιώς. Όλοι εμείς οι μετανάστες, οι οπαδοί, οιάφραγκοι νέοι και γενικώς τα τσακάλια που ταβράδια προτιμάμε να αράζουμε σε πάρκα καιπλατείες αντί για καφετέριες και κλαμπάκια. Εμείςπου ντυνόμαστε πρόχειρα και όχι σαν κλαρίνα,που φοράμε κουκούλες και όχι γραβάτες, πουπροτιμάμε να βλέπουμε τους τοίχους βαμμένουςμε αυτά που μας εκφράζουν και όχιαποστειρωμένους. Δίνουμε στον δημόσιο χώρο τημορφή που θέλουμε εμείς και όχι αυτή που μαςπλασσάρουν το κράτος και τα αφεντικά.

Το κείμενο αυτό λοιπόν απευθύνεται σεκόσμο σαν κι εμάς. Δε πρόκειται να αφήσουμε τιςγειτονιές στα χέρια τους.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ

Διότι το βάψιμο του τοίχου είναι μια

ΜΑΧΗ

Διότι οι γειτονιές είμαστε εμείς